Η «Τουρκοφιλία» στο Βυζάντιο!

[Jimmy81]

Οι σχέσεις του Βυζαντίου με τους Τούρκους δεν ήταν πάντα εχθρικές. Στο νήμα παρουσιάζονται οι καλές σχέσεις των Βυζαντινών με τους Τούρκους τόσο σε επίπεδο κεντρικής εξουσίας όσο και σε λαϊκά στρώματα. Πρόκειται για περιπτώσεις συνεργασιών (κυρίως στρατιωτικών), εκούσιων προσχωρήσεων στα τουρκικά βασίλεια μέχρι και προδοσίες προς όφελος των Τούρκων. Τέτοιες περιπτώσεις δεν πολυδιαφημίζονται εδώ στην Ελλάδα και καλό είναι να τις γνωρίζουμε ώστε να αποκτήσουμε μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα. Η στάση μου είναι κυρίως επικριτική αφού από τα κείμενα που θα ακολουθήσουν καθίστανται σαφείς οι δυσάρεστες συνέπειες που είχαν για το Βυζάντιο και την ιστορία του ελληνισμού ορισμένες από αυτές τις σχέσεις.

Ας ξεκινήσουμε...

Τα πρώιμα αλισβερίσια των Βυζαντινών με τους Χαζάρους

Στον κόσμο του Βυζαντίου οι Χάζαροι εμφανίζονται στα 626-627, όταν ο βασιλιάς Ηράκλειος δανείζεται απ’ αυτούς ένα επικουρικό σώμα ιππικού 40.000 ανδρών για να χτυπήσει τη σασσανιδική Περσία. Το κείμενο που εξιστορεί τη συνάντηση του Βυζαντινού αυτοκράτορα και των αρχηγών των Χαζάρων, κάτω από τα τείχη της Τιφλίδας, αποτελεί μια όμορφη εισαγωγή στην ιστορία τους. Βέβαια μια τέτοια συνάντηση δεν μπορεί να είναι παρά μόνο η συνέπεια της ανόδου τους στην εξουσία και της απόκτησης σπουδαίας φήμης. Και, πράγματι, έχουν καταλάβει τότε μια μεγάλη έκταση γύρω από την Κασπία, τη «θάλασσα των Χαζάρων», όπως θα την ονομάζουν για πολύ καιρό, και στα βόρεια της Μαύρης Θάλασσας.

Είναι περίπου η εποχή των αραβικών εισβολών, της κατάρρευσης της αυτοκρατορίας των Σασσανιδών, της οποίας την κληρονομιά δρέπουν οι μουσουλμάνοι και της υποχώρησης του Βυζαντίου. Έτσι η συμμαχία ανάμεσα στους Βυζαντινούς και στους Χαζάρους, που εγκαινιάστηκε το 626, θα ενισχυθεί, γιατί είναι ευεργετική και για τις δύο πλευρές. Στους μεν παρέχει έναν σύμμαχο με μεγάλη στρατιωτική αρετή, στους δε μια σημαντική εμπορική διέξοδο για τα προϊόντα της Άπω Ανατολής αλλά και την ακτινοβολία ενός μεγάλου πολιτισμού. Γι’ αυτούς τους λόγους η συμμαχία αυτή δεν υποφέρει από κρίσεις και μοιάζει να συντηρείται με περιοδικές σχέσεις-ανταλλαγές κατά τη διάρκεια των πρώτων αιώνων τουλάχιστον. Μια στενή φιλία συνδέει τους βασιλείς με τους χαγάνους, φιλία που θα εκδηλωθεί πολλές φορές τον 7ο και 8ο αιώνα. Ο Ιουστινιανός ΄Β αναγκασμένος να αυτοεξοριστεί καταφεύγει στην αυλή των Χαζάρων. Εκεί παντρεύεται την αδελφή του ηγεμόνα, την οποία φέρνει μαζί του στην Κωνσταντινούπολη όπου βασιλεύει με το όνομα Θεοδώρα. Το παράδειγμά του το ακολουθούν κι άλλοι. Ο Κωνσταντίνος Έ παντρεύεται κι αυτός μια πριγκίπισσα των Χαζάρων, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα να ανέβει στον θρόνο ο γιος μιας βάρβαρης, ο Λέοντας ΄Δ ο Χάζαρος (775-780). Οι Βυζαντινοί επίσης έστειλαν στους Χαζάρους τον Κύριλλο να κηρύξει το Ευαγγέλιο (851-863) ο οποίος έγινε δεκτός με τιμές και σεβασμό όπως συνηθιζόταν στην κοινωνία των Χαζάρων προς τους μοναχούς.
(Jean-Paul Roux: Ιστορία των Τούρκων, σελ. 84-85)


Ο «έρωτας» των Βυζαντινών για τους Τούρκους Μισθοφόρους (Σελτζούκοι, Οθωμανοί, Ούζοι, Πατζινάκες)

Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία χρησιμοποιούσε ανέκαθεν μεγάλους αριθμούς Τούρκων μισθοφόρων, αλλά από το δεύτερο μισό του 13ου αιώνα, η πρακτική αυτή κορυφώθηκε. Το 1262, ο Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγος είχε στην υπηρεσία του 5.000 Σελτζούκους, οι οποίοι συγκροτούσαν το λεγόμενο «Περσικόν» σώμα. Το 1337, περίπου 2.000 ομοεθνείς τους συμμετείχαν στην εκστρατεία του Ανδρόνικου Γ΄ στην Αλβανία. Ο Ιωάννης ΣΤ΄ Καντακουζηνός μίσθωσε συνολικά 11.000 Σελτζούκους πολεμιστές, την περίοδο 1343-1345 και άλλους 6.000 η αυτοκράτειρα Άννα της Σαβοΐας (Παλαιολογίνα), το 1346. Οι Οθωμανοί δεν είχαν μικρότερο μερίδιο συμμετοχής στους βυζαντινούς στρατούς. Ειδικά ο Ιωάννης ΣΤ΄ φαίνεται ότι εκτιμούσε ιδιαίτερα τις υπηρεσίες τους, χρησιμοποιώντας συνολικά 16.000 από αυτούς, μεταξύ 1345 και 1348. Ήταν περιζήτητοι ως έφιπποι τοξότες κι αυτό τους έκανε αρκετά απείθαρχους στους εργοδότες τους. Το 1350, με 20.000 Οθωμανούς, ο Ιωάννης ΣΤ΄ ανακατέλαβε την Θεσσαλονίκη από το επαναστατικό κίνημα των Ζηλωτών, οι οποίοι σχεδίαζαν να παραδώσουν την πόλη στους Σέρβους. Σύντομα, ο συγκεκριμένος αυτοκράτορας θα πλήρωνε την υπερβολική εμπιστοσύνη που είχε στους μισθοφόρους του. Το 1354, οι Οθωμανοί στρατιώτες του, κατέλαβαν για λογαριασμό τους την περιοχή της Καλλίπολης, για να μην φύγουν ποτέ από εκεί. Παρόλα αυτά, οι Βυζαντινοί άρχοντες εξακολούθησαν να χρησιμοποιούν εκτεταμένα Τούρκους μισθοφόρους, κατά τους εμφυλίους πολέμους που ερήμωσαν την αυτοκρατορία, τον 14ο και 15ο αιώνα.

