Α : Η Παραμυθία της Φιλοξενιας ......ή Οχι ;

[ΣΚΕΠΤΙΚΟΣ]

Οταν μιλάμε γιά Φιλοξενία .....
Εννοούμε πραγματικά την θέση
να εισαι εσυ στή θέση του Ξένου
ή να ειναι αυτός που θα ειναι απέναντι σου....
και ή θα τον Φιλοξενήσεις εσύ ή αυτός εσέ
μέ τουλάχιστον ενα γεύμα και κρεββάτι...
Το δικό σου πιθανόν.....
Και ρωτάμε τούς συνάδελφους....
Πόσες φορές σας ετυχε στη Ζωή
οπουδήποτε στόν κόσμο
να σας προσκαλέσει κάποιος
οχι φίλος ή φίλος φίλου
αλλα Ξένος που τον συναντάτε τυχαία
και να σας εχει πει μεσα στα πρώτα λεπτά
ή σε μία ωρα , να σας φιλοξενήσει σπίτι του
όχι γιά να αλληλοπετάξτε τά μάτια σας έξω...
απλά ανθρώπινα .....
και πού.......

Η δικη μου εμπειρια......
Ποτέ στήν Ελλάδα και σε 35 χώρες.....
και την πρώτη μέρα πού μπηκα
στή Φινλανδία στήν Σουηδία και στή Νορβηγία....
2 Γυναίκαι και ενας Αντρας.
Πολύ θα ηθελα να ακούσω την δική σας....
Ειδικά γιά την Ελλάδα......
Ειμαι εξαίρεση ;
Η ειναι κάτι διάχυτο και εγώ δεν το έχω δεί ακόμα ;

[Athina__P]

Αυτό έχει κάποιες προϋποθέσεις για να σου συμβεί. Δηλαδή να μην έχεις πού να μείνεις; Για να είσαι Έλληνας και να συμβεί αυτό, πρέπει να σου τύχει κάτι πάρα πολύ ειδικό. Εξ ου και η καχυποψία, πράγματι δεν πιστεύω ότι εύκολα ανοίγει έτσι το σπίτι του ο Έλληνας. Αλλά για να σου δώσει το χρόνο του ή να σου πληρώσει ένα γεύμα σαν κέρασμα, μπορεί να το κάνει, αναλόγως και την κουλτούρα της περιοχής του. Με κερνάνε ενώ δεν έχω ανάγκη κιόλας. Είναι άλλου είδους έθιμο.

[sys3x]

Οταν μιλάμε γιά Φιλοξενία .....
Εννοούμε πραγματικά την θέση
να εισαι εσυ στή θέση του Ξένου
ή να ειναι αυτός που θα ειναι απέναντι σου....
και ή θα τον Φιλοξενήσεις εσύ ή αυτός εσέ
μέ τουλάχιστον ενα γεύμα και κρεββάτι...
Το δικό σου πιθανόν.....
Και ρωτάμε τούς συνάδελφους....
Πόσες φορές σας ετυχε στη Ζωή
οπουδήποτε στόν κόσμο
να σας προσκαλέσει κάποιος
οχι φίλος ή φίλος φίλου
αλλα Ξένος που τον συναντάτε τυχαία
και να σας εχει πει μεσα στα πρώτα λεπτά
ή σε μία ωρα , να σας φιλοξενήσει σπίτι του
όχι γιά να αλληλοπετάξτε τά μάτια σας έξω...
απλά ανθρώπινα .....
και πού.......

