Η Θεσσαλονίκη ελεύθερη!

[Chainis]

Αλλά λόγια να αγαπιόμαστε.
Οκ, συνέχισε τις γαργάρες σου.

Ποιες γαργάρες; Ποιο είναι το αφήγημα που θα πρέπει να ενστερνιστώ; Ελπίζω πώς όχι ότι οι γερμανοί παρείχαν ασφάλεια στην Πελοπόννησο και τους αγάπησε ο λαός...

Η πραγματικότητα και όχι αφήγημα που πρέπει να σκεφτείς και που δεν πρόκειται να ενστερνιστεις είναι ότι το ΚΚΕ ξεκίνησε τον εμφύλιο από την άνοιξη του 43 καταδιωκοντας όλες τις αντιστασιακές οργανώσεις που δεν ήταν υπό τον έλεγχο του.

Δεν το ενδιέφερε αν προσέφεραν στην αντίσταση, το ενδιέφερε να μην υπάρχουν όταν θα φύγουν οι Γερμανοί.

Η καταδίωξη σήμαινε θάνατο αν αρνιόταν καποιος να ενταχθεί στο ΕΑΜ η τον ΕΛΑΣ.

Παράλληλα ξεκίνησε η σφαγή αμάχων "αντιδραστικών" και η τρομοκρατία των "ελεύθερων" ορεινών περιοχών.

Για πολλές χιλιάδες ανθρώπων που δεν ήθελαν να ενταχθούν στους μηχανισμούς του ΚΚΕ και να το βοηθήσουν έτσι να γίνει εξουσία ήταν θέμα προσωπικής επιβίωσης να οπλιστούν και να οργανωθούν σαν αντικομουνιστικες ομάδες.
Ειδικά οι αξιωματικοί του στρατού.

Για πάρα πολλές χιλιάδες ήταν ηθικό χρέος να βρουν τρόπο να εκδικηθούν τους σφαγμένους συγγενείς τους.

Τα τάγματα ασφαλείας τα δημιούργησε η εμφυλιοπολεμική δράση του ΚΚΕ.
Άλλωστε αυτό ήταν και το σκεπτικό της κυβέρνησης Ραλλη που έκανε την πρώτη κίνηση, οι οργανώσεις του ΚΚΕ πάνε να κυριαρχήσουν με την βία, πρέπει να βρούμε τρόπο να αντιδράσουμε.

Η εθνική αντίσταση και άρα προδοσίες κι όλα τα γραφικά και συγκινητικά που διαβάζουμε από την αριστερά δεν έχει καμία σχέση με όλα αυτά, αυτό που μετρούσε και για το ΚΚΕ και για όλους τους άλλους ήταν η εξουσία μετά τον πόλεμο.

[Chainis]

Φυσικά. Αλλά ποιος χέστηκε αν υποστήριζαν τα συμφέροντα τους στη μετακατοχική Ελλάδα;

Α πήγαμε στην μετακατοχική τώρα.
Εγώ έχω κενό όμως.
Αφού οι Άγγλοι δεν στήριξαν τα ΤΑ, έχεις καμιά ιδέα γιατί μαζικοποιηθηκαν τόσο, ειδικά στην Πελοπόννησο;

Για να μας σώσουν από τους κακούς κουμουνισταί ίσως;

Μέσα είσαι.
Δες το προηγούμενο ποστ μου.

[Εμπεδοκλής]

Εγώ νόμιζα ότι τα τάγματα ασφαλείας τα δημιούργησαν οι Γερμανοί. Σε όλο αυτό το αφήγημα δεν μας ενημερώνεις ποια θα έπρεπε να είναι η τύχη των συνεργατών των Γερμανών...

[nyxtovios]

Α πήγαμε στην μετακατοχική τώρα.
Εγώ έχω κενό όμως.
Αφού οι Άγγλοι δεν στήριξαν τα ΤΑ, έχεις καμιά ιδέα γιατί μαζικοποιηθηκαν τόσο, ειδικά στην Πελοπόννησο;

Για να μας σώσουν από τους κακούς κουμουνισταί ίσως;

Μέσα είσαι.
Δες το προηγούμενο ποστ μου.

