1821. Η Επανάσταση και οι απαρχές του ελληνικού αστικού κράτους

[Fluffy]

[Fluffy]

ενα βιντεακι για την επανασταση και τους επαναστατες

[Ληστοσυμμορίτης]

Τιμούμε τους επαναστάτες και διδασκόμαστε από τον αγώνα τους

[Frappezitis]

Η επανάσταση του 21 με τα λόγια του συνεχιστή της πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ Αρη Βελουχιώτη από την ιστορική ομιλία του στη Λαμία την μέρα της απελευθέρωσης από τους ναζί...

(..)''Κάποτε η γωνιά αυτή της γης που πατάμε και λέγεται Ελλάδα ήτανε δοξασμένη κι ευτυχισμένη κι είχε ένα πολιτισμό, οπού επί 2 1/2 χιλιάδες χρόνια συνεχίζει να παραμένει και να θαυμάζεται απ' όλο τον κόσμο.
Κανένας σοφός η άσοφος δεν μπορεί μέχρι σήμερα να γράψει ούτε μια λέξη, αν δεν αναφερθεί στα έργα που άφησαν οι δημιουργοί αυτού του πολιτισμού, που λέγεται αρχαίος ελληνικός πολιτισμός.
Κάποτε, λοιπόν, η χώρα μας ήτανε δοξασμένη, μα αργότερα την υποδούλωσαν κι έχασε την παλιά της αυτή δόξα.
Μα ύστερα από κάμποσα χρόνια η χώρα μας σηκώθηκε στο πόδι κι ύστερα από σκληρούς αγώνες ενάντια στη σκλαβιά, πάλι λευτερώθηκε.
Στην εποχή της σκλαβιάς πέρασε σκληρά, μαύρα χρόνια και πολλοί «έξυπνοι», αναμεσα στους οποίους και κάποιος Φαλμεράγιερ, ισχυρίστηκαν πως η ελληνική φυλή έσβησε κι ότι αυτή διασταυρώθηκε μ' άλλες φυλές, που δεν έχουν τίποτα το κοινό με την αρχαία ελληνική φυλή.
Μα ότι κι αν πούνε, αυτό δεν έχει καμία αξία. Την ελληνικότητα μας την αποδείξαμε.
Γεγονός είναι ότι η χώρα μας ξεσηκώθηκε και ξαναγένηκε πάλι λεύτερη.
Αυτό κάνεις δεν το ήθελε.
Ούτε οι ξένοι βασιλιάδες, ούτε οι ντόπιοι κοτζαμπάσηδες.
Οι ξένοι δεν το θέλανε, γιατί φοβισμένοι από τη γαλλική

