Σώτη Τριανταφύλλου: Για την αριστερά.

[Beria]

Παπαριές αλεξάντρα μ'.

Ε καλά.... αυτό ούτε και γω δεν μπόρεσα να το διαβάσω όλο....

εξού και η απουσία υπογραμμίσεων και εμότιονς

Καλύτερα να γράφουν τσιτάτα. Όταν επιχειρούν να αναλύσουν, είναι χειρότεροι.

Το πρόβλημα είναι ότι πολλοί θα βρουν "ψαγμένο" αυτό το κείμενο.

Γράφει ο τύπος:
...Οι απόψεις [της Σώτης] εκφράζουν μια πολύ πιο αντιδραστική στάση απέναντι στο παρόν. Πρόκεται για μια μορφή φοβίας απέναντι στο καινούριο, το αλλόκοτο και το διαφορετικό – αυτό δηλαδή που δεν οικείο.

Το σταματάς εκεί

[ΓΑΛΗ]

Ε καλά.... αυτό ούτε και γω δεν μπόρεσα να το διαβάσω όλο....

εξού και η απουσία υπογραμμίσεων και εμότιονς

Καλύτερα να γράφουν τσιτάτα. Όταν επιχειρούν να αναλύσουν, είναι χειρότεροι.

Το πρόβλημα είναι ότι πολλοί θα βρουν "ψαγμένο" αυτό το κείμενο.

Γράφει ο τύπος:
...Οι απόψεις [της Σώτης] εκφράζουν μια πολύ πιο αντιδραστική στάση απέναντι στο παρόν. Πρόκεται για μια μορφή φοβίας απέναντι στο καινούριο, το αλλόκοτο και το διαφορετικό – αυτό δηλαδή που δεν οικείο.

Το σταματάς εκεί

Εγώ άντεξα περισσότερο.

[ΓΑΛΗ]

Αυτές οι μέρες ανήκουν στη Σώτη.

Αντιφα συλλαλητήριο από τους μεν, αντιπουσ συλλαλητήριο από τους δεν και το καραβάνι προχωρά με σημαίες και νταούλια.

[paul25]

Η Σώτη έχει μια κοσμοπολίτικη αριστοκρατική αντίληψη της δεξιάς.Γιαυτο βγάζει αυτόν τον πρωτόγονο αντικομμουνισμό.Εξου και ο χαρακτηρισμός χωριάτικα για το ΚΚΕ Από εκεί και πέρα αρκετές απόψεις της έρχονται σε αντίθεση με την κυρίαρχη τάση της δεξιάς.Οπως και πολλές από τις απόψεις της είναι αφελής και γελοίες(Όπως το να παριστάνουμε ότι έχουμε τα Ραφαήλ χωρίς να τα έχουμε)

Να πούμε ότι η κ. Σωτη ξεχνάει βολικά ποιοί ήταν οπαδοί της δεξιάς απο το πόλεμο και μετά, καθυστερημένοι πληθυσμοί χωρικών, κυρίως των ορεινών περιοχών της χώρας και περιθωριακά λαικά στοιχεία (όπως ο σαλταδόρος φονιάς του Λαμπράκη).

[georgebi]

Η ρωσοφιλία στην Ελλάδα ενώνει ακροδεξιά και άκρα αριστερά



https://www.liberal.gr/apopsi/soti-tria ... era/434609

Συνέντευξη στον Γιώργο Φιντικάκη

Ποιο το σχόλιο σας για την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία;



Το ότι η Ρωσία μάς αιφνιδίασε στον έναν ή στον άλλο βαθμό, δείχνει πως δεν κατανοούμε ότι οι διεθνείς σχέσεις δεν διέπονται από την ηθική που κατέκτησε η Ευρώπη -the hard way- μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο. Οι ευρωπαϊκές αξίες αφορούν μόνο την Ευρώπη και ένα μέρος της αγγλόσφαιρας -ο υπόλοιπος κόσμος ζει σε διαφορετικό χρόνο. Δεν αναγνωρίζει και δεν σέβεται τους διεθνείς θεσμούς, τις διαδικασίες, τις αξίες της σταθερότητας και της προβλεψιμότητας.


