Η κατάθλιψη.

[taliban]

Οταν μου έρχονται αρνητικές σκέψεις τις διαλυω στην πράξη πχ όταν αύριο θα φάω φακές ριχνω και λίγα λουκάνικα μέσα να γίνει η σχετική εξισορρόπηση.

[- Casper -]

Σε έβλεπα στον ύπνο μου χθες. Μου έλεγες πως είμαι τέρμα αντιπαθητική, ότι λέω βλακείες και κάτι άλλα που δεν θυμάμαι και εγώ σε φοβόμουν. Είμασταν εγώ εσύ και μια άλλη μου φίλη που έχω καιρό να δω σε ένα μπαράκι και τα λέγαμε.

ήμασταν σε μπαράκι κι αντί να για χορούς και γλέντια εμείς
είχαμε πιάσει την κουβέντα;; νταξξξ



δεν υπάρχει άνθρωπος που να με φοβάται και δεν μου είσαι
καθόλου αντιπαθής, είμαστε ίδια ράτσα, σε νιώθω και σε συμπονώ

και πολλά ακόμη που δεν είναι για εδώ
φιλί κι αγκαλιά [κι άντε να συνερχόμαστε όλοι μαζί]

Ναι και μάλιστα ήταν μέρα μεσημέρι και αγναντεύαμε την θάλασσα φοβόμουν να μιλήσω μ' αυτά που έλεγες βασικά μην τα θαλασσώσω περισσότερο αλλά είμαι σίγουρη πως στην αληθινή ζωή συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Λες και ξέρω τι μου γίνεται στον ύπνο και στον ξύπνιο μου

Οταν μου έρχονται αρνητικές σκέψεις τις διαλυω στην πράξη πχ όταν αύριο θα φάω φακές ριχνω και λίγα λουκάνικα μέσα να γίνει η σχετική εξισορρόπηση.

Ωραίος.

[Winston Smith]

Δεν υπάρχει τίποτα. Αυτό είναι κατασκεύασμα. Οτιδήποτε βιώνεις, είναι κάτι. Και να μην αισθάνεσαι τίποτα, να αφήνεις τον χρόνο να κυλά κι εσύ μέσα του, χωρίς πάθη, φιλοδοξίες, και βάσανα, είναι μια κατάσταση που μπορεί να βγει και με θετικό πρόσημο. Γιατί ντε και καλά πρέπει να νιώθουμε, να βιώνουμε δυνατά, να ερωτευόμαστε, κλπ. Επειδή μας μάθανε έτσι; το θέμα είναι μην παίζουν ρόλο εξωτερικοί παράγοντες, θάνατοι, άθλια εργασία, φτώχεια, κλπ. Αν καταφέρεις κάποιο επίπεδο αυτονομίας στη ζωή σου, μετά οτιδήποτε έχει ενδιαφέρον και αξίζει.

Δεν μπορώ να δω τίποτα θετικό στο να ζει κανείς ζωντανός νεκρός απλά και μόνο επειδή αναπνέει. Μάλλον δεν έχεις ζήσει την ανηδονία της κατάθλιψης και γι' αυτό σχημάτισες αυτή την άποψη.

Ε καλά, αν ζούσαμε αιωνίως, μπορεί να ήταν βαρετό. Τώρα αφού την ανυπαρξία δε τη γλιτώνουμε, μια χαρά είναι. Απλά εσύ έχεις το αντίθετο πρόβλημα, δίνεις στη ζωή ιδιαίτερη σημασία, και έτσι χαλιέσαι, όλο γκρινιάζεις, σε ενοχλούν όλα, κλαίγεσαι. Αν δε χρειαζεται ντε και καλά να βρεις ένα νόημα, κάποιο στόχο, μια χαρα μπορείς να απολαύσεις οτιδήποτε σου ερθει, και το παραμικρό, και να σου φτάνει άρα να αναζητάς και το επόμενο ήρεμος. Έχουμε και το καλό πλέον του ίντερνετ μην ξεχνάμε, όπου δεν είσαι αναγκασμένος να βγεις εκεί έξω και να φας στην μάπα τον κάθε ηλιθιο. Μπορείς σάπιος από το σπίτι σου ξάπλα να κάνεις τα πάντα, όπως και τις κατάλληλες γνωριμίες με άτομα με κοινά ενδιαφέροντα. Δεν είμαστε στο 1986, άλλη φάση τώρα. Αν έχεις μια οικονομική αυτονομία, είσαι άρχοντας. Δικαιολογία δεν υπάρχει.

