Ρωμαϊκό σεξουαλικό chart

[Δημοκρατικός]

Oh really?

Πώς το ξύριζε; Κόντρα;

Ρε παιδιά σοβαρά τώρα;; Και τι αναπλαστική - επουλωτική κρέμα έβαζαν μετά;

Τσου...

Τσιμπιδάκι.

Και στις βαριες περιπτώσεις αποτριχωση με κερι η ρετσινι.

Όλη εκείνη η περιοχή τσιμπιδάκι;;

Και κάποια σημεία είναι και πολύ ευαίσθητα.

Τι λέτε; Δεν είναι εύκολο αυτό.

Noμίζω ότι το μάδημα θα ήταν το τελευταίο που θα σε ανησυχούσε στην αρχαία Ρώμη.

Τουαλέτα πήγαινες (τουλάχιστον οι άνδρες) παρέα με άλλους, και χρησιμοποιούσες κοινόχρηστα βρεγμένα-σκατωμένα σφουγγάρια για να "σκουπιστείς"

SpoilerShow

[George_V]

Oh really?

Πώς το ξύριζε; Κόντρα;

Ρε παιδιά σοβαρά τώρα;; Και τι αναπλαστική - επουλωτική κρέμα έβαζαν μετά;

Τσου...

Τσιμπιδάκι.

Και στις βαριες περιπτώσεις αποτριχωση με κερι η ρετσινι.

Όλη εκείνη η περιοχή τσιμπιδάκι;;

Και κάποια σημεία είναι και πολύ ευαίσθητα.

Τι λέτε; Δεν είναι εύκολο αυτό.

Και ακριβως για αυτο το λογο οι εξειδικευμενες σκλάβες για αυτη τη δουλεια ηταν πανακριβες. Σκεψου οτι ενας ανειδικευτος σκλάβος κοστιζε χοντρικα γυρω στα 2000 σηστέρσια. Μια εξειδικευμένη σκλάβα για τέτοια δουλεια μπορουσε να πιασει μεχρι και 20000 σηστέρσια

[hellegennes]

hellegennes(δεν πιστεύω ότι τρως ακόμα )

Oh, for goodness sake!

κοινώς, το βάρος έπεφτε στην πράξη, όχι στο φύλο του σεξουαλικού παρτενέρ όπως το βλέπουμε σήμερα,. Μπορούσες να έχεις ομοφυλοφιλικές σχέσεις και να παραμένεις άντρας, και ακόμα περισσότερο, ήταν δείγμα αντρισμού, αρκεί να παρέμενες ενεργητικός, και αντίθετα, δεν αντίστροφα, δεν είχε σημασία αν η παρτενέρ σου ήταν γυναίκα: αν της έκανες στοματικό, ήσουν παθητικός, δηλαδή γυναικωτός, πιο κοντά στην κατηγορία του ομοφυλόφιλου παθητικού παρά στην κατηγορία του ετεροφυλόφιλου, που όμως ήταν ενεργός.

απλό δεν είναι;

Sure, επισήμως μπορεί να έβγαζαν αυτήν την εικόνα, είναι όμως ακραία αντίθετη στην βιολογική πραγματικότητα. Δηλαδή κάποιος που τους αρέσει να γαμάει άντρες, είναι πολύ δύσκολο να μην του αρέσει να κάνει κι άλλα πράγματα με άντρες και πολύ σπάνιο, μην πω τελείως μύθος.

[Σενέκας]

hellegennes(δεν πιστεύω ότι τρως ακόμα )

Oh, for goodness sake!

κοινώς, το βάρος έπεφτε στην πράξη, όχι στο φύλο του σεξουαλικού παρτενέρ όπως το βλέπουμε σήμερα,. Μπορούσες να έχεις ομοφυλοφιλικές σχέσεις και να παραμένεις άντρας, και ακόμα περισσότερο, ήταν δείγμα αντρισμού, αρκεί να παρέμενες ενεργητικός, και αντίθετα, δεν αντίστροφα, δεν είχε σημασία αν η παρτενέρ σου ήταν γυναίκα: αν της έκανες στοματικό, ήσουν παθητικός, δηλαδή γυναικωτός, πιο κοντά στην κατηγορία του ομοφυλόφιλου παθητικού παρά στην κατηγορία του ετεροφυλόφιλου, που όμως ήταν ενεργός.

απλό δεν είναι;

Sure, επισήμως μπορεί να έβγαζαν αυτήν την εικόνα, είναι όμως ακραία αντίθετη στην βιολογική πραγματικότητα. Δηλαδή κάποιος που τους αρέσει να γαμάει άντρες, είναι πολύ δύσκολο να μην του αρέσει να κάνει κι άλλα πράγματα με άντρες και πολύ σπάνιο, μην πω τελείως μύθος.

