Μετά τις αμερικάνικες εκλογές: Το κίνημα γκρέμισε τον Τραμπ – Πώς συνεχίζουμε;
Τη Δευτέρα 9/11, χωρίς να έχουν ακόμη καταμετρηθεί όλες οι ψήφοι στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ και καταγράφοντας τη μεγαλύτερη συμμετοχή τον τελευταίο αιώνα, ο Τραμπ έχασε την προεδρεία με ποσοστό 47,7% και πέντε εκατομμύρια λιγότερες ψήφους από τον Μπάιντεν που πήρε 50,7%.
Είναι μια ήττα για τον Τραμπ και ό,τι αυτός πρεσβεύει. Ο Τραμπ, που πριν από τέσσερα χρόνια εμφανιζόταν σαν ο πολιορκητικός κριός μιας δεξιάς και ακροδεξιάς αντεπίθεσης δίνοντας το έναυσμα στον Μπολσονάρο και άλλους ακροδεξιούς διεθνώς να κάνουν το ίδιο, δεν κατάφερε να έχει καν δεύτερη θητεία σαν πρόεδρος των ΗΠΑ, κάτι που έχει να συμβεί από το 1993 όταν ο Μπους πρεσβύτερος έχασε από τον Κλίντον.
Υπεύθυνο για αυτήν την ήττα είναι το ρωμαλέο κίνημα που -από την πρώτη μέρα αυτής της προεδρίας το 2017 μέχρι και τις τελευταίες απόπειρες του Τραμπ να σαμποτάρει το εκλογικό αποτέλεσμα- όρθωσε στις ΗΠΑ το ανάστημά του στο δρόμο λέγοντας όχι στο ρατσισμό, το σεξισμό, τους φασίστες, την άγρια φτώχεια, την ανεργία και το θάνατο που σήμαναν οι πολιτικές του Τραμπ, με κορύφωση την περίοδο της πανδημίας.
Ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ (πρώην αντιπρόεδρος του Ομπάμα και υπηρέτης του συστήματος για δεκαετίες) Μπάιντεν δεν πρόκειται να δικαιώσει τις ελπίδες αυτού του κινήματος, όσο και αν σε ένα αντίστροφο σχήμα, έχει δίπλα του την πρώτη γυναίκα, μαύρη και με καταγωγή από την Ασία, αντιπρόεδρο Καμάλα Χάρις. Δεν πρόκειται, επίσης, να απαντήσει στην πρόκληση του Τραμπ, που δεν εμφανίζεται διατεθειμένος να κάνει πίσω από την πολιτική σκηνή, επιδιώκοντας να συνεχίσει τη συγκρότηση ενός ισχυρού ακροδεξιού μετώπου στις ΗΠΑ.
Πώς φτάσαμε στο εκλογικό αποτέλεσμα, ποια είναι η κατάσταση στο μεγαλύτερο ιμπεριαλισμό και τη μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη, ποιος ο ρόλος των κινημάτων και της Αριστεράς, ποιος θα είναι αντιπολίτευση στον Μπάιντεν, ο Τραμπ και οι ακροδεξιοί ή το κίνημα και η Αριστερά; Σε αυτά τα ερωτήματα προσπάθησαν να απαντήσουν ο Ιάννης Δελατόλας (Marx21, HΠA) και ο Σωτήρης Κοντογιάννης (Εργατική Αλληλεγγύη), βασικοί ομιλητές στη συζήτηση με αυτό το θέμα που πραγματοποιήθηκε διαδικτυακά στα πλαίσια του μονοημέρου “Παλεύουμε για τον Σοσιαλισμό” που οργάνωσε την περασμένη Κυριακή το ΣΕΚ.
Κρίση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού
Πανηγυρίζουμε με όλο τον κόσμο για τα αποτελέσματα των εκλογών στις ΗΠΑ γιατί ο Τραμπ θα φύγει από τον Λευκό Οίκο και αυτό είναι μια μεγάλη νίκη. Δεν γιορτάζουμε την εκλογή του Μπάιντεν γιατί δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτε θετικό από το Δημοκρατικό Κόμμα. Ούτως ή άλλως η νίκη δεν τους ανήκει.