Η δικη μου εμπειρια......
Ποτέ στήν Ελλάδα και σε 35 χώρες.....
και την πρώτη μέρα πού μπηκα
στή Φινλανδία στήν Σουηδία και στή Νορβηγία....
2 Γυναίκαι και ενας Αντρας.
Πολύ θα ηθελα να ακούσω την δική σας....
Ειδικά γιά την Ελλάδα......
Ειμαι εξαίρεση ;
Η ειναι κάτι διάχυτο και εγώ δεν το έχω δεί ακόμα ;

Πριν πολλά χρόνια που είχαμε αρκετά βαρύ χειμώνα με μπόλικο χιόνι και τα ρέστα κάπου κοντά το σπίτι μου έμεινε ένα φορτηγό στο δρόμο. Κόλλησε μέσα στα χιόνια, ο οδηγός προσπάθησε να το βγάλει και έπαθε καπάκι κι άλλη ζημιά από την προσπάθεια. Μετά από κάποια ώρα λέω στην μάνα μου κοίτα, το φορτηγό δεν βγάζει άλλο καπνό και ο οδηγός είναι μέσα, να του πάμε ένα ζεστό να πιει κάτι ο άνθρωπος; (ήμουν αρκετά μικρός, γύρω στα 7 αν θυμάμαι καλά) Η μητέρα μου μου λέει να του πάμε. Ε του πάμε ένα τσάι κάτι τέτοιο με λίγο ψωμί και τυρί. Ο Άνθρωπος μας είπε χίλια ευχαριστώ κτλ και μας ζήτησε να πάρει ένα τηλέφωνο. Η μάνα μου του λέει φυσικά έλα. Ήρθε πήρε τηλέφωνο αλλά του είπανε θα αργήσει να έρθει βοήθεια μπορεί και την άλλη μέρα, λόγω καιρού ήταν όλα αποκλεισμένα. Απογοητεύτηκε ο τύπος. Του λέει η μάνα μου μην σκας, να σε λίγο θα ετοιμάσω το φαγητό και θα σου στρώσω αν θες να ξεκουραστείς. Αρνήθηκε στην αρχή και ξαναπήγε στο φορτηγό. Το φορτηγό όμως ούτε μπρος δεν έπαιρνε πλέον ούτε να κουνηθεί μπορούσε. Ξαναπήγαμε και του είπαμε έλα, είναι όλα έτοιμα, φαΐ και κρεβάτι να ξεκουραστείς. Ο τύπος θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι στην αρχή ήταν δύσπιστος και στην πορεία έμοιαζε σαν συγκινημένος. Με τα πολλά έφαγε, ξεκουράστηκε. Σε κάποια φάση λέει φτάνει δεν γίνεται άλλο θα πάω στο φορτηγό (σαν να ντράπηκε) του λέμε που θα πας ρε θα ψοφήσεις στο κρύο κάτσε στα αυγά σου. Ο τύπος τότε είπε, τότε γιατί τα κάνετε όλα αυτά; καταλάβατε τι κουβαλάω με το φορτηγό και θέλετε αντάλλαγμα; Κόντεψε να του σκάσει μπουκέτο σε κείνη την φάση αλλά τελικά η μάνα μου γέλασε και του ρώτησε γιατί ρε τι κουβαλάς και νομίζεις ότι το θέλουμε να μας το δώσεις τσάμπα; Ο τύπος παιδιά ήταν από την Καλαμάτα και κουβαλούσε λάδι, μας είπε ότι ειλικρινά αυτό πίστευε, ότι ήμασταν τόσο φιλόξενοι γιατί θέλαμε να τον εκμεταλλευτούμε. Όταν κατάλαβε όμως τι παίχτηκε έσκασε μύτη και το συνεργείο (ήταν τυχερός γιατί κατάφεραν τελικά να ανοίξουν ένα κομμάτι της παλαιάς εθνικής) και άρχισαν να του βγάζουν έξω την νταλίκα και να την επισκευάζουν πήγε έβγαλε μερικούς τενεκέδες λάδι να μας δώσει, η μάνα μου του λέει όχι, δεν τους θέλω, αυτός να επιμένει, άμα δεν τους πάρεις θα τους αδειάσω στην αυλή σου, όχι πάλι η μάνα μου δεν κάναμε και τίποτα σπουδαίο του λέει, άνθρωποι είμαστε θα σε αφήναμε έτσι στο κρύο; Μα όχι λέει αυτός, αυτό δεν το έκανε κανένας άλλος για μένα χωρίς να θέλει κάτι από μένα. Εμείς λέει η μάνα μου όμως γι αυτό το κάναμε, για σένα, για έναν άνθρωπο που είχε ανάγκη. Αυτός σχεδόν έβαλε τα κλάματα θυμάμαι και είπε ποτέ δεν το περίμενα αυτό, εμείς εσάς τους βόρειους σας βρίζουμε και σας υποτιμάμε και τελικά λέει οι μόνοι άνθρωποι που με βοήθησαν χωρίς καν να δεχτούν αντάλλαγμα ήσασταν εσείς. Η μάνα μου τσαντίστηκε, του είπε στην ευχή του θεού κι αυτός άδειασε δύο τρεις εικοσάλιτρους δεν ξέρω πόσο τενεκέδες και έφυγε μισοκλαίγοντας και φωνάζοντας. Μετά από μερικούς μήνες ξαναπέρασε ήρθε είπε ένα γεια και μας άφησε με το ζόρι (τους έκρυψε στο τέλος νομίζω) λάδι, πολύ λάδι. Αυτή νομίζω ήταν η πρώτη μου επαφή με χαμουτζή και με το πραγματικό λάδι της Πελοποννήσου, πω ρε φίλε, δεν έχω ξαναδοκιμάσει τέτοιο λάδι, δεν ήξερα καν ότι θα μπορούσε να είναι τόσο νόστιμο το λάδι, αλήθεια.

