Για τη σφαγή της Σρεμπρένιτσα

[Gordian Knot]

Έσπαγα το κεφάλι μου να βρω ποιον μου θυμίζει ο Καθάριος (έτσι όπως εικονίζεται στο thumbnail του video).
Μόλις τώρα μου ’ρθε: Τον Δημήτρη Εικοσιδυό!





Ε, τι λέτε;

[Dorian]

τέλος πάντων, τιμή και δόξα στους Παρτιζάνους της Κράινα που γάμησαν τις πατάθρες των πουτάνας-γιων Ουστάσι το 1941-45:

Τι δόξα και τιμή, αφού την χάρισαν στους Κροάτες ήδη από το 1945, και τελικά την έχασαν και ολοκληρωτικά τη δεκαετία του 90. Μιλάμε δηλαδή για τόσο τεράστια επιτυχία . Γενικά φιλορώσος είμαι αλλά Ρώσοι και Σέρβοι μας έχουν πρήξει με την κομμουνιστική τους περίοδο. Οι μεν έχασαν την αυτοκρατορία και τεράστια κομμάτια της και από υπερδύναμη που έμπενε και έκανε παρελάσεις στο Παρίσι σέρνονται ακόμα, οι δε Σέρβοι έμειναν μια κουτσουλιά στον χάρτη από εκεί που είχαν κερδίσει σε όλους τους πολέμους. Χλωμό να κρατήσουν κάτι και στην Βοσνία, οι πιέσεις της δυσης θα τους ροκανίσουν την αυτονομία. Οι μαρξιστικές μαλακίες πληρώνονται.

[Jolly Roger]

τέλος πάντων, τιμή και δόξα στους Παρτιζάνους της Κράινα που γάμησαν τις πατάθρες των πουτάνας-γιων Ουστάσι το 1941-45:

Τι δόξα και τιμή, αφού την χάρισαν στους Κροάτες ήδη από το 1945, και τελικά την έχασαν και ολοκληρωτικά τη δεκαετία του 90. Μιλάμε δηλαδή για τόσο τεράστια επιτυχία . Γενικά φιλορώσος είμαι αλλά Ρώσοι και Σέρβοι μας έχουν πρήξει με την κομμουνιστική τους περίοδο. Οι μεν έχασαν την αυτοκρατορία και τεράστια κομμάτια της και από υπερδύναμη που έμπενε και έκανε παρελάσεις στο Παρίσι σέρνονται ακόμα, οι δε Σέρβοι έμειναν μια κουτσουλιά στον χάρτη από εκεί που είχαν κερδίσει σε όλους τους πολέμους. Χλωμό να κρατήσουν κάτι και στην Βοσνία, οι πιέσεις της δυσης θα τους ροκανίσουν την αυτονομία. Οι μαρξιστικές μαλακίες πληρώνονται.

δεν πληρώνουν κάποιο "μαρξισμό" οι Σέρβοι για την εδαφική τους συρρίκνωση (μαρξισμό είχαν και οι Κροάτες και οι Βόσνιοι και οι Αλβανοί κλπ μέχρι το 1990, και όλοι τον πέταξαν ταυτόχρονα στα σκουπίδια για χάρη του εθνικισμού, και μόνο οι Σέρβοι συρρικνώθηκαν εδαφικά). Αυτό που πληρώνουν οι Σέρβοι είναι ότι στην ιστορική περίοδο των γιουγκοσλαβικών πολέμων δεν υπήρχε δυνατός δεύτερος πόλος (Ρωσία-Κίνα) για να έχουν από πίσω τους ένα σοβαρό στρατιωτικο-διπλωματικό σύμμαχο αντίβαρο στις ΗΠΑ-Γερμανία που στήριζαν τους αντιπάλους τους. Κοινώς, έπεσαν πάνω στην εποχή που ΗΠΑ-Γερμανία έπαιζαν μπάλα μόνες τους, και ήταν (οι Σέρβοι) αρκετά στενοκέφαλοι ώστε να μην κάτσουν στο τραπέζι μαζί τους. Κι ο Τούτζμαν "Μεγάλη Κροατία" με τη μισή Βοσνία ήθελε, αλλά του είπαν φρίτσηδες και γιάνκηδες να κάτσει ήσυχος αν θέλει να συνεχίσουν να τον βοηθάνε, έκανε αυτός την πάπια, άφησε τη Βοσνία στους Βόσνιους και πήρε την Κράινα για αντάλλαγμα. Και οι Σέρβοι αν ήθελαν να νικήσουν, μόνο αυτός ο δρόμος υπήρχε εκείνη την περίοδο, και όχι το στενοκέφαλο "μόνοι μας και όλοι σας" του Κάρατζιτς. Ιστορικά, δηλαδή, οι Μιλόσεβιτς-Κάρατζιτς στάθηκαν άτυχοι εκεί που στάθηκε τυχερός ο Άσαντ: ο δεύτερος είχε πίσω του δυνατή Ρωσία και Ιράν και βρίσκεται ακόμα στη θέση του, οι πρώτοι όχι και κατέληξαν στη μπουζού.

[πατησιωτης]

τέλος πάντων, τιμή και δόξα στους Παρτιζάνους της Κράινα που γάμησαν τις πατάθρες των πουτάνας-γιων Ουστάσι το 1941-45:

Τι δόξα και τιμή, αφού την χάρισαν στους Κροάτες ήδη από το 1945, και τελικά την έχασαν και ολοκληρωτικά τη δεκαετία του 90. Μιλάμε δηλαδή για τόσο τεράστια επιτυχία . Γενικά φιλορώσος είμαι αλλά Ρώσοι και Σέρβοι μας έχουν πρήξει με την κομμουνιστική τους περίοδο. Οι μεν έχασαν την αυτοκρατορία και τεράστια κομμάτια της και από υπερδύναμη που έμπενε και έκανε παρελάσεις στο Παρίσι σέρνονται ακόμα, οι δε Σέρβοι έμειναν μια κουτσουλιά στον χάρτη από εκεί που είχαν κερδίσει σε όλους τους πολέμους. Χλωμό να κρατήσουν κάτι και στην Βοσνία, οι πιέσεις της δυσης θα τους ροκανίσουν την αυτονομία. Οι μαρξιστικές μαλακίες πληρώνονται.

