Happy Matzikert Day

[Ζαποτέκος]

Η μάχη στο Καπετρόν (1048-1049): η πρώτη μεγάλη σύγκρουση Βυζαντινών-Σελτζούκων Τούρκων
https://www.protothema.gr/stories/artic ... n-tourkon/



Το 1049 έγινε η πρώτη μεγάλη σύγκρουση μεταξύ Βυζαντινών και Σελτζούκων Τούρκων στο Καπετρόν. Η μάχη έληξε ουσιαστικά χωρίς νικητή και με την προσωρινή Συνθήκη ειρήνης που ακολούθησε αναγνωρίστηκαν δικαιώματα στους Σελτζούκους, δείγμα της κοντόφθαλμης πολιτικής του Κωνσταντίνου Θ’ Μονομάχου. Λίγα χρόνια αργότερα το 1071 ,η ήττα του Ρωμανού Διογένη στο Μαντζικέρτ από τους Σελτζούκους σήμανε ουσιαστικά την αρχή του τέλους για τη Βυζαντινή αυτοκρατορία.


Το 1045-1046 ο πατρίκιος και στρατηγός Στέφανος Λειχούδης, τον οποίο ο Κωνσταντίνος Θ’ είχε διορίσει διοικητή της επαρχίας Βασπρακανίας (Βασπουρακάν) στην Αρμενία αιφνιδιάστηκε και πιάστηκε αιχμάλωτος από τους Σελτζούκους και τους Τουρκομάνους του φύλαρχου Κουτλουμούς χάνοντας όλες σχεδόν τις δυνάμεις του και καταλήγοντας ο ίδιος στο σκλαβοπάζαρο της Ταμπρίζ. Όταν ο Κουτλουμούς ενημέρωσε για τη μεγάλη του νίκη τον θείο του Τογρούλ Μπέη, μεγάλο φύλαρχο των Σελτζούκων και πρώτο τους σουλτάνο, από το 1055, τον παρότρυνε να καταλάβει την περιοχή της Βασπρακανίας μίας από τις ανατολικές επαρχίες του Βυζαντίου, καθώς αυτή όχι μόνο ήταν εύφορη αλλά την υπεράσπιζαν γυναίκες ! Επρόκειτο για ένα άκρως εξευτελιστικό σχόλιο για τους άνδρες του Στέφανου Λειχούδη. Ο Τογρούλ Μπέης πάντως δεν έδωσε συνέχεια στις επιχειρήσεις στην περιοχή. Ο Κωνσταντίνος Θ’ συνειδητοποίησε έστω και με καθυστέρηση τη μεγάλη τουρκική απειλή και έδωσε εντολές για τη στρατολόγηση των υπηκόων του της Ιβηρίας/Γεωργίας (στο θέμα Ιβηρίας) για να ενισχυθούν οι Αρμένιοι σύμμαχοι της αυτοκρατορίας στους αγώνες τους κατά των σελτζουκικών και τουρκομανικών επιδρομών.

Το 1048 ο Τογρούλ που είχε εμπλακεί σε ενδομουσουλμανικές έριδες αποφάσισε να πραγματοποιήσει την εισβολή στη Βασπρακανία στέλνοντας εκεί με στρατό τον ανιψιό του Ασάν (Αρσλάν) σε μια μεγάλη εκστρατεία που ξεκίνησε από το Ταμπρίζ. Ο Κωνσταντίνος Μονομάχος περιμένοντας αυτές τις εξελίξεις ,έστειλε στην περιοχή τον στρατηγό του Βασπουρακάν και κυβερνήτη της πόλης του Ανί, παλιάς αρμενικής πρωτεύουσας που περιήλθε στο Βυζάντιο το 1045, Ααρών Ραδομηρό (Ραντομίρ) γιο του τελευταίου Βούλγαρου τσάρου Ιβάν Βλαδισλάβ που είχε δεχθεί τη βυζαντινή κυριαρχία το 1018. Ο Ραντομίρ εξασφάλισε τη βοήθεια ενός σπουδαίου και φημισμένου πολέμαρχου της εποχής του δούκα και στρατηγού Aνί και Ιβηρίας Κατακαλών Κεκαυμένου με την αποφασιστική βοήθεια του οποίου παρέσυρε σε ενέδρα τον πολυάριθμο στρατό (τον αποτελούσαν 20.000 άνδρες) του εμίρη Αρσλάν, οποίος σκοτώθηκε στη μάχη που ακολούθησε. Οι βυζαντινές πηγές χαρακτηρίζουν τον εμίρη «κωφό» αφού δεν αντιλήφθηκε ότι σκόπιμα οι Βυζαντινοί τον άφησαν να λεηλατήσει το στρατόπεδό τους προετοιμάζοντας με πολεμικό τέχνασμα τον αιφνιδιασμό στον οποίο ο εμίρης έπεσε.