Οι κοινωνικές πραγματικότητες τείνουν να δομούνται ανεξάρτητα απο τις βιολογικές, όταν δεν τους πάνε κόντρα. Κάνε εικόνα την κοινωνική κατασκευή του ομοφυλόφιλου σήμερα: είναι δυνατό να εντοπίσεις έναν ομοφυλόφιλο σήμερα χωρίς να μπεις στην κρεβατοκάμαρά του. Πως; Απο τον τρόπο που φέρεται, που μιλάει, απο το που συχνάζει, απο τα ενδιαφέροντά του. Ακούνε όλοι οι γκέι Άννα Βίσση; Λατρεύουν όλοι οι γκέι τη Τζούντι Γκάρλαντ ή τη Γκρέις Κέλλυ; Προφανώς όχι, γιατί υπάρχει απο τη μια η βιολογική πραγματικότητα του ανθρώπου που προτιμάει να έχει σεξουαλικε΄ς επαφές με άτομα του ίδιου φύλου, και απο την άλλη υπάρχει η κοινωνική κατασκευή του γκέι, που δομείται γύρω απο την παραπάνω βιολογική πραγματικότητα, αλλά δε θα μπορούσε ποτέ να την καλύπτει πλήρως. Απο την άλλη υπάρχει και η κοινωνική κατασκευή του "πούστη", που επίσης δομείται γύρω απο την ίδια βιολογική πραγματικότητα, αλλά μπορεί να έχει εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά απο την κοινωνική ταυτότητα του γκέι. ο "γκέι" ή ο "πούστης" είναι ταυτότητες, κοινωνικές κατασκευές, παράλληλες αλλά ανεξάρτητες απο τη βιολογική πραγματικότητα.

Προφανώς η ίδια βιολογική πραγματικότητα υπήρχε στον αρχαίο κόσμο, αλλά τα κοινωνικά οικοδομήματα και οι αντιλήψεις γύρω απ'αυτή ήταν εντελώς διαφορετικές. Αρχικά αν ήσουν δούλος, ή γυναίκα της υψηλής κοινωνίας, η κοινωνική πραγματικότητα σου στερούσε εντελώς το δικαίωμα της σεξουαλική επιλογής, εκ των πραγμάτων δηλαδή, η όποια βιολογική πραγματικότητα ίσχυε, ήταν εντελώς ασήμαντη. Υπήρχαν ελεύθεροι άνθρωποι που είχαν μεγαλύτερη ευελιξία στο να δράσουν πάνω στη βιολογική τους πραγματικότητα. Στην περίπτωση των ομοφυλόφιλων που είχαν σεξουαλικές επαφές ως παθητικοί, μάλλον αυτό οδήγησε στην κοινωνική κατασκευή αυτού που λέγανε κίναιδος, ή καταπύγων κοκ, που ενδεχομένως να μοιάζει σε σημεία με τις δικές μας κατασκευές, αλλά σίγουρα είναι διαφορετικές. Αν δεν είχαν χαθεί στον χρόνο, ενδεχομένως να μαθαίναμε ότι οι άνθρωποι τους οποίους ονόμαζαν κίνδαιδοι, μπορεί να είχαν μια εντελώς δική τους κοινωνική κατασκευή για να εκλογικεύσουν αυτό που έκαναν και να περιγράψουν τον εαυτό τους. Δε θα το μάθουμε ποτέ, αλλά γενικά, αυτό είναι το αντικείμενο της ιστορίας.

edit: τρανταχτό παράδειγμα αυτού που σου λέω, είναι η γυναικεία σεξουαλικότητα στον μεσαίωνα, όπου έχουμε και λίγες περισσότερες πηγές.

Benedetta, η δαιμονισμένη καλόγρια

η Μπενεντέτα προφανώς είχε βιολογικά ομοφυλοφιλικές τάσεις, αλλά δεν μπορούσε να τις εκφράσει ή να τις εκλογικεύσει με άλλο τρόπο με άλλο τρόπο εκτός απο το χριστιανικό λεξιλόγιο. Δε νομίζω ότι τους είπε ψέματα. Όντως πίστευε ότι ήταν δαιμονισμένη. Το ίδιο και η Αγία Τερέζα του Αβίλα, που έβλεπε οράματα

I saw in his hand a long spear of gold, and at the iron's point there seemed to be a little fire. He appeared to me to be thrusting it at times into my heart, and to pierce my very entrails; when he drew it out, he seemed to draw them out also, and to leave me all on fire with a great love of God. The pain was so great, that it made me moan; and yet so surpassing was the sweetness of this excessive pain, that I could not wish to be rid of it. The soul is satisfied now with nothing less than God. The pain is not bodily, but spiritual; though the body has its share in it. It is a caressing of love so sweet which now takes place between the soul and God, that I pray God of His goodness to make him experience it who may think that I am lying.[3]

[hellegennes]

Εδώ όμως βάζεις στον παιχνίδι την θρησκεία, που είναι πολύ μα πολύ ισχυρότερος ανασταλτικός και οδηγητικός παράγοντας από τα κοινωνικά πρότυπα. Είμαι βέβαιος ότι ένας Ρωμαίος αυτοκράτορας ή ευγενής δεν θα πολυνοιαζόταν για το πρότυπο του κίναιδου, αλλά θα φρόντιζε να μείνει στην ντουλάπα. Δεν πιστεύω ότι θα τον επηρέαζε το κοινωνικό κατασκεύασμα «παίρνω πίπες σε άντρες = είμαι κίναιδος, αλλά γαμάω άντρες = όχι».