Eλα ντε. Ο Μίλοβαν Τζίλας που ήταν διαφωνών επί Τίτο είπε το 1990 : δώσαμε την πατρίδα μας για τον Μαρξ και τη χώρα μας στον Τίτο.Τώρα όμως δεν υπάρχει ούτε Μάρξ ούτε Τίτο.
Στην Ελλάδα επειδή το ΕΑΜ έχασε οι εθνικές συνέπειες μιας ενδεχόμενης νίκης του δεν πολυσυζητούνται.
Αλλά οι συνέπειες της επικράτησης των παρτιζάνων στη Σερβία είναι ορατές και απλά οι σημερινοί τις έχουν αποδεχθεί γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.
Η ώρα της Μεγάλης Σερβίας δεν ήταν φυσικά το 1990 αλλά το 1945 : τότε οι Σέρβοι ήσαν με τους συμμάχους και όλοι οι αντίπαλοί τους με τους Γερμανούς που είχαν συντριβεί.Το 1990 η Γερμανία ήταν βασική χώρα της ΕΕ και η ΕΣΣΔ διαλυόμενη.
Εάν ο σερβικός λαός είχε προτιμήσει τους Τσέτνικ του Μιχαήλοβιτς δεν θα υπήρχαν ούτε Κροάτες στην Κράινα ούτε μουσουλμάνοι στη Βοσνία ούτε Αλβανοί στο Κόσοβο.Θα υπήρχαν τόσοι όσοι υπάρχουν και στην Τσαμουριά μετά την επέμβαση του ΕΔΕΣ. Η μεγάλη Σερβία θα ήταν πραγματικότητα επί του εδάφους από το 1945 και τίποτε δεν θα μπορούσε να το αλλάξει αυτό,ειδικά εάν είχε γίνει και μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΟΚ.
Το ρολόι της ιστορίας χτύπησε για τους Σέρβους το 1945 αλλά αυτοί είχαν το μυαλό τους στον μαρξισμό και έβαλαν επικεφαλής ένα Κροάτη,τον Τίτο, που χάραξε τον μεταπολεμικό χάρτη και το σύνταγμα της Γιουγκοσλαβίας όπως τον βόλευε.Το 1990 ήταν πολύ αργά,οι συμμαχίες είχαν αλλάξει.

[Αρχέλαος]

τέλος πάντων, τιμή και δόξα στους Παρτιζάνους της Κράινα που γάμησαν τις πατάθρες των πουτάνας-γιων Ουστάσι το 1941-45:

Τι δόξα και τιμή, αφού την χάρισαν στους Κροάτες ήδη από το 1945, και τελικά την έχασαν και ολοκληρωτικά τη δεκαετία του 90. Μιλάμε δηλαδή για τόσο τεράστια επιτυχία . Γενικά φιλορώσος είμαι αλλά Ρώσοι και Σέρβοι μας έχουν πρήξει με την κομμουνιστική τους περίοδο. Οι μεν έχασαν την αυτοκρατορία και τεράστια κομμάτια της και από υπερδύναμη που έμπενε και έκανε παρελάσεις στο Παρίσι σέρνονται ακόμα, οι δε Σέρβοι έμειναν μια κουτσουλιά στον χάρτη από εκεί που είχαν κερδίσει σε όλους τους πολέμους. Χλωμό να κρατήσουν κάτι και στην Βοσνία, οι πιέσεις της δυσης θα τους ροκανίσουν την αυτονομία. Οι μαρξιστικές μαλακίες πληρώνονται.

δεν πληρώνουν κάποιο "μαρξισμό" οι Σέρβοι για την εδαφική τους συρρίκνωση (μαρξισμό είχαν και οι Κροάτες και οι Βόσνιοι και οι Αλβανοί κλπ μέχρι το 1990, και όλοι τον πέταξαν ταυτόχρονα στα σκουπίδια για χάρη του εθνικισμού, και μόνο οι Σέρβοι συρρικνώθηκαν εδαφικά). Αυτό που πληρώνουν οι Σέρβοι είναι ότι στην ιστορική περίοδο των γιουγκοσλαβικών πολέμων δεν υπήρχε δυνατός δεύτερος πόλος (Ρωσία-Κίνα) για να έχουν από πίσω τους ένα σοβαρό στρατιωτικο-διπλωματικό σύμμαχο αντίβαρο στις ΗΠΑ-Γερμανία που στήριζαν τους αντιπάλους τους. Κοινώς, έπεσαν πάνω στην εποχή που ΗΠΑ-Γερμανία έπαιζαν μπάλα μόνες τους, και ήταν (οι Σέρβοι) αρκετά στενοκέφαλοι ώστε να μην κάτσουν στο τραπέζι μαζί τους. Κι ο Τούτζμαν "Μεγάλη Κροατία" με τη μισή Βοσνία ήθελε, αλλά του είπαν φρίτσηδες και γιάνκηδες να κάτσει ήσυχος αν θέλει να συνεχίσουν να τον βοηθάνε, έκανε αυτός την πάπια, άφησε τη Βοσνία στους Βόσνιους και πήρε την Κράινα για αντάλλαγμα. Και οι Σέρβοι αν ήθελαν να νικήσουν, μόνο αυτός ο δρόμος υπήρχε εκείνη την περίοδο, και όχι το στενοκέφαλο "μόνοι μας και όλοι σας" του Κάρατζιτς. Ιστορικά, δηλαδή, οι Μιλόσεβιτς-Κάρατζιτς στάθηκαν άτυχοι εκεί που στάθηκε τυχερός ο Άσαντ: ο δεύτερος είχε πίσω του δυνατή Ρωσία και Ιράν και βρίσκεται ακόμα στη θέση του, οι πρώτοι όχι και κατέληξαν στη μπουζού.

Ο μαρξισμός γιγάντωσε τους σέρβους και ο Τίτο είχε ένα τεράστιο αντάρτικο ενώ δεν δίστασε να συγκρουστεί και με τον πανίσχυρο Στάλιν.
Επί Γιουγκοσλαβίας και ειδικά μέχρι αρχές 70'ς η Σερβία είχε ισχυρότατο ρόλο σε στρατό και αστυνομία ενώ γινόταν αναδιανομή πόρων από τις πλούσιες Δημοκρατίες της Κροατίας και της Σλοβενίας οι οποίες μάλιστα διαμαρτύρονταν ιδίως η πρώτη και ειδικά γύρω στο 1970-72 σε πρώτη φάση.