Η φιλοσοφική κατανόηση των πραγμάτων δεν ταυτίζεται με την εμπειρική/συναισθηματική. Π.χ. σε φιλοσοφικό επίπεδο έχεις δίκιο: το γεγονός ότι θα πεθάνουμε κάνει αυτόματα και τα πιο απλά πράγματα πολύτιμα, ως στιγμές της ύπαρξης που είναι πεπερασμένες. Παρόλο που το κατανοούμε σε φιλοσοφικό επίπεδο, δεν το κατανοούμε σε εμπειρικό: ζούμε τις ζωές μας σαν να μην πεθάνουμε ποτέ, με το να βλέπουμε βαρετές ταινίες που δεν θέλουμε όντως να δούμε, με το να τσακωνόμαστε με την γυναίκα μας για κάτι τέρμα ανούσιο κλπ. Αν κατανοείς σε εμπειρικό επίπεδο ότι κάποια στιγμή θα πεθάνεις, ότι κάποια στιγμή η σύντροφός σου και εσύ δεν θα υπάρχετε, τότε έχεις 0 λόγους για να θυμώσεις που σου έριξε το λάπτοπ κάτω. Και αυτή η ασυνέπεια μεταξύ φιλοσοφικής και εμπειρικής κατανόησης υπάρχει σε όλους μας και τους (φαινομενικά) ψυχικά υγιής. Σκέψου τώρα κάποιον με κατάθλιψη (που είναι μία ασθένεια που σε κάνει να βλέπεις με μια συγκεκριμένη συναισθηματική/εμπειρική οπτική τη πραγματικότητα και δεν έχεις κανέναν έλεγχο σε αυτό) πόσο χρήσιμη του είναι η φιλοσοφική κατανόηση των πραγμάτων, όταν ο εγκέφαλος του υπονομεύει την εμπειρία και την διαύγεια του x100 από ό,τι υπονομεύει την δική σου, τη στιγμή που θύμωσες για το λάπτοπ.

[nostromos]

Μελαγχόλησες, νιώθεις πεταμένος
Μες στην πόλη σου σαν ξένος, βρε παιδί μου αμάν
Στην καρδιά βάλε πατίνια και δυο ρουλεμάν.

Φύλλο και φτερό, στο μυαλό σου χιόνι
που τη σκέψη σου παγώνει, βρε παιδί μου αμάν
Στην καρδιά βάλε πατίνια και δυο ρουλεμάν.

Βάλε στο μαγνητόφωνο τραγούδια που γουστάρεις
Σκέψου την ώρα, τη στιγμή που τη ρεβάνς θα πάρεις
Σκέψου κορίτσια και γιορτές και πράμα που σαλεύει
κι ένα παιδί που μοναχό το δρόμο του γυρεύει.

Κάτι άστραψε, κάτι σαν φλασάκι
Σαν πικ νικ μες στο δασάκι, μια γλυκιά φωτιά
Λάβε θέση για να πάρεις πάλι την πρωτιά.

Σαν να δρόσισε, έρχεται βροχούλα
και μια άνοιξη νυφούλα, βρε παιδί μου αμάν
Στην καρδιά βάλε πατίνια και δυο ρουλεμάν.

[Πασιφάη]

Μελαγχόλησες, νιώθεις πεταμένος
Μες στην πόλη σου σαν ξένος, βρε παιδί μου αμάν
Στην καρδιά βάλε πατίνια και δυο ρουλεμάν.

Φύλλο και φτερό, στο μυαλό σου χιόνι
που τη σκέψη σου παγώνει, βρε παιδί μου αμάν
Στην καρδιά βάλε πατίνια και δυο ρουλεμάν.

Βάλε στο μαγνητόφωνο τραγούδια που γουστάρεις
Σκέψου την ώρα, τη στιγμή που τη ρεβάνς θα πάρεις
Σκέψου κορίτσια και γιορτές και πράμα που σαλεύει
κι ένα παιδί που μοναχό το δρόμο του γυρεύει.

