Τουρκοκρατούμενη Μάνη

[Κρόνος]

Πάμε στους είλωτες. Οι είλωτες δεν ήταν δούλοι , δεν ήταν σκλάβοι. Γι' αυτό ήταν "δημόσιοι" . Ήταν οι ακτήμονες , οι κολλίγοι , η πλέμπα , ο κατιμάς, ο κατσίγαρος. Την εποχή που οι υπόλοιπες ελληνικές πόλεις - κράτη πληγώνονταν από τις εσωτερικές τους κοινωνικές αναταραχές , οι Λακεδαιμόνιοι είχαν καταφέρει να λύσουν το πρόβλημα των ακτημόνων τους. Ο ακτήμονας του κράτους των Λακεδαιμονίων ( ο γνωστός είλωτας ) ήταν θεσμικά και πολιτειακά εξασφαλισμένος , με λίγα λόγια ασφαλής σε σχέση με τους ακτήμονες των υπολοίπων πόλεων - κρατών της αρχαϊκής εποχής . Ναι ! Ήταν σχετικά ελεύθεροι ! Δεν κινδύνευαν να πουληθούν εξαιτίας χρεών ή άλλων λόγων ούτε αυτοί ούτε οι οικογένειές τους. Δεν αποτελούσαν περιουσιακό στοιχείο ενός πολίτη ή ενός ιδιοκτήτη. Δεν μπορούσε ένας Όμοιος να τους πουλήσει έξω απ' την χώρα ούτε καν να τους μεταφέρει αλλού χωρίς την άδεια του κράτους. Τα δικαιώματά τους κατοχυρώνονταν από το νόμο. Η καλλιέργεια της γης τους εξασφάλιζε εισόδημα ( πολλοί πλούτιζαν ! ). Για αντάλλαγμα θα πλήρωναν ένα μάλλον μικρό ενοίκιο γης , δεν θα ήταν κάτοχοι γης και δεν θα είχαν πολιτικά δικαιώματα. Έξω απ' την Λακεδαίμονα οι είλωτες αντιμετωπίζονταν σαν ελεύθεροι απ' τους άλλους Έλληνες.
Είναι άγνωστο αν οι είλωτες ήταν Αχαιοί ή Δωριείς. Μπορεί να ήταν και τα δύο. Δεν έχει σημασία. Διακρίνονταν σε "αρχαίους" ( είλωτες της Λακωνίας ) και σε "Μεσσηνιακούς" ( είλωτες της Μεσσηνίας ). Ο διαχωρισμός είναι γεωγραφικός αλλά και χρονικός ( οι "αρχαίοι" ήταν τμήμα του κράτους των Λακεδαιμονίων πριν τους "Μεσσηνιακούς" ). Τι ήταν οι είλωτες της Μεσσηνίας ; Ουσιαστικά δεν υπήρχε ποτέ μεσσηνιακό κράτος πριν οι αντίπαλοι της Σπάρτης δημιουργήσουν ένα τέτοιο τον 4ο αι. π.Χ. Οι Μεσσηνιακοί Πόλεμοι ήταν πόλεμοι των γαιοκτημόνων της Λακωνικής εναντίον των γαιοκτημόνων της Μεσσηνίας. Οι δεύτεροι έχασαν, και όσοι δεν μετανάστευσαν , έγιναν σαν τους υπόλοιπους ακτήμονες της Μεσσηνίας ( οι τελευταίοι ίσως και να κέρδισαν με την σπαρτιατική κατάκτηση, για να μην πούμε πως βοήθησαν τους Σπαρτιάτες ! ). Όταν αυτοί οι έκπτωτοι ευγενείς θυμούνταν τα περασμένα τους μεγαλεία , προχωρούσαν σε επαναστατικές κινήσεις , και διέδιδαν την ιδέα της δήθεν ανεξάρτητης Μεσσηνίας που όλοι περνούσαμε καλά πριν μας καταλάβουν οι κακοί Σπαρτιάτες.

Καμμία αναφορά για το "σαφάρι" Ειλώτων της Κρυπτείας, καμμία αναφορά για Είλωτες που τους είχαν τάξει "πολιτογράφηση" και οι οποίοι μετά "εξαφανίστηκαν" μυστηριωδώς, καμμία αναφορά σε αρχαίες πηγές που λένε ότι οι Είλωτες ευχαρίστως θα έτρωγαν ζωντανούς τους κυρίους τους, καμμία αναφορά στη συνεχή φοβία των Ομοίων ότι κάτι θα γίνει στη Σπάρτη όταν αυτοί έλειπαν σε εκστρατείες. Κάπου το εξωραΐζεις τελείως το θέμα, ενώ γενικά σε βλέπω καταρτισμένο. Τέλος πάντων, δεν σε μαλώνω, δεν είμαστε σχολείο εδώ πέρα. Συζήτηση κάνουμε.

(Δεν πιάνω καν αυτά που γράφεις περί "ενοικίου" που πλήρωναν, τη στιγμή που οι χρηματικές συναλλαγές ήταν απαγορευμένες. Τη μισή παραγωγή τους έδιναν οι Είλωτες στον ιδιοκτήτη του κλήρου.)

Ας πω απλά ότι η κατάσταση των Ειλώτων ΔΕΝ ήταν η ίδια σε όλους τους αιώνες της παντοκρατορίας της Σπάρτης. Οι συνθήκες διαβίωσης τους βελτιώθηκαν μόνο στην τελευταία φάση όταν η λειψανδρία είχε χτυπήσει κόκκινο και η σπαρτιατική ελίτ δεν είχε άλλη επιλογή.

[Γιάννης]

Η ελληνοκρατια δεν εχει κανενα δικαιωμα και δεν μπορει να εχει καμια απαιτηση
Ειναι ξεφτίλα κ για πολλους αλλους σοβαρους λογους κ μονο που το ισχυριζεται η το επιχειρει.

Αρχιδιές. Όποιος δεν έχει τίτλους να πα να γαμηθεί.

[Λόρδος Ταντρίδης]

Πάντως μίας και το πάμε σε τίτλους , γνωρίζει κανένας αν ο τελευταίος Οθωμανός σουλτάνος υπέγραψε κάποια επίσημη παραχώρηση προς τον Κεμάλ και την Τουρκική δημοκρατία ; Γιατί αν δεν το έκανε , η τουρκική εξουσία στην Κωνσταντινούπολη και τις παρεμφερή περιοχές είναι πραξικοπηματική και παράνομη , μίας και το 1453 ο Μωάμεθ Β ‘ μόλις κατέλαβε την Κωνσταντινούπολη έχρισε τον εαυτό του συνεχιστή της Βυζαντινής ( Ρωμαϊκής ) αυτοκρατορίας με μουσουλμανική θρησκεία , οπότε μόλις καταλύθηκε η Οθωμανική Αυτοκρατορία αν δεν υπογράφηκε συνθήκη παραχώρησης νόμιμος ιδιοκτήτης των εδαφών είναι ο παλαιός κάτοχος !!!!!! Ποιος είναι ο επίσημος κληρονόμος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ; Μίας και η Ρωσία διεκδικούσε τον τίτλο πρέπει να καταφύγουμε οι δύο μας στην Χάγη να το λύσουμε ειρηνικά μοιράζοντας τα εδάφη και μετά να αποστείλουμε τελεσίγραφο στην τουρκική πραξικοπηματική κυβέρνηση να αποσύρει τα στρατεύματα της .