[Αρχέλαος]

ο Μλάντιτς τρελάθηκε όταν αυτοκτόνησε η κόρη του (αρχές του '94) γιατί της ζήτησε ο αρραβωνιαστικός της να τον αποκηρύξει (λένε ότι αυτοκτόνησε με το αγαπημένο πιστόλι του πατέρα της). Από τότε και μετά, λένε, άρχισε να πιστεύει ότι τον καταδιώκει κάποια διεθνής συνωμοσία και ότι για την αυτοκτονία της κόρης του ευθύνονταν οι Μουσουλμάνοι. Παρόμοια περίπτωση με τον Λούντεντορφ στον α' π.π., που από τότε που έχασε τα παιδιά του στον πόλεμο λάλησε τελείως και έβλεπε μασονικές συνωμοσίες στις μπυραρίες του Μονάχου μαζί με τον Αδόλφο.

ως το 1993 ο Μλάντιτς ήταν από τους μετριοπαθείς στον σερβοβοσνιακό στρατό και παίζει να πίστευε ακόμα στην "Ενότητα και Αδελφότητα" (bratstvo i jedinstvo) και στη διατήρηση της παλιάς Γιουγκοσλαβίας, άλλωστε ως το '92 θεωρούνταν "κομματικός στρατηγός", δηλαδή Τιτοϊκός, αφού ήταν γιος Παρτιζάνων και από το 1965 μέλος του ΚΚΓ. Μέχρι τότε ούτε σφαγές αμάχων επέτρεπε, ούτε παραστρατιωτικά καλόπαιδα δεχόταν στις μονάδες του, ούτε καμμένες δηλώσεις του τύπου "θα βομβαρδίσουμε το Βερολίνο και τη Ρώμη" έκανε σε απεσταλμένους δυτικών ΜΜΕ. Αυτά ξεκίνησαν από την αυτοκτονία της κόρης του και μετά.

για να ευθυμήσουμε λίγο, εδώ είναι η εκπομπή του Mega το '95 με Τσίμα, Μπονάτσο, Λυκουρέζο και τον Πασοκοτροτσκιστή Μισέλ Πάμπλο, με τη συνέντευξη του Βλάση στον Μλάντιτς που τον ρωτάει ο σχωρεμένος τι ζώδιο είναι:


Το καλοκαίρι του '95 συμφωνεί ο Μιλόσεβιτς με την αμερικάνικη μυστική πρόταση να αφήσει την Κράινα στους Κροάτες με αντάλλαγμα την ημι-ανεξαρτησία της μισής Βοσνίας υπό σερβικό έλεγχο και το τέλος των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών στις σερβοβοσνιακές βάσεις. Συμφωνεί κι ο Ιζετμπέγκοβιτς να αφήσει τον θύλακα της Σρεμπρένιτσα με αντάλλαγμα το άλλο μισό Σαράγεβο. Αυτά όμως που δεν υπολόγισαν οι Αμερικάνοι, ήταν ότι 1) τη Σρεμπρένιτσα θα την αναλάμβανε ο αποτρελαμένος Μλάντιτς, και ότι 2) την Κράινα θα την αναλάμβανε ο φασίστας Γκοτόβινα, που βομβάρδιζε με την αεροπορία κομβόι φορτηγών με Σέρβους πρόσφυγες:



κι έτσι είχαμε, το ίδιο εκείνο καλοκαίρι, την τελευταία μεγάλη σφαγή αιχμαλώτων σε ευρωπαϊκό έδαφος (Σρεμπρένιτσα) και την τελευταία εθνοκάθαρση (Κράινα). Κι αυτό γιατί ο Μπιλ και η Μαντλίν εμπιστεύτηκαν σε τρελούς και σε φασίστες να φέρουν σε πέρας ειρηνευτικές επιχειρήσεις...

τέλος πάντων, τιμή και δόξα στους Παρτιζάνους της Κράινα που γάμησαν τις πατάθρες των πουτάνας-γιων Ουστάσι το 1941-45:

Το θέμα του νήματος επιμελώς είχα αποφύγει να το μελετήσω αρκετά.
Ουσιαστικά θεωρείς ότι οι ειδεχθείς πράξεις του σέρβικου στρατού έγιναν με εντολή και ανοχή του Μλάντιτς;
Επειδή δείχνεις καλός μελετητής της ιστορίας της περιοχής, ποιος ήταν ο ρόλος του Μιλόσεβιτς στο αποτρόπαιο αυτό γεγονός;

[Dorian]

τέλος πάντων, τιμή και δόξα στους Παρτιζάνους της Κράινα που γάμησαν τις πατάθρες των πουτάνας-γιων Ουστάσι το 1941-45:

Τι δόξα και τιμή, αφού την χάρισαν στους Κροάτες ήδη από το 1945, και τελικά την έχασαν και ολοκληρωτικά τη δεκαετία του 90. Μιλάμε δηλαδή για τόσο τεράστια επιτυχία . Γενικά φιλορώσος είμαι αλλά Ρώσοι και Σέρβοι μας έχουν πρήξει με την κομμουνιστική τους περίοδο. Οι μεν έχασαν την αυτοκρατορία και τεράστια κομμάτια της και από υπερδύναμη που έμπενε και έκανε παρελάσεις στο Παρίσι σέρνονται ακόμα, οι δε Σέρβοι έμειναν μια κουτσουλιά στον χάρτη από εκεί που είχαν κερδίσει σε όλους τους πολέμους. Χλωμό να κρατήσουν κάτι και στην Βοσνία, οι πιέσεις της δυσης θα τους ροκανίσουν την αυτονομία. Οι μαρξιστικές μαλακίες πληρώνονται.