Όταν έμαθε τα νέα για τον θάνατο του Αρσλάν και την πανωλεθρία του στρατού του, ο Τογρούλ Μπέης εξοργίστηκε. Έστειλε τον ετεροθαλή αδελφό του Ιμπραχήμ (Γ)ινάλ (τον Αβράμιο Αλείμ των βυζαντινών συγγραφέων) με 100.000 πολεμιστές εναντίον της Βασπρακανίας. Πρωταρχικός του σκοπός ήταν να επιτεθεί στο στρατόπεδο των Ραντομίρ και Κεκαυμένου στην κοιλάδα του Ουρτρού όπου οι δύο βυζαντινοί στρατηγοί ανέμεναν τις ενισχύσεις που είχε υποσχεθεί να τους στείλει ο Κωνσταντίνος Θ’.



Η μάχη στο Καπετρόν (1049)

Στην κοιλάδα του Ουρτρού είχαν αποσυρθεί τα βυζαντινά στρατεύματα με πρωτοβουλία του Ααρών Ραντομίρ. Αντίθετα ο Κεκαυμένος είχε προτείνει άμεση σύγκρουση με τους Σελτζούκους υπολογίζοντας ,σωστά κατά την άποψή μας, ότι οι βυζαντινές δυνάμεις μετά τον θρίαμβό τους επί του Αρσλάν θα είχαν υψηλό ηθικό.

Στο μεταξύ ο Κωνσταντίνος Θ’ Μονομάχος είχε έρθει σε συνεννόηση με τον αρμενικής (κατ’ άλλους αβαζγικής ή και ιβηρικής/γεωργιανής καταγωγής) βυζαντινό τοπάρχη της Ιβηρίας και της Μεσχίας Λεπαρίτη Δ’ ο οποίος θα συναντούσε τους Ραντομίρ και Κεκαυμένο για να αντιμετωπίσουν από κοινού τους Σελτζούκους.

Στα τέλη του 1048 οι πολυάριθμες δυνάμεις του Ιμπραήμ Ινάλ εμφανίστηκαν κοντά στο βυζαντινό στρατόπεδο του Ουρτρού. Οι Ααρών και Κεκαυμένος περίμεναν τον Λιπαρίτη έχοντας λάβει ρητές εντολές να μην ξεκινήσουν τη μάχη χωρίς αυτόν. Ο Κεκαυμένος που επιθυμούσε άμεση σύγκρουση και ο μετριοπαθέστερος Ααρών αντιπαρατέθηκαν έντονα. Αποφασίστηκε τελικά οι βυζαντινές δυνάμεις να αποσυρθούν στις γύρω ορεινές τοποθεσίες της κοιλάδας Ουρτρού δίνοντας εντολή στους άμαχους χριστιανικούς πληθυσμούς της περιοχής να μεταβούν για ασφάλεια στις οχυρωμένες πόλεις και κωμοπόλεις που βρίσκονταν κοντά.

Τότε (1048-1049) ο Ιμπραχίμ Ινάλ εγκατέλειψε προσωρινά τις επιχειρήσεις του στη Βασπρακανία κατά του βυζαντινού στρατού και στράφηκε κατά της εμπορικής αρμενικής κωμόπολης Αρτζέ την οποία και λεηλάτησε. Το Αρτζέ βρισκόταν βόρεια της Θεοδοσιούπολης στην οποία κατέφυγαν οι κάτοικοί του μετά τη λεηλασία της κωμόπολής τους. Η Θεοδοσιούπολη ήταν η τελευταία σημαντική πόλη της βυζαντινοσελτζουκικής μεθορίου.

