ΣΥΝΕΠΙΜΕΛΕΙΑ

[Αγις]

Το νήμα που τάραξε τα μαύρα νερά της ανισότητας στο παλαιό πχόρουμ - επιστρέφει.

'' Η Κύπρος κάνει το βήμα: Προωθεί νομοσχέδιο για τον εκσυγχρονισμό του οικογενειακού δικαίου προβλέποντας, μεταξύ άλλων, την κοινή επιμέλεια, ότι δηλαδή για την ανατροφή του παιδιού αποφασίζουν ισότιμα και οι δύο γονείς. Στις περισσότερες χώρες του δυτικού κόσμου αυτό το βήμα έχει ήδη γίνει, είτε ως υποχρεωτικός κανόνας είτε ως δυνητική επιλογή, και η συζήτηση αφορά πλέον την ουσία, πέρα από τις νομικές διευθετήσεις, αφορά δηλαδή το μοίρασμα του χρόνου του παιδιού, την εναλλαγή στην κατοικία του και πώς μπορούν να διασφαλιστούν οι καλύτερες δυνατές συνθήκες για την ψυχική του ισορροπία και ευτυχία. Υπάρχουν πια ασφαλή επιστημονικά δεδομένα που δείχνουν ότι δεν προστατεύει τα συμφέροντα του παιδιού το δόγμα ότι ανήκει στη μητέρα η οποία μετά το διαζύγιο παραχωρεί στον πατέρα δικαιώματα επικοινωνίας και συμμετοχής στη ζωή του ανάλογα με τη διάθεση ή τις απαιτήσεις της. Η συνεπιμέλεια, άλλωστε, δεν αποτελεί απλώς αναγνώριση των δικαιωμάτων των μπαμπάδων και της ισότητας των γονέων, αποτελεί και υπενθύμιση των υποχρεώσεών τους, οι οποίες δεν είναι μικρότερες από εκείνες των μαμάδων.

Στη χώρα μας έχουμε μείνει πίσω. Είναι σημαντικό ότι κατοχυρώθηκε η συντόμευση του χρόνου έκδοσης του συναινετικού διαζυγίου. Ήταν τελικά πολύ εύκολο, δεν έγινε πόλεμος κυβέρνησης-δικηγορικού συλλόγου, και έτσι φάνηκε εκ των υστέρων πόσο αδικαιολόγητο και παράλογο ήταν το προηγούμενο καθεστώς της βασανιστικής αναμονής για να χωρίσουν νομικά δυο άνθρωποι που έχουν συμφωνήσει στους όρους του χωρισμού τους. Τα διαζύγια-εξπρές και το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια, σε συνδυασμό με τα ν/σ για την αναδοχή και την ταυτότητα φύλου, ήταν θετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης που έδειξε τόλμη σε ευαίσθητα θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για κάποια από τα οποία δεν υπήρχε πλειοψηφικό κοινωνικό αίτημα. Και αυτό κάνει ακόμη περισσότερο ακατανόητη την καθυστέρηση στη θέσπιση της συνεπιμέλειας για να διασφαλιστεί η ισότητα των δύο γονιών και να σταματήσουν οι διακρίσεις σε βάρος των αντρών.


Συνεχίζεται

Πηγή από εδω -http://www.synepimelia.gr/?p=3267 Ο συλλογος- κίνηση που αξίζει να στηρίξουμε

[Αγις]

'' Αν όχι όλοι, οι περισσότεροι, γνωρίζουμε προσωπικά απελπισμένους μπαμπάδες που ανεβάζουν το ύψος της διατροφής για να κερδίσουν περισσότερο χρόνο επικοινωνίας με το παιδί, που ενημερώνονται και μπορούν να έχουν άποψη μόνο αν η μητέρα το θελήσει για το σχολείο του παιδιού, για τις δραστηριότητές και τις συνήθειές του, για την καθημερινότητά του. Ξέρουμε περιπτώσεις υπεύθυνων πατεράδων που νοιάζονται για τα παιδιά τους αλλά κρατιούνται σε απόσταση γιατί οι πρώην σύζυγοι δεν επιτρέπουν πολλά πολλά και τους «διαθέτουν» το παιδί/τα παιδιά με περιορισμούς σαν να πρόκειται για ιδιοκτησία τους και σαν να τους κάνουν χάρη