[Ζαποτέκος]

Καμμία αναφορά για το "σαφάρι" Ειλώτων της Κρυπτείας, καμμία αναφορά για Είλωτες που τους είχαν τάξει "πολιτογράφηση" και οι οποίοι μετά "εξαφανίστηκαν" μυστηριωδώς, καμμία αναφορά σε αρχαίες πηγές που λένε ότι οι Είλωτες ευχαρίστως θα έτρωγαν ζωντανούς τους κυρίους τους, καμμία αναφορά στη συνεχή φοβία των Ομοίων ότι κάτι θα γίνει στη Σπάρτη όταν αυτοί έλειπαν σε εκστρατείες. Κάπου το εξωραΐζεις τελείως το θέμα, ενώ γενικά σε βλέπω καταρτισμένο. Τέλος πάντων, δεν σε μαλώνω, δεν είμαστε σχολείο εδώ πέρα. Συζήτηση κάνουμε.

(Δεν πιάνω καν αυτά που γράφεις περί "ενοικίου" που πλήρωναν, τη στιγμή που οι χρηματικές συναλλαγές ήταν απαγορευμένες. Τη μισή παραγωγή τους έδιναν οι Είλωτες στον ιδιοκτήτη του κλήρου.)

Ας πω απλά ότι η κατάσταση των Ειλώτων ΔΕΝ ήταν η ίδια σε όλους τους αιώνες της παντοκρατορίας της Σπάρτης. Οι συνθήκες διαβίωσης τους βελτιώθηκαν μόνο στην τελευταία φάση όταν η λειψανδρία είχε χτυπήσει κόκκινο και η σπαρτιατική ελίτ δεν είχε άλλη επιλογή.

Για την κρυπτεία :

Ιστορία των Ελλήνων , ΔΟΜΗ, τόμος 2 , σελ. 544 -545 , Μπιργάλιας Νικόλαος

Η κρυπτεία είναι ένα παιδαγωγικό μέσο και αποτελεί το τελευταίο στάδιο της εκπαίδευσης του νέου στο πλαίσιο της αγωγής του, πριν ενταχθεί στο σώμα των ενηλίκων. Συνίσταται στην επιτυχία του εφήβου να ζήσει για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα μόνος και άοπλος στη φύση και κατά τη διάρκεια της παραμονής αυτής να επιδείξει πιθανότατα έναν κυνηγετικό άθλο. Με αυτόν τον τρόπο η κρυπτεία είναι γνωστή στους συγγραφείς μέχρι τα μέσα του 4ου αιώνα.

Στο δεύτερο όμως μισό του 4ου αιώνα συναντάμε για πρώτη φορά την άποψη που συνδέει την κρυπτεία με τον φόνο των ειλώτων. Ότι δηλαδή επίλεκτοι νέοι Σπαρτιάτες με την άδεια των εφόρων περιπολούσαν την ύπαιθρο χώρα της Λακωνίας και σκότωναν όποιον είλωτα υποψιάζονταν ότι ήταν επικίνδυνος. Δεν αποκλείεται το ολιγάριθμο σώμα των Ομοίων μετά την απώλεια της ηγεμονίας και της Μεσσηνίας αισθανόμενο απειλούμενο να πήρε ορισμένα κατασταλτικά μέτρα, προκειμένου να συγκρατήσει τη δυσαρέσκεια όχι μόνο των ειλώτων (στους οποίους τελικά δεν υλοποίησε τα υποσχόμενα) αλλά και πολλών Σπαρτιατών, οι οποίοι λόγω της απώλειας των κλήρων τους στη Μεσσηνία είχαν χάσει τα πολιτικά τους δικαιώματα και τα προνόμια που απέρρεαν από αυτά. Να σημειώσουμε επίσης ότι την περίοδο αυτή δεν υπάρχει πλέον η σπαρτιατική εκπαίδευση, τουλάχιστον με τα χαρακτηριστικά που την περιγράψαμε .

Επομένως δεν πρέπει να συγχέουμε την κρυπτεία ως παιδαγωγικό μέσο με την κρυπτεία ως φόνο ειλώτων, ούτε πρέπει να της αποδίδονται μεγαλύτερες διαστάσεις από αυτές που οι ίδιοι οι αρχαίοι της απέδιδαν. Άλλωστε ο τρόπος που αντιμετωπίζεται η κρυπτεία στην ουσία δεν εξαρτάται από αυτή καθαυτή την πρακτική αλλά από τον τρόπο που ο καθένας ερμηνεύει το καθεστώς της ειλωτείας. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η συμμετοχή των ειλώτων στον πόλεμο. Ήδη από τον Β΄ Μεσσηνιακό πόλεμο, όπως μας πληροφορεί ο Παυσανίας, οι Σπαρτιάτες τους χρησιμοποιούσαν στις μάχες. Την Κλασική εποχή τους βλέπουμε να συμμετέχουν στο ναυτικό ως κωπηλάτες και στον στρατό ως οπλίτες. Σημαντική είναι η συμμετοχή τους στη μάχη των Πλαταιών ως μάχιμοι, συμμετοχή η οποία από τα μέσα του 5ου αιώνα και έπειτα αυξάνεται συνεχώς. Ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου αλλά και αργότερα σε όλες τις μακρινές και μεγάλες στρατιωτικές επιχειρήσεις των Σπαρτιατών διαπιστώνουμε ότι οι είλωτες αποτελούσαν τον κύριο όγκο του στρατεύματος. Να υπενθυμίσουμε επίσης την αναφορά του Ξενοφώντα σχετικά με την ενσωμάτωση 6000 ειλώτων στον στρατό μετά την μάχη στα Λεύκτρα. Εξίσου σημαντική είναι η παροχή γης αλλά και πολιτικών δικαιωμάτων σε όσους είλωτες (για παράδειγμα οι Βρασίδιοι) πρόσφεραν σημαντικές υπηρεσίες στην πόλη. Η εθελοντική λοιπόν προσφορά χιλιάδων ειλώτων να πολεμήσουν στο πλευρό των Σπαρτιατών και μάλιστα σε δύσκολες περιόδους (Πελοποννησιακός Πόλεμος, ηγεμονία , ήττα από Θηβαίους) και όταν το σώμα των Ομοίων είχε μειωθεί είναι στοιχείο που συνθέτει την εικόνα μιας λιγότερο τεταμένης και εχθρικής σχέσης μεταξύ τους.