δεν πληρώνουν κάποιο "μαρξισμό" οι Σέρβοι για την εδαφική τους συρρίκνωση (μαρξισμό είχαν και οι Κροάτες και οι Βόσνιοι και οι Αλβανοί κλπ μέχρι το 1990, και όλοι τον πέταξαν ταυτόχρονα στα σκουπίδια για χάρη του εθνικισμού, και μόνο οι Σέρβοι συρρικνώθηκαν εδαφικά). Αυτό που πληρώνουν οι Σέρβοι είναι ότι στην ιστορική περίοδο των γιουγκοσλαβικών πολέμων δεν υπήρχε δυνατός δεύτερος πόλος (Ρωσία-Κίνα) για να έχουν από πίσω τους ένα σοβαρό στρατιωτικο-διπλωματικό σύμμαχο αντίβαρο στις ΗΠΑ-Γερμανία που στήριζαν τους αντιπάλους τους. Κοινώς, έπεσαν πάνω στην εποχή που ΗΠΑ-Γερμανία έπαιζαν μπάλα μόνες τους, και ήταν (οι Σέρβοι) αρκετά στενοκέφαλοι ώστε να μην κάτσουν στο τραπέζι μαζί τους. Κι ο Τούτζμαν "Μεγάλη Κροατία" με τη μισή Βοσνία ήθελε, αλλά του είπαν φρίτσηδες και γιάνκηδες να κάτσει ήσυχος αν θέλει να συνεχίσουν να τον βοηθάνε, έκανε αυτός την πάπια, άφησε τη Βοσνία στους Βόσνιους και πήρε την Κράινα για αντάλλαγμα. Και οι Σέρβοι αν ήθελαν να νικήσουν, μόνο αυτός ο δρόμος υπήρχε εκείνη την περίοδο, και όχι το στενοκέφαλο "μόνοι μας και όλοι σας" του Κάρατζιτς. Ιστορικά, δηλαδή, οι Μιλόσεβιτς-Κάρατζιτς στάθηκαν άτυχοι εκεί που στάθηκε τυχερός ο Άσαντ: ο δεύτερος είχε πίσω του δυνατή Ρωσία και Ιράν και βρίσκεται ακόμα στη θέση του, οι πρώτοι όχι και κατέληξαν στη μπουζού.

Τυπικές μαρξιστικές ιδεολογικά πολιτικές ήταν μην λέμε τα αυτονόητα. Εκτός από τα γνωστά "δικά μας" του ΚΚΕ διεθνιστικά αντιεθνικιστικά για ενιαία Μακεδονία, Μακεδόνες που καταπιέζονται , σήμερα φιλομετανάστες, αυτά που έγιναν στην Γιουγκοσλαβία ήταν ήδη επανάληψη γεγονότων στην κατεξοχήν χώρα πρότυπο την ΕΣΣΔ. Το παράδειγμα του καζακστάν είναι το χαρακτηριστικότερο.:

Russians of Kazakhstan together with other ethnic groups of the region suffered heavily during the Russian Civil War and Collectivisation in the USSR and endured repeated famines and unrest. In 1918-1931 Basmachi Revolt affected areas of southern Kazakh SSR often taking a form of an ethnic conflict between Russian and Ukrainian farmers and native Muslim nomads. Thousands of Russian settlers are thought to have been killed by the Kazakhs in the violence and this was followed by equally bloody reprisals against the nomadic population by the Red Army. In the 1920s and the 1930s, some Russians in Kazakhstan felt discriminated against by Communist authorities who promoted Kazakh language and culture in the region and targeted many local ethnic Russians as either kulaks or Cossacks.

In 1925, despite local objections, ethnic Russian North Kazakhstan Province as well as parts of Akmola Province, Aktobe Province, West Kazakhstan Province, Pavlodar Province, Kostanay Province and East Kazakhstan Province, formerly considered southern Ural and Siberian oblasts of RSFSR, were transferred to Kazakh ASSR[citation needed]. Local Russians who opposed the land transfers were criticized by the Bolshevik leaders in Moscow as "chauvinists".

https://en.wikipedia.org/wiki/Russians_in_Kazakhstan
Τώρα γιατί οι άλλοι Βόσνιοι Κροάτες Αλβανοί δεν είχαν απώλειες, γιατί ακριβώς τους επιβλήθηκε ο κομμουνισμός, σύμμαχοι των Γερμανών ήταν, δεν τα πίστευαν αυτά.

[Dorian]

Τι δόξα και τιμή, αφού την χάρισαν στους Κροάτες ήδη από το 1945, και τελικά την έχασαν και ολοκληρωτικά τη δεκαετία του 90. Μιλάμε δηλαδή για τόσο τεράστια επιτυχία . Γενικά φιλορώσος είμαι αλλά Ρώσοι και Σέρβοι μας έχουν πρήξει με την κομμουνιστική τους περίοδο. Οι μεν έχασαν την αυτοκρατορία και τεράστια κομμάτια της και από υπερδύναμη που έμπενε και έκανε παρελάσεις στο Παρίσι σέρνονται ακόμα, οι δε Σέρβοι έμειναν μια κουτσουλιά στον χάρτη από εκεί που είχαν κερδίσει σε όλους τους πολέμους. Χλωμό να κρατήσουν κάτι και στην Βοσνία, οι πιέσεις της δυσης θα τους ροκανίσουν την αυτονομία. Οι μαρξιστικές μαλακίες πληρώνονται.

δεν πληρώνουν κάποιο "μαρξισμό" οι Σέρβοι για την εδαφική τους συρρίκνωση (μαρξισμό είχαν και οι Κροάτες και οι Βόσνιοι και οι Αλβανοί κλπ μέχρι το 1990, και όλοι τον πέταξαν ταυτόχρονα στα σκουπίδια για χάρη του εθνικισμού, και μόνο οι Σέρβοι συρρικνώθηκαν εδαφικά). Αυτό που πληρώνουν οι Σέρβοι είναι ότι στην ιστορική περίοδο των γιουγκοσλαβικών πολέμων δεν υπήρχε δυνατός δεύτερος πόλος (Ρωσία-Κίνα) για να έχουν από πίσω τους ένα σοβαρό στρατιωτικο-διπλωματικό σύμμαχο αντίβαρο στις ΗΠΑ-Γερμανία που στήριζαν τους αντιπάλους τους. Κοινώς, έπεσαν πάνω στην εποχή που ΗΠΑ-Γερμανία έπαιζαν μπάλα μόνες τους, και ήταν (οι Σέρβοι) αρκετά στενοκέφαλοι ώστε να μην κάτσουν στο τραπέζι μαζί τους. Κι ο Τούτζμαν "Μεγάλη Κροατία" με τη μισή Βοσνία ήθελε, αλλά του είπαν φρίτσηδες και γιάνκηδες να κάτσει ήσυχος αν θέλει να συνεχίσουν να τον βοηθάνε, έκανε αυτός την πάπια, άφησε τη Βοσνία στους Βόσνιους και πήρε την Κράινα για αντάλλαγμα. Και οι Σέρβοι αν ήθελαν να νικήσουν, μόνο αυτός ο δρόμος υπήρχε εκείνη την περίοδο, και όχι το στενοκέφαλο "μόνοι μας και όλοι σας" του Κάρατζιτς. Ιστορικά, δηλαδή, οι Μιλόσεβιτς-Κάρατζιτς στάθηκαν άτυχοι εκεί που στάθηκε τυχερός ο Άσαντ: ο δεύτερος είχε πίσω του δυνατή Ρωσία και Ιράν και βρίσκεται ακόμα στη θέση του, οι πρώτοι όχι και κατέληξαν στη μπουζού.