[BILLO]

Αν δε λαδωσεις στην Ελλαδα, δουλεια δε γινεται

[Nandros]

'
Παλιά η φιλοξενία ήταν κοινωνική ανάγκη, αφού δεν υπήρχαν τα μέσα που υπάρχουν σήμερα σχεδόν παντού (ενοικιαζόμενα δωμάτια, ξ/χεία, συγκοινωνίες, επικοινωνίες, κλπ).

Τέλη 10ετίας του '50, ήμουν πολύ μικρός, ξεκινήσαμε με πούλμαν από την Κοκκινιά με προορισμό την τότε Σουβάλα, σήμερα Πολύδροσο, στον Παρνασσό.
Διανυκτερεύσαμε σε ένα σχολείο στην Λειβαδιά και την επομένη φτάσαμε στον προορισμό μας. Φαντάζεστε υποθέτω την κατάσταση των δρόμων τότε, που μας ανάγκασε να σταματήσουμε στην μέση.
Στην Σουβάλα μας φιλοξένησαν στα σπίτια του χωριού, όπου για πρώτη φορά είδα φουστανελοφόρο, τον παππού του σπιτιού. Το χωριό οργάνωσε γλέντι με νταούλια, βιολιά και σφαχτά και αναχωρήσαμε την επομένη. Υποθέτω - δεν θυμάμαι - ότι οι ταξιδιώτες συμμετείχαμε στα έξοδα για το φαγοπότι, αλλά δεν πληρώσαμε τις διανυκτερεύσεις.

Περίπου την ίδια εποχή στο παππουδοχωριό μου κοντά στα Καλάβρυτα, πήγε η ομάδα των σπηλαιολόγων Πετροχείλου, για να εξερευνήσει κάτι καταβόθρες.
Το βράδυ το χωριό τσακώθηκε ποιος θα τους πρωτοφιλοξενήσει.

Πριν χρόνια, σε κάποιο χωριό της Κοζάνης, έπαθε βλάβη το τουτού. Κάποιος ντόπιος με κάλεσε για φαγητό, αρνήθηκα, αλλά δέχτηκα τον καφέ που μου πρόσφερε, μέχρι να έλθει η Οδική Βοήθεια.

Επίσης στην Ορεινή Ναυπακτία σε ένα χωριό, σταμάτησα δίπλα σε έναν ντόπιο να μου πει που θα έβρισκα βουλκανιζατέρ. Όταν με καθοδήγησε και πήγα να φύγω με σταμάτησε για να πάω σπίτι του να με κεράσει. Του εξήγησα ότι η ώρα περνούσε, τον ευχαρίστησα και έφυγα.