Μα για αυτό συνεργάζονταν με τους Γερμανούς.
Όπως π.χ. μερικά χρόνια αργότερα η χούντα που θα μας έσωζε από τους κακούς κουμουνισταί. Τελικά βέβαια κατέληξε να παραδίδει την Κύπρο, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Οι ίδιοι και ίδοι πάντα όμως.

[Beria]

Στις 30 Οκτωβρίου 1944 οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ μπαίνουν στην συμπρωτεύουσα, προσπαθώντας να σώσουν όσες από τις υποδομές της μπορούν (στην πρώτη φωτογραφία, οι Γερμανοί ανατινάζουν το τελωνείο). Η υποδοχή είναι θριαμβευτική και κορυφώνεται με την είσοδο του Μπακιρτζή στην πόλη και την μεγαλειώδη συγκέντρωση στις 2 Νοεμβρίου.

Ο Γιώργος Ιωάννου περιγράφει γλαφυρά τις στιγμές αυτές σε ένα διήγημα του:

«Από την οδό της Αγίας Σοφίας κατέβαιναν, σαρώνοντας τις γειτονιές, τα παιδιά του Κουλέ Καφέ, του Αγίου Παύλου, της Ακρόπολης, της Κασσάνδρου. Το Τσινάρι, Εσκί-Ντελίκ, Προφήτης Ηλίας, Διοικητήριο κατέβαιναν τη Βενιζέλου. Από το Βαρδάρι πάλι ερχόταν, ξιπόλητη, ρακένδυτη, πειναλέα, σπαρταρώντας από ενθουσιασμό, η Ραμόνα, η Επτάλοφος, ο παλιός Σταθμός, η Νεάπολη, η Σταυρούπολη, ενώ αντίθετα, από ανατολικά κατάφταναν μέσα σε σκόνη και αλαλαγμό, με τρομπέτες, παντιέρες, λάβαρα και χωνιά η Τούμπα, η Αγία Φωτεινή, η Ευαγγελίστρια, η Τριανδρία, ακόμα και η τόσο μακρινή Καλαμαριά. Πλημμύρισαν δρόμοι και πλατείες. Πανζουρλισμός. Φιλιόμασταν, αγκαλιαζόμασταν, χαϊδευόμασταν, δεν ξέραμε τι λέμε από την ταραχή μας. Λέγαμε «Χριστός Ανέστη», λέγαμε «Ελευθερία», «Ποτέ ξανά». Σάμπως να ’ταν στο χέρι μας, αλλά έτσι νομίζεις σε τέτοιες στιγμές…»

Το Δικό μας Αίμα είναι από τα σπουδαιότερα ελληνικά πεζογραφήματα

[Chainis]

Για να μας σώσουν από τους κακούς κουμουνισταί ίσως;

Μέσα είσαι.
Δες το προηγούμενο ποστ μου.

Μα για αυτό συνεργάζονταν με τους Γερμανούς.
Όπως π.χ. μερικά χρόνια αργότερα η χούντα που θα μας έσωζε από τους κακούς κουμουνισταί. Τελικά βέβαια κατέληξε να παραδίδει την Κύπρο, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Οι ίδιοι και ίδοι πάντα όμως.

Έχω εγώ κι ο καθένας δικαίωμα να μην θέλω κομουνιστική διακυβέρνηση ναι η όχι;

Τώρα πως από τον εμφύλιο του 43-44 βρέθηκες στην Κύπρο του 74 δεν με π8λυαπασχολει.

[nyxtovios]

Μέσα είσαι.
Δες το προηγούμενο ποστ μου.