Πώς θα χαρακτηρίζατε τη μέχρι σήμερα στάση της Ευρώπης;



Η στάση της Γερμανίας και της Ιταλίας που είναι απρόθυμες να επιβάλλουν κυρώσεις αποκλείοντας τη Ρωσία από το σύστημα Swift, δηλαδή αίροντας τη δυνατότητα της Ρωσίας να εισπράττει χρήματα για τις εξαγωγές αερίου και πετρελαίου, δείχνουν δύο πράγματα που ήδη γνωρίζουμε: Πρώτον, είμαστε όλοι αλληλεξαρτώμενοι -όχι μόνο από τις εισαγωγές-εξαγωγές ενεργειακών προϊόντων- και ο αποκλεισμός ενός παίκτη είναι πάρα πολύ δύσκολος.

Δεύτερον, στην Ευρώπη, δεν αποδεχόμαστε υποβάθμιση των ανέσεων μας, πολλές από αυτές οφείλονται στις εμπορικές σχέσεις με οιονεί rogue states. Αν μπούμε σε μια λογική what if… πιθανότατα η Ευρώπη να μην έπρεπε να συνδεθεί τόσο στενά με χώρες όπως η Ρωσία και η Τουρκία. Αλλά είναι αργά… Νομίζω ότι οι Ευρωπαίοι, αν και δεν είναι όμοιοι μεταξύ τους, μοιράζονται, μαζί με την παραδοπιστία και τον ψυχισμό κακομαθημένου παιδιού, κάποιου είδους αφέλεια: για παράδειγμα, πριν από λίγα χρόνια πίστευαν ότι η Τουρκία θα μεταμορφωνόταν σε ευρωπαϊκή χώρα και θα εντασσόταν όμορφα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.



Θα λέγατε ότι ο Πούτιν κήρυξε τον πόλεμο μόνο στην Ουκρανία ή και συνολικά στην Ευρώπη και τις βασικές αρχές που γέννησαν την Ευρωπαϊκή Ένωση; Απώτερος στόχος του, ο εκφοβισμός και η «υποταγή» της ίδιας της Ευρώπης;



Όλα αυτά ισχύουν. Αλλά συντρέχουν πολλοί λόγοι. Η Ρωσία ανησυχεί για τη δημογραφική της προοπτική: θεωρεί ότι χρειάζεται ευρωπαϊκό πληθυσμό, χριστιανούς… Ίσως ακούγεται παράδοξο αλλά η Ρωσία υπερηφανεύεται για τις εθνο-γενετικές της σχέσεις με την Ευρώπη. Ιδιαίτερα πριν από την Οκτωβριανή Επανάσταση, η Ευρώπη ήταν, τουλάχιστον για τους κατοίκους των μεγαλουπόλεων και τις ελίτ, ένα πρότυπο.

Ο λενινισμός και ο σταλινισμός ήταν ασιατικά και αντιδυτικά κινήματα -ο σταλινισμός περισσότερο από τον λενινισμό φυσικά- και δεν προώθησαν την ευρωπαϊκότητα. Εξάλλου, από τις αρχές της δεκαετίας του 1920, στη Σοβιετική Ένωση προσαρτήθηκαν ασιατικές χώρες με μουσουλμανική πλειοψηφία -το Αζερμπαϊτζάν, το Κιργιζιστάν, το Τατζικιστάν, το Ουζμπεκιστάν, το Τουρκμενιστάν, το Καζακστάν- που βάρυναν στη ζυγαριά από την πλευρά της Ασίας. Με λίγα λόγια, καθώς στην ευρωπαϊκή Ρωσία υπάρχει υπογεννητικότητα, η Ρωσία κινδυνεύει να βρεθεί ανάμεσα σε ασιατικές χώρες -και καθώς τα κράτη της Βαλτικής είναι οριστικά χαμένα για τη Ρωσία, ενδιαφέρεται να επεκταθεί σε ευρωπαϊκά εδάφη όπως η Λευκορωσία, η Γεωργία και η Ουκρανία. Η Γεωργία δεν είναι προσβάσιμη: το αντιρωσικό πνεύμα είναι πάρα πολύ έντονο. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο στη Λευκορωσία και στην Ουκρανία, όπου δεν υπήρχε ποτέ η ρωσοφοβία που υπήρχε στη Γεωργία. Η Ουκρανία είναι διχασμένη ως προς τη στάση της έναντι της Ρωσίας. Ο πληθυσμός δεν είναι ομοιογενής.