Ανήκει στα εκατομμύρια των ανθρώπων που αντιστάθηκαν όλα αυτά τα χρόνια στον Τραμπ, ανήκει στο Black Lives Matter, το μεγαλύτερο αντιρατσιστικό κίνημα στις ΗΠΑ από την δεκαετία του ’60, ανήκει στις γυναίκες που αντιστάθηκαν από την πρώτη μέρα του Τραμπ κατεβαίνοντας στους δρόμους περικυκλώνοντας τον Λευκό Οίκο. Ανήκει στην εργατική τάξη που συνέχισε όλα αυτά τα χρόνια, ακόμη και μέσα στην πανδημία, να δίνει μικρές και μεγάλες μάχες.
Ο Τραμπ δεν κατάφερε να υλοποιήσει καμιά από τις δημαγωγικές υποσχέσεις που έδωσε πριν από πέντε χρόνια. Υποσχόταν ότι θα έδινε ζωή και δουλειές στα κλειστά εργοστάσια στην βιομηχανική καρδιά των μεσοδυτικών πολιτειών, στη λεγόμενη «ζώνη της σκουριάς». Και τι κατάφερε; Τον περασμένο Απρίλη η επίσημη ανεργία στις ΗΠΑ ήταν στα 15,5%, η χειρότερη επίδοση από την δεκαετία του 30. Ο Τραμπ υποσχόταν ότι θα κάνει την «Αμερική ξανά μεγάλη» (δηλαδή ότι θα ξαναφτάσει τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό εκεί που ήταν τις δεκαετίες του ’50 και του ’60). Και τι κατάφερε; Μέσα στον Σεπτέμβρη, ο Τραμπ που απειλούσε να σταματήσει τον διάλογο με τους συμμάχους των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ, άνοιξε μέσω της κυβέρνησης του Αφγανιστάν διάλογο με τους Ταλιμπάν!
Που οφείλονται αυτές οι αποτυχίες; Στον χαρακτήρα του Τραμπ είναι η συνήθης απάντηση στα ΜΜΕ, είναι αλλοπρόσαλλος και ψυχοπαθής. Είναι επιφανειακή αυτή η ερμηνεία. Τα ζικ-ζακ της πολιτικής των ΗΠΑ μπορούν να ερμηνευθούν μόνο από τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει ο αμερικανικός καπιταλισμός. Δεν θα αναφερθώ σε όλα, αλλά σε δύο βασικά από αυτά.
Πρώτα στο ζήτημα της οικονομίας. Η πανδημία βρήκε την αμερικάνικη οικονομία με ανοιχτές πληγές από την προηγούμενη κρίση του 2008-09. Η αμερικάνικη κεντρική τράπεζα διαπίστωσε ότι η οικονομία δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τον ομφάλιο λώρο του φθηνού χρήματος.
Τα ίδια ζικ-ζακ υπάρχουν στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Ο Τραμπ δεν ήταν ο πρώτος πρόεδρος που ήθελε να κάνει την «Αμερική Μεγάλη». Είχαμε τον Μπους πριν από αυτόν και την εκστρατεία «για ένα νέο αμερικανικό αιώνα». Με δεδομένο ότι το μερίδιο των ΗΠΑ στην παγκόσμια παραγωγή έχει συρρικνωθεί ο τρόπος που επιλέχτηκε για να γίνει αυτό ήταν με τα όπλα. Ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» του Μπους είχε σαν βασικό στόχο να επιδείξει την δυνατότητα των ΗΠΑ να συντρίβουν τους αντιπάλους τους. Και στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, οι δύο αυτές απόπειρες κατέληξαν σε πανωλεθρία.
