Ο φόβος

[Σπανοβαγγελοδημήτρης]

Καμιά φορά ο φόβος να μη χάσουμε μας κάνει να κερδίσουμε

Ο φόβος είναι ένα απ’ τα βασικά συναισθήματα του ανθρώπου, αλλά και όλων των έμβιων όντων, όταν υπάρχει κίνδυνος ή απειλή. Είναι σαν ένα έμφυτο ένστικτο που έχουμε, το οποίο ενεργοποιείται σε δευτερόλεπτα, προκειμένου να δράσουμε και να διαφυλάξουμε τον εαυτό μας, είτε από σωματικό είτε από ψυχικό τραυματισμό. Είναι αξιοσημείωτο ότι πολλές φορές δεν αντιλαμβανόμαστε τους πραγματικούς κινδύνους. Φοβόμαστε πράγματα που δεν μπορούν να μας βλάψουν, ενώ αντιμετωπίζουμε αδιάφορα ή ψύχραιμα αυτά που όντως μπορούν να μας βλάψουν.

Θεωρούμε ότι ο φόβος είναι ένα πολύ κακό συναίσθημα, το οποίο δε χρειαζόμαστε, επειδή στην κακή του έκφανση μπορεί να μας κάνει να «παγώσουμε», να μην μπορούμε να αντιδράσουμε και να προστατευτούμε απ’ την επικείμενη κακοποίηση. Απ’ την άλλη πλευρά, το αίσθημα αυτό μπορεί να μας αφυπνίσει και να μας παρακινήσει να δράσουμε. Υπάρχει μέσα μας ακριβώς για να μη μείνουμε αδρανείς.

Στην αρχαία ελληνική μυθολογία, ο θεός Φόβος δεν έλειπε από καμία μάχη. Ερμηνευτικά, θα λέγαμε πως υπήρχαν δύο λόγοι. Αρχικά, για να ακινητοποιεί τη μια πλευρά και να μην μπορεί να αποκρούσει τις επιθέσεις, αλλά έπειτα, για να παρακινεί την άλλη πλευρά, λειτουργώντας ως κίνητρο να κερδίσει περισσότερα και όχι να χάσει.

Αδιαμφησβήτητα, έχει κι ο φόβος την καλή του πλευρά. Μας κάνει να προβλέπουμε και να προνοούμε κάθε κατάσταση που πρόκειται να μας προκαλέσει βλάβη ή θλίψη. Όταν φοβόμαστε κάτι άγνωστο που πρόκειται να ζήσουμε, ρωτάμε και ψάχνουμε γι’ αυτό, ώστε να μας γίνει πιο οικείο. Όταν φοβόμαστε σε κάποιο μέρος και μας δημιουργείται ανασφάλεια, μετακινούμαστε. Όταν φοβόμαστε ότι θα αποτύχουμε, επιστρατεύουμε κάθε δυνατό μέσο, ώστε να επιτύχουμε. Ο φόβος μας κάνει να αποστασιοποιούμαστε απ’ το κακό που έρχεται ή να το αντιμετωπίζουμε, αν έχει έρθει ήδη.

Θα λέγαμε πως έγκειται σε εμάς το πώς θα επιδράσει πάνω μας αυτό το συναίσθημα. Δε χρειάζεται να τα χάνουμε και να αφήνουμε στην τύχη το τι θα μας συμβεί. Δεν έχει καλό αποτέλεσμα να κλείνουμε το μυαλό, τα μάτια και τα αυτιά μας, γιατί αυτά ακριβώς χρειαζόμαστε! Με την αντίληψη και την κρίση, μπορούμε να αποφύγουμε ή να απεμπλακούμε από οτιδήποτε θα μας ταράξει ή θα μας φθείρει. Ένα συγκεκριμένο τμήμα του εγκεφάλου μας είναι αρμόδιο για το αίσθημα αυτό και ενεργοποιείται μόνο για να προφυλαχθούμε.

