Ο Καλούντας

[Dwarven Blacksmith]

Τα πράγματα είναι απλά νομίζω, όταν ακούτε κάτι που σας αρέσει, επαναλάβετε το μέχρι να γίνει μεηνστρημ. Ποιοι ομφάλιοι λωροι και ιστορίες, αναλάβετε την ατομική σας ευθύνη. Θέλετε καλών; Πείτε καλών. Θέλετε μια εύκολη φόρμουλα σχηματισμού λέξεων; Ανακαλύψτε τη και επιβάλλετε τη στους γύρω σας με sigma male grindset. Ποιά μεταπολίτευση και πράσινα άλογα.

[Λοξίας]

Το σωστό ποιο θα ήταν, καλών;

Ξερνάω. Ο καλών. Τι ο καλών; Σιγά μην είναι και ο κακόν. Μην πεταχτεί κανείς να μιλήσει για αρχαία γραμματική. ΚΝΕ μιλάμε σήμερα.

Να σου βάλουμε σαλιάρα για τα ξερατά...
Ναι, αυτό είνα το σωστό. Ή μήπως είναι σωστό το "ο καλούντας"; Ποιο είναι τελικά;

Για να μαθαίνουμε δηλαδή...

[Λοξίας]

Χώρια, που έχουν αφήσει την συνήχηση στον προφορικού λόγου να κυριαρχεί και στον γραπτό...και διαβάζεις: "μου έπιασε το γκώλο"...
Οπότε, σε λίγα χρόνια θα έχουμε νέο ουσιαστικό: ο γκώλος - του γκώλου..
Και ο ΠΑΟΚ, θα γράφει στις φανέλες του ΜΠΑΟΚ...

Έχουν αφήσει; Δηλαδή τι είναι η ντομάτα, ο γκρεμός, ο σβόλος, η ζάχαρη, ο ντενεκές, η μπουνιά, ο ντόρος, η μπρίζα;

Δεν είναι συνήχηση, είναι μετατροπή του αρχικού από συμπροφορά. Το ίδιο φαινόμενο μπορεί να προσθέτει ή αφαιρεί ήχους από συμπροφορά με άρθρα: το ομμάτι> το μάτι, η ημέρα>η μέρα, μια μασχάλη> αμασχάλη, μια κινάρα> αγκινάρα, τα χαμνά> τ' αχαμνά, να ηχώ>να 'χώ>αχός, την καρίδα>τη γκαρίδα> τη γαρίδα (το ίδιο και με την γάτα>αρχ. κάττα), τον λάρο>τον γλάρο (γλάρος).

Τώρα μιλάμε για ένα γλωσσικό φαινόμενο που συμβαίνει από την αρχαιότητα ήδη και είναι πολύ εκτεταμένο. Μεγάλος αριθμός σύγχρονων λέξεων έχουν προκύψει έτσι από όλα τα προηγούμενα στάδια της ελληνικής γλώσσας.

Κι αν θες κάτι που έχει προκύψει όπως προτείνεις ότι θα προκύψει «ο γκώλος», δηλαδή συμπροφορά τον+κ, έχουμε τη γκάβλα.

Μα γι' αυτό είπα πως σε λίγα χρόνια θα έχουμε, αν δεν την έχουμε ήδη, νέα λέξη.
Γνωστά αυτά που λες Χέλη και δεν έχω και καμιά ιδιαίτερη αντίρρηση.
Αυτό που δεν είναι γνωστό, είναι ο λόγος που δεν μετατρέπονται από συμπροφορά εκατοντάδες άλλες λέξεις που αρχίζουν από Κάπα, από Ταυ, από Πι, κ.λπ.
Γιατί δεν διανοήθηκε κανείς (ο λαός, η ίδια η ζωντανή γλώσσα, οι ειδήμονες...) να καθιερώσουν τον Κώστα σαν Γκώστα, κατ' αναλογίαν της γκάβλας.
Ή να γράφουμε ντερηδόνα, μπατέρα, ντρόπος και εκατοντάδες άλλες...

[Beria]

Χώρια, που έχουν αφήσει την συνήχηση στον προφορικού λόγου να κυριαρχεί και στον γραπτό...και διαβάζεις: "μου έπιασε το γκώλο"...
Οπότε, σε λίγα χρόνια θα έχουμε νέο ουσιαστικό: ο γκώλος - του γκώλου..
Και ο ΠΑΟΚ, θα γράφει στις φανέλες του ΜΠΑΟΚ...