Άλυτα προβλήματα
Αυτά τα άλυτα προβλήματα ο Τραμπ προσπάθησε να τα αντιμετωπίσει εσωτερικά με τη στροφή προς την ακροδεξιά διακυβέρνηση. Αυτό δεν τον βοήθησε να κερδίσει τις εκλογές. Τις έχασε και ψάχνει να βρει τρόπο τώρα να ακυρώσει το αποτέλεσμα καταφεύγοντας στα δικαστήρια. Κυρίως με αυτήν την κίνηση αυτό που θέλει να καταφέρει είναι να συσπειρώσει την ακροδεξιά των ΗΠΑ μέσα κι έξω από το ρεπουμπλικανικό κόμμα –κάτι που είναι πάρα πολύ επικίνδυνο. Υπάρχει ακροδεξιά στις ΗΠΑ, υπάρχουν ναζιστικές συμμορίες αλλά δεν είναι συσπειρωμένη και ομογενοποιημένη. Με τις πρωτοβουλίες του Τραμπ υπάρχει ο κίνδυνος να αποκτήσουν κεντρικά οργανωμένη έκφραση.
Ο Μπάιντεν ούτε θέλει ούτε μπορεί να προσφέρει μια πραγματική εναλλακτική λύση στον Τραμπ και υπάρχουν τρεις βασικοί λόγοι γι’ αυτό. Ο πρώτος έχει να κάνει με την φύση του Δημοκρατικού Κόμματος στις ΗΠΑ. Ιστορικά μέχρι την δεκαετία του ’30 ήταν το πιο δεξιό από τα δύο μεγάλα κόμματα της κυρίαρχης τάξης. Αυτή η εικόνα αντιστράφηκε τον 20ο αιώνα αλλά και σήμερα τα δύο κόμματα δεν διαφέρουν ουσιαστικά όσον αφορά στην υπεράσπιση του αμερικανικού καπιταλισμού σε όλους τους τομείς.
Ο δεύτερος λόγος είναι ότι ούτε ο Μπάιντεν έχει εναλλακτική στα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει ο αμερικάνικος καπιταλισμός στην οικονομία και γεωπολιτικά, θα πάει ψάχνοντας. Ο τρίτος λόγος είναι ότι ο ίδιος ο Μπάιντεν είναι ένας άνθρωπος του κατεστημένου που όλη του τη ζωή σαν γερουσιαστής και αντιπρόεδρος έψαχνε τους συμβιβασμούς και αυτό ψάχνει να κάνει αυτήν τη στιγμή και με τον Τραμπ, όπως έδειξαν οι δηλώσεις του ότι θα είναι πρόεδρος όλων των αμερικανών και «θα ενώσει όλη τη χώρα» - λες και μπορεί να ενώσει κανείς το BLM με τους ακροδεξιούς που παίρνουν τα όπλα και χτυπάνε στο ψαχνό.
Η διέξοδος είναι στην Αριστερά των ΗΠΑ. Μπορεί να μην υπάρχει ένα μεγάλο αριστερό κόμμα στις ΗΠΑ αλλά υπάρχουν φοβερά κινήματα και νέα κομμάτια της Αριστεράς που ανεβαίνουν. Έχει πάψει ο σοσιαλισμός να είναι βρώμικη λέξη στις ΗΠΑ. Οι Δημοκρατικοί Σοσιαλιστές του Σάντερς έχουν περάσει τα 60.000 μέλη. Το πρόβλημα είναι ότι πιστεύουν ότι το Δημοκρατικό Κόμμα μπορεί να αλλάξει. Χρειάζεται μια οργανωμένη δύναμη της Αριστεράς που να τα παλέψει όλα αυτά έξω από το Δημοκρατικό Κόμμα. Εκεί βρίσκεται η ελπίδα που μπορεί να σταματήσει την συγκρότηση της ακροδεξιάς και τη μόνιμη κατάσταση να πληρώνει συνεχώς η εργατική τάξη και οι φτωχοί τα σπασμένα της κρίσης.
