Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΤΟΥ 1821

[Sid Vicious]

Κιουταχης, Ελληνας γιος παπα;

[sharp]

Στα κρυφά ; Εγώ είμαι ανοιχτό βιβλίο. Δεν έχω μυστικά.

Εχεις καμια ιστοσελιδα να σε παρακολουθω;

.

Όχι. Μόνο εδώ σχολιάζω και στο αδελφάκι του. Πουθενά αλλού.

Ποιο είναι το αδελφάκι του;

[Ζαποτέκος]

Ποιο είναι το αδελφάκι του;

Ένα σάιτ που είναι παρόμοιο με αυτό. Δεν ξέρω αν κάνει να πω το όνομά του.

___________________________________________________________________________________________________

Χατζηχρήσρος Δάγκοβιτς : ( Βελιγράδι 1783 - Αθήνα 1853 ) Σλαβόφωνος ( Βούλγαρος ή Σέρβος ) αγωνιστής του '21. Ο πατέρας του Πέτρος και ο μεγαλύτερος αδελφός του Σταύρος σκοτώθηκαν στην σερβική επανάσταση του 1806. Ο ίδιος έγινε μισθοφόρος του Μεχμέτ Αλή της Αιγύπτου και μετά του Χουρσίτ πασά της Πελοποννήσου. Κατά την άλωση της Τριπολιτσάς ( 23/9/1821 )οι Έλληνες τον αιχμαλώτισαν. Προσχώρησε στον ελληνικό αγώνα και με τους άνδρες του ( Σέρβους , Βούλγαρους , Θράκες, Μακεδόνες, Δαλματούς ) οργάνωσε ιππικό το οποίο έλαβε μέρος σε αρκετές μάχες. Το 1825 συνελήφθη απ' τον Ιμπραήμ.

Έγραφε απειλητικά ο Ιμπραήμ προς τον Γεωργάκη Μαυρομιχάλη :

Από εδώ και εξής θέλει γίνουν χειρότερα και οι Μανιάτες αν θέλουν να πάνε σε αυτόν τον δρόμο είναι νοικοκυραίοι. Κολοκοτρώνης και επίλοιποι συνάζουν ασκέρια με χοντρούς λουφέδες, ό,τι δουλειά είδαν οι Ρουμελιώτες με το Χατζηχρήστο, τόσο θα ειδούνε και αυτοί.

Ανταλλάχτηκε με Τούρκους αιχμαλώτους. Μετεπαναστατικά πήρε αξιώματα.

Σύμφωνα με τον Κανέλλο Δεληγιάννη ο πεθερός του Χατζηχρήστου ήταν Οθωμανός λήσταρχος :

... οι εξής Οθωμανοί, οι διαβόητοι αρχιλησταί , (... ) ο Κατζαλής, πατέρας της Χατζηχρίσταινας ...

Ο Χατζηχρήστος φαίνεται πως δεν έμαθε ποτέ καλά ελληνικά.



Ο Χατζηχρήστος με τα λιγοστά ελληνικά του, γύρευε να μιλήσει, χλωμιάζει, μπερδεύεται και στο τέλος καταφέρνει να πει:

«Που είναι εμένα εκείνο Παπάζογλου, που είναι εμένα εκείνο Χατζηζορμπά, που είναι εμένα εκείνο…»

Μα καθώς μνημονεύει τους συμπολεμιστές του που σκοτώθηκαν, πνίγεται από συγκίνηση, τον πιάνουν τα κλάματα και σωπαίνει. Δάκρυα αυλακώνουν και τα μάγουλα πολλών αγωνιστών που τον ακούνε.


Από Βούλγαρους του Χατζηχρήστου λένε πως σκοτώθηκε ο Πάνος Κολοκοτρώνης. Κατ' άλλους τον σκότωσαν Βούλγαροι του Βάσου Μαυροβουνιώτη.

Ο Βάσος Μαυροβουνιώτης (Μπράγιοβιτς) ήταν σπουδαίος αγωνιστής του '21 από το Μαυροβούνιο. Κατά το Λεξικό Στασινόπουλου και την Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος η απώτερη καταγωγή του ήταν απ' την Ήπειρο.
Την σπουδαία δράση του μπορούμε να την παρακολουθήσουμε στο λήμμα της wiki :
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE ... E%B7%CF%82

Εδώ θα βάλω μερικά αρνητικά του , έτσι για το ξεκατίνιασμα .

Κατά τον Σουρμελή ήταν λωποδύτης. Φυλακίστηκε και έγινε στρατιώτης στον οθωμανικό στρατό κατά του Αλή πασά για να τον αφήσουν.
Στα Στύρα Ευβοίας γνώρισε ντροπιαστική ήττα από λιγότερους Τούρκους, ενώ οι στρατηγικές επιλογές του είχαν ως αποτέλεσμα να απομονωθεί ο Ηλίας Μαυρομιχάλης και να σκοτωθεί.
Με τον φίλο του Κριεζώτη ήρθε σε ρήξη για την αρχηγία. Κριεζώτης και Γκούρας τον φυλάκισαν για λίγο.
Αντί να βοηθήσει το Μεσολόγγι αποφάσισε πειρατική επιδρομή στο Λίβανο.
Απήγαγε την σύζυγο του προκρίτου της Κέας Παγκάλου και την έκανε δική του. Γιος τους ήταν ο σπουδαίος στρατιωτικός Τιμολέων Βάσσος ( 1836 - 1929 ) που πολέμησε στην Κρήτη.