Για την μαζική εξαφάνιση 2000 εύρωστων ειλώτων που είχαν προσφέρει τις υπηρεσίες τους στην Σπάρτη το 424 π.Χ. έχουμε μία και μοναδική μυστηριώδη και ασαφή αναφορά του Θουκυδίδη. Ο αριθμός που αναφέρει είναι εντυπωσιακά μεγάλος. Προκαλεί έκπληξη το γεγονός πως δεν το αναφέρει κανείς άλλος συγγραφέας του 5ου ή του 4ου αι. π.Χ. Ακόμη εντυπωσιακότερο είναι πως οι είλωτες δεν διαμαρτυρήθηκαν. Το αντίθετο. Λίγο καιρό αργότερα προσήλθαν οικειοθελώς να πολεμήσουν μαζί με τους Σπαρτιάτες. Αφήνουμε στην άκρη την πρακτική δυνατότητα υλοποίησης ενός τέτοιου σχεδίου να εξαφανίσουν οι Σπαρτιάτες αθόρυβα 2000 ανθρώπους χωρίς κανείς να το αντιληφθεί και χωρίς καμιά κοινωνική αναταραχή ή άλλη συνέπεια. Έχοντας υπόψη επίσης τους 700 του Βρασίδα την ίδια εποχή και τους νεοδαμώδεις στο Λέπρεο είναι πιθανό ο Θουκυδίδης κάτι άλλο να εννοούσε ή σε κάτι άλλο να αναφερόταν. ( Ιστορία των Ελλήνων , ΔΟΜΗ, τόμος 2 , σελ. 542 , Μπιργάλιας Νικόλαος )

Για την απαγόρευση των χρηματικών συναλλαγών. H τάση των Σπαρτιατών για πλουτισμό , η φιλαργυρία τους , η διαφθορά τους , η αλαζονική χρήση του πλούτου τους και η τάση τους να κρατούν χρήματα για τον εαυτό τους και όχι να τα δίνουν στο κράτος ήταν γνωστά ήδη από την εποχή του Ηροδότου. Η γνωστή απαγόρευση χρυσού ή ασημένιου νομίσματος στη Σπάρτη δεν ήταν γνωστή στους αρχαίους πριν το 404 π.Χ. Όταν ο Πλούταρχος αναφερόμενος στα μέτρα κατά του νομίσματος σημειώνει ότι όσοι είχαν παραπάνω χρήματα τους ήταν άχρηστα , δηλώνει ακριβώς το αντίθετο. Αυτό που πραγματικά συνέβαινε είναι ότι επρόκειτο για μια κοινωνία στην οποία άλλοι ζούσαν με οβολούς και άλλοι συναλλάσσονταν με νόμισμα άλλων πόλεων ( κοπή σπαρτιατικού νομίσματος έχουμε στα μέσα του 3ου αι. π.Χ. ). Δηλαδή μετά το τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου και την αποτυχημένη προσπάθεια του Λυσάνδρου να εισάγει σπαρτιατικό νόμισμα ( τέλη 5ου αι. π.Χ. ) , οι μεγάλοι ιδιοκτήτες γης ( οι Όμοιοι ) προκειμένου να διατηρήσουν τον οικονομικό έλεγχο αντέδρασαν και όρισαν να επιτρέπεται η χρήση χρυσού και αργυρού νομίσματος για τις δημόσιες πράξεις και τις ανάγκες του κράτους , ενώ για τις ιδιωτικές συναλλαγές προβλεπόταν η χρήση του παραδοσιακού νομίσματος. Ταυτόχρονα άρχισαν να πλάθουν τον μύθο του σιδερένιου και δύσχρηστου νομίσματος της εποχής του Λυκούργου ( εποχή που ασφαλώς δεν υπήρχε νόμισμα όχι μόνο για τους Σπαρτάτες αλλά και για όλους τους άλλους Έλληνες ) , που απομάκρυνε την φιλαργυρία από τους πολίτες. Με τον τρόπο αυτό λοιπόν η σπαρτιατική ολιγαρχία μπορούσε να ελέγξει αποτελεσματικά τις σχέσεις με τις άλλες πόλεις. ( Ιστορία των Ελλήνων , ΔΟΜΗ, τόμος 2 , σελ. 511 , Μπιργάλιας Νικόλαος )

[Ζαποτέκος]

Για να μην είναι αγιογραφικό το νήμα για τους Μανιάτες , ας βάλουμε και μερικά κακά τους , όπως τα αναφέρει ο Μανιάτης Βάσος Τσιμπιδάρος ( Το 1821 χωρίς δάφνες και στέφανα ) μέσα από τα κείμενα λογογράφων του 1821 :

[Yochanan]

"Η Άτακτη Μάνη" ωραίο ακουγεται

[Τζιτζιμιτζιχότζιρας]

υπάρχει τέλος πάντων ένα πράγμα που να μαθαίναμε στα σχολεία και να μην είναι αρχιδιές για τις οποίες έπεισαν οι προπαππούδες μας τους εαυτούς τους;

Κάποιες φορές δεν είναι καν οι προπαππουδες μας, αλλά κάτι θείοι χωμένοι στο Πασοκ.

σαν την Γενοκτονία των Ποντίων , όπου ο θείος στο Πασοκ είναι ο μπαμπάς του Τανιμανίδη.

[Ζαποτέκος]

Το ότι οι Μανιάτες θεωρούσαν τους εαυτούς τους ελεύθερους σε σχέση με τους υπόλοιπους Έλληνες δεν είναι αρχιδιές παππούδων/πρασινοφρουρών θείων ή οτιδήποτε άλλο έχει ο καθένας στο ... λαμπρό μυαλό του. Αν κάποιος έκανε τον κόπο να διαβάσει τα κείμενα που παρατέθηκαν προσφάτως θα έβλεπε τον Πουκεβίλ να λέει :

[Ζαποτέκος]

Οι επαναστατικές σημαίες των Μανιατών

Σταύρος Καπετανάκης , Πρόεδρος της Εταιρείας Λακωνικών Σπουδών , Οι Μανιάτες στην Επανάσταση του 1821 , 2015 , σελ. 61 :

