το σύμπαν είναι λογικά αδύνατο να είναι άπειρο

[Αρίστος]

Το συμπαν μπορει να μην ειναι απειρο, ο ανθρωπινος νους ομως ειναι (οταν λειτουργει χωρις τους περιορισμους του).

.

[sys3x]

Για να είχε ομως όρια εξαρχής, πρέπει να υπήρχε χώρος, και αυτός δεν υφιστατο.

Σωστό. Είναι μπαστάρδεμα τόπων αυτό που συλλογίζεται. Εφόσον δεν ξέρουμε και την αιτία της μεγάλης έκρηξης δεν μπορούμε να μιλάμε για τέλος χρόνου μην έχοντας βρει την αρχή του.

Και ούτε πρόκειται να την βρείτε γιατί δεν υπάρχει.

[sys3x]

Το συμπαν μπορει να μην ειναι απειρο, ο ανθρωπινος νους ομως ειναι (οταν λειτουργει χωρις τους περιορισμους του).

.

Ο ανθρώπινος νους (και κατά προέκτασιν η φαντασία) μπροστά στο όλον είναι μία κλανιά, ένα περιορισμένο μέρος του δηλαδή που κράτησε για μιά στιγμή και μετά ξεμύρισε ακαριαία σα να μην υπήρξε ποτέ αυτήν η στιγμή αλλά οκ, υπήρξε, όπως υπάρχει και η ίδια η ύπαρξη, ακαριαία και για κάθε στιγμή ξεχωριστά.
Μην αγχώνεστε γενικά, δεν είμαστε και τίποτα.

[break]

ο χώρος αφού επεκτείνεται τότε εξ'ορισμού έχει πεπερασμένη έκταση
ειδάλλως δεν θα επεκτεινόταν

Όχι, το βλέπεις λάθος. Δεν υπάρχει κάτι προς το οποίο το σύμπαν επεκτείνεται καθώς το σύμπαν είναι το σύμπαν. Τα πάντα. Το σύνολο του χώρου. Αν το σύμπαν επεκτανόταν προς κάποιο χώρο τότε ο χώρος αυτός θα ήταν ήδη εξ ορισμού μέρος του σύμπαντος και η επέκταση αυτή θα ήταν λογική αντίφαση.

Αυτό που εννοούν όταν λένε ότι το σύμπαν επεκτείνεται είναι ότι αραιώνει. Ότι ο χώρος ξεχειλώνει. Έτσι η ενέργεια και η ύλη ανα μονάδα χώρου μικραίνει. Στην αρχή υπήρχε μόνο ενέργεια. Όταν ο χώρος ξεχείλωσε αρκετά ώστε να μπορέσει να δημιουργηθεί ύλη ξαφνικά έγινε ένα πουφ και το σύμπαν γέμισε υδρογόνο.

Το υδρογόνο έκανε τους πρώτους ήλιους οι ήλιοι έσκασαν και έκανα τα υπόλοιπα στοιχεία κλπ κλπ

Ο χώρος του σύμπαντος εξ ορισμού δεν έχει όρια. Είτε είναι άπειρο είτε αναδιπλώνεται στον εαυτό του (όπως η επιφάνειας μίας σφαίρας).

[foscilis]

...εφόσον η θεωρία του big bang είναι αληθής
αφού το σύμπαν είχε όρια εξ'αρχής και η έκτασή του ήταν πεπερασμένη, όσο και αν επεκταθεί είναι λογικά αδύνατο από πεπερασμένο να γίνει άπειρο
ακόμα και αν η επέκτασή του συνεχίσει μέχρι την εξάτμιση των τελευταίων μαύρων τρυπών και παραπέρα στο χρόνο, η έκτασή του θα είναι πεπερασμένη αν και δυσθεώρητη για τον ανθρώπινο νου

Δεν πάει έτσι. Αυτό που επεκτείνεται δεν είναι κάποια όρια αλλά ο ίδιος ο χώρος. Φαντάσου κάτι που ξεχειλώνει αλλά χωρίς άκρες. Δεν ξεχειλώνει προς τα κάπου... απλώς ξεχειλώνει.... γίνεται ποιο αραιό. Κάτι σαν μία άπειρη σκακιέρα που τα τετράγωνα της γίνονται συνέχεια μεγαλύτερα.

ο χώρος αφού επεκτείνεται τότε εξ'ορισμού έχει πεπερασμένη έκταση
ειδάλλως δεν θα επεκτεινόταν

μια γραμμή που επεκτείνεται έχει πεπερασμένα σημεία;

Βασικά ακόμα και μια γραμμή 1 εκατοστού που δεν επεκτείνεται, έχει πεπερασμένα σημεία;

Μιλάμε υπάρχουν 1.000.000 λογικότατοι τρόποι το Σύμπαν να είναι άπειρο. Το άπειρο δε δουλεύει όπως νομίζεις ούτε τα πράγματα για τα οποία συζητάς έχουν 3 διαστάσεις.