[Σενέκας]

Ο βουλγαρόφωνος Χατζηχρήστος φαίνεται πως δεν έμαθε ποτέ καλά ελληνικά.

Σχετικό με το θέμα που έχει ανοίξει ο Σενέκας εδώ :

Ο Χατζηχρήστος με τα λιγοστά ελληνικά του, γύρευε να μιλήσει, χλωμιάζει, μπερδεύεται και στο τέλος καταφέρνει να πει:

«Που είναι εμένα εκείνο Παπάζογλου, που είναι εμένα εκείνο Χατζηζορμπά, που είναι εμένα εκείνο…»

Μα καθώς μνημονεύει τους συμπολεμιστές του που σκοτώθηκαν, πνίγεται από συγκίνηση, τον πιάνουν τα κλάματα και σωπαίνει. Δάκρυα αυλακώνουν και τα μάγουλα πολλών αγωνιστών που τον ακούνε.

http://saouarcadian.blogspot.com/2013/1 ... adian.html

Η Πηνελόπη Λιδωρίκι, μεταφέρει την αντίδραση του Χατζηχρήστου στην είδηση ότι ο Κριεζιώτης που είχε στασιάσει το 1849 στη Χαλκίδα εναντίον του Όθωνα, έχασε το χέρι του, προσπαθώντας να μεταγράψει πιστά την προφορά του Χατζηχρήστου

[nostromos]

νομιζω το νημα ειναι σε λαθος ενοτητα ...

[Ζαποτέκος]

Ο βουλγαρόφωνος Χατζηχρήστος φαίνεται πως δεν έμαθε ποτέ καλά ελληνικά.

Σχετικό με το θέμα που έχει ανοίξει ο Σενέκας εδώ :

Ο Χατζηχρήστος με τα λιγοστά ελληνικά του, γύρευε να μιλήσει, χλωμιάζει, μπερδεύεται και στο τέλος καταφέρνει να πει:

«Που είναι εμένα εκείνο Παπάζογλου, που είναι εμένα εκείνο Χατζηζορμπά, που είναι εμένα εκείνο…»

Μα καθώς μνημονεύει τους συμπολεμιστές του που σκοτώθηκαν, πνίγεται από συγκίνηση, τον πιάνουν τα κλάματα και σωπαίνει. Δάκρυα αυλακώνουν και τα μάγουλα πολλών αγωνιστών που τον ακούνε.

http://saouarcadian.blogspot.com/2013/1 ... adian.html

Η Πηνελόπη Λιδωρίκι, μεταφέρει την αντίδραση του Χατζηχρήστου στην είδηση ότι ο Κριεζιώτης που είχε στασιάσει το 1849 στη Χαλκίδα εναντίον του Όθωνα, έχασε το χέρι του, προσπαθώντας να μεταγράψει πιστά την προφορά του Χατζηχρήστου

[Gherschaagk]

Ποιο είναι το αδελφάκι του;

Ένα σάιτ που είναι παρόμοιο με αυτό. Δεν ξέρω αν κάνει να πω το όνομά του.

___________________________________________________________________________________________________

Χατζηχρήσρος Δάγκοβιτς : ( Βελιγράδι 1783 - Αθήνα 1853 ) Σλαβόφωνος ( Βούλγαρος ή Σέρβος ) αγωνιστής του '21. Ο πατέρας του Πέτρος και ο μεγαλύτερος αδελφός του Σταύρος σκοτώθηκαν στην σερβική επανάσταση του 1806. Ο ίδιος έγινε μισθοφόρος του Μεχμέτ Αλή της Αιγύπτου και μετά του Χουρσίτ πασά της Πελοποννήσου. Κατά την άλωση της Τριπολιτσάς ( 23/9/1821 )οι Έλληνες τον αιχμαλώτισαν. Προσχώρησε στον ελληνικό αγώνα και με τους άνδρες του ( Σέρβους , Βούλγαρους , Θράκες, Μακεδόνες, Δαλματούς ) οργάνωσε ιππικό το οποίο έλαβε μέρος σε αρκετές μάχες. Το 1825 συνελήφθη απ' τον Ιμπραήμ.

Έγραφε απειλητικά ο Ιμπραήμ προς τον Γεωργάκη Μαυρομιχάλη :

Από εδώ και εξής θέλει γίνουν χειρότερα και οι Μανιάτες αν θέλουν να πάνε σε αυτόν τον δρόμο είναι νοικοκυραίοι. Κολοκοτρώνης και επίλοιποι συνάζουν ασκέρια με χοντρούς λουφέδες, ό,τι δουλειά είδαν οι Ρουμελιώτες με το Χατζηχρήστο, τόσο θα ειδούνε και αυτοί.

Ανταλλάχτηκε με Τούρκους αιχμαλώτους. Μετεπαναστατικά πήρε αξιώματα.

Σύμφωνα με τον Κανέλλο Δεληγιάννη ο πεθερός του Χατζηχρήστου ήταν Οθωμανός λήσταρχος :

... οι εξής Οθωμανοί, οι διαβόητοι αρχιλησταί , (... ) ο Κατζαλής, πατέρας της Χατζηχρίσταινας ...

Ο Χατζηχρήστος φαίνεται πως δεν έμαθε ποτέ καλά ελληνικά.