Τα σελτζουκικά στρατεύματα, λεηλάτησαν και τη Θεοδοσιούπολη (1049), αφού πρώτα σφαγίασαν, βασάνισαν ή αιχμαλώτισαν τους Χριστιανούς κατοίκους της (140.000 κατά τους Ιωάννη Σκυλίτζη και Γεώργιο Κεδρηνό, 150.000 κατά τον Ματθαίο της Έδεσσας της Συρίας). Ο αείμνηστος βυζαντινολόγος Σπυρίδων Βρυώνης, γράφει ότι η καταστροφή της Θεοδοσιούπολης την οποία οι Μουσουλμάνοι μετονόμασαν σε Ερζερούμ (ή Ερζουρούμ), σηματοδοτεί την απαρχή λεηλασιών πολλών από τα σημαντικά αστικά κέντρα της Βυζαντινής Ανατολίας.

Στα μέσα του 1049, ο Λιπαρίτης εμφανίστηκε στην περιοχή των συγκρούσεων, με μεγάλη καθυστέρηση. Ο Ααρών και ο Κεκαυμένος, βγήκαν απ’ τα ορεινά μέρη που είχαν καταφύγει και έστησαν το στρατόπεδό τους στους πρόποδες του Καπετρού Λόφου (Kaputru). Που βρισκόταν όμως τον Καπετρόν; Το Καπετρόν, βρισκόταν στην αρχαία επαρχία της Φασιανής (Πασίν), νοτιοανατολικά της Θεοδοσιούπολης. Σήμερα, λέγεται Πασινλέρ (Pasinler). Παλαιότερα λεγόταν Χασάν Καλέ. Βρίσκεται στη βορειοανατολική Τουρκία, όπως βλέπετε στον χάρτη που παραθέτουμε, κοντά στο Ερζερούμ, την αρχαία Θεοδοσιούπολη.



Εντυπωσιακό είναι το στοιχείο, ότι στο διαδίκτυο υπάρχουν ελάχιστες αναφορές σε ελληνικά σάιτ για τη μάχη στο Καπετρόν. Αντίθετα, εκτενείς αναφορές υπάρχουν στη WIKIPEDIA και σε άλλες ξένες πηγές…

Result :
Byzantine tactical victory
Seljuk strategic success
https://en.wikipedia.org/wiki/Battle_of_Kapetron

Ο Κεκαυμένος, είχε να αντιμετωπίσει στο Καπετρόν την επιφυλακτικότητα του Λιπαρίτη, στην πρότασή του για άμεση επίθεση εναντίον των δυνάμεων του Ιμπραχίμ Ινάλ.

Ο Λιπαρίτης ήταν προληπτικός και δεν ήθελε να πολεμήσει Σάββατο που ήταν γι’ αυτόν αποφράδα μέρα!

Ήταν Παρασκευή 18 προς Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 1049.

Η αναβλητικότητα και η κωλυσιεργία των Βυζαντινών έδωσαν την ευκαιρία στον Ιμπραχίμ Ινάλ να επιτεθεί πρώτος, αργά το βράδυ της Παρασκευής 18 Σεπτεμβρίου. Η μάχη συνεχίστηκε με σφοδρότητα και την επόμενη ημέρα, Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 1049. Οι δυνάμεις του, εξαιρετικού στρατηγού Κατακαλών Κεκαυμένου και του Ααρών Ραντομίρ έτρεψαν σε φυγή τους Σελτζούκους και τους Τουρκομάνους, σκοτώνοντας μάλιστα έναν από τους αρχηγούς τους, τον εμίρη Αρσλάν, που είχε την ίδια τύχη με τον συνονόματό του που σκοτώθηκε ένα χρόνο νωρίτερα.

Δυστυχώς όμως, οι Βυζαντινοί δεν μπόρεσαν να ολοκληρώσουν τη νίκη τους, καθώς σε άλλο μέρος του μετώπου, ο Λιπαρίτης έπεσε από το πληγωμένο άλογό του και αιχμαλωτίστηκε από τους σωματοφύλακες του Ιμπραχίμ Ινάλ, που υποχωρούσαν εκείνη την ώρα. Τελικά, κατέληξε στα σκλαβοπάζαρα του Χοραζάν.

