Νατουραλιστική vs Αφηρημένη Τέχνη

[Cavaliere]

Τι ακριβώς θέλεις να πεις με αυτό; Ο όρος "αφαίρεση" έχει κατά καιρούς διαφορετική σημασία αλλά μάλλον εδώ τον χρησιμοποιείς εννοώντας κάτι άλλο. Τι;

Ο κάθε καλλιτέχνης, από την έναρξη της καλλιτεχνικής έκφρασης, αφαιρούσε ό,τι νόμιζε από την πραγματική αναπαράσταση, για να δείξει την άποψή του. Αυτό δεν ίσχυσε στο κίνημα του νατουραλισμού, όπου η συνέπεια στη φωτογραφική αλήθεια υπήρξε αυτοσκοπός. Όταν η αφαίρεση γίνεται από τεχνική ανεπάρκεια λέγεται πριμιτίφ. Όταν, από άποψη, είναι αφαίρεση. Αφαιρείται οτιδήποτε δεν χρειάζεται στον καλλιτέχνη. Ο Ντα Βίντσι δεν δίνει λεπτομέρειες της Φύσης που δεν θα του χρειάζονταν. Μια ειδική μορφή αφαίρεσης είναι και ο εκλεπτισμός, (ελληνικά αγάλματα). Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι νατουραλισμός. Kαι για να κλείσω, ο νατουραλισμός είναι συγκεκριμένο αισθητικό κίνημα, όχι ό,τι μοιάζει ρεαλιστικό -άλλο ρεαλισμός, άλλο νατουραλισμός.

[hellegennes]

Ναι, είναι προφανές ότι ο τίτλος του νήματος εννοεί ρεαλιστική και όχι νατουραλιστική.

[blackpaint]

Τι ακριβώς θέλεις να πεις με αυτό; Ο όρος "αφαίρεση" έχει κατά καιρούς διαφορετική σημασία αλλά μάλλον εδώ τον χρησιμοποιείς εννοώντας κάτι άλλο. Τι;

Ο κάθε καλλιτέχνης, από την έναρξη της καλλιτεχνικής έκφρασης, αφαιρούσε ό,τι νόμιζε από την πραγματική αναπαράσταση, για να δείξει την άποψή του. Αυτό δεν ίσχυσε στο κίνημα του νατουραλισμού, όπου η συνέπεια στη φωτογραφική αλήθεια υπήρξε αυτοσκοπός. Όταν η αφαίρεση γίνεται από τεχνική ανεπάρκεια λέγεται πριμιτίφ. Όταν, από άποψη, είναι αφαίρεση. Αφαιρείται οτιδήποτε δεν χρειάζεται στον καλλιτέχνη. Ο Ντα Βίντσι δεν δίνει λεπτομέρειες της Φύσης που δεν θα του χρειάζονταν. Μια ειδική μορφή αφαίρεσης είναι και ο εκλεπτισμός, (ελληνικά αγάλματα). Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι νατουραλισμός. Kαι για να κλείσω, ο νατουραλισμός είναι συγκεκριμένο αισθητικό κίνημα, όχι ό,τι μοιάζει ρεαλιστικό -άλλο ρεαλισμός, άλλο νατουραλισμός.

Επιτελους, καποιος το τονισε. Aλλα και ο ρεαλισμος ειναι συγκεκριμένο εικαστικο κίνημα Ακομα ομως και αν παρουμε τον ορο ρεαλισμο σε face value, ως αποπειρα ακριβους αναπαραστασης του απεικονιζομενου χωρις τεχνητο τροπο και αποφεύγοντας καλλιτεχνικες συμβασεις, μανιερες και απιθανα, εξωτικα και υπερφυσικα στοιχεια, δυσκολα θα βρουμε τετοια εργα πριν τον 19ο αιωνα. Για την οικονομια ομως αυτης της συζητησης, ας το δεχτουμε.

[blackpaint]

Άμα μπορεί ο άλλος με δυο γραμμές να παραστήσει κάτι είναι κι αυτό ενδιαφέρον.