Ο Χατζηχρήστος με τα λιγοστά ελληνικά του, γύρευε να μιλήσει, χλωμιάζει, μπερδεύεται και στο τέλος καταφέρνει να πει:

«Που είναι εμένα εκείνο Παπάζογλου, που είναι εμένα εκείνο Χατζηζορμπά, που είναι εμένα εκείνο…»

Μα καθώς μνημονεύει τους συμπολεμιστές του που σκοτώθηκαν, πνίγεται από συγκίνηση, τον πιάνουν τα κλάματα και σωπαίνει. Δάκρυα αυλακώνουν και τα μάγουλα πολλών αγωνιστών που τον ακούνε.


Από Βούλγαρους του Χατζηχρήστου λένε πως σκοτώθηκε ο Πάνος Κολοκοτρώνης. Κατ' άλλους τον σκότωσαν Βούλγαροι του Βάσου Μαυροβουνιώτη.

Ο Βάσος Μαυροβουνιώτης (Μπράγιοβιτς) ήταν σπουδαίος αγωνιστής του '21 από το Μαυροβούνιο. Κατά το Λεξικό Στασινόπουλου και την Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος η απώτερη καταγωγή του ήταν απ' την Ήπειρο.
Την σπουδαία δράση του μπορούμε να την παρακολουθήσουμε στο λήμμα της wiki :
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE ... E%B7%CF%82

Εδώ θα βάλω μερικά αρνητικά του , έτσι για το ξεκατίνιασμα .

Κατά τον Σουρμελή ήταν λωποδύτης. Φυλακίστηκε και έγινε στρατιώτης στον οθωμανικό στρατό κατά του Αλή πασά για να τον αφήσουν.
Στα Στύρα Ευβοίας γνώρισε ντροπιαστική ήττα από λιγότερους Τούρκους, ενώ οι στρατηγικές επιλογές του είχαν ως αποτέλεσμα να απομονωθεί ο Ηλίας Μαυρομιχάλης και να σκοτωθεί.
Με τον φίλο του Κριεζώτη ήρθε σε ρήξη για την αρχηγία. Κριεζώτης και Γκούρας τον φυλάκισαν για λίγο.
Αντί να βοηθήσει το Μεσολόγγι αποφάσισε πειρατική επιδρομή στο Λίβανο.
Απήγαγε την σύζυγο του προκρίτου της Κέας Παγκάλου και την έκανε δική του. Γιος τους ήταν ο σπουδαίος στρατιωτικός Τιμολέων Βάσσος ( 1836 - 1929 ) που πολέμησε στην Κρήτη.

Να διορθώσω το Χατζηχρήστος που βγάζει μάτι;

[Μπαντάς]

Μεταξύ μελέτης της Ιστορίας και του χαρτοπαιγνιου, δεν ξέρω γιατί, προτιμώ το χαρτοπαιγνιο.

[Ζαποτέκος]

Να διορθώσω το Χατζηχρήστος που βγάζει μάτι;

Καλύτερα διόρθωσε αυτό το θέμα : Επεμβάσιες των ΗΠΑ

Επεμβάσεις των ΗΠΑ

[Μπαντάς]

Αυτά είναι σχεδόν γνωστά, μη βγάζουμε και μάτι.

[Ζαποτέκος]

Οικογένεια Τζαβέλ(λ)α

Σουλιώτικη φάρα. Γενάρχης της ήταν ο ιερέας Παπαζάχος, ο οποίος εγκαταστάθηκε στο Σούλι απ' το χωριό Δράγανη της Παραμυθιάς.

Για το εκλεκτότερο μέλος της οικογένειας βλ. αυτό το ωραίο θέμα ( Δημήτρης Τζαβέλας- ο άσωτος υιός των Τζαβελαίων ) του Σενέκας .

Για τα υπόλοιπα παρακάτω.

Λάμπρος Τζαβέλλας : ( Σούλι 1745 - 1795 ). Αρχηγός της φάρας. Ο Αλή πασάς ζήτησε την βοήθεια των Σουλιωτών γιατί ήθελε δήθεν να εκστρατεύσει κατά του Δελβίνου και του Αργυροκάστρου. Ο Λάμπρος και ο γιος του Φώτος με 70 άνδρες πήγαν να τον βοηθήσουν. Ο δόλιος όμως Αλής συνέλαβε τους δύο Τζαβελαίους και πρότεινε στον Λάμπρο να επιστρέψει στο Σούλι και να πείσει τους συμπατριώτες του να παραδοθούν , δηλώνοντας ότι σε περίπτωση άρνησης θα εκτελούσε τον Φώτο και τους άλλους ομήρους του. Οι Σουλιώτες απέρριψαν την πρόταση του Αλή με πρόταση του ίδιου του Λάμπρου . Τα γεγονότα περιγράφει ο Περραιβός το 1803. Αντλεί από τον περιηγητή Αιτώμ Γκιλιάμ.




( Περραιβός Χριστόφορος , Ιστορία σύντομος του Σουλίου και Πάργας : Περιέχουσα την Αρχαιότητα αυτών, και Ηρωϊκούς μετά των Τούρκων Πολέμους, και μάλιστα τους, του Σουλίου μετά του Αλή Πασιά κατόικου των Ιωαννίνων, και ηγεμόνος της Γραικίας, και Μακεδονίας. Παρίσι 1803 )

Ο Αλή πασάς με 10.000 άνδρες επιτέθηκε κατά του Σουλίου, αλλά αποκρούστηκε ( 1792 ). Ο Φώτος και οι αιχμάλωτοι Σουλιώτες ανταλλάχτηκαν με Τουρκαλβανούς αιχμαλώτους των Σουλιωτών. Ο Λάμπρος πέθανε το 1795.