Ο μαρξισμός γιγάντωσε τους σέρβους και ο Τίτο είχε ένα τεράστιο αντάρτικο ενώ δεν δίστασε να συγκρουστεί και με τον πανίσχυρο Στάλιν.
Επί Γιουγκοσλαβίας και ειδικά μέχρι αρχές 70'ς η Σερβία είχε ισχυρότατο ρόλο σε στρατό και αστυνομία ενώ γινόταν αναδιανομή πόρων από τις πλούσιες Δημοκρατίες της Κροατίας και της Σλοβενίας οι οποίες μάλιστα διαμαρτύρονταν ιδίως η πρώτη και ειδικά γύρω στο 1970-72 σε πρώτη φάση.

όλα αυτά δείχνουν ότι μεσομακροπρόθεσμα δεν έχουν τόσο σημασία, τα εφάπαξ, να εισάγεις φτηνούς εργαζόμενους λαθρομετανάστες για να επιζούν σάπιες επιχειρήσεις αλλά η δημογραφία σου.

[Lugozzi]

τέλος πάντων, τιμή και δόξα στους Παρτιζάνους της Κράινα που γάμησαν τις πατάθρες των πουτάνας-γιων Ουστάσι το 1941-45:

Τι δόξα και τιμή, αφού την χάρισαν στους Κροάτες ήδη από το 1945, και τελικά την έχασαν και ολοκληρωτικά τη δεκαετία του 90. Μιλάμε δηλαδή για τόσο τεράστια επιτυχία . Γενικά φιλορώσος είμαι αλλά Ρώσοι και Σέρβοι μας έχουν πρήξει με την κομμουνιστική τους περίοδο. Οι μεν έχασαν την αυτοκρατορία και τεράστια κομμάτια της και από υπερδύναμη που έμπενε και έκανε παρελάσεις στο Παρίσι σέρνονται ακόμα, οι δε Σέρβοι έμειναν μια κουτσουλιά στον χάρτη από εκεί που είχαν κερδίσει σε όλους τους πολέμους. Χλωμό να κρατήσουν κάτι και στην Βοσνία, οι πιέσεις της δυσης θα τους ροκανίσουν την αυτονομία. Οι μαρξιστικές μαλακίες πληρώνονται.

Eλα ντε. Ο Μίλοβαν Τζίλας που ήταν διαφωνών επί Τίτο είπε το 1990 : δώσαμε την πατρίδα μας για τον Μαρξ και τη χώρα μας στον Τίτο.Τώρα όμως δεν υπάρχει ούτε Μάρξ ούτε Τίτο.
Στην Ελλάδα επειδή το ΕΑΜ έχασε οι εθνικές συνέπειες μιας ενδεχόμενης νίκης του δεν πολυσυζητούνται.
Αλλά οι συνέπειες της επικράτησης των παρτιζάνων στη Σερβία είναι ορατές και απλά οι σημερινοί τις έχουν αποδεχθεί γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.
Η ώρα της Μεγάλης Σερβίας δεν ήταν φυσικά το 1990 αλλά το 1945 : τότε οι Σέρβοι ήσαν με τους συμμάχους και όλοι οι αντίπαλοί τους με τους Γερμανούς που είχαν συντριβεί.Το 1990 η Γερμανία ήταν βασική χώρα της ΕΕ και η ΕΣΣΔ διαλυόμενη.
Εάν ο σερβικός λαός είχε προτιμήσει τους Τσέτνικ του Μιχαήλοβιτς δεν θα υπήρχαν ούτε Κροάτες στην Κράινα ούτε μουσουλμάνοι στη Βοσνία ούτε Αλβανοί στο Κόσοβο.Θα υπήρχαν τόσοι όσοι υπάρχουν και στην Τσαμουριά μετά την επέμβαση του ΕΔΕΣ. Η μεγάλη Σερβία θα ήταν πραγματικότητα επί του εδάφους από το 1945 και τίποτε δεν θα μπορούσε να το αλλάξει αυτό,ειδικά εάν είχε γίνει και μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΟΚ.
Το ρολόι της ιστορίας χτύπησε για τους Σέρβους το 1945 αλλά αυτοί είχαν το μυαλό τους στον μαρξισμό και έβαλαν επικεφαλής ένα Κροάτη,τον Τίτο, που χάραξε τον μεταπολεμικό χάρτη και το σύνταγμα της Γιουγκοσλαβίας όπως τον βόλευε.Το 1990 ήταν πολύ αργά,οι συμμαχίες είχαν αλλάξει.

[Jolly Roger]

ο Μλάντιτς τρελάθηκε όταν αυτοκτόνησε η κόρη του (αρχές του '94) γιατί της ζήτησε ο αρραβωνιαστικός της να τον αποκηρύξει (λένε ότι αυτοκτόνησε με το αγαπημένο πιστόλι του πατέρα της). Από τότε και μετά, λένε, άρχισε να πιστεύει ότι τον καταδιώκει κάποια διεθνής συνωμοσία και ότι για την αυτοκτονία της κόρης του ευθύνονταν οι Μουσουλμάνοι. Παρόμοια περίπτωση με τον Λούντεντορφ στον α' π.π., που από τότε που έχασε τα παιδιά του στον πόλεμο λάλησε τελείως και έβλεπε μασονικές συνωμοσίες στις μπυραρίες του Μονάχου μαζί με τον Αδόλφο.