Κάτι άστραψε, κάτι σαν φλασάκι
Σαν πικ νικ μες στο δασάκι, μια γλυκιά φωτιά
Λάβε θέση για να πάρεις πάλι την πρωτιά.

Σαν να δρόσισε, έρχεται βροχούλα
και μια άνοιξη νυφούλα, βρε παιδί μου αμάν
Στην καρδιά βάλε πατίνια και δυο ρουλεμάν.

Πόσο όμορφο, πόσο αληθινό. Αυτό, με απλά λόγια..

[νύχτα]

Η φιλοσοφική κατανόηση των πραγμάτων δεν ταυτίζεται με την εμπειρική/συναισθηματική. Π.χ. σε φιλοσοφικό επίπεδο έχεις δίκιο: το γεγονός ότι θα πεθάνουμε κάνει αυτόματα και τα πιο απλά πράγματα πολύτιμα, ως στιγμές της ύπαρξης που είναι πεπερασμένες. Παρόλο που το κατανοούμε σε φιλοσοφικό επίπεδο, δεν το κατανοούμε σε εμπειρικό: ζούμε τις ζωές μας σαν να μην πεθάνουμε ποτέ, με το να βλέπουμε βαρετές ταινίες που δεν θέλουμε όντως να δούμε, με το να τσακωνόμαστε με την γυναίκα μας για κάτι τέρμα ανούσιο κλπ. Αν κατανοείς σε εμπειρικό επίπεδο ότι κάποια στιγμή θα πεθάνεις, ότι κάποια στιγμή η σύντροφός σου και εσύ δεν θα υπάρχετε, τότε έχεις 0 λόγους για να θυμώσεις που σου έριξε το λάπτοπ κάτω. Και αυτή η ασυνέπεια μεταξύ φιλοσοφικής και εμπειρικής κατανόησης υπάρχει σε όλους μας και τους (φαινομενικά) ψυχικά υγιής. Σκέψου τώρα κάποιον με κατάθλιψη (που είναι μία ασθένεια που σε κάνει να βλέπεις με μια συγκεκριμένη συναισθηματική/εμπειρική οπτική τη πραγματικότητα και δεν έχεις κανέναν έλεγχο σε αυτό) πόσο χρήσιμη του είναι η φιλοσοφική κατανόηση των πραγμάτων, όταν ο εγκέφαλος του υπονομεύει την εμπειρία και την διαύγεια του x100 από ό,τι υπονομεύει την δική σου, τη στιγμή που θύμωσες για το λάπτοπ.

σαγαπάω

[ΑΝΤΙ-ΔΕΞΙΑ]

Δεν μπορώ να δω τίποτα θετικό στο να ζει κανείς ζωντανός νεκρός απλά και μόνο επειδή αναπνέει. Μάλλον δεν έχεις ζήσει την ανηδονία της κατάθλιψης και γι' αυτό σχημάτισες αυτή την άποψη.

Ε καλά, αν ζούσαμε αιωνίως, μπορεί να ήταν βαρετό. Τώρα αφού την ανυπαρξία δε τη γλιτώνουμε, μια χαρά είναι. Απλά εσύ έχεις το αντίθετο πρόβλημα, δίνεις στη ζωή ιδιαίτερη σημασία, και έτσι χαλιέσαι, όλο γκρινιάζεις, σε ενοχλούν όλα, κλαίγεσαι. Αν δε χρειαζεται ντε και καλά να βρεις ένα νόημα, κάποιο στόχο, μια χαρα μπορείς να απολαύσεις οτιδήποτε σου ερθει, και το παραμικρό, και να σου φτάνει άρα να αναζητάς και το επόμενο ήρεμος. Έχουμε και το καλό πλέον του ίντερνετ μην ξεχνάμε, όπου δεν είσαι αναγκασμένος να βγεις εκεί έξω και να φας στην μάπα τον κάθε ηλιθιο. Μπορείς σάπιος από το σπίτι σου ξάπλα να κάνεις τα πάντα, όπως και τις κατάλληλες γνωριμίες με άτομα με κοινά ενδιαφέροντα. Δεν είμαστε στο 1986, άλλη φάση τώρα. Αν έχεις μια οικονομική αυτονομία, είσαι άρχοντας. Δικαιολογία δεν υπάρχει.