Μόσχω Τζαβέλαινα : ( πριν το 1760 - μετά το 1792 ) Σύζυγος του Λάμπρου. Όταν ο Αλή επιτέθηκε στο Σούλι ( 1792 ), η Μόσχω ήταν στην Κιάφα και παρακολουθούσε τον αγώνα. Όταν οι Αλβανοί προχώρησαν για να αιχμαλωτίσουν τις Σουλιώτισσες, η Μόσχω με άλλες 400 γυναίκες τους επιτέθηκαν με πέτρες και ογκόλιθους και τους έτρεψαν σε φυγή .


Φώτος Τζαβέλας : ( Σούλι 1770 - Κέρκυρα 1809 ). Πρωτότοκος γιος του Λάμπρου. Μετά την ήττα του Αλή και την συνθηκολόγηση ( 1792 ), ο Φώτος επέστρεψε στο Σούλι. Αντιστάθηκε στον Αλή πασά ( 1800 - 3 ) , κατέφυγε στην Πάργα ( 1803 ) κι από εκεί στην Κέρκυρα , όπου υπηρέτησε στον ρωσικό στρατό κι απ' το 1807 στον αγγλικό. Πέθανε από ασθένεια. Έγραψε Ημερολόγιο της αιχμαλωσίας του Φώτου Τζαβέλα που αναφέρεται στην περίοδο 14/2/1792 - 22/4/1793.

Ο Κολοκοτρώνης για τους Μάρκο Μπότσαρη και Φώτο Τζαβέλα :

Ὁ Μάρκος Μπότσαρης εἶχε πολλὴν νοημοσύνην. Ὁ Φῶτος Τζαβέλας ἦτον τὸ τέλειο.


Ζυγούρης Τζαβέλας : Tριτότοκος γιος του Λάμπρου. Μετά την πτώση του Σουλίου ( 1803 ) κατέφυγε στην Κέρκυρα και υπηρέτησε στον ρωσικό στρατό. Το 1820 γύρισε στην Ήπειρο και βοήθησε τον Αλή πασά κατά των σουλτανικών στρατευμάτων. Σε αντάλλαγμα ο Αλή του έδωσε το αρματολίκι της Χασιάς. Συμπολέμησε με τον Μάρκο Μπότσαρη στο Κεφαλόβρυσο και μετά τον θάνατο του Μάρκου έγινε αρχηγός του στρατεύματος. Στο βουνό Καλιακούδα , νότια του Καρπενησίου , οι Έλληνες κυκλώθηκαν απ' τους Τούρκους και ο Ζυγούρης σκοτώθηκε ( Αύγουστος 1823 ).

Νικόλαος Τζαβέλας : ( 1790 - 1872 ) Πρωτότοκος γιος του Φώτου. Ακολούθησε τον πατέρα του στα Επτάνησα. Πολέμησε σε πολλές μάχες του Αγώνα του '21. Διακρίθηκε στην εκστρατεία ( 1828 ) για την απελευθέρωση του Αντιρρίου , της Ναυπάκτου και του Μεσολογγίου. Επί Καποδίτρια και Όθωνα πήρε στρατιωτικά αξιώματα. Το 1854, μαζί με άλλους αξιωματικούς , εξήγειρε την Ήπειρο.

Κίτσος Τζαβέλας : ( Σούλι 1800 - Αθήνα 1855 ). Δευτερότοκος γιος του Φώτου. Διακρίθηκε σε διάφορες μάχες στον Αγώνα του '21. Σώθηκε στην Έξοδο του Μεσολογγίου. Φιλοκαποδιστριακός και οπαδός της ρωσόφιλης μερίδας. Η αντιβασιλεία τον φυλάκισε. Ο Όθων τον έκανε υπασπιστή του. Πρωθυπουργός το 1847 - 8. Το 1854 , μαζί με άλλους Σουλιώτες , πέρασε στην Ήπειρο και την ξεσήκωσε. Το κίνημά του όμως απέτυχε. Πέθανε το 1855.

Πηγή : Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος

[Ζαποτέκος]

Ο Διονύσιος Σολωμός ( 1798 - 1857 ) ήταν γιος του κόντε Νικολάου Σολωμού και της Αγγελικής Νίκλη , μιας υπηρέτριας στο σπίτι του Νικόλαου , με την οποία ο τελευταίος, μόλις λίγο πριν τον θάνατό του ( 1807 ) , νομιμοποίησε τον δεσμό του και αποκατέστησε τα τέκνα του Διονύσιο και τον μικρότερο αδελφό του Δημήτριο ( 1801 - 1833 , διετέλεσε πρόεδρος της Ιονίου Γερουσίας ).

Η οικογένεια Σολωμός ( ή Σολομός ή Salamon ή Salamone ) μαρτυρείται απ' τον 12ο αι. στη Βενετία. Τον 13ο αι. οι Σολωμοί εγκαταστάθηκαν στην Κρήτη , εξελληνίστηκαν και μάλλον μετά την πτώση της Κρήτης στους μουσουλμάνους διασκορπίσθηκαν τον 17ο αι. στα Κύθηρα , στη Ζάκυνθο , στην Κεφαλλονιά , στη Νάξο κ.α. Οι αρχικές ρίζες των Σολωμών ανάγονται στο Σαλέρνο της Νότιας Ιταλίας.

