Μιζερολαγνεια

[Γιωργης]

Ωραιο νημα, επειδη δεν μπορω να βαθμολογησω θετικα στελνω θετικη ενεργεια στον νηματοθετη.

Πιστευω οτι η μιζερολαγνεια πηγαζει απο τα εσωψυχα του ελληνα και τον εμφυτο οριενταλισμο του, παραγωγο της αρμονικης συμβιωσης αιωνων με τους λαους της ανατολης. Τουρκιυς, αραβες, Ρομα, ινδους κλπ.

Ολα τα τραγουδια μιζερια, αδικια και πονος, παρτε πχ τους ρωσσοποντιους, δε θα βρειτε χαρουμενο τραγουδι, καηκε το τσαμπασι η κατι αλλα τελειως αραβοφωνα. Η οι κρητικοι που ειναι συνεχως μαυροφορεμενοι λες και ειναι κηδεια καθε μερα. Μετα ειναι αυτη η μιζερια αποτυπωμενη και στην καθημερινη μουσικη, τα τσιφτετέλια, τα λαικα. Ολα μιλανε για αποτυχημενες αγαπες, χωρισμους αλκοολισμο επειδη τους παρατησε η γκομενα. Ναδιρ σκετο.

Θυμαμαι τις ταινιες του 60 -70 με τον φουκαρα (τη λεξη κιαυτη) πρωταγωνιστη που αγωνιζεται για ενα κομματι ψωμι η τον λουστρο. Και τις ταινιες της βουγιουκλακη και του βεγγου. Αυτες απευθυνονταν στο ευρυ κοινο, ο κοσμος ταυτοζεται με τους χαρακτηρες που επαιξαν. Για να ειμαστε δικαιοι ολοι οι λαοι που προερχονται απο την μεση ανατολη ειναι ετσι οχι μονο οι ελληνες απλα ο ελληνικος λαος ειναι λαος με τεραστιες αποτυχιες στην συντομη ιστορια του που διογκωνουν αυτο το συναισθημα της αποτυχίας και της μιζεριας.

Ειχα φερει και παλιοτερα το παραδειγμα του πως αντιμετωπιζει ενας Γερμανος τη δυστυχια σε συγκριση μς εναν ελλνα. Με στοικοτητα, υπομονη, ησυχια. Στην εελαδα οι ανθρωποι ξεσπανε, ουρλιαζουν, τραβανε μαλλια. Διαφορετικος λαος.

Θα προσπαθησω να πω περισσοτερα το απογευμα αλλα τωρα πρεπει να κοψω γυρο. Φορμπεραητουνγκ για το απογευμα.

Να ειστε καλα ολοι

[Dorian]

Tα προπολεμικά δημοτικά δεν είχαν κλάψα, παρόλο που οι τότε γενιές είχαν αντιμετωπίσει πραγματικές κακουχίες, επαναστάσεις κατά των Τούρκων σφαγές, κλπ είχαν μάλιστα συχνά ηρωικό στοιχείο όπου συνυπήρχε εννοείτε με το κλασικό τραγικό. Η κλάψα πρέπει να άρχισε από τον μεταπολεμικό ελληνικό κινηματογράφο, όπου είχαν κάνει εισοδισμό αριστεροί κομμουνιστές και αλληλοπροωθούσαν ο ένας τον άλλο. Μην πω τώρα για θεματολογία και νοοτροπία που περνούσαν, ο καημένος ο λαός, φτωχολογιά, μας αδικούν, πάνω από όλα ο λαός (αυτό το άκουσα έτσι ακριβώς σε απόσπασμα σε ταινία πρόσφατα αλλά δεν τσέκαρα ποια ήταν). Και όλα αυτά σε εποχή εκρηχτικής οικονομικής ανάπτυξης και άνθησης, αδιανόητης κοινωνικής κινητικότητας, μηδενική ανεργία, με γελοία προσόντα έκαναν καριέρες, και τεχνίτες και απλοί εργαζόμενοι έκαναν οικογένειες ανέβαζαν πολυκατοικίες, μηδενική εγκληματικότητα, κοινωνική και εθνική συνοχή που έδινε το φασιστικό εθνικό κράτος. ευτυχώς ήρθε η πρόοδος της μεταπολίτευσης και ακμάσαμε.