Παλιά η φιλοξενία ήταν ιερή, προσφερόταν χωρίς πολλές σκέψεις και η μόνη "απαίτηση" που είχε ο οικοδεσπότης, ήταν να μάθει νέα από τον έξω κόσμο από τον ταξιδιώτη.
.

[Πολίτης]

Μία από τις πιο συγκινητικές στιγμές της ζωής μου έχουν άμεση σχέση με την φιλοξενία του λαού μας. Απόσπασμα από το αδημοσίευτο ακόμα βιβλίο μου. Θέλει δουλειά, αλλά it will do for now:

20 Ιουλίου 2015. Ο κολλητός και συμφοιτητής μου από την Σιγκαπούρη (Κινεζικής καταγωγής), ο Ζ., κάνουμε δειγματοληψία εντόμων στο όρος Σμόλικα (είμαστε Βιολόγοι). Νοικιάσαμε ένα μικρό Toyota Yaris στην Αθήνα και γυρίσαμε καμιά δεκαριά βουνά στην Πίνδο. Τελευταία στάση ο Σμόλικας. Είμαστε νέοι, έχουμε μείνει στα βουνά για δύο εβδομάδες, εξουθενωμένοι. Άσε που ο καιρός ήταν σκατένιος: 15 βαθμοί Κελσίου, χαλάζι και βροχή. Ο Ζ. μου λέει: "Ρε μαν, το μονοπάτι για τους ορειβάτες που πάει στην κορυφή του βουνού δεν είναι πολύ πλατύ; Ας πάμε με το αμάξι!". Με τα χίλια ζόρια, το αμάξι μας ανέβασε στα 1500 μέτρα. Με το που φτάνουμε σε ένα μικρό οροπέδιο, το αμάξι κολλάει στην λάσπη...

Εγώ να ξεστομώ τις περισσότερες βρισιές της ζωής μου, ο Ζ. να προσεύχεται και ναε λέει God forgive me for my sins κτλπ. Μόνο η σκέψη του Πηραιώτη ενοικιαστή αυτοκινήτου (καταλάβατε τώρα) να μας βρίζει για το τι κάναμε με το αμάξι του μας έκοβε την ανάσα. Σκάβουμε με τα χέρια για μία ώρα, χωρίς αποτέλεσμα. Είμαστε καλυμμένοι με λάσπη, εξαθλιωμένοι. Ξαφνικά, μία γραία, υπερεξηκοντούτις, με παραδοσιακά ρούχα αγροτικής εργασίας, εμφανώς ραμμένα στο χέρι, εμφανίζεται από το πουθενά. "Κουλήσατε;" μας λέει. Της αποκρινόμαστε καταφατικά. Εξαφανίζεται - προσωρινά όμως. Εμφανίζεται κουβαλώντας δύο φτυάρια, τα οποία αποδείχθηκαν σωτήρια. Με το που ξεκολλάμε το αυτοκίνητο, την ευχαριστούμε και της δίνουμε τα φτυάρια. "Που πάτε τώρα μες την βροχή; Κλουθάτε με".