ως το 1993 ο Μλάντιτς ήταν από τους μετριοπαθείς στον σερβοβοσνιακό στρατό και παίζει να πίστευε ακόμα στην "Ενότητα και Αδελφότητα" (bratstvo i jedinstvo) και στη διατήρηση της παλιάς Γιουγκοσλαβίας, άλλωστε ως το '92 θεωρούνταν "κομματικός στρατηγός", δηλαδή Τιτοϊκός, αφού ήταν γιος Παρτιζάνων και από το 1965 μέλος του ΚΚΓ. Μέχρι τότε ούτε σφαγές αμάχων επέτρεπε, ούτε παραστρατιωτικά καλόπαιδα δεχόταν στις μονάδες του, ούτε καμμένες δηλώσεις του τύπου "θα βομβαρδίσουμε το Βερολίνο και τη Ρώμη" έκανε σε απεσταλμένους δυτικών ΜΜΕ. Αυτά ξεκίνησαν από την αυτοκτονία της κόρης του και μετά.

για να ευθυμήσουμε λίγο, εδώ είναι η εκπομπή του Mega το '95 με Τσίμα, Μπονάτσο, Λυκουρέζο και τον Πασοκοτροτσκιστή Μισέλ Πάμπλο, με τη συνέντευξη του Βλάση στον Μλάντιτς που τον ρωτάει ο σχωρεμένος τι ζώδιο είναι:


Το καλοκαίρι του '95 συμφωνεί ο Μιλόσεβιτς με την αμερικάνικη μυστική πρόταση να αφήσει την Κράινα στους Κροάτες με αντάλλαγμα την ημι-ανεξαρτησία της μισής Βοσνίας υπό σερβικό έλεγχο και το τέλος των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών στις σερβοβοσνιακές βάσεις. Συμφωνεί κι ο Ιζετμπέγκοβιτς να αφήσει τον θύλακα της Σρεμπρένιτσα με αντάλλαγμα το άλλο μισό Σαράγεβο. Αυτά όμως που δεν υπολόγισαν οι Αμερικάνοι, ήταν ότι 1) τη Σρεμπρένιτσα θα την αναλάμβανε ο αποτρελαμένος Μλάντιτς, και ότι 2) την Κράινα θα την αναλάμβανε ο φασίστας Γκοτόβινα, που βομβάρδιζε με την αεροπορία κομβόι φορτηγών με Σέρβους πρόσφυγες:



κι έτσι είχαμε, το ίδιο εκείνο καλοκαίρι, την τελευταία μεγάλη σφαγή αιχμαλώτων σε ευρωπαϊκό έδαφος (Σρεμπρένιτσα) και την τελευταία εθνοκάθαρση (Κράινα). Κι αυτό γιατί ο Μπιλ και η Μαντλίν εμπιστεύτηκαν σε τρελούς και σε φασίστες να φέρουν σε πέρας ειρηνευτικές επιχειρήσεις...

τέλος πάντων, τιμή και δόξα στους Παρτιζάνους της Κράινα που γάμησαν τις πατάθρες των πουτάνας-γιων Ουστάσι το 1941-45:

Το θέμα του νήματος επιμελώς είχα αποφύγει να το μελετήσω αρκετά.
Ουσιαστικά θεωρείς ότι οι ειδεχθείς πράξεις του σέρβικου στρατού έγιναν με εντολή και ανοχή του Μλάντιτς;
Επειδή δείχνεις καλός μελετητής της ιστορίας της περιοχής, ποιος ήταν ο ρόλος του Μιλόσεβιτς στο αποτρόπαιο αυτό γεγονός;

για το Μιλόσεβιτς έχω κατασταλάξει στην άποψη ότι περισσότερο ήταν δημιούργημα των καιρών, παρά οι καιροί δημιούργημα δικό του. Δηλαδή, συμπαρασύρθηκε από το γενικότερο κύμα εθνικισμού που είχε αρχίσει να ταράζει τους Σέρβους τα χρόνια 1983-87 (κηδεία Ράνκοβιτς, Μεμοράντουμ ακαδημαϊκών, γεγονότα Κοσόβου) και αποφάσισε να παίξει κι αυτός αυτό το χαρτί, πόσο μάλλον όταν ήταν βολικό για όλες τις νεόκοπες αστικές τάξεις της Γιουγκοσλαβίας να παίξουν αυτό το χαρτί απέναντι στη λαϊκή οργή για τις οικονομικές ανισότητες.

Από ένα σημείο και μετά, δυο διαφορετικές ομάδες συμφερόντων αποφάσισαν να πορευτούν μαζί με το Μιλόσεβιτς: η μία ήταν οι συγκεντρωτικοί γιουγκοσλαβιστές, αυτοί δηλαδή που ήθελαν τη δυναμική καταστολή των φυγόκεντρων τάσεων και τη διατήρηση της Ομοσπονδίας με αυξημένο το ρόλο της κεντρικής εξουσίας (αυτοί εκφράζονταν κυρίως από το σώμα των αξιωματικών του στρατού, τους Βέλικο Καντίγιεβιτς, Μίλε Μρκσιτς κλπ) και η άλλη ομάδα ήταν οι μεγαλοσέρβοι σωβινιστές, αυτοί δηλαδή που δεν τους ένοιαζε η Γιουγκοσλαβία αλλά η ένωση όλων των Σέρβων σε ένα μεγάλο εθνικά καθαρό κράτος που θα περιλάμβανε Σερβία, Κόσοβο, Βοϊβοντίνα, Κράινα, Βοσνία, Μαυροβούνιο. Αυτοί εκφράζονταν από μερίδα της σερβικής ακαδημίας, τον Ντόμπριτσα Τσόσιτς, και τους νεο-τσέτνικ των Σέσελι και Ντράσκοβιτς. Η πίεση αυτών των δυο ισχυρότατων ομάδων συμφερόντων, μαζί και με το αίσθημα της ταξικής αυτοσυντήρησης του Μιλόσεβιτς (τραπεζίτης ήταν ο άνθρωπος), τον έκαναν να πέσει με τα μπούνια στον εθνικισμό και να γίνει ο ηγέτης του. Στην πραγματικότητα και αυτός και ο Τούτζμαν, εξουσιομανείς ήταν και όχι ιδεολόγοι.