Λανθασμένη είναι η επικρατούσα γνώμη ότι, η σημαία, την οποία έφεραν οι Μανιάτες με τον Μαυρομιχάλη στην πορεία τους προς την Καλαμάτα, ήταν λευκή με κυανό σταυρό. Ο ταγματάρχης Ιω. Σπ. Μπαϊρακτάρης έγραψε σε αναφορά του της 13ης Μαρτίου 1831 ότι ο Ηλίας Κατσάκος, που είχε βαδίσει τότε εναντίον του Γυθείου, είχε σημαίες με τις μορφές του Λυκούργου και του Λεωνίδα: «…με αναπεπταμένας σημαίας, φερούσας τας εικόνας του Λυκούργου και Λεωνίδου…».(Ε θ ν ι κ ή Β ι β λ ι ο θ ή κ η Ε λ λ ά δ ο ς, Τμήμα Χειρογράφων και Ομοιοτύπων, Αρχείον Ιω. Φιλήμονος Α΄, έγγρ. 5898). Φαίνεται ότι για την αντιμετώπιση των στασιαστών του Ηλία Κατσάκου ο ναύαρχος Κ. Κανάρης ανέφερε ότι τους κανονιοβόλησε, γιατί είδε να φέρουν ξένες σημαίες. Σχετικά ο Ηλίας Σαλαφατίνος έγραψε στον Χρηστίδη τα ακόλουθα: «…βλέπομεν κάποιον Κανάρην να αρχίση τον πυροβολισμόν των κανονίων εναντίον μας, προφασίζοντας όμως ότι είδε ξένας σημαίας και δεν στοχάζεται ότι αύται αι σημαίαι επρωτοσήκωσαν την επανάστασιν, και ώστε πολεμούμεν με τον Σουλτάνον αυτάς είχομεν,..». (Γ Α Κ, Συλλ. Βλαχ., Μάνη Καποδίστριας, φάκ. 221, έγγρ. 103 της 22 Μαρτίου 1831).

[Ζαποτέκος]

ΑΝΩΝΥΜΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑ ( 1806 ) :

Ὦ Ἕλληνες, μάθετέ το διὰ πάντοτε, τὰ ἄρματα τῆς δικαιοσύνης εἶναι ἀνίκητα, καὶ οἱ ὀθωμανοὶ θέλουν φύγει ἀπ᾿ ἔμπροσθεν τῶν ἀρματωμένων Ἑλλήνων. Μὴν ἀλησμονήσητε πρὸς τούτοις, παρακαλῶ, τὸ παντοτινὸν παράδειγμα τῶν θαυμαστῶν Μανιάτων. Ἴδετε ὅτι οἱ ὀθωμανοὶ ποτὲ δὲν ἠμπόρεσαν νὰ τοὺς καταδαμάσουν, οὔτε κἂν νὰ πλησιάσωσι τολμοῦσι πλέον εἰς τὰ σύνορά των. Ἐνθυμηθῆτε, τέλος πάντων, ὅτι ἡ ἀρχὴ τῆς νίκης εἶναι ἡ ἀνθίστασις, καὶ ὅτι οἱ Ἕλληνες δὲν εἶναι οὔτε ἄγριοι, οὔτε οὐτιδανῆς ψυχῆς, καθὼς οἱ ἐχθροί των ὀθωμανοί.

http://users.uoa.gr/~nektar/history/3co ... polity.htm

[Ζαποτέκος]

Μπέηδες της Μάνης

Τζανέτος Κουτήφαρης ( 1771 1776 - 1779 )
Γαλλόφιλος. Γεννήθηκε το 1739. Διορίστηκε το 1776. Παύθηκε το 1779 για συνεργασία με πειρατές και κλέφτες ( Βενετσανάκη και Κολοκοτρώνη ) και επειδή είχε χρέη. Κατέφυγε στην Ζάκυνθο. Το 1786 επέστρεψε στην Μάνη με γαλλική διαμεσολάβηση. Τελευταία φορά αναφέρεται το 1801. Πέθανε γύρω στα 1802.

Μιχαήλ Τρουπάκης ( 1779 - 1782 )
Γαλλόφιλος. Τον κρέμασαν οι Τούρκοι για πειρατείες το 1782. Τα δυο του παιδιά που βρίσκονταν στην Πόλη ως όμηροι τα σκότωσαν κι αυτά. Το τρίτο κατέφυγε στην Ζάκυνθο και είναι ο Μούρτζινος ( Παναγιώτης Τρουπάκης ) που φιλοξένησε στην Μάνη τον Κολοκοτρώνη στην αρχή του αγώνα. ( Ο Μούρτζινος πήρε αμνηστία το 1808 με μεσολάβηση του Αντώνμπεη ).

Τζανέτος Γρηγοράκης ( 1782 - 1797 )
Γαλλόφιλος. Γεννήθηκε το 1742. Συμμετείχε στα Ορλοφικά και αντιπαθούσε τους Ρώσους. Οι Τούρκοι τον έκαναν με το ζόρι μπέη και τον ανάγκασαν να στείλει τα δυο παιδιά του όμηρους στην Πόλη. Υποστήριξε τον κλέφτη Ζαχαριά Μπαρμπιτσιώτη και ανεχόταν την πειρατεία. Είναι ο μακροβιότερος μπέης της Μάνης. Παραιτήθηκε το 1797 έπειτα από την πίεση των Τούρκων που δεν ανέχονταν την γαλλοφιλία του. Επειδή το 1803 έλαβε γαλλικά πολεμοφόδια οι Τούρκοι τον κυνήγησαν και αυτός κατέφυγε στα ορεινά της Μάνης. Πήρε αμνηστία το 1808 με μεσολάβηση του αντιπάλου του και εξαδέλφου του Αντώνμπεη. Τελευταία αναφορά γι' αυτόν έχουμε το 1812.

Παναγιώτης Κουμουνδουράκης ( 1797/8 - 1803 )
Αγγλόφιλος. Εχθρευόταν τον Τζανέτμπεη Γρηγοράκη και γι' αυτό τον έκαναν μπέη οι Τούρκοι. Το 1803 όμως κατηγορήθηκε για πειρατεία εις βάρος αυστριακού πλοίου. Οι Τούρκοι προσπάθησαν να τον συλλάβουν , αλλά αντιστάθηκε. Ο μετέπειτα Πετρόμπεης διαμεσολάβησε για να παραδοθεί , να παραιτηθεί από μπέης και να παραμείνει απλός καπετάνιος. Ο Κουμουνδουράκης τότε πείστηκε και παραδόθηκε. Οι Τούρκοι όμως αθέτησαν τον λόγο τους και τον έκλεισαν στο Μπάνιο στην Πόλη όπου και πέθανε. Τα παιδιά του κατέφυγαν στην Ζάκυνθο και το 1808 πήραν αμνηστία και επέστρεψαν στην Μάνη.

Αντώνης Γρηγοράκης ( 1803 - 1808/1810 )
Αγγλόφιλος. Γεννήθηκε το 1757. ΄Ηταν ευσεβής , έκτισε πολλές εκκλησίες , έφτιαξε δρόμους και υδροδεξαμενές και εισήγαγε την ελαιοφυτεία στην Ανατολική Μάνη. Αντικαταστάθηκε λόγω γηρατειών απ' τον γαμπρό του, με τον οποίο όμως δεν διατηρούσε καλές σχέσεις. Φιλικός και αγωνιστής του '21. Πήγε στον Μιστρά με τον Παναγιώτη Κρεββατά. Πέθανε στα μέσα του 1822.