[Σενέκας]

Εδώ όμως βάζεις στον παιχνίδι την θρησκεία, που είναι πολύ μα πολύ ισχυρότερος ανασταλτικός και οδηγητικός παράγοντας από τα κοινωνικά πρότυπα. Είμαι βέβαιος ότι ένας Ρωμαίος αυτοκράτορας ή ευγενής δεν θα πολυνοιαζόταν για το πρότυπο του κίναιδου, αλλά θα φρόντιζε να μείνει στην ντουλάπα. Δεν πιστεύω ότι θα τον επηρέαζε το κοινωνικό κατασκεύασμα «παίρνω πίπες σε άντρες = είμαι κίναιδος, αλλά γαμάω άντρες = όχι».

Τη θρησκεία τη βάζω μόνο γιατί αυτή τύχαινε να κατασκευάζει τα κοινωνικά πρότυπα του μεσαίωνα. Είναι απλό παράδειγμα του πως το ίδιο βιολογικό φαινόμενο έχει εντελώς διαφορετικές προσεγγίσεις, ανάλογα με το κοινωνικό context. Όσο για το αν ένας ρωμαίος ευγενής νοιαζόταν για τα κοινωνικά πρότυπα, δεν φαντάζεσαι πόσο πολύ νοιαζόταν. Δε νομίζω ότι υπήρχε κάτι που τους ενδιέφερε περισσότερο απο τη δημόσια εικόνα τους. Και στην τελική, οι κοινωνικές κατασκευές εσωτερικεύονται απο τα μέλη, δεν είναι απλές φόρμες ούτε επιβάλλονται με το ζόρι. Τον ενδιέφερε να μη σταμπαριστεί ως κίναιδος γιατί είχε την ίδια άποψη και εικόνα για τον κίναιδο που είχαν και όλοι οι άλλοι. Ήταν πολύ δύσκολο για έναν άνθρωπο πριν τη σύγχρονη εποχή να ξεπεράσει τα κοινωνικά πρότυπα, να μπει στη δική του υπο-ομάδα με τη δική της υποκουλτούρα και αυτή να έχει τη δυνατότητα να συνυπάρχει παράλληλα με όλες τις άλλες. Προφανώς και υπήρχαν άτομα που σκέφτονται διαφορετικά απο το σύνολο. Πάντα υπάρχουν και καλά κάνουν και υπάρχουν, αφού έτσι δημιουργούνται οι νέες ιδέες και τα νέα πρότυπα, αλλά πριν τη σύγχρονη εποχή, λόγω αντικειμενικών συνθηκών, ήταν πιο δύσκολο να ξεφύγεις από την κοινωνική βαρύτητα που σε τράβαγε πίσω στο σύνολο.

Αρκεί να σκεφτείς ότι παρά τις όποιες ηθικές διαφωνίες και να είχαν κατα καιρούς, και παρά το πόσο απαίσιο έβρισκαν τον θεσμό, δεν υπάρχει κανένας, ούτε ένας συγγραφέας στον κλασικό ελληνορωμαϊκό κόσμο που να υποστήριξε την κατάργηση της δουλειάς. Ούτε καν οι ίδιοι οι δούλοι, ούτε καν οι χριστιανοί. Ακόμα και οι εξεγερμένοι δούλοι δεν είχαν ως στόχο την κατάργηση του θεσμού. Είχαν ως στόχο να ελευθερωθούν και να φτιάξουν το δικό τους κράτος υποδουλώνοντας τους πρώην αφέντες τους, που σημαίνει ότι η εξήγηση ως προς το γιατί κανένας δε σκέφτηκε να το την καταργήσει, δεν έχει να κάνε ούτε με οικονομικούς ούτε με ταξικούς παράγοντες κλπ. Ήταν πολύ βαθύτερο...ήταν τρόπος σκέψης δηλαδή κοινωνική κατασκευή, αυτή που έλεγε ότι κάποιο άνθρωποι είναι γεννημένοι να είναι ελεύθεροι και κάποιοι δούλοι, γιατί "έτσι είναι ο κόσμος". Η δουλεία καταργήθηκε εκ των πραγμάτων μόνη της, γιατί έπαψε(ή σχεδόν έπαψε) να υπάρχει ως κοινωνική πραγματικότητα πριν καν σκεφτεί κανένας να την καταργήσει. Τρελό δεν είναι;

[hellegennes]

Στάσου. Μέχρι ένα σημείο συμφωνούμε. Εγώ δεν είπα ότι δεν ενδιέφερε τον ευγενή η δημόσια εικόνα του. Κάθε άλλο, γι' αυτό είπα ότι τις όποιες παράταιρες πράξεις του θα τις έκρυβε στην ντουλάπα. Σίγουρα τα κοινωνικά πρότυπα επηρεάζουν τον τρόπο που σκεφτόμαστε, αλλά η βιολογική πραγματικότητα και συγκεκριμένα οι δυο πιο σημαντικές -της πείνας και της σεξουαλικής επιθυμίας- είναι αμείλικτες· δεν πολυσυμμαζεύονται από κοινωνικές ιδέες.

Ακόμη και η θρησκευτική απειλή της κολάσεως δεν νομίζω να σταμάτησε ποτέ κανέναν έφηβο να μαλακίζεται. Το πολύ-πολύ να το μετάνιωναν κάποιοι βαθιά θρησκευόμενοι αμέσως μετά και να είχαν τύψεις και φόβους. Αλλά όταν τους ερχόταν πάλι επιθυμία, θα τα ξαναξεχνούσαν όλα.