Άλλα τουρκικά φύλα που συμμετείχαν στους βυζαντινούς στρατούς ήταν οι Ούζοι οι Πατζινάκες και οι Κουμάνοι. Οι τελευταίοι συγκροτούσαν το λεγόμενο «Σκυθικόν» σώμα και από τον 11ο αιώνα μέχρι τα μέσα του 14ου αποτελούσαν μια από τις σημαντικότερες μισθοφορικές δυνάμεις έφιππων τοξοτών. Το 1241, περίπου 10.000 Κουμάνοι στρατιώτες εγκαταστάθηκαν στην Ανατολία και με το πέρασμα του χρόνου εξελληνίστηκαν. Οι Ούζοι και οι Πατζινάκες προσέφεραν κι αυτοί μεγάλους αριθμούς έφιππων τοξοτών στους Βυζαντινούς, αλλά από τα μέσα περίπου του 12ου αιώνα παύουν να αναφέρονται στις πηγές.

Πηγή:
https://www.huffingtonpost.gr/entry/to- ... 117614f6c0

[Jimmy81]

Αδιαφορία, Βαριά Φορολογία και Κακοποίηση των πληθυσμών από τη Βυζαντινή διοίκηση σπρώχνουν τους επαρχιακούς πληθυσμούς στην αγκαλιά των Τούρκων!


Από τις πιο μελανές στιγμές στην ιστορία του Βυζαντίου (και της ελληνικής ιστορίας θα έλεγα) είναι η εκούσια στήριξη και συνεργασία των βυζαντινών πληθυσμών της μικρασιατικής επαρχίας προς τους Τούρκους εισβολείς. Αυτή η τάση προκλήθηκε κυρίως από την δυσβάσταχτη φορολογία που επέβαλλε η βυζαντινή διοίκηση και η οποία συνοδευόταν συχνά από τη βίαιη συμπεριφορά των εφοριακών προς τα πλήθη. Η εγκατάλειψη των πληθυσμών στο έλεος των αυθαιρεσιών μισθοφόρων (βιασμοί, αρπαγές αγαθών κλπ) που διατηρούσε ο βυζαντινός στρατός ήταν ένας επιπλέον λόγος για την εκδήλωση αυτής της συμπεριφοράς. Τα αποσπάσματα που ακολουθούν από διάφορα έργα γνωστών και σπουδαίων ιστορικών (μαζί με λίγες ιντερνετικές πηγές) επιβεβαιώνουν την τραγική κατάσταση.

....................................................................................................................................

(σύντομη υπενθύμιση της βαριάς φορολογίας του Μέγα Κωνσταντίνου)
Αυτός ο πρωτάκουστος φόρος (σ.σ. χρυσάργυρος του Κωνσταντίνου) έπεσε σαν θεομηνία και θανατικό. Χτύπησε χωρίς διάκριση όλες τις τάξεις. Ακόμα και τις πόρνες. Όταν έληγε η προθεσμία καταβολής του χρυσάργυρου μαύρη απελπισία τύλιγε του οφειλέτες. Γιατί γνώριζαν πως αν δεν πλήρωναν εγκαίρως το φόρο θα υποβάλλονταν σε βασανιστήρια. Και έβλεπες τότε, γράφει ο Ζώσιμος, μανάδες να πουλάνε τα παιδιά τους και πατεράδες να ρίχνουν τα κορίτσια τους στην πορνεία για να ξεχρεωθούν και να γλιτώσουν από το φραγγέλιο του φοροεισπράκτορα. Εφτά αιώνες αιώνες αργότερα τίποτα δεν έχει αλλάξει στη βυζαντινή επαρχία. Οι φοροεισπράκτορες ρημάζουν τον τόπο, γράφει ο Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος Θεοφύλακτος (ΙΑ αι.). Βασανίζουν τους αγρότες, ακόμα και παπάδες, αρπάζουν το πουκάμισό τους, μετρούν τα κορμιά και τα κόκκαλά τους, πίνουν το αίμα τους.
Το διεφθαρμένο και ανάλγητο βυζαντινό αρχοντολόι, γράφει ο Νικήτας Χωνιάτης, προδίνοντας την πατρίδα του και το ασφαλισμένο σε απροσπέλαστα φρούρια, ζούσε μέσα στη χλιδή, καταδυνάστευε τους κατοίκους, έσφαζε, άρπαζε ξεσπίτωνε. Ήταν ευτελείς και αδίστακτοι τύραννοι.
(Κ. Σιμόπουλος, Ξενοκρατία, Μισελληνισμός και Υποτέλεια, σελ. 224)

Οι λαϊκές μάζες που πέρασαν από τη ρωμαϊκή κυριαρχία στον βυζαντινό δεσποτισμό έβλεπαν με ελπίδα τους νέους εισβολείς. Υποδέχτηκαν αρχικά τους Άραβες και ύστερα τους Τούρκους ως ελευθερωτές παρά τις καταστροφές και τις άλλες δοκιμασίες. Συνεργάζονταν κιόλας μαζί τους επειδή δεν έδειχναν την αρπακτικότητα των Βυζαντινών. Μας έσωσαν οι Μουσουλμάνοι, γράφει ο πατριάρχης Αντιόχειας Μιχαήλ Σύρος (1166-1199). «Βλέπει ο Θεός τις κακίες των Ρωμαίων (Βυζαντινών) που κυριάρχησαν παντού...έφερε από το Νότο τον γιο του Ισμαήλ για να μας ελευθερώσει. Γλυτώσαμε από τη σκληρότητα, το μίσος, τον φθόνο των Ρωμαίων και βρήκαμε την ησυχία μας».
Οι Κερκυραίοι ευγενείς παρέδωσαν αμαχητί το νησί στους Νορμανδούς επειδή δεν άντεχαν την οικονομική καταπίεση και την υβριστική μεταχείριση από τους Βυζαντινούς. Προτίμησαν τον ξένο δυνάστη, γράφει ο Νικήτας Χωνιάτης [δυσύποιστον φορολογίαν με φέροντες, ουδέ τας εκ τούτων παροινίας]
(Κ. Σιμόπουλος: Ξενοκρατία, Μισελληνισμός και Υποτέλεια, σελ. 228)



(Ελένη Γλυκατζή-Αρβελέρ: Η Πολιτική Ιδεολογία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, σελ. 118)



(Μεχμέντ Κιοπρουλού: Οι Απαρχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, σελ. 199)
[Σημειώνεται όμως ότι κάποιοι πληθυσμοί μετακινούνταν και σε άλλες βυζαντινές πόλεις εκτός από την αγκαλιά των Τούρκων-για να είμαστε και λίγο δίκαιοι]

Ο Κωνσταντίνος Θ Μονομάχος μετέτρεψε το στρατό της Ιβηρίας -σώμα 50.000 ανδρών, απαραίτητο για την άμυνα κατά των Σελτζούκων- από σώμα που όφειλε να εκτελεί στρατιωτική θητεία σε φορολογούμενη κοινότητα. Η μετατροπή του στρατού σε φορολογούμενη μονάδα όχι μόνο στέρησε την περιοχή από την αμυντική της θωράκιση, αλλά και ώθησε πολλούς κατοίκους της να προσχωρήσουν στους Σελτζούκους. Έτσι διαμιάς μια επαρχία ζωτικής σημασίας για την άμυνα της Μικράς Ασίας, έχασε τη στρατιωτική της δύναμη την εποχή ακριβώς που οι Σελτζούκοι εμφανίστηκαν στα ανατολικά σύνορα.
(Σπ. Βρυώνης: Η Παρακμή του Μεσαιωνικού Ελληνισμού στη Μικρά Ασία και η Διαδικασία Εξισλαμισμού, σελ. 67)

Άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα επίδρασης του βυζαντινού πολιτικού-πολιτισμικού προτύπου στους Σελτζούκους αποτελεί η θρησκευτική ανοχή την οποία αποδεδειγμένα επέδειξαν οι Σελτζούκοι του Ρουμ, ιδίως οι Σουλεϋμάν Ά ίμπν Κουτλουμούς και Καϊχοσρόης Ά, προς όλες τις υποτελείς τους χριστιανικές φυλές, ιδιαίτερα τους Μικρασιάτες Έλληνες, προς τους οποίους εξασφάλισαν σημαντικά προνόμια (φοροαπαλλαγές, ανοχή στην εκτέλεση των θρησκευτικών τους καθηκόντων κ.α.), σε σημείο ώστε μεγάλες ομάδες Ελλήνων Χριστιανών της Μικράς Ασίας να προσχωρήσουν οικειοθελώς ως υποτελείς του Σουλτανάτου του Ρουμ, αντί να υφίστανται την καταπιεστική φορολογία και αφαίμαξη που τους επέβαλλε η βυζαντινή κυβέρνηση. Χαρακτηριστικό μάλιστα είναι ότι παρόμοιο γεγονός του 1196-1197 από τον Καϊχοσρόη Ά στη νοτιοδυτική Μικρά Ασία, περιγράφεται σαφώς όχι από μουσουλμανική πηγή, αλλά βυζαντινή χριστιανική, τον Νικήτα Χωνιάτη.
(Αλέξιος Γ.Κ. Σαββίδης: Οι Τούρκοι και το Βυζάντιο, εκδ. Δόμος)

Δεν ήταν όμως η στρατιωτική υπεροχή των Τούρκων που τους έδωσε τη νίκη. Οι μικρασιατικοί πληθυσμοί μισούσαν τους βυζαντινούς φεουδάρχες, γιατί δεν μπορούσαν να βαστάξουν άλλο από τους φόρους και τις κάθε λογής καταπιέσεις. Γι’ αυτό θετικά και αρνητικά βοηθούσαν τους Τούρκους να νικήσουν το μισθοφορικό στρατό του Βυζαντίου. Πρέπει να έχουμε υπόψη ότι οι μισθοφόροι, από όπου περνούσαν ζητούσαν όχι μόνο καταλύματα, αλλά και τρόφιμα. Κι ακόμα βίαζαν γυναίκες, άρπαζαν και έκλεβαν. Γενικά συμπεριφέρονταν σαν κατακτητές. Γι’ αυτό οι ντόπιοι μικροαγρότες και δουλοπάροικοι τούς μισούσαν και έκαναν το παν για να τους ξεφορτωθούν.
(Γ. Κορδάτος: Ακμή και Παρακμή του Βυζαντίου, σελ. 315, εκδ. Μπουκουμάνη)

Σα να μην έφταναν οι βαριές φορολογίες, που όπως είπαμε είχαν απαθλιώσει μεγάλες μάζες του πληθυσμού, ο Μανουήλ (Α Κομνηνός), καθιερώνοντας το νέο αυτό σύστημα επιμελητείας του στρατού, δημιούργησε κατάσταση αβάσταχτη. Οι στρατηγοί, εφαρμόζοντας τις αυτοκρατορικές διαταγές, έγδυναν και λήστευαν τους πληθυσμούς, γι’ αυτό ο στρατός άμα πλησίαζε σε καμία περιοχή ήταν ο φόβος και ο τρόμος των κατοίκων. Πολλοί έφευγαν και πήγαιναν στους εχθρούς του Βυζαντίου. Στη Μικρά Ασία μάλιστα γίνονταν ομαδικές κρυφές πορείες αγροτών στις γειτονικές περιοχές που κατείχαν Τούρκοι.
(Γ. Κορδάτος: Ακμή και Παρακμή του Βυζαντίου, σελ. 323, εκδ. Μπουκουμάνη)

Ο Μιχαήλ Ή Παλαιολόγος κατάργησε τις φορολογικές απαλλαγές των ακριτών και πήρε μέτρα κατά των προνομίων των μεγαλογαιοκτημόνων. Μέλη των ομάδων αυτών απομακρύνθηκαν από το βυζαντινό στρατό και ορισμένοι, νιώθοντας αποξενωμένοι, λιποτάκτησαν στους Τούρκους, ενώ άλλοι χρησιμοποιήθηκαν ξανά σε στρατεύματα στο ευρωπαϊκό έδαφος. Η κυβέρνηση επέβαλλε βαριά φορολογία στους κατοίκους και προσέλαβε άρπαγες μισθοφόρους οι οποίοι συμπεριφέρθηκαν στους ντόπιους πολύ εχθρικά. Τα μέτρα του Μιχαήλ έκαναν τη δυναστεία του μισητή στη βυζαντινή Ανατολή και η αντιδημοτικότητα αυτή φανερωνόταν τόσο στις θρησκευτικές διαφωνίες όσο και στις επαναστάσεις.
(Σπ. Βρυώνης: Η Παρακμή του Μεσαιωνικού Ελληνισμού στη Μικρά Ασία και η Διαδικασία Εξισλαμισμού, σελ. 123)

Οι Έλληνες του Ταντάλου και της Καρίας που είχαν εγκατασταθεί κοντά στο Φιλομήλιο-Ακσεχίρ, ήταν πολύ ευχαριστημένοι στα εδάφη των Σελτζούκων. Παρόλο που αρχικά είχαν ξεριζωθεί από τα σπίτια τους με τη βία, η γενναιοδωρία του σουλτάνου (που τους έδωσε χωράφια και φοροαπαλλαγή για πέντε χρόνια) ήταν εντελώς αντίθετη από την αναρχία που επικρατούσε στη Βυζαντινή Μικρά Ασία κατά τα τέλη του 12ου αιώνα, και έτσι οι Έλληνες προτιμούσαν να παραμείνουν στα νέα σπίτια τους.
(Σπ. Βρυώνης: Η Παρακμή του Μεσαιωνικού Ελληνισμού στη Μικρά Ασία και η Διαδικασία Εξισλαμισμού, σελ. 193)

Αρκετοί από τους κατοίκους της ανατολικής μικρασιατικής ενδοχώρας είχαν τάσεις ανεξάρτητης πορείας από το Βυζάντιο, οφειλόμενες στις εθνολογικές και θρησκευτικές καταβολές τους. Όταν η Αυτοκρατορία παρήκμασε και τους υπέβαλε σε υπέρμετρη φορολόγηση προκειμένου να καλύψει τις πιεστικές ανάγκες της, θεώρησαν πως δεν υπήρχε τίποτα που να τους κρατάει συνδεδεμένους με αυτήν. Είναι γνωστό ότι τον 11ο αιώνα πολλοί είδαν τους Σελτζούκους ως ελευθερωτές. Ο προσεταιρισμός των αναφερόμενων πληθυσμών και η κατάληψη των ανατολικών μικρασιατικών υψιπέδων αποτέλεσε το αποφασιστικό έρεισμα των Τούρκων για τη σταδιακή κατάκτηση όλης της Μικράς Ασίας.
https://cognoscoteam.gr/%CE%BA%CE%B1%CF ... %B7%CE%BD/

Μετά τη πτώση του Κατακουζηνού, το 1355, ο Ορχάν βρήκε τη δικαιολογία για να εισβάλλει κυριολεκτικά στα ευρωπαϊκά βυζαντινά εδάφη της Θράκης, ενθαρρύνοντας Τούρκους νομάδες και γαζήδες να ακολουθήσουν. Παράλληλα το ασιατικό κομμάτι του Εμιράτου του, ενισχύονταν απορροφώντας σταδιακά τα γειτονικά εμιράτα.
Ο Ορχάν ακολούθησε έξυπνη και πετυχημένη πολιτική, προκειμένου να οργανώσει κράτος με σταθερότητα και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Επέβαλλε τη μόνιμη κατοίκηση και την αστική ανάπτυξη, προσπαθώντας να ελέγξει την επίδραση γαζήδων, δερβίσηδων και των ιερέων της μουσουλμανικής πίστης. Τους χριστιανούς υπηκόους τους μεταχειρίστηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να τους προσεγγίσει. Χωρίς να λείπουν οι βίαιοι εξισλαμισμοί από τους φανατικούς, πολλοί χριστιανοί προτιμούσαν την εξουσία του από εκείνη του αυτοκράτορα, επειδή η φορολογία του ήταν λιγότερο αλόγιστη. Σε κάθε περιοχή που κατακτούσε, χτίζονταν σχολεία και ιεροδιδασκαλεία, δημόσιες υπηρεσίες, ώστε να αρχίσει να μορφοποιείται ένας κρατικός ιστός.
http://vizantinonistorika.blogspot.com/2013/05/o.html

No words...