Επίσης, υπάρχουν κι οι περιπτώσεις που πάθαμε κάποιο κακό, αγνοώντας τον φόβο ή γενικά τον κίνδυνο και τρομοκρατούμαστε στην ιδέα του ότι μπορεί να μάς ξανασυμβεί. Απ’ τη μία δημιουργούμε ένα γερό τείχος γύρω μας μπροστά σ’ αυτό το κακό, αλλά απ’ την άλλη είναι τόσο ψηλό και γερό, που δε μας αφήνει να δούμε αν προστατευόμαστε από κάτι πραγματικά επικίνδυνο. Αυτό μπορεί να είναι αποτέλεσμα του ότι δεν αντιλαμβανόμασταν ποτέ τον συγκεκριμένο κίνδυνο και δρούσαμε αλόγιστα, ώσπου την πάθαμε αρκετές φορές και ξέρουμε πια, αλλά υπερβάλλουμε κιόλας. Ωστόσο, αν χρησιμοποιήσουμε την εμπειρία μας, είναι πολύ πιθανό να μη μας ξανασυμβεί και δε θα χάνουμε στιγμές λόγω ανασφαλειών μη γίνει πάλι το ίδιο. Αν πάρουμε ως παράδειγμα τις ερωτικές μας σχέσεις, δεν ωφελεί να είμαστε προκατειλημμένοι κι απόλυτοι∙ καλούμαστε να κρίνουμε με ποιον χρειάζεται να είμαστε επιφυλακτικοί και με ποιον όχι, για να μην αδικούμε τον άνθρωπο που έχουμε απέναντί μας, αλλά ούτε και τον εαυτό μας.

Ο Αριστοτέλης είχε διατυπώσει πως ως άνθρωποι, συχνά, δε φοβόμαστε μην προκαλέσουμε εμείς κάποιο κακό στους άλλους και κατ’ επέκταση στον εαυτό μας, παρά μόνο τρέφουμε φόβο για κάτι άσχημο που μπορούν να μας προκαλέσουν οι άλλοι. Αν φοβόμαστε με κρίση και μέτρο και στις δύο αυτές περιστάσεις, μπορούμε να προλάβουμε πολλά δεινά. Ενίοτε οι κοντινοί μας άνθρωποι μάς συμβουλεύουν να μη φοβόμαστε για να μας ενθαρρύνουν και να ανταπεξέλθουμε σε κάτι. Οι καλύτερες συμβουλές, πιθανότατα, θα ήταν να λέγαμε «Μη φοβάσαι!», στις περιπτώσεις που ο κίνδυνος είναι πλασματικός, και «Να φοβάσαι με εποικοδομητικό τρόπο», σ’ αυτές που πρέπει να είναι καλός σύμμαχος ο φόβος.

Συντάκτης: Ελένη Βαλαβάνη




Ο φόβος από μια διαφορετική οπτική!

[αλασκα15++]

Καμιά φορά ο φόβος να μη χάσουμε μας κάνει να κερδίσουμε

Ο φόβος είναι ένα απ’ τα βασικά συναισθήματα του ανθρώπου, αλλά και όλων των έμβιων όντων, όταν υπάρχει κίνδυνος ή απειλή. Είναι σαν ένα έμφυτο ένστικτο που έχουμε, το οποίο ενεργοποιείται σε δευτερόλεπτα, προκειμένου να δράσουμε και να διαφυλάξουμε τον εαυτό μας, είτε από σωματικό είτε από ψυχικό τραυματισμό. Είναι αξιοσημείωτο ότι πολλές φορές δεν αντιλαμβανόμαστε τους πραγματικούς κινδύνους. Φοβόμαστε πράγματα που δεν μπορούν να μας βλάψουν, ενώ αντιμετωπίζουμε αδιάφορα ή ψύχραιμα αυτά που όντως μπορούν να μας βλάψουν.

Θεωρούμε ότι ο φόβος είναι ένα πολύ κακό συναίσθημα, το οποίο δε χρειαζόμαστε, επειδή στην κακή του έκφανση μπορεί να μας κάνει να «παγώσουμε», να μην μπορούμε να αντιδράσουμε και να προστατευτούμε απ’ την επικείμενη κακοποίηση. Απ’ την άλλη πλευρά, το αίσθημα αυτό μπορεί να μας αφυπνίσει και να μας παρακινήσει να δράσουμε. Υπάρχει μέσα μας ακριβώς για να μη μείνουμε αδρανείς.

