Παντως, αυτο που εχω καταλαβει και που ειναι σωστο ειναι το εξης:
άλλο η αγάπη του ανθρώπου, του κόσμου και άλλη η αγάπη του Θεού.
Δεν κάνει να μιλάω για ολα αυτα μαλλον, οπως λεει και η Μπλου, κακο και σε εμενα κανω (ειδικα με τις πτωσεις ου εχω αυτον τον καιρο) και στους αλλους, οταν δεν θέλουν ή δε ειναι ετοιμοι να δεχθουν.
Εννοω οταν λεω πολλα παραπάνω.
Όπως ειπε δε και ο κοκκορας παραπανω, πολλοι έχουν (εχουμε) δει πράγματα, έχουν βιώσει αλλά δεν έχουν πάντα τη διάθεση ή την ευλογία από πνευματικό να τα αναφέρουν, είναι λεπτά πράγματα αυτά και μυστήρια πράγματα.
Επίσης να πω, αυτό πάνω από όλα, οτι κι εμείς που πιστεύουμε, που άλλοι έχουμε δει, άλλοι έχουμε βιώσει, άλλοι απλώς "γνωρίζουμε" κτλ είμαστε πολλές φορές μεταξύ πίστης/απιστίας, αποδοχής/ άρνησης. Δεν είναι κάτι παραλογο αυτό, η πίστη δεν είναι απλώς "γνωρίζω οτι υπάρχει ο Χριστός", είναι κάτι πολύ παραπάνω, είναι η διάθεση της ψυχής (αν τα λέω σωστά) και σε αυτήν την ψυχή κουβαλάμε πολλες αγκυλώσεις οι οποίες την ίδια ώρα που πιστεύουμε, την ίδια ώρα αρνούμαστε (θυμηθείτε τον Πέτρο πχ), γι αυτό λένε (και έτσι ειναι) πως είναι μεγάλος αγώνας ωστε να κατοικησει η Χάρη μέσα σου που σου δωρίζει την δυνατή πίστη. ΠΟυ και αυτή μπορεί εύκολα την μία στιγμή να την λάβεις (την Χάρη) και την αμέσως επόμενη, αν αφεθείς, να την χάσεις.
Δηλώνω οτι πιστεύω δεν σημαίνει οτι αυτόματα έγινες άγιος και οτι αυτόματα σώθηκες.
Εχει αγώνα μέχρι να βγει η ψυχή.
Κατι μονο θα ηθελα να αναφερω απο μεριας μου, σε σχεση με κάποια πράγματα που σχολιάστηκαν παραπάνω, ακριβως επειδη κολλαει ταμαμ στην κουβεντα :
πάω πριν χρόνια σε έναν πνευματικό που έβλεπα τότε, πάω σε διάρκεια εξομολόγησης, βασικα όμως όχι για να εξομολογηθώ, πάω σε φάση "είμαι ταύρος, έχω δει κόκκινο πανί και βγάζω καπνούς από μύτη και αυτιά" (έχω ένα θεματάκι οταν θυμώνω, ναι...), πάω λοιπόν ...αποφασισμένη (δηλαδή έχει αρχίσει να γινεται η μεταλλαγή σε terminater, αλλάζω δέρμα, το μάτι κοκκινίζει, με πιάνουν σπαστικές κινήσεις). Ο λόγος: έχουν μαζευτεί πολλά!
Πάω λοιπόν με διάθεση μπαρούτι για αυτά που μου συνέβαιναν, ΑΛΛΑ ΚΥΡΙΩΣ, πάω αποφασισμένη (αυτός ήταν και ο λόγος που ξεκίνησα να πάω) να απαιτήσω, χωρίς να με ενδιαφέρει τίποτα άλλο, να μου πει ο πάτερα "εδώ και τώρα":
αν έχει δει ποτέ θαύμα μπροστά του, ζωντανό, σε φάση: απαιτώ να μου πεις αν έχεις δει θαύμα μπροστά σου!!!
(άσχετα αν και τί είχα βιώσει εγώ στην ζωή μου μέχρι τότε..ή τί ήξερα εμμέσως πως είχε ο ίδιος βιώσει...).
Ήμουν τόσο απόλυτα αγριεμένη και αποφασισμένη που πίστευα πως θα με έβλεπε κανένας άλλος πώς έδειχνα αφηνιασμένη και θα καλούσε τους γιατρούς με τις ρόμπες τις λευκές.
Πάω λοιπόν, μπροστά σε μια μεγάλη εικονα του Χριστου, τον κοιτάζω, τί να πως τώρα Του απευθύνομαι...με τα χάλια μου, αν θες...