Ναι και αν σήμερα μας φαίνεται σχετικά εύκολο στα πρώτα βήματα της αφαίρεσης του 20ου αιώνα χύθηκε πολύ μελάνι και έγινε μεγάλος πειραματισμός για να καταλάβουν οι καλλιτέχνες την δυναμική και τον συναισθηματικό φόρτο απλών γεωμετρικών σχημάτων. Πως πχ λειτουργεί μια ευθεία γραμμή και μια τελεία σε ένα λευκό πίνακα; Είναι το ίδιο όπως και αν τις βάλετε;

Μα από τους κριτικούς και τους ιστορικούς χύθηκε μελάνι. Οι δημιουργοί απλώς παρήγαγαν έργα με ρυθμό πολυβόλου, κάνοντας ότι από πίσω κρύβεται κάποιο νόημα. Απλά ήταν μια πολύ εύκολη αντίδραση, η ευκολότερη που θα μπορούσε να υπάρξει.

Οι κριτικοι κυριολεκτικα εθαψαν και χλευασαν τις πρωτες αποπειρες αποδεσμευσης απο την Ακαδημια του πρωτου κινηματος μοντερνας τεχνης, αυτου των ιμπρεσσιονιστων. Διαβασε τι γραψανε για τον Σεζαν και τον Μονε για παραδειγμα. Αυτο συνεχιστηκε και με αλλα ρευματα και καλλιτεχνες που ακολουθησαν. O Πικασσο χαρακτηριστηκε σχιζοφρενης και η ζωγραφικη του σατανικη, ο Βαν Γκοχ ερασιτεχνης και τα εργα του παραληρηματικα και οσο για τον Ντυσαν, του πεταξαν το ουρητηριο του (The Fountain) στα σκουπιδια. Καθε ενα απο τα μεγαλα εργα μοντερνας τεχνης ειναι ενα τροπαιο ενος σκληρου νικηφορου αγωνα εναντα στο κατεστημενο της εποχης. Γι αυτο ισως ενοχλουν ακομα.

[Cavaliere]

Επιτελους, καποιος το τονισε. Aλλα και ο ρεαλισμος ειναι συγκεκριμένο εικαστικο κίνημα Ακομα ομως και αν παρουμε τον ορο ρεαλισμο σε face value, ως αποπειρα ακριβους αναπαραστασης του απεικονιζομενου χωρις τεχνητο τροπο και αποφεύγοντας καλλιτεχνικες συμβασεις, μανιερες και απιθανα, εξωτικα και υπερφυσικα στοιχεια, δυσκολα θα βρουμε τετοια εργα πριν τον 19ο αιωνα. Για την οικονομια ομως αυτης της συζητησης, ας το δεχτουμε.

Φυσικά κι είναι κίνημα (διαφορετικά κινήματα) ο ρεαλισμός. Για την οικονομία της συζήτησης χρησιμοποίησα τον όρο ως τη λέξη πιο κοντά σε αυτό που λέμε, αναπαράσταση χωρίς έντονες αλλοιώσεις της πραγματικότητας. Για το κουτσομπολιό της συζήτησης, οι ζηλωταί του νατουραλισμού κάποτε στο Θέατρο, θέλοντας να αναπαραστήσουν πιστά έναν στάβλο, μέχρι και κοπριά βάζανε για να μυρίζει ο θεατής τον χώρο δράσης.

[hellegennes]

Σε καθημερινή γλώσσα, όταν λέμε ρεαλιστική απεικόνιση, δεν εννοούμε φωτογραφία. Άλλωστε και η φωτογραφία δεν είναι πάντα ρεαλιστική απεικόνιση και ας μην αρχίσουμε να συζητάμε για το τι είναι οπτική πραγματικότητα και πώς την αντιλαμβάνεται ο καθένας μας. Όταν λέμε ρεαλιστική απεικόνιση, εννοούμε χωρίς συνειδητή προσπάθεια να γίνονται επιτηδευμένες επεμβάσεις ώστε το αποτέλεσμα να ξεφεύγει σε μεγάλο βαθμό από την αντιληπτή πραγματικότητα. Διαφορετικά κανένα έργο δεν είναι ρεαλιστική απεικόνιση, όλα έχουν κάποιο βαθμό στυλιζαρίσματος και άποψης, από την αρχαιότητα ως σήμερα. Δεν είναι όμως αυτό που συζητάμε.