Στην αρχαία ελληνική μυθολογία, ο θεός Φόβος δεν έλειπε από καμία μάχη. Ερμηνευτικά, θα λέγαμε πως υπήρχαν δύο λόγοι. Αρχικά, για να ακινητοποιεί τη μια πλευρά και να μην μπορεί να αποκρούσει τις επιθέσεις, αλλά έπειτα, για να παρακινεί την άλλη πλευρά, λειτουργώντας ως κίνητρο να κερδίσει περισσότερα και όχι να χάσει.

Αδιαμφησβήτητα, έχει κι ο φόβος την καλή του πλευρά. Μας κάνει να προβλέπουμε και να προνοούμε κάθε κατάσταση που πρόκειται να μας προκαλέσει βλάβη ή θλίψη. Όταν φοβόμαστε κάτι άγνωστο που πρόκειται να ζήσουμε, ρωτάμε και ψάχνουμε γι’ αυτό, ώστε να μας γίνει πιο οικείο. Όταν φοβόμαστε σε κάποιο μέρος και μας δημιουργείται ανασφάλεια, μετακινούμαστε. Όταν φοβόμαστε ότι θα αποτύχουμε, επιστρατεύουμε κάθε δυνατό μέσο, ώστε να επιτύχουμε. Ο φόβος μας κάνει να αποστασιοποιούμαστε απ’ το κακό που έρχεται ή να το αντιμετωπίζουμε, αν έχει έρθει ήδη.

Θα λέγαμε πως έγκειται σε εμάς το πώς θα επιδράσει πάνω μας αυτό το συναίσθημα. Δε χρειάζεται να τα χάνουμε και να αφήνουμε στην τύχη το τι θα μας συμβεί. Δεν έχει καλό αποτέλεσμα να κλείνουμε το μυαλό, τα μάτια και τα αυτιά μας, γιατί αυτά ακριβώς χρειαζόμαστε! Με την αντίληψη και την κρίση, μπορούμε να αποφύγουμε ή να απεμπλακούμε από οτιδήποτε θα μας ταράξει ή θα μας φθείρει. Ένα συγκεκριμένο τμήμα του εγκεφάλου μας είναι αρμόδιο για το αίσθημα αυτό και ενεργοποιείται μόνο για να προφυλαχθούμε.

Επίσης, υπάρχουν κι οι περιπτώσεις που πάθαμε κάποιο κακό, αγνοώντας τον φόβο ή γενικά τον κίνδυνο και τρομοκρατούμαστε στην ιδέα του ότι μπορεί να μάς ξανασυμβεί. Απ’ τη μία δημιουργούμε ένα γερό τείχος γύρω μας μπροστά σ’ αυτό το κακό, αλλά απ’ την άλλη είναι τόσο ψηλό και γερό, που δε μας αφήνει να δούμε αν προστατευόμαστε από κάτι πραγματικά επικίνδυνο. Αυτό μπορεί να είναι αποτέλεσμα του ότι δεν αντιλαμβανόμασταν ποτέ τον συγκεκριμένο κίνδυνο και δρούσαμε αλόγιστα, ώσπου την πάθαμε αρκετές φορές και ξέρουμε πια, αλλά υπερβάλλουμε κιόλας. Ωστόσο, αν χρησιμοποιήσουμε την εμπειρία μας, είναι πολύ πιθανό να μη μας ξανασυμβεί και δε θα χάνουμε στιγμές λόγω ανασφαλειών μη γίνει πάλι το ίδιο. Αν πάρουμε ως παράδειγμα τις ερωτικές μας σχέσεις, δεν ωφελεί να είμαστε προκατειλημμένοι κι απόλυτοι∙ καλούμαστε να κρίνουμε με ποιον χρειάζεται να είμαστε επιφυλακτικοί και με ποιον όχι, για να μην αδικούμε τον άνθρωπο που έχουμε απέναντί μας, αλλά ούτε και τον εαυτό μας.