[Jimmy81]

Φιλότουρκοι Βυζαντινοί Μεγαλογαιοκτήμονες συνεργάζονται με τους Τούρκους και ασπάζονται το Ισλάμ

Τελικά η διαμάχη των γραφειοκρατών και των στρατηγών οδήγησε στην προσέλκυση των Τούρκων επιδρομέων, καθώς η κάθε πλευρά πλήρωνε αδρά για να κερδίσει την εύνοια των Τούρκων αρχηγών και στρατηγών και να εξασφαλίσει τις στρατιωτικές τους υπηρεσίες. Κάθε φορά που οι δύο πλευρές ετοιμάζονταν να συγκρουστούν στο πεδίο της μάχης, εκείνη που είχε κατορθώσει να εξασφαλίσει την υποστήριξη των Τούρκων στρατιωτικών αρχηγών είχε συνήθως εξασφαλίσει και τη νίκη. Η κατάσταση πάντως δεν μονιμοποιήθηκε τελειωτικά παρά μόνο μετά τη μάχη του Μαντζικέρτ.
(Σπ. Βρυώνης: Η Παρακμή του Μεσαιωνικού Ελληνισμού στη Μικρά Ασία και η Διαδικασία Εξισλαμισμού, σελ. 69)

Όταν οι Σελτζούκοι κατέλαβαν την Ανατολή, πήραν ουσιαστικά τα εδάφη όπου κατοικούσε και είχε την κύρια βάση της η βυζαντινή (ελληνική και αρμενική) αριστοκρατία των μεγαλογαιοκτημόνων. Σημαντικότατη, σε σχέση με τη μοίρα της βυζαντινής κοινωνίας, ήταν η αντιμετώπιση της νέας κατάστασης από τη μεγαλογαιοκτημονική αυτή αριστοκρατία. Αναμφίβολα πολλοί εκπρόσωποι της τάξης αυτής έφυγαν και εγκαταστάθηκαν στη Μικρά Ασία ή στις ευρωπαϊκές επαρχίες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η παρουσία όμως μελών των αριστοκρατικών οικογενειών της Ανατολής στην υπηρεσία των Τούρκων κατά τους αιώνες της εξουσίας των Σελτζούκων και των Οθωμανών φανερώνει ότι σημαντικό μέρος της ελληνικής αριστοκρατίας συμβιβάστηκε λόγω αμοιβαίων συμφερόντων με τους Τούρκους. Οι κοσμικοί άρχοντες της ελληνοχριστιανικής κοινωνίας ή έφυγαν από τη μουσουλμανική Ανατολή ή συμβιβάστηκαν με τους κατακτητές, δίνοντας έτσι παράδειγμα προς μίμηση σε όλες τις τάξεις της βυζαντινής κοινωνίας.

Από τους αριστοκράτες που έμειναν στη μουσουλμανική Ανατολή, πολλοί παρέμειναν χριστιανοί για αρκετό καιρό ενώ άλλοι γρήγορα εξισλαμίστηκαν. Οι χριστιανοί αυτοί κατέλαβαν θέσεις στις υπηρεσίες των μουσουλμάνων με διάφορους τρόπους. Ορισμένοι παρέμειναν στην Ανατολή κατά τη διάρκεια της κατάκτησής της και συμβιβάστηκαν με τους κατακτητές. Άλλοι εγκατέλειψαν τις πόλεις ή τα φρούρια που είχαν αναλάβει να υπερασπιστούν και σε ανταλλαγή πήραν εκτάσεις γης και θέσεις από τους Τούρκους.

Ο κυβερνήτης του Καλονόρους Αλάγια, ο Κυρ Φαρίντ, παρέδωσε την πόλη στον σουλτάνο Αλά αλ-Ντίν Καϊκουμπάντ Ά, ο οποίος σε ανταμοιβή του έδωσε το εμιράτο του Ακσεχίρ μαζί με την κατοχή αρκετών χωριών. Ένας Έλληνας κυβερνήτης των περιοχών του Πόντου, ο Κασσιανός, παρέδωσε κι αυτός τα φρούριά του στους Δανισμενίδες, με αντάλλαγμα μια θέση στην επικράτειά τους. Πιο συχνά αναφέρονται από σύγχρονους ιστορικούς περιπτώσεις Ελλήνων που έφυγαν για να γλιτώσουν από την οργή αυτοκρατόρων, ή απλά στασίασαν και έτσι ζήτησαν -και βρήκαν- καταφύγιο σε Τούρκους σουλτάνους ή πρίγκιπες.

Ορισμένοι από αυτούς παρέμειναν στην υπηρεσία των Τούρκων προσωρινά μόνο ενώ άλλοι όπως ο Ιωάννης ο Κομνηνός ή η οικογένεια των Γαβράδων, εγκαταστάθηκαν μόνιμα στα εδάφη των Σελτζούκων. Ο πρώτος αυτομόλησε στους Τούρκους λόγω της προστριβής του με τον θείο του τον αυτοκράτορα Ιωάννη Β Κομνηνό, έγινε μουσουλμάνος και παντρεύτηκε την κόρη του σουλτάνου...
...[...]...Λόγω των διάφορων αυτών συγκυριών, αρκετοί Έλληνες χριστιανοί και Έλληνες αποστάτες τάχτηκαν πλάι-πλάι με τους Τούρκους, τους Άραβες και τους Πέρσες, στην αυλή των Τούρκων, στη διοίκηση και τον στρατό.

...[...]...Υπάρχουν τέλος μαρτυρίες ότι ο ηδονισμός που συνεπαγόταν η πολυγαμία και το σύστημα των παλλακίδων, γοήτευε ορισμένους προσήλυτους.
(Σπ. Βρυώνης: Η Παρακμή του Μεσαιωνικού Ελληνισμού στη Μικρά Ασία και η Διαδικασία Εξισλαμισμού, σελ. 204-205 και σελ. 320)

[Jimmy81]

Επιλεγμένες Περιπτώσεις Συνεργασίας Βυζαντινών και Τούρκων – Μια Ιστορία Αγάπης


- Το 1078 ο Νικηφόρος Βοτανειάτης επαναστάτησε με τους μεγαλογαιοκτήμονες του Ανατολικού θέματος εναντίον του αυτοκράτορα Μιχαήλ ΄Ζ Δούκα. Κατάφερε να προσφέρει περισσότερα χρήματα απ’ ό,τι ο Μιχαήλ στους Σελτζούκους Τούρκους και με τη βοήθειά τους πήρε το θρόνο της Κωνσταντινούπολης. Ο Βοτανειάτης εγκατέστησε τους Τούρκους ως φρουρούς στις πόλεις Πύλες, Πραίνετος, Νικομήδεια, Ρουφινιανές, Κύζικος, Νίκαια, Χαλκδηδόνα και Χρυσούπολη. Ακόμα κι αν δεν μπήκαν οι Τούρκοι σε όλες τις πόλεις εκείνη την εποχή, οπωσδήποτε η βασιλεία του νέου αυτοκράτορα διευκόλυνε σημαντικά τη μελλοντική κατάληψή τους. Η βασιλεία του Νικηφόρου Βοτανειάτη σήμανε το τέλος της Βυζαντινής Μικράς Ασίας ως του μεγαλύτερου κέντρου στρατολογίας και φοροσυλλογής. Στο τέλος της βασιλείας του (1081) η Μικρά Ασία βρισκόταν ουσιαστικά σε ξένα χέρια.