[under]

Ο Νατουραλισμος ειναι η απεικονιση των αντικειμενων οπως τα βλεπουμε.
Ο Ρεαλισμος ειναι αντιδραση στον Ρομαντισμο και εχει σκοπο να παρουσιασει ακριβως την πραγματικοτητα και οχι μια εξιδανικευμενη παρουσιαση αυτης.
Νατουραλιστες ηταν οι Φλαμανδοι ζωγραφοι πχ που ηταν οι πρωτοι που αρχισαν να απεικονιζουν την παραμικρη λεπτομερεια στα αντικειμενα,στα φυτα κλπ
Ρεαλιστης ειναι ο Courbet.Ρομαντικος ειναι ο Delacroix.

[Cavaliere]

Κι ο Ρομαντισμός πάλι, χίλια διαφορετικά πράγματα, είναι. Άλλος ο Ρομαντισμός του γερμανικού θεάτρου, άλλος της μουσικής. Ψάξε και κούρευε αβγά.

[Beria]

Κι ο Ρομαντισμός πάλι, χίλια διαφορετικά πράγματα, είναι. Άλλος ο Ρομαντισμός του γερμανικού θεάτρου, άλλος της μουσικής. Ψάξε και κούρευε αβγά.

Στη Γερμανία ο Ρομαντισμός του Γκαίτε είναι κοντά στον ρ. του Μπετόβεν
Αλλά έχεις δίκιο· είναι πολύ γενικός όρος

Παρ' όλα αυτά το ερώτημα του μηνύματος είναι διαρκές κι ας είναι μάλλον λάθος διατυπωμένο.
Μάλλον αντί για νατουραλιστική θα ήθελε να πει αναπαραστατική Τέχνη

[Cavaliere]

Στη Γερμανία ο Ρομαντισμός του Γκαίτε είναι κοντά στον ρ. του Μπετόβεν
Αλλά έχεις δίκιο· είναι πολύ γενικός όρος

Παρ' όλα αυτά το ερώτημα του μηνύματος είναι διαρκές κι ας είναι μάλλον λάθος διατυπωμένο.
Μάλλον αντί για νατουραλιστική θα ήθελε να πει αναπαραστατική Τέχνη

Ξέρεις, είναι άλλα τα αισθητικά αιτήματα σε κάθε Τέχνη, δεν πηγαίνουν όλες μαζί στην ίδια πρόοδο, οπότε και τα κινήματα βγαίνουν με άλλη ατζέντα στην κάθε μία. O Beethoven είναι η γέφυρα από τον Κλασικισμό της Βιένης στον Ρομαντισμό, ο Γκαίτε αν και ρομαντικός, περιέχει (στον Φάουστ, ας πούμε), όλα όσα ειπώθηκαν ως τότε, αισθητικά. Βρίσκω πιο συγγενή τον Σίλερ στον Μπετόβεν, παρά το ότι ο τελευταίος θεωρούσε τον εαυτό του με τον Γκαίτε ως φάρους της Ευρώπης, όπου όμως και κατηγορούσε τον Γερμανό ποιητή ως γλείφτη της Εξουσίας και υποτελή.

[tipiti klop]

Blackpaint και Cavaliere, οι παρατηρήσεις σας είναι πολύ σωστές.

Όμως η έκφραση «νατουραλισμός» και «ρεαλισμός» χρησιμοποιούνται με την ευρεία τους έννοια, ακόμα και σε κείμενα τέχνης, με τη φιλοσοφική ή προφανή θα λέγαμε σημασία τους, παρά σαν αναφορά σε ένα πολύ συγκεκριμένο καλλιτεχνικό ρεύμα μιας ειδικής εποχής.
Θα αναφέρω δυο παραδείγματα που έχω μπροστά μου : Ο Μάλεβιτς στο κείμενό του «ο μη αντικειμενικός κόσμος», προσπαθώντας να εξηγήσει γιατί οι σύγχρονοί του ήταν εχθρικοί με τη μοντέρνα τέχνη, μίλησε για «δυο κανόνες», τον «νατουραλιστικό» που αποδίδει τα πράγματα στις φυσικές τους αναλογίες, και τον «εικαστικό» που αδιαφορεί για το «φυσικό»…
Εντελώς αντίστοιχα ο Φλορένσκι, ένας ορθόδοξος μοναχός στη Ρωσία των αρχών του 20 ου αιώνα μίλησε με όρους «ρεαλισμού» προσπαθώντας να αντιπαραβάλει την Αναγεννησιακή με τη βυζαντινή Τέχνη, και παρόλο που το κίνημα του ρεαλισμού ήταν ανύπαρκτο στις ιστορικές εποχές που αναφερόταν, καταλαβαίνει κανείς πολύ καλά τι διακυβεύεται με τον όρο που χρησιμοποιεί.
Και τα παραδείγματα δεν έχουν τέλος.