Ο Αριστοτέλης είχε διατυπώσει πως ως άνθρωποι, συχνά, δε φοβόμαστε μην προκαλέσουμε εμείς κάποιο κακό στους άλλους και κατ’ επέκταση στον εαυτό μας, παρά μόνο τρέφουμε φόβο για κάτι άσχημο που μπορούν να μας προκαλέσουν οι άλλοι. Αν φοβόμαστε με κρίση και μέτρο και στις δύο αυτές περιστάσεις, μπορούμε να προλάβουμε πολλά δεινά. Ενίοτε οι κοντινοί μας άνθρωποι μάς συμβουλεύουν να μη φοβόμαστε για να μας ενθαρρύνουν και να ανταπεξέλθουμε σε κάτι. Οι καλύτερες συμβουλές, πιθανότατα, θα ήταν να λέγαμε «Μη φοβάσαι!», στις περιπτώσεις που ο κίνδυνος είναι πλασματικός, και «Να φοβάσαι με εποικοδομητικό τρόπο», σ’ αυτές που πρέπει να είναι καλός σύμμαχος ο φόβος.

Συντάκτης: Ελένη Βαλαβάνη


Ναι, μας προστατεύει, μόνο όταν πραγματικά τον χρειαζόμαστε . Δεν μπορούμε όμως να είμαστε συνέχεια επιφυλακτικοί ή έτοιμοι για πόλεμο(ο φόβος ο Θεός του Άρη) .
Ο Αριστοτέλης λέει πως φοβόμαστε τους άλλους μήπως μας κάνουν κακό συγχρόνως όμως ο Αριστοτέλης θεωρεί την φιλία σαν ένα από τα μεγαλύτερα αγαθά. Με καλούς φίλους χαλαρώνεις .
Και το παιδί αισθάνεται ασφαλές και δεν φοβάται , όταν το καθησυχάζουν οι γονείς του .
Οι πρόσφυγες που έφυγαν από τη χώρα τους από φόβο του πολέμου , αναζητούν σε άλλες χώρες ασφάλεια . Ο φόβος μάς προστατεύει . Και τα άλλα συναισθήματα μας προστατεύουν.


Ο φόβος από μια διαφορετική οπτική!

[αλασκα15++]

Καμιά φορά ο φόβος να μη χάσουμε μας κάνει να κερδίσουμε

Ο φόβος είναι ένα απ’ τα βασικά συναισθήματα του ανθρώπου, αλλά και όλων των έμβιων όντων, όταν υπάρχει κίνδυνος ή απειλή. Είναι σαν ένα έμφυτο ένστικτο που έχουμε, το οποίο ενεργοποιείται σε δευτερόλεπτα, προκειμένου να δράσουμε και να διαφυλάξουμε τον εαυτό μας, είτε από σωματικό είτε από ψυχικό τραυματισμό. Είναι αξιοσημείωτο ότι πολλές φορές δεν αντιλαμβανόμαστε τους πραγματικούς κινδύνους. Φοβόμαστε πράγματα που δεν μπορούν να μας βλάψουν, ενώ αντιμετωπίζουμε αδιάφορα ή ψύχραιμα αυτά που όντως μπορούν να μας βλάψουν.

Θεωρούμε ότι ο φόβος είναι ένα πολύ κακό συναίσθημα, το οποίο δε χρειαζόμαστε, επειδή στην κακή του έκφανση μπορεί να μας κάνει να «παγώσουμε», να μην μπορούμε να αντιδράσουμε και να προστατευτούμε απ’ την επικείμενη κακοποίηση. Απ’ την άλλη πλευρά, το αίσθημα αυτό μπορεί να μας αφυπνίσει και να μας παρακινήσει να δράσουμε. Υπάρχει μέσα μας ακριβώς για να μη μείνουμε αδρανείς.

Στην αρχαία ελληνική μυθολογία, ο θεός Φόβος δεν έλειπε από καμία μάχη. Ερμηνευτικά, θα λέγαμε πως υπήρχαν δύο λόγοι. Αρχικά, για να ακινητοποιεί τη μια πλευρά και να μην μπορεί να αποκρούσει τις επιθέσεις, αλλά έπειτα, για να παρακινεί την άλλη πλευρά, λειτουργώντας ως κίνητρο να κερδίσει περισσότερα και όχι να χάσει.