Η φιλοσοφική κατανόηση των πραγμάτων δεν ταυτίζεται με την εμπειρική/συναισθηματική. Π.χ. σε φιλοσοφικό επίπεδο έχεις δίκιο: το γεγονός ότι θα πεθάνουμε κάνει αυτόματα και τα πιο απλά πράγματα πολύτιμα, ως στιγμές της ύπαρξης που είναι πεπερασμένες. Παρόλο που το κατανοούμε σε φιλοσοφικό επίπεδο, δεν το κατανοούμε σε εμπειρικό: ζούμε τις ζωές μας σαν να μην πεθάνουμε ποτέ, με το να βλέπουμε βαρετές ταινίες που δεν θέλουμε όντως να δούμε, με το να τσακωνόμαστε με την γυναίκα μας για κάτι τέρμα ανούσιο κλπ. Αν κατανοείς σε εμπειρικό επίπεδο ότι κάποια στιγμή θα πεθάνεις, ότι κάποια στιγμή η σύντροφός σου και εσύ δεν θα υπάρχετε, τότε έχεις 0 λόγους για να θυμώσεις που σου έριξε το λάπτοπ κάτω. Και αυτή η ασυνέπεια μεταξύ φιλοσοφικής και εμπειρικής κατανόησης υπάρχει σε όλους μας και τους (φαινομενικά) ψυχικά υγιής. Σκέψου τώρα κάποιον με κατάθλιψη (που είναι μία ασθένεια που σε κάνει να βλέπεις με μια συγκεκριμένη συναισθηματική/εμπειρική οπτική τη πραγματικότητα και δεν έχεις κανέναν έλεγχο σε αυτό) πόσο χρήσιμη του είναι η φιλοσοφική κατανόηση των πραγμάτων, όταν ο εγκέφαλος του υπονομεύει την εμπειρία και την διαύγεια του x100 από ό,τι υπονομεύει την δική σου, τη στιγμή που θύμωσες για το λάπτοπ.

Φιλοσοφικά μπορεί επίσης να ισχύει οι αφού έτσι κι αλλιώς θα πεθάνουμε μπορούμε να οδηγηθούμε στο αξίωση ότι τα πράγματα σβήνουν και είναι ανώφελη η "βαθμολογία" τους. Γιατί λοιπόν να κάνουμε αυτά που έχουν θέση στην συνείδησή μας ως ποιοτικά και ανώτερα; Γιατί να μην κάνουμε τα ποταπά και χαζά; Θα κριθούμε για το σκορ που μαζέψαμε στο τέλος της ζωής μας; Κι αν ναι, από ποιους; Από αυτούς που επίσης θα πεθάνουν; Καλώς υπάρχει το συναίσθημα και το ακολουθούμε. Δεν είναι στάση ζωής τόσο, όσο αναπόφευκτη φυσιολογική λειτουργία ανεξάρτητη από τις αξιώσεις μας.

[Γιάννης]

Δεν υπάρχει χειρότερη μπούρδα από αυτό που λένε στους καταθλιπτικούς "να μη στεναχωριούνται". Αμα επρόκειτο για στεναχώρια, δεν θα μιλούσαμε σήμερα για μάστιγα που θερίζει.

Αυτό ακριβώς.

Πολλές φορές χρησιμοποιείται καταχρηστικά και λανθασμένα ο όρος κατάθλιψη αντί για θλίψη. Δεν είναι το ίδιο πράγμα.

Η θλίψη είναι υγιής συναισθηματική ανταπόκριση σε κάποιο δυσάρεστο γεγονός. Π.χ. την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου ή την χυλόπιτα από άτομο για το οποίο έχουμε τρελή καψούρα. Το ξεπερνάμε, κλείνει τον κύκλο του και πάμε παραπέρα.