Έχουν αφήσει; Δηλαδή τι είναι η ντομάτα, ο γκρεμός, ο σβόλος, η ζάχαρη, ο ντενεκές, η μπουνιά, ο ντόρος, η μπρίζα;

Δεν είναι συνήχηση, είναι μετατροπή του αρχικού από συμπροφορά. Το ίδιο φαινόμενο μπορεί να προσθέτει ή αφαιρεί ήχους από συμπροφορά με άρθρα: το ομμάτι> το μάτι, η ημέρα>η μέρα, μια μασχάλη> αμασχάλη, μια κινάρα> αγκινάρα, τα χαμνά> τ' αχαμνά, να ηχώ>να 'χώ>αχός, την καρίδα>τη γκαρίδα> τη γαρίδα (το ίδιο και με την γάτα>αρχ. κάττα), τον λάρο>τον γλάρο (γλάρος).

Τώρα μιλάμε για ένα γλωσσικό φαινόμενο που συμβαίνει από την αρχαιότητα ήδη και είναι πολύ εκτεταμένο. Μεγάλος αριθμός σύγχρονων λέξεων έχουν προκύψει έτσι από όλα τα προηγούμενα στάδια της ελληνικής γλώσσας.

Κι αν θες κάτι που έχει προκύψει όπως προτείνεις ότι θα προκύψει «ο γκώλος», δηλαδή συμπροφορά τον+κ, έχουμε τη γκάβλα.

Μα γι' αυτό είπα πως σε λίγα χρόνια θα έχουμε, αν δεν την έχουμε ήδη, νέα λέξη.
Γνωστά αυτά Χέλη.
Αυτό που δεν είναι γνωστό, είναι ο λόγος που δεν μετατρέπονται από συμπροφορά εκατοντάδες άλλες λέξεις που αρχίζουν από Κάπα, από Ταυ, από Πι, κ.λπ.
Γιατί δεν διανοήθηκε κανείς (ο λαός, η ίδια η ζωντανή γλώσσα, οι ειδήμονες...) να καθιερώσουν τον Κώστα σαν Γκώστα, κατ' αναλογίαν της γκάβλας.
Ή να γράφουμε ντερηδόνα, μπατέρα, ντρόπος και εκατοντάδες άλλες...

Γιατί ο λαός έχει (είχε τουλάχιστον) εξαιρετικό γλωσσικό αισθητήριο και γιατί η γλώσσα είναι ένα εξαιρετικό αυτορυθμιζόμενο εργαλείο.
Οπότε ας αφήσουμε τις ιερεμιάδες περί καταστροφής της γλώσσας και ας αφήσουμε τη γλώσσα να τραβήξει το δρόμο της

[Γκουερινο 4]

Χώρια, που έχουν αφήσει την συνήχηση στον προφορικού λόγου να κυριαρχεί και στον γραπτό...και διαβάζεις: "μου έπιασε το γκώλο"...
Οπότε, σε λίγα χρόνια θα έχουμε νέο ουσιαστικό: ο γκώλος - του γκώλου..
Και ο ΠΑΟΚ, θα γράφει στις φανέλες του ΜΠΑΟΚ...

Έχουν αφήσει; Δηλαδή τι είναι η ντομάτα, ο γκρεμός, ο σβόλος, η ζάχαρη, ο ντενεκές, η μπουνιά, ο ντόρος, η μπρίζα;

Δεν είναι συνήχηση, είναι μετατροπή του αρχικού από συμπροφορά. Το ίδιο φαινόμενο μπορεί να προσθέτει ή αφαιρεί ήχους από συμπροφορά με άρθρα: το ομμάτι> το μάτι, η ημέρα>η μέρα, μια μασχάλη> αμασχάλη, μια κινάρα> αγκινάρα, τα χαμνά> τ' αχαμνά, να ηχώ>να 'χώ>αχός, την καρίδα>τη γκαρίδα> τη γαρίδα (το ίδιο και με την γάτα>αρχ. κάττα), τον λάρο>τον γλάρο (γλάρος).