Το πρόβλημα ξεκινάει από το γεγονός ότι ο γιος ή η κόρη ζει με τη μαμά και βλέπει τον μπαμπά όσο αφήνει η μαμά ή ο νομοθέτης. Όμως, στην εποχή μας, δεν είναι καθόλου αυτονόητο ότι αυτός ο κανόνας είναι για το καλό του παιδιού και δεν υπάρχει άλλος. Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, υπάρχουν σίγουρα καταστάσεις με αναλογίες, όμως μόνο κάποιος ειδικός μπορεί να πει με βεβαιότητα ποιες είναι οι καλύτερες συνθήκες ζωής για τα παιδιά χωρισμένων γονιών. Η Παιδοψυχιατρική Εταιρεία θα έπρεπε να ρωτηθεί και να απαντήσει για όλα αυτά, όπως επίσης θα έπρεπε να συνεκτιμηθούν έρευνες που έχουν γίνει στο εξωτερικό με εχέγγυα αξιοπιστίας.

Υπάρχουν ακατάλληλες μανάδες, άλλες εκδικητικές και τιμωρητικές απέναντι στον πρώην, άλλες ιδιοτελείς και απορροφημένες από τον εαυτό τους, που σε καμία περίπτωση δεν μεγαλώνουν καλύτερα το παιδί τους εργαλειοποιώντας το. Ισχύει επίσης ότι υπάρχουν ανεύθυνοι και κακοί πατεράδες που δεν εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους, που θεωρούν το παιδί «προαιρετικό» και δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Καλές και κακές μαμάδες, καλοί και κακοί μπαμπάδες αλλά μόνο ένα πλαίσιο για όλους, οριζόντια: Η γυναίκα αποφασίζει και ο άντρας ακολουθεί. Αν αποφασίζει σωστά και συμπεριφέρεται έντιμα όλα καλά, αν όχι, ο άντρας υποφέρει και για το παιδί θα φανεί αργότερα τι κόστος θα πληρώσει.

Δεν είναι δίκαιο να έχει την επιμέλεια του παιδιού μόνο η μητέρα. Δεν πρόκειται για ένα φυσικό πλεονέκτημα ή για αδιαπραγμάτευτη αρχή. Είναι η ώρα να κατοχυρωθεί η συνεπιμέλεια και να αναπτυχθούν κοινωνικές δομές στήριξης των οικογενειών με χωρισμένους γονείς για να λύνονται τα προβλήματα με πολιτισμένο τρόπο. Αυτό είναι ένα αίτημα των υπεύθυνων μπαμπάδων και πρέπει να το προωθήσουν οι μαμάδες που αγαπούν τα παιδιά τους γι’ αυτό που είναι ή που μπορούν να είναι και όχι γι’ αυτό που τους δίνουν πίσω μόνο και μόνο επειδή γέννησαν.''


Αρθρο της Αγγελικής Σπανού στην Athens Voice.

Συνεχίζεται

[Αγις]

Ο σχολιασμός του αρθρου από τον Πρόεδρο ΔΣ του Συλλόγου - ΣΥΝΕΠΙΜΈΛΕΙΑ - Ι . Παπαρρηγόπουλου.


''Θα συμφωνήσουμε στα περισσότερα, διαφωνούμε έντονα στο ότι είναι αίτημα των μπαμπάδων ή καλύτερα μόνο των μπαμπάδων. Τι να πει το 10 % περίπου των γυναικών που «χάνει την επιμέλεια» σε όφελος των ανδρών;

Πως είναι αίτημα των μπαμπάδων όταν είναι υπέρ της συνεπιμέλειας οι γυναικείες οργανώσεις, επιστημονικές οργανώσεις, διεθνείς οργανισμοί και θεσμοί όπως ο συνήγορος του παιδιού και η Εκκλησία της Ελλάδος;

Ας μην ξεχνάμε ότι οι κυρίες βουλευτές της επιτροπής ισότητας της κοινοβουλευτικής συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης ψήφισαν το ψήφισμα 2079/2015 .