Αδιαμφησβήτητα, έχει κι ο φόβος την καλή του πλευρά. Μας κάνει να προβλέπουμε και να προνοούμε κάθε κατάσταση που πρόκειται να μας προκαλέσει βλάβη ή θλίψη. Όταν φοβόμαστε κάτι άγνωστο που πρόκειται να ζήσουμε, ρωτάμε και ψάχνουμε γι’ αυτό, ώστε να μας γίνει πιο οικείο. Όταν φοβόμαστε σε κάποιο μέρος και μας δημιουργείται ανασφάλεια, μετακινούμαστε. Όταν φοβόμαστε ότι θα αποτύχουμε, επιστρατεύουμε κάθε δυνατό μέσο, ώστε να επιτύχουμε. Ο φόβος μας κάνει να αποστασιοποιούμαστε απ’ το κακό που έρχεται ή να το αντιμετωπίζουμε, αν έχει έρθει ήδη.

Θα λέγαμε πως έγκειται σε εμάς το πώς θα επιδράσει πάνω μας αυτό το συναίσθημα. Δε χρειάζεται να τα χάνουμε και να αφήνουμε στην τύχη το τι θα μας συμβεί. Δεν έχει καλό αποτέλεσμα να κλείνουμε το μυαλό, τα μάτια και τα αυτιά μας, γιατί αυτά ακριβώς χρειαζόμαστε! Με την αντίληψη και την κρίση, μπορούμε να αποφύγουμε ή να απεμπλακούμε από οτιδήποτε θα μας ταράξει ή θα μας φθείρει. Ένα συγκεκριμένο τμήμα του εγκεφάλου μας είναι αρμόδιο για το αίσθημα αυτό και ενεργοποιείται μόνο για να προφυλαχθούμε.

Επίσης, υπάρχουν κι οι περιπτώσεις που πάθαμε κάποιο κακό, αγνοώντας τον φόβο ή γενικά τον κίνδυνο και τρομοκρατούμαστε στην ιδέα του ότι μπορεί να μάς ξανασυμβεί. Απ’ τη μία δημιουργούμε ένα γερό τείχος γύρω μας μπροστά σ’ αυτό το κακό, αλλά απ’ την άλλη είναι τόσο ψηλό και γερό, που δε μας αφήνει να δούμε αν προστατευόμαστε από κάτι πραγματικά επικίνδυνο. Αυτό μπορεί να είναι αποτέλεσμα του ότι δεν αντιλαμβανόμασταν ποτέ τον συγκεκριμένο κίνδυνο και δρούσαμε αλόγιστα, ώσπου την πάθαμε αρκετές φορές και ξέρουμε πια, αλλά υπερβάλλουμε κιόλας. Ωστόσο, αν χρησιμοποιήσουμε την εμπειρία μας, είναι πολύ πιθανό να μη μας ξανασυμβεί και δε θα χάνουμε στιγμές λόγω ανασφαλειών μη γίνει πάλι το ίδιο. Αν πάρουμε ως παράδειγμα τις ερωτικές μας σχέσεις, δεν ωφελεί να είμαστε προκατειλημμένοι κι απόλυτοι∙ καλούμαστε να κρίνουμε με ποιον χρειάζεται να είμαστε επιφυλακτικοί και με ποιον όχι, για να μην αδικούμε τον άνθρωπο που έχουμε απέναντί μας, αλλά ούτε και τον εαυτό μας.

Ο Αριστοτέλης είχε διατυπώσει πως ως άνθρωποι, συχνά, δε φοβόμαστε μην προκαλέσουμε εμείς κάποιο κακό στους άλλους και κατ’ επέκταση στον εαυτό μας, παρά μόνο τρέφουμε φόβο για κάτι άσχημο που μπορούν να μας προκαλέσουν οι άλλοι. Αν φοβόμαστε με κρίση και μέτρο και στις δύο αυτές περιστάσεις, μπορούμε να προλάβουμε πολλά δεινά. Ενίοτε οι κοντινοί μας άνθρωποι μάς συμβουλεύουν να μη φοβόμαστε για να μας ενθαρρύνουν και να ανταπεξέλθουμε σε κάτι. Οι καλύτερες συμβουλές, πιθανότατα, θα ήταν να λέγαμε «Μη φοβάσαι!», στις περιπτώσεις που ο κίνδυνος είναι πλασματικός, και «Να φοβάσαι με εποικοδομητικό τρόπο», σ’ αυτές που πρέπει να είναι καλός σύμμαχος ο φόβος.