Μα για αυτό συνεργάζονταν με τους Γερμανούς.
Όπως π.χ. μερικά χρόνια αργότερα η χούντα που θα μας έσωζε από τους κακούς κουμουνισταί. Τελικά βέβαια κατέληξε να παραδίδει την Κύπρο, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Οι ίδιοι και ίδοι πάντα όμως.

Έχω εγώ κι ο καθένας δικαίωμα να μην θέλω κομουνιστική διακυβέρνηση ναι η όχι;

Τώρα πως από τον εμφύλιο του 43-44 βρέθηκες στην Κύπρο του 74 δεν με π8λυαπασχολει.

Έχεις φυσικά.
Μα με τον ίδια δικαιολογία, τους κακους κουμουνισται γίναν αυτά. Και σε αρκετές χώρες ακόμα.

[Ιδιώνυμο]

Χαρη στον ΕΛΑΣ η Θεσσαλονίκη είχε ρεύμα και σιτηρά όταν έφυγαν οι ναζι μπας και σωσουν τίποτα από τα δόντια του Ζούκοφ.
Αλλα για τους πατριώτες πρέπει να ευγνομονούμε όσους κρύβονταν στη μέση ανατολή.

Την ίδια περίοδο που σκοτώνατε άσκοπα 5-10 Γερμανούς, προκαλώντας επίτηδες εκατόμβες σε αθώους χωρικούς, αυτοί που ''κρύβονταν'' στην Μέση Ανατολή πολέμησαν σε κάτι Ελ Αλαμέιν και μετά στην Ιταλία.

Ακόμη και ο Ζάχος Χατζηφωτίου έχει μόνος του περισσότερες πολεμικές ''δάφνες'' από όλους τους ''μαχητές'' του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ μαζί.

Το μόνο που κάνατε στην Κατοχή ήταν να περιμένετε σαν τα κοράκια να βρείτε την ευκαιρία να καταλάβετε φασιστικά-πραξικοματικά-χουντικά την εξουσία.

Αγνοί δηλαδή αντιλαικοί φασίστες με μόνο σκοπό την εγκαθίδρυση κομμουνιστικής χούντας.

[Εμπεδοκλής]

Μέσα είσαι.
Δες το προηγούμενο ποστ μου.

Μα για αυτό συνεργάζονταν με τους Γερμανούς.
Όπως π.χ. μερικά χρόνια αργότερα η χούντα που θα μας έσωζε από τους κακούς κουμουνισταί. Τελικά βέβαια κατέληξε να παραδίδει την Κύπρο, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Οι ίδιοι και ίδοι πάντα όμως.

Έχω εγώ κι ο καθένας δικαίωμα να μην θέλω κομουνιστική διακυβέρνηση ναι η όχι;

Τώρα πως από τον εμφύλιο του 43-44 βρέθηκες στην Κύπρο του 74 δεν με π8λυαπασχολει.

Εσύ έχεις δικαίωμα να μη θέλεις κομμουνιστική διακυβέρνηση, οι άλλοι είχαν το δικαίωμα να θέλουν;

Βέβαια, και κάποιοι άλλοι είχαν το δικαίωμα να θέλουν τους Γερμανούς στην Ελλάδα, να θέλουν αγγλόδουλη κυβέρνηση, να θέλουν τη Μακεδονία ανεξάρτητο κράτος, να θέλουν να μην πολεμήσουν για την Κύπρο, να θέλουν να μην πολεμήσουν για τα Ίμια.

Γενικά, που σταματά ο δικαιωματισμός κανείς δεν ξέρει...

[Chainis]

Μα για αυτό συνεργάζονταν με τους Γερμανούς.
Όπως π.χ. μερικά χρόνια αργότερα η χούντα που θα μας έσωζε από τους κακούς κουμουνισταί. Τελικά βέβαια κατέληξε να παραδίδει την Κύπρο, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Οι ίδιοι και ίδοι πάντα όμως.