Από την άλλη βέβαια, η παρατήρηση του Cavaliere, ότι η αφαίρεση υπάρχει σε κάθε έργο, είναι ιδιαίτερα διεισδυτική. Ωστόσο από την πλευρά μου, δεν σταμάτησα να αναφέρομαι σε ένα φαινόμενο δυαδικό, μια ταλάντωση που οι ακραίες της θέσεις είναι απαραίτητο να γίνουν συνειδητές γιατί μόνον έτσι μπορούμε να συλλάβουμε το φαινόμενο. Ενδιάμεσα υπάρχουν προφανώς άπειρες παραλλαγές, πάντα όμως υπερτερεί η τάση προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση.

Εφόσον αναφέρομαι στη ζωγραφική, το δίπολο αναπαραστατικής-αφηρημένης τέχνης με απασχολεί σε επίπεδο οπτικής αντίληψης, η οποία με τη σειρά της προϋποθέτει δυο λειτουργίες: μια λήψη και μια αντι-λήψη.
Και η μεν λήψη αφορά το αισθητηριακό ερέθισμα, την αίσθηση της όρασης. Η δε αντίληψη αφορά την επεξεργασία του εγκέφαλου στο σήμα αυτό, το πως δηλαδή τα απλά σήματα φωτός μεταφράζονται στο νοηματοδοτημένο κόσμο που αντιλαμβανόμαστε γύρω μας.
Άρα αμέσως, αμέσως, ερχόμαστε στο πολύ γνωστό φιλοσοφικό πρόβλημα της διάστασης ανάμεσα στην αίσθηση και τη νόηση και στο κατά πόσο υπερτερεί η μια ή η άλλη, στη γνώση του κόσμου.
Αν η γνώση του κόσμου είναι δημιούργημα του νου, τότε η αισθητηριακή αντίληψη είναι ανεπαρκής, θα μπορούσε και η ίδια η Φύση να είναι ανεπαρκής, όπως και κάθε απόπειρα να αναπαραστήσεις τον κόσμο «φυσικά».
Αν πάλι, όπως λέει ο Λοκ, δεν υπάρχει τίποτα στο νου που να μην έχει πρώτα καταγραφεί από την αίσθηση, τότε αυτή δεύτερη γίνεται κεντρική.

Άρα και στη ζωγραφική, η στροφή προς τη Φύση και την αίσθηση, ή η στροφή προς το Νου, δεν είναι απλά «μίμηση» ή «αρρώστια» αντίστοιχα. Είναι επιλογή, είναι στάση ζωής. Και κάθε επιλογή έχει ένα πολύ μεγάλο συγκινησιακό φόρτο, και σε μαζική κλίμακα χαράσσει πολιτισμούς.

Απαντώντας τώρα σε σένα ST41 (δε θυμαμαι τα νούμερα ) να πούμε ότι το δίπολο αίσθηση-νους για παράδειγμα, επανέρχεται στη φιλοσοφία από τις απαρχές της μέχρι σήμερα, και εκεί ακριβώς έγκειται η λογική της "κυκλικότητας" που επισημαίνω. Δεν είναι λάθος νομίζω αυτό, όπως δεν είναι λάθος να χαρακτηρίζουμε τον Δημόκριτο υλιστή, χρησιμοποιώντας τον ίδιο όρο που χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε τη φιλοσοφία του Μαρξ.

Η άποψη ότι δεν υπήρχαν τα τεχνικά μέσα σε μια εποχή σε σχέση με την επόμενή της, δεν μου εξηγεί γιατί ο άνθρωπος του μεσαίωνα για παράδειγμα, με πλήρη ανάπτυξη της γλυπτικής και της τοιχογραφίας από τους προγενέστερους, εγκαταλείπει τα επιτεύγματά τους, και αρχίζει και ζωγραφίζει άκαμπτα, δισδιάστατα και με μη αναγνωρίσιμες μορφές.