Κάνω τον Σταυρό μου (με τις ενοχές για τη γαιδουριά μου να ψιλοχασμουριούνται στα κατάβαθα) και περιμένω τον πνευματικό.
Αφου ερχεται η σειρά μου, με παίρνει και δεν με πηγαίνει εκεί που συνήθως εξομολογει (στα υπόλοιπα μέρη της Εκκλησίας, καθοτι ειναι και μεγάλη), με πάει μπροστά στην εικονα αυτή.
Αρχίζω λοιπόν εγώ και χώνω: και που αυτό, και που το άλλο, και γιατί, και δεν αντέχω άλλο, και που αυτός μου έκανε αυτό, και που εκείνος μου είπε το άλλο, και δώσε κλάψα, και δώσε μουρμούρα, και δώσε νεύρα (όπως καταλαβαίνετε, εξομολόγηση έκανα αλλά για τα αμαρτήματα των άλλων, οπότε τουλάχιστον θα καθάρισαν εκείνοι φαντάζομαι..
). Τελειώνω το παραλήρημα, και περιμένω να μου μιλήσει ο πνευματικός:
Σουβλίτσα, μου λέει, μια γυναίκα που ήταν πολύ κοντά στον άγιο Πορφύριο, ζούσε κοντά του κάθε μέρα, μας έλεγε που της έλεγε ο άγιος:
Θαύματα γίνονται κάθε ημέρα, αρκεί να έχουμε μάτια να τα βλέπουμε
Αφού μου μιλάει λοιπόν (κουβέντα για τις γκρινιες και τις κατηγόριες μου για τη ρημάδα τη ζωή και τους κακούς ανθρώπους), μου διαβάζει και μια ευχή και φεύγω
Φεύγοντας, κάποια στιγμή συνειδητοποιώ οτι εγώ ποτέ δεν τον ρώτησα αυτό για το οποίο καιγόμουν και τσουρουφλιζόμουν μέσα στην αγανάκτιση (και με "γυρισμένο" το μάτι) να τον ρωτήσω...
. Όλη αυτή η κατάσταση, δεν αναφέρομαι σε μπιζνεσμαν παππάδες αλλά στους πιστούς, είναι ένα απίστευτο καθημερινό βασανιστήριο για τον άνθρωπο που έπεσε στα δίχτυα της. Δεν το λέω απέξω, παιδί του δημοτικού είχα φάει κόλλημα με τον Χριστιανισμό από μόνος μου και θυμάμαι ακόμα και σήμερα που πέρασαν αιώνες, πόσο βασανιζόμουν, γιατί έγινα φίλος με ένα παιδί στην κατασκήνωση που μετά μου είπε πως οικογενειακός είναι όλοι άθεοι(σοκ, ο μπαμπάς του πρέπει να ήταν κομμουνιστής), την νύχτα χάζευα το Τutti Fruti στο Rtl και την Παρακευή δεν άντεξα και έφαγα δυο γύρους στον Κόκκορα στην Ναυαρίνου. Όταν δε, διάβαζα την Αγία Γραφή και ο Χριστός έλεγε πως στον άλλο κόσμο θα δείτε το τρίξιμο των δοντιών με έλουζε κρύος ιδρώτας. 
,τα ξεπέρασα όλα αυτά. Σαν να άρχισε το μυαλό μου να αποχωρίζεται την παιδικότητα και να σκεφτεται καθαρά. Μου φάνηκαν τόσο μούφες , που τα απέκλεισα τελεσίδικα και δεν με ξαναπασχόλησαν. Το μόνο που μου έμεινε τα πρώτα χρόνια είναι μια φοβερή αντιπάθεια για την θρησκειά και αυτό που κάνει στους ανθρώπους. Περνούσα έξω από εκκλησία και ήθελα να πεταξω μολότοφ. Μια φουκαριάρα 50χρονη τότε θεολόγο, αυστηρη πολυ και με όλο το τραγικό πακέτο κότσος,φούστα μέχρι τον αστράγαλο κ.λ.π. ,που όμως αν την παρατηρούσες καλά, όμορφη και με τρελό στήθος,θυμάμαι όταν την έβλεπα μελαγχολούσα. Πόσο χαρά σκεφτόμουν, θα μπορούσε να πάρει και να δώσει αυτό το πλάσμα και μπλέχθηκε με αυτές τις σαχλαμάρες. Της το είπα όταν τέλειωσε η χρονιά. 
:
Όλα καλά θα πάνε!