[break]

Παράδειγμα για να γίνει κατανοητότερο:

Φαντάσου ότι ο χώρος είναι η επιφάνεια ενός μπαλονιού που φουσκώνει. Εμείς πάνω στην επιφάνεια παρατηρούμε ότι κάτι περίεργο συμβαίνει. Αυτό το περίεργο είναι ότι πέρα από την ταχύτητα που έχουν τα αντικείμενα σε σχέση με τον χώρο ο ίδιος ο χώρος φαίνεται να επεκτείνεται. Δηλαδή τα αντικείμενα απομακρύνονται μεταξύ τους ακόμα και αν δεν κουνιόνται.

Τώρα αντικατέστησε το μπαλόνι που φουσκώνει με μία άπειρη μεμβράνη που ξεχειλώνει με τον ίδιο τρόπο.

Αυτό είναι η επέκταση του σύμπαντος.

[panos291]

Ακομα και αν η θεωρία του big bang ειχαι σωστη, πως ξερουμε οτι υπάρχει μονο ενα συμπαν?

[Χαοτικός]

Το συμπαν μπορει να μην ειναι απειρο, ο ανθρωπινος νους ομως ειναι (οταν λειτουργει χωρις τους περιορισμους του).

.

Ο ανθρώπινος νους (και κατά προέκτασιν η φαντασία) μπροστά στο όλον είναι μία κλανιά, ένα περιορισμένο μέρος του δηλαδή που κράτησε για μιά στιγμή και μετά ξεμύρισε ακαριαία σα να μην υπήρξε ποτέ αυτήν η στιγμή αλλά οκ, υπήρξε, όπως υπάρχει και η ίδια η ύπαρξη, ακαριαία και για κάθε στιγμή ξεχωριστά.
Μην αγχώνεστε γενικά, δεν είμαστε και τίποτα.

Ούτε ψωλαράδες;

[Χαοτικός]

ο χώρος αφού επεκτείνεται τότε εξ'ορισμού έχει πεπερασμένη έκταση
ειδάλλως δεν θα επεκτεινόταν

Όχι, το βλέπεις λάθος. Δεν υπάρχει κάτι προς το οποίο το σύμπαν επεκτείνεται καθώς το σύμπαν είναι το σύμπαν. Τα πάντα. Το σύνολο του χώρου. Αν το σύμπαν επεκτανόταν προς κάποιο χώρο τότε ο χώρος αυτός θα ήταν ήδη εξ ορισμού μέρος του σύμπαντος και η επέκταση αυτή θα ήταν λογική αντίφαση.

Αυτό που εννοούν όταν λένε ότι το σύμπαν επεκτείνεται είναι ότι αραιώνει. Ότι ο χώρος ξεχειλώνει. Έτσι η ενέργεια και η ύλη ανα μονάδα χώρου μικραίνει. Στην αρχή υπήρχε μόνο ενέργεια. Όταν ο χώρος ξεχείλωσε αρκετά ώστε να μπορέσει να δημιουργηθεί ύλη ξαφνικά έγινε ένα πουφ και το σύμπαν γέμισε υδρογόνο.

Το υδρογόνο έκανε τους πρώτους ήλιους οι ήλιοι έσκασαν και έκανα τα υπόλοιπα στοιχεία κλπ κλπ

Ο χώρος του σύμπαντος εξ ορισμού δεν έχει όρια. Είτε είναι άπειρο είτε αναδιπλώνεται στον εαυτό του (όπως η επιφάνειας μίας σφαίρας).

Στην πραγματικότητα γίνεται το αντίθετο. Πυκνώνει
Χαοτικός @ Το σύμπαν συρρικνώνεται

Απαντάει με ωραίο τρόπο στο υπαρξιακό. Τι μαλακία είναι αυτός ο θερμικός ψόφος; Άντε δηλαδή γίναμε γιατί έτσι, θα τελειώσει γιατί έτσι και μετά τίποτα. Ποιος ο λόγος να γίνει κάποτε αυτό το τέλος; Και να έχει ακολουθήσει όλη αυτήν την πορεία, χωρίς να έχει προοπτική;

[ksk]

ο χώρος αφού επεκτείνεται τότε εξ'ορισμού έχει πεπερασμένη έκταση
ειδάλλως δεν θα επεκτεινόταν

Όχι, το βλέπεις λάθος. Δεν υπάρχει κάτι προς το οποίο το σύμπαν επεκτείνεται καθώς το σύμπαν είναι το σύμπαν. Τα πάντα. Το σύνολο του χώρου. Αν το σύμπαν επεκτανόταν προς κάποιο χώρο τότε ο χώρος αυτός θα ήταν ήδη εξ ορισμού μέρος του σύμπαντος και η επέκταση αυτή θα ήταν λογική αντίφαση.

Αυτό που εννοούν όταν λένε ότι το σύμπαν επεκτείνεται είναι ότι αραιώνει. Ότι ο χώρος ξεχειλώνει. Έτσι η ενέργεια και η ύλη ανα μονάδα χώρου μικραίνει. Στην αρχή υπήρχε μόνο ενέργεια. Όταν ο χώρος ξεχείλωσε αρκετά ώστε να μπορέσει να δημιουργηθεί ύλη ξαφνικά έγινε ένα πουφ και το σύμπαν γέμισε υδρογόνο.

