Ζήτα και θα λάβεις...

[student]

Σε κανενός το μυαλό δεν χωράει η δημιουργία αυτού του κόσμου, πόσο μάλλον η ανυπαρξία (καν σαν έννοια δεν μπορεί να οριστεί με επάρκεια).

Εδώ δεν χωράει στο μυαλό του ανθρώπου το υπαρκτό σύμπαν...σου λέει η επιστήμη απέδειξα 100 δις ήλιους στο γαλαξία μας - ένας μικρός ανάμεσα σε 200 δις γαλαξίες...βάλτο στο μυαλό σου...
τι να βάλεις, δεν χωράει το παρατηρούμενο. Πως να χωρέσει... η δημιουργία του ...?


ΥΓ πόσο μάλλον όπως λες... η ανυπαρξία ...καν σαν έννοια

[ΓΑΛΗ]

Για να το θέσω με πιο σαφή (ελπίζω) διατύπωση, θα επιχειρήσω διευκρίνηση.

Η υποτίμηση και όχι υπερτίμηση του γήινου εαυτού, είναι το κλειδί για την όποια μετα-φυσική προσέγγιση.

Γιατί αν δεν υπάρξει πλήρης αποδοχή της γήινης φύσης, είναι χλωμό να ψάχνεται ο οποιοσδήποτε για το "μετά" από αυτήν.

Το να μη χαίρεται ο οποιοσδήποτε τις χαρές και κλείσιμο κύκλων της γήινης φύσης του, το θεωρώ προσωπικώς ως Θεϊκή Ύβρι.

Αυτά προς το παρόν, από μια γραία που επέλεξε εδώ και αρκετά χρόνια την προσέγγιση της γατίσιας θέωρησης του κόσμου.

[taxalata xalasa]

όταν ζητάς... πουλάς... την ψχ σου... και θα λάβεις...

νήμα δαιμονιζμένων...


επείγει ξορκισμός...

[nemo]

όταν ζητάς... πουλάς... την ψχ σου... και θα λάβεις...

νήμα δαιμονιζμένων...


επείγει ξορκισμός...

αν δεν ζητησεις δεν θα σου καθεται και το μνι ...ξεκολλα

[ΓΑΛΗ]

Εγώ πάντως, έχω προγραμματίσει μυδοπίλαφο για το βράδυ και νοιώθω πλήρης και ευγνώμων ως γήινη ύπαρξη.

Το αν αυτό είναι Ύβρις προς το Θείον, δεν το ξέρω αλλά κάπου έχω διαισθητικώς την εντύπωση, ότι είμαι συμβατή με τις βουλές του, ανεξαρτήτως προσέγγισης.

Σιγά μην περιμένω το μάννα εξ ουρανού για να ευφρανθώ.

[Νατάσα]

Άνοιξε την καρδιά σου και όχι το μυαλό σου, είπε ο Χριστός σε έναν από τους μαθητές του (νομίζω στον Θωμά).

ΟΚ, αλλά το κάνεις;

Το κάνω, γι αυτό σου έβαλα τις καρδούλες!

[Νατάσα]

Αν δεν υπάρχει συνέχεια, για μας που δεν θα μας ξέρει κανεις σε μερικές δεκαετιες, η ζωή δεν έχει κανένα νόημα πέρα από τον πληρώνουμε φόρους ίσως. Επιπλέον δεν έχει νόημα και η ηθική, αφού δεν θα τιμωρηθει στην κόλαση όποιος σφάξει ένα παιδί ή βιάζει γυναίκες ή καθαρίζει στα γκούλαγκς και στους φούρνους αερίων εκατομμύρια ανθρώπους. Καθαρή θα την βγάλουν οι σφαγείς σε μια τέτοια εκδοχή, και οι σφαγεις και η μητέρα Τερέζα θα είναι απλά λίπασμα. Ευτυχώς που δεν είναι έτσι.

Εσύ δηλαδή όντως πιστεύεις ότι οι "κακοί" θα καίγονται αιωνίως στην κόλαση και οι "καλοί" θα σεργιανούν σε ανθισμένα λιβάδια.

Οκ, το κόβω εδώ.

Πιστεύω ό,τι είπε ο Χριστός, εσυ τι πιστεύεις;

Οταν λές το Πάτερ ημών απευθείας προς τον Θεό δεν προσεύχεσαι;

Ναι, αλλα ειναι φορες που η συνειδηση "πεφτει" και νομιζεις οτι ο Θεος δεν σε ακουει επειδη δεν το αξιζεις κατα καποιον τροπο. Οταν ομως η συνειδηση ανεβει, ολα ειναι καλα παλι.