[Ορέστης 35]

Tα προπολεμικά δημοτικά δεν είχαν κλάψα, παρόλο που οι τότε γενιές είχαν αντιμετωπίσει πραγματικές κακουχίες, επαναστάσεις κατά των Τούρκων σφαγές, κλπ είχαν μάλιστα συχνά ηρωικό στοιχείο όπου συνυπήρχε εννοείτε με το κλασικό τραγικό. Η κλάψα πρέπει να άρχισε από τον μεταπολεμικό ελληνικό κινηματογράφο, όπου είχαν κάνει εισοδισμό αριστεροί κομμουνιστές και αλληλοπροωθούσαν ο ένας τον άλλο. Μην πω τώρα για θεματολογία και νοοτροπία που περνούσαν, ο καημένος ο λαός, φτωχολογιά, μας αδικούν, πάνω από όλα ο λαός (αυτό το άκουσα έτσι ακριβώς σε απόσπασμα σε ταινία πρόσφατα αλλά δεν τσέκαρα ποια ήταν). Και όλα αυτά σε εποχή εκρηχτικής οικονομικής ανάπτυξης και άνθησης, αδιανόητης κοινωνικής κινητικότητας, μηδενική ανεργία, με γελοία προσόντα έκαναν καριέρες, και τεχνίτες και απλοί εργαζόμενοι έκαναν οικογένειες ανέβαζαν πολυκατοικίες, μηδενική εγκληματικότητα, κοινωνική και εθνική συνοχή που έδινε το φασιστικό εθνικό κράτος. ευτυχώς ήρθε η πρόοδος της μεταπολίτευσης και ακμάσαμε.

Ο Καβακος ο βιολιστης λεει οτι φταινε και τα μικρασιατικα τραγουδια.

«Ο Έλλην θεωρεί ότι είναι πιο κοντά, να το απλά έτσι, σ’ ένα τσιφτετέλι ή σ’ έναν αμανέ τούρκικο παρά στη μουσική του Μπαχ.(…) Όταν σκεφτεί κανείς τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη και να προσπαθήσει να τοποθετήσει έναν απ’ αυτούς κοντά ή στον Μπαχ ή στον αμανέ – πού θα πάει πιο κοντά;».

«Θα σας πω γιατί παρουσιάζομαι έτσι μονόπλευρος, απόλυτος. Θεωρώ ότι… όπως μιλάω για την ψυχολογική επίδραση που έχει η μουσική και οι Τέχνες… θεωρώ ότι η ψυχολογική επίδραση που έχει το κείμενο ενός δημοτικού τραγουδιού είναι μία ψυχολογική επίδραση ανάτασης, (ενώ) η ψυχολογική επίδραση που έχει το κείμενο ενός ρεμπέτικου τραγουδιού ή λαϊκού είναι μία ψυχολογική επίδραση απόλυτης παρακμής». Πηγή:https://www.lifo.gr/articles/music_articles/105589

Γιωργης

[Athina__P]

To έχω σκεφτεί σε σχέση με τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες οι Γερμανοί. Ο Γερμανός θα προσπαθήσει να λύσει ένα πρόβλημα με απλό τρόπο, εδώ δίνουμε αξία στην ταλαιπωρία, στην προσπάθεια και έπιασα τον εαυτό μου να λύνω προβλήματα με πιο περίπλοκο τρόπο σε σχέση με το Γερμανό, απλά για τη δόξα της περιπλοκότητας Κάπου είχα διαβάσει ότι η ελληνορθόδοξη κουλτούρα δίνει αξία στην ταλαιπωρία για την ταλαιπωρία και αν κάτι γίνει όμορφα και ωραία σχεδόν πρέπει να ντρέπεσαι για αυτό, σε αντίθεση με την προσέγγιση του διαμαρτυρόμενου Χριστιανού που κοιτάζει να δώσει αξία σε αυτή τη ζωή. Δηλαδή για τον ελληνορθόδοξο, όσο πιο πολύ βασανιστείς σε αυτή τη ζωή θα δείξεις καλή εικόνα όταν έρθει η ώρα της κρίσεως και βασανίζεσαι ακόμα και όταν δεν υπάρχει λόγος και το διαλαλείς κιόλας για παν ενδεχόμενο. Φυσικά αυτό δεν είναι κανόνας, είναι μια κάποια τάση.

