Mitharadir έγραψε: ↑28 Ιαν 2021, 14:23
Golden Age έγραψε: ↑28 Ιαν 2021, 12:20
Mitharadir έγραψε: ↑28 Ιαν 2021, 12:04
Η Κίνα δεν είναι σύμμαχος της παγκοσμιοποιητικής ελίτ αλλα αντίπαλος της.Αναφέρεις τι γινόταν στην Ουγγαρία.Όχι μόνο τον Ορμπάν αλλα και τον Ερντογάν στήριζε παλιά ο Σόρος όπως και τον Μόντι και άλλους αντιπαγκοσμιοποιητές ηγέτες που πλέον τα έχουν σπάσει μαζί του.
Η Κίνα θέλει μια δική της Παγκοσμιοποίηση, ελεγχόμενη απο αυτήν.
Καμία σχεση.Η Κίνα δεν έχει δείξει διάθεση να επιβληθεί ιδεολογικά στις χώρες που χτίζει την επιρροή της(σε Αφρική, Λατινική Αμερική, Κεντρική Αμερική, Καραϊβική, Ασία,Αραβικό κόσμο κτλ).Διεκδικεί απλά γεωπολιτική κυριαρχία και όχι ιδεολογική(αυτός είναι και ο λόγος που απολαμβάνει(εκτός πρώτου κόσμου) πολύ μεγαλύτερη δημοφιλία απο τις ΗΠΑ. Ωστόσο ακόμα κι αν προωθούσε η Κίνα δικό της το στυλ παγκοσμιοποίησης αποκλείεται να ήταν χειροτερο από αυτό το σάπιο των ΗΠΑ.Ομως δεν πρωωθει δικο της μοντέλο παγκοσμιοποίησης. Και βέβαια εγώ είμαι κατά κάθε στυλ παγκοσμιοποιησης για ιδεολογικούς και εθνικούς λόγους.Προκειμένου λοιπόν να πάρει δρόμο η παγκόσμιο ποιητική Αντζεντα εκ ΗΠΑ είναι αναγκαία η εκθρόνιση των ΗΠΑ.Μόνο η Κίνα μπορεί να το πετύχει αυτό τώρα.
Το θέμα είναι συγκεκριμένα τί γίνεται στη Δύση. Δεν προωθεί κινήματα της ιδεολογικής της επιρροής, καθότι τέτοια δεν υπάρχουν (ούτε καν οι μαοϊκοί).
Πιο πολύ θα 'λεγα ότι επενδύει στις ίδιες δυνάμεις που κάποτε προωθούσε η KGB (και όχι η επίσημη ΕΣΣΔ). Τις δυνάμεις που έστω και έμμεσα, έστω και χωρίς να το αποδέχονται οι ίδιες, είναι επιρρεασμένες απο τα ιδεολογήματα της αριστεράς της σχολής της Φρανκφούρτης. Τα ιδεολογήματα δηλαδή εκείνα που στις ημέρες μας έχουν τιτλοποιηθεί ως "πολιτισμικός μαρξισμός".
Μπορεί αυτές οι δυνάμεις να έχουν σχέσεις διαπλοκής με τον Σόρος, αλλά αυτό δεν εμποδίζει την Κίνα απο το να τις αξιοποιεί και η ίδια, μέσω των επιρροών που έχει αποκτήσει στα πολιτικά συστήματα της Δύσεως.
Στόχος φυσικά είναι η διάβρωση των συνειδήσεων των δυτικών κοινωνιών με τα αλλοπρόσαλα αυτά ιδεολογήματα που οδηγούν στο αδιέξοδο, ώστε να μπορέσει στη συνέχεια να οικοδομήσει συνειδήσεις απο την αρχή, σε μια αλλοπρόσαλη κοινωνία χωρίς συγκροτημένες συνειδήσεις πια. Αυτό προσπαθούσε κάποτε και η ΕΣΣΔ μέσω της "πολιτισμικής επιθέσεως".