Ακόμη χειρότερα για τους ομοφυλόφιλους, που έχουν γενικά λιγότερες σεξουαλικές συστολές. Ακόμη κι αν συμφωνούσαν με το κοινωνικό πρότυπο του κίναιδου και το έβρισκαν κατακριτέο, αυτό δεν θα τους σταματούσε από το να κάνουν πράγματα που θεωρούνταν γκέι. Το πολύ-πολύ να έγραφαν κάνα ποίημα, μετά, για τον δαίμονα που έχουν μέσα τους και τους ωθεί σε άνομες πράξεις.

[Σενέκας]

ένα πρόβλημα είναι ότι εκείνη την εποχή, δεν υπήρχε ντουλάπα για να κρυφτούν. Σίγουρα όχι για τα ανώτερα στρώματα

[hellegennes]

Καλά και σε προηγούμενες εποχές ζούσαν σε ένα ελληνικό σπίτι 10 νοματαίοι. Ανδρόγυνο με παιδιά, πρεσβύτερους και ίσως κάποιον άρρωστο συγγενή, θείο, θεία και τα λοιπά και όλα αυτά σε πολύ μικρά σπίτια. Παρ' όλα αυτά, οι νεαροί της εποχής βρίσκανε τρόπο να γαμιούνται στα κρυφά πριν τον γάμο, να χαμουρεύονται και να τον παίζουν. Νομίζω ότι υποτιμάς την ανθρώπινη επινοητικότητα και καπατσοσύνη.

[ΓΑΛΗ]

Η αποτρίχωση, το μακιγιάζ, οι κρέμες κλπ ήταν πολύ συνηθισμένα σε όλον τον αρχαίο κόσμο.

ΑΤΟΜΙΚΗ ΥΓΙΕΙΝΗ

Οι Έλληνες γιατροί έδιναν μεγάλη σημασία στην υγιεινή, στην περιποίηση του σώματος και στις σωματικές ασκήσεις, τόσο για τους άνδρες, όσο και για τις γυναίκες, προκειμένου να διατηρήσουν την υγεία και ευεξία τους.
Πόσο παράξενη μοιάζει η εικόνα του Σωκράτη να γυμνάζεται σε προχωρημένη ηλικία, για να ρίξει την κοιλιά του, που είχε ξεπεράσει το κανονικό μέγεθος;
Μάθαιναν από παιδιά να πλένονται και να κολυμπούν στη θάλασσα και στα ποτάμια.
Οι γυναίκες δεν πλένονταν σε δημόσιους χώρους, παρά μόνο κατά την διάρκεια θρησκευτικών γιορτών, όπως τα Ελευσίνια μυστήρια, στο Φάληρο.
Τα λουτρά είναι γνωστά στον Ελλαδικό χώρο από την προϊστορική περίοδο και στους ιστορικούς χρόνους τα συναντάμε μόνο σε ανάκτορα και κατοικίες Το λουτρό ήταν ένα σεμνό δωμάτιο με πολλά αγγεία και ένα καζάνι για το νερό.
Οι επισκέπτες αλείφονταν στο σώμα με ελαιόλαδο, αναμεμιγμένο με αρωματικές ουσίες Ακριβώς όπως έκαναν και οι αθλητές των αγώνων. Έπειτα έξυναν το σώμα με την στλεγγίδα και ξεπλένονταν με νερό.
Κατά τον 6ο αιώνα π.χ υπήρχαν στην Αθήνα μνημειώδεις κρήνες, όπου έρχονταν οι γυναίκες να γεμίσουν τις στάμνες τους, αλλά και να κάνουν το ντους τους, καθώς ήταν ψηλά οι κρουνοί τους.
Από τον 5ο αιώνα π. Χ όσοι ζουν στις πόλεις, μπορούν να πλένονται στα δημόσια λουτρά που διαθέτουν ζεστό νερό και πιθανόν ατμόλουτρα. Οι αίθουσες των λουτρών ήταν περίκεντρες και είχαν ολόγυρα, κάθετα στους τοίχους, περισσότερους χαμηλούς λουτήρες.
Η ατομική καθαριότητα γίνεται με νερό που χύνουν οι λουτροχόοι, τα νεαρά αγόρια, που εργάζονται εκεί. Υπάρχει αίθουσα για την αποκλειστική χρήση μόνο των γυναικών, όπου σύχναζαν όμως μόνο οι εταίρες, οι φτωχές Αθηναίες, και οι δούλες.
Στον 4ο αιώνα γνώριζαν το ατομικό λουτρό ξεκούρασης και καθαριότητος. Δημόσια λουτρά με παροχή ζεστού νερού σε θερμαινόμενο χώρο, εμφανίζονται στους κλασσικούς χρόνους. Αργότερα, εξελίσσονται στις μεγάλες λουτρικές εγκαταστάσεις των Ρωμαϊκών χρόνων.