Ας μην υποτιμάμε αυτές τις δυνάμεις. Στην Αριστερά υπάρχει πολλές φορές ένας κυνισμός του «και τι έγινε; έχασε ο Τραμπ αλλά ήρθε ο Μπάιντεν». Τον Τραμπ τον εκθρόνισε το κίνημα. Αυτός που είχε σαν βασική του προπαγάνδα ότι ο εχθρός του αμερικάνου εργάτη είναι ο Κινέζος, ο μετανάστης, η γυναίκα, ο μαύρος, ο gay – ηττήθηκε από τις αντιστάσεις όλων αυτών στο δρόμο.
Σωτήρης Κοντογιάννης
Οργανώνουμε τις μάχες
Ο κόσμος πανηγυρίζει για την ήττα του Τραμπ και καλά κάνει. Είναι ήττα για την ακροδεξιά, τους φασίστες, τους ρατσιστές και τον Στιβ Μπάνον που έκανε καριέρα σε μια προσπάθεια να συγκροτήσει τους φασίστες διεθνώς και όχι μόνο στις ΗΠΑ. Ο κόσμος ψήφισε ενάντια στον Τραμπ αλλά όχι υπέρ του Μπάιντεν. Τα ποσοστά του Δημοκρατικού Κόμματος δεν ήταν καθόλου καλά, παρά λίγο να χάσουνε. Όλοι ξέρουνε ότι αν στη θέση του Μπάιντεν ήταν ο Σάντερς θα είχε σαρώσει τον Τραμπ, δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό. Αλλά το Δημοκρατικό Κόμμα δεν θα επέτρεπε ποτέ κάτι τέτοιο. Το Δημοκρατικό Κόμμα δεν είναι ένα εργαλείο της εργατικής τάξης είναι εργαλείο του καπιταλισμού, σε τέτοιο βαθμό ώστε οι ρεπουμπλικάνοι να αυτοπροβάλονται προεκλογικά σαν το κόμμα των «απόβλητων» της κοινωνίας απέναντι στο «κατεστημένο» των Δημοκρατικών.
Με το ξεκίνημα της προεδρίας του ο Τραμπ εξαπέλυσε μια συνεχή επίθεση προσπαθώντας να διασπάσει την εργατική τάξη με τον σεξισμό και τον ρατσισμό. Ήταν μια επίθεση στις κατακτήσεις των μαύρων, των μεταναστών του lgbtqi, των γυναικών που κερδήθηκαν την δεκαετία του ’60 μέσα από σκληρούς αγώνες. Ταυτόχρονα έκανε τα ανοίγματα στους φασίστες. Όταν δολοφονούσαν την Χέδερ Χάγιερ στο Σάρλοτσβιλ έλεγε ότι υπάρχουν «καλοί άνθρωποι και στις δύο πλευρές» ενώ χάιδευε τους Proud Boys. Αυτή η διαδικασία οδήγησε στη συγκρότηση της ακροδεξιάς με ενα τρόπο που δεν είχαμε ξαναδεί πριν. Είχαμε παλαιότερα το Τea Ρarty, το δεξιό ρατσιστικό κίνημα που στο παρελθόν είχε βάλει στο στόχαστρο τον Ομπάμα - κυρίως το τι συμβόλιζε ένας μαύρος πρόεδρος στις ΗΠΑ. Τώρα το οργανωμένο ακροδεξιό κίνημα που συγκρότησε ο Τραμπ, έχει συσπειρώσει όλη αυτήν την ακροδεξιά σαβούρα και τις ναζιστικές συμμορίες.
Αλλά αυτή είναι η μια πλευρά της τεράστιας πόλωσης που ζήσαμε όλη αυτήν την πενταετία. Είδαμε τον Τραμπ αλλά είδαμε και τον Μπέρνι. Είδαμε την ακροδεξιά αλλά είδαμε και την Αριστερά. Είδαμε τις αντιστάσεις με κορύφωση την εξέγερση του Black Lives Matter. Eίδαμε την εργατική τάξη, μέσα στις πιο σκοτεινές μέρες της θητείας Τραμπ, να παλεύει και να νικάει. Πχ με την απεργία των καθηγητών που από πολιτεία σε πολιτεία μέσα στο 2018-19 πήγε από τη μια άκρη των ΗΠΑ ως την άλλη κερδίζοντας αυξήσεις στους μισθούς και στις δαπάνες στην παιδεία.