Συντάκτης: Ελένη Βαλαβάνη


Ναι, μας προστατεύει, μόνο όταν πραγματικά τον χρειαζόμαστε . Δεν μπορούμε όμως να είμαστε συνέχεια επιφυλακτικοί ή έτοιμοι για πόλεμο(ο φόβος ο Θεός του Άρη) .
Ο Αριστοτέλης λέει πως φοβόμαστε τους άλλους μήπως μας κάνουν κακό συγχρόνως όμως ο Αριστοτέλης θεωρεί την φιλία σαν ένα από τα μεγαλύτερα αγαθά. Με καλούς φίλους χαλαρώνεις .
Και το παιδί αισθάνεται ασφαλές και δεν φοβάται , όταν το καθησυχάζουν οι γονείς του .
Οι πρόσφυγες που έφυγαν από τη χώρα τους από φόβο του πολέμου , αναζητούν σε άλλες χώρες ασφάλεια . Ο φόβος μάς προστατεύει . Και τα άλλα συναισθήματα μας προστατεύουν.


Ο φόβος από μια διαφορετική οπτική!

Επειδή δεν θέλω να το ξαναγράψω:
Ναι, μας προστατεύει, μόνο ...........Και τα άλλα συναισθήματα μας προστατεύουν .

[Σπανοβαγγελοδημήτρης]

Ναι, μας προστατεύει, μόνο όταν πραγματικά τον χρειαζόμαστε . Δεν μπορούμε όμως να είμαστε συνέχεια επιφυλακτικοί ή έτοιμοι για πόλεμο(ο φόβος ο Θεός του Άρη) .

Συμφωνώ απόλυτα

Απλά ήθελα να κάνω μια συζήτηση γύρω από τον φόβο και να πω πως ο υπερβολικός φόβος λειτουργεί ανάποδα, αντί για δικλείδα ασφαλείας γίνεται κελί από το οποίο δεν μπορείς να αντιδράσεις παρά μόνο αμυντικά. Όχι και πολύ καλό αυτό γιατί στην ζωή για να κερδίσεις αυτά που θέλεις πρέπει να δώσεις μάχη. Τίποτα δεν είναι στο πιάτο.

[ΓΑΛΗ]

Ναι, μας προστατεύει, μόνο όταν πραγματικά τον χρειαζόμαστε . Δεν μπορούμε όμως να είμαστε συνέχεια επιφυλακτικοί ή έτοιμοι για πόλεμο(ο φόβος ο Θεός του Άρη) .

Συμφωνώ απόλυτα

Απλά ήθελα να κάνω μια συζήτηση γύρω από τον φόβο και να πω πως ο υπερβολικός φόβος λειτουργεί ανάποδα, αντί για δικλείδα ασφαλείας γίνεται κελί από το οποίο δεν μπορείς να αντιδράσεις παρά μόνο αμυντικά. Όχι και πολύ καλό αυτό γιατί στην ζωή για να κερδίσεις αυτά που θέλεις πρέπει να δώσεις μάχη. Τίποτα δεν είναι στο πιάτο.

Noμίζω ότι η μορφή του φόβου που μας προστατεύει, αφορά περισσότερο στο ένστικτο επιβίωσης.

Όμως είναι άλλο ο φόβος για το σκοτάδι σε ένα δάσος και άλλο σε ένα κλειστό δωμάτιο. Άλλο το να φοβάσαι το πιθανό και άλλο το στατιστικά απίθανο. Το δεύτερο, είναι φοβία.

Ενδιαφέρον έχει το παράδοξο όπου όσο πιο ασφαλές είναι το περιβάλλον, τόσο πολλαπλασιάζονται οι φοβίες.

[Σπανοβαγγελοδημήτρης]

Noμίζω ότι η μορφή του φόβου που μας προστατεύει, αφορά περισσότερο στο ένστικτο επιβίωσης.

Όμως είναι άλλο ο φόβος για το σκοτάδι σε ένα δάσος και άλλο σε ένα κλειστό δωμάτιο. Άλλο το να φοβάσαι το πιθανό και άλλο το στατιστικά απίθανο. Το δεύτερο, είναι φοβία.

Ενδιαφέρον έχει το παράδοξο όπου όσο πιο ασφαλές είναι το περιβάλλον, τόσο πολλαπλασιάζονται οι φοβίες.