Έχω εγώ κι ο καθένας δικαίωμα να μην θέλω κομουνιστική διακυβέρνηση ναι η όχι;

Τώρα πως από τον εμφύλιο του 43-44 βρέθηκες στην Κύπρο του 74 δεν με π8λυαπασχολει.

Έχεις φυσικά.
Μα με τον ίδια δικαιολογία, τους κακους κουμουνισται γίναν αυτά. Και σε αρκετές χώρες ακόμα.

Ποια δικαιολογία;;
Δεν προσπάθησαν να πάρουν την εξουσία δηλαδή το 44;

Για το αν είναι καλοί η κακοί κομουνισταί έχουμε ιστορικά παραδείγματα πλέον.

[Juno]

Στις 30 Οκτωβρίου 1944 οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ μπαίνουν στην συμπρωτεύουσα, προσπαθώντας να αρπάζουν την εξουσία και να μας κάνουν όλους κουμούνια. Πάντως δεν ελευθέρωσαν τίποτα. Οι Γερμανοί έφευγαν ούτως ή άλλως.

SpoilerShow

σώσουν όσες από τις υποδομές της μπορούν (στην πρώτη φωτογραφία, οι Γερμανοί ανατινάζουν το τελωνείο). Η υποδοχή είναι θριαμβευτική και κορυφώνεται με την είσοδο του Μπακιρτζή στην πόλη και την μεγαλειώδη συγκέντρωση στις 2 Νοεμβρίου.

Ο Γιώργος Ιωάννου περιγράφει γλαφυρά τις στιγμές αυτές σε ένα διήγημα του:

«Από την οδό της Αγίας Σοφίας κατέβαιναν, σαρώνοντας τις γειτονιές, τα παιδιά του Κουλέ Καφέ, του Αγίου Παύλου, της Ακρόπολης, της Κασσάνδρου. Το Τσινάρι, Εσκί-Ντελίκ, Προφήτης Ηλίας, Διοικητήριο κατέβαιναν τη Βενιζέλου. Από το Βαρδάρι πάλι ερχόταν, ξιπόλητη, ρακένδυτη, πειναλέα, σπαρταρώντας από ενθουσιασμό, η Ραμόνα, η Επτάλοφος, ο παλιός Σταθμός, η Νεάπολη, η Σταυρούπολη, ενώ αντίθετα, από ανατολικά κατάφταναν μέσα σε σκόνη και αλαλαγμό, με τρομπέτες, παντιέρες, λάβαρα και χωνιά η Τούμπα, η Αγία Φωτεινή, η Ευαγγελίστρια, η Τριανδρία, ακόμα και η τόσο μακρινή Καλαμαριά. Πλημμύρισαν δρόμοι και πλατείες. Πανζουρλισμός. Φιλιόμασταν, αγκαλιαζόμασταν, χαϊδευόμασταν, δεν ξέραμε τι λέμε από την ταραχή μας. Λέγαμε «Χριστός Ανέστη», λέγαμε «Ελευθερία», «Ποτέ ξανά». Σάμπως να ’ταν στο χέρι μας, αλλά έτσι νομίζεις σε τέτοιες στιγμές…»

Αααα, εδώ έπρεπε να το βάλω!

[Chainis]

Έχω εγώ κι ο καθένας δικαίωμα να μην θέλω κομουνιστική διακυβέρνηση ναι η όχι;

Εσύ έχεις δικαίωμα να μη θέλεις κομμουνιστική διακυβέρνηση, οι άλλοι είχαν το δικαίωμα να θέλουν;

Έχουν, ακριβώς το ίδιο.
Αυτό το δικαίωμα ο πολιτισμένος κόσμος το παρέχει σε όλους με την διαδικασία της δημοκρατίας και των αδιάβλητων εκλογών.

Όταν μπαίνουν στην μέση τα όπλα από την μια πλευρά σαν μέσο κατάκτησης της εξουσίας έχουν επίσης κάθε δικαίωμα να τα χρησιμοποιήσουν κι από την άλλη.