Από την άλλη, αν σκίζουμε καλσόν και καίμε την Αθήνα χωρίς λόγο φαντάσου να σκοτωθεί καταλάθος εξεπίτηδες ένα παιδί τι οφείλουμε να κάνουμε για να δείξουμε ότι συμπονάμε. Αν καίγονται δάση κάθε 3 και λίγο και ξαφνικά καούν μερικές ντουζίνες άνθρωποι τι οφείλουμε να κάνουμε για να δείξουμε ότι κάτι συνέβη, τελος πάντων.

Το καλό της υπόθεσης είναι ότι με οσα έχουμε ζήσει τα τελευταία χρόνια δεν έρχονται ξαφνικά άνθρωποι να σου ανοίγουν την κουβέντα ότι κάποιος πεινάει, μην κάνεις μπάνιο το καλοκαίρι ήσυχος χωρίς κάποιος να σου λέει τι να σηκωθείς από την ξαπλώστρα να κλείνεις διόδια να κατασκηνώνεις σε πλατείες για να δοκιμάσεις και κάτι άλλο! Γιατί για τους οργανωμένους δεν υπάρχει κάτι άλλο να δοκιμάσουμε πχια!

[aspergillus]

Στην Ελλάδα η μιζέρια, η κακομοιριά και η αίσθηση κατωτερότητας είναι εθνικά σπορ.
Δυστυχώς αυτά τα ακούς από πάρα πολύ κόσμο.

[panos291]

Το θεμα ειναι γιατι ο κοσμος επιλεγει την μιζέρια και την κακομοιρια. Οι δημοσιογράφοι κινούνται στην λογικη οτι θελει ο πελατης, δεν φταινε μονο αυτοι.
Γιατι καποιος στον ελεύθερο χρόνο του διαβαζει για το ιδιο θλιβερο γεγονος 5 άρθρα σε καθε σαιτ απο 10 διαφορετικά σαιτς, και δεν τον αφιερωνει να μαθει κατι, να πει καμια μαλακια με τους φιλους του, να δει μια ταινία ή να κανει κατι πιο ευχάριστο τελος παντων?
Γιατι επιλεγει αυτα τα κωλοαρθρα που "θα σας κανουν να δακρυσετε"? Τι μορφη μαζοχισμου ειναι αυτη?

[Athina__P]

Αυτή η περίπτωση είναι κάτι ιδιαίτερο. Δεν είναι δύσκολο για τον καθένα να φανταστεί ότι θα μπορούσε να είναι στη θέση αυτών των ανθρώπων που έχασαν σε λίγες στιγμές ό,τι έχασε ο καθένας. Δηλαδή θέλεις να μάθεις πληροφορίες, πού την πάτησαν, μήπως και τύχει και βρεθεί κανείς σε ανάλογη θέση μήπως και καταλάβει τι θα μπορούσε να κάνει. Και αυτά τα μαθαίνει κανείς σήμερα από την άνεση του δικού του σπιτιού, σε ήρεμη ψυχική κατάσταση, δεν νομίζω ότι διαβάζει κανείς με σκοπό να ψυχοπλακωθεί. Αλλά να κατανοήσει, να εκλογικεύσει, γιατί όχι να μάθει πράγματα για κάτι που μπορεί να ακούσει στην πραγματικότητα από κάποιον γείτονα που μάζεψε τη μάνα του από εκεί που την άφησε το λιμενικό πχ. Για τους πιο λάιτ αυτά. Γιατί υπήρχαν και άλλοι λιγότερο τυχεροί.

[Otto Weininger]

Καθημερινα βομβαρδιζομαστε με θλιβερες ειδησεις. Φονους, φορους, φωτιες, κακομοιρια, δυστυχία. Άρθρα που "θα σας κανουν να δακρυσετε/κλαψετε" κλπ. Καρκινοπαθεις, σακατεμενοι, βιασμενοι παρελαύνουν καθημερινά απο τιβι και σαιτς.
Γιατι δεν δειχνουν και χαρουμενες, αισιοδοξες ειδησεις? Δεν πουλανε? Γιατι ο κοσμος επιλέγει να εθιζεται στη μιζέρια?
Προσωπικα το αποφευγω. Ακομα και με τα προσφατα γεγονοτα με τις φωτιες, την τριτη μερα ειπα αρκετα και δεν ξαναδιαβασα τιποτα. Ουτε κλικ στο σχετικο νημα εδω μεσα δεν κανω.

Σταματα τον σκαι και την καθημερινη κσι θα γειανεις. Οι πορτοσαλτε και ομοιοι του περνανε κλιμακτηριακη θλιψη

Εντάξει κ.Πολάκη.