Περιορίζοντας το ζήτημα της συνεπιμέλειας (καλύτερα της κοινής ανατροφής) σε μια διαμάχη μεταξύ ανδρών – γυναικών, το στερούμε από το νόημά του : το ότι είναι ένα νέο μοντέλλο κοινωνικής συμβίωσης, ένα βήμα προς την προσωπική ευτυχία, την προσωπική ολοκλήρωση ανδρών και γυναικών, μέσα σε ένα κόσμο χωρίς διακρίσεις, χωρίς αποκλεισμούς, με ισόρροπη προσωπική και επαγγελματική ζωή για όλους, με δημόσια υγεία και ψυχική υγεία και άνοδο της γεννητικότητας.

Για το πετύχουμε χρειάζεται κατ” ελάχιστον : κοινή επιμέλεια σε κάθε περίπτωση καλών γονέων, καμία ξεχωριστή διάταξη για τα εκούσια και δικαστικά αναγνωρισμένα παιδιά εκτός γάμου, ίσο χρόνο και με τους δύο γονείς όταν ο δικαστής κανονίζει το πως θα μεγαλώσει το παιδί, ως κατοικία του παιδιού η τελευταία κοινή κατοκία των γονέων του και αυτή ν” αλλάζει μόνο με συμφωνία των γονέων ή με δικαστική απόφαση, οι νέες διατάξεις να επιτρέπουν τη μεταρρύθμιση των παλιότερων δικαστικών αποφάσεων. Και επιπλέον υποστηρικτικούς κοινωνικούς θεσμούς όπως δικαστικές κοινωνικές υπηρεσίες οργανωμένες κατά το πρότυπο του ιδιωτικού τομέα, «αντικειμενικές αξίες» διατροφής τέκνων, σχέδια ανατροφής παιδιών (parenting plans) …

Καιρός είναι να μιλήσουμε για όλ” αυτά, έχουμε περάσει στην ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ ! ''

[Nameless Ghoul]

Ωραίο θέμα. Και, επιτέλους, καιρός ήταν.

[Custom_F]

Δεν είναι δίκαιο να έχει την επιμέλεια του παιδιού μόνο η μητέρα.

Αυτο. Χωρις πολλα λογια. Το παιδι χρειαζεται και τους δυο. Άλλα θα παρει απο τον εναν και άλλα απο τον αλλο. Και για το καλο του παιδιου τους ας φερονται πολιτισμενα και χωρις εγωισμο.
Και ο καθενας να πληρωνει το σπιτι του και ολα (τα αναγκαια και προβλεπομενα) μισα μισα, απο χρηματα μεχρι υποχρεωσεις.

Οπωσδηποτε θα υπαρχουν και εξαιρεσεις που κατι τετοιο δε θα γινεται να συμβει, οποτε ας προσεξουν καλα.

[foscilis]

Υπάρχουν ακατάλληλες μανάδες, άλλες εκδικητικές και τιμωρητικές απέναντι στον πρώην, άλλες ιδιοτελείς και απορροφημένες από τον εαυτό τους, που σε καμία περίπτωση δεν μεγαλώνουν καλύτερα το παιδί τους εργαλειοποιώντας το.

υπάρχουν και πατεράδες που παρατάνε τη γυναίκα με μωρό επειδή όλη μέρα γκρινιάζει και "ξέχασε πώς να είναι γυναίκα" αλλά για μεγάλη τους έκπληξη 2 χρόνια μετά οι ίδιοι είναι άφραγκοι και αγάμητοι ενώ η "χοντρή άβαφτη λεχώνα" αντί να καταρεύσει έχει γίνει μια μιλφάρα σε σοβαρή σχέση με κάποιον πλουσιότερο, ομορφότερο και συμπαθέστερο από αυτούς, έτοιμη να τον παντρευτεί και να μετακομίσει στη βιλάρα του στη Θεσσαλονίκη. Και τότε ανακαλύπτουν το δικαίωμά τους να βλέπουν το παιδί ή να έχουν άποψη που θα πάει να μείνει με έναν Παοκτσή. Κι αυτό εργαλειοποίηση είναι και δε θέλω να φέρω συγκεκριμένα ποστ από ξεφτιλισμένο σελέμπριτι που κλαίγεται για το ότι η πρώην του (η οποία μάλιστα του πληρώνει διατροφή γιατί ήταν τόσο βυσματωμένος) τολμά να αφήνει Σαββατόβραδο τα παιδιά στη μάνα της και να βγαίνει, ή που πήγε και έμεινε στη Βόρεια Ελλάδα ενώ αυτός δε θέλει να πληρώνει εισιτήριο για να δει το παιδί του. Πραγματικότητα: ζηλεύει σαν το διάολο και προσπαθεί να την καταστρέψει.