Η κατάθλιψη αντίθετα είναι αρρώστια που σε σακατεύει και σε αχρηστεύει, συνήθως για μεγάλο χρονικό διάστημα και συχνά χωρίς να υπάρχει κάποιος εμφανής περιβαλλοντικός παράγοντας. Μπορεί να έχεις αυτό που οι γύρω σου θεωρούν ζωή ιδανική και χαρισάμενη, με καλή δουλειά και φράγκα και οικογένεια και φίλους και παρέες αλλά να κατεβάζεις ρολά και να καταρρέει κάτω από το βάρος της ίδιας σου της ύπαρξης.

Σε κάποιον που έχει καρκίνο ή γαστρεντερίτιδα ή έρπη ή στεφανιαία δεν θα λέγαμε ποτέ "έλα δεν είναι τίποτα, μη στεναχωριέσαι, χαμογέλα και ξεπέρασέ το". Ε, το ίδιο παράλογο και αν αποτελεσματικό είναι να το λέμε σε κάποιον που πάσχει από κατάθλιψη.

[Γιάννης]

Ο χριστιανισμός γαμάει πολλούς καταθλιπτικούς γιατί είναι η θρησκεία της ενοχής και του αυτομαστιγώματος

Ισχύει. Είναι αρρώστια ακόμα χειρότερη από την κατάθλιψη.

Αν είσαι καταθλιπτικός, το τελευταίο που χρειάζεσαι είναι ένα σύνολο διδαχών που ενισχύουν την ήδη υπάρχουσα πεποίθηση σου ότι είσαι ανάξιος, σιχαμερός και άχρηστος και ότι θα έπρεπε να αισθάνεσαι ένοχος που υπάρχεις.

[ΣΑΤΑΝΙΚΟΣ ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ]

Η φιλοσοφική κατανόηση των πραγμάτων δεν ταυτίζεται με την εμπειρική/συναισθηματική. Π.χ. σε φιλοσοφικό επίπεδο έχεις δίκιο: το γεγονός ότι θα πεθάνουμε κάνει αυτόματα και τα πιο απλά πράγματα πολύτιμα, ως στιγμές της ύπαρξης που είναι πεπερασμένες. Παρόλο που το κατανοούμε σε φιλοσοφικό επίπεδο, δεν το κατανοούμε σε εμπειρικό: ζούμε τις ζωές μας σαν να μην πεθάνουμε ποτέ, με το να βλέπουμε βαρετές ταινίες που δεν θέλουμε όντως να δούμε, με το να τσακωνόμαστε με την γυναίκα μας για κάτι τέρμα ανούσιο κλπ. Αν κατανοείς σε εμπειρικό επίπεδο ότι κάποια στιγμή θα πεθάνεις, ότι κάποια στιγμή η σύντροφός σου και εσύ δεν θα υπάρχετε, τότε έχεις 0 λόγους για να θυμώσεις που σου έριξε το λάπτοπ κάτω. Και αυτή η ασυνέπεια μεταξύ φιλοσοφικής και εμπειρικής κατανόησης υπάρχει σε όλους μας και τους (φαινομενικά) ψυχικά υγιής. Σκέψου τώρα κάποιον με κατάθλιψη (που είναι μία ασθένεια που σε κάνει να βλέπεις με μια συγκεκριμένη συναισθηματική/εμπειρική οπτική τη πραγματικότητα και δεν έχεις κανέναν έλεγχο σε αυτό) πόσο χρήσιμη του είναι η φιλοσοφική κατανόηση των πραγμάτων, όταν ο εγκέφαλος του υπονομεύει την εμπειρία και την διαύγεια του x100 από ό,τι υπονομεύει την δική σου, τη στιγμή που θύμωσες για το λάπτοπ.

σαγαπάω

Μήπως υπερβάλλομε λίγο; Τρία εμότικα υπάρχουν με ταμπελάκια

[Γιάννης]

Κατάθλιψη και σαχλαμαρες. Αφού ζεις, καλά είσαι. Άλλοι δεν έζησαν ποτέ. Μην κλαίγεσαι. Κοίτα έκει να απολαμβάνεις ότι έχεις. Και να ζητάς ότι παραπάνω μπορείς. Αρκεί να μην σε κάνουν αν δεν μπορείς να τα κατακτήσεις μίζερο και κλαψιαρη. Αν βιώνεις κάνα πένθος, πάω πάσο. Αλλά συνήθως όλη αυτή η κλαψομουνιαση είναι φτιαχτη, χωρίς κανένα σοβαρό λόγο, επειδή θέλουμε να βιώνουμε την ζωή έτσι δραματικά, όπως τα σίριαλ, μας κάνει να νιώθουμε πιο ζωντανοί, και να είσαι μια ζωή αδικημένος, είναι κι αυτό ένα φτιάξιμο. Άσε την ζωή να κυλήσει, ξερει αυτή τους τρόπους, και ίντερνετ έχεις να γνωρίσεις ενδιαφέροντα άτομα. Δεν είμαστε το 1983. Αρκετά πούλησες δράμα. Κουρασες.