• Ο Αντωνόμπεης στις 27 Φεβρουαρίου 1810 έγραψε επιστολή στο Σουλτάνο που θα έστελνε δια του Καπουδάν πασά, η οποία δεν θα έφθασε
  ποτέ στον παραλήπτη, γιατί σώζεται σε πολυτελή μεμβράνη. Πιθανώς δεν την έστειλε. Από αυτή όμως προκύπτει ότι ο γαμπρός του εποφθαλμιούσε το μπεηλίκι του. Στην επιστολή αναφέρεται: "από τον καιρόν όμως όπου ήλθεν αυτόθι κάποιος γαμβρός μου Κωνσταντής Ζερβάκος με γράμματα από μέρους του Μώρα Βαλεσή και προεστώτων του Μωρέως, δια να λάβη το μπεϊλίκι της Μάνης δεν λείπει ακαταπαύστως να γράφη εις τους εδώ συντρόφους του ότι κατορθόνει τον σκοπόν του". Παρακάτω προσθέτει: "Ζητώ λοιπόν να κρημνίση ο Σουλτάνος εκ Κωνσταντινοπόλεως τον Ζερβάκο ή να τον πιάση ως και κάποιον Αλέξ. Κουμουνδουράκην, όπου και αυτός αυτάς τας ημέρας μέσω του Μώρα βαλεσή ήλθεν εις Κωνσταντινούπολιν δια να γείνη συμβοηθός του Ζερβάκου, και να στείλη αμφοτέρους σιδηροδεσμίους εις τον Βέην προς παραδειγματικήν τιμωρίαν".

Κωνσταντίνος Ζερβάκος ( 1808/1810 - 1812 )
Γαμπρός του Αντώνμπεη. Ήταν έμπορος και είχε φιλικές σχέσεις με τον Βελή πασά , γιο του Αλή πασά του Τεπελενλή. Ήταν πολύ όμορφος και κομψός. Δεν μπόρεσε να αποκαταστήσει την τάξη στην Μάνη. Κατηγορήθηκε πως ανέχτηκε και την πειρατεία. Οι Μανιάτες δεν τον ήθελαν και τον έδιωξαν. Αυτός κατέφυγε στην Πόλη όπου έζησε το υπόλοιπο της ζωής του. Δυο γιοι του αναφέρονται ως αγωνιστές του '21 και πως πολέμησαν κατά των Βαυαρών ( 1834 ) στο μετεπαναστατικό αντιβαυαρικό μανιάτικο κίνημα.

• Ο Α . Γ ο ύ δ α ς , Βίοι Παράλληλοι, τ. 8, σ. 21, αναφέρει ότι ο Ζερβόμπεης καίτοι ενάρετος καθαιρέθηκε από τους Γρηγοράκηδες «ένεκα αδίκου υπονοίας ότι ήθελεν υπηρετήσει τυφλώς τους Τούρκους». Αναφέρει λανθασμένα ότι στην Κωνσταντινούπολη ο Κωνσταντίνος Ζερβάκος απαγχονίστηκε από τους Τούρκους 15 χρόνια πριν από την έκρηξη της επανάστασης, δηλαδή το 1806 !

• Στις 15 Ιανουαρίου 1812 ο Καπουδάν πασάς έγραψε στους επισκόπους και καπετάνιους της Μάνης: "...εάν εξ αιτίας του Κωνσταντήμπεγη Ζερβάκου εγεννήθη το τοιούτον νιζαμιλίκι εκτός και εντός της Μάνης", να επιλέξετε τον καλύτερο για μπέη.

Θεόδωρος Γρηγοράκης ( 1810 1812 - 1815/6 )
Γαμπρός του Αντώνμπεη και ανιψιός του Τζανέτμπεη. Οι Μανιάτες και οι Τούρκοι τον έκαναν μπέη για να ενώσουν τις αντίπαλες φάρες των Γρηγοράκηδων ( Κουτσοληγοριάνοι με έδρα τον Αγερανό vs Τζανετάκηδες με έδρα το Μαραθονήσι ). Δεν μπόρεσε να επιβάλει την τάξη στην Μάνη , αδυνατούσε να συγκεντρώσει και να πληρώσει τους φόρους και γι' αυτό ο εκτουρκισμένος Γιωργάκης Μαυρομιχάλης ( Σουκιούρμπεης ) έκανε μπέη τον συγγενή του Πέτρο Μαυρομιχάλη. Ο Θοδωρόμπεης φυλακίστηκε στο Μπάνιο στην Πόλη. Ο Πετρόμπεης μεσολάβησε για την απελευθέρωσή του , αλλά δεν τα κατάφερε. Πέθανε το 1817 - 1819.

• Στις 2 Νοεμβρίου 1816 ο Θεοδωρόμπεης ήταν φυλακισμένος στο Μπάνιο με δεσμά στο πόδι του και σε επιστολή του προς τους συγγενείς του, τον Αντωνάκη Θωμάκο-Γρηγοράκη, το Μπεηζαντέ Γιωργάκη Τζαν. Γρηγοράκη, το σύγαμβρό του Τζανέτο , τον κυρ Αλέξανδρο (άγνωστος) και τον ανιψιό του Γιωργάκη Αντωνάκο-Γρηγοράκη, τους οποίους προέτρεπε να παρακαλέσουν τον Πετρόμπεη να μεσολαβήσει στην Τουρκική Διοίκηση για να τον απελευθερώσει. Στην επιστολή αυτή γράφει ότι "...πεθαίνω και εγώ σαν και το Κοτζόνη..." , και ακόμη ότι "...και ότι εκάμανε οι Καλκαντιάνοι στο σπίτι μας από το θεό να τα βρούνε...", (προφανώς ο Σταυριανός Καλκαντής θα διεκδικούσε το Μπεηλίκι και ίσως ραδιούργησε εναντίον του Θεοδωρόμπεη).

SpoilerShow

Οι Μανιάτες είχαν λόγο για το ποιον θα κάνουν μπέη. Σε αναφορά τους προς τον Εμίν αγά της 7 Μαΐου 1812 έγραψαν: “...προετοιμήθη λοιπόν των άλλων ως άξιος και ικανός ο κυρ Θεόδωρος Γληγοράκης, ανεψιός του Τζανέτμπεη και γαμβρός του Αντώνμπεη...” .

Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ιερεμίας Δ’, που ήταν εγγυητής του εκάστοτε Μπέη της Μάνης, απευθύνθηκε το 1812 στους Μανιάτες με τα
ακόλουθα λόγια: “...όλοι σας συνελθόντες εις εν, εξελέξασθε αξιώτερον κοινή γνώμη τον ευγενέστατον Θεοδώρμπεγην Γρηγοράκη και γενόμενοι
ο εις υπέρ του άλλου εγγυηταί δι΄ενυπογράφων και ενσφραγίστων κοινών αναφορών υπόσχεσθε...αποστέλοντες και τον ανιψιόν του αυτού
Θεοδωρμπεγη Γρηγοράκη δια να διαμείνη πάντοτε ενταύθα εν Κωνσταντινουπόλει...”.