Αλλά και ο οικονομικός ή άλλου τύπου εκβιασμός (συνήθως από τη γυναίκα) με αντάλλαγμα την πρόσβαση στο παιδί, συνήθως τον έλεγχο ή την καταστροφή του άλλου έχει ως στόχο και όχι το στενό όφελος.

Όλοι ξέρουμε ότι οι χωρισμοί σπάνια είναι με αμοιβαία βούληση και αυτός που μένει πίσω (ή τέλος πάντων αυτός που τρώει το μεγαλύτερο πλήγμα ο εγωισμός του) εξοργίζεται πιο πολύ απ' όλα από το γεγονός ότι ο άλλος αδιαφορεί σχεδόν πλήρως. Γι' αυτό και η καλύτερη συμβουλή για να το ξεπεράσεις είναι η μηδενική επαφή.

Η ύπαρξη παιδιών -ιδιαίτερα μικρών- είναι κάτι που περιπλέκει πάρα πολύ έναν χωρισμό γιατί καθιστά αδύνατο να βγει ο άλλος τελείως από τη ζωή σου. Αυτό εύκολα μετατρέπεται σε λαβή για να εξακολουθήσει να σε ελέγχει παρ' όλο που τώρα πια είναι ένας ξένος που ενδεχομένως δεν τον ενδιαφέρει καθόλου το καλό σου ή και τον ενδιαφέρει ενεργά το κακό σου. Είναι κάτι που δεν το συνειδητοποιούν όσοι χωρίζουν παρορμητικά (γενικά όσοι χωρίζουν με πολύ μικρά παιδιά δεν είναι άνθρωποι που στη ζωή τους σκέφτονται ιδιαίτερα τις συνέπειες των αποφάσεών τους, αλλιώς ούτε θα είχαν παντρευτεί ούτε παιδιά θα είχαν κάνει με το άτομο που επέλεξαν).

Αν ο χωρισμός είναι αληθινά φιλικός (κάτι που δε συμβαίνει τόσο συχνά όσο λένε οι χωρισμένοι στον εαυτό τους), έχει καλώς. Στην πραγματικότητα ακόμα και η επιμέλεια είναι μια τυπικότητα γιατί δυο άνθρωποι που διατηρούν καλές σχέσεις θα τη βρούνε την άκρη.

Αν ο χωρισμός είναι εχθρικός, η καθιέρωση της συνεπιμέλειας απλώς θα δώσει περισσότερα τυπικά πατήματα στον ένα σύντροφο για να χώνεται στη ζωή του άλλου. Δεν είναι πανάκεια. Σαν γενική περατήρηση άμα θες το παιδί σου να μένει σε διαφορετικό σπιτι τις μονές μέρες και σε διαφορετικό τις ζυγές (συχνά απέχοντας τα σπίτια χιλιόμετρα ολόκληρα) πες ό,τι θέλεις εκτός από ότι σε νοιάζει το καλό του. Να θυμήσουμε ότι στο μύθο του Σολωμόντα η αληθινή μάνα ήταν αυτή που είπε "εντάξει ας το πάρει η άλλη" όχι αυτή που είπε "κόφτε το στη μέση".

[Custom_F]

Σαν γενική περατήρηση άμα θες το παιδί σου να μένει σε διαφορετικό σπιτι τις μονές μέρες και σε διαφορετικό τις ζυγές (συχνά απέχοντας τα σπίτια χιλιόμετρα ολόκληρα) πες ό,τι θέλεις εκτός από ότι σε νοιάζει το καλό του. Να θυμήσουμε ότι στο μύθο του Σολωμόντα η αληθινή μάνα ήταν αυτή που είπε "εντάξει ας το πάρει η άλλη" όχι αυτή που είπε "κόφτε το στη μέση".

Μα εννοειται αν θελουν κοινη επιμελεια θα πρεπει αυτος που φευγει, να βρει σπιτι κοντα στο σπιτι που ηδη μενει το παιδι, διαφορετικα δεν ειναι λειτουργικο.

Η αλλη το βουλωσε απλως.

[Αγις]

Δεν είναι δίκαιο να έχει την επιμέλεια του παιδιού μόνο η μητέρα.