SpoilerShow

επανάσταση, χτυπούσαν όλες τις εξεγέρσεις και δημιούργησαν γι' αυτό μεταξύ τους την Ιερή Συμμαχία.
Οι ντόπιοι κοτζαμπάσηδες γιατί τα είχανε καλά με τους Τούρκους και ξεζουμίζανε το λαό.
Η αντίδραση ουρλιάζει.
Μα ο ελληνικός λαός δεν θάτανε αυτός ο λαός, ο λαός δηλαδή της χώρας της λευτεριάς και του πολιτισμού, αλλά λαός ζούγκλας, αν δεν έβγαζε μέσα από τα σπλάχνα του τους αρχηγούς εκείνους, που θα οδηγούσανε στη λευτεριά του.
Όπως βλέπετε, λοιπόν, όλοι - ξένοι και ντόπιοι - πάλεψαν για να μην ξεσηκωθεί ο λαός κι αποχτήσει τη λευτεριά του.
Μέσα στα χρόνια της σκλαβιάς δε σταμάτησαν οι αγώνες.
Μικροί ή μεγάλοι. Ένοπλοι ή όχι.
Κι ύστερα μέσα απ' αυτό το λαό ξεπήδησε ο μεγάλος βάρδος της επανάστασης, πού ύμνησε με τα τραγούδια του την ιδέα της εξέγερσης του έθνους, ο πρόδρομος της Φιλικής Εταιρίας: ο Ρήγας.
Η αντίδραση τον σκότωσε, πριν προλάβει να φέρει σε πέρας τις αρχές του. Μα ο σπόρος που έσπειρε βλάστησε σύντομα.
Σε λίγο, η Φιλική Εταιρία έγινε κι αγκάλιασε χιλιάδες Έλληνες.
Ας ούρλιαζε η αντίδραση.
Ας υπόγραφε άτιμα χαρτιά, σαν αυτό πού υπογράφηκε στη διάσκεψη της Βιέννης στα 1815, κάτω από το όποιο έβαλε την υπογραφή του κι ο πολύς Γιάννης Καποδίστριας και που διαλάμβανε, ότι όχι μόνο δε θα ευνοηθεί και επιτραπεί ένα εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα στην Ελλάδα, μα και θα πνιγεί στο αίμα αν ξεσπάσει.
Ο Γιάννης Καποδίστριας, που μας τον παρουσιάζουν στα σχολειά σαν μεγάλο και τρανό, με προτομές και πορτραίτα, είναι ο πρώτος καταστροφέας της Ελλάδας.
Μα ότι έκανε, δεν το έκανε σαν Καποδίστριας, μα σαν εκπρόσωπος όλης της ελληνικής αντίδρασης.
Ας ούρλιαζε λοιπόν, μαζί με τη διεθνή και η ντόπια αντίδραση.
Κι ας υπογράφανε άτιμα χαρτιά.
Ο λαός προχωρεί.
Τίποτα δεν ήτανε ικανό να συγκρατήσει τη φλόγα για τη λευτεριά, που έκαιγε μέσα στις καρδιές του λαού μας.
Έτσι, στα 1821, ύστερα από κόπους και θυσίες και χάρη στον ενθουσιασμό και τη φλόγα του Παπαφλέσσα, που χρησιμοποίησε όλα τα μέσα, ακόμα και την ψευτιά, κηρύσσοντας την εξέγερση, ξεσηκώθηκε πρώτος ο Μοριάς.
Από δω, από το Μοριά, άρχισε η επανάσταση του 1821.
Στο άκουσμα της εξέγερσης όλοι οι ισχυροί της γης, ξένοι και ντόπιοι, τρόμαξαν.
Οι κοτζαμπάσηδες, όμως, βλέποντας ότι δεν τους ήτανε δυνατό να συγκρατήσουν το λαό και φοβούμενοι την οργή του, αναγκάστηκαν να κόψουν τη συνεργασία τους με τους καταχτητές και για να ευνουχίσουν το λαϊκό απελευθερωτικό κίνημα, πήρανε όλοι μέρος στην επανάσταση κι έτσι αυτή πήρε χαραχτήρα πανεθνικό.
Οι τρανοί της γης τρόμαξαν και, χρησιμοποιώντας όλα τα τερτίπια, προσπάθησαν να πνίξουν την επανάσταση.
Μα γελάστηκαν.
Επί 7 ολόκληρα χρόνια πάλεψαν οι προπάτορες μας, παρά το γεγονός ότι η ελληνική αντίδραση, δυο φορές, το 1823 και 1825, οργάνωσε τον εμφύλιο πόλεμο για να σπάσει ακριβώς τους αγώνες αυτούς.
Έτσι οι πρόγονοι μας ανάγκασαν όλους τους εχθρούς μας να γλύψουν εκεί που έφτυσαν και ν' αναγνωρίσουν τους αγώνες μας και την ανεξαρτησία μας.
Κανείς δεν πίστευε προηγούμενα σ' αυτό το θαύμα, που συντελέστηκε από τις ίδιες τις δυνάμεις και τα μέσα του λαού. Άλλοι περίμεναν να τους έλθει η λευτεριά από τη Ρωσία κι άλλοι από τη μεγαλοψυχία των βασιλιάδων της Ευρώπης.
Μα η επανάσταση απόδειξε, ότι αυτή μόνη της χάρισε τη λευτεριά της πατρίδας μας.
Τα παραμύθια του φιλελληνισμού, χάρη στον οποίο αποκτήσαμε δήθεν τη λευτεριά μας, εφευρέθηκαν μόνο και μόνο για να γίνει πιστευτό, ότι η πατρίδα μας λευτερώθηκε, όχι από τις ίδιες της τις δυνάμεις, μα από τους ξένους.
Υπήρξαν βέβαια φιλέλληνες, που αγωνίστηκαν, πολέμησαν κι έχυσαν το αίμα τους για τη λευτεριά της πατρίδας μας.
Τιμή και δόξα σ' αυτούς κι αιώνια ας είναι η ευγνωμοσύνη του έθνους.
Μα αυτοί υπήρξαν μεμονωμένα άτομα μονάχα.
Η θεωρία του οργανωμένου φιλελληνισμού είναι καθαρό παραμύθι.
Με την επικράτηση της επανάστασης αμέσως οι δικοί μας κοτζαμπάσηδες επιβλήθηκαν πάνω στη χώρα μας.
Η αντίδραση, ντόπια και ξένη, για να ευνουχίσει το λαϊκό χαραχτήρα του κινήματος και να επιβάλει νέα σκλαβιά, χρησιμοποίησε όλα τα μέσα. Και στο τέλος το πέτυχε.
Η αρχή έγινε κολλώντας στο σβέρκο της πατρίδας μας αυτόν που σας είπα πρωτύτερα: Τον Καποδίστρια.
Ο Γιάννης Καποδίστριας από την ανασύσταση του ελληνικού κράτους άρχισε την καταστροφή της χώρας μας, κι ένας άλλος Γιάννης, ο Μεταξάς, έβαλε σ' αυτήν το καπάκι.
Πώς μας επιβλήθηκαν οι βασιλιάδες.
Ο λαός νόμιζε, ότι μια που πέτυχε πια η επανάσταση, θα επακολουθούσαν τα χρόνια της ευτυχίας του, ότι όλη η ανθρωπότητα θάτανε στο πλευρό της χώρας μας και πως η χώρα μας, για μια ακόμα φορά, θα βρισκότανε σε θέση να ξαναπάρει, όπως και παλιότερα, ολόκληρη την ανθρωπότητα από το χέρι και να της δείξει καινούργιους δρόμους πολιτισμού και προόδου.
Μα στη θέση αυτών η ντόπια και ξένη αντίδραση επιβλήθηκαν και φέρανε τον Καποδίστρια, τη Βαυαρική δυναστεία με τον Όθωνα.
Χρόνια και χρόνια απάτης και ρεμούλας μας κράτησαν μακριά από την ευτυχία και τον πολιτισμό και μας ρίξανε μέσα στην εξαθλίωση, την πείνα, την κακομοιριά και τη δυστυχία.
Έτσι η Ελλάδα που υπήρξε κάποτε η πηγή των φώτων και του πολιτισμού, κατάντησε να βρίσκεται στο πιο χαμηλό επίπεδο οικονομικής, κοινωνικής και εκπολιτιστικής ανάπτυξης, όχι μόνο έναντι των λαών της Ευρώπης, αλλά και των Βαλκανίων''