Εγώ συνέχεια το Πάτερ ημών λέω, δεν προσεύχομαι στους αγίους ή στην Παναγία. Πες το και συνήθεια, αλλά έτσι συνήθισα.

Όπως νιώθει κανεις.

[student]

Για να το θέσω με πιο σαφή (ελπίζω) διατύπωση, θα επιχειρήσω διευκρίνηση.

Η υποτίμηση και όχι υπερτίμηση του γήινου εαυτού, είναι το κλειδί για την όποια μεταφυσικήπροσέγγιση.

Γιατί αν δεν υπάρξει πλήρης αποδοχή της γήινης φύσης, είναι χλωμό να ψάχνεται ο οποιοσδήποτε για το "μετά" από αυτήν.

Το να μη χαίρεται ο οποιοσδήποτε τις χαρές και κλείσιμο κύκλων της γήινης φύσης του, το θεωρώ προσωπικώς ως Θεϊκή Ύβρι.

Αυτά προς το παρόν, από μια γραία που επέλεξε εδώ και αρκετά χρόνια την προσέγγιση της γατίσιας θέωρησης του κόσμου.

Πω ρε φίλε, κάποιες φορές γράφεις κάτι διαμάντια...

"αν δεν υπάρξει πλήρης αποδοχή της γήινης φύσης"



Καθοριστική αρχή...χωρίς αυτό δεν πας πουθενά...

αν και για να υπάρξει αποδοχή πρέπει πρώτα να προηγηθεί συνειδητοποίηση.

Κάπου εκεί θεωρητικά θα έπρεπε να βοηθάει το... σύμπαν, σηκώνεις τα μάτια μια στιγμή στον ουρανό και παίρνεις μια ιδέα του τι σημαίνει ένας κόκκος άμμου, σ ένα κόκκο άμμου, σ ένα κόκκο άμμου ...μέσα στο σύμπαν που δεν το χωράει καν το μυαλό.
Θα έπρεπε το έργο να είναι ήδη ξεκάθαρο σε όλους, το ποιος είσαι δηλαδή by default μέσα στο υπαρκτό σύμπαν,
και να περάσεις μετά αρμονικά στο επόμενο στάδιο...τι εστι άνθρωπος μέσα στο σύμπαν και ποια είναι η φύση σου...
ποια η φύση του κόκκου στον κόκκο στον κόκκο, μιας στιγμιαίας ατμίδος, μέσα σε όλο αυτό...
δεν φτάνει βλέπεις που είσαι τόσο...ελάχιστος...είσαι και σοβαρά προβληματικός κι από πάνω

Από εκεί ξεκινάν όλα λοιπόν...χωρίς αυτό δεν πας πουθενά...
ανεξαρτήτως άλλων παραμέτρων, αόρατου κόσμου, μεταφυσικού οτιδήποτε πέραν...
αρκεί το εδώ, το φυσικό, το φθαρτό, το "χειροπιαστό", το γνωστό, για να αντιληφθείς το ποιός... πόσο ασήμαντος... είσαι!!! Που ούτε αυτό δεν μπορείς να αντιληφθείς τελικά... δεν φτάνει ο νους σου να αντιληφθεί ούτε καν το μέγεθος της ασημαντότητάς σου...(μαλάκα... άνθρωπε).

Αν τελικά κάπου παρακάτω υπάρχει, αποδειχθεί, εμφανιστεί, περιμένει μια κάποια/όποια αξία, δώρο, χάρισμα, bonus, στην εξωφρενική, ασύλληπτη ασημαντότητά σου, παίζει ίσως να φανεί ΜΟΝΟ ΑΝ έχει ολοκληρωθεί με επιτυχία το εισαγωγικό μάθημα στην ανθρώπινη ύπαρξη.
Πόση σημασία έχει η ύπαρξη σου μέσα στο γνωστό σου σύμπαν στην πορεία του χρόνου...και ποια είναι η φύση αυτής...
επιτυχώς αντιλαμβάνομαι και αποδέχομαι πλήρως το ότι...
αυτός είμαι τελικά, αυτή η αξία μου.

Après ça ίσως μπορούμε να προχωρήσουμε σε φιλοσοφικές συζητήσεις και αναζητήσεις, υποθέσεις, θεωρίες και πεποιθήσεις...
in context πλέον!