Περπατάμε πέντε λεπτά, και φτάνουμε σε ένα τενεκεδένιο σπιτάκι (λίγο μεγαλύτερο από 10 τετραγωνικά μέτρα). Μέσα το σπίτι συναντούμε τον σύζυγο, κατάκοιτο, το ένα όμμα πτωτικό, ο οποίος κάτι ψέλλιζε στην Βλαχική γλώσσα. Τον ακούμε να λέει στα ελληνικά " Τι είναι μωρέ αυτοί οι ξένοι, τι τους έφερες εδώ;", με την Βλάχα να του κόβει τον αέρα "Σώπαινε και κοιμήσ'!". Πιάνει έναν μικρό τενεκέ και μας κάνει νόημα να βγούμε έξω από το σπίτι. Μας οδηγεί σε ένα μικρό αυλάκι το οποίο καταλήγει σε μια φυσική πισινούλα, με κρυστάλλινο νερό - τα τριάντα και βάλε κατσίκια της έπιναν από εκεί. Μου δίνει τον τενεκέ και μου λέει "Γδύς!" και εξαφανίζεται. Χρησιμοποιώντας τον τενεκέ, κάναμε ίσως το πιο αναζωογονητικό "ντους" της ζωής μας. Καθώς γυρνάμε από το αυτοκίνητο με φρέσκα ρούχα για να την ευχαριστήσουμε για τον κόπο της, εκείνη, εμφανώς στενοχωρημένη λέει "Μα τώρα μες το κρύο να φύγετε; Καθήστε να σας δώσω κάτι και συνεχίζετε!". Άρμέγει μερικές κατσίκες, βράζει το γάλα και το περεχύνει σε δύο πλαστικά μπουκάλια μισού λίτρου. Καθώς το πίνουμε, η βουνίσια γιαγιά κοιτάζει τον φίλο μου με μεγάλη περιέργεια. " Να'σ πω, του φίλου σου τα μάτια γιατί είναι έτσι μικρά;" Της λέω πως έτσι είναι οι άνθρωποι που κατάγονται από την Κίνα. Την βλέπω πάλι σκεπτική. "Γιόκα μου, αυτή η Κίνα είναι πολύ μακρυά από την Αθήνα;", δείχνοντας μας τα όρια του γνωστού της κόσμου. Γελάω ευγενικά και της απάντω καταφατικά. "E, κι'αυτός του Θεού είναι" λέει, και τον κοιτάει συγκινημένη. Της αποκρίνομαι πως ο Ζ. είναι άξιο παλλικάρι, φροντίζει την μάνα του που είναι μόνη - ο πατέρας του πέθανε πριν καμιά δεκαριά χρόνια από καρκίνο του οισοφάγου". "Αχ...τσ τσ τσ τι τραβάν οι ανθρώπ'".

Μόλις πίνουμε το γάλα (τι έδεσμα ήταν τούτο!), της λέμε πως πρέπει να φύγουμε - με τα χίλια ζόρια βέβαια, καθώς μας παρακαλά να μείνουμε εκεί για το βραδυ. Καταλαβαίνει πως δεν μπορούμε να εκμεταλλευτούμε την φιλοξενία της παραπάνω. Βάζει σε ένα ταπεράκι μία σούπα με πατάτες και κομμάτια κρέατος. "Να αυτο για τον δρόμο σας, είναι γλώσσα απ'του μοσχάρ, μου την έφερε ο γιόκας μου απ'την Κόνιτσα, που κάθεται σ' ωραίο σπίτ!. Σε παρακαλώ παιδι μ', να'μ φέρς το κουτί όταν κατεβς απ'το βουνό.".

Νοιώθουμε ντροπή, τόσα πράγματα μας έδωσε και εμείς τίποτα. Βγάζω ένα πακέτο σοκολάτες Mars και της τις δίνω. Δεν τις δέχεται με τίποτα. Της λέω πως θα της αφήσω τις σοκολάτες δίπλα από την πόρτα του σπίτιού της, και αν θέλει τις τρώει. Αν όχι, να τις δώσει στα εγγόνια της.

"Ο φίλος μου είναι και φωτογράφος. Μπορεί να σε φωτογραφίσει για να σε θυμαται;" την ρωτώ. Σάστισε για αρκετή ώρα, αλλά κούνησε το κεφάλι της καταφατικά. Την φωτογράφισε καθισμένη στα χορτάρια, την ώρα που έραβε κάποια ρούχα, με τα σκληροτράχηλα χέρια της. Η φωτογραφία είναι καταπληκτική, αλλα ως τώρα αδημοσίευτη. Δεν θα μπορούσα να καπηλευτώ την δουλειά του φίλου μου με το να την μοιραστώ εδώ.