- Όταν ο Αλέξιος Ά Κομνηνός ξεκίνησε την εκστρατεία του το δεύτερο μισό του 11ου αιώνα για να αναχαιτίσει την προέλαση του στασιαστή Νικηφόρου Βρυέννιου, εκτός από Νορμανδούς, πήρε μαζί του και 2000 Τούρκους από την Ανατολή.

- Το 1080/1081 ο στρατηγός και αριστοκράτης Νικηφόρος Μελισσηνός -γαμπρός του αυτοκράτορα Αλέξιου Κομνηνού- στασίασε συμμαχώντας με τους Τούρκους προσφέροντάς τους ως αντάλλαγμα πολλές πόλεις της Μικράς Ασίας. Οι πόλεις αυτές άνοιξαν τις πύλες τους στον Μελισσηνό όταν παρουσιάστηκε ως αυτοκράτορας και αργότερα αυτός τις παρέδωσε στους Τούρκους συμμάχους του. Εγκατέστησε Τούρκους φρουρούς ως εκπροσώπους του στις συγκεκριμένες πόλεις κι έτσι όταν απέτυχε η στάση του, πολλές πόλεις της Ασίας, της Φρυγίας και της Γαλατίας βρέθηκαν στα χέρια των Τούρκων.

- Κατά την τελευταία εκστρατεία του Ιωάννη Β Κομνηνού στη Μικρά Ασία (1142-1143) οι Έλληνες κάτοικοι των νησιών της λίμνης Πουσγούση (στα νότια της Φρυγίας) που αναγνώριζαν την εξουσία του σουλτάνου και είχαν αναπτύξει ικανοποιητικές σχέσεις συμβίωσης με τους Τούρκους, αρνήθηκαν να τον δεχτούν ως αυτοκράτορα. Έτσι ο Ιωάννης αναγκάστηκε να κατακτήσει τα νησιά με τη βία.

- Μετά την άνοδο του Ανδρόνικου Α Κομνηνού στο θρόνο και τα μέτρα που πήρε κατά της αριστορκατίας, ξέσπασε επανάσταση στη Μικρά Ασία το 1184, με κέντρα το Λοπάδιο, τη Νίκαια και την Προύσα. Οι επαναστάτες πολέμησαν σκληρά και κάλεσαν σε βοήθεια τους Τούρκους, γι’ αυτό και μετά την ήττα τους ο Ανδρόνικος τιμώρησε τις πόλεις αυτές με φοβερά αντίποινα.

- Τα έτη 1188-1189 ο Έλληνας ευγενής Θεόδωρος Μαγκαφάς επαναστάτησε στη Φιλαδέλφιεα εναντίον του αυτοκράτορα Ισαάκιου Β Άγγελου και παρέσυρε μαζί του τις πόλεις της Λυδίας. Μετά την ήττα του κατέφυγε στην αυλή του Τούρκου Γκιγιάτ από τον οποίο δανείστηκε Τούρκους στρατιώτες. Με τη βοήθεια των τουρκικών στρατευμάτων του λεηλάτησε τα περίχωρα της Λαοδίκειας και των Χώνων και αιχμαλώτισε τον πληθυσμό της Καρίας.

- Λίγο αργότερα από τις επιδρομές του Μαγκαφά, ο διεκδικητής του βυζαντινού θρόνου Ψευδαλέξιος Β λεηλάτησε τα περίχωρα των Χώνων με τουρκικό στρατό 8000 ανδρών που κατέστρεψαν την εκκλησία του Αρχάγγελου Μιχαήλ.

- Λίγο μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204 ο Έλληνας αριστοκράτης Μανουήλ Μαυροζώμης ίδρυσε ανεξάρτητο βασίλειο στην κοιλάδα του Μαιάνδρου με τη βοήθεια τουρκικών στρατευμάτων.

- Κατά τα τέλη του 12ου και κατά τον 13ο αιώνα η Ορθόδοξη Εκκλησία -που ήταν ο κύριος θεσμός των Ελλήνων Χριστιανών- είχε σταθεροποιήσει τη θέση της σε διάφορα μέρη της κατακτημένης Μικράς Ασίας και άρχιζε να αποκομίζει κέρδη από την ευημερία και τη σταθερότητα που χαρακτήριζαν τη σελτζουκική κοινωνία. Έτσι φαίνεται να εξηγείται το γεγονός ότι οι εκκλησίες και τα μοναστήρια στις σπηλιές της Καππαδοκίας παρουσίασαν την τελευταία αναλαμπή τους τον 13ο αιώνα. Ιερείς και μητροπολίτες έκλειναν συμφέρουσες συμφωνίες με ντόπιους Τούρκους μπέηδες για μοιρασιά λαφύρων και στις διαμάχες με άλλους μητροπολίτες καλόπιαναν τον Τούρκο μπέη στον οποίο συκοφαντούσαν τον αντίπαλο μητροπολίτη παρότι η συμπεριφορά αυτή απαγορευόταν από την Εκκλησία και επέσυρε την ποινή του αφορισμού.

- Τον 13ο αιώνα οι Αυτοκράτορες της Νίκαιας εγκατέστησαν Κουμάνους τόσο στην Μ.Ασία όσο και στις Ευρωπαϊκές κτήσεις. Ο ιδρυτής της Δυναστείας των Παλαιολόγων Μιχαήλ VIII Παλαιολόγος (1259–1282) εγκατέστησε Τούρκους ακόλουθους του Σελτζούκου Sultan Izzedin Kaikaus II στην Dobrogea, στις σημερινές Γκαγκούσες κοντά στην Βάρνα. Απόγονοι των Τούρκων αυτών υπήρχαν στην Βέροια μέχρι και τον 14 αιώνα ενώ μέρος των απογόνων τους εγκαταστάθηκαν στο Μορέα και αναμείχθηκαν με βυζαντινές οικογένειες. Ο ίδιος ο Αυτοκράτορας είχε στην υπηρεσία του 5.000 Σελτζούκους μισθοφόρους.

- Στον εμφύλιο των Παλαιολόγων του πρώτου μισού του 14ου αιώνα, ο Ανδρόνικος Β στρατολόγησε Τούρκους κατά του εγγονού του Ανδρόνικου Γ ο οποίος στρατολόγησε Βούλγαρους.

- Κατά τον εμφύλιο μεταξύ Ιωάννη ΣΤ Καντακουζηνού και βυζαντινής Αντιβασιλείας (Άννα της Σαβοΐας, Απόκαυκος) τον 14ο αιώνα και οι δύο πλευρές στρατολογούν χιλιάδες Τούρκους και Τουρκομάνους μισθοφόρους. Ο Καντακουζηνός κάλεσε περίπου 10.000 Οθωμανούς στη Θράκη. Ο ίδιος επίσης έδωσε την κόρη του Θεοδώρα ως σύζυγο στον Οθωμανό σουλτάνο Ορχάν. Στον εμφύλιο υπολογίζεται ότι χρησιμοποιήθηκαν περισσότεροι από 20.000 Τούρκοι.

