Αυτό μπορεί να το κάνει εστιάζοντας για παράδειγμα στα χαρακτηριστικά του προσώπου με έναν ασύντακτο, όμως, ή παραμορφωτικό τρόπο,
ή επαναλαμβάνοντας με μια στυλιζαρισμένη σχηματοποίηση τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά (τα μεγάλα μάτια ή η μύτη στη βυζαντινή εικόνα) έτσι που να χάνουν την ιδιαιτερότητά τους.
Άλλες φορές πάλι δίνεται έμφαση στην ιδέα ότι εκεί βρίσκεται ένα πρόσωπο, χωρίς όμως τα επιμέρους στοιχεία να είναι «ανθρώπινα», αλλά να τείνουν να είναι γεωμετρικά σχήματα για παράδειγμα,
ή σε ακραίες περιπτώσεις να είναι ακόμα και νεκρή φύση.
Κάτι που μας έμαθε η σύγχρονη νευροβιολογία όμως, είναι η τεράστια σημασία που έχει η αναγνώριση ενός προσώπου για την ανθρώπινη αντίληψη. Πρόκειται για ένα εξελικτικό επίτευγμα, τόσο ιδιαίτερο, που διαχωρίζεται σαν λειτουργία από την αναγνώριση όλων των υπολοίπων αντικειμένων, από το πως αναγνωρίζουμε δηλαδή ένα ποτήρι ή ένα τοπίο.
Αυτό σημαίνει ότι ενεργοποιούνται ειδικά και μοναδικά για το σκοπό αυτό τμήματα στον εγκέφαλο, που οι νευροεπιστήμονες αποκάλεσαν «λωρίδες προσώπων».
Και όπως ακριβώς στα ζωγραφικά παραδείγματα που προαναφέραμε, ένα τμήμα μελετά τα φυσικά χαρακτηριστικά του προσώπου (απομονωμένα όμως και χωρίς συνοχή), κάποιο άλλο μπορεί να αναγνωρίσει ένα πρόσωπο μέσα σε ένα ασαφές περιβάλλον μέσα από το γενικότερο σχήμα του, ένα τρίτο μπορεί να αντιληφθεί κατά πόσον η εικόνα του είναι γνώριμη ή άγνωστη, ενώ ένα τέταρτο τμήμα μπορεί να αναζητήσει και να ανασύρει όσα στοιχεία και συνδέσεις έχει συγκεντρώσει για το πρόσωπο, όπως το όνομά του για παράδειγμα.
Όλα τα τμήματα συνεργάζονται, επικοινωνούν και συντονίζονται για να δώσουν μιαν ολιστική αντίληψη της όψης, την ταυτότητα, τη μοναδικότητα του συγκεκριμένου προσώπου, και όχι αποσπασματικά θραύσματα ή γενικευμένα σχήματα.
Αν οποιοδήποτε τμήμα ακυρωθεί σε αυτή τη συνθετική διεργασία τα αποτελέσματα είναι τρομακτικά, και βασανιστικά.
Ξέρουμε επίσης πολύ καλά, ότι η μοναδικότητα του προσώπου, δεν είναι μόνο ένα χρηστικό εργαλείο κοινωνικοποίησης, είναι ένα στοιχείο εμβάθυνσης στις σχέσεις μας, ένα στοιχείο αγάπης, που ακόμα και η ίδια η γλώσσα επισημαίνει στην έκφραση "τα αγαπημένα μας πρόσωπα".
Αν δεν μπορεί να έχει αυτήν την ολιστική αντίληψη, τότε το μυαλό μας "πάσχει" προσπαθώντας να αναγνωρίσει τη μορφή από τα επιμέρους χαρακτηριστικά σαν να συνθέτει παζλ, (όπως στην περίπτωση του αλτσχάιμερ), αδυνατεί να αναγνωρίσει ακόμα και οικεία πρόσωπα (όπως στην προσωπαγνωσία) ή τέλος διεγείροντας με ηλεκτρόδια συγκεκριμένο σημείο αυτής της περιοχής του εγκεφάλου τότε το πρόσωπο αρχίζει να λιώνει, ή να συστρέφεται, χωρίς το ίδιο να συμβαίνει στη γύρω αντίληψη των αντικειμένων και του χώρου.
Αυτό τι σημαίνει δηλαδή, ότι η αφηρημένη τέχνη είναι "άρρρωωωωστηηηη, πολύ άρρρωστηηηηη";
Το σίγουρο είναι ότι κάτι διερευνά εμμονικά και τολμηρά.
Όπως είναι εξίσου σίγουρο ότι η αναπαραστατική τέχνη, με την ολιστική της αντιμετώπιση μπορεί και γίνεται ένα βλέμμα αγάπης.