[Jolly Roger_]

Το πόσο ρομαντικά εθνικιστική ήταν η αφήγηση του Βελουχιώτη το 1944 για την ελληνική ιστορία, προκαλεί εγκεφαλικά τόσο στα αμερικανόδουλα παρτάλια της ελληνόφωνης ακροδεξιάς που αυτοαποκαλούνται πατριώτες ή εθνικιστές, όσο και στην ακαδημαϊκή σύγχρονη "αριστερά" των βρυξελλοπληρωμένων ιδρυμάτων. Δέχεται ο Βελουχιώτης το σχήμα του τρισχιλιετούς ελληνικού εθνικού πολιτισμού, δέχεται και επαναλαμβάνει το - μυθολογικό και κάργα ρομαντικό - σχήμα για τους εμφυλίους του 1823-25 "η αντίδραση (ΜαυροκορδατοΚωλέττηδες) τους προκάλεσε προδίνοντας τον λαό" (χωρίς να διευκρινίζει τι ακριβώς είναι ο "λαός"), κλπ. Βασικά η αφήγηση αυτή είναι ένας λαϊκότροπα αντεστραμμένος Παπαρρηγόπουλος, ή μια προοικονομία του μεταγενέστερου σχήματος του Σβορώνου για το ελληνικό έθνος ως "αντάρτη λαό". Τέτοιες αφηγήσεις, μπορεί να μην φαίνονται αρκετά "μαρξιστικές" στους καθηγητάδες με τις γραβάτες, αλλά συνδέθηκαν με τις πιο λαμπρές σελίδες των απανταχού εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων ανά τον κόσμο κατά τον 20ό αιώνα υπό την ηγεσία κομμουνιστικών κομμάτων - για παράδειγμα ο βιετναμέζος στρατηγός Γκιαπ ξεκινά την αφήγησή του για τη μάχη του Ντιεν Μπιεν Φου (1954) αναφερόμενος στις νίκες των Βιετναμέζων επί των Κινέζων και Μογγόλων εισβολέων τον 12ο αιώνα, ανάλογα ο Στάλιν στην Κόκκινη Πλατεία το 1941 αναφέρει τους Αλέξανδρο Νιέφσκι και Κουτούζοφ ως μεγάλους Ρώσους ήρωες, και πάει λέγοντας.