Δύο μέρες μετά, όταν κατεβήκαμε από την κορυφή (εννοείται πως το αμάξι έμεινε πάλι 500 μέτρα πιο πάνω και συνεχίσαμε με τα πόδια. Το μονοπάτι σταματούσε άλλωστε), οι Mars είχαν εξαφανιστεί, η πόρτα του σπιτιού κλειστή - θα κοιμόταν. Αφήσαμε ευχαριστημένοι το ταπεράκι και φύγαμε. Ο Ζ. μου λέει "I have travelled in all continents, in 34 countries, yet I have never encountered such wonderful people like here. And the granny...I will never forget what she did for us".

Απομεινάρια μίας άλλης εποχής; Δεν ξέρω. Αλλά η γιαγιά του Σμόλικα ενσωματώνει για μένα τα ωραιότερα χαρακτηριστικά του λαού μας. Απλότητα, καλοσύνη, φιλοξενία. Χωρίς πολλές κουβέντες, ανθρώπινα, με πράξεις.

[billy huge]

Οταν μιλάμε γιά Φιλοξενία .....
Εννοούμε πραγματικά την θέση
να εισαι εσυ στή θέση του Ξένου
ή να ειναι αυτός που θα ειναι απέναντι σου....
και ή θα τον Φιλοξενήσεις εσύ ή αυτός εσέ
μέ τουλάχιστον ενα γεύμα και κρεββάτι...
Το δικό σου πιθανόν.....
Και ρωτάμε τούς συνάδελφους....
Πόσες φορές σας ετυχε στη Ζωή
οπουδήποτε στόν κόσμο
να σας προσκαλέσει κάποιος
οχι φίλος ή φίλος φίλου
αλλα Ξένος που τον συναντάτε τυχαία
και να σας εχει πει μεσα στα πρώτα λεπτά
ή σε μία ωρα , να σας φιλοξενήσει σπίτι του
όχι γιά να αλληλοπετάξτε τά μάτια σας έξω...
απλά ανθρώπινα .....
και πού.......

Η δικη μου εμπειρια......
Ποτέ στήν Ελλάδα και σε 35 χώρες.....
και την πρώτη μέρα πού μπηκα
στή Φινλανδία στήν Σουηδία και στή Νορβηγία....
2 Γυναίκαι και ενας Αντρας.
Πολύ θα ηθελα να ακούσω την δική σας....
Ειδικά γιά την Ελλάδα......
Ειμαι εξαίρεση ;
Η ειναι κάτι διάχυτο και εγώ δεν το έχω δεί ακόμα ;