Στους Αθηναίους άρεσε να πλένονται το βράδυ πριν το δείπνο. Έπλεναν τα χέρια τους σε νιπτήρες με ψηλό στήριγμα και τα πόδια τους σε μεταλλικές λεκάνες, ρηχές, που κατέληγαν σε τρία πόδια με νύχια λιονταριού. Έριχναν άραγε νερό στο πρόσωπο τους τα πρωινά; Έπλεναν τα δόντια τους; Είναι πιθανόν, αλλά δεν υπάρχουν σχετικές μαρτυρίες. Το ξέπλυμα του στόματος θα ήταν επιθυμητό γιατί υπήρχε η συνήθεια να χρησιμοποιούν το στόμα τους σαν πορτοφόλι για τα νομίσματα τους.
Τρία ήταν τα αντικείμενα, που διέθεταν στην κλασσική εποχή για την σωματική υγιεινή τους. Η στλεγγίδα, ο αρύβαλλος και ο σπόγγος Ο αρύβαλλος, που σταδιακά αντικαταστάθηκε από την λήκυθο, περιείχε αρωματικό ελαιόλαδο με το οποίο έκαναν πολλές επαλείψεις. Κατά το πλύσιμο, βρέχονταν με άφθονο νερό και τρίβονταν με φυσικό σφουγγάρι.
Δεν υπήρχε σαπούνι και γι αυτό καμιά φορά χρησιμοποιούσαν σκόνη από άργιλο ή ποτάσα, παρασκευασμένη από στάχτη ξύλων και οι οποίες σύμφωνα με τον Αριστοφάνη, ερέθιζαν τα μάτια. Στον 3ο αι. π. Χ φαίνεται πως έφτιαχναν μια πάστα, σαν κρέμα για να πλένουν τα χέρια.
Για την φροντίδα του σώματος έτρεφαν μεγάλη εκτίμηση στο βρόχινο νερό από τις στέρνες, για το οποίο ο Ιπποκράτης, στην πραγματεία του, περί υδάτων και τόπων, υποστηρίζει πως έχει απολυμαντικές ιδιότητες.
Η φροντίδα γι ατομική καθαριότητα δεν ίσχυε για όλες τις κοινωνικές τάξεις και δεν ίσχυε ιδιαίτερα για όσους διέμεναν στην επαρχία, αλλά η παρουσία λουτήρα σε σπίτια της Ολύνθου και της Θάσου φανερώνει ότι ακόμη και στις απόκεντρες πόλεις, δεν παραμελούσαν την ατομική τους περιποίηση.
Οι γυναίκες πλένονταν στο σπίτι, βρέχοντας με νερό το σώμα τους ενώ κάθονταν διπλωμένες με λυγισμένα πόδια, σε ξαπλωτούς λουτήρες, σ’ ένα δωμάτιο του γυναικωνίτη, ή μέσα σε μια γούρνα ή στο λουτρό.

Το δωμάτιο του λουτρού έχει συνήθως ένα λουτήρα και έναν ασκό για τους καθαρμούς. Εδώ ακουμπούν και τα αναγκαία για τον καλλωπισμό αντικείμενα: σφουγγάρια, στλεγγίδες, καθρέπτες, ξυράφια, αγγεία με αρώματα, αρύβαλλους, αλάβαστρα, ληκύθους.
Η συχνή φοίτηση στα βαλανεία, τα λουτρά δηλ. εκτός από εκείνα που ήταν προσαρμοσμένα στα γυμνάσια, θεωρείται τρυφηλότητα στην Αρχαία Αθήνα του 4ου αιώνα π.χ.
Οι Αθηναίοι κάθε απόγευμα, πριν το γεύμα, περνούσαν από τους χώρους των γυμνασίων, για να συζητήσουν, να φιλοσοφήσουν και να περιποιηθούν το σώμα τους, ενώ ταυτόχρονα απολάμβαναν την ζεστασιά, ιδιαίτερα τον χειμώνα.
Στην κλασσική Ελλάδα, της δημοκρατίας, της ευημερίας, του ωραίου, του λαμπρού, ταυτόχρονα με τις πνευματικές αναζητήσεις, φρόντιζαν με την ίδια ευλάβεια και το σώμα τους.

Από την μινωική και μυκηναϊκή εποχή, ο καλλωπισμός είναι μέρος της καθημερινής ζωής ανδρών και γυναικών, όλων των κοινωνικών τάξεων. Η χρήση καλλυντικών, όπως αρωμάτων, αλοιφών, ψιμυθίων, αρωματικών λαδιών, μεταδόθηκε από την αρχαία Αίγυπτο, με την οποία είχαν αποκτήσει σχέσεις. Εμείς σήμερα χρησιμοποιούμε τα καλλυντικά για να προστατέψουμε το πρόσωπο μας ή να το ομορφύνουμε.
Στην αρχαία Αίγυπτο, η χρησιμοποίηση τους γινότάν για λόγους υγείας ή επιβαλλόταν από μαγικούς και θρησκευτικούς λόγους. Οι αλοιφές και τα λάδια αποτελούσαν προστασία του δέρματος από την ζέστη του ήλιου και το σκληρό κλίμα της χώρας. Αποτελούσαν μέρος της καθημερινής υγιεινής των Αιγυπτίων, που έκαναν συχνά λουτρό, έτριβαν το σώμα με λάδια και κρέμες κι αρωματίζονταν με μεθυστικές ευωδιές, που τις αγαπούσαν πολύ. Ήταν ανάγκη ζωής για όλες τις τάξεις της αιγυπτιακής κοινωνίας.