Το υδρογόνο έκανε τους πρώτους ήλιους οι ήλιοι έσκασαν και έκανα τα υπόλοιπα στοιχεία κλπ κλπ

Ο χώρος του σύμπαντος εξ ορισμού δεν έχει όρια. Είτε είναι άπειρο είτε αναδιπλώνεται στον εαυτό του (όπως η επιφάνειας μίας σφαίρας).

Ετσι...
Αυτόνομο κα ανεξάρτητο.

[Χαοτικός]

Ακομα και αν η θεωρία του big bang ειχαι σωστη, πως ξερουμε οτι υπάρχει μονο ενα συμπαν?

Ποϊντάρα.

[Αρίστος]

Το συμπαν μπορει να μην ειναι απειρο, ο ανθρωπινος νους ομως ειναι (οταν λειτουργει χωρις τους περιορισμους του).

.

Ο ανθρώπινος νους (και κατά προέκτασιν η φαντασία) μπροστά στο όλον είναι μία κλανιά, ένα περιορισμένο μέρος του δηλαδή που κράτησε για μιά στιγμή και μετά ξεμύρισε ακαριαία σα να μην υπήρξε ποτέ αυτήν η στιγμή αλλά οκ, υπήρξε, όπως υπάρχει και η ίδια η ύπαρξη, ακαριαία και για κάθε στιγμή ξεχωριστά.
Μην αγχώνεστε γενικά, δεν είμαστε και τίποτα.

Οχι γιατι το συμπαν δεν γνωριζει οτι υπαρχει ενω ο νους του ανθρωπου γνωριζει αυτο και πολυ περισσοτερα. Με ορους ανθρωποκεντρικους θα μπορουσε να πει κανεις οτι ο ανθρωπινος νους ειναι το κερασακι στην τουρτα του συμπαντος. Και σημασια δεν εχει οτι το συμπαν θα ζησει πολλα δις η τρις χρονια ενω ο νους του ανθρωπου λιγες δεκαετιες. Σημασια εχει ο νους σε ενα συγκεκριμενο ανθρωπο να εχει τις καταλληλες στιγμες κατανοησης του ολου συμπαντικου δραματος. Σε αυτες τις στιγμες νικαει και χωρο και χρονο και τους δικους του περιορισμους. Με λιγα λογια μια ποιοτικη στιγμη σε ενα αφυπνισμενο νου ισοδυναμει με τρισεκατομμυρια βαρετες υπαρξεις αλληλοδιαδοχων συμπαντων.

.

[Μπαντάς]

Το συμπαν μπορει να μην ειναι απειρο, ο ανθρωπινος νους ομως ειναι (οταν λειτουργει χωρις τους περιορισμους του).

.

Ο ανθρώπινος νους (και κατά προέκτασιν η φαντασία) μπροστά στο όλον είναι μία κλανιά, ένα περιορισμένο μέρος του δηλαδή που κράτησε για μιά στιγμή και μετά ξεμύρισε ακαριαία σα να μην υπήρξε ποτέ αυτήν η στιγμή αλλά οκ, υπήρξε, όπως υπάρχει και η ίδια η ύπαρξη, ακαριαία και για κάθε στιγμή ξεχωριστά.
Μην αγχώνεστε γενικά, δεν είμαστε και τίποτα.

Οχι γιατι το συμπαν δεν γνωριζει οτι υπαρχει ενω ο νους του ανθρωπου γνωριζει αυτο και πολυ περισσοτερα. Με ορους ανθρωποκεντρικους θα μπορουσε να πει κανεις οτι ο ανθρωπινος νους ειναι το κερασακι στην τουρτα του συμπαντος. Και σημασια δεν εχει οτι το συμπαν θα ζησει πολλα δις η τρις χρονια ενω ο νους του ανθρωπου λιγες δεκαετιες. Σημασια εχει ο νους σε ενα συγκεκριμενο ανθρωπο να εχει τις καταλληλες στιγμες κατανοησης του ολου συμπαντικου δραματος. Σε αυτες τις στιγμες νικαει και χωρο και χρονο και τους δικους του περιορισμους. Με λιγα λογια μια ποιοτικη στιγμη σε ενα αφυπνισμενο νου ισοδυναμει με τρισεκατομμυρια βαρετες υπαρξεις αλληλοδιαδοχων συμπαντων.

.

Μόνον ο ανθρώπινος εγκέφαλος καταπιάνεται με τέτοιου είδους χωροχρονικές υπερβατικότητες, πάνω στη γη τουλάχιστο

Το σύμπαν δε ως δράμα, μόνον ένας συντετριμμένος εξ αυτών, θα μπορούσε να δεί

[Αρίστος]

Η διαφορα νοημοσυνης και ανοργανης υλης μπορει να γνωσθει απο τον ανθρωπο, οχι απο ενα βραχο.

.

[AlienWay]

Το συμπαν μπορει να μην ειναι απειρο, ο ανθρωπινος νους ομως ειναι (οταν λειτουργει χωρις τους περιορισμους του).

.

Το σύμπαν μπορεί να μην είναι άπειρο, αλλά η βλακεία του ανθρώπινου είδους, είναι.