Πόσο βοήθησε σε όλα αυτά το μπλοκ των ρωσόφιλων ανά την Ευρώπη και οι στενές σχέσεις της Ρωσίας με σειρά ακραίων πολιτικών σχημάτων;




Τμήματα του ευρωπαϊκού πληθυσμού που θαύμαζαν τον μπολσεβικισμό έχουν διατηρήσει αισθήματα αγάπης για τους Ρώσους οι οποίοι πρωταγωνίστησαν στη δημιουργία του κομμουνιστικού πειράματος. Ακόμα πιο ανατολικά, όπως στη Σερβία και στην Ελλάδα, η ρωσοφιλία είναι πιο διαδεδομένη και συνδέεται με τον μπολσεβικισμό από τη μια πλευρά και με την Ορθοδοξία από την άλλη.

Πολλές προσωπικότητες με έντονη γραφικότητα, όπως ο Ζακ Σιράκ, ο Ματέο Σαλβίνι, ο Μαυροβούνιος προπονητής ποδοσφαίρου Μίοντραγκ Μπόζοβιτς ή ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ, συγκινήθηκαν από το μεγάλο μέγεθος της Ρωσίας, από τη θέση της στο μεταίχμιο της Ευρώπης κι από τους ισχυρούς ηγέτες που σημάδεψαν την πολυκύμαντη ιστορία της. Τέλος, τα υπολείμματα των κομμουνιστικών κομμάτων, εξαιτίας της δύναμης της αδράνειας, της απέχθειας προς τη Δύση και προπάντων της καθαρής βλακείας, τρέφουν φιλικά αισθήματα για τους Ρώσους και για τις ηγεσίες τους σαν να αποτελούν συνέχεια της ΕΣΣΔ.

Το σίγουρο είναι ότι η Ρωσία προκαλεί πάθη: Σε χώρες όπως η Πολωνία, η Φινλανδία και οι Βαλτικές χώρες -μολονότι στη δεύτερη περίπτωση υπάρχουν πολλοί ρωσόφωνοι- η ρωσοφοβία υπερτερεί της ρωσοφιλίας. Αντιθέτως, στη Σερβία και στο Μαυροβούνιο, οι Ρώσοι θεωρούνται «αδέρφια»: Σλάβοι υπό την προστασία των ίδιων αγίων. Εξάλλου, οι φιλορωσικές κοινότητες είναι δυναμικές σε όλες τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες όπου ζουν ρωσόφωνοι και ομάδες που, χωρίς να έχουν ρωσικές ρίζες, νοσταλγούν το σοβιετικό σύστημα. Σε πολλές περιπτώσεις, είναι δύσκολο να τους αδικήσει κανείς γι’ αυτή τη νοσταλγία.



Στην Ελλάδα είχαμε ανέκαθεν ένα μπλοκ ρωσόφιλων. Πώς σχολιάζετε τις αντιδράσεις τους, σε επίπεδο τόσο κομμάτων όσο και μεμονωμένων προσώπων, απέναντι στη ρωσική εισβολή;




Ο μπαμπάς μου, που ήταν κομμουνιστής, φορούσε ρωσική ