Στην πραγματικότητα, τα 'δώδεκα μικρά φανάρια' αυτά αποτελούν ένα μηχανισμό που ονομάστηκε πολυέλαιος του Ιμπν Γιουνούς. Ο Ιμπν Γιουνούς ήταν άραβας μαθηματικός και αστρονόμος που έζησε τον 10ο αιώνα και ο παραπάνω μηχανισμός αποτελούσε στην πραγματικότητα ένα ρολόι που χρησίμευε για να υπολογίζονται οι ώρες στη διάρκεια της νύχτας (αλλά γιατί όχι και της μέρας) και κατά συνέπεια αυτές της προσευχής. Καθώς την εποχή εκείνη το εικοσιτετράωρο χωρίζονταν σε 24 άνισης διάρκειας ώρες (κάτι αντίστοιχο με τη βυζαντινή ώρα που εφαρμόζουν ακόμα στις μονές του Αγίου Όρους) με 12 ώρες μέρας από την αυγή μέχρι τη δύση και άλλες 12 από τη δύση μέχρι την επόμενη ανατολή, και οι ώρες αυτές μεταβάλλονταν σε διάρκεια ανάλογα με τις εποχές του χρόνου, ο αστρονόμος συνέταξε ακριβείς πίνακες διάρκειας για κάθε εβδομάδα του έτους.
Σχεδίασε έπειτα το παραπάνω ρολόι με τα καντήλια ώστε τοποθετώντας διαφορετική ποσότητα λαδιού στο καθένα και ανάβοντάς τα όλα μαζί στη δύση του ήλιου, να σβήνει το καθένα από αυτά μόνο του μετά από μια ακριβώς ώρα. Συνέταξε έτσι ακριβείς πίνακες με την ποσότητα λαδιού που πρέπει να γεμίζει το κάθε καντήλι. Τη συσκευή αυτή την ονόμασε thuraya που στα ελληνικά μεταφράζεται Πλειάδες...
Μια απλουστευμένη και μεταγενέστερη απεικόνιση της συσκευής αυτής, σε μια εποχή που καταργήθηκε πλέον η βυζαντινή ώρα και όλες οι ώρες έχουν ίση διάρκεια, φαίνεται στην παρακάτω εικόνα. Χρησιμοποιώντας την αρχή των συγκοινωνούντων δοχείων, τα καντήλια πλέον γεμίζουν με κεντρική παροχή και η διαφορά στη στάθμη του λαδιού επιτυγχάνεται με την τοποθέτηση του κάθε καντηλιού σε διαφορετικό ύψος.