Η μητέρα του Σολωμού καταγόταν απ' την μεγάλη αρχοντική μανιάτικη οικογένεια των Νικλιάνων , μέλη των οποίων μετανάστευσαν στην Ζάκυνθο το 1521. ( Απόγονοι των Νικλιάνων στην Μάνη θεωρούνται οι οικογένειες των Λιάνων , Μαντουβαλιάνων , Σκυλακιάνων , Περιμενιάνων , Μιχαλακιάνων , Βουγιουκλιάνων , Πατσιλινιάνων , Μιχαλεγιάνων κ.α. )

Σύμφωνα με το Βιογραφικό Λεξικό Μανιατών του προέδρου των Λακωνικών Σπουδών Σταύρου Καπετανάκη : Η Αγγελική Δημητρίου Νίκλου η οποία έζησε μέχρι τις 20 Ιουνίου 1859, πεθαίνοντας σε ηλικία 80 ετών έκανε δύο γάμους, α) με το Νικόλαο Σολωμό, με τον οποίο απέκτησε το Διονύσιο και το Δημήτρη και β) τον Εμμανουήλ Λεονταράκη. Λ . Ζ ώ η , Λεξικό Ιστορικό και Λαογραφικό Ζακύνθου.

Οι δύο πρώτες στροφές του Ύμνου εις την Ελευθερίαν του Διονυσίου Σολωμού μελοποιήθηκαν απ' τον μουσουργό Νικ. Μάντζαρο το 1865 και έγιναν ο Εθνικός μας Ύμνος.

Ο σπουδαίος Μανιάτης λαογράφος Κυριάκος Κάσσης υπέθεσε πως τα μανιάτικα γλωσσικά στοιχεία που εντοπίζονται στο έργο του Διονυσίου Σολωμού οφείλονται στην μανιάτικη καταγωγή της μητέρας του. Ένας άλλος σπουδαίος Μανιάτης φιλόλογος και ιστορικός , ο Ανάργυρος Κουτσιλιέρης , αμφέβαλε πως μπορεί να ισχύει κάτι τέτοιο , αφού διάστημα περίπου 300 χρόνων χώριζε την Αγγελική Νίκλη από την μανιάτικη γενιά της που εγκαταστάθηκε στην Ζάκυνθο. Οι μανιάτικοι ιδωματισμοί στο έργο του ποιητή πιθανότατα οφείλονται στην συνεχή ροή Μανιατών προς την Ζάκυνθο καθ' όλη την διάρκεια της Τουρκοκρατίας , απ' την οποία βεβαίως δεν επηρεάσθηκε μόνο η οικογένεια του Σολωμού αλλά όλοι οι Ζακυνθηνοί. Άλλες μανιάτικες οικογένειες που εγκαταστάθηκαν στην Ζάκυνθο ήταν οι Τρουπάκηδες , Δοξαράδες , οι Ελεαβούλκοι , Νομιτζιάνοι , Μπουχαλαίοι , Καβάσιλες , Καλαπόδηδες , Καρδιανοί , Κεχρήδες , Οικονόμοι , Κοντόσταβλοι , Κορνήλιοι , Κοροβέλληδες , Κορόγονες , Κοσμάδες , Κουκουλομάτηδες , Κουμαναίοι , Κουρούμαλοι , Μαυρομιχαλαίοι , Κουμουνδουράκηδες , Κουτζάντηδες , Κουτηφαραίοι , Κρίζοι , Ξανθιάνοι , Λαδόπουλοι , Λουκάδες , Μανιατιάνοι , Μανιάτηδες , Μαραφάτζοι , Μελισσηνοί , Μελισσουργοί , Μούζαλοι , Πανταζόπουλοι , Πυρομανιάνοι , Ραγκαβάδες , Ρουσέοι , Ρωμανοί , Σαμαριαραίοι , Σερβάκηδες , Σκιαδόπουλοι , Σκούμπλοι , Στεφανάκηδες , Στεφανόπουλοι , Σωμερίτες , Τσαγκάρηδες , Φωκάδες , Χαλκοματάδες, Χρηστέοι , Αλευράδες , Αλουπάκηδες , Αμπελουργοί , Αντιβασάκηδες , Βαβανακαίοι , Βαλεριάνοι , Βαλτέοι , Βαρσαμάδες , Βαρυκέφαλοι , Βενετσανάκηδες , Βερουχάτοι , Βεριχαράκοι , Βουζουναραίοι , Βρετοί , Γερακάρηδες , Γιατρακαίοι , Γριτσιάνοι , Γρηγοράκηδες .

Παλαιότερα πίστευαν πως οι Μανιάτες διαιρούνταν κοινωνικώς σε δυο τάξεις : α) τους άρχοντες Νικλιάνους και β) τους αχαμνόμερους ή αχαμνότερους ή φαμέγιους. Αυτό φυσκά είναι λάθος. Η οικογένεια των Νικλιάνων ήταν απλώς μια δυνατή μανιάτικη οικογένεια , αλλά υπήρχαν πολλές άλλες δυνατές όπως οι Μαυρομιχάληδες , οι Τρουπάκηδες , οι Γρηγοράκηδες , οι Δουράκηδες , οι Κουμουνδουράκηδες , οι Βενετσανάκηδες , οι Φελούρηδες, οι Στεφανόπουλοι , οι Γερακάρηδες , οι Γιατράκοι κ.λπ. οι οποίοι δεν ήταν Νικλιάνοι.