ΥΓ. Για το δεύτερο bold διαμάντι θα επανέλθω σύντομα, λογικά πριν τελειώσει το μυδοπίλαφο ...γιαμ, ζήλεψα

[student]

Εγώ πάντως, έχω προγραμματίσει μυδοπίλαφο για το βράδυ και νοιώθω πλήρης και ευγνώμων ως γήινη ύπαρξη.

Το αν αυτό είναι Ύβρις προς το Θείον, δεν το ξέρω αλλά κάπου έχω διαισθητικώς την εντύπωση, ότι είμαι συμβατή με τις βουλές του, ανεξαρτήτως προσέγγισης.

Σιγά μην περιμένω το μάννα εξ ουρανού για να ευφρανθώ.

Το να μη χαίρεται ο οποιοσδήποτε τις χαρές και κλείσιμο κύκλων της γήινης φύσης του, το θεωρώ προσωπικώς ως Θεϊκή Ύβρι.

Ίσως το πιο φαινομενικά απαισιόδοξο βιβλίο της Βίβλου να ισχυριζόταν κάποιος ότι είναι ο Εκκλησιαστής...ο...ματαιότης ματαιοτήτων...

Και όμως, μέσα στην έκθεση της ανθρώπινης ματαιότητος και των ματαιοτήτων της φύσης του, ξεκαθαρίζει σε μεγάλο βαθμό αυτός ο σοφός περπατημένος άνθρωπος που την έψαξε πολύ με τη την ασημαντότητα της ανθρώπινης ύπαρξης και τη ματαιότητα της φύσης της, ποιες είναι τελικά οι χαρές που έχουν έστω και μια κάποια σημασία...και τις οποίες πρέπει ο άνθρωπος να τις χαίρεται με όλη του την καρδιά και να μην χάνει ούτε μια ευκαιρία να τις ευχαριστηθεί.

Τελικά, λίγο να την ψάξουμε, αυτές οι χαρές που έχουν σημασία περιλαμβάνουν ξεκάθαρα και το...μυδοπίλαφο.

Ἰδού, τί εἶδον ἐγὼ ἀγαθόν· εἶναι καλὸν νὰ τρώγῃ τις καὶ νὰ πίνῃ καὶ νὰ ἀπολαμβάνῃ τὰ ἀγαθὰ ὅλου τοῦ κόπου αὐτοῦ, τὸν ὁποῖον κοπιάζει ὑπὸ τὸν ἥλιον, κατὰ τὸν ἀριθμὸν τῶν ἡμερῶν τῆς ζωῆς αὑτοῦ, ὅσας ἔδωκεν ὁ Θεὸς εἰς αὐτόν· διότι τοῦτο εἶναι ἡ μερὶς αὐτοῦ

Δεν είναι πολλές οι πραγματικές χαρές γάτα μου σ αυτόν τον κόσμο, το ξέρεις καλύτερα, τοῦτο εἶναι ἡ μερὶς μας
και δεν κρατάνε και πολύ, στιγμές είναι τελικά, μικρές στιγμές χαράς.
Πολλές φορές δε καταλήγουν να προκύπτουν και από ένα απλό μυδοπίλαφο.

Μην ξανασκεφτείς λοιπόν σε παρακαλώ, ότι ο Πατέρας σου ο ουράνιος μπορεί να στραβώσει επειδή η κόρη του γουστάρισε, ένιωσε πλήρης και ευγνώμων με ένα... μυδοπίλαφο που προγραμμάτισε για το βράδυ. Αντιθέτως, η οδηγία είναι...έχοντες διατροφὰς καὶ σκεπάσματα, ἄς ἀρκώμεθα εἰς ταῦτα. Πλήρης και ευγνώμων για ένα μυδοπίλαφο, μάλλον περνάει άνετα τον πήχη...

Δεν γνωρίζω ποια είναι η σχέση σου με τον επίγειο πατέρα σου, μακάρι να ήταν η καλύτερη, αλλά μπορείς να σκεφτείς μια θεωρητική σχέση πραγματικής αγάπης μιας ενήλικης ώριμης κόρης με τον πατέρα της...
όπου τον παίρνει τηλέφωνο και μέσα στη συζήτηση του λέει "έχω κανονίσει ρε συ πατέρα κι ένα μυδοπίλαφο το βράδι...ανυπομονώ, θ ανοίξω κι ένα ωραίο λευκο και θα καραγουστάρω...