Εσύ μου θυμίζεις το πρώτο μπαν που έφαγα στο παλιό πχόρουμ. Ξέχεσα κάποιον που έγραφε ακριβώς τις ίδιες επιβλαβείς, επιζήμιες μαλακίες που γράφεις κι εσύ εδώ, για το ίδιο ακριβώς θέμα.

Μέσα στα άλλα προβλήματα που έχουν οι πάσχοντες από κατάθλιψη, είναι και το κοινωνικό στίγμα.
Το οποίο διαιωνίζουν κάτι φρούτα που δεν ξέρουν που πάνε τα τέσσερα και γράφουν αηδίες όπως η παραπάνω.

[Antipnevma]

Ο χριστιανισμός γαμάει πολλούς καταθλιπτικούς γιατί είναι η θρησκεία της ενοχής και του αυτομαστιγώματος

Ισχύει. Είναι αρρώστια ακόμα χειρότερη από την κατάθλιψη.

Αν είσαι καταθλιπτικός, το τελευταίο που χρειάζεσαι είναι ένα σύνολο διδαχών που ενισχύουν την ήδη υπάρχουσα πεποίθηση σου ότι είσαι ανάξιος, σιχαμερός και άχρηστος και ότι θα έπρεπε να αισθάνεσαι ένοχος που υπάρχεις.

Αυτές οι βλακείες που λες είναι ζήτημα να ισχύουν ακόμα και για τις πιο παλαβές προτεσταντικές αιρέσεις. Ο καταθλιπτικός άνθρωπος θέλει βοήθεια. Ας έρθει στην εκκλησία του Χριστού και θα την βρει.

[- Casper -]

Σκέψου τώρα κάποιον με κατάθλιψη (που είναι μία ασθένεια που σε κάνει να βλέπεις με μια συγκεκριμένη συναισθηματική/εμπειρική οπτική τη πραγματικότητα και δεν έχεις κανέναν έλεγχο σε αυτό) πόσο χρήσιμη του είναι η φιλοσοφική κατανόηση των πραγμάτων, όταν ο εγκέφαλος του υπονομεύει την εμπειρία και την διαύγεια του x100 από ό,τι υπονομεύει την δική σου, τη στιγμή που θύμωσες για το λάπτοπ.

Προσυπογράφω όμως.

[Winston Smith]

Η φιλοσοφική κατανόηση των πραγμάτων δεν ταυτίζεται με την εμπειρική/συναισθηματική. Π.χ. σε φιλοσοφικό επίπεδο έχεις δίκιο: το γεγονός ότι θα πεθάνουμε κάνει αυτόματα και τα πιο απλά πράγματα πολύτιμα, ως στιγμές της ύπαρξης που είναι πεπερασμένες. Παρόλο που το κατανοούμε σε φιλοσοφικό επίπεδο, δεν το κατανοούμε σε εμπειρικό: ζούμε τις ζωές μας σαν να μην πεθάνουμε ποτέ, με το να βλέπουμε βαρετές ταινίες που δεν θέλουμε όντως να δούμε, με το να τσακωνόμαστε με την γυναίκα μας για κάτι τέρμα ανούσιο κλπ. Αν κατανοείς σε εμπειρικό επίπεδο ότι κάποια στιγμή θα πεθάνεις, ότι κάποια στιγμή η σύντροφός σου και εσύ δεν θα υπάρχετε, τότε έχεις 0 λόγους για να θυμώσεις που σου έριξε το λάπτοπ κάτω. Και αυτή η ασυνέπεια μεταξύ φιλοσοφικής και εμπειρικής κατανόησης υπάρχει σε όλους μας και τους (φαινομενικά) ψυχικά υγιής. Σκέψου τώρα κάποιον με κατάθλιψη (που είναι μία ασθένεια που σε κάνει να βλέπεις με μια συγκεκριμένη συναισθηματική/εμπειρική οπτική τη πραγματικότητα και δεν έχεις κανέναν έλεγχο σε αυτό) πόσο χρήσιμη του είναι η φιλοσοφική κατανόηση των πραγμάτων, όταν ο εγκέφαλος του υπονομεύει την εμπειρία και την διαύγεια του x100 από ό,τι υπονομεύει την δική σου, τη στιγμή που θύμωσες για το λάπτοπ.

σαγαπάω

Μήπως υπερβάλλομε λίγο; Τρία εμότικα υπάρχουν με ταμπελάκια

Ελα μη ζηλεύεις.

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

Κατάθλιψη και σαχλαμαρες. Αφού ζεις, καλά είσαι. Άλλοι δεν έζησαν ποτέ. Μην κλαίγεσαι. Κοίτα έκει να απολαμβάνεις ότι έχεις. Και να ζητάς ότι παραπάνω μπορείς. Αρκεί να μην σε κάνουν αν δεν μπορείς να τα κατακτήσεις μίζερο και κλαψιαρη. Αν βιώνεις κάνα πένθος, πάω πάσο. Αλλά συνήθως όλη αυτή η κλαψομουνιαση είναι φτιαχτη, χωρίς κανένα σοβαρό λόγο, επειδή θέλουμε να βιώνουμε την ζωή έτσι δραματικά, όπως τα σίριαλ, μας κάνει να νιώθουμε πιο ζωντανοί, και να είσαι μια ζωή αδικημένος, είναι κι αυτό ένα φτιάξιμο. Άσε την ζωή να κυλήσει, ξερει αυτή τους τρόπους, και ίντερνετ έχεις να γνωρίσεις ενδιαφέροντα άτομα. Δεν είμαστε το 1983. Αρκετά πούλησες δράμα. Κουρασες.

Εσύ μου θυμίζεις το πρώτο μπαν που έφαγα στο παλιό πχόρουμ. Ξέχεσα κάποιον που έγραφε ακριβώς τις ίδιες επιβλαβείς, επιζήμιες μαλακίες που γράφεις κι εσύ εδώ, για το ίδιο ακριβώς θέμα.

Μέσα στα άλλα προβλήματα που έχουν οι πάσχοντες από κατάθλιψη, είναι και το κοινωνικό στίγμα.
Το οποίο διαιωνίζουν κάτι φρούτα που δεν ξέρουν που πάνε τα τέσσερα και γράφουν αηδίες όπως η παραπάνω.

Κάνας σοβαρός άνθρωπος θα ήταν. Ψυχρός και ορθολογικος. Αυτά πηγαίνετε να τα πείτε στο φβ, να πάρετε 300 λαικ και 50 share να φτιαχτειτε.εδω αν δεν αναφέρετε συγκεκριμένες καταστάσεις που σας κάνουν να είστε χαλια, θα τρώτε ανελέητη κριτική. Έτσι είναι τα φόρουμ. Διάλογος. Ζείτε, στην Ελλάδα και όχι στην υποσαχσρια Αφρική, ίντερνετ έχετε να βρείτε άτομα που ταιριάζετε, να δείτε ότι γουστάρετε, συναυλίες, ταινίες, να παίξετε κάνα video game, λιακάδα έχουμε, ξεκολλάτε. Θα πεθάνουμε και δε θα νιώθουμε τίποτα. Μέχρι τότε, ας κάνουμε ότι μπορούμε καλύτερο για εμάς και τους άλλους, και πρώτα από όλα να είμαστε σκληροί με τον εαυτό μας. Πάντα στη ζωή παίρνεις αποφάσεις, που έχουν θετικά και αρνητικά. Τίποτα δεν είναι ιδανικό. Αν λες συνέχεια στον εαυτό σου, εσύ πήρες αυτήν την απόφαση, διάλεξες αυτόν τον δρόμο, φάε την μάπα και αυτό η το άλλο, μην κλαίγεσαι σα μαλακάς, θα πας μπροστά.