Ο Θεοδωρόμπεης προς επιβεβαίωση των υποχρεώσεών του έστειλε τον ανιψιό του να παραμένει στην Κωνσταντινούπολη, ο οποίος και υποσχέθηκε ότι ο θείος του θα υπηρετεί πιστά. Ο ανιψιός του Θεοδωρόμπεη, ο Γεωργάκης Αντωνάκος-Γρηγοράκης, εγγυήθηκε ότι ο Θείος
του θα είναι πιστός στις υποσχέσεις του και ότι αυτός θα παραμείνει στην Πόλη και για την παραμονή του στην Πόλη εγγυήθηκε ο Πατριάρχης.

Ο καπ. Γιωργάκης Αντωνάκος-Γρηγοράκης, που ήταν όμηρος επί Θεοδωρόμπεη σε γράμμα του το 1814 έγραφε στο θείο του Μπέη:
"...Ήξευρε όμως ότι εγώ ούτε στα σίδερα είμαι, ούτε σε χάψιν και ούτε εισέ φύλαξιν μ' έχουν. αλλά είμαι παντή ελεύθερος και με όλα μου τα σάρτια (ανέσεις) και περιπατώ όθεν και αν θέλω. μεγάρε και ένα μήνα να λείψω να εγλεντήζω, τινάς δεν με ζητεί, έξω και μόνον εάν και τύχη καμμία δουλειά πάλαι του μπεληλικίου δια να με ομιλήσουν, όχι δια άλλο. και μάρτυς μου ο Θεός και όταν αποφασίσω δια να μισέψω, είναι το πλέον εύκολο, αυτό μπέη μου είναι βέβαιον. Πλην διακρίνω ότι δεν είναι τίμιον και το περιπλέον που να αφήσω τας υποθέσεις μας ανοικτάς...".

Πέτρος Μαυρομιχάλης ( 1815/6 - 1821 )
Αγγλόφιλος και Γαλλόφιλος. Ο γνωστός Πετρόμπεης.

• Σε επιστολή του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη προς τον καπ. Γιωργάκη Αντωνάκο-Γρηγοράκη της 19 Σεπτεμβρίου 1819 κατηγορούνται οι Χουρχάκηδες-Καλκανδήδες, διότι ο Σταυριανός Χουρχάκος ήταν στην Κωνσταντινούπολη και προσπαθούσε να πάρει το Μπεηλίκι της Μάνης. Ο Πετρόμπεης ανέφερε ότι ο Θεοδωρόμπεης έλεγε πως οι Χουρχάκηδες (Καλκανδήδες) κρατούσαν από τους Εβραίους. Στην ίδια επιστολή προσθέτει "...Τον Σταυριανόν θε να εκλέξουν από τον Πετρόμπεη, όπου θεία συνάρσει εγκωμιάζεται παρά πάντων και αυτόν ακόμη δεν τον γνωρίζει ούτε το οσπίτιόν του...".

Πηγή : Βιογραφικό Λεξικό Μανιατών του Σταύρου Καπετανάκη και εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος.

[Ζαποτέκος]

Σύμφωνα με τον σπουδαίο λαογράφο Κωνσταντίνο Ρωμαίο ( ΕΛΛΑΣ , τόμος Β΄, Μεγάλη Εικονογραφημένη Λαογραφία - Γεωγραφία - Ιστορία ) κοινωνικά οι Μανιάτες διαιρούνταν σε 2 τάξεις : α) στους Νικλιάνους ή Μεγαλογενήτες ( = αυτοί που ανήκουν σε μεγάλη γενιά ) και β) στους Φαμέγιους ή Αχαμνόμερους/Αχαμνότερους γιατί προέρχονταν από αχαμνή ( κατώτερη , ανίσχυρη ) γενιά. Οι Νικλιάνοι ήταν αριστοκράτες και θεωρούνταν αυτόχθονες. Οι Φαμέγιοι/Αχαμνότεροι θεωρούνταν παρακατιανοί , απόγονοι ξενοφερμένων και πλήρωναν φόρο για προστασία στους Νικλιάνους. Δεν ήταν όμως σπάνια η μεταπήδηση από την τάξη των Νικλιάνων στην τάξη των Φαμέγιων και αντίστροφα.

Την παραπάνω άποψη έχουν ανατρέψει τα νεότερα χρόνια σπουδαίοι Μανιάτες λογογράφοι ( Κουτσιλιέρης , Καπετανάκης ). Η οικογένεια των Νικλιάνων ήταν απλώς μια δυνατή μανιάτικη οικογένεια , αλλά υπήρχαν πολλές άλλες δυνατές όπως οι Μαυρομιχάληδες , οι Τρουπάκηδες , οι Γρηγοράκηδες , οι Δουράκηδες , οι Κουμουνδουράκηδες , οι Βενετσανάκηδες , οι Φελούρηδες, οι Στεφανόπουλοι , οι Γερακάρηδες , οι Γιατράκοι κ.λπ. οι οποίοι δεν ήταν Νικλιάνοι. Ο μύθος πως οι άρχοντες της Μάνης λέγονταν Νικλιάνοι οφείλεται ίσως στο ότι οι τελευταίοι πήραν μετεπαναστατικά πολλά αξιώματα στην τοπική αυτοδιοίκηση της Μέσα Μάνης ( Κοίτα , Μπουλαριοί κ.α. ).

[Αίγαγρος]

Σύμφωνα με τον σπουδαίο λαογράφο Κωνσταντίνο Ρωμαίο ( ΕΛΛΑΣ , τόμος Β΄, Μεγάλη Εικονογραφημένη Λαογραφία - Γεωγραφία - Ιστορία ) κοινωνικά οι Μανιάτες διαιρούνταν σε 2 τάξεις : α) στους Νικλιάνους ή Μεγαλογενήτες ( = αυτοί που ανήκουν σε μεγάλη γενιά ) και β) στους Φαμέγιους ή Αχαμνόμερους/Αχαμνότερους γιατί προέρχονταν από αχαμνή ( κατώτερη , ανίσχυρη ) γενιά. Οι Νικλιάνοι ήταν αριστοκράτες και θεωρούνταν αυτόχθονες. Οι Φαμέγιοι/Αχαμνότεροι θεωρούνταν παρακατιανοί , απόγονοι ξενοφερμένων και πλήρωναν φόρο για προστασία στους Νικλιάνους. Δεν ήταν όμως σπάνια η μεταπήδηση από την τάξη των Νικλιάνων στην τάξη των Φαμέγιων και αντίστροφα.