[Κοιτάσματα]

[Maspoli]

Το πόσο ρομαντικά εθνικιστική ήταν η αφήγηση του Βελουχιώτη το 1944 για την ελληνική ιστορία, προκαλεί εγκεφαλικά τόσο στα αμερικανόδουλα παρτάλια της ελληνόφωνης ακροδεξιάς που αυτοαποκαλούνται πατριώτες ή εθνικιστές, όσο και στην ακαδημαϊκή σύγχρονη "αριστερά" των βρυξελλοπληρωμένων ιδρυμάτων. Δέχεται ο Βελουχιώτης το σχήμα του τρισχιλιετούς ελληνικού εθνικού πολιτισμού, δέχεται και επαναλαμβάνει το - μυθολογικό και κάργα ρομαντικό - σχήμα για τους εμφυλίους του 1823-25 "η αντίδραση (ΜαυροκορδατοΚωλέττηδες) τους προκάλεσε προδίνοντας τον λαό" (χωρίς να διευκρινίζει τι ακριβώς είναι ο "λαός"), κλπ. Βασικά η αφήγηση αυτή είναι ένας λαϊκότροπα αντεστραμμένος Παπαρρηγόπουλος, ή μια προοικονομία του μεταγενέστερου σχήματος του Σβορώνου για το ελληνικό έθνος ως "αντάρτη λαό". Τέτοιες αφηγήσεις, μπορεί να μην φαίνονται αρκετά "μαρξιστικές" στους καθηγητάδες με τις γραβάτες, αλλά συνδέθηκαν με τις πιο λαμπρές σελίδες των απανταχού εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων ανά τον κόσμο κατά τον 20ό αιώνα υπό την ηγεσία κομμουνιστικών κομμάτων - για παράδειγμα ο βιετναμέζος στρατηγός Γκιαπ ξεκινά την αφήγησή του για τη μάχη του Ντιεν Μπιεν Φου (1954) αναφερόμενος στις νίκες των Βιετναμέζων επί των Κινέζων και Μογγόλων εισβολέων τον 12ο αιώνα, ανάλογα ο Στάλιν στην Κόκκινη Πλατεία το 1941 αναφέρει τους Αλέξανδρο Νιέφσκι και Κουτούζοφ ως μεγάλους Ρώσους ήρωες, και πάει λέγοντας.

Συμφωνώ σε ό,τι έγραψες.

[Maspoli]

[img]https://i.postimg.cc/ncJt4Ms9/trum ... webp[/img]

Μαύρε μου σταυρέ τί χέρια σε βαστούν στη φωτό και τί κοπρίτης σε έδωσε σ'αυτά

[Rocco Siffredi]

Το πόσο ρομαντικά εθνικιστική ήταν η αφήγηση του Βελουχιώτη το 1944 για την ελληνική ιστορία, προκαλεί εγκεφαλικά τόσο στα αμερικανόδουλα παρτάλια της ελληνόφωνης ακροδεξιάς που αυτοαποκαλούνται πατριώτες ή εθνικιστές, όσο και στην ακαδημαϊκή σύγχρονη "αριστερά" των βρυξελλοπληρωμένων ιδρυμάτων. .

Στους φραπεζιτιδες τι προκαλεί;

[Annibas]

Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός είχε αφορίσει την επανάσταση, Γερμανός όνομα και πράγμα.

[Λίνο Βεντούρα]

Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός είχε αφορίσει την επανάσταση, Γερμανός όνομα και πράγμα.