Αυτο. Χωρις πολλα λογια. Το παιδι χρειαζεται και τους δυο. Άλλα θα παρει απο τον εναν και άλλα απο τον αλλο. Και για το καλο του παιδιου τους ας φερονται πολιτισμενα και χωρις εγωισμο.
Και ο καθενας να πληρωνει το σπιτι του και ολα (τα αναγκαια και προβλεπομενα) μισα μισα, απο χρηματα μεχρι υποχρεωσεις.

Οπωσδηποτε θα υπαρχουν και εξαιρεσεις που κατι τετοιο δε θα γινεται να συμβει, οποτε ας προσεξουν καλα.

Και για να γίνουν ολα αυτά -τα σωστά - πρέπει επιτέλους να ψηφιστεί το νομικό πλαίσιο που καθυστερεί αδικαιολόγητα και να πεταχτεί το αναχρονιστικό που υπάρχει και δημιουργεί εφιαλτικές καταστάσεις.

[Αγις]

''Σήμερα και οι δύο γονείς εργάζονται. Μέσα στο ίδιο σπίτι ή και εκτός συμβίωσης, από διαφορετικά σπίτια, συμμετέχουν και οι δύο ενεργά στην ανατροφή των παιδιών παίρνοντας από κοινού τις αποφάσεις (κοινή γονική μέριμνα / επιμέλεια) φροντίζοντας και οι δύο τα παιδιά έχοντας τον ίδιο χρόνο με τα παιδιά (ίσος χρόνος και φροντίδα). Ορίζεται ως ίσος ο χρόνος όπου το παιδί περνάει τουλάχιστον το 35 % του χρόνου, στον οποίο περιλαμβάνονται και οι διανυκτερεύσεις με κάθε γονέα του.

Ξεκινώντας ως ακαδημαϊκή πρόταση το 1997 στη Γαλλία, η εναλλασσόμενη κατοικία συμπλήρωσε την κοινή επιμέλεια που είχε προηγηθεί και, από τις αρχές του 21ου αιώνα έγινε υποχρεωτική σε χώρες όπως η Γαλλία το Βέλγιο η Δανία, η Σουηδία, η Αυστραλία, η Βραζιλία, το Μεξικό, 17 πολιτείες των ΗΠΑ η Ελβετία κα. Ταυτόχρονα πλήθος διεθνών κειμένων έχουν εισάγει το νέο μοντέλο.

Το νομολογιακό έθιμο της αποκλειστικής επιμέλειας που έχουν διαπλάσει τα Ελληνικά Δικαστήρια κινείται σε παντελώς αντίθετη κατεύθυνση και έχει ξεκινήσει από την επομένη της ιστορικής σημασίας αλλαγής του οικογενειακού δικαίου το 1983.

Το δόγμα της βιοκοινωνικής υπεροχής της μητέρας στην ανατροφή του παιδιού που συμπληρώνεται με τον άρρηκτο ισχυρό ψυχικό δεσμό που έχει αναπτυχθεί στην συνέχεια της νηπιακής ηλικίας, έρχεται για να θεμελιώσει την εκ συστήματος και παράνομη ανάθεση της επιμέλειας αποκλειστικά και κατά τεκμήριο στην μητέρα.

Η κατηγοριοποίηση «όλες οι μαμάδες είναι καλές και ίδιες, όλοι οι μπαμπάδες είναι κακοί και ίδιοι» και συνεπεία αυτού «το παιδί πάει στη μητέρα» εξυπηρετεί την ανημποριά του δικαστή να διαχειριστεί υποθέσεις για τις οποίες δεν έχει τις απαιτούμενες ειδικές επιστημονικές γνώσεις. Η κατηγοριοποίηση οδηγεί σε δίκες που διεξάγονται με στερεότυπα και προειλημμένα αποτελέσματα και για το λόγο αυτό σε διακρίσεις. Με τη σειρά τους όλα αυτά οδηγούν σε μαζική ψυχολογιοποίηση εκ μέρους των δικαστών και εν γένει νομικών.
Τελικά οι δικαστές αντί να προστατεύουν το συμφέρον του παιδιού προστατεύουν το δόγμα. Οποιοσδήποτε λέει το αντίθετο γελοιοποιείται, χλευάζεται ή απλά δεν ακούγεται ή δεν του δίνεται απάντηση σε όσα λέει.''


http://www.synepimelia.gr/?p=3012&preview=true