Ο Αριστακές ο Λαστιβερτινός, παραθέτει και μία άλλη εκδοχή, σύμφωνα με την οποία η υποχώρηση του Ααρών Ραντομίρ σε κρίσιμο σημείο της μάχης, έδωσε στους Σελτζούκους τη δυνατότητα να οργανωθούν και να αντεπιτεθούν.

Η μάχη στο Καπετρόν ολοκληρώθηκε χωρίς «ξεκάθαρο» νικητή. Ο Ιμπραχίμ Ινάλ, έμεινε απόλυτα ικανοποιημένος από τη σύλληψη και αιχμαλωσία του Λιπαρίτη τον οποίο αρχικά μετέφερε στο Ραγές. Με την αποχώρηση των Σελτζούκων και των Τουρκομάνων από το πεδίο της μάχης, οι Ααρών και Κεκαυμένος, πήραν αυτοκρατορικές εντολές να διαχειμάσουν στις περιοχές της Βασπρακανίας. Ο μεν Ααρών θα παρέμενε στη βασπρακανική πρωτεύουσα, την πόλη Βαν, ενώ ο Κεκαυμένος στα τέλη του 1049 επέστρεψε στο Ανί.

Η προσωρινή Συνθήκη του 1049-1050

Ακολούθησαν διπλωματικές ενέργειες. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Θ’ έστειλε στον Τογρούλ Μπέη τον «υπογραμματέα» του Γεώργιο Δρόσο ως πρέσβη, με μεγάλο ποσό ως λύτρα για την εξαγορά του Λιπαρίτη. Ο Τογρούλ, που είχε ενώσει τις δυνάμεις του με εκείνες του Ιμπραχίμ Ινάλ, συμφώνησε να απελευθερώσει τον Λιπαρίτη, μετά την υπόσχεση του τελευταίου, όπως μαρτυρούν οι Ιωάννης Σκυλίτζης και Γεώργιος Κεδρηνός, «μηδέποτε όπλα θελήσαι το από τούδε κινήσαι κατά των Τούρκων» (1049-1050).

Όταν ο απεσταλμένος του Τογρούλ Μπέη, ο Σελτζούκος αξιωματούχος Σαρίφ Νάσιρ αλ-Ντιν-ιμπν Ισμαήλ (ο «Σέριφος» των Βυζαντινών), απαίτησε την καταβολή ετήσιου φόρου, ο Κωνσταντίνος Θ’ διέκοψε τις συνομιλίες αρνούμενος την αξίωση του Τογρούλ. Ωστόσο, έκανε μια ακόμα παραχώρηση στον Σελτζούκο ηγέτη: στο εξής, το όνομά του θα αντικαθιστούσε εκείνου του σιίτη χαλίφη του Καΐρου (της δυναστείας των Φατιμιδών) κατά την καθημερινή προσευχή των μουσουλμάνων στο τζαμί της Κωνσταντινούπολης. Γράφει ο σημαντικός Τούρκος ιστορικός Ibrahim Kafesoglu, στο έργο του «History of the Seljuks» (1988):

«Κατά τη συμφωνία ο αυτοκράτορας θα επισκεύαζε το τέμενος στην Κωνσταντινούπολη, που είχε πέσει σε ερείπια. Θα φρόντιζε να κρεμαστούν λάμπες μέσα του και θα επέτρεπε στον ιμάμη που στελνόταν από τον χαλίφη να πραγματοποιεί την προσευχή πέντε φορές την ημέρα».

Επρόκειτο για ένα τεράστιο λάθος του Κωνσταντίνου Θ’, καθώς ουσιαστικά αναγνώριζε τη «διαδοχή» και την πρωτοκαθεδρία των Σελτζούκων στον μουσουλμανικό κόσμο.

Δυστυχώς, από τα μέσα του 11ου αιώνα οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν τη δυναμική των Σελτζούκων. Όπως γράφει πολύ εύστοχα ο Αλέξης Γ.Κ. Σαββίδης, το ορμητικό σουνιτικό Ισλάμ, που εξέφραζαν οι Σελτζούκοι, έπρεπε να αντιμετωπιστεί με συμμαχία με τους σιίτες Φατιμίδες της Αιγύπτου, τους οποίους οι Σελτζούκοι θεωρούσαν απ’ την αρχή ως βασικούς τους αντιπάλους στην εξάπλωσή τους στην Εγγύς και τη Μέση Ανατολή.