Αυτό που με απασχολεί όμως, δεν είναι ότι μπορεί να έχουμε μπλέξει τις ονομασίες καλλιτεχνικών ρευμάτων και φιλοσοφικών σχολών. Ούτως ή άλλως στην ακαδημαϊκή μου εκπαίδευση στο μάθημα της Ιστορίας της Τέχνης (ακούς Blackpaint;) αγκομαχώντας πέρναγα τα εξάμηνα, και με πολλή αντιγραφή.
Με απασχολεί που ήδη έκανα ένα λάθος στην πρώτη μου ισχνή αναφορά στη νευροεπιστήμη. Φαντάσου τι έχει να γίνει όταν αρχίσω να αυτοσχεδιάζω μετά....

[ST48410]

Μάλλον αντί για νατουραλιστική θα ήθελε να πει αναπαραστατική Τέχνη

Αυτό καταλαβαίνω και εγώ αφού η πρώτη ανάρτηση εμφανίζει την λέξη αναπαραστατική 3-4 φορές.

[ST48410]

Ωστόσο από την πλευρά μου, δεν σταμάτησα να αναφέρομαι σε ένα φαινόμενο δυαδικό, μια ταλάντωση που οι ακραίες της θέσεις είναι απαραίτητο να γίνουν συνειδητές γιατί μόνον έτσι μπορούμε να συλλάβουμε το φαινόμενο. Ενδιάμεσα υπάρχουν προφανώς άπειρες παραλλαγές, πάντα όμως υπερτερεί η τάση προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση.

Η κύρια ένσταση σε αυτό αφορά τις περιπτώσεις που καταχωρούνται στο ένα άκρο (αφαίρεση) ενώ πιθανόν να μην πρόκειται για κάτι τέτοιο. Καταλαβαίνω ότι ένα Κυκλαδικό Ειδώλιο φαντάζει πολύ πιο αφαιρετικό από το σύμπλεγμα του Λαοκόοντα, δεν είμαι όμως σίγουρος για το αν πρόκειται για επιλογή του καλλιτέχνη να αφαιρέσει κάποια στοιχεία (που δεν του χρειάζονται όπως λέει ο Cavaliere) ή αποτέλεσμα και τεχνικής ανεπάρκειας για ρεαλιστική αναπαράσταση.

Άρα και στη ζωγραφική, η στροφή προς τη Φύση και την αίσθηση, ή η στροφή προς το Νου, δεν είναι απλά «μίμηση» ή «αρρώστια» αντίστοιχα. Είναι επιλογή, είναι στάση ζωής. Και κάθε επιλογή έχει ένα πολύ μεγάλο συγκινησιακό φόρτο, και σε μαζική κλίμακα χαράσσει πολιτισμούς.

Δεν έχω καταλάβει αυτή την σύνδεση/αναλογία:
Φύση -> αισθητηριακό ερέθισμα και αφαίρεση -> αντίληψη/νους
Αν θέλεις εξήγησε παραπάνω.

Απαντώντας τώρα σε σένα ST41 (δε θυμαμαι τα νούμερα ) να πούμε ότι το δίπολο αίσθηση-νους για παράδειγμα, επανέρχεται στη φιλοσοφία από τις απαρχές της μέχρι σήμερα, και εκεί ακριβώς έγκειται η λογική της "κυκλικότητας" που επισημαίνω. Δεν είναι λάθος νομίζω αυτό, όπως δεν είναι λάθος να χαρακτηρίζουμε τον Δημόκριτο υλιστή, χρησιμοποιώντας τον ίδιο όρο που χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε τη φιλοσοφία του Μαρξ.

Πολλές φορές συμβαίνει να εξηγούμαι φαινόμενα μια άλλης εποχής με όρους του σήμερα. Δεν με πειράζει αυτό αρκεί να υπήρχαν σε εκείνη την εποχή παραπλήσιες λειτουργίες και να μην είναι μια επιφανειακή ομοιότητα.

Η άποψη ότι δεν υπήρχαν τα τεχνικά μέσα σε μια εποχή σε σχέση με την επόμενή της, δεν μου εξηγεί γιατί ο άνθρωπος του μεσαίωνα για παράδειγμα, με πλήρη ανάπτυξη της γλυπτικής και της τοιχογραφίας από τους προγενέστερους, εγκαταλείπει τα επιτεύγματά τους, και αρχίζει και ζωγραφίζει άκαμπτα, δισδιάστατα και με μη αναγνωρίσιμες μορφές.