Μετά το BLM απλώθηκε σε όλες τις πολιτείες ακόμη και εκεί που δεν υπήρχαν μαύροι ή δεν υπήρχε παράδοση αγώνων, και μετά έγινε και διεθνές κίνημα. Η εργατική τάξη στους δήμους και στα νοσοκομεία κατέβηκε σε απεργίες υποστηρίζοντας το BLM και μετά είδαμε τους λιμενεργάτες στην Καλιφόρνια που έκλεισαν 29 λιμάνια και την Άντζελα Ντέιβις να πηγαίνει στο Όκλαντ και να τους μιλάει, λέγοντας στην εργατική τάξη «Αυτή είναι η δύναμή σας».
Νωρίτερα, με την άφιξη της πανδημίας την άνοιξη, οι καθηγητές ανάγκασαν τον Τραμπ να κλείσει τα σχολεία. Είδαμε τους γιατρούς και τους νοσοκόμους να κάνουν διαμαρτυρίες έξω από τα νοσοκομεία ζητώντας μάσκες και προστασία. Και μετά από λίγο είδαμε τους ίδιους εργαζόμενους να πηγαίνουν στις πορείες του BLM και να κρατάνε πλακάτ που λέγανε: «πολεμήσαμε τον ιό, τώρα θα πολεμήσουμε την αστυνομία». Χθες, τρία σωματεία κάλεσαν διαδήλωση για να υπερασπιστούν το δημοκρατικό δικαίωμα απέναντι στις απόπειρες του Τραμπ να παραμείνει στην εξουσία. Αυτή είναι η εργατική τάξη επί Τραμπ.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο διαμορφώθηκε το φαινόμενο Μπέρνι Σάντερς μέσα στο καθόλου φιλόξενο για την αριστερά, Δημοκρατικό Κόμμα. Σε ένα πλαίσιο που όπως καταγράφουν τα γκάλοπ στις ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια, πάνω από το 50% της νεολαίας στις ΗΠΑ δηλώνει ότι έχει θετική γνώμη για το Σοσιαλισμό. Ιστορικά είναι η πλήρης ανατροπή της ιδεολογίας του Ψυχρού Πολέμου. Αυτό φοβούνται οι ακροδεξιοί όταν ουρλιάζουν στον Μπάιντεν καταγγέλλοντάς τον για «σοσιαλιστή».
Ο Μπάιντεν είναι ένας νεοφιλελεύθερος που, όπως και το κόμμα του, δεν έχει τίποτε θετικό να προσφέρει στους εργάτες και τους φτωχούς. Τι να πει για τον ρατσισμό και την αστυνομική βία η νέα αντιπρόεδρος Χάρις που δήλωσε ότι είναι κατά στο να κοπούν τα χρήματα για την αστυνομία; Τι να πει ο Μπάιντεν για την κλιματική αλλαγή, που στο ντιμπέιτ με τον Τραμπ έσπευσε να βεβαιώσει τους πάντες ότι είναι ενάντια στο Green New Deal; Το Δημοκρατικό Κόμμα έτρεξε να διαχωριστεί από όλα τα αιτήματα που έχει διαμορφώσει το κίνημα στις ΗΠΑ.
Αντιπολίτευση
Είναι δικό μας καθήκον η αντιπολίτευση στον Μπάιντεν να γίνει το κίνημα. Να ανατρέψουμε τους νόμους που ψήφισε ο Τραμπ, όπως αυτόν που μπλοκάρει την είσοδο στους μετανάστες από μουσουλμανικές χώρες. Να συνεχίσουμε τον αγώνα για να ελευθερώσουμε τους μετανάστες και τα παιδιά τους που βρίσκονται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αλλά και να σταματήσουμε όλα τα σχέδια του Μπάιντεν, γιατί βλέπουμε ήδη που το πάει: Για το υπουργείο Υγείας σκέφτεται να προτείνει τον Ρόμνεϊ, ένα δεξιό ρεπουμπλικανό, για να μεταρρυθμίσει δήθεν το «ομπάμακέαρ»! Έν μέσω πανδημίας, αντί για ασφάλιση για όλους βάζει τους καπιταλιστές να διαχειριστούν την υγεία. Στις ΗΠΑ πρέπει να ξέρετε ότι δεν έχουμε δεύτερο κύμα πανδημίας γιατί δεν τελείωσε ποτέ το πρώτο -και αυτό έχει σκοτώσει πάρα πολύ κόσμο και συνεχίζεται και σαρώνει.
Ο Τραμπ θα φύγει από πρόεδρος αλλά αυτό που έχει δημιουργήσει δεν θα φύγει. Η φασιστική απειλή παραμένει, όπως δείχνουν και οι φασιστικές δολοφονικές επιθέσεις μετά την ήττα στις εκλογές και είναι πιο σοβαρή από ποτέ.
Σαν Marx21 έχουμε ξεκινήσει το United Against Racism and Fascism στη Νέα Υόρκη υποστηρίζοντας την ανάγκη ενός ενιαίου μετώπου ενάντια στον φασισμό. Η νίκη ενάντια στην Χρυσή Αυγή είχε μεγάλη απήχηση όχι μόνο στην ελληνική διασπορά αλλά και συνολικά στο αντιφασιστικό κίνημα διευκολύνοντας τη συζήτηση που κάνουμε για το ενιαίο μέτωπο εδώ. Έχει σημασία αυτό, γιατί το DSA, που έχει μεγαλώσει πολύ φτάνοντας τα 70.000 μέλη, δεν είναι μόνο ότι στηρίζει το Δημοκρατικό Κόμμα είναι και ότι δεν έχει παράδοση ενιαίου μετώπου, «άμα θέλετε να παλέψετε για τον σοσιαλισμό μπείτε σε εμάς» είναι το μοτίβο.
Μέσα από αυτήν την πρωτοβουλία, όταν οι Proud Boys μαζί με υποστηρικτές του Τραμπ προσπάθησαν να βαδίσουν στην πόλη, πετύχαμε να βρουν μπροστά τους το αντιφασιστικό κίνημα -την πρώτη φορά με μερικές εκατοντάδες αντιφασίστες και την δεύτερη οργανώνοντας μεγάλη αντιδιαδήλωση. Ο δήμος τους αρνήθηκε να κάνουν διαμαρτυρία στο Τραμπ Τάουερ και τελικά δεν ήρθανε ποτέ. Αλλά και στο Πόρτλαντ οι σύντροφοί μας είναι κεντρικοί στις αντιφασιστικές συγκεντρώσεις και οργανώνουν κίνημα ανέργων ενώ στο Λος Άντζελες και στη Νότια Καλιφόρνια οργανώνουμε το κίνημα για τους μετανάστες με αιτήματα να κλείσουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, να διαλυθεί το ΙCE και να σταματήσουν οι απελάσεις. Δυναμώνουμε τις γραμμές μας μέσα σε μια περίοδο που η βαθιά κρίση και η πόλωση εγκυμονούν νέες εκρήξεις με τα κινήματα να βρίσκονται ήδη στο δρόμο.
Ιάννης Δελατόλας
7/11/2020, Διαδήλωση στη Νέα Υόρκη ενάντια στις απειλές Τραμπ
«Μπάιντεν κλείσε τα στρατόπεδα» γράφει το πλακάτ της διαδηλώτριας στο Λος Άντζελες μετά την ήττα του Τραμπ.
https://ergatiki.gr/article.php?id=23141&issue=1447
Vladimir, STOP! 