Ο μύθος πως οι άρχοντες της Μάνης λέγονταν Νικλιάνοι οφείλεται ίσως στο ότι οι τελευταίοι πήραν μετεπαναστατικά πολλά αξιώματα στην τοπική αυτοδιοίκηση της Μέσα Μάνης ( Κοίτα , Μπουλαριοί κ.α. ).

[Ζαποτέκος]

Συνέχεια στους Αρβανίτες αγωνιστές.

Ντάβαρης Γιάννης ή Αναγνώστης
( 1799 - 1870 ) Οπλαρχηγός του '21 από το Λιόπεσι της Αττικής. Ανιψιός του Γιάννη Σταύρου Ντάβαρη ( 1775 - 1832 , Φιλικός και αγωνιστής του '21 ) και γιος του ιερέα Νικολάου Ντάβαρη. Πολέμησε κυρίως στην Αττική και την Στ. Ελλάδα. Δήμαρχος Κρωπίας το 1842 - 46. Συμμετείχε στην Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843. Το 1861 πραγματοποίησε προσκύνημα στα Ιεροσόλυμα.

Ντρέδες : Πολεμιστές απ' τα Σουλιμοχώρια της Αρκαδιάς ( Τριφυλία ). Ήταν Αρβανίτες αγωνιστές του '21. Αρχηγός τους ήταν ο Μήτρος Αναστασόπουλος που στον Εμφύλιο τάχθηκε με την πλευρά του Κολοκοτρώνη. Οι Ντρέδες ηττήθηκαν απ' τους κυβερνητικούς στον Β΄ Εμφύλιο και ο Αναστασόπουλος φυλακίστηκε. Το "Ντρες" είναι άγνωστο τι σημαίνει στα αρβανίτικα. Άλλοι λένε ανυπότακτος και γενναίος κι άλλοι πως προέρχεται απ' το "Ανδρέας" .

[Ζαποτέκος]

Η καταγωγή των Ζιακαίων

Το ζήτημα της καταγωγής προβλημάτισε όσους ιστοριογράφους θεωρούσαν ότι η γλώσσα καθόριζε την ιδεολογία και την πολιτεία των ανθρώπων και πως Έλληνες ήταν μόνο όσοι κατάγονταν από τους αρχαίους προγόνους και χρησιμοποιούσαν αποκλειστικά την ελληνική γλώσσα. Ο Θεόδωρος Ζιάκας ομιλούσε προφανώς τα χωριάτικα συγκοπτόμενα ελληνικά των Γρεβενών, αλλά οι πρόγονοί του δεν είχαν την ίδια μητρική γλώσσα.

Ο αρματολός Τότσκας έμενε περιοδικώς στην αρβανιτόφωνη περιοχή Λάκκα Σούλι της Ηπείρου, όπου είχε παντρευτεί [Ο Αρβανίτης Τότσκας ήταν παντρεμένος στο αρβανιτόφωνο χωριό Δερβίζανα της περιοχής Λάκκα Σούλι ] . Το επίθετο Τότσκας δήλωνε τους κατοίκους της περιοχής Τοσκαρίας της Αλβανίας, οι οποίοι μετανάστευσαν σε άλλα μέρη. Αν όμως ήρθε ο ίδιος ο αρματολός Τότσκας από τη σημερινή Αλβανία ή ο πατέρας του ή ο παππούς του είναι άγνωστο. Πάντως ήταν χριστιανός όπως και οι συγκάτοικοί του Σουλιώτες. Πρώτα εξαδέλφια του ήταν ο κλέφτης Μπελτζόπουλος, του οποίου ο γιος ονομαζόταν Σουλεϋμάν, κι ο γερο-Ζιάκας. Είχαν όμως οι πατέρες τους το ίδιο επώνυμο κι αν ναι, πώς ακριβώς καλούνταν; Τότσκας, Ζιάκας ή Μπελτζόπουλος; Γεννήθηκαν όλοι από την ίδια μάνα; Γιατί οι τρεις πρώτοι εξάδελφοι διαχωρίστηκαν ονοματικώς; Ως προς το γερο - Ζιάκα μάλλον το επάγγελμα έπαιξε ρόλο στην μετονομασία του. Zhak στη γλώσσα της βόρειας Αλβανίας καλείται το μεγάλο πριόνι που χειρίζονταν δύο άτομα για να κόβουν κατά μήκος τους κορμούς των δένδρων . Είναι πιθανόν ότι ο γερο-Ζιάκας εργαζόταν ως πρίστης πριν ασχοληθεί με τον κόσμο των όπλων. Πρίστες , αρβανίτες ή αρβανιτόβλαχοι, εργάζονταν φαίνεται στην περιοχή Γρεβενών όπου η δασοκάλυψη είναι σημαντική (Βουλγαρίδης 1995:157) κι αυτός είναι μάλλον ο λόγος που το επώνυμο Ζιάκας έφεραν τόσο Κουπατσιαραίοι τσέλιγκες των Γρεβενών καθώς και κάτοικοι των Χασίων και της Κοζάνης.