Για το ένστικτο επιβίωσης έτσι θα έπρεπε να είναι αλλά δεν είναι... Αν ήταν κανείς δεν θα πέταγε με αεροπλάνο δεν θα οδηγούσε μοτοσυκλέτα στα όρια δεν θα πήδαγε από πλαγιά. Η πρώτη παράγραφος αυτό λέει.

Στα υπόλοιπα έχεις δίκιο αν και δεν μπορώ να ξεχωρίσω την διαφορά ανάμεσα στον φόβο και την φοβία... το μόνο που ξεχωρίζω είναι τον φόβο ως γενική έννοια και την φοβία ως κάτι συγκεκριμένο, δηλαδή ένας φόβος για κάτι... πράγμα που δεν κάνει μεγάλη διαφορά γιατί πάντα κάτι θα μας φοβίζει.

[Σπανοβαγγελοδημήτρης]

Ενδιαφέρον έχει το παράδοξο όπου όσο πιο ασφαλές είναι το περιβάλλον, τόσο πολλαπλασιάζονται οι φοβίες.

Η απώλεια της σιγουριάς.

[ΓΑΛΗ]

Noμίζω ότι η μορφή του φόβου που μας προστατεύει, αφορά περισσότερο στο ένστικτο επιβίωσης.

Όμως είναι άλλο ο φόβος για το σκοτάδι σε ένα δάσος και άλλο σε ένα κλειστό δωμάτιο. Άλλο το να φοβάσαι το πιθανό και άλλο το στατιστικά απίθανο. Το δεύτερο, είναι φοβία.

Ενδιαφέρον έχει το παράδοξο όπου όσο πιο ασφαλές είναι το περιβάλλον, τόσο πολλαπλασιάζονται οι φοβίες.

Για το ένστικτο επιβίωσης έτσι θα έπρεπε να είναι αλλά δεν είναι... Αν ήταν κανείς δεν θα πέταγε με αεροπλάνο δεν θα οδηγούσε μοτοσυκλέτα στα όρια δεν θα πήδαγε από πλαγιά. Η πρώτη παράγραφος αυτό λέει.

Στα υπόλοιπα έχεις δίκιο αν και δεν μπορώ να ξεχωρίσω την διαφορά ανάμεσα στον φόβο και την φοβία... το μόνο που ξεχωρίζω είναι τον φόβο ως γενική έννοια και την φοβία ως κάτι συγκεκριμένο, δηλαδή ένας φόβος για κάτι... πράγμα που δεν κάνει μεγάλη διαφορά γιατί πάντα κάτι θα μας φοβίζει.

Για τα αεροπλάνα, τις μοτοσυκλέτες και τις πλαγιές, αναφέρομαι στις στατιστικές. Και αν το σκεφτείς στατιστικά, ειδικώς στην Ελλάδα, είναι σχεδόν αστείο να φοβάται κάποιος το αεροπλάνο (εννοώ σε βαθμό που δεν το χρησιμοποιεί ποτέ) ή ακόμα και τις μηχανές ενώ χρησιμοποιεί συνέχεια το αυτοκίνητο με περισσότερη ανευθυνότητα.

Και δεν το γράφω με αφ' υψηλού προσέγγιση, όλοι έχουμε τους φόβους και τις φοβίες μας. Απλώς νομίζω ότι είναι κάτι αόριστο, που δεν θέλουμε πάντα να το βρούμε ή να το σχηματοποιήσουμε γιατί κάπου λειτουργεί και ως κάλυψη.

[ΓΑΛΗ]

Ενδιαφέρον έχει το παράδοξο όπου όσο πιο ασφαλές είναι το περιβάλλον, τόσο πολλαπλασιάζονται οι φοβίες.

Η απώλεια της σιγουριάς.

Κάτι τέτοιο.

[Σπανοβαγγελοδημήτρης]

Noμίζω ότι η μορφή του φόβου που μας προστατεύει, αφορά περισσότερο στο ένστικτο επιβίωσης.

Όμως είναι άλλο ο φόβος για το σκοτάδι σε ένα δάσος και άλλο σε ένα κλειστό δωμάτιο. Άλλο το να φοβάσαι το πιθανό και άλλο το στατιστικά απίθανο. Το δεύτερο, είναι φοβία.