- Το 1350 ο Μέγας Δουξ της Μόσχας έστειλε χρήματα για την ανακαίνιση της Αγίας Σοφίας. Όμως η βυζαντινή κυβέρνηση της εποχής ξόδεψε τα χρήματα για στρατολόγηση τουρκικών επικουρικών στρατευμάτων!

- Το σώμα των Οθωμανικών στρατιωτών που ήταν γνωστοί ως μορτολός είχε πιθανότατα βυζαντινή καταγωγή, όπως φανερώνει όχι μόνο η ίδια η λέξη αλλά και το γεγονός ότι οι πρώτοι μορτολός που αναφέρονται ήταν χριστιανοί, και ότι σε όλες τις εποχές το σώμα περιλάμβανε πολλούς χριστιανούς. Κατά τα πρώτα χρόνια κατάκτησης της Βιθυνίας από τον Οσμάν, Βυζαντινοί φεουδάρχες κατατάχτηκαν στους στρατούς των Οθωμανών και ο πιο διάσημος από αυτούς, ο Μιχαήλ Μπέη ίδρυσε μια από τις πιο μακρόβιες μουσουλμανικές αριστοκρατικές δυναστείες.

- Το 1442 ο φιλότουρκος και ανθενωτικός Δημήτριος Παλαιολόγος (μικρότερος αδερφός του Κωνσταντίνου) με τη βοήθεια των Τούρκων προσπάθησε ανεπιτυχώς να καταλάβει τον θρόνο της Κωνσταντινούπολης.

Πηγές:
Σπ.Βρυώνης – Η Παρακμή του Μεσαιωνικού Ελληνισμού στη Μικρά Ασία και η Διαδικασία Εξισλαμισμού (ΜΙΕΤ)
Γ.Μουστάκης - Γιατί τούρκεψε το Βυζάντιο (Κάκτος)
Η Απαγορευμένη Ιστορία του Βυζαντίου (Αρχέτυπο)
https://www.hellenicarmors.gr/oi-metaki ... okratoria/
https://www.history-point.gr/lt-div-gt- ... -lt-div-gt
https://cognoscoteam.gr/%CE%BF-%CE%B2%C ... %84%CE%B9/

[Jimmy81]

ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΡΟΔΟΣΙΕΣ

Από το βιβλίο του Γ. Μουστάκη, "Γιατί τούρκεψε το Βυζάντιο".

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ

Αυτές οι προδοσίες είχαν αρχίσει πρώιμα με την μπαμπέσικη προδοσία στον Μουράτ ΄Β, πατέρα του Μωάμεθ του Πορθητή, από τους καλόγερους του μέχρι σήμερα γνωστού «Τσαούς Μοναστήρ», δηλαδή της Μονής Βλατάδων. Η απίστευτη αυτή ιστορία έχει ως εξής μέσα από πηγές και κώδικες. Γράφει ο έγκυρος ιστορικός της Μακεδονίας Απ. Βακαλόπουλος στο μνημειώδη τόμο του «Ιστορία της Μακεδονίας» (σελ.92).

«Στην ελληνική παράδοση διεσώθη μέχρι τα χρόνια μας ότι η Θεσσαλονίκη έπεσε στα χέρια των Τούρκων στα 1430 με προδοσία της "Μονής Βλατάδων" κι αυτό σ’ ανταπόδοση ότι δεν θα θίξει τα μοναστηριακά κτήματα της Μονής».

Και βέβαια η μονή σώθηκε από τους φίλους της τους «μπεσαλήδες» Τούρκους, μ’ όλους τους θησαυρούς και τις περιουσίες της, αλλά έπεσε στα χέρια του Τούρκου με προδοσία μάλιστα καλογερική η συμπρωτεύουσα του Βυζαντίου. Ακολουθούν τα σχετικά ντοκουμέντα.

(Τα αντιγράφω για συντομία από έτοιμο link ενώ τα ίδια περιέχονται και στο βιβλίο)
https://www.zougla.gr/page.ashx?pid=80& ... 76&cid=122
Βλ. Ν. Β. Κοσμά. “Ο ανέκδοτος Κώδικας 161 της Χίου για τη σύνοδο της Φλωρεντίας, την άλωση της Θεσσαλονίκης το 1430 και τη μάχη της Βάρνας”. Αθήνα 1975, σ.21-22.
«Αμή να ακούσετε πώς το επήρε να θρηνήσετε μεγάλως. Το μέρος οπού έπινεν ο λαός της Θεσσαλονίκης έρχετον απ’ έξω από τόπον οπού λέγεται του Χορτιάτη με σωληνάρια και έμπαινεν από κάτω από την γην μέσα εις την Θεσσαλονίκην. Και ωσάν ήλθεν ο αυτός σουλτάνος και την επολέμα ήτον εις αδημονίαν μεγάλην όπου δε ημπόρειε να την επάρη και έταζε χαρίσματα μεγάλα και δωρεάς όποιος του δείξει να την επάρη. Και ως έμαθον τού/το οι καλόγεροι του μοναστηρίου των Βλαταίων οπού έναι το μοναστήρι τους μέσα εις την Θεσσαλονίκην κάτωθεν από την απάνω γουλάν, έγραψαν γράμμα μια νύχτα και το έριξαν από το μοναστήρι έξω εις τον σουλτάνον γράφοντας και λέγοντας έτζι: ότι ημείς οι δούλοι σου οι καλόγεροι από το μοναστήρι των Βλαταίων προσκυνούμεν την αυθεντίαν σου και δεόμεθα του Θεού να σε βοηθήσει να επάρης τούτο το κάστρον το περίφημον και άλλα πολλά και να σε ιδούμεν και βασιλέα της Κωνσταντινουπόλεως. Όμως δίδωμέν σου είδησιν ότι αν θέλεις να επάρης το κάστρον τούτο της Θεσσαλονίκης στείλε από το φουσάτον σου ανθρώπους εις του Χορτιάτη την χώραν οπού έρχεται απ’ εκεί το νερό εδώ μέσα εις την Θεσσαλονίκην και κόψε το νερό να μην δεν τρέχει να πίνη ο λαός και στανικώς τους θέλουν παραδοθή και να προσκυνήσουν… Και ο σουλτάνος ως έλαβε τον κάστρον έδωκε των καλογήρων… μεγάλας δωρεάς και χαρίσματα. Και έκαμε αυτό ασύδωτον να μην δεν δίδει εις τα πράγματα αυτού κανένα δικαίωμα αυθεντικόν».

Την ίδια αιτία, ως αιτία κατάληψης της Θεσσαλονίκης, αναφέρει και το Χρονικό του Ιέρακος.

