Jimmy81 έγραψε: ↑05 Δεκ 2020, 05:13
Ανθρωποθυσίες γίνονταν για την Άγλαυρο/Αθηνά και στη Σαλαμίνα της Κύπρου.
«Εν τη νυν Σαλαμίνι, πρότερον δε Κορωνίδι ονομαζομένη, μηνί κατά Κυπρίους Αφροδισίω, εθύετο άνθρωπος τη Αγραύλω τη Κέκροπος και νύμφης Αγραυλίδος» (Πορφύριος, «περί της αποχής εμψύχων» Β, 54, 2) και:
«Άγλαυρος: η θυγάτηρ Κέκροπος, έστι δε και επώνυμον Αθηνάς» (Λεξικό Αρποκρατίωνος)
http://skourtdim.blogspot.com/2014/09/blog-post_25.html
Ο άνθρωπος που θα θυσιαζόταν, συνήθως έφηβος, έκανε τρεις γύρους γύρω από το βωμό και μετά ο ιερέας τον χτυπούσε με λόγχη στο στομάχι. Έπειτα τον έκαιγε ολότελα στη φωτιά που ήταν ήδη αναμμένη στο βωμό.
Jimmy81 έγραψε: ↑05 Δεκ 2020, 05:13
Ανθρωποθυσίες γίνονταν για την Άγλαυρο/Αθηνά και στη Σαλαμίνα της Κύπρου.
«Εν τη νυν Σαλαμίνι, πρότερον δε Κορωνίδι ονομαζομένη, μηνί κατά Κυπρίους Αφροδισίω, εθύετο άνθρωπος τη Αγραύλω τη Κέκροπος και νύμφης Αγραυλίδος» (Πορφύριος, «περί της αποχής εμψύχων» Β, 54, 2) και:
«Άγλαυρος: η θυγάτηρ Κέκροπος, έστι δε και επώνυμον Αθηνάς» (Λεξικό Αρποκρατίωνος)
http://skourtdim.blogspot.com/2014/09/blog-post_25.html
Ο άνθρωπος που θα θυσιαζόταν, συνήθως έφηβος, έκανε τρεις γύρους γύρω από το βωμό και μετά ο ιερέας τον χτυπούσε με λόγχη στο στομάχι. Έπειτα τον έκαιγε ολότελα στη φωτιά που ήταν ήδη αναμμένη στο βωμό.
http://www.polignosi.com/cgibin/hweb?-A=1041&-V=limmatahttp://www.tertullian.org/fathers/porph ... _book2.htm (Β.54)
θυσίες κατά τις οποίες ζώα ακόμα και άνθρωποι καίγονταν τελείως, τα ολοκαυτώματα, ήταν χαρακτηριστικές στη θρησκεία των δυτικών Σημιτών, των Ιουδαίων και των Φοινίκων. Στην Καρχηδόνα καίγονταν παιδιά κατά τους ιστορικούς ακόμα χρόνους. Στην Ιερουσαλήμ η καθημερινή καύση δυο χρονιάρικων αρνιών κατέληξε να γίνει το κέντρο λατρείας του θεού. Στους Έλληνες προκαλούσε κατάπληξη αυτή η ολοκληρωτική παράδοση στον θεό (Θεοφραστος περί αποχής εμψύχων Πορφυρίου 2.26) πράγμα που ήταν αντίθετο με τη δική τους προμηθεική θυσιαστήρια πρακτική. Στους Έλληνες τα ολοκαυτώματα ανήκουν στην κατηγορία λατρείας των νεκρών -Στη περίπτωση της Αγλαύρου Αθηνάς. όπως θα σημειώσω παρακάτω, η τελετή γίνονταν σε ανάμνηση της χθόνιας θεότητας-. Η καύση θεωρείται χαρακτηριστικό ειδικής κατηγορίας θυσιών για τους χθονίους σε αντίθεση με το θυσιαστήριο συμπόσιο προς τους Ολυμπίους. Η θυσία στους θεούς λέγεται Ιρεύειν, ενώ οι σπονδές προς τους χθονίους λέγονται χοαί.
Ένα τέμενος δεν είναι απαραίτητο να προορίζεται για έναν μόνο θεό. Συχνή είναι η αντίθεση του λάκκου προσφορών ή της επίπεδης εστίας προς τον ανυψωμένο πέτρινο βωμό. Η διάκριση αυτή αντιστοιχεί σε διάκριση μεταξύ χθόνιας και ολύμπιας θυσίας. Ήρως και θεός είναι μεταξύ τους κατ αυτόν τον τρόπο συνδεδεμένοι. Η εορτή του θεού αρχίζει με την ανατολή του ηλίου, ενώ η λατρεία των χθονίων γίνεται το βράδυ ή τη νύχτα.