Ενδιαφέρον έχει το παράδοξο όπου όσο πιο ασφαλές είναι το περιβάλλον, τόσο πολλαπλασιάζονται οι φοβίες.

Για το ένστικτο επιβίωσης έτσι θα έπρεπε να είναι αλλά δεν είναι... Αν ήταν κανείς δεν θα πέταγε με αεροπλάνο δεν θα οδηγούσε μοτοσυκλέτα στα όρια δεν θα πήδαγε από πλαγιά. Η πρώτη παράγραφος αυτό λέει.

Στα υπόλοιπα έχεις δίκιο αν και δεν μπορώ να ξεχωρίσω την διαφορά ανάμεσα στον φόβο και την φοβία... το μόνο που ξεχωρίζω είναι τον φόβο ως γενική έννοια και την φοβία ως κάτι συγκεκριμένο, δηλαδή ένας φόβος για κάτι... πράγμα που δεν κάνει μεγάλη διαφορά γιατί πάντα κάτι θα μας φοβίζει.

Για τα αεροπλάνα, τις μοτοσυκλέτες και τις πλαγιές, αναφέρομαι στις στατιστικές. Και αν το σκεφτείς στατιστικά, ειδικώς στην Ελλάδα, είναι σχεδόν αστείο να φοβάται κάποιος το αεροπλάνο (εννοώ σε βαθμό που δεν το χρησιμοποιεί ποτέ) ή ακόμα και τις μηχανές ενώ χρησιμοποιεί συνέχεια το αυτοκίνητο με περισσότερη ανευθυνότητα.

Και δεν το γράφω με αφ' υψηλού προσέγγιση, όλοι έχουμε τους φόβους και τις φοβίες μας. Απλώς νομίζω ότι είναι κάτι αόριστο, που δεν θέλουμε πάντα να το βρούμε ή να το σχηματοποιήσουμε γιατί κάπου λειτουργεί και ως κάλυψη.

Για μένα ποτέ δεν είναι αόριστο, πάντα γνωρίζω την πηγή του φόβου και ίσως για αυτό τον καταπολεμάω. Αλλοίμονο να μην είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας...

[alekhine]

οχι αλλο pillowfights ημαρτον

[Σπανοβαγγελοδημήτρης]

οχι αλλο pillowfights ημαρτον

Τι δεν σου κάθεται σε αυτά που γράφουν;

[ΓΑΛΗ]

οχι αλλο pillowfights ημαρτον

Τι δεν σου κάθεται σε αυτά που γράφουν;

Το ότι δεν χαρακτηρίζονται ως προλετάριοι οι φοβικοί.

Αν γράφαμε για τις καπιταλιστικές αλυσίδες που πρέπει να σπάσουμε, γιατί δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε (κάνει και ρίμα) θα έμπαινε με τρία φωτόσπαθα στο θέμα.

[Σπανοβαγγελοδημήτρης]

οχι αλλο pillowfights ημαρτον

Τι δεν σου κάθεται σε αυτά που γράφουν;

Το ότι δεν χαρακτηρίζονται ως προλετάριοι οι φοβικοί.

Αν γράφαμε για τις καπιταλιστικές αλυσίδες που πρέπει να σπάσουμε, γιατί δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε (κάνει και ρίμα) θα έμπαινε με τρία φωτόσπαθα στο θέμα.

Με όλο αυτόν τον θίασο που μας περιβάλει έχουμε ξεχάσει να ζούμε, αν και η γνώμη μου για τον alekhine δεν είναι αυτή. Συμβαίνει.

[alekhine]

οχι αλλο pillowfights ημαρτον

Τι δεν σου κάθεται σε αυτά που γράφουν;

οτι εχω δει να γραφεται εκει ειναι εκθεσουλα μεχρι α γυμνασιου
και το συγκεκριμενο κατι τετοιο ειναι

Το ότι δεν χαρακτηρίζονται ως προλετάριοι οι φοβικοί.
Αν γράφαμε για τις καπιταλιστικές αλυσίδες που πρέπει να σπάσουμε, γιατί δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε (κάνει και ρίμα) θα έμπαινε με τρία φωτόσπαθα στο θέμα.

ουτε τον ληγοντα ως συνηθως