Πραγματικά, το 1055 ο Τογρούλ Μπέης, έγινε κύριος της Βαγδάτης, παίρνοντας από τον Αβασίδη χαλίφη της αλ-Καΐμ, τον τίτλο του «σουλτάν». Έτσι, ο Τογρούλ Μπέης έγινε ο πρώτος Τούρκος σουλτάνος στην ιστορία.

Όπως αναφέραμε στην αρχή του άρθρου, η μάχη στο Καπετρόν ήταν μία από τις 4 μεγάλες βυζαντινοσελτζουκικές μάχες. Ακολούθησαν οι καταστροφικές για το Βυζάντιο μάχες στο Μαντζικέρτ (1071) και το Μυριοκέφαλο (1176) και η, επίσης άγνωστη μάχη στην Αντιόχεια του Μαιάνδρου (1211), όπου οι Βυζαντινοί θριάμβευσαν επί των Σελτζούκων.

Πηγή για το άρθρο, ήταν το βιβλίο των Αλέξιου Γ.Κ. Σαββίδη και Νικόλαου Γ. Νικολούδη, «Ο ΥΣΤΕΡΟΣ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ (11ος-16ος αι.)», ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΗΡΟΔΟΤΟΣ 2007. Το Κεφάλαιο για τη μάχη στο Καπετρόν, έχει γράψει ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, κορυφαίος Βυζαντινολόγος Αλέξιος Γ.Κ. Σαββίδης, τον οποίο ευχαριστούμε θερμά για τη βοήθειά του. Αξίζει να σημειώσουμε, ότι πηγές του κύριου Σαββίδη είναι οι: Ι. Σκυλίτζης, Γ. Κεδρηνός, Μ. Ατταλειάτης, Ι. Ζωναράς, Ματθαίος της Έδεσσας, Αριστακές ο Λαστιβερτινός και ο μουσουλμάνος χρονικογράφος Ιμπν αλ-Αθίρ.

[Yochanan]

Δηλαδή στην πραγματικότητα 27.500 Βυζαντινοί περίπου vs 25.000 Τούρκοι. Μπορεί και 20.000 Βυζαντινοί vs 30.000 Τούρκοι.

ΝΙΚΗΤΕC CΤΙC ΚΑΡΔΙΕC ΜΑC

[Lord Brum]

Δηλαδή στην πραγματικότητα 27.500 Βυζαντινοί περίπου vs 25.000 Τούρκοι. Μπορεί και 20.000 Βυζαντινοί vs 30.000 Τούρκοι.

Υ.Γ. Αν χαίρεσαι με το Μαντζικέρτ τι κάνεις με το Μυριοκέφαλο ;

Οι Έλληνες πάντα μάχονταν σαν ήρωες ενάντια σε υπέρτερους αντιπάλους

Τουρκοζαιος

[Ζαποτέκος]

Η μάχη της Αντιοχείας του Μαιάνδρου (1211): Μία ανέλπιστη νίκη κατά των Τούρκων
Γράφει ο Μάριος Νοβακόπουλος, διεθνολόγος – μεταπτυχιακός φοιτητής Βυζαντινής ιστορίας

Η άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους το 1204 προκάλεσε πολιτικό και στρατιωτικό χάος στις κτήσεις της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, τόσο στην Ευρώπη όσο και την Ασία. Έχοντας διαφύγει από την φλεγόμενη Βασιλεύουσα, ο Θεόδωρος Λάσκαρης πέρασε την Προποντίδα και κατέληξε στην μικρασιατική πόλη της Νίκαιας, από όπου ξεκίνησε την αντίσταση κατά των Φράγκων εισβολέων. Η αυτοκρατορία της Νίκαιας, όπως θα ονομασθεί το κράτος του, αποτέλεσε τον βασικό πυρήνα αντίστασης των Ρωμαίων και προπύργιο για την ανάκτηση της Πόλης.