Πριν πολλά χρόνια που είχαμε αρκετά βαρύ χειμώνα με μπόλικο χιόνι και τα ρέστα κάπου κοντά το σπίτι μου έμεινε ένα φορτηγό στο δρόμο. Κόλλησε μέσα στα χιόνια, ο οδηγός προσπάθησε να το βγάλει και έπαθε καπάκι κι άλλη ζημιά από την προσπάθεια. Μετά από κάποια ώρα λέω στην μάνα μου κοίτα, το φορτηγό δεν βγάζει άλλο καπνό και ο οδηγός είναι μέσα, να του πάμε ένα ζεστό να πιει κάτι ο άνθρωπος; (ήμουν αρκετά μικρός, γύρω στα 7 αν θυμάμαι καλά) Η μητέρα μου μου λέει να του πάμε. Ε του πάμε ένα τσάι κάτι τέτοιο με λίγο ψωμί και τυρί. Ο Άνθρωπος μας είπε χίλια ευχαριστώ κτλ και μας ζήτησε να πάρει ένα τηλέφωνο. Η μάνα μου του λέει φυσικά έλα. Ήρθε πήρε τηλέφωνο αλλά του είπανε θα αργήσει να έρθει βοήθεια μπορεί και την άλλη μέρα, λόγω καιρού ήταν όλα αποκλεισμένα. Απογοητεύτηκε ο τύπος. Του λέει η μάνα μου μην σκας, να σε λίγο θα ετοιμάσω το φαγητό και θα σου στρώσω αν θες να ξεκουραστείς. Αρνήθηκε στην αρχή και ξαναπήγε στο φορτηγό. Το φορτηγό όμως ούτε μπρος δεν έπαιρνε πλέον ούτε να κουνηθεί μπορούσε. Ξαναπήγαμε και του είπαμε έλα, είναι όλα έτοιμα, φαΐ και κρεβάτι να ξεκουραστείς. Ο τύπος θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι στην αρχή ήταν δύσπιστος και στην πορεία έμοιαζε σαν συγκινημένος. Με τα πολλά έφαγε, ξεκουράστηκε. Σε κάποια φάση λέει φτάνει δεν γίνεται άλλο θα πάω στο φορτηγό (σαν να ντράπηκε) του λέμε που θα πας ρε θα ψοφήσεις στο κρύο κάτσε στα αυγά σου. Ο τύπος τότε είπε, τότε γιατί τα κάνετε όλα αυτά; καταλάβατε τι κουβαλάω με το φορτηγό και θέλετε αντάλλαγμα; Κόντεψε να του σκάσει μπουκέτο σε κείνη την φάση αλλά τελικά η μάνα μου γέλασε και του ρώτησε γιατί ρε τι κουβαλάς και νομίζεις ότι το θέλουμε να μας το δώσεις τσάμπα; Ο τύπος παιδιά ήταν από την Καλαμάτα και κουβαλούσε λάδι, μας είπε ότι ειλικρινά αυτό πίστευε, ότι ήμασταν τόσο φιλόξενοι γιατί θέλαμε να τον εκμεταλλευτούμε. Όταν κατάλαβε όμως τι παίχτηκε έσκασε μύτη και το συνεργείο (ήταν τυχερός γιατί κατάφεραν τελικά να ανοίξουν ένα κομμάτι της παλαιάς εθνικής) και άρχισαν να του βγάζουν έξω την νταλίκα και να την επισκευάζουν πήγε έβγαλε μερικούς τενεκέδες λάδι να μας δώσει, η μάνα μου του λέει όχι, δεν τους θέλω, αυτός να επιμένει, άμα δεν τους πάρεις θα τους αδειάσω στην αυλή σου, όχι πάλι η μάνα μου δεν κάναμε και τίποτα σπουδαίο του λέει, άνθρωποι είμαστε θα σε αφήναμε έτσι στο κρύο; Μα όχι λέει αυτός, αυτό δεν το έκανε κανένας άλλος για μένα χωρίς να θέλει κάτι από μένα. Εμείς λέει η μάνα μου όμως γι αυτό το κάναμε, για σένα, για έναν άνθρωπο που είχε ανάγκη. Αυτός σχεδόν έβαλε τα κλάματα θυμάμαι και είπε ποτέ δεν το περίμενα αυτό, εμείς εσάς τους βόρειους σας βρίζουμε και σας υποτιμάμε και τελικά λέει οι μόνοι άνθρωποι που με βοήθησαν χωρίς καν να δεχτούν αντάλλαγμα ήσασταν εσείς. Η μάνα μου τσαντίστηκε, του είπε στην ευχή του θεού κι αυτός άδειασε δύο τρεις εικοσάλιτρους δεν ξέρω πόσο τενεκέδες και έφυγε μισοκλαίγοντας και φωνάζοντας. Μετά από μερικούς μήνες ξαναπέρασε ήρθε είπε ένα γεια και μας άφησε με το ζόρι (τους έκρυψε στο τέλος νομίζω) λάδι, πολύ λάδι. Αυτή νομίζω ήταν η πρώτη μου επαφή με χαμουτζή και με το πραγματικό λάδι της Πελοποννήσου, πω ρε φίλε, δεν έχω ξαναδοκιμάσει τέτοιο λάδι, δεν ήξερα καν ότι θα μπορούσε να είναι τόσο νόστιμο το λάδι, αλήθεια.

Έτσι εξηγείται.

[billy huge]

...

Και φίλε, αυτή είναι η αλήθεια, 10000% όπως την περιγράφεις για εμάς τους χαμουτζήδες (σ.σ. χαμουτζήδες είναι οι κάτω από το αυλάκι, ΟΧΙ οι Αθηναίοι).