Όσο αφορά τη σχέση Μιλόσεβιτς-σφαγών στη Βοσνία, που ρωτάς, ο Μιλό από το 1991 ως τέλη '93-αρχές '94 στήριζε Κάρατζιτς και Μλάντιτς, με βοήθεια οικονομική, διπλωματική και στρατιωτική. Μετά την άρνηση των τελευταίων να δεχτούν της ειρηνευτικές προτάσεις Βανς-Όουεν, τα έσπασε μαζί τους όπως και με τους αντίστοιχους ηγέτες της Κράινα. Τώρα για το κατά πόσο μπορεί να στοιχειοθετηθεί νομική υπαιτιότητα της κυβέρνησης της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας (του Μιλόσεβιτς) για τις σφαγές από Σερβοβόσνιους εκτός των εδαφών της ΟΔΓ, αυτό μπορεί να γίνει μόνο για τις σφαγές που έγιναν από τις μονάδες των παραστρατιωτικών που ελέγχονταν από τις μυστικές υπηρεσίες του Μιλόσεβιτς, δηλαδή από τους διάφορους Αρκάν, Ούλεμεκ, Σιμάτοβιτς κλπ. Οι σφαγές από μονάδες του σερβοβοσνιακού στρατού, όπως η Σρεμπρένιτσα, βαραίνουν τους Κάρατζιτς και Μλάντιτς (τον Μιλόσεβιτς μόνο έμμεσα, αφού αυτοί ήταν δημιουργήματά του).

για Μλάντιτς που ρωτάς, σαν επιτελάρχης του σερβοβοσνιακού στρατού ήταν κατώτερος μόνο του Κάρατζιτς στην ιεραρχία, και με δεδομένη την άγνοια του Κάρατζιτς για τα στρατιωτικά, ο Μλάντιτς είχε πάντα την τελευταία κουβέντα για το τι θα γινόταν σε μια επιχείρηση. Είναι προφανές ότι βαρύνεται άμεσα με την ευθύνη για τα γεγονότα της Σρεμπρένιτσα, όπως και ο Κάρατζιτς που ανέθεσε την επιχείρηση ανακατάληψης μιας πόλης "κόκκινο πανί" για τους Σέρβους (λόγω των εξορμήσεων του Μουτζαχεντίν Νάσερ Όριτς από τη Σρεμπρένιτσα για σφαγές Σέρβων σε γύρω χωριά επί τρία χρόνια) σε έναν τύπο που είχε λαλήσει και νόμιζε ότι είναι σταυροφόρος που καθαρίζει την Ευρώπη από Οθωμανούς (τελικά ο Κάρατζιτς τον αντικατέστησε ένα μήνα μετά). Κατά τη γνώμη μου, αυτός που θα έπρεπε να είχε αναλάβει την επιχείρηση για να είναι, αν όχι αναίμακτη, τουλάχιστον με πολύ λιγότερη αιματοχυσία, ήταν ο Νόβιτσα Σίμιτς (Novica Simic), που είχε φέρει σε πέρας την "επιχείρηση διάδρομος" (Operation Corridor) για την κατάληψη όλου του βόρειου κομματιού της Βοσνίας (50% της σημερινής Ρεπούμπλικα Σρπσκα) και ο οποίος ουδέποτε κατηγορήθηκε για το παραμικρό έγκλημα πολέμου.

[Jolly Roger]

τέλος πάντων, τιμή και δόξα στους Παρτιζάνους της Κράινα που γάμησαν τις πατάθρες των πουτάνας-γιων Ουστάσι το 1941-45:

Τι δόξα και τιμή, αφού την χάρισαν στους Κροάτες ήδη από το 1945, και τελικά την έχασαν και ολοκληρωτικά τη δεκαετία του 90. Μιλάμε δηλαδή για τόσο τεράστια επιτυχία . Γενικά φιλορώσος είμαι αλλά Ρώσοι και Σέρβοι μας έχουν πρήξει με την κομμουνιστική τους περίοδο. Οι μεν έχασαν την αυτοκρατορία και τεράστια κομμάτια της και από υπερδύναμη που έμπενε και έκανε παρελάσεις στο Παρίσι σέρνονται ακόμα, οι δε Σέρβοι έμειναν μια κουτσουλιά στον χάρτη από εκεί που είχαν κερδίσει σε όλους τους πολέμους. Χλωμό να κρατήσουν κάτι και στην Βοσνία, οι πιέσεις της δυσης θα τους ροκανίσουν την αυτονομία. Οι μαρξιστικές μαλακίες πληρώνονται.

Εάν ο σερβικός λαός είχε προτιμήσει τους Τσέτνικ του Μιχαήλοβιτς δεν θα υπήρχαν ούτε Κροάτες στην Κράινα ούτε μουσουλμάνοι στη Βοσνία ούτε Αλβανοί στο Κόσοβο.Θα υπήρχαν τόσοι όσοι υπάρχουν και στην Τσαμουριά μετά την επέμβαση του ΕΔΕΣ.

ο σερβικός λαός προτίμησε τους Τσέτνικ (πλειοψηφία στο αντάρτικο ως τα μέσα του 1942), αλλά αυτοί τον πούλησαν για να τα κάνουν πλακάκια με Γερμανο-Ιταλούς και Ουστάσι. Ο Μιχαήλοβιτς ας είχε το μυαλό του στην αντίσταση, και όχι στο να πολεμάει μόνο τους Παρτιζάνους εν μέσω τετραπλής κατοχής της Γιουγκοσλαβίας (και κυρίως ας άφηνε τις μαζικές εθνοκαθάρσεις για μετά τον πόλεμο). Την πάτησε ο Μιχαήλοβιτς όπως την πάτησε το 1943-44 ο ΕΛΑΣ: με το που είδε ότι έχει την πλειοψηφία των ανταρτών μαζί του, άρχισε τον εμφύλιο πριν τελειώσει η κατοχή, και εκεί τον ήπιε.

και φυσικά τους 20 χιλιάδες Τσάμηδες της Θεσπρωτίας τους διώχνει κανείς πολύ ευκολότερα από ό,τι τα εκατομμύρια των Κροατών, Βόσνιων, Σλοβένων, Αλβανών, Ούγγρων και Σλαβομακεδόνων της Γιουγκοσλαβίας.

H Μεγάλη Σερβία χάθηκε το 1918. Τότε είχαν την ευκαιρία οι Καραγεώργεβιτς να την κάνουν πραγματικότητα ως νικητές του α' π.π., αλλά επέλεξαν να φτιάξουν τη Γιουγκοσλαβία με όλα τα παρεπόμενα. Από εκεί και πέρα, τόσο ο Μιχαήλοβιτς όσο και οι Μιλόσεβιτς-Κάρατζιτς πολέμησαν για κάτι ανέφικτο.

