Ένα αλησμόνητο έγκλημα: Οι βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία

[Δημοκράτης]

Αν οι Αμερικάνοι δεν ήταν εγγενώς ρατσιστές θα έπρεπε να συνειδητοποιήσουν ότι πολλοί, οι περισσότεροι, ηγέτες τους ήταν πιο καταστροφικοί κι αιμοσταγείς από τον Οσάμα Μπιν Λάντεν. Δεν γίνεται να το κάνεις αυτό, θα πάθεις κρίση ταυτότητας.

ο μέσος πρόεδρος της ΕΣΣΔ έκανε όσα ο Κλίντον, οι δύο Μπους και ο Ομπάμα μαζί

[Jolly Roger]

Δειξε μας μερικα να μας φτιαξεις!

από συνεντεύξεις τριών Ελλήνων εθελοντών (;) που έχω παρακολουθήσει, ο ένας (νομίζω Κυριάκος Καθάριος) είχε πει ότι πριν τη Βοσνία είχε πολεμήσει "στη Ζάμπια το '80", ο άλλος (Άγγελος Λάτσιος) μετά τη Βοσνία πολέμησε μισθοφόρος στη φρουρά του δικτάτορα Μομπούτου στο Κονγκό, και ο τρίτος (Αντώνης Μήτκος, στη φωτό δίπλα στον Μλάντιτς) φύλακας σε καράβι στη Σομαλία. Γενικά δεν τους λες και τύπους που πολεμούσαν μόνο για την Ορθοδοξία.

Είδα τα δυο πρωτα βίντεο και δεν είδα κανένα εγκλημα και δεν εχω πολυ χρονο και για τα άλλα δυο.

Οι Έλληνες εθελοντές στην Σερβία δεν κατηγορηθηκαν ποτε από κανεναν οργανισμό για κάποιο εγκλημα και όπως θα υποψιαζεσαι όλοι όσοι είχαν εμπλακεί με την πλευρά των Σέρβων περασαν από κόσκινο.
Εγιναν προσπαθειες από Έλληνες να τους στείλουν στο δικαστήριο αλλά πήγαν αρχείο γιατί δεν υπηρχε κανένα στοιχείο.

Το οτι καποιος μπορει να πηγε μετά αλλού μισθοφόρος δεν εχει σχέση με εγκλήματα στην Σερβία.

σε εγκλήματα εκεί όντως δε συμμετείχαν (τα παραπάνω βίντεο είναι από την παρουσία τους στη Βοσνία, όχι από εγκλήματα). Μερικοί από αυτούς είχαν ντράβαλα εδώ με την αστυνομία για διάφορα (μπραβιλίκια κλπ) αλλά αυτά δεν έχουν σχέση με τη Βοσνία. Όλοι όσοι συμμετείχαν στη σφαγή της Σρεμπρένιτσα απέκτησαν φάκελο στη Χάγη, και σε αυτούς τους φακέλους δεν υπάρχουν ονόματα Ελλήνων.

φυσικά εκτός του ότι (ευτυχώς) δε συμμετείχαν σε εγκλήματα, δε συμμετείχαν ούτε σε καμιά μάχη, αφού οι Σέρβοι τους είχαν μόνο για να φυλάνε σκοπιά μέσα στη Βλασένιτσα.

[Αρχέλαος]

Να πούμε εδώ ότι στο Κόσοβο ο Μιλό δεν είχε κάνει καμιά εθνοκάθαρση, ούτε κανένας Σέρβος αξιωματικός δικάστηκε για εθνοκάθαρση στο Κόσοβο. Απλά τις βόμβες οι Δυτικοί του τις έριξαν για 4 λόγους:

1) γιατί του τα είχαν μαζεμένα οι Γερμανο-Γάλλοι από Κροατο-Βοσνίες*
2) γιατί τότε (άνοιξη '99) το ευρώ είχε αφήσει πίσω το δολάριο και το Ιράν είχε προτείνει να πουλιέται το πετρέλαιο σε ευρώ αντί σε δολάριο, κι η Αμερική είπε να δείξει στους Ευρωπαίους "ποιος είναι το αφεντικό" και βρήκε βολικό θύμα τη Σερβία - που τη μισούσαν οι Γερμανο-Γάλλοι από εποχές Κροατο-Βοσνίας και τον "νέο Χίτλερ" Μιλόσεβιτς οι διάφοροι Μπλερ-Σρέντερ-Σιράκ θα είχαν λιγότερους ενδοιασμούς να τον βομβαρδίσουν
3) γιατί σιγά-σιγά ανέβαινε οικονομικά η Κίνα και η ως τότε κατεστραμμένη Ρωσία κι ήθελε και σ' αυτούς να δείξει ο Κλίντωνας ποιος κάνει κουμάντο - ο βομβαρδισμός της Κινέζικης πρεσβείας στο Βελιγράδι μόνο τυχαίος δεν ήταν
4) γιατί ο σέρβικος στρατός με την παρουσία του στο Κόσοβο απέκοπτε το εμπόριο ηρωίνης στην Ευρώπη (μην πούμε τώρα τι εθνικότητας ήταν όλοι οι ηρωινέμποροι και μας πούνε ρατσιστές) και χάνανε δισεκατομμύρια οι ίδιοι που έχαναν και από το Αφγανιστάν που απαγόρευσε ο μουλάς Ομάρ το όπιο.

γι' αυτούς τους λόγους βομβαρδίστηκε το '99 ο σερβικός λαός.

*και στις Κροατο-Βοσνίες ακόμα, το μόνο σερβικό έγκλημα που δεν είχε αντίστοιχο σε μέγεθος από την αντίθετη πλευρά, ήταν αυτό της Σρεμπρένιτσα. Για το Βούκοβαρ πχ υπάρχει η αντίστοιχη σφαγή του Γκόσπιτς από τους Κροάτες (και η "επιχείρηση Καταιγίδα" που είχε χαρακτηριστικά καταστροφής της Σμύρνης από τον Κεμάλ - 230.000 Σέρβοι πρόσφυγες). Αλλά αντίστοιχη Σρεμπρένιτσα δεν έκαναν ούτε οι Κροάτες ούτε οι Βόσνιοι.

[πατησιωτης]

Αυτοί που έκαναν τους βομβαρδισμούς στη Σερβία είναι οι ίδιοι που βάζουν φωτιές σήμερα στην χώρα τους - το κύκλωμα Κλίντον.Τότε ήθελαν να απελευθερώσουν τους Αλβανούς και τωρα τους μαύρους.

[Golden Age]

Κάποιες απο τις φωτογραφίες που έχουν εδώ είναι απο τη συμμετοχή Ελλήνων εθελοντών στον πόλεμο του Κοσσυφοπεδίου.

[dna replication]

[Αρχέλαος]

Θάβοντας τον Μιλόσεβιτς: 17/3/2006 // O θάνατος του Μιλόσεβιτς έχει ήδη προκαλέσει δύο διαφορετικού τύπου νεκρολογίες / αποτιμήσεις. Η μία τον παρουσιάζει λίγο-πολύ ως έναν δικτάτορα, έναν εθνικιστή, τον υπεύθυνο της Γιουγκοσλαβικής τραγωδίας και η άλλη ως τον συνεπή αντι-ιμπεριαλιστή, σοσιαλιστή, πατριώτη που αντιτάχθηκε στα υπερατλαντικά συμφέροντα. Και οι δύο εκτιμήσεις διατυπώνονται ερήμην των πραγματικών γεγονότων.

Ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς υπήρξε ένας αδίστακτος καιροσκόπος που ηγεμόνευσε στα πολιτικά πράγματα της Σερβίας για πολλούς λόγους, αλλά η “δικτατορικότητά” του δεν ήταν ο μόνος από αυτούς. Αν και το πέτυχε με πολλούς και αιματηρούς συχνά τρόπους, ο Μιλόσεβιτς εκλεγόταν σε θέσεις εξουσίας για περισσότερο από μια δεκαετία με σχετικά άνετες πλειοψηφίες, εκμεταλλευόμενος (αλλά όχι ταυτιζόμενος με) τον Σερβικό εθνικισμό. Ανά πάσα στιγμή, όσο και να αλλοίωνε το εκλογικό αποτέλεσμα (που συχνά το έκανε σε κάποιο βαθμό) όσο και να εκφόβιζε / τρομοκρατούσε τους πολιτικούς του αντιπάλους (που κι αυτό το έκανε συστηματικά), θα μπορούσε να ανατραπεί σε κάποιες εκλογές. Το ότι αυτό δεν συνέβη οφείλεται και στην ανικανότητα της λεγόμενης “Δημοκρατικής Αντιπολίτευσης” (για την οποία περισσότερα παρακάτω) και στην αποχή από τις Γιουγκοσλαβικές εκλογές του συνόλου σχεδόν των Αλβανών Κοσοβάρων. Η τελευταία αυτή λεπτομέρεια καταδεικνύει την ταύτιση συμφερόντων μεταξύ Αλβανικού εθνικισμού στο Κόσοβο και του προσωπικού συμφέροντος του Μιλόσεβιτς — μια «αλλόκοτη σύγκλιση» από τις πολλές στην τέως Γιουγκοσλαβία. Οι Αλβανοί Κοσοβάροι δεν ήθελαν να εκλεγεί κάποιος πιο αποδεκτός από την Δύση ηγέτης (και πιθανόν και πιο ευνοϊκά διακείμενος απέναντι στην φιλελευθεροποίηση στο Κόσοβο) στην Γιουγκοσλαβία, γιατί αυτό θα κλόνιζε τα αποσχιστικά τους σχέδια. Ο Μιλόσεβιτς δεν είχε κανένα κίνητρο να βελτιώσει την κατάσταση των Αλβανών στο Κόσοβο ώστε να τους βάλει στο πολιτικό παιχνίδι γιατί τότε οι ψήφοι που έπαιρνε έτσι μονοκούκι στο Κόσοβο (της Σερβικής μειονότητας και μόνο), θα γίνονταν μειοψηφικοί και θα υπονομευόταν η εκλογή του.

Είναι αδιαμφισβήτητο ότι ο Μιλόσεβιτς διατήρησε την θέση του και με ιδιαίτερα βίαιες μεθόδους, συνεργαζόμενος με εξαιρετικά αστέρια του Σερβικού υποκόσμου σε ενέργειες που ήταν σαφώς εγκληματικές. Το πιο πρόσφατο και πιο καραμπινάτο παράδειγμα είναι η δολοφονία του Στάμπολιτς (του αρχικού μέντορα και προστάτη του Μιλόσεβιτς) το 2000. Ένα άλλο η δολοφονία του δημοσιογράφου Σλάβκο Τσουρβίγια το 1999. Η δεκαετία της διακυβέρνησης της Σερβίας από τον Μιλόσεβιτς ήταν μια δεκαετία εθνικών ταπεινώσεων, εσωτερικής καταπίεσης και γενικευμένης δυστυχίας — αλλά και ιλιγγιώδους δημογραφικής κατάρρευσης.

Ο Μιλόσεβιτς δεν υπήρξε και σοσιαλιστής. Οι διαδικασίες ιδιωτικοποιήσεων ξεκίνησαν επί των ημερών του με την επιπλέον ιδιομορφία ότι οι αγοραστές ήταν “δικοί του” ή εντάσσονταν στα πλαίσια κάποιων υποχρεώσεών του προς τρίτους (π.χ. η πώληση των ορυχείων του Κοσόβου στον Μυτιληναίο, ή του Οργανισμού Τηλεπικοινωνιών). O Μιλόσεβιτς είχε μια συμβιωτική σχέση αμοιβαίας “διευκόλυνσης” με τους αδελφούς Κάριτς, τους πλουσιότερους ανθρώπους στην τέως Γιουγκοσλαβία. Αυτό δεν απέτρεψε την οικογένεια Κάριτς να τον “πουλήσει” όταν διαφάνηκε η αδυναμία του και η επικείμενη πτώση του, αλλά ακόμα και σήμερα θρυλείται (αν και δεν υπάρχουν φυσικά αποδείξεις) ότι ο υπόδικος σήμερα (για πολιτικούς πλέον λόγους — είναι μια άλλη συζήτηση αυτό) Κάριτς ήταν και είναι τραπεζίτης της οικογένειας Μιλόσεβιτς. Από το ιδιωτικό Πανεπιστήμιο (είδατε πρωτοπορία ο Σλόμπο;) του κ. Κάριτς στο Βελιγράδι πήρε το πτυχίο του ο προβληματικός γιος του Μιλόσεβιτς, Μάρκο (εικάζω αξιοκρατικότατα…). Με άλλα λόγια ο Μιλόσεβιτς ήταν αρχηγός ενός δικτύου διαπλεκομένων μαφιόζων και συγγενών. Ο γιόκας του που λέγαμε φαίνεται πως διέπρεψε στο λαθρεμπόριο τσιγάρων. Αυτό δεν ήταν δικιά του ιδιαιτερότητα: Ο Τζίντζιτς λέγεται πως υπήρξε εκτός από "δημοκράτης" αντικαταστάτης του Σλόμπονταν και καθηγητής φιλοσοφίας, λαθρέμπορος τσιγάρων, όπως και η οικογένεια του “εγκεκριμένου από την Δύση” Μαυροβούνιου Τζουγκάνοβιτς.

Ο Μιλόσεβιτς έγινε “αντι-ιμπεριαλιστής” κατά λάθος. Έβαλε την Γιουγκοσλαβία στην υπό τις ΗΠΑ συμμαχία του 1990 στον πρώτο πόλεμο του Κόλπου [edit 2016: τα λινκ που τεκμηρίωναν αυτόν τον ισχυρισμό δεν δουλεύουν, και δεν έχω κατορθώσει να βρω το οτιδήποτε σχετικά με την στάση της ΠΟΔΓ στον Πρώτο Πόλεμο του Κόλπου, οπότε δεν επιμένω στο συγκεκριμένο], συζήτησε και πήγε με τα νερά, όταν τον συνέφερε, πάσης φύσεως Δυτικών — των οποίων υπήρξε ο βασικός συνομιλητής στο Ντέιτον — και πρωτοστάτησε στην διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας σε αγαστή σύμπνοια με τον Τούτζμαν, τον άλλο μεγάλο πρωταγωνιστή της Γιουγκοσλαβικής τραγωδίας. Η επίσκεψη του Υπ.Εξ των ΗΠΑ τότε Τζέιμς Μπέικερ στο Βελιγράδι, τον Ιούνιο του 1991, ζητώντας την διατήρηση της ενότητας της Γιουγκοσλαβίας, θεωρήθηκε μάλλον ορθώς από το Βελιγράδι σαν πράσινο φως για την εισβολή στη Σλοβενία μετά από μερικές μέρες - και χωρίς αντίδραση από την Ουάσινγκτον. Έγινε αντι-ιμπεριαλιστής όταν συνειδητοποίησε πως η αποικιακού τύπου συμφωνία που του δόθηκε να υπογράψει για τον Κόσοβο, θα τον καταδίκαζε στην απώλεια της εξουσίας και την αρνήθηκε. Αλλά για πρώτη φορά στην καριέρα του, συστρατεύτηκε τότε πίσω από αυτήν την άρνηση και ολόκληρη σχεδόν η “δημοκρατική αντιπολίτευση”.

Από την άλλη, η μυθολογία ότι ο Μιλόσεβιτς υπήρξε εθνικιστής και πρωταρχικός (ή και μόνος) υπεύθυνος για όλες τις τραγωδίες που έπληξαν την τέως Γιουγκοσλαβία, είναι εξίσου έωλη. Ήταν ένας από τους κύριους πολιτικούς υπευθύνους για αυτές (ιδιαίτερα στα στάδια που προηγήθηκαν της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας) και είναι σαφές ότι και αυτός και ο Τούτζμαν είχαν επενδύσει πολλά στην διάλυση της χώρας, αλλά τελικά ήταν πρωταγωνιστής ενός δράματος που υπήρχε και θα υπήρχε ανεξάρτητα από αυτόν. Η αρχή της δαιμονοποίησης του Σλόμπο σαν υπερεθνικιστή έχει να κάνει με την εσφαλμένη υπεραπλούστευση του Βοσνιακού πολέμου ως μανιχαϊστικής μάχης καλών (Μουσουλμάνων) με κακούς (Σέρβους εθνικιστές). Αν και οι Σέρβοι υπήρξαν οι αποτελεσματικότεροι σφαγείς στην Βοσνία (και η σφαγή της Σρεμπρένιτσα υπήρξε μακράν η αιματηρότερη μεμονωμένη αγριότητα σε μια αιματηρότατη διαμάχη), αυτό οφείλεται στην σχετική τους υπεροπλία και όχι στην εκ των προτέρων δαιμονική τους φύση. Αυτό φαίνεται και από τα φονικά νούμερα που λένε μια διαφορετική ιστορία: Στον εμφύλιο της Βοσνίας φαίνεται ότι οι απώλειες σε αμάχους των Σέρβων ήταν σχεδόν απόλυτα ίσες με την αναλογία των Σερβοβόσνιων στον Βοσνιακό πληθυσμό (αλλά οι απώλειες εμπολέμων τους ήταν κάπως μικρότερες και των μουσουλμάνων μεγαλύτερες — η στρατιωτική υπεροπλία που λέγαμε) [βλ. όμως Επίμετρο 2016]. Αυτό δεν συνάδει με την εικόνα μονομερούς επιθετικότητας και βιαιοπραγίας. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι ο Μιλόσεβιτς ήταν αυτός που ξέκοψε από την Σερβοβοσνιακή ηγεσία, που οδήγησε στη συμφωνία του Ντέιτον (υπό τις διαμαρτυρίες των Σερβοβόσνιων, που εκβιάστηκαν από τον Μιλόσεβιτς για να άρουν τις αντιρρήσεις τους) και που εγκατέλειψε τους Σέρβους της Κράινα στις διαθέσεις των Κροατών εκκαθαριστών της περιοχής χωρίς (ουσιαστικά) να βγάλει κιχ. Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε και το γεγονός ότι ο Μιλόσεβιτς είχε να αντιμετωπίσει, την εποχή που ξεκινούσε ο Γιουγκοσλαβικός εμφύλιος, όλη την “δημοκρατική αντιπολίτευση” (με την εξαίρεση της Βέσνα Πέσιτς της Συμμαχίας Πολιτών με καθαρή αντιπολεμική φωνή που έπαιρνε όμως περί το 3% στις εκλογές) — που του έβγαινε από εθνικιστικότερες θέσεις. Πέρα από τον φασίστα Σέσελι, ο Ντράσκοβιτς ήθελε να ξανασυστήσει τους (φασίστες και δοσίλογους) Τσέτνικ (προς τιμήν του έγινε μετριοπαθέστερος μετά το Βούκοβαρ, αλλά παρέμεινε σκληρά εθνικιστής), ο Ντζίντζιτς όταν τα έσπασε ο Μιλόσεβιτς με τον Κάρατζιτς, πήγε στο Πάλε και σούβλισε δημοσίως ένα βόδι παρέα με τον Κάρατζιτς, προσπαθώντας να τον προσεταιριστεί, ενώ ο Κουστούνιτσα εγκαλούσε τους Σοσιαλιστές για την εγκατάλειψη των Σέρβων της Βοσνίας και της Κράινα. Τον Ιούλιο του 1995, ενώ ο Μιλόσεβιτς διαπραγματευόταν την αναγνώριση της Βοσνίας ως ανεξάρτητου κράτους, και λίγο μετά την σφαγή της Σρεμπρένιτσα, ο (μετέπειτα “μεταρρυθμιστής” και δημοκράτης) Τζίντζιτς απέρριπτε κάθε τέτοια ιδέα, όπως και ο Κουστούνιτσα (δείτε και την σχετική δημοσιογραφική κάλυψη της εποχής).

Θα μπορούσε κανείς να πει πως αντίθετα με την αντιπολίτευση που ήταν σε εθνικιστική έξαρση (κάποιοι από άποψη και κάποιοι από τυχοδιωκτισμό) από τις αρχές της περασμένης δεκαετίας, ο Μιλόσεβιτς είχε τουλάχιστον την διάθεση όχι μόνο να συνωμοτήσει αλλά και να διαπραγματευτεί (και η επιλογή του ως συνομιλητή από την Δύση γι’ αυτό έγινε): μέσα στα πλαίσια της τακτικής του για την μετά την Γιουγκοσλαβία εποχή έφτιαξε μεν αλλά και αποκήρυξε τον (πρόσφατα αυτοκτονήσαντα στην Χάγη) ηγέτη των Σέρβων της Κροατικής Κράινα, Μίλαν Μπάμπιτς, τον οποίον έσπευσαν τότε να αγκαλιάσουν οι “δημοκράτες” της Σερβίας. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο Μιλόσεβιτς έλυνε και έδενε στην Κράινα, αλλά υπάρχει εύλογη αμφιβολία για το αν όλα τα εγκλήματα που έγιναν από την Σερβική πλευρά εκεί ήταν κατόπιν δικών του εντολών. Στην Βοσνία η εγκατάλειψη του Κάρατζιτς που αναφέραμε (που ο ίδιος ο Μιλόσεβιτς στήριξε αρχικά) και η προθυμία του να φτάσει σε διαπραγματεύσεις τον έκαναν να θεωρηθεί “προδότης” από τμήμα της Σερβοβοσνιακής ηγεσίας.

Θέλω να πω με όλα αυτά, ότι η εκδοχή της ιστορίας που παρουσιάζει τους ιθαγενείς πρωταγωνιστές της Γιουγκοσλαβικής τραγωδίας ως την αιτία αλλά και τους σεναριογράφους της, είναι μια εκδοχή ανάπηρη και ανιστόρητη. Ο Γιουγκοσλαβικός εμφύλιος δεν ήταν αυτό το μανιχαϊστικό θέατρο σύγκρουσης καλών και κακών που προανέφερα, αλλά αποτέλεσμα μιας πολύπλοκης συμπλοκής εσωτερικών και εξωτερικών παραγόντων η οποία εντέλει οδήγησε σε έναν ανεξέλεγκτο πόλεμο όλων εναντίον όλων, σε μια επιστροφή ενός ως τότε καλοζωισμένου και μορφωμένου λαού στην πιο άγρια βαρβαρότητα. Αιτία αυτής της αναδρομής στο ζωώδες ήταν η κατάρρευση ενός αυταρχικού αλλά βασικά πολιτισμένου συστήματος, με την παράλληλη ανάδειξη ως μόνης ενοποιητικής συλλογικής ταυτότητας τους επιμέρους εθνικισμούς και τις τοπικές ταυτότητες που άλλοι (Τούτζμαν, Ιζετμπέγκοβιτς) καθοδήγησαν και άλλοι (ο Μιλόσεβιτς) χειραγώγησαν. Αλλά ο εθνικισμός στα πλαίσια μιας κρίσης, όταν μάλιστα είναι απόλυτα αόριστα τα εδάφη τα οποία “οφείλουν” να “λυτρωθούν”, είναι το βέβαιο εισιτήριο (το ξέρουμε καλά στα Βαλκάνια) για την γενικευμένη θηριωδία και τα όμορφα χωριά που όμορφα καίγονται. Παρόλα αυτά, κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντος που παρακολούθησε ειδησεογραφικά την εξέλιξη της τραγωδίας από πολλές πλευρές και συζήτησε με πολλούς τέως Γιουγκοσλάβους, γνωστούς και φίλους, διαφόρων πολιτικών κλίσεων και εθνοτήτων είναι το πιθανότερο πως, παρά τις εθνικιστικές ζυμώσεις και νευρώσεις, το κρίσιμο γεγονός που έθεσε αναπόδραστα πλέον σε κίνηση τις μηχανές του ολοκληρωτικού εμφυλίου πολέμου στην Βοσνία και στην Κροατία ήταν εξωγενές: η βιασύνη της Γερμανίας να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία της Κροατίας και της Σλοβενίας (σ.298), μια βιασύνη που σε πολλούς ήταν σαφές από τότε ότι θα οδηγούσε την Βοσνία στον εμφύλιο. Μια ολοκληρωμένη Χάγη, θα έπρεπε να περιλαμβάνει, πέραν των έως σήμερα παραπεμφθέντων, τους εν λόγω διπλωμάτες (και φυσικά εκείνους που βομβάρδιζαν την Σερβία και το Μαυροβούνιο, και τα “παράπλευρα” θύματα, για την “προστασία των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου” δηλαδή, εντέλει, για την εθνική εκκαθάριση Σέρβων και άλλων μη-Αλβανών από το Κόσοβο).

http://histologion-gr.blogspot.com/2016 ... -2016.html

[Golden Age]

Αιτία αυτής της αναδρομής στο ζωώδες ήταν η κατάρρευση ενός αυταρχικού αλλά βασικά πολιτισμένου συστήματος, με την παράλληλη ανάδειξη ως μόνης ενοποιητικής συλλογικής ταυτότητας τους επιμέρους εθνικισμούς και τις τοπικές ταυτότητες που άλλοι (Τούτζμαν, Ιζετμπέγκοβιτς) καθοδήγησαν και άλλοι (ο Μιλόσεβιτς) χειραγώγησαν.

Ιστορίες για να ευλογούνται τα κομμουνιστικά γένια.

Η Σερβία πολέμησε με την Αυστροουγγαρία στον Α' ΠΠ με την επιθυμία να απελευθερώσει τις δικές της περιοχές εκεί. Οι περιοχές απελευθερώθηκαν αρχικά έγιναν άτυπο "κράτος" και στη συνέχεια ενώθηκαν με το βασίλειο της Σερβίας, δημιουργώντας το Βασίλειο Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων, το οποίο στη συνέχεια μετονομάστηκε σε Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας (Νοτιοσλαβίας), στην προσπάθεια να δημιουργηθεί μια ενιαία συνείδηση. Δεν επετεύχθη, ακολούθησαν διάφορες εσωτερικές αναταρράξεις. Έγινε χωρισμός σε μπανοβίνες με βάση τα ποτάμια, έγιναν πολλά. Κάποια στιγμή μάλιστα οι Κροάτες πίεζαν και έγιναν μπανοβίνα με το εθνικό τους όνομα.

Οι δε κομμουνιστές της Γιουγκοσλαβίας, συζητώντας για το "εθνικό ζήτημα" στο εσωτερικό της, αποφάσισαν ότι έπρεπε να αυτοδιαλυθεί αυτό το κράτος και αγωνιζόντουσαν για αυτή την επιδίωξη... Μέχρι που διέρρευσαν οι προθέσεις του Άξονα για διαμελισμό της και τότε άλλαξαν θέση και υποστήριξαν την εδαφική της ακεραιότητα.

Ακολούθησε ο Β' ΠΠ, η εισβολή και κατοχή της Γιουγκοσλαβίας απο τον Άξονα και φυσικά οι δυνάμεις του Άξονα βρήκαν έτοιμες τις αποσχιστικές δυνάμεις και συνεργάστηκαν με διάφορες απο αυτές, κάνοντας και τις ανάλογες γεωγραφιές διαρέσεις.

Ο Β' ΠΠ τελειώνει, ο Άξονας αποχωρεί απο τη Γιουγκοσλαβία και αυτή πλέον περνά στα χέρια του Τίτο. Αρχικά δικτάτορας σταλινικού τύπου, μετά πιο μετριοπαθής, διατηρούσε την ενότητα της Γιουγκοσλαβίας, με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο το έκαναν και οι διάδοχοί του. Με το βούρδουλα. Τα άλλα περι "χαρισματικού ηγέτη που ένωνε" είναι για ευλογούν οι κομμουνιστές τα γένια τους.

Οι διάδοχοι του Τίτο συνεχίζουν το ίδιο μοτίβο, μέχρι που φτάνουνε στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου, η Δύση δεν έχει πλέον ανάγκη τη Γιουγκοσλαβία ως "ουδέτερη μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων" και τα αποσχιστικά κινήματα δυναμώνουν. Είναι και η κομμουνστική οικονομία της Γιουγκοσλαβίας προβληματική, οπότε η κατάσταση αρχίζει και ξεφεύγει.

Ο Μιλόσεβιτσ είναι έτοιμος να τα δεχτεί, αλλά δεν μπορούσε να αφήνει τους Σέρβους των άλλων ομοσπονδιών απροστάτευτους και έρμαιο στον καθένα. Οι άνθρωποι αυτοί, ενώθηκαν κάποτε με τη Σερβαί, συνυπήρξαν στο ίδιο κράτος, έστω και με άλλα ονόματα και πλέον κάποιοι θα τους διαχώριζαν απο αυτό. Και πλέον κινδύνευαν απο διάφορους. Εδώ οι Σέρβοι του Κοσσυφοπεδίου αντιμετώπιζαν προβλήματα μέσα στη Σερβία. Δέχεται αποσχίσεις, αρκεί να μην πάρουν μαζί τους και τους Σέρβους. Οι άλλοι αρνούνται τα πάντα, τα θέλουν όλα. Έτσι ξεκίνησε η ιστορία με τον πόλεμο.

[Scouser]

Να σημειωθεί ότι παραμονή της έναρξης των βομβαρδισμών του Κοσσόβου, ο πρωθυπουργός της Ρωσίας Πριμακώφ ήταν για επίσημη επίσκεψη στις ΗΠΑ όπου ρώτησε τον τότε αντιπρόεδρο Αλ Γκορ τι είχαν αποφασίσει σχετικά με το Κόσσοβο και φυσικά τον προέτρεψε να αναθεωρήσουν τα σχέδια για τους βομβαρδισμούς. Ο Γκορ του απάντησε ότι ακόμα δεν είχε ληφθεί καμία οριστική απόφαση. Μερικές ώρες αργότερα, και ενώ ο Πριμακώφ ήταν στο αεροσκάφος της επιστροφής, πληροφορήθηκε ότι είχαν ξεκινήσει οι βομβαρδισμοί. Δηλαδή όχι απλώς δεν υπολόγιζαν πλέον τη Ρωσία, αλλά το διασκέδαζαν κιόλας να την ξεφτιλίζουν με τακτικές παιδιών του δημοτικού. Όταν ακούτε αντιπουτινικούς λίβελους σήμερα από τα τσουλάκια του Σόρος, να έχετε υπόψη ότι στην πραγματικότητα αυτή την εποχή νοσταλγούν.

[dna replication]

[dna replication]

[ΣΑΤΑΝΙΚΟΣ ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ]

Αυτοί που έκαναν τους βομβαρδισμούς στη Σερβία είναι οι ίδιοι που βάζουν φωτιές σήμερα στην χώρα τους - το κύκλωμα Κλίντον.Τότε ήθελαν να απελευθερώσουν τους Αλβανούς και τωρα τους μαύρους.

peak paraphorum

[ΜπλεΜπουμπυς]

[nick]

Πρέπει να σταματήσει επιτέλους τους πολέμους αυτή η Γιουγκοσλαβία.
Ειρήνη είναι αυτό που χρειαζόμαστε.

[ΜπλεΜπουμπυς]