Είναι εξάλλου γνωστό για την ιδιαίτερη αγάπη που έτρεφε η βασίλισσα Κλεοπάτρα για τα αρωματικά μπάνια, το περίτεχνο μακιγιάζ του προσώπου της και την γοητεία που σκόρπιζε γύρω της με το γοητευτικό άρωμα της, στο οποίο δεν αντιστάθηκε ούτε ο Ρωμαίος αυτοκράτορας, ούτε ο Μάρκος Αντώνιος. Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η χρήση των αρωματικών ουσιών για την ταρίχευση των νεκρών, για θρησκευτική χρήση και προσφορά στους θεούς, γι’ αυτό και η μεγάλη ποικιλία ακριβών συστατικών, που απαιτούνταν για την αρχαία αιγυπτιακή λατρεία. Για λόγους υγείας αρχικά, οι Αιγύπτιοι χρησιμοποιούσαν και τα ψιμύθια, όπως ο μαλαχίτης και ο γαληνίτης. Τα χρησιμοποιούσαν σαν φάρμακο για τις αρρώστιες των ματιών.

Οι Μυκηναίες και οι Μινωίτισσες επηρεάστηκαν από την ποικιλία των Αιγυπτιακών ειδών καλλωπισμού, αλλά έβαλαν και την δική τους σφραγίδα, που με την σειρά τους μετέδωσαν στους κλασσικούς και ελληνιστικούς χρόνους.
Στην κλασσική Ελλάδα τις γυναίκες τις απασχολούσε ιδιαίτερα ο καλλωπισμός. Τη γυναικεία φιλαρέσκεια διακωμώδησαν άλλωστε, και οι κωμωδιογράφοι της εποχής, όπως ο Αντιφάνης: Έτσι περιγράφει με ακρίβεια τα στάδια της καλλωπιστικής προετοιμασίας μιας κομψής γυναίκας

«καθαρίζεται πρώτα..., τρίβει το δέρμα της, χτενίζεται, σπογγίζει το σώμα της, πλένεται, καθρεφτίζεται, ντύνεται, αρωματίζεται, στολίζεται, αλείφεται με πομάδες» .

Πολλά αντικείμενα καλλωπισμού βρέθηκαν στο Δίον, στα Μινωικά και Μυκηναϊκά ανάκτορα, σε ανδρικούς και γυναικείους τάφους. Τα κτερίσματα αυτά τους ακολουθούσαν και στην τελευταία τους κατοικία. Είναι περίτεχνα ευρήματα, εξαιρετικής ποιότητας και αισθητικής, αριστουργήματα μικρογλυπτικής, που φανερώνουν την αξία του περιεχομένου τους. Βρέθηκαν γυάλινα μπουκαλάκια, βάζα για μυραλοιφές, γυάλινοι καθρέπτες με χρυσές, ασημένιες ή ελεφάντινες λαβές , χτένια , χρώματα για βάψιμο μέσα σε παλέτες, χρυσές περόνες για την μίξη αρωμάτων.

Οι αρχαίες Ελληνίδες χρησιμοποιούσαν κρέμες για ν’ ασπρίσουν τα μάγουλα, ψιμύθια, βαφές, για τα φρύδια και τις βλεφαρίδες. Γνωρίζουμε ακόμη πως στο εργαστήριο του Πύρωνα έφτιαχναν μία σπάνια αλοιφή πανάκριβη, από κιννάβαρι. Πολλές γυναίκες διέθεταν ολόκληρο εργαστήριο καλλωπισμού, με τριχολαβίδες, καρφίτσες, μπουκαλάκια αρωμάτων και ουσιών, δοχεία με κρέμες, τις ‘πυξίδες’ , ξύλινα συνήθως ή πήλινα, που περιέχουν φυσικές κρέμες και αλοιφές. Στα αρχαία κείμενα η χρήση τους θεωρείται σαν τέχνασμα των γυναικών ελευθερίων ηθών.
Όσες γυναίκες επιθυμούσαν να μακιγιαριστούν, είχαν στην διάθεση τους μεγάλη ποικιλία από παρασκευάσματα για τα μάτια, τα χείλη, τα μάγουλα. Πούδρες, και διάφορα έλαια ανακατεμένα με χρωστικές ουσίες ορυκτής ή φυτικής προέλευσης προσέφεραν την δυνατότητα ποικιλίας χρωμάτων: άσπρο, κόκκινο, μαύρο, ανάλογα με την ικανότητα του παρασκευαστή. Ψιμύθιο (ανθρακικός μόλυβδος, λευκού χρώματος), κόκκινο από φύκια, ή αλλιώς μίλτος (κόκκινο ορυκτό χώμα) γι τα μάγουλα ,κόκκινος μίλτος για τα χείλη.