Τα πρώτα χρόνια ήταν ιδιαίτερα δύσκολα. Δεν αναγνώρισαν όλοι οι Ρωμαίοι τον αυτοκρατορικό τίτλο που διεκδίκησε ο Θεόδωρος: οι θρόνοι της Ηπείρου και της Τραπεζούντας εμφανίστηκαν ως ανταγωνιστές. Στη δυτική Μικρά Ασία με τουρκική βοήθεια είχαν στηθεί αυτόνομες ρωμαϊκές ηγεμονίες, τις οποίες ο Θεόδωρος θα έπρεπε να ελέγξει. Οι Φράγκοι έκαναν αμέσως εισβολή στη Μικρά Ασία και λίγο έλειψε να πάρουν τη Νίκαια, ενώ υποχώρησαν μόνο όταν οι Βούλγαροι απείλησαν τη Θράκη.


Μετά την απόσυρση των Σταυροφόρων, η μεγαλύτερη απειλή για το Θεόδωρο Λάσκαρη ήταν οι Τούρκοι. Η δυναστεία των Σελτζούκων είδε την άλωση της Πόλης ως ευκαιρία να επεκτείνει τα εδάφη της στη Μικρά Ασία, ενώ σύντομα βρήκε και την τέλεια αφορμή για τα επιθετικά της σχέδια. Το 1211 ο έκπτωτος αυτοκράτορας Αλέξιος Γ’ Άγγελος έφτασε στην Αττάλεια, από όπου επικοινώνησε με τον σουλτάνο Καϊχοσρόη του Ικονίου. Ο Αλέξιος υποσχέθηκε πλουσιοπάροχη ανταμοιβή στον σουλτάνο αν τον βοηθούσε να πάρει πίσω τον θρόνο του. Ο Τούρκος φυσικά δεν έχασε αυτήν την ευκαιρία της διχόνοιας μεταξύ των Ρωμαίων για να προωθήσει τα σχέδια του.

Ο Καϊχοσρόης έστειλε πρεσβεία στη Νίκαια, ζητώντας από τον Θεόδωρο Λάσκαρη να υποταχθεί στον Αλέξιο. Η άρνηση του οδήγησε στην έναρξη των εχθροπραξιών. Ο Καϊχοσρόης οδήγησε τον στρατό του στα ρωμαϊκά εδάφη και πολιόρκησε την Αντιόχεια επί του Μαιάνδρου. Παρ’ ότι οι δυνάμεις του υστερούσαν αριθμητικά, ο Θεόδωρος δεν δίστασε. Συγκέντρωσε 2-3.000 άνδρες, ανάμεσα τους και 800 Λατίνους μισθοφόρους ιππότες, και βάδισε να συναντήσει τον εισβολέα.

Μόλις οι Ρωμαίοι πλησίασαν την πόλη, ο Καϊχοσρόης εγκατέλειψε την πολιορκία και έλαβε θέσεις απέναντι τους. Την επίθεση ξεκίνησε ο Θεόδωρος, στέλνοντας τους ιππότες του να ορμήσουν πάνω στην παράταξη των Τούρκων. Η θυελλώδης έφοδος των Λατίνων προκάλεσε ταραχή και πανικό στις εχθρικές γραμμές, όμως η αριθμητική διαφορά ήταν τόσο μεγάλη που σιγά-σιγά η τροπή της μάχης άρχισε να αλλάζει. Οι Τούρκοι αναδιοργανώθηκαν, περικύκλωσαν τους ιππότες και τους κατέσφαξαν. Στη συνέχεια ο Καϊχοσρόης και οι δυνάμεις του όρμησαν πάνω στον ρωμαϊκό στρατό.



Στην πιο κρίσιμη στιγμή της μάχης, ο Καϊχοσρόης αναζήτησε τον Θεόδωρο Λάσκαρη στο πεδίο της μάχης και του επιτέθηκε. Σαν ομηρικοί ήρωες ο βασιλέας και ο σουλτάνος έπεσαν με μανία ο ένας πάνω στον άλλον. Ο Καϊχοσρόης φάνηκε να επικρατεί, καθώς ένα χτύπημα από το ρόπαλο του ζάλισε τον Θεόδωρο και τον έριξε από το άλογο. Μεθυσμένος από τη νίκη που έμοιαζε τόσο κοντά, ο σουλτάνος, στράφηκε στους ακολούθους του και τους διέταξε να συλλάβουν τον Θεόδωρο. Εκείνος όμως αστραπιαία σηκώθηκε και χτύπησε με το ξίφος του τα πόδια του αλόγου του σουλτάνου. Το άλογο κατέρρευσε και μαζί του αναβάτης. Εκείνη τη στιγμή ο Θεόδωρος ή κάποιος από τους φρουρούς του όρμησε πάνω στον Καϊχοσρόη και τον αποκεφάλισε.