Την παραπάνω άποψη έχουν ανατρέψει τα νεότερα χρόνια σπουδαίοι Μανιάτες λογογράφοι ( Κουτσιλιέρης , Καπετανάκης ). Η οικογένεια των Νικλιάνων ήταν απλώς μια δυνατή μανιάτικη οικογένεια , αλλά υπήρχαν πολλές άλλες δυνατές όπως οι Μαυρομιχάληδες , οι Τρουπάκηδες , οι Γρηγοράκηδες , οι Δουράκηδες , οι Κουμουνδουράκηδες , οι Βενετσανάκηδες , οι Φελούρηδες, οι Στεφανόπουλοι , οι Γερακάρηδες , οι Γιατράκοι κ.λπ. οι οποίοι δεν ήταν Νικλιάνοι. Ο μύθος πως οι άρχοντες της Μάνης λέγονταν Νικλιάνοι οφείλεται ίσως στο ότι οι τελευταίοι πήραν μετεπαναστατικά πολλά αξιώματα στην τοπική αυτοδιοίκηση της Μέσα Μάνης ( Κοίτα , Μπουλαριοί κ.α. ).

Ενδιαφέρον, αν δεν βαριέσαι γράψε λίγα περισσότεαρ. Οι Νικλιάνοι έχουν καμία σχέση με το Νίκλι (αρχαία Τεγέα);

[Ζαποτέκος]

Σύμφωνα με τον σπουδαίο λαογράφο Κωνσταντίνο Ρωμαίο ( ΕΛΛΑΣ , τόμος Β΄, Μεγάλη Εικονογραφημένη Λαογραφία - Γεωγραφία - Ιστορία ) κοινωνικά οι Μανιάτες διαιρούνταν σε 2 τάξεις : α) στους Νικλιάνους ή Μεγαλογενήτες ( = αυτοί που ανήκουν σε μεγάλη γενιά ) και β) στους Φαμέγιους ή Αχαμνόμερους/Αχαμνότερους γιατί προέρχονταν από αχαμνή ( κατώτερη , ανίσχυρη ) γενιά. Οι Νικλιάνοι ήταν αριστοκράτες και θεωρούνταν αυτόχθονες. Οι Φαμέγιοι/Αχαμνότεροι θεωρούνταν παρακατιανοί , απόγονοι ξενοφερμένων και πλήρωναν φόρο για προστασία στους Νικλιάνους. Δεν ήταν όμως σπάνια η μεταπήδηση από την τάξη των Νικλιάνων στην τάξη των Φαμέγιων και αντίστροφα.

Την παραπάνω άποψη έχουν ανατρέψει τα νεότερα χρόνια σπουδαίοι Μανιάτες λογογράφοι ( Κουτσιλιέρης , Καπετανάκης ). Η οικογένεια των Νικλιάνων ήταν απλώς μια δυνατή μανιάτικη οικογένεια , αλλά υπήρχαν πολλές άλλες δυνατές όπως οι Μαυρομιχάληδες , οι Τρουπάκηδες , οι Γρηγοράκηδες , οι Δουράκηδες , οι Κουμουνδουράκηδες , οι Βενετσανάκηδες , οι Φελούρηδες, οι Στεφανόπουλοι , οι Γερακάρηδες , οι Γιατράκοι κ.λπ. οι οποίοι δεν ήταν Νικλιάνοι. Ο μύθος πως οι άρχοντες της Μάνης λέγονταν Νικλιάνοι οφείλεται ίσως στο ότι οι τελευταίοι πήραν μετεπαναστατικά πολλά αξιώματα στην τοπική αυτοδιοίκηση της Μέσα Μάνης ( Κοίτα , Μπουλαριοί κ.α. ).

Ενδιαφέρον, αν δεν βαριέσαι γράψε λίγα περισσότεαρ. Οι Νικλιάνοι έχουν καμία σχέση με το Νίκλι (αρχαία Τεγέα);

Υποθετικά μόνο. Δεν υπάρχει κάτι που να το αποδεικνύει. Λογικά ο γενάρχης λεγόταν Νικόλαος που με δυτική επίδραση έγινε Νίκλος . Σαν τον Άγιο Βασίλη/Νικόλαο : Νίκλαους. Έτσι έπαιρναν στην Μάνη τα επίθετα.

Γρηγόρης - > Γρηγοράκης, Γρηγορακάκης
Βενετσάνος - > Βενετσανάκης
Δημάκης + Γιάννης -> Δημακόγιαννης
Μπουγιουκλής - > Βουγιουκλάκης
Σαμπάτης - > Σαμπατάκος , Σαμπατακάκης
Οικονόμος - > Οικονομάκος

edit

Απ' τα τεράδια ιστορίας της Μάνης του Καπετανάκη :