Για το βάψιμο του προσώπου και των χειλιών χρησιμοποιούσαν επίσης σκόνη χένας, χυμό από μούρο, μολύβια ή την ρίζα του φυτού αλκέα (μολόχα). Μαύριζαν τα φρύδια με καπνά ή τριμμένο αντιμόνιο. Τα βλέφαρα τα σκίαζαν ελαφρά με κάρβουνο. Τις βλεφαρίδες τις έβαφαν πρώτα μαύρες, έπειτα με μείγμα από ασπράδι αυγού, αμμωνία και ρετσίνι. Μερικές γυναίκες πρέπει να παρασκεύαζαν τα διάφορα καλλυντικά μόνες τους ή με την βοήθεια των φιλενάδων τους ή ορισμένων ειδικών που έρχονταν στα σπίτια. Άλλες τα αγόραζαν από φαρμακέμπορους .Τα μάλασσαν και τα άπλωναν με σπάτουλες, κουτάλια και διάφορα ραβδάκια από ξύλο, κόκαλο και ελεφαντόδοντο.
Στα χείλη και στα μάγουλα έβαζαν ώχρα, ρεαλγάριο, σκόνη χένας, χυμούς από μούρο και άκανθα. Ορισμένα από αυτά ήταν αναμεμιγμένα με έλαια και κρέμες. Στα μαλλιά έβαζαν λάδι από μπουμπούκια δάφνης και κέδρου, για να είναι εύκαμπτα και σκουρόχρωμα. Οι γυναίκες φρόντιζαν μόνες τους για το πλύσιμο, το λάδωμα και το χτένισμα των μαλλιών τους, με την βοήθεια των δούλων και των φιλενάδων τους. Το βάψιμο των μαλλιών θεωρείται χαρακτηριστικό των εταίρων.

Οι Ελληνίδες της κλασικής εποχής συνηθίζουν να κάνουν μια προσεκτική αποτρίχωση, χρησιμοποιώντας τα λυχνάρια τους για να καινε τις μακρύτερες τρίχες, όπως το αναφέρει ωμά η Πραξαγόρα στις Εκκλησιάζουσες του Αριστοφάνη προσφωνώντας το λυχνάρι της:

«Μόνο εσύ φωτίζεις τα απόκρυφα σημεία των μηρών μας, καίγοντας το τρίχωμα που ανθίζει εκεί».

Το πιο ελαφρύ χνούδι το απομάκρυναν τις περισσότερες φορές με ξυράφι φτιαγμένο από έλασμα χαλκού ή οψιδιανού, και λιγότερο με τσιμπιδάκι ή κρέμα . Διάφορες αγγειογραφίες επιβεβαιώνουν, πως η αποτρίχωση σε μερικές γυναίκες, ήταν πλήρης.
Μερικές από τις δούλες βαρβαρικής προέλευσης, ιδιαίτερα οι τροφοί από την Θράκη, είχαν δερματοστιξίες,(τατουάζ), όπως μαρτυρούν κάποιες αγγειογραφίες.

Ο ΚΑΘΡΕΠΤΗΣ

Οι Έλληνες αγαπούσαν να φιλοσοφούν για οτιδήποτε. Ήταν εξαιρετικά κοινωνικοί. (Ο Δημοσθένης σ’ έναν λόγο του κατηγόρησε ένα Αθηναίο ότι είναι ακοινώνητος γιατί δεν έμπαινε ποτέ σε κουρείο, αρωματοπωλείο και άλλα καταστήματα.) Χώροι τέτοιων συζητήσεων ήταν τα αρωματοπωλεία και τα κουρεία. Οι κουρείς περιποιόντουσαν με επιμέλεια τα μαλλιά των Αθηναίων ,που ήταν μακριά ή πιο κοντά ανάλογα με την μόδα ,τα γένια και το μουστάκι, αλλά και τα νύχια στα πόδια και στα χέρια.
Άντρες και γυναίκες έβαφαν τα μαλλιά τους ή για να τα κάνουν πιο ανοιχτά ή για να κρύψουν την λευκότητα τους. Το χρώμα, που συνήθιζαν να τα βάφουν είναι το ξανθό. Δεν είναι παράξενο που ο Αριστοφάνης κατακρίνει μια γυναίκα λέγοντας :
«Εγινες μαύρη σαν το ελιξίριο που μ΄ αυτό ο Λυσικράτης συνηθίζει να βάφει τα μαλλιά του».
Φορούσαν επίσης περούκες ή πρόσθεταν μαλλιά. Ο καθρέφτης από γυαλισμένο μέταλλο είναι ένα σημαντικό εξάρτημα, όπως και τα κουτιά των καλλυντικών. Είναι ένα κομψοτέχνημα με σκαλιστή λαβή από ελεφαντόδοντο, ή ξύλο, που η πολυτέλεια του δήλωνε και την κοινωνική τάξη του κτήτορα. Ο αρχαίος Έλληνας φρόντιζε το σώμα του, δεν χρησιμοποιούσε όμως τον καθρέπτη, παρά μόνο στο κουρείο, που όπως και σήμερα, ο κουρέας του τον πρότεινε , για να θαυμάσει τον εαυτό του.
Ο φιλέλληνας πανεπιστημιακός Ζαν Πιέρ Βερνάν, εξηγεί τους λόγους. Πρώτον για να μην αλλοτριωθεί από την αντανάκλαση της εικόνας του μέσα στον καθρέφτη, όπως πιστευόταν για τον Νάρκισσο, στο γνωστό μύθο. Έπειτα, ο αρχαίος άντρας έπρεπε ν’ ανοίγεται στον όμοιο του, να μην κλείνεται στον εαυτό του, να γίνεται κοινωνικός. Η εικόνα του διαμορφωνόταν μέσα από το βλέμμα των ομοίων του και της γυναίκας προς τον ίδιο.