[ Επώνυμο "Ζάκας" υπήρχε και στην αρβανιτόφωνη Ύδρα. ]

Ήταν μάλλον παντρεμένος στην περιοχή Γρεβενών ο γερο-Ζιάκας, γι αυτό ίσως δεν συνδεόταν στενά με τη Λάκκα Σούλι, όπως ο Τόσκας. Επαφές βέβαια στην αρχή είχαν οι Ζιακαίοι με τους αρβανίτες του Σουλίου , αλλά μάλλον όχι ο γερο-Ζιάκας, του οποίου η γυναίκα ήταν πιθανώς Βλάχα ή ελληνόφωνη. Στα παιδιά του, γοητευμένος από την αίγλη της ελληνικής γλώσσας, της χριστιανικής θρησκείας ή απλώς πρακτικά σκεπτόμενος , είχε φροντίσει να δώσει ελληνική παιδεία, οπότε αυτά είχαν ως πρώτη γλώσσα τα ελληνικά και δευτερευόντως τις άλλες που ακούγονταν στα Γρεβενά. Ο Γιαννούλας Ζιάκας καλλιέργησε τα ιταλικά ως προέκταση πιθανώς της βλαχικής γλώσσας που εγνώριζε εκ μητρός ή ίσως από τη γυναίκα του, ο δε Θεόδωρος είχε παντρευτεί την κόρη του Νάσιου Μάνταλου, παλαιού ελληνόφωνου αρματολού των Χασίων .

Πώς ακριβώς ονομαζόταν ο ήρωας, Ζιάκας ή Ζάκας; Στο διασωθέν αποτύπωμα της βούλας του Θεοδώρου Ζιάκα του 1828, ένα αστέρι με οκτώ ακτίνες , υπάρχουν τρία διαζώματα: στο επάνω γράφει «Θ[ε;]ΔΡ», στο μέσο «ζΑΚΑ» και στο κάτω 182[6;]». Αν αποκλειστεί η αγραμματοσύνη του κατασκευαστή της , τότε ο Θεόδωρος είχε δηλώσει ότι ονομάζεται Ζάκας. Οι ελληνόφωνοι κάτοικοι όμως της περιοχής, εκφωνώντας το ζ παχύ, τον αποκαλούσαν «ου Θόδουρους τ΄ Ζιάκα», οπότε γι’ αυτό τελικά επικράτησε το Ζιάκας αντί του επιθυμητού ίσως Ζάκας. Οι διασωθείσες βέβαια υπογραφές του από το 1854 και μετά, αν τις έβαζε ο ίδιος και δεν τις αντέγραφαν οι γραμματικοί του, διαβάζονται ως «Θε Ζηάκα», αλλά αυτό μπορεί να σημαίνει ότι ακούγοντας το επίθετό του συνεχώς ως Ζιάκας το είχε συνηθίσει.

Ληστές ή αστυνόμοι (αρματολοί ή ντερβεντζήδες), σωματοφύλακες, επιστάτες τσιφλικιών και γενικώς άνθρωποι των όπλων, πρόσφοροι σε κάθε ενοικίαση ή εμπλοκή είχαν διακριθεί οι Αρβανίτες, οι Αρβανιτόβλαχοι και οι Βλάχοι. Όσοι από αυτούς ήταν μωαμεθανοί τους είχαν περισσότερο εμπιστοσύνη οι Τούρκοι σε περιόδους κρίσης. Ο αρματολοί Συκαίοι ή Βλαχόπουλοι του Καρπενησίου και οι Βλαχαβαίοι στα Χάσια δεν επιτρέπουν καμιά αμφιβολία για την καταγωγή τους. Αρβανίτης ή αρβανίτικης καταγωγής ήταν ο «Τζιάρος Αλβανός» ή Τζιάρας στον Όλυμπο και ο «Γκέγκας» στην Κατερίνη που ξεχείμαζε κι αυτός στην Πάργα. Ο πατέρας του Κοζανίτη στρατιωτικού Νικολάου Κασομούλη είχε το προσωνύμιο Αρβανίτης ή Τσάμης (Κασομούλης χ.χ.:λη΄-θ΄) και σημερινά επίθετα όπως Λιάπης, Γκέκας ή Ντοβόλης δεικνύουν καταγωγές προγόνων και σπανίως ονομασίες λόγω συμπεριφοράς ή ομοιότητας. Αρβανίτικης καταγωγής ήταν και η φάρα των Μακραίων , τους οποίους εξολόθρευσαν οι Ζιακαίοι ως διεκδικητές του αρματολικού θώκου. Ο γερο-Ζιάκας συναισθανόταν προφανώς την αρβανίτικη καταγωγή του, όμως τα παιδιά του ομιλούσαν μόνον την ελληνική. Είχε ίσως επηρεαστεί από ξένους περιηγητές που θαύμαζαν κάθε τι αρχαίο ελληνικό ή ο ίδιος ήταν αρκετά έξυπνος, ώστε να αντιληφθεί ότι η ελληνική παρείχε περισσότερες δυνατότητες οικονομικής και κοινωνικής ανέλιξης.

(...)