«Αφ’ ου δε παρεγένετο σουλτάνος προς εκείνην / και Θετταλούς εκύκλωσε τους όντας εν τη πόλει, / ην απορία εν αυτώ μεγίστη περί ταύτης / ουδόλως γαρ ηδύνατο :./… ι ν και εκπορθήσαι / το άστυ το περιφανές των Θετταλών το κλέος, / ηθύμει δε και ήσχα/α; κ” ετύχθετο μεγάλως. / Τότε τινές των μοναχών λέγω των ρακένδυτων / εκ των Βλατέων της μονής, εντός αυτού οικούντες, / κατέγραψαν, εδήλωσαν άπαντα τω σουλτάνω, / γράφουσι δε και λέγουσιν ώ κύριε σουλτάνε, , ως εί σοι εστι βουλητόν άρξαι Θεσσαλονίκης, / λαβείν και ταύτην και ημάς και πάντας τους εν πόλει, / τους υδροχόους έκκοψον σωλήνας Χορτιάτου / δίψη πιεζόμενων δε πάντων και απορία, / ακόντων τελεσθήσεται όπερ ποθείς γενέσθαι./ Όρος Χορτιάτης έστι δε κείμενον υπέρ ταύτης, / εξ ου τη πόλει άριστον ύδωρ ηδύ εισρέει. / Σουλτάνος ουν ακηκοώς τούτο, υπερησθείς τε / επιχειρεί ως εν ταυτώ τω πράγματι και έργω, / ως την οδόν οι μοναχοί εδίδαξαν προς τούτον / και ταύτην εχειρώσατο ως καλιάν στρουθίων, / ως ορταλίχων φωλεόν άνευ μητρός μεινάντων, / ήτοι αγάπης καθαράς μη ούσης εν τοις ένδον. / Τότε τζαούσην φύλακα καθίστησι φυλάττειν / τους εν μονή μονάζοντας, προδώσαντας την πόλιν / Τζαούσης δε την σήμερον αύτ’ η μονή καλείται / ίνα μηδείς εκ του στρατού τους μοναχούς ταράξη / όθεν και ατελείς εισίν άχρι του νυν εκ Τούρκων, / το έργον μνημονεύοντες των μοναχών των πάλαι».

Βλ. Ιέρακος χρονικόν περί της των Τούρκων Βασιλείας στο «Μεσαιωνική Βιβλιοθήκη, Επιστασία: Κ. Ν. Σάθα, Εν Βενετία, Τύποις του Χρόνου 1872, τ.Α., σ.256-257., στιχ. 360-385. Αντίθετη γνώμη Βλ. Γ. Στογιόγλου, Η εν Θεσσαλονίκη Πατριαρχική Μονή των Βλατάδων, Θεσσαλονίκη 1971, Ανάλεκτα Βλατάδων, Αρ. 12. (Διδακτορική διατριβή υποβληθείσα στη Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ).

Ένα άλλο αξιοσημείωτο περιστατικό στην πολιορκία της Θεσσαλονίκης καταγράφεται από τον εθνικό μας ιστορικό Κων. Παπαρρηγόπουλο. Γράφει λοιπόν ο ιστορικός ότι κατά την άλωση της Θεσσαλονίκης οι καλόγεροι φώναζαν εν χορώ «Σφάξε με λοιπόν Αγά μου για να αγιάσω». Η φράση αυτή αντιπροσώπεει την ηθική κατάπτωση και την καλογερική ιδεολογία των τελευταίων βυζαντινών χρόνων.


ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ



Κρειττότερον εστί ειδέναι εν μέσον τη Πόλει φακιόλιον βασιλεύον Τούρκων ή καλύπτραν λατινικήν (φιλότουρκος δωσίλογος Μέγας Δουξ της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας Λουκάς Νοταράς)

Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος σε μια πόλη μέσα από 100.000 ψυχές (το νούμερο ποικίλει), στρατό δεν μπόρεσε να μαζέψει παρά μόνο 5-6 χιλιάδες απλοϊκούς στρατιώτες. Και όπως ο ιστορικός Vasiliev στη μεγάλη ιστορία του της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας (σελ.450) έχει πολύ σωστά και βαρυσήμαντα επισημάνει: «Αν οι ενωτικοί μπορούσαν να στρατολογήσουν είκοσι μέχρι τριάντα χιλιάδες στρατό από τους φιλότουρκους ανθενωτικούς, η Πόλη δεν θα έπεφτε γιατί τα ντουβάρια της ήταν ακόμα σκληρά».

Όμως οι ανθενωτικοί πίστευαν ότι το αμαρτωλό Βυζάντιο και η «εκπορνευμένη με τον Πάπα Πόλη», λόγω υπογραφής του Ενωτικού, έπρεπε να ξεπλυθεί στο δικό της «προδοτικό αίμα» και να μαρτυρήσει «για να εξιλεωθεί» από χέρια μάλιστα εκδικητών Αγαρηνών. Προτιμούσαν οι παπάδες και η λαϊκουριά που τους βραχυκύκλωνε τους «άπιστους Αγαρηνούς» από τους «Δυτικούς χριστιανούς», έστω κι αν ήταν αυτοί σχισματικοί.

Ο ιστορικός των αληθινών λόγων της πτώσης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας Δούκας, διασώζει με τα μάτια του την εικόνα: «Είδα γαρ ιδίοις ομμάσι μονάστριαν εις τα θεία λόγια μυημένην, όχι μόνον κρεοφαγούσαν το ιερόν σαρανταήμερον της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος, συμπεριλαμβανομένης τα σατανόμορφα άμφια των αγαρηνών, πασάδων εις το σώμα αυτής χρησιμοποιούσα, αλλά και την παρθενίαν αυτής απεμπολήσασαν, εις τον ψευδοπροφήτην θυσίαν προσφέρουσαν, εις την ασέβιαν και εις τον δαιμονισμόν τους πρώην ομοθρήσκους της προκαλούσα και προσκαλούσα»

Ο Γερμανός ανατολιστής και βυζαντινολόγος Α. Μόρντμαν, στο έργο του «Πολιορκία και Άλωσις της Κωνσταντινουπόλεως», έχοντας υπόψη του και τις τουρκικές ιστορικές πηγές, γράφει πως ο τούρκος ιστορικός της Αλώσεως Σακαϊικούλ Νόμανι διασώζει την πληροφορία ότι «σαράντα παπάδες της Αγιασοφιάς αλλαξοπίστησαν τις παραμονές της Αλώσεως και αυτομόλησαν στο τουρκικό στρατόπεδο για να σώσουν την ψυχή τους από τη μαγαρισιά που τους υποχρέωνε να ζουν η εξουσία των ενωτικών Παλαιολόγων.». Άλλοι πάλι αυτομολούσαν στο τουρκικό στρατόπεδο και οι Τούρκοι τους περιποιούντο με κάθε είδους αγαρηνή ασελγή «φιλοφροσύνη».

Ο Τούρκος ιστορικός της Αλώσεως Ταρίχ μουν Χεβατί γράφει στην «Ιστορία της Πόλης και του Βοσπόρου» (σελ. 143): «Από ένα μέρος του κάστρου Ρωμανού που ήταν ο αδύνατος κρίκος έφευγαν προς το τουρκικό στρατόπεδο μπουλούκια οι φανατισμένοι ανθενωτικοί καλόγεροι. Το όνομα ενός που το δήλωνε κιόλας ήταν Πέτρος. Μόλις έφτασε στο στρατόπεδο μάς δήλωσε ότι έμπαινε κάτω από την προστασία του Μωάμεθ και ότι γίνεται υπήκοος του προφήτη και ότι κι άλλοι πολλοί καλόγεροι τον ακολουθούν ώστε όλοι μαζί να γίνουν “ΜΑΒΑΛΙ” υπό την κραταιάν προστασίαν του Σουλτάν Αχμέτ ΄Β του Μεγαλοπρεπούς (του μετέπειτα δηλαδή πορθητή)». Ο αυτομολήσας καλόγερος βγήκε στα λόγια του αληθινός γιατί μετά από λίγες μέρες και άλλο ένα μπουλούκι ασκέρ από καλόγερους έκανε τα ίδια με τον Πέτρο τον ερημίτη.