πως θα μπορούσε αυτό να αποτελέσει ύβρη προς τον επίγειο πατέρα της? Δεν θα είναι αυτή η απλή ειλικρινής χαρά της, το να απολαύσει ένα μυδοπίλαφο μ ένα κρασάκι σαν ένα αγαθό για το όποιο εργάστηκε και κόπιασε, διπλή χαρά για τον πατέρα της?

Γιατί αν όλο αυτό είναι ευλογημένο και φέρνει χαρά σε έναν φυση-ολογικό ανθρώπινο πατέρα, να είναι αιτία ύβρεως για Τον Επουράνιο?

δεν το ξέρω αλλά κάπου έχω διαισθητικώς την εντύπωση, ότι είμαι συμβατή με τις βουλές του, ανεξαρτήτως προσέγγισης.

Ας ξεπεράσει προτείνω την "διαισθητική εντύπωση" (που σε έφερε εδώ καλώς μέχρι τώρα imo), και ας περάσει πλέον στη συνειδητή, λογική βεβαιότητα...

Χαίρεται και ο Πατέρας μας στον ουρανό που χαίρεσαι για το μυδοπίλαφο που θα απολαύσεις από τους καρπούς των κόπων σου...δεν έβαλε Αυτός στην τελική το χέρι Του για να μπορέσεις τελικά να το απολαύσεις? υπάρχει δόσις ἀγαθή, που να μην εἶναι ἄνωθεν?

Δεν υπάρχουν imo και πολλές άλλες χαρές που έχουν τελικά μια κάποια ουσιαστική σημασία σε αυτόν τον κόσμο...απλές...ανθρώπινες...

και μόνο που μπορούμε (έχοντας ξεκαθαρίσει το ποιοι είμαστε και ποια είναι η σημασία μας και η φύση μας) να αισθανθούμε έστω και κάποιες στιγμές χαράς και ευτυχίας με δίκαιο και καθαρό τρόπο, είναι ήδη αξιοθαύμαστο.



ΥΓ Enjoy your meal γατα...με όλη σου την καρδιά...και ο Πατέρας θα χαίρεται δίπλα σου να είσαι βέβαιη...άλλες είναι οι ύβρεις κι όχι ένα ευχάριστο έντιμο φαί.
Αν το νιώσεις δε στην ψυχή σου, βάλε κι ένα κρασί να Του πεις κι ένα ευχαριστώ... για τη χαρά που μοιράζεστε

[ksk]

Κι όμως το έγραψες. Κι εκείνο που προσπαθώ να σου εξηγήσω είναι ότι ο θάνατος φέρνει την λήθη. Δηλ. δεν έχει νόημα το θα με θυμούνται ή όχι.

Σωστά τα λες και δεν έχει νόημα πλην όμως πάνω σε αυτό έχτισε η κοινωνία το ομαδικό καλό και τους ήρωες...
Υ.Γ κάτι άλλο λέει η Γαλη.

Τι, κατά τη γνώμη σου.

Ότι η λήθη είναι ο θάνατος ...ο πραγματικός θάνατος...
Από την άλλη εσυ λες ότι ο θάνατος φέρνει την λήθη...
Εντελώς αντίθετα δλδ.

[ksk]

Για να το θέσω με πιο σαφή (ελπίζω) διατύπωση, θα επιχειρήσω διευκρίνηση.

Η υποτίμηση και όχι υπερτίμηση του γήινου εαυτού, είναι το κλειδί για την όποια μετα-φυσική προσέγγιση.

Γιατί αν δεν υπάρξει πλήρης αποδοχή της γήινης φύσης, είναι χλωμό να ψάχνεται ο οποιοσδήποτε για το "μετά" από αυτήν.

Το να μη χαίρεται ο οποιοσδήποτε τις χαρές και κλείσιμο κύκλων της γήινης φύσης του, το θεωρώ προσωπικώς ως Θεϊκή Ύβρι.

Αυτά προς το παρόν, από μια γραία που επέλεξε εδώ και αρκετά χρόνια την προσέγγιση της γατίσιας θέωρησης του κόσμου.

Ε όχι και υποτίμηση Γαλη μου...

Γης παις ειμί και ουρανού αστερόεντος, αυτάρ εμοί γένος ουράνιον

Τι πλήρη αποδοχή μου τσαμπουνάς...
Ένα φυσικό γεγονός στο κοματι μας , αυτό της γης, ειμεθα όπως όλα σε αυτό το πεδίο...Συνθεση -Διαλυση-Συνθεση
Βίος-Θάνατος-Βίος...
Νεικος Φιλοτητα.
Ούτε υποτίμηση ούτε υπερεκτίμηση απλά παραδοχή και αποδοχή.
Τωρα αυτά περί υποτίμησης και υπερεκτίμησης είναι και αυτά για την ομαλή πορεία της κοινωνίας ως σύνολο αλλά και της επιβίωσης της κυριολεκτικά και μεταφορικά ( από τον ίδιο τον άνθρωπο).

