Ούτε εγώ έχω καταλάβει αλλά δεν έχω γνώσεις σύγχρονης παιδοψυχολογίας, οπότε δεν μπορώ να ξέρω. Διαισθητικά με ξενίζουν κι εμένα αρκετά πράγματα, βλέποντας ωστόσο πόσο μαζικά και χωρίς αντίρρηση έχει ληφθεί αυτή η κατεύθυνση, θεωρώ πως θα υπάρχει κάποιο σοβαρό επιστημονικό υπόβαθρο.Feindflug έγραψε: ↑27 Ιαν 2024, 09:57Το πρόβλημα για μένα, δικέ μου, με όλο το σωφρονιστικό και δικαστικό σύστημα ενηλίκων, ανηλίκων, ανθρώπων και ζώων, είναι η ατιμωρησία και η έλλειψη πραγματικών συνεπειών για τις πράξεις του θύτη.
Θεωρώ σωστό όταν πρόκειται για παιδί, να διερευνηθούν πιο ενδελεχώς τα αίτια της παραβατικότητος, να γίνουν οι απαραίτητες κινήσεις για την διόρθωση αυτών των αιτιών, αλλά παράλληλα να υπάρξει και μια είδους τιμωρία. Η κοινωνία δεν είναι ένα απέραντο ψυχολογικό συνέδριο στο οποίο θα αναλύσουμε αιτίες, συμπεριφορές και συμπλέγματα επ' αόριστον για να δικαιολογήσουμε εγκληματικές πράξεις. Καλή η θεωρητική ανάλυση, αλλά ζούμε σε μια πρακτική πραγματικότητα στην οποία υπάρχουν ένστικτα, αίσθηση δικαιοσύνης και προστασία των μελών της κοινωνίας από παραβατικά άτομα και ομάδες.
Δεν είμαι ψυχολόγος και δεν έχω καταλάβει γιατί υπάρχει αυτή η άρνηση της τιμωρίας στον σύγχρονο δυτικό κόσμο. Είναι τόσο μη ενδεδειγμένη; Τόσο χειρότερη γίνεται η κοινωνία και τα μέλη της με την τιμωρία; Και πού είναι τα δικαιώματα του θύματος; Τόση ώρα μιλάμε για τον θύτη και πώς, γιατί, αρχέγονα συμπλέγματα, οικογενειακές ιστορίες, τραύματα από την βρεφική ηλικία και ότι άλλο μπορούμε να βρούμε για να δικαιολογήσουμε μια εγκληματική πράξη. Άλλα πόσα άτομα και ώρες ερευνών χρειάζονται για να μελετηθεί η ψυχολογία του θύματος και η αποκατάσταση της βλάβης του;
Να κάνουμε κάποιες διευκρινήσεις. Δεν λέω πως δεν θα υπάρξει τιμωρία. Θα υπάρξει. Και αν το συγκεκριμένο περιστατικό δεν αποτελεί ένα ξέσπασμα για το παιδί αλλά έρχεται σε συνέχεια άλλων παρόμοιων περιστατικών θα υπάρξει πιθανά και απομάκρυνση. Απλώς δεν είναι αυτό που θα επιλέξει ως πρώτη λύση ένα σχολείο/διευθυντής/σύλλογος εκπαιδευτικών. Αυτό θα είναι η έσχατη λύση.
Και μεταξύ παιδιών και παραβατικών ενηλίκων υπάρχουν αρκετές διαφορές. Ένας ενήλικος που θα χτυπούσε έγκυο στο δρόμο, μια χαρά μπορεί να τεθεί σε κάποιου είδους περιορισμούς και να μην ξαναέρθει ποτέ σε επαφή με την έγκυο.
Ένα παιδί που θα αποβάλεις από την τάξη, θα ξαναγυρίσει σύντομα σε αυτή οπότε κύριο μέλημά σου δεν είναι το πως θα το απομακρύνεις προσωρινά αλλά το πως θα επιτύχεις σε σύντομο διάστημα να γίνει μέλος της ομάδας. Τουλάχιστον αυτά λένε συνέχεια. Πως να γίνει μέλος και πως να νιώθει αποδεκτό ώστε να μειώνονται οι λόγοι που προκαλούν επιθετική συμπεριφορά. Όταν λέμε να γίνει μέλος εννοούμε και να ακολουθεί τους κανόνες της ομάδας/τάξης.
Υπό αυτή την έννοια θα δικαιώματα του θύματος δεν είναι εύκολο να προασπιστούν. Κάθε τόσο ακούω για παιδιά που υφίστανται σκληρό bullying (όχι κάποια πειράγματα αλλά εκφοβισμό ή και ξύλο) και τελικά οι γονείς των θυμάτων αναγκάζονται να τους αλλάξουν σχολείο. Υπάρχει όντος ένα σοβαρό θέμα σε τέτοιες περιπτώσεις επειδή ξεκινούμε με την ελπίδα ότι θα διορθώσουμε την συμπεριφορά των προβληματικών παιδιών, πράγμα που κάποιες φορές δεν γίνεται.