Δώσε μας κάποια παραδείγματα μεσαιωνικής ζωγραφικής άκαμπτης σε σχέση με ζωγραφική προηγούμενης περιόδου όπου έγινε συνειδητή εγκατάλειψη προηγούμενων επιτευγμάτων. Επίσης επειδή δεν γνωρίζω πολλά από ζωγραφική και την ιστορία εκείνων των περιόδων μήπως απλά υπήρχαν κενά γνώσεις. Σε τι βαθμό γνώριζε ο ζωγράφος του 5ου αιώνα τι γινόταν πριν 100, 300, 500 χρόνια από αυτόν;

[tipiti klop]

Δεν έχω καταλάβει αυτή την σύνδεση/αναλογία:
Φύση -> αισθητηριακό ερέθισμα και αφαίρεση -> αντίληψη/νους
Αν θέλεις εξήγησε παραπάνω.

Αναφέρομαι σε ένα πολύ κοινό φιλοσοφικό πρόβλημα , τη διάσταση ανάμεσα στην αίσθηση και το νου, όπου κατά περίπτωση δίνεται μεγαλύτερο βάρος στο ενα ή το άλλο σκέλος. Ο Πλάτωνας πχ, δίδασκε πως το σύμπαν φτιάχτηκε σύμφωνα με το αμετάβλητο πρότυπο που γίνεται αντιληπτό μόνο μέσα από το νου. Επομένως ο κόσμος μας που αντιλαμβανόμαστε διαμέσου τον αισθήσεών μας, είναι ατελής εικόνα ενός άλλου πραγματικού, μη αισθητού κόσμου.
Έχει χυθεί πολύ μελάνι γύρω από την "πλάνη των αισθήσεων" , οπότε καταλαβαίνουμε ότι με μια τέτοια παραδοχή,
η προσπάθεια πιστής μεταφοράς της αισθητηριακής αντίληψης θα μπορούσε να είναι πλάνη και αυτή.
Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα πολύ ισχυρό επιχείρημα για να παραγκωνίσει κανείς τη νατουραλιστική απεικόνιση στην τέχνη.

Δώσε μας κάποια παραδείγματα μεσαιωνικής ζωγραφικής άκαμπτης σε σχέση με ζωγραφική προηγούμενης περιόδου όπου έγινε συνειδητή εγκατάλειψη προηγούμενων επιτευγμάτων. Επίσης επειδή δεν γνωρίζω πολλά από ζωγραφική και την ιστορία εκείνων των περιόδων μήπως απλά υπήρχαν κενά γνώσεις. Σε τι βαθμό γνώριζε ο ζωγράφος του 5ου αιώνα τι γινόταν πριν 100, 300, 500 χρόνια από αυτόν;

Η Βυζαντινή αυτοκρατορία ονομάζονταν στην πραγματικότητα Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και επιθυμούσε διακαώς να συνεχίσει την αίγλη και την παράδοση της Ρώμης.
Ενώ όμως παρέλαβε αυτές τις μορφές τέχνης, διαδομένες στα πέρατα της αυτοκρατορίας αφου διακοσμούσαν κάθε πλούσια ιδιωτική κατοικία (τα παραδείγματα είναι από ρωμαϊκές επαύλεις),




κατέληξε σε αυτές, και μάλιστα όχι σε ιδιωτικά έργα, αλλά σε επίσημη (εκκλησιαστική ή αυτοκρατορική) εκδοχή:



Να πούμε επίσης ότι η γλυπτική, ακόμα πιο προχωρημένη από τη ζωγραφική στην ελληνορωμαϊκή παράδοση, και παρά τον πλούτο της κληρονομιάς, εγκαταλείφθηκε πλήρως σαν μορφή έκφρασης στη Βυζαντινή τέχνη.


Για μένα λοιπόν υπάρχει σαφώς μια επιλογή, μια στροφή σε ένα συγκεκριμένο τρόπο απεικόνισης και με ενδιαφέρει το γιατί...

Υποσχέθηκα να εμπλέξω στον προβληματισμό τις ανακαλύψεις της νευροεπιστήμης και της ψυχανάλυσης. Ελπίζω από αύριο να το ξεκινήσω κι αυτό σιγά, σιγά.

[mrx0]

αμε να δούμε