Μπροστά στο φρικτό θέαμα του νεκρού αρχηγού τους οι Τούρκοι σκόρπισαν. Ο παραλίγο θρίαμβος κατέληξε σε πανωλεθρία. Κατά τη διάρκεια της καταδίωξης οι Ρωμαίοι συνέλαβαν και τον Αλέξιο Άγγελο, τον οποίο ο Θεόδωρος έκλεισε σε μοναστήρι μέχρι το τέλος της ζωής του. Ο διάδοχος του σουλτάνου έκλεισε ανακωχή, δίνοντας πολύτιμη ανάσα στον βασιλέα καθώς είχε μεν νικήσει, ο στρατός του όμως είχε κι αυτός διαλυθεί. Τα επόμενα χρόνια η Νίκαια θα σταθεροποιείτο ως σημαντική και ευημερούσα δύναμη της περιοχής.
https://periklisdeligiannis.wordpress.c ... 11-%ce%bc/

[Κατσαρίδης]

Γ' Γυμνασίου

μου είχαν μηδενίσει την κόλλα γι αυτή τη μάχη πολύ άδικα

Ορίστε; Στη Β' Γυμνασίου διδάσκεται η Μεσαιωνική και Νεότερη Ιστορία ,τουλάχιστον απ' το 2006 που τη διδάσκω

Να σε ρωτήσω, κατα τη γνώμη σου υπάρχουν γεγονότα που δεν αναφέρονται ενώ θα έπρεπε;

[Ζαποτέκος]

Αριστερό κλικ για να διαβαστεί :



Ιστορία των Ελλήνων , ΔΟΜΗ , τόμος 8

Μονή Κουτλουμουσίου

[Scouser]

50+ μπαρμπας, αρκετά μετά τα μέσα του προσδόκιμου ηλικίας, με μυαλό 15χρονου σπυριαρη που μολις ανακάλυψε τη μαλακια και τον αντιεθνικισμο και είναι ενθουσιασμένος. That's the Left for you στην Ελλάδα.

[Ζαποτέκος]

50+ μπαρμπας, αρκετά μετά τα μέσα του προσδόκιμου ηλικίας, με μυαλό 15χρονου σπυριαρη που μολις ανακάλυψε τη μαλακια και τον αντιεθνικισμο και είναι ενθουσιασμένος. That's the Left for you στην Ελλάδα.

Εγώ ; O νηματοθέτης ; Ο Σαββίδης ; Ο Κουτλουμούς ;

[Scouser]

50+ μπαρμπας, αρκετά μετά τα μέσα του προσδόκιμου ηλικίας, με μυαλό 15χρονου σπυριαρη που μολις ανακάλυψε τη μαλακια και τον αντιεθνικισμο και είναι ενθουσιασμένος. That's the Left for you στην Ελλάδα.

Εγώ ; O νηματοθέτης ; Ο Σαββίδης ; Ο Κουτλουμούς ;

Ο νηματοθέτης.

[Kauldron]

Μόνο που είναι από την ταινία Mongol, που αφηγείται την ιστορία αυτών που πηδοκοπούσαν τους ξαδέρφους τους τους Τούρκους.

[Υδράργυρος]

Για να μην ξεχνιομσστε:26/8 happy Matzikert day
Χρονια πολλα σε ολους τους πχορουμιτες

https://www.sansimera.gr/articles/972

[Λίνο Βεντούρα]

[Japetus]

Μετά τον Σουλεϊμαν, το νέο έπος..



https://www.imdb.com/title/tt11534392/

[Αγις]

Για να μην ξεχνιομσστε:26/8 happy Matzikert day
Χρονια πολλα σε ολους τους πχορουμιτες

https://www.sansimera.gr/articles/972

αντε φοφα ρε τσιμπουκογλανι

[Ju-87]

Για να μην ξεχνιομσστε:26/8 happy Matzikert day
Χρονια πολλα σε ολους τους πχορουμιτες

https://www.sansimera.gr/articles/972

αντε φοφα ρε τσιμπουκογλανι