Είμαστε απίστευτα "κουτοπόνηροι", με την έννοια ότι πάντα σκεφτόμαστε "Γιατί αυτός έκανε αυτή την καλή πράξη; Τι εποφθαλμιά από μένα; Θέλει να με εκμεταλλευτεί".
Και επίσης, όντως, τους Βόρειους τους "κοροϊδεύουμε", αλλά είναι πολύ καλοί άνθρωποι σε τέτοια θέματα.
Τέλος, ναι, ισχύει, δεν υπάρχει καλύτερο λάδι από το μεσσηνιακό

[Yochanan]

Ωραία ιστορία απο συσ και πολύ δυνατή απο πολίτη. Ισχύει αυτο που ειπε ο νανδρος, παλια ήταν αναγκη, δεν το εκανε ο κοσμος απο χομπυ, ήξεραν οτι ο επόμενος τύπος που μπορει να χρειαζοταν κατι ήταν κατα πασα πιθανοτητα οι ίδιοι οποτε υπηρχε ενα ατυπο κοινωνικο συμβολαιο. Σήμερα εχουμε περισσοτερα και (νομίζουμε οτι) δε χρειαζομαστε τους γυρω μας.

[sys3x]

Στα χωριά πάντως (δεν μιλώ για κάτω απ 'τ' αυλάκι γιατί δεν ξέρω, έχω ακούσει ιστορίες βέβαια αλλά και εκεί φαντάζομαι δεν θα έχουν αλλάξει πολλά, στα χωριά κυλάει αλλιώς ο χρόνος) δεν έχει αλλάξει πολύ η φάση νομίζω, συνεχίζουν να είναι το ίδιο (ή σχεδόν το ίδιο;) φιλόξενοι οι ανθρώποι. Θυμάμαι αντίστοιχα σκηνικά όταν πρωτοσκάσαν μύτη ομαδικά οι Αλβανοί, στην αρχή αρχή όλοι τους βλέπανε και σκιαζόντουσαν (ήτανε μπουλούκια) αλλά δεν άργησε ο κόσμος να καταλάβει νομίζω ότι αυτοί φοβόντουσαν ακόμη περισσότερο. Έχω μια ιστοριούλα τέτοια να σας πω, όχι τώρα όμως, βαριέμαι.
(:

[ΣΚΕΠΤΙΚΟΣ]

Παιδιά γουστάρω τίς ιστορίες σας ......

Αλλά .......παρατηρώ ότι οι πλείστες είναι στιγμές πού υπάρχει κάποιο είδος ανάγκης .......

Η μισή αλήθεια θάλεγε ένας κάποιος ..........είναι
η Εκπληκταπιστευτότητα πού δείχνει ο Μεσσήνιος ....
άρα δέν είναι κάτι γνωστό στήν κοινωνία του ......

Πού σάν πραματευτής έχει δεί πολλά .....καί Πρώτη αυτή στή ζωή του ....
αλλα κάτω από ανάγκη καί αυτή ....

Εμένα ήταν στή Φινλανδία μία , ενώ περπατούσα μέ κατάλαβε
οτι ήμουν τουρίστας καί η πρώτη της κουβέντα ήταν :
θέλεις νάρθεις σπίτι μου ;

Στή Σουηδία σέ τραίνο , ενώ ειχα κλείσει τά μάτια γιά λίγο
ανοίγοντας τα μιά χωρισμένη μέ ένα 3χρονο ειχε καθίσει απέναντι
καί πιάνοντας γιά λίγο συζητηση ....μέ πήγε σέ ένα σπίτι 10 μέτρα από ποτάμι .....

Καί στή Νορβηγία ένας ωραίος τύπος σέ μπάρ μετά από μία μπύρα μού λέει ελα νά κοιμηθείς σπίτι ...

Ολες χωρίς νά υπάρχει κάποιου είδους ανάγκη .....

Καί νομίζω λόγω τής φόρτισης πού έχουν οι ιστορίες .... είναι σπάνιο τό φιλοξενείν .... γενικά .... στίς μέρες μας .....