[πατησιωτης]

ο σερβικός λαός προτίμησε τους Τσέτνικ (πλειοψηφία στο αντάρτικο ως τα μέσα του 1942), αλλά αυτοί τον πούλησαν για να τα κάνουν πλακάκια με Γερμανο-Ιταλούς και Ουστάσι.

Kαλά,αυτές τις αφηγήσεις τις ξέρουμε και από τα δικά μας.Εάν είχε επικρατήσει το ΕΑΜ η αφήγηση θα ήταν ότι όλοι οι άλλοι αντιστασιακοί ήσαν συνεργάτες των Γερμανών.
Για τα υπόλοιπα υπάρχουν περιοχές που οι Σέρβοι ήσαν πλειοψηφία ακόμη και το 1990,πόσο μάλλον το 1945.
Αυτές σίγουρα θα γίνονταν καθαρά σερβικές μετά τον πόλεμο.12 εκατομμύρια Γερμανοί διώχτηκαν από Πολωνία και Τσεχοσλοβακία το 1945.Η πραγματικότητα ήταν ότι το 1945 όποια συμμαχικη χώρα ήθελε μπορούσε να διώξει τον οποιοδήποτε πληθυσμό που είχε συνεργασθεί με τους Γερμανούς χωρίς να πει κανείς τίποτε.Αρκεί να το ήθελε βέβαια.

[πατησιωτης]

πόσο μάλλον όταν ήταν βολικό για όλες τις νεόκοπες αστικές τάξεις της Γιουγκοσλαβίας να παίξουν αυτό το χαρτί απέναντι στη λαϊκή οργή για τις οικονομικές ανισότητες.

Τι ακριβώς είχαν να φοβηθούν όλοι αυτοί από την λαική οργή στα τέλη της δεκαετίας του 80;μήπως η λαική οργή θα ζήταγε κανένα κομμουνισμό από παραστρατημένους κομμουνιστές όταν έπεφτε ο κομμουνισμός σε όλο τον κόσμο;
Θα πρέπει να ήσαν ανόητοι εάν φοβούνταν κάτι παρόμοιο.Απλώς ήταν έτσι μπλεγμένες οι μειονότητες που δεν μπορούσαν να χωρίσουν ειρηνικά.

[Jolly Roger]

ο σερβικός λαός προτίμησε τους Τσέτνικ (πλειοψηφία στο αντάρτικο ως τα μέσα του 1942), αλλά αυτοί τον πούλησαν για να τα κάνουν πλακάκια με Γερμανο-Ιταλούς και Ουστάσι.

Kαλά,αυτές τις αφηγήσεις τις ξέρουμε και από τα δικά μας.Εάν είχε επικρατήσει το ΕΑΜ η αφήγηση θα ήταν ότι όλοι οι άλλοι αντιστασιακοί ήσαν συνεργάτες των Γερμανών.
Για τα υπόλοιπα υπάρχουν περιοχές που οι Σέρβοι ήσαν πλειοψηφία ακόμη και το 1990,πόσο μάλλον το 1945.
Αυτές σίγουρα θα γίνονταν καθαρά σερβικές μετά τον πόλεμο.12 εκατομμύρια Γερμανοί διώχτηκαν από Πολωνία και Τσεχοσλοβακία το 1945.Η πραγματικότητα ήταν ότι το 1945 όποια συμμαχικη χώρα ήθελε μπορούσε να διώξει τον οποιοδήποτε πληθυσμό που είχε συνεργασθεί με τους Γερμανούς χωρίς να πει κανείς τίποτε.Αρκεί να το ήθελε βέβαια.

δε βασίζομαι σε αφήγηση κανενός κομμουνιστή ιστορικού, αλλά σε γεγονότα, επιστολές του ίδιου του Μιχαήλοβιτς στους διοικητές του, μαρτυρίες Άγγλων απεσταλμένων τον καιρό του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία, συγγράμματα ιστορικών από το 1990 και μετά, και ακόμα στη γνώμη του Τσώρτσιλ, που από το 1943 αν και σφοδρός αντικομμουνιστής και υπέρμαχος της δυναστείας Καραγεώργεβιτς έφτασε να στηρίζει τον Τίτο στη μάχη του Νερέτβα (εκεί που οι Τσέτνικ ήταν όλοι στο γερμανικό στρατόπεδο). Και η αλήθεια είναι ότι, σε αντίθεση με τον ΕΔΕΣ ή την Πολωνική ΑΚ, οι οποίοι έχουν αδιαφιλονίκητο παράσημο τριετούς αντίστασης, οι Τσέτνικ πολέμησαν τους Γερμανούς μόνο για δύο μήνες (Αύγουστος-Οκτώβριος 1941) και για τα υπόλοιπα τέσσερα χρόνια η συντριπτική πλειοψηφία των ηγετών τους πέρασε έμπρακτα στις γραμμές του ένοπλου δοσιλογισμού ως το τέλος.

Ας περίμενε, τότε, ως το 1945 ο Μιχαήλοβιτς για να τους διώξει όλους αυτούς που λες, και ας μην προχωρούσε σε μαζικές εθνοκαθάρσεις περιοχών μη-Σέρβων από το 1941. Επαναλαμβάνω, τον Μιχαήλοβιτς τον έφαγε η πρόωρη αλαζονεία. Νόμισε ότι νίκησε έναν πόλεμο που ήταν ακόμα στην αρχή του.

[πατησιωτης]

Και η αλήθεια είναι ότι, σε αντίθεση με τον ΕΔΕΣ ή την Πολωνική ΑΚ, οι οποίοι έχουν αδιαφιλονίκητο παράσημο τριετούς αντίστασης, οι Τσέτνικ πολέμησαν τους Γερμανούς μόνο για δύο μήνες (Αύγουστος-Οκτώβριος 1941) και για τα υπόλοιπα τέσσερα χρόνια η συντριπτική πλειοψηφία των ηγετών τους πέρασε έμπρακτα στις γραμμές του ένοπλου δοσιλογισμού ως το τέλος.

Aυτό είναι μύθος;



ή μήπως το έκρυβαν για χρόνια επειδή κανείς δεν ήθελε να κακοκαρδίσει τον Τίτο;