Ποια είναι η ιστορική εικόνα του Θεοδώρου Ζιάκα; Γιος αρβανίτικης πιθανώς καταγωγής κλέφτη κι αδελφός οδοφύλακα της Πίνδου ως το 1827. Κλέφτης κι αυτός μέχρι το 1835 στην ίδια περιοχή. Αρχηγός ατάκτων στο κίνημα του 1854 σε Θεσσαλία και Γρεβενά. Τέλος πρόσφυγας στη Λαμία μέχρι το θάνατό του. Άνθρωπος των όπλων σε όλη του τη ζωή, η μόνη τέχνη που γνώριζε από μικρός. Την ίδια καλλιέργησε ως την τελευτή του βίου του. Τα όπλα του ήταν μισθωμένα σε δύο μεγάλες περιόδους της ζωής του, στην οθωμανική εξουσία ως το 1836, στο ελληνικό κράτος έκτοτε. Στα ενδιάμεσα χρόνια των καταδρομών του σε Ήπειρο, Θεσσαλία και Μακεδονία, έτη 1827 έως 1836, υπηρετούσε τον εαυτό του. Απαίδευτος ως προς τα γράμματα, γνώστης όμως των κανόνων της υπαίθρου και του άτακτου πολέμου τιμήθηκε από το ελληνικό κράτος για τις υπηρεσίες του στο Έθνος ως λοχαγός.

https://blogs.sch.gr/thankall/?p=1346

[Τζιτζιμιτζιχότζιρας]

Στο Μπλάτσι πρώτη φορά ήρθαν Βλάχοι το 1770 από το χωριό Πλαγιά της Ηπείρου. Το χωριό προυπήρχε και οι κάτοικοι ήταν Ελληνες και μάλιστα συμμετείχαν στη Ναυμαχία της Ναυπάκτου το 1571. Είναι γνωστοί πάρα πολλοί Ελληνες στην Κεντρική Ευρώπη απο το Μπλάτσι τον 18ο αιώνα. Απο το 1770 και μετά υπάρχουν Βλάχοι που γεννήθηκαν στο Μπλάτσι όπως αυτός https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF ... E%B1%CF%82
Εδώ κάποια ανάλυση απο το 5:35

επειδη τα τελευταια χρονια γινεται μια προσπαθεια απο ορισμενους να καταγραφει το Μπλατσι ως βλαχοχωρι σας παραπεμπω εδω https://www.facebook.com/groups/134180413267180/ και γνωριζοντας εκ των εσω τνη ιστορια του τοπου μου του χωριου των παπουδων μου σας πληροφορω οτι ουτε η μεγαλη πλειοψηφεια των κτηνοτροφικων οικογενειων που εγκατασταθηκαν στο χωριο ηταν βλαχικης καταγωγης εκτος καποιων ολιγων
τρανοτερη αποδειξη απο την Ελληνοφωνια της βλαστης απο την ιδρυση της μεχρι σημερα δεν υπαρχει (οι βλαχοφωνοι σπανια χανουν την γλωσσα τους και οταν ειναι μεγαλη πληθυσμοι ΠΟΤΕ!)

πολύ ενδιαφέρον φίλε. Στο παλιό φόρουμ είχα μια παρόμοια συζήτηση με κάποιον φίλο που έλεγε ότι το Βογατσικό ήταν Βλαχοχώρι. Εγώ αν και απο τους δυο γονείς από το Βογατσικό, πρώτη φορά άκουγα για Βλάχους, ποτέ δεν άκουσα βλάχικα στη ζωή μου εκεί, και όταν οι παλιοί μιλούσαν για Βλάχους πάντα τους θεωρούσαν κάτι άλλο. Και βασικά δεν υπήρχαν καν βλάχικες λέξεις στο ιδίωμα κάτι που θα έδειχνε μια συστημική ανάμιξη και όχι μια περιστασιακή. Μετά όμως ρωτώντας, έμαθα ότι είχαν εγκατασταθεί βλάχικες οικογένειες σε διάστημα διακοσαετίας από το 1770 και μετά αλλά κατά μόνας, ήρθε δηλαδή κάποιος και αγόρασε ένα σπίτι και έμεινε. Και αυτοί που ήρθαν ήταν ήδη Ελληνες στον προσδιορισμό σε μια εποχή που η περιοχή ήταν πρωτοστάτης του ελληνισμού (σε τρεις εποχές η Δυτική Μακεδονία ήταν ο ηγέτης του ελληνισμού). Δεν είναι τυχαίο ότι αυτοί που συνελήφθησαν μαζί με τον Ρήγα ήταν όλοι πλην ενός απο την Καστοριά και τη Σιάτιστα και ο κύριος συνεργάτης και τυπογράφος της χάρτας ήταν απο τη Σιάτιστα ακόμα και αυτός που ξεκίνησε τα ορλωφικά (που μας τα παρουσιάζουν ως εξέγερση της Πελοποννήσου!!!!!! ήταν απο τη Σιάτιστα). Εγώ θα έλεγα ότι ο ο Δούμπας έκανε τέτοιο έργο για τον Ελληνισμό επειδή ακριβώς γεννήθηκε στο Μπλάτσι που άνηκε στο βαθύ πυρήνα του πρώιμου διαφωτισμού. Χωρίς να υποτιμώ τον ελληνισμό των Βλάχων της Μοσχόπολης που είναι και αυτό ένα μεγάλο κεφάλαιο της εποχής.
Στα πλαίσια της αποδόμησης η οποία κρίθηκε απαραίτητη για την εξυπηρέτηση πολιτικών συμφερόντων και αλλότριων συμφερόντων έγινε προσπάθεια ιστορικής αποκόλλησης της ελληνόφωνης Μακεδονίας απο τον κορμό της Ελλάδας στον οποίο πάντα πρωταγωνιστούσε. Πληρώνει το όνομα της Μακεδονίας βασικά.

Eίσαι Βαρδαριώτης Τούρκος.