Ο μέγιστος των νεότερων Βυζαντινών ιστορικών Γάλλος Σλουμπερζέ στο έργο του «Η Άλωσις της Κωνσταντινουπόλεως» σε μετάφραση και σχολιασμό του έγκριτου βυζαντινολόγου-ιστοριοδίφη Σπ. Λάμπρου (Αθήνα, 1914) αναφέρει και το ακόλουθο περιστατικό (σελ.51): «Ο καλόγερος Νεόφυτος ο Ρόδιος και ο αρχιμάστορας που πήραν πολλά χρήματα από τον αυτοκράτορα για να επιδιορθώσουν τα χαλασμένα μέρη του κάστρου, καταχράστηκαν τα χρήματα κι άφησαν το κάστρο αμαστόρευτο, ώστε να μπορέσουν οι Τούρκοι εύκολα να περάσουν από τα μέρη αυτά διαγουμίζοντας την αμαρτωλή-παπική Πόλη»

[1451]

Δεν με εκπλήσσει, η ρωμαϊκή αυτοκρατορία καταπίεζε τους Έλληνες όπως και τους υπόλοιπους υπόδουλους λαούς. Το μπέρδεμα δημιουργείται μόνο σε όσους πίστεψαν το ψέμα του βυζαντίου και της ελληνορθοδοξίας.

[ΑΙΝΕΙΑΝ06]

Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις αφορούν καταστάσεις του σημερινού παρόντος σαν διακρατικές σχέσεις που αφορούν σημερινά συμφεροντα , και δεν έχουν σχέση με το ιστορικό παρελθόν

[Λεγεών]

Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις αφορούν καταστάσεις του σημερινού παρόντος σαν διακρατικές σχέσεις που αφορούν σημερινά συμφεροντα , και δεν έχουν σχέση με το ιστορικό παρελθόν

Μπράβο, πες και ότι ήταν προς το συμφέρον των μεγαλογαιοκτημόνων της Ανατολής να γίνουν Τούρκοι.

[George_V]

Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις αφορούν καταστάσεις του σημερινού παρόντος σαν διακρατικές σχέσεις που αφορούν σημερινά συμφεροντα , και δεν έχουν σχέση με το ιστορικό παρελθόν

Μπράβο, πες και ότι ήταν προς το συμφέρον των μεγαλογαιοκτημόνων της Ανατολής να γίνουν Τούρκοι.

Αν και διαφωνω με καποια σημεια/πηγες των παραπανω ποστς μπορω να πω οτι αυτο ισχυσε απο τον 12ο αιώνα και μετα. Ουσιαστικα μετα το Μαντζικερτ και το Μυριοκέφαλο οταν αφησαμε τους Σελτζουκους να πλημμυρισουν την Ανατολια. Πριν δεν υπηρχε κανενας λογος να αποστατησουν οι γαιοκτημονες. Ουτε καν την περιοδο της ακμης των Αββασιδων με τους οποιους γειτονευαν.

[Δημοκρατικός]

Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις αφορούν καταστάσεις του σημερινού παρόντος σαν διακρατικές σχέσεις που αφορούν σημερινά συμφεροντα , και δεν έχουν σχέση με το ιστορικό παρελθόν

Μπράβο, πες και ότι ήταν προς το συμφέρον των μεγαλογαιοκτημόνων της Ανατολής να γίνουν Τούρκοι.

Αν και διαφωνω με καποια σημεια/πηγες των παραπανω ποστς μπορω να πω οτι αυτο ισχυσε απο τον 12ο αιώνα και μετα. Ουσιαστικα μετα το Μαντζικερτ και το Μυριοκέφαλο οταν αφησαμε τους Σελτζουκους να πλημμυρισουν την Ανατολια. Πριν δεν υπηρχε κανενας λογος να αποστατησουν οι γαιοκτημονες. Ουτε καν την περιοδο της ακμης των Αββασιδων με τους οποιους γειτονευαν.

Λίγοι αποστάτησαν και έγιναν Άραβες σε Συρία κλπ.

[George_V]

Μπράβο, πες και ότι ήταν προς το συμφέρον των μεγαλογαιοκτημόνων της Ανατολής να γίνουν Τούρκοι.

Αν και διαφωνω με καποια σημεια/πηγες των παραπανω ποστς μπορω να πω οτι αυτο ισχυσε απο τον 12ο αιώνα και μετα. Ουσιαστικα μετα το Μαντζικερτ και το Μυριοκέφαλο οταν αφησαμε τους Σελτζουκους να πλημμυρισουν την Ανατολια. Πριν δεν υπηρχε κανενας λογος να αποστατησουν οι γαιοκτημονες. Ουτε καν την περιοδο της ακμης των Αββασιδων με τους οποιους γειτονευαν.

Λίγοι αποστάτησαν και έγιναν Άραβες σε Συρία κλπ.

Πριν το 12ο αιωνα ελαχιστοι και συνηθως ηταν αποβλητοι απο την καστα τους. Οι περισσοτεροι δεν ειχαν κανενα λογο να το κανουν πριν τον 12ο αιώνα.

Π.χ. ο Κωνσταντινος Φωκάς αδελφός του Νικηφόρου Φωκα (του μετέπειτα Αυτοκράτορα) συνελήφθη απο τους Αραβες αιχμάλωτος στη μάχη της Γερμανικειας και στη φυλακη του προτάθηκε να αλλαξοπιστήσει με δελεαρ γη και πλουτη και αυτος αρνηθηκε. Οι Αραβες βλέποντας οτι δεν υπάρχει τελικα πιθανότητα να γινει μουσουλμάνος τον δηλητηρίασαν οσο ηταν υπο κράτηση.

[ΑΙΝΕΙΑΝ06]

Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις αφορούν καταστάσεις του σημερινού παρόντος σαν διακρατικές σχέσεις που αφορούν σημερινά συμφεροντα , και δεν έχουν σχέση με το ιστορικό παρελθόν

Μπράβο, πες και ότι ήταν προς το συμφέρον των μεγαλογαιοκτημόνων της Ανατολής να γίνουν Τούρκοι.

Για τα δεδομένα ΕΚΕΊΝΗΣ της ιστορικής περιόδου , ήταν προς το συμφέρον τους η όχι ;

[Λεγεών]

Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις αφορούν καταστάσεις του σημερινού παρόντος σαν διακρατικές σχέσεις που αφορούν σημερινά συμφεροντα , και δεν έχουν σχέση με το ιστορικό παρελθόν

Μπράβο, πες και ότι ήταν προς το συμφέρον των μεγαλογαιοκτημόνων της Ανατολής να γίνουν Τούρκοι.

Για τα δεδομένα ΕΚΕΊΝΗΣ της ιστορικής περιόδου , ήταν προς το συμφέρον τους η όχι ;

Αλίμονο, συμφέρον πάνω από όλα.

[NewModelArmy]

Διαβαζωντας ολα αυτα τα ενδιαφεροντα μου δημιουργηθηκε η απορια.Ντοπιοι στρατιωτες υπηρχαν καθολου στο υστερο Βυζαντιο;Ουτε το 20% δεν πρεπει να ηταν.Ολοι βολεμενοι στα μοναστηρια.Ακομα και στην πολιορκια το 1453 περισσοτεροι ηταν οι Ιταλοι υπερασπιστες απο τους Βυζαντινους.

[1451]

Υπερασπιστές όχι, μισθοφόροι ήταν που μόλις είδαν ότι έχαναν παραδόθηκαν ή έτρεξαν μακριά.