Οπότε οι χθόνιες θεότητες ήταν άνθρωποι που με κάποιο τρόπο συνδέθηκαν με τους ολυμπίους. οι θεοί ήταν αθάνατοι, οι χθόνιοι θνητοί. Στη μυθολογία αντιστοίχως οι θεοί έχουν έναν θνητό σωσία, ο οποίος είναι εντελώς όμοιος με τον θεό αλλά είναι θνητός και συνήθως βρίσκει τον θάνατο απο τον ίδιο τον θεό. Χθόνιοι ολύμπιοι είναι διακριτές οντότητες αλλά και συγχωνευμένες ταυτόχρονα. Γιαυτό οι μορφωμένοι Έλληνες παρουσίαζαν τον χριστιανισμό ως θρησκεία του τάφου (Λιβάνιος, λόγος, 62.10). Για παράδειγμα είναι αδύνατον στους Έλληνες μια εορτή να χαρακτηριστεί ημέρα ταφής της θεότητας, όπως γίνεται στους Φοίνικες (επιγραφή, archaeologia classica 16 (1964) 49-117).
Ως προς τους ήρωες, θεοί και ήρωες πάλι συνθέτουν απο κοινού τη σφάιρα του ιερού. Η λατρεία των ηρώων όπως και η λατρεία των νεκρών θεωρείται ως το χθόνιο αντίστοιχο της λατρείας των θεών. Το τείχος όμως μεταξύ τους αδιαπέραστο. Κανένα θεός δεν είναι ήρωας και κανένας ήρωας θεός. Μόνο ο Διόνυσος και ο Ηρακλής ανέτρεψαν αυτή την αρχή.
Παραπάνω κατά την εξέταση του διπόλου χθόνιας και ολύμπιας θεότητας ανέφερα ότι οι χθόνιοι είναι θνητοί που συνδέθηκαν με κάποιο τρόπο με την ολύμπια θεότητα και πολλές φορές η ολύμπια θεότητα φέρεται να σκοτώνει τη χθόνια. Τα παραδείγματα πολλά. Απόλλωνας- χθόνιος Υάκινθος που λατρεύονταν στο ιερό του Αμυκλαίου Απόλλωνα στη Σπάρτη. Ο θάνατος του Υάκινθου απο τον Απόλλωνα ακαριαίος. Συγκεκριμένα, ένας δίσκος που πέταξε ο θεός Απόλλωνας πέτυχε τον Υάκινθο και προκάλεσε τον θάνατό του. Συντετριμμένος ο θεός έκλαιγε γοερά και όση ώρα θρηνούσε, φύτρωσε από την αιματοβαμμένη γη ένα βαθυκόκκινο κόκκινο λουλούδι που έκανε αθάνατο το όνομα του νέου. Έπειτα ο Απόλλωνας έθαψε τον Υάκινθο κάτω από τον βωμό του στο ιερό του στις Αμύκλες. Από τα γλωσσολογικά δεδομένα συνάγεται ότι ο Υάκινθος ήταν μια προϊστορική
θεότητα, που κατά την προϊστορία συνδέθηκε με τον ιερό του λόφου των Αμυκλών. Αργότερα όμως με την εξάπλωση
των Δωριέων η λατρεία του Απόλλωνα επισκίασε τον Υάκινθο που περιέπεσε στην τάξη των ηρώων.
Έτσι λοιπόν μετατρέπεται σε χθόνια θεότητα, που λατρεύονταν στον βωμό του Απόλλωνα που συμβόλιζε ταυτόχρονα τάφο του.
Παρομοίως για τον εν λόγω ναό, η Αγλαυρος είναι χθόνια θεότητα ή ηρωίδα. Οι πηγές αναφέρουν ότι ήταν ιέρεια της Αθηνάς που θυσιάστηκε γιατί παραβίασε έναν όρκο, εξαιτίας μιας ανυπακοής προς τη θεά, ενώ άλλες πηγές αναφέρουν ότι η πράξη της είχε άμεση σχέση με τη σωτηρία της πόλεως. Έκτοτε η Άγλαυρος ως χθόνια θεότητα προστατεύει τους ιερούς όρκους των νέων. Η τελετουργική θυσία γίνονταν ως εξής, οι έφηβοι έφερναν τον άνθρωπο- προσφορά που παραβίασε ιερούς κανόνες, ή ήταν απειλή για την πόλη, και έτρεχε γύρω απο τον βωμό μέχρι που ο ιερέας τον χτυπούσε με το δόρυ στο λαιμό. Στη συνέχεια προσφέρονταν το βράδυ στο ολοκαύτωμα σε ανάμνηση της Αγλαύρου. Αυτά παραδίδει η πηγή, αλλά ο Bonnechère το αντικρούει εμπεριστατωμένα (1994,131Bonnechère, P. 1994:Le sacrifice humain en Grèce ancienne
(Athens/Liège). ) θεωρεί ότι η ανθρωποθυσία ήταν ένας συμβολισμός στο επίπεδο του μύθου μόνο, χωρίς να υπάρχει πραγματικός θάνατος. Ανθρωποθυσίες περιστασιακές βέβαια βρέθηκαν στη Κύπρο αλλά όχι σε ιερά παρά μόνο σε τάφους της Γεωμετρικής περιόδου.