Περισσότερα εδώ

http://aesthitikos.blogspot.com/2011/04 ... point.html

[George_V]

Καλά και σε προηγούμενες εποχές ζούσαν σε ένα ελληνικό σπίτι 10 νοματαίοι. Ανδρόγυνο με παιδιά, πρεσβύτερους και ίσως κάποιον άρρωστο συγγενή, θείο, θεία και τα λοιπά και όλα αυτά σε πολύ μικρά σπίτια. Παρ' όλα αυτά, οι νεαροί της εποχής βρίσκανε τρόπο να γαμιούνται στα κρυφά πριν τον γάμο, να χαμουρεύονται και να τον παίζουν. Νομίζω ότι υποτιμάς την ανθρώπινη επινοητικότητα και καπατσοσύνη.

Oι νεαροι ναι. Οι νεαρες λιγο δυσκολο... Αν δεν ηταν παρθενα την πρωτη νυχτα του γάμου την εστελνες πισω στον πατέρα της.

[ΓΑΛΗ]

Το να μην σιχαίνεσαι να γαμησεις ανδρικό κωλο, ενώ σιχαίνεσαι να γλειψεις μουνι, δεν ειναι καλό σημαδι πάντως.

Ή είναι σημάδι ότι η σιχαμάρα γύρω απ' αυτά είναι κοινωνικό δημιούργημα και όχι εγγενής.
Πάντως δε μιλάει για σιχαμάρα το κείμενο.

Εγώ νομίζω ότι σε μεγάλο βαθμό, είναι εγγενής.

Διαφορετικά είναι να αγγίζεις κάτι, με όποιο μέλος του σώματος βρίσκεται πρόχειρο και διαφορετικό να το προσεγγίζεις με στόμα (και μύτη) που εκ των πραγμάτων είναι κοντά. Απλώς γιατί ενεργοποιούνται και οι αισθήσεις της γεύσης και όσφρησης.

Αυτό που προκαλεί την αηδία δεν είναι το σημείο αλλά η καθαριότητα του σημείου.

[hellegennes]

Καλά και σε προηγούμενες εποχές ζούσαν σε ένα ελληνικό σπίτι 10 νοματαίοι. Ανδρόγυνο με παιδιά, πρεσβύτερους και ίσως κάποιον άρρωστο συγγενή, θείο, θεία και τα λοιπά και όλα αυτά σε πολύ μικρά σπίτια. Παρ' όλα αυτά, οι νεαροί της εποχής βρίσκανε τρόπο να γαμιούνται στα κρυφά πριν τον γάμο, να χαμουρεύονται και να τον παίζουν. Νομίζω ότι υποτιμάς την ανθρώπινη επινοητικότητα και καπατσοσύνη.

Oι νεαροι ναι. Οι νεαρες λιγο δυσκολο... Αν δεν ηταν παρθενα την πρωτη νυχτα του γάμου την εστελνες πισω στον πατέρα της.

Λίγο δύσκολο να συνέβαινε αυτό στην πράξη, εκτός κι αν υπήρχε τεράστιο απόθεμα από περίσσιες γυναίκες ή οι νεαροί χαμουρεύονταν με ολογράμματα.

[George_V]

Καλά και σε προηγούμενες εποχές ζούσαν σε ένα ελληνικό σπίτι 10 νοματαίοι. Ανδρόγυνο με παιδιά, πρεσβύτερους και ίσως κάποιον άρρωστο συγγενή, θείο, θεία και τα λοιπά και όλα αυτά σε πολύ μικρά σπίτια. Παρ' όλα αυτά, οι νεαροί της εποχής βρίσκανε τρόπο να γαμιούνται στα κρυφά πριν τον γάμο, να χαμουρεύονται και να τον παίζουν. Νομίζω ότι υποτιμάς την ανθρώπινη επινοητικότητα και καπατσοσύνη.

Oι νεαροι ναι. Οι νεαρες λιγο δυσκολο... Αν δεν ηταν παρθενα την πρωτη νυχτα του γάμου την εστελνες πισω στον πατέρα της.

Λίγο δύσκολο να συνέβαινε αυτό στην πράξη, εκτός κι αν υπήρχε τεράστιο απόθεμα από περίσσιες γυναίκες ή οι νεαροί χαμουρεύονταν με ολογράμματα.

Το αλλο ομως συνεβαινε σιγουρα. Αν η κοπελα ηταν πειραγμενη στην καλυτερη περιπτωση την επεστρεφαν στον πατερα της.

[hellegennes]

Και με ποιον γαμιόντουσαν τα αγόρια; Με τις νεράιδες των χωραφιών; Μην είσαι αφελής. Απλά μετά ήταν οι ίδιοι που παντρεύονταν. Δεν κάνανε από 20 σχέσεις ο καθένας.

Ακόμη όμως και να είχε πάει με άλλον η κοπέλα, αμφιβάλλω αν μπορεί ο οποιοσδήποτε να το αντιληφθεί, ειδικά αν είναι άπειρος ο ίδιος.