Αν υπήρχαν κι άλλοι ορεξάτοι σινόφιλοι, θα ήμουν κι εγώ πιο χαλαρός και "μετριοπαθής".
Τώρα δεν έχω αυτή την πολυτέλεια κι έτσι φαίνομαι πιο τραχύς. Έχετε το υπόψιν σας κι αυτό.
πατησιωτης έγραψε: ↑15 Απρ 2021, 19:01Aυτό υπάρχει και για να μην πάρει αέρα η Ταιβάν και κάνει κάποιο βήμα που δεν θέλουν οι ΗΠΑ.Εάν όμως δεν κάνει το βήμα,είναι πολύ δύσκολο να επιτεθεί το Πεκίνο εν αιθρία και να μην αναμιχθούν οι ΗΠΑ.Dwarven Blacksmith έγραψε: ↑15 Απρ 2021, 15:59Η Ταϊβάν δεν είναι σύμμαχος, υπάρχει το strategic ambiguity. Και υπάρχει ακριβώς για να μπορούν να κάνουν πίσω οι ΗΠΑ χωρίς να εχουν σπάσει κάποια δέσμευση.
Ε σίγουρα θα χάσουν υπόληψη οι ΗΠΑ, δεν λέω ότι είναι και τζάμπα, λέω ότι πάντα το είχαν στο πίσω μέρος του μυαλού τους ότι μπορεί να χρειαστεί, και όσο να' ναι ο Γ' ΠΠ είναι ισχυρό αντικίνητρο.Scouser έγραψε: ↑15 Απρ 2021, 19:12Θεωρητικά έτσι είναι όπως τα λες. Πρακτικά όλοι γνωρίζουν ότι η Ταϊβάν είναι υπό την προστασία των ΗΠΑ εδώ και 70 χρόνια, με πολύ στενές σχέσεις σε όλα τα επίπεδα. Δεν είναι Ουκρανία, που στα 30 χρόνια της (τεχνητής) ύπαρξής της ανέκαθεν θεωρούνταν ένα buffer state χωρίς κανένα δεσμό με τις ΗΠΑ, μέχρι το μαϊντάνι. Το strategic ambiguity υπάρχει -υποτίθεται- για να αποθαρρύνει την Ταϊβάν να ανακηρύξει μονομερώς την ανεξαρτησία της, όχι για να διευκολύνει την κατάκτησή της από την PLC. Αν την κρίσιμη στιγμή αφήσουν την Ταϊβάν στη μοίρα της, οι άλλοι της περιοχής που παρακολουθούν θα βγάλουν το συμπέρασμα ότι το containment της Κίνας δεν είναι εφικτό και θα απομακρυνθούν από τις ΗΠΑ. Αυτός στην τελική θα είναι και ένας από τους βασικούς στόχους της Κίνας, αν δοκιμάσει να ενσωματώσει την Ταϊβάν με τη βία.Dwarven Blacksmith έγραψε: ↑15 Απρ 2021, 15:59Η Ταϊβάν δεν είναι σύμμαχος, υπάρχει το strategic ambiguity. Και υπάρχει ακριβώς για να μπορούν να κάνουν πίσω οι ΗΠΑ χωρίς να εχουν σπάσει κάποια δέσμευση. Αν υπάρξει commitment, βλέπουμε.Scouser έγραψε: ↑15 Απρ 2021, 15:48
Και με τι όρους θα γίνεται το εμπόριο μετά την προσάρτηση; Προφανώς δεν είναι τόσο απλό. Το βασικό ζήτημα είναι ότι στην περιοχή υπάρχουν σύμμαχοι της Αμερικής που παρακολουθούν. Μιλάμε για πραγματικά commitments, όχι συμπλέγματα όπως στην περίπτωση της Κριμαίας και της Ρωσίας. Άλλο παύω να λειτουργώ ως παγκόσμιος χωροφύλακας, άλλο εγκαταλείπω τους συμμάχους μου.
Ξαναλέω: άλλο απεμπόληση του ρόλου του παγκόσμιου χωροφύλακα, που είναι μια πολύ λογική κίνηση με βάση τα δεδομένα της εποχής που ζούμε, άλλο εγκατάλειψη συμμάχων (και μάλιστα παλαιών, όχι ευκαιριακών). Μπορούν να κάνουν και το δεύτερο φυσικά και να αποφασίσουν ότι τους συμφέρει μια επιστροφή στην εποχή του Δόγματος Μονρόε, στην Ιστορία όλα γίνονται. Ίσως να είναι και ιστορικά αναπόφευκτο το δεύτερο τελικά, υπάρχουν επιχειρήματα και για αυτό. Αυτό που σίγουρα δεν μπορούν να κάνουν είναι να πουν έλα μωρέ κλαϊν, ας την καταβροχθίσουν την Ταϊβάν, εμείς θα συνεχίσουμε να στέλνουμε τα πλοιαράκια μας να κάνουν FONOPS, να πουλάμε κανα οπλάκι για να ζήσουν τα παιδιά της Λόκχιντ, να χαριεντιζόμαστε με τους συμμάχους μας στην περιοχή σε κουλ διπλωματικά κοκτεϊλ πάρτι, κτλ.