[nyxtovios]

Έχω εγώ κι ο καθένας δικαίωμα να μην θέλω κομουνιστική διακυβέρνηση ναι η όχι;

Τώρα πως από τον εμφύλιο του 43-44 βρέθηκες στην Κύπρο του 74 δεν με π8λυαπασχολει.

Έχεις φυσικά.
Μα με τον ίδια δικαιολογία, τους κακους κουμουνισται γίναν αυτά. Και σε αρκετές χώρες ακόμα.

Ποια δικαιολογία;;
Δεν προσπάθησαν να πάρουν την εξουσία δηλαδή το 44;

Για το αν είναι καλοί η κακοί κομουνισταί έχουμε ιστορικά παραδείγματα πλέον.

Δεν θα στηρίξω τους κκεδες αλλά δεν το έλεγες και ακριβώς δημοκρατικό κράτος αυτο που είχε μείνει ή αυτό που ήταν πριν για να πεις πως πήγαν να την πάρουν.

[Juno]

Στις 30 Οκτωβρίου 1944 οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ μπαίνουν στην συμπρωτεύουσα, προσπαθώντας να σώσουν όσες από τις υποδομές της μπορούν (στην πρώτη φωτογραφία, οι Γερμανοί ανατινάζουν το τελωνείο). Η υποδοχή είναι θριαμβευτική και κορυφώνεται με την είσοδο του Μπακιρτζή στην πόλη και την μεγαλειώδη συγκέντρωση στις 2 Νοεμβρίου.

Ο Γιώργος Ιωάννου περιγράφει γλαφυρά τις στιγμές αυτές σε ένα διήγημα του:

«Από την οδό της Αγίας Σοφίας κατέβαιναν, σαρώνοντας τις γειτονιές, τα παιδιά του Κουλέ Καφέ, ......
από ανατολικά κατάφταναν μέσα σε σκόνη και αλαλαγμό, με τρομπέτες, παντιέρες, λάβαρα και χωνιά η Τούμπα, η Αγία Φωτεινή, η Ευαγγελίστρια, η Τριανδρία, ακόμα και η τόσο μακρινή Καλαμαριά. Πλημμύρισαν δρόμοι και πλατείες. Πανζουρλισμός. Φιλιόμασταν, αγκαλιαζόμασταν, χαϊδευόμασταν, δεν ξέραμε τι λέμε από την ταραχή μας. Λέγαμε «Χριστός Ανέστη», λέγαμε «Ελευθερία», «Ποτέ ξανά». Σάμπως να ’ταν στο χέρι μας, αλλά έτσι νομίζεις σε τέτοιες .....

Ακριβως σαν τα πάρτι της ΚΝΕ που ξεκινούν με αγωνιστικούς χαιρετισμούς και καταλήγουν σε γλοιώδη έως ικετευτικά φλερτ σε αφελείς Δαπίτισσες που πήγαν από περιέργεια (γιατί οι δικές σας ... ξέρεις) για να μην τη βγάλετε πάλι μόνοι σας το βράδυ.

ΜπλεΜπουμπυς, δώσε λίστα των κτιρίων που υποτίθεται πως σώσατε από τα νύχια των ναζί όταν τρεχάτε να μπείτε πρώτοι στις πόλεις προσπαθώντας να αρπάξετε την εξουσία.

[Juno]

Έχει πλάκα πάντως η κατρακύλα του σκοπού σας μέσα σε δύο παραγράφους: απελευθέρωσατε, όχι σώσατε υποδομές, όχι κατεβήκατε με λάβαρα και φιλιόσασταν, αγκαλιαζόσασταν, χαϊδευόσασταν.
Δεν γίνεται έτσι η επανάσταση, μπλε μπούμπη μου, δεν γίνεται. Πώς να σας υποστηρίξουν μετά οι μπολσεβικοι; Και γιατί να το κάνουν; Επειδή είστε χαδιάρηδες;

Το ξαναβάζω!
Επανάληψις μήτηρ μαθήσεως!