Τώρα μιλάμε για ένα γλωσσικό φαινόμενο που συμβαίνει από την αρχαιότητα ήδη και είναι πολύ εκτεταμένο. Μεγάλος αριθμός σύγχρονων λέξεων έχουν προκύψει έτσι από όλα τα προηγούμενα στάδια της ελληνικής γλώσσας.

Κι αν θες κάτι που έχει προκύψει όπως προτείνεις ότι θα προκύψει «ο γκώλος», δηλαδή συμπροφορά τον+κ, έχουμε τη γκάβλα.

Μα γι' αυτό είπα πως σε λίγα χρόνια θα έχουμε, αν δεν την έχουμε ήδη, νέα λέξη.
Γνωστά αυτά που λες Χέλη και δεν έχω και καμιά ιδιαίτερη αντίρρηση.
Αυτό που δεν είναι γνωστό, είναι ο λόγος που δεν μετατρέπονται από συμπροφορά εκατοντάδες άλλες λέξεις που αρχίζουν από Κάπα, από Ταυ, από Πι, κ.λπ.
Γιατί δεν διανοήθηκε κανείς (ο λαός, η ίδια η ζωντανή γλώσσα, οι ειδήμονες...) να καθιερώσουν τον Κώστα σαν Γκώστα, κατ' αναλογίαν της γκάβλας.
Ή να γράφουμε ντερηδόνα, μπατέρα, ντρόπος και εκατοντάδες άλλες...

Μα και εσύ ο ίδιος όταν μιλάς όπως και όλοι μας, τον κωλο τον προφερουμε γκωλο και την καβλα γκαβλα
Αντίθετα την κάσα την προφερουμε κασα και τον Κώστα, κωστα
Τι να κάνουμε τωρα

[Λοξίας]

Ξερνάω. Ο καλών. Τι ο καλών; Σιγά μην είναι και ο κακόν. Μην πεταχτεί κανείς να μιλήσει για αρχαία γραμματική. ΚΝΕ μιλάμε σήμερα.

Μην είσαι κι εσύ τόσο απόλυτος ρε
Υπάρχουν ενεργητικές μετοχές που χρησιμοποιούμε ακόμα.

Είτε γιατί ενσωματώθηκαν λόγω καθαρεύουσας:
Ο αιτών, ο υπογράφων
Είτε γιατί ουσιαστικοποιήθηκαν:
Το καθήκον, το μέλλον, η πρωτεύουσα κοκ
Είτε λόγω Ευαγγελίου έχουν περάσει στη γλώσσα:
Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ, το απολωλός πρόβατο κλπ

Είναι μέρος της ΚΝΕ

Ναι, αλλά αυτά έχουν διαφάνεια (ειδικά τα ουσιαστικοποιημένα), δεν παίζει να μπερδευτεί κανείς και δεν είναι κακόηχα. Καλώς υπάρχουν στην γλώσσα. Γι' αυτά της Βίβλου μόνο έχω ένσταση, γιατί τους γαμούν την μάνα οι ομιλητές της ΚΝΕ (όπως και πολλές αρχαίες ή αρχαιοφανείς εκφράσεις). Τι παρικόντες της Ιερουσαλήμ έχω ακούσει, τι λωλά πρόβατα, τι εξιλαλιστήρια θύματα...

Έτσι Χέλη μου...ο Μπέρια έφερε δύο όμορφα δείγματα ενεργητικών μετοχών που διατηρούνται μέχρι σήμερα.
Όμως εσένα το καλών σε κάνει να ξερνάς, αλλά το υπογράφων ή το το αιτών, σου ανοίγουν την όρεξη μήπως;

Μόνον αυτά έχεις ακούσει; Δεκάδες (στην κυριολεξία) άλλες εκφράσεις ή λέξεις που χρησιμοποιούνται εντελώς λανθασμένα και βαρβαριστί, από εκατοντάδες "μορφωμένους" στην ΚΝΕ χειριστές του λόγου που έχουν, μάλιστα, και δημόσιο βήμα δεν σε ενοχλούν;

[Λοξίας]

Μα και εσύ ο ίδιος όταν μιλάς όπως και όλοι μας, τον κωλο τον προφερουμε γκωλο και την καβλα γκαβλα
Αντίθετα την κάσα την προφερουμε κασα και τον Κώστα, κωστα
Τι να κάνουμε τωρα

Όχι μωρή παλιόγρια, δεν λέω αυτό.
Φυσικά και όταν λέω "τον Κώστα" ακούγεται σαν "το Γκώστα'", αλλά κανείς (λέμε τώρα), δεν γράφει σε κείμενο το Γκώστα, αλλά τον Κώστα.

Λάθος...και το "την κάσα" προφέρεται σαν "τη γκάσα", αλλά σε κείμενο γράφεις "την κάσα".

Αντιθέτως, υπάρχει μία εξαίρεση στον γραπτό λόγο: να χέσω το ΜΠΑΟΚ σου μωρή εσχατόγρια...

[hellegennes]

Το σωστό ποιο θα ήταν, καλών;

Ξερνάω. Ο καλών. Τι ο καλών; Σιγά μην είναι και ο κακόν. Μην πεταχτεί κανείς να μιλήσει για αρχαία γραμματική. ΚΝΕ μιλάμε σήμερα.

Να σου βάλουμε σαλιάρα για τα ξερατά...
Ναι, αυτό είνα το σωστό. Ή μήπως είναι σωστό το "ο καλούντας"; Ποιο είναι τελικά;

Για να μαθαίνουμε δηλαδή...

Για αρχή, το φαινόμενο της ονομαστικοποίησης της αιτιατικής είναι υπαρκτό στην ελληνική. Έτσι προέκυψε ο ελέφαντας ή ο ενεστώτας και ο μέλλοντας, αν θες να μιλήσουμε για πρώην μετοχές. Το ξέρω ότι σε ξενίζει ο καλούντας, αλλά δεν είναι κάτι διαφορετικό.

Εγώ θα προτιμούσα χρήση άλλης λέξης ή περίφραση, γιατί θεωρώ ότι αισθητικά δεν λειτουργεί. Αλλά δεν είναι λάθος η αναλογία.

[Στύγιος]

Γίνετε άνθρωποι ρειιι . Είπαμε "ο καλών" είναι το ορθό. 'Αντε μη σας πάρει και σας σηκώσει ο γαμών κι ο Τουταγχαμών.

[Λοξίας]

Γιατί ο λαός έχει (είχε τουλάχιστον) εξαιρετικό γλωσσικό αισθητήριο και γιατί η γλώσσα είναι ένα εξαιρετικό αυτορυθμιζόμενο εργαλείο.
Οπότε ας αφήσουμε τις ιερεμιάδες περί καταστροφής της γλώσσας και ας αφήσουμε τη γλώσσα να τραβήξει το δρόμο της

Καμία ιερεμιάδα και καμία καταστροφή της γλώσσας δεν επαγγέλομαι.
Απλώς, παρατηρώ ένα φαινόμενο και το αναφέρω

Αναφορικά με το "εξαιρετικό γλωσσικό αισθητήριο του λαού", έχω κάποιες αντιρρήσεις...

Η καθιέρωση της γκάβλας, αλλά όχι και της "γκάσας", της "γκαρακάξας", της "γκούτας", της "γκαραμέλας" - να αναφέρω καμιά 500ριά ακόμα;
δεν μου δείχνει πως τεκμηριώνεται κάποιο αλάνθαστο γλωσσικό αισθητήριο, αλλά μαλλον κάτι σαν "ό,τι να 'ναι με πατάτες"...

ΥΓ. ίσως αυτό το (είχε τουλάχιστον), που ανέφερες, να δίνει κάποια εξήγηση...

[Λοξίας]

Ξερνάω. Ο καλών. Τι ο καλών; Σιγά μην είναι και ο κακόν. Μην πεταχτεί κανείς να μιλήσει για αρχαία γραμματική. ΚΝΕ μιλάμε σήμερα.

Να σου βάλουμε σαλιάρα για τα ξερατά...
Ναι, αυτό είνα το σωστό. Ή μήπως είναι σωστό το "ο καλούντας"; Ποιο είναι τελικά;

Για να μαθαίνουμε δηλαδή...

Για αρχή, το φαινόμενο της ονομαστικοποίησης της αιτιατικής είναι υπαρκτό στην ελληνική. Έτσι προέκυψε ο ελέφαντας ή ο ενεστώτας και ο μέλλοντας, αν θες να μιλήσουμε για πρώην μετοχές. Το ξέρω ότι σε ξενίζει ο καλούντας, αλλά δεν είναι κάτι διαφορετικό.

Εγώ θα προτιμούσα χρήση άλλης λέξης ή περίφραση, γιατί θεωρώ ότι αισθητικά δεν λειτουργεί. Αλλά δεν είναι λάθος η αναλογία.

Ο ελέφας - τον ελέφαντα - ο ελέφαντας

Ο καλών - τον καλώντα - ο καλώντας

Το "ο καλούντας", πως κολλάει;

[taxalata xalasa]

Ξερνάω. Ο καλών. Τι ο καλών; Σιγά μην είναι και ο κακόν. Μην πεταχτεί κανείς να μιλήσει για αρχαία γραμματική. ΚΝΕ μιλάμε σήμερα.

Μην είσαι κι εσύ τόσο απόλυτος ρε
Υπάρχουν ενεργητικές μετοχές που χρησιμοποιούμε ακόμα.

Είτε γιατί ενσωματώθηκαν λόγω καθαρεύουσας:
Ο αιτών, ο υπογράφων
Είτε γιατί ουσιαστικοποιήθηκαν:
Το καθήκον, το μέλλον, η πρωτεύουσα κοκ
Είτε λόγω Ευαγγελίου έχουν περάσει στη γλώσσα:
Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ, το απολωλός πρόβατο κλπ

Είναι μέρος της ΚΝΕ

Ναι, αλλά αυτά έχουν διαφάνεια (ειδικά τα ουσιαστικοποιημένα), δεν παίζει να μπερδευτεί κανείς και δεν είναι κακόηχα. Καλώς υπάρχουν στην γλώσσα. Γι' αυτά της Βίβλου μόνο έχω ένσταση, γιατί τους γαμούν την μάνα οι ομιλητές της ΚΝΕ (όπως και πολλές αρχαίες ή αρχαιοφανείς εκφράσεις). Τι παρικόντες της Ιερουσαλήμ έχω ακούσει, τι λωλά πρόβατα, τι εξιλαλιστήρια θύματα...

ειμαστενε ευτυχουντες που δεν ειμαστενε εκσυλλαλητηρια θυματα.

..εγω, η καλουσα, η απουσα, καλουσα την αλλη καλουσα τη μουσα, που 'ν' όλο λουσα, και καθουσα λοιπον της μιλουσα, εγω η ομιλουσα, για την πόλη που λεν wιλλούσα, που ταν κοντα στην χαττούσα και ολη την ωρα κοιτουσα, τον κάλο πουχώ στην πατουσα....και ουσα και ουσα και ουσα, της τα πα λυπουσα η παθουσα, καθουσα καλουσα η απουσα, καλουσα την αλλη καλουσα την μουσα με λουσα...

[Beria]

Να σου βάλουμε σαλιάρα για τα ξερατά...
Ναι, αυτό είνα το σωστό. Ή μήπως είναι σωστό το "ο καλούντας"; Ποιο είναι τελικά;

Για να μαθαίνουμε δηλαδή...

Για αρχή, το φαινόμενο της ονομαστικοποίησης της αιτιατικής είναι υπαρκτό στην ελληνική. Έτσι προέκυψε ο ελέφαντας ή ο ενεστώτας και ο μέλλοντας, αν θες να μιλήσουμε για πρώην μετοχές. Το ξέρω ότι σε ξενίζει ο καλούντας, αλλά δεν είναι κάτι διαφορετικό.

Εγώ θα προτιμούσα χρήση άλλης λέξης ή περίφραση, γιατί θεωρώ ότι αισθητικά δεν λειτουργεί. Αλλά δεν είναι λάθος η αναλογία.

Ο ελέφας - τον ελέφαντα - ο ελέφαντας

Ο καλών - τον καλώντα - ο καλώντας

Το "ο καλούντας", πως κολλάει;

Το ρήμα είναι συνηρημένο καλέω-ώ και στην αρχαία γλώσσα είχε τύπο καλού-
λέγανε καλούμενος και όχι ο καλώμενος

Αρα το αισθητήριο του λαού είναι σοφό. Καλούντας είναι το ορθό (αν επιλέξεις τον αδόκιμο αυτό τύπο)

[Γκουερινο 4]

Μα και εσύ ο ίδιος όταν μιλάς όπως και όλοι μας, τον κωλο τον προφερουμε γκωλο και την καβλα γκαβλα
Αντίθετα την κάσα την προφερουμε κασα και τον Κώστα, κωστα
Τι να κάνουμε τωρα

Όχι μωρή παλιόγρια, δεν λέω αυτό.
Φυσικά και όταν λέω "τον Κώστα" ακούγεται σαν "το Γκώστα'", αλλά κανείς (λέμε τώρα), δεν γράφει σε κείμενο το Γκώστα, αλλά τον Κώστα.

Λάθος...και το "την κάσα" προφέρεται σαν "τη γκάσα", αλλά σε κείμενο γράφεις "την κάσα".

Αντιθέτως, υπάρχει μία εξαίρεση στον γραπτό λόγο: να χέσω το ΜΠΑΟΚ σου μωρή εσχατόγρια...

Παπαριες λες
Και χωρίς το τον και το την πριν κάποιες λέξεις, τις προφερουμε ως γκ, π. χ πω πω γκαβλιαρα που εισαι

Τι ομάδα είσαι ρε σατανογρια;

[hellegennes]

Γιατί δεν διανοήθηκε κανείς (ο λαός, η ίδια η ζωντανή γλώσσα, οι ειδήμονες...) να καθιερώσουν τον Κώστα σαν Γκώστα, κατ' αναλογίαν της γκάβλας.
Ή να γράφουμε ντερηδόνα, μπατέρα, ντρόπος και εκατοντάδες άλλες...

Γιατί ο λαός έχει (είχε τουλάχιστον) εξαιρετικό γλωσσικό αισθητήριο και γιατί η γλώσσα είναι ένα εξαιρετικό αυτορυθμιζόμενο εργαλείο.
Οπότε ας αφήσουμε τις ιερεμιάδες περί καταστροφής της γλώσσας και ας αφήσουμε τη γλώσσα να τραβήξει το δρόμο της

Εμένα η απάντησή μου είναι η διαφορετική και είναι ότι δεν πρόκειται για μια καθολική αλλαγή της προφοράς αλλά κάτι που συνέβη σε στάδια και κατά τόπους, γι' αυτό τα παραδείγματα που ανέφερα είναι από διαφορετικές εποχές και διαφορετικές διαλέκτους.

Αυτό που λέει ο Λοξίας θα συνέβαινε όντως αν επρόκειτο για μια συστηματική μετάβαση της γλώσσας, όπως όταν έχουμε διαλεκτογένεση, δηλαδή την απόσπαση μιας γλωσσικής ποικιλίας σε διαφορετική διάλεκτο ή διαφορετική γλώσσα (διαφοροποίηση γλωσσών από γλωσσική οικογένεια [diversification event] ή απόσπαση διαλέκτου από κοινή γλώσσα).

Όμως εδώ έχουμε κάτι διαφορετικό. Έχουμε μια συμπροφορική έλξη που πηγάζει από συνήθεια συνοδείας κάποιας λέξης από συγκεκριμένο άρθρο σε συγκεκριμένη πτώση, ίσως σε συνδυασμό και με άλλα μορφολογικά χαρακτηριστικά της λέξης. Απαραίτητη αλλά όχι ικανή συνθήκη είναι η λέξη να συνηθίζεται σε αυτήν την πτώση και συνοδευόμενη από αυτό το άρθρο. Αυτό ας πούμε σίγουρα δεν ισχύει για την λέξη πατέρας, που η κλητική και η ονομαστική σίγουρα χρησιμοποιούνται συχνότερα.

Αυτό μπορεί κανείς να το δει και σε λέξεις που απέκτησαν ξαφνικά άλφα ως πρώτο γράμμα, όπως η αγκινάρα ή αμασχάλη. Αυτά προέκυψαν αναγκαστικά από συνοδεία του αόριστου άρθρου (μια). Αν ήταν ασυνήθιστη αυτή η χρήση, δεν θα συνέβαινε η μετατροπή. Αντίστοιχα, αν δεν ήταν μακράν συνηθέστερο το «η ημέρα» από το «μια ημέρα» ή «την ημέρα», δεν θα αποβαλλόταν το αρχικό ήτα και δεν θα 'χαμε σήμερα «μέρα».

Αυτή είναι μια εξήγηση που το φαινόμενο αυτό δεν είναι καθολικό. Συντρέχουν βέβαια και άλλοι λόγοι.