Μπορεί ο ενδιαφερόμενος να αναζητήσει τους Μανιάτες που πήραν κυβερνητικές θέσεις ή στρατιωτικούς βαθμούς στη διάρκεια της επανάστασης του 1821, για να διαπιστώσει ότι κανείς από τους Νικλιάνους δεν έφερε υψηλό βαθμό. Ακόμη μπορεί να γίνει σύγκριση στους βαθμούς που δόθηκαν μετά την επανάσταση, ή τους βουλευτές που εξέλεξε η Μάνη, για να αντιληφθεί ότι οι Νικλιάνοι είχαν επιρροή μόνο γύρω από την Κοίτα (δήμος Μέσσης) και σε επίπεδο κυρίως δημαρχιακών εκλογών. Α . Κ ο υ τ σ ι λ ι έ ρ η , ό.π., σ. 146 κ.ε
______________________
Ο Α. Πετρίδης , που έζησε στη Μάνη, δεν έκανε το σφάλμα να διαιρέσει τους Μανιάτες σε Νικλιάνους και φαμέγιους, αλλά αναφέρεται στους "από γενεάς" και στους "φαμέγιους". Προφανώς θέλησε να αντικαταστήσει ή να διευρύνει τον όρο Νικλιάνοι, με το όρο "από γενεάς", ώστε να μην περιορίζεται σε μια μόνο τοπική οικογένεια. Πιθανώς με τον όρο που εισήγαγε ήθελε να περιλάβει εκτός από τις λίγες πολύ ισχυρές οικογένειες, τα πρώτα και δεύτερα σπίτια ή ακόμη και τρίτα με κάποια ιστορία. Π.χ. ο γιός του Τζανέτμπεη Κουτούφαρη, ονομαζόμενος Κωνσταντίνος Τζανετάκης, που ζούσε στα Βαρούσια του Σταυροπηγίου, παρότι δεν είχε υπολογίσιμο αριθμό όπλων, δεν μπορεί να εξομοιωθεί με τους φαμέγιους. Ήταν χωρίς αμφιβολία "από γενεάς". Επίσης ο Κωνσταντίνος Ζερβάκος χωρίς προηγουμένως να ανήκει στα πρώτα σπίτια, αφού πλούτισε από το εμπόριο στο Λιβόρνο της Ιταλίας και παντρεύτηκε μια από τις κόρες του Αντώνμπεη Γρηγοράκη, αναδείχθηκε τελικά σε μπέη της Μάνης. Μια μεγάλη γενιά της Κοίτας και των γύρω χωριών, οι Νίκλοι ή Νικλιάνοι, ήταν γνωστή από το 16ο αιώνα και τότε μοιραζόταν στο μετέπειτα δήμο Μέσσης την πρωτοκαθεδρία με τους Κοσμάδες της Βάθειας και τους Κοντόσταβλους του Κούνου. Οι άλλες γενιές διαιρέθηκαν και χάθηκαν, ενώ οι Νικλιάνοι αύξησαν την ισχύ τους, ιδιαίτερα μετά την επανάσταση του 1821 και κυριάρχησαν στο δήμο Μέσσης. Εκτός από τα χωριά τους, το Νικλιάνικο, είχαν εγκατασταθεί συνήθως ως γαμπροί ή φιλοξενούμενοι και σε άλλα γειτονικά χωριά, π.χ. στη Λάγια, για να ενισχύσουν την τοπική δύναμη των νέων συγγενών τους ή συμμάχων τους . Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να δημιουργηθεί λαθεμένα ο θρύλος ότι οι Μανιάτες διακρίνονται στους "ευγενείς" ή Νικλιάνους και στο "λαό" ή αχαμνόμερους. Η εντύπωση αυτή, παρά τη μεγάλη διάδοση που έχει, είναι τελείως εσφαλμένη. Κανένας από τους Νικλιάνους δεν διεκδίκησε ποτέ το μπεηλίκι της Μάνης, που εδίδετο στους ισχυρότερους ή ικανότερους των Μανιατών, ούτε αναγνωρίστηκε ως καπετάνιος. Ακόμη η Φιλική Εταιρεία γνωρίζοντας τις τρεις ισχυρότερες γενιές της Μάνης, που ήταν οι Μαυρομιχαλαίοι, οι Τρουπάκηδες και οι Γρηγοράκηδες, ενδιαφέρθηκε για την ένωσή τους. Δεν έδειξε ειδική φροντίδα να μυήσει κάποιον από τους Νικλιάνους για να στηριχθεί σ’ αυτόν. Τελικά, ήταν ένας θρύλος που πήγασε από την οικογενειακή περηφάνεια μιας γενιάς του δήμου Μέσσης, που είχε πολλά να ζηλέψει από άλλες γενιές της Μάνης.
_____________________________
Αποτελεί πλάνη να διακρίνονται οι Μανιάτες στους "ευγενείς", που δήθεν ήταν οι Νικλιάνοι και στους κοινούς θνητούς τους "αχαμνόμερους", στους οποίους ανήκαν όλοι οι άλλοι. Στην πραγματικότητα ήταν οι "σοϊλήδες" ή "μεγαλογενήτες", που ανήκαν σε πολυμελείς πατριές και είχαν μεγάλη ισχύ και μεταξύ των σοϊλήδων ήταν και οι Νικλιάνοι. Οι τελευταίοι διατήρησαν την ενότητά τους και μετά την απελευθέρωση και μονοπώλησαν, κατά κάποιο τρόπο, την ισχύ στον τόπο τους. Όσοι δυσκολεύονται να απορρίψουν την λαθεμένη πληροφορία, που άκουγαν για πολλά χρόνια, μπορούν να αναλογισθούν ότι κανείς από τους Μπέηδες της Μάνης δεν ήταν Νικλιάνος. Ακόμη στην επανάσταση του 1821 διαδραμάτισαν δευτερεύονταν ρόλο ή τουλάχιστον δεν διακρίθηκαν σε σημαντικές θέσεις συγκριτικά με τους άλλους Μανιάτες οπλαρχηγούς. Κατά την επανάσταση οι τρεις μεγάλες πατριές της Μάνης ήταν οι Μαυρομιχαλαίοι, οι Γρηγοράκηδες και οι Τρουπάκηδες-Μούρτζινοι και ακολουθούσαν πολλά ακόμη ονόματα μέχρι να φθάσουμε στους Νικλιάνους. Τέλος μετά την απελευθέρωση δεν διεκδίκησαν διακεκριμένες θέσεις στην πολιτική ή στη στρατιωτική ιεραρχία και περιορίστηκαν στα δημαρχιακά αξιώματα.

____________________
Υπήρχαν διακρίσεις στην κοινωνική ιεραρχία;

Οι οικογένειες διακρίνονταν ανάλογα με τον αρθμό των αρρένων, δηλαδή των οπλοφόρων, που διέθετε κάθε μία. Στη Μέσα Μάνη υπήρχε
διάκριση σε μια μεγάλη γενιά, τους Νικλιάνους, που ήταν ισχυροί και στους αχαμνόμερους, τους αδύναμους των μικρών οικογενειών. Μερικοί νομίζουν ότι οι Νικλιάνοι είχαν πέραση σε όλη τη Μάνη, η αλήθεια είναι ότι ίσχυαν μόνο στη Μέσα Μάνη. Κανένας Νικλιάνος δεν έγινε μπέης ή καπετάνιος, ούτε διακρίθηκε για το βαθμό που πήρε στην επανάσταση, ή μετέπειτα στις βουλευτικές εκλογές. Μόνο στις δημοτικές εκλογές του δήμου Μέσσης επικρατούσαν. Ο Διονύσιος Μούρτζινος, καπετάνιος από την Καρδαμύλη, σε μια αναφορά του διακρίνει τα σπίτια σε πρώτα, δεύτερα και τρίτα. Πρώτα ήταν τα σπίτια που είχαν καπετανία, δεύτερα όσα είχαν αρκετά όπλα και ακολουθούσαν τα τρίτα.
Αξιοσημείωτο είναι ότι οικογένειες με μικρή σχετικά δύναμη μπορούσαν να ενωθούν, να αδελφοποιηθούν και να εμφανίζονται σαν μια μεγάλη
οικογένεια με πολλά όπλα, οπότε να είναι υπολογίσιμοι και από τις ισχυρές οικογένειες. Υπάρχει επιστολή από τα μετεπαναστατικά χρόνια που μια μάνα διάλεξε για το γιό της τη νύφη, η οποία είχε στην οικογένειά της 15 όπλα και απαιτούσε να την παντρευτεί , γιατί είχαν έχθρα με ισχυρούς και, όπως έγραφε, κινδύνευε το σπίτι τους.

[Ζαποτέκος]

Μανιάτες στο νησάκι των Ιωαννίνων ;

Οι κάτοικοι της Νήσου της Λίμνης των Ιωαννίνων κατάγονται εκ Μάνης και μετεφέρθησαν εκεί υπό του φοβερού επιδρομέως κατά της Μάνης Σιλάν Πασά. Πρόκειται περί του σκληρότατου πασά των Ιωαννίνων ο όποιος το 1614 επέδραμε κατά της Μάνης και ηρήμωσε την χώραν.
http://www.mani.org.gr/apodimoi/ioan/ioan.htm