Ήταν από τους μεγάλους πρωτοπόρους της κριτικής ταινιών στην Ελλάδα.
Ποτέ δεν έμενε στην κριτική της ταινίας, αλλά την χρησιμοποιούσε για φιλοσοφικούς και κοινωνικούς στοχασμούς, παρόλα αυτά η πένα του ζωντανότατη. Άλλοι έγραφαν μαλακίες με ύφος χιλίων καρδιναλίων -τότε η κριτική που σεβόταν τον εαυτό της όφειλε να είναι μπλαζέ- κι αυτός έγραφε ουσιαστικά πράματα απευθυνόμενος στον μέσο άνθρωπο.
Έβριζε τον ταξιτζή του Σκορτσέζε κι έγραφε διθυράμβους για Σταρ Γουορς και Ιντιάνα Τζόουνς. Δυστυχώς έχω διαβάσει τα λεξικά ταινιών του από την δανειστική βιβλιοθήκη και δεν μπορώ να γράψω αποσπάσματα για όλα, θα παραθέσω μόνο του ταξιτζή που το βρήκα από το ίντερνετ.
«Σοφιστικέ κατασκεύασμα για αφελείς και ημιμαθείς»
“Όλα τα βραβεία σκοπιμότητας δεν θα μπορούσαν να σώσουν τούτο το σοφιστικέ κατασκεύασμα για αφελείς και ημιμαθείς. Διότι: 1) O ταξιτζής (Ρόμπερτ ντε Νίρο) είναι ένας ήρωας προερχόμενος από τη «σιωπηλή πλειοψηφία». Αλλά αυτή μόνο νευρωτικούς μπορεί να βγάλει, που είναι δυνατόν να γίνουν εγκληματίες αλλά ποτέ ήρωες. 2) Ο περίγυρος της νυχτερινής βάρδιας του ταξιτζή δεν είναι απάνθρωπος. Είναι, απλώς, ένας χώρος έρημος λόγω ώρας. 3) Ένας ταξιτζής είναι αναγκαστικά υπηρέτης των επιβατών του. Κι αν αυτό τον ενοχλεί, όπως τον ταξιτζή μας, δεν έχει παρά ν’ αλλάξει επάγγελμα. 4) Ένας ταξιτζής μπορεί να τρελαθεί, όντας το ζωντανό εξάρτημα του αυτοκινήτου του, αλλά σε καμία περίπτωση τούτη η τρέλα δεν θα ‘ναι αποτέλεσμα της βαρβαρότητας ενός περίγυρου, που άλλωστε αποκρύβεται όπως είπαμε. 5) Ένας ταξιτζής είναι έξοχος μάρτυρας, αλλά χρειάζεται μια γερή δόση απάτης για να μετατραπεί σε κεντρικό πάσχοντα ήρωα, που γίνεται βίαιος ακριβώς γιατί πάσχει. 6) Η μοναξιά οδηγεί στην τρέλα, αλλά η μοναξιά του ταξιτζή μας είναι εκείνη του ψυχοπαθούς, και συνεπώς άσχετη με τον συγκεκριμένο κοινωνικό προβληματισμό που διατείνεται πως έχει η ταινία. 7) Ο πονηρός Σκορσέζε, που πολύ απέχει εδώ απ’ το καλό Κακόφημοι δρόμοι που είδαμε πρόσφατα, εξαφανίζει απ’ τους δρόμους της Νέας Υόρκης όλα τα ρεζιλίκια και αφήνει μόνο τις πόρνες. Μόνο και μόνο για να θέσει σε ενέργεια το μηχανισμό του σεξ. 8) Ο ταξιτζής μας σώζει μια πόρνη και με κίνδυνο της ζωής του την επαναφέρει στον «καλό δρόμο». Μπράβο του! Ώρα ήταν να μας δείξει τις ιεραποστολικές του ικανότητες. Γιατί αλλιώς δε θα μπορούσε να υπάρξει σαν ήρωας της σιωπηλής πλειοψηφίας”.
Ο ταξιτζής μας είναι το τέλειο μοντέλο του νευρωτικού μικροαστού, του έτοιμου να ακολουθήσει τον οποιονδήποτε Σωτήρα ή Φύρερ ή Ντούτσε ή Καουντίλιο. Είναι η προσωποποίηση του «καθημερινού φασισμού», που για τους αμαθείς εύκολα μπορεί να συγχυστεί με μια ψευδοεπαναστατικότητα. Αν θέλετε να κάνετε ένα τεστ και να δείτε αν όντως είστε ή δεν είστε φασίζων, δυσαρεστημένος μικροαστός, δείτε αυτό το φιλμ και κοιτάξτε αν σας αρέσει. Και στην προσεχή δικτατορία γίνετε οπαδός του Σωτήρα. («Το Βήμα», 18-11-1976)
Edit: Να πω εδώ πως κατά την γνώμη μου δεν την πολυκατάλαβε την ταινία, αλλά είναι ένα δείγμα γραφής. Υπόσχομαι πως οι υπόλοιπες κριτικές είναι πιο εύστοχες.
Φιλάω σταυρό.