[sharp]

Σωστά τα λες και δεν έχει νόημα πλην όμως πάνω σε αυτό έχτισε η κοινωνία το ομαδικό καλό και τους ήρωες...
Υ.Γ κάτι άλλο λέει η Γαλη.

Τι, κατά τη γνώμη σου.

Ότι η λήθη είναι ο θάνατος ...ο πραγματικός θάνατος...
Από την άλλη εσυ λες ότι ο θάνατος φέρνει την λήθη...
Εντελώς αντίθετα δλδ.

Ναι, αλλά εγώ έχω δίκιο.

[sharp]

Εδώ διαφωνούμε

Και ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν "χωράει" στο μυαλό μας η έννοια και αποδοχή της βιολογικής μας προσωρινότητας.

Μπορεί λέγοντας αυτό να παίρνεις την αίσθηση ανωτερότητας ή ωριμότητας, αλλά για μένα αν ισχύει είναι ανωριμότητα.

Διαφορετικά δεν πιστεύω ότι λες αλήθεια. Σε κανενός το μυαλό δεν χωράει η δημιουργία αυτού του κόσμου, πόσο μάλλον η ανυπαρξία (καν σαν έννοια δεν μπορεί να οριστεί με επάρκεια).

Έχω τέρμα διαφορετική προσέγγιση και θεωρώ ως τον απόλυτο εγωκεντρισμό/ναρκισσισμό/νοητικό θράσος το να γίνεται αντιληπτή η δημιουργία και συνέχεια του κόσμου ως καταξίωση της δικής μας γήινης ύπαρξης και των συμπαντικών εξάρσεων που μπορεί να προκαλέσει αυτή.

Το βρίσκω σχεδόν κωμικό.

Την "ανωτερότητα" πού ακριβώς τη διακρίνεις σ' αυτήν την οπτική;

Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης είναι εγωκεντρισμός/ναρκισσισμός/νοητικό θράσος;

Κάποια πράγματα σαφώς είναι εγωϊστικά. Όταν πεινάς εσύ, θέλεις να φας εσύ κιόχι άλλος και μπορεί να σκοτώνεις για να το πετύχεις. Παλιοεγωΐστρια...

[sharp]

Ένα φυσικό γεγονός στο κοματι μας , αυτό της γης, ειμεθα όπως όλα σε αυτό το πεδίο...Συνθεση -Διαλυση-Συνθεση
Βίος-Θάνατος-Βίος...

"Όταν πεθάνω, θα είμαι ευχαριστημένος που ήμουνα μέρος αυτής της εξελικτικής λειτουργίας της φύσης μπλα μπλα", μού είχε γράψει κάποιος σε παρόμοια συζήτηση.

Σόρρυ, αυτά τ' ακούω βερεσέ. Και είπαμε, έφηβος δικαιολογείται. Άντε 30άρης και 40άρης. Άμα πιάσεις τα ήντα και τα λες ακόμη (και κυρίως αν νομίζεις ότι τα πιστεύεις) τότε κάτι δεν πήγε καλά με την εξελικτική διαδικασία της φύσης.

[sharp]

Για να το θέσω με πιο σαφή (ελπίζω) διατύπωση, θα επιχειρήσω διευκρίνηση.

Η υποτίμηση και όχι υπερτίμηση του γήινου εαυτού, είναι το κλειδί για την όποια μετα-φυσική προσέγγιση.

Γιατί αν δεν υπάρξει πλήρης αποδοχή της γήινης φύσης, είναι χλωμό να ψάχνεται ο οποιοσδήποτε για το "μετά" από αυτήν.

Το να μη χαίρεται ο οποιοσδήποτε τις χαρές και κλείσιμο κύκλων της γήινης φύσης του, το θεωρώ προσωπικώς ως Θεϊκή Ύβρι.

Αυτά προς το παρόν, από μια γραία που επέλεξε εδώ και αρκετά χρόνια την προσέγγιση της γατίσιας θέωρησης του κόσμου.

Αν αυτά τα σκέφτηκες από τα όσα συζητήσαμε μαζί, τότε άλλα κατάλαβες. Ίσως όμως να μην τα είπα εγώ καλά.