Αυτή είναι η κυρίαρχη αντίθεση στον καπιταλισμό. (Ως προς τον όρο επειδή διαβάζω στα αγγλικά, μεταφράζω το principal contradiction).vatraxos έγραψε: ↑12 Ιαν 2022, 21:10Ανοίγει η συζήτηση (και μου αρέσει).
Η κύρια αντίφαση ή κατά το λενινιστικότερο, η κυρίαρχη αντίθεση σε μία φράση είναι η αντίθεση μονοπώλια-λαός. Η βασική αντίθεση είναι κεφάλαιο-εργασία.
Η κυρίαρχη αντίθεση χρησιμοποιείται από τους κομμουνιστές ως οδηγός επίλυσης της βασικής αντίθεσης. Ο λόγος είναι απλός. Τις συνέπειες της κυρίαρχης αντίθεσης ο λαός τις κατανοεί απείρως ευκολότερα και κατά συνέπεια, κινητοποιείται αντίστοιχα, συσπειρώνεται, οργανώνεται, εκπαιδεύεται και στην πορεία αυτή κατανοεί ευκολότερα ότι η πηγή της βρίσκεται στην επίλυση της βασικής αντίθεσης. Εκεί βρίσκεται άλλωστε και το πρόβλημα στην τακτική του ΚΚΕ που τα παραπέμπει όλα στη σοσιαλιστική επανάσταση και γι αυτό δε βρίσκει ευήκοα ώτα με τα γνωστά αποτελέσματα.
Κατά συνέπεια, συμφωνώ μαζί σου ότι η αντιμετώπισή της "θα ωθήσει τις εξελίξεις". Αναρωτιέμαι όμως, το κλείσιμο της ψαλίδας στην ανισόμετρη ανάπτυξη στον καπιταλισμό, μπορεί να αφυπνήσει συνειδήσεις; Μπορεί, ακόμα κι αν ήταν εφικτή (κάτι που προσκρούει σε μία βασικότατη νομοτέλεια του καπιταλισμού, αυτή της ανισόμετρης ανάπτυξης) να οδηγήσει στη συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας του περάσματος στο σοσιαλισμό; Γιατί όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ, αν στο πλαίσιο του καπιταλισμού η Κίνα ανεβάζει το βιωτικό επίπεδο των αναπτυσσομένων χωρών, πώς ακριβώς ωριμάζει ο υποκειμενικός παράγοντας; Από την (επιδιωκόμενη) καλυτέρευση των συνθηκών διαβίωσης που μάλιστα δεν θα είναι αποτέλεσμα ταξικής πάλης αλλά ενός...σοσιαλιστικού σπόνσορα;
Σχετικά με τους κινέζους δισεκατομμυριούχους, ίσως προσπαθούν να υλοποιήσουν μία πολύ ξεχειλωμένη ΝΕΠ, όμως αφενός η μεγάλη χρονική διάρκεια, αφετέρου η οικονομική και πολιτική δύναμη που αναποφευκτα φέρνει η συγκέντρωση τέτοιου πλούτου σε μία χούφτα ανθρώπους, δε μπορεί να μην εγείρει τεράστιους κινδύνους για την υλοποίηση του σοσιαλισμού, με οποιαδήποτε "χαρακτηριστικά".
Όμως η Κίνα είναι σοσιαλιστική όχι μόνο επειδή το Κόμμα είναι στην εξουσία αλλά επειδή ο σοσιαλισμός είναι το κύριο mode of production. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά με τη ΝΕΠ. Οι τεράστιες κρατικές επιχειρήσεις της Κίνας δηλαδή που μπορούν να κινητοποιούνται για σχεδιασμό πέραν του κέρδους. Ως εκ τούτου η κυρίαρχη της αντίθεση δεν είναι η ίδια με του καπιταλισμού, γι αυτό πρέπει να "βρεθεί". Ο καπιταλισμός υπάρχει στην Κίνα, αλλά δεν είναι το κυρίαρχο mode of production.
Όσον αφορά τώρα τον τρίτο κόσμο, δεν αφυπνίζει συνειδήσεις. Απλά δρα εντός του καπιταλισμού κάνοντας επενδύσεις αλλά επενδύσεις υποδομής. Βοηθά τις χώρες να αποκτήσουν παραγωγικές δυνάμεις, οι οποίες προφανώς και είναι καλύτερο έδαφος για τον κομμουνισμό από την μικροκαλλιέργεια γης. Το δεύτερο που κάνει είναι ότι νομιμοποιεί το δικαίωμα των χωρών "να διαλέξουν το δικό τους μονοπάτι ανάπτυξης", όπως το ονομάζει. Σαφώς η ταξική πάλη ενθαρρύνεται σε περιβάλλον όπου υπάρχει αυτή η δυνατότητα επιλογής χωρίς παγκόσμια οικονομική απομόνωση.
Όσον αφορά τους κινδύνους, σαφώς υπάρχουν, και σαφώς δεν είναι εγγυημένος ο δρόμος. Εκτιμώ όμως ότι ο καπιταλισμός των ανεπτυγμένων χωρών σήμερα βρίσκεται σε πολύ χειρότερη κατάσταση απ' ότι πριν λίγες δεκαετίες και παρέχει συνεχείς προειδοποιήσεις για το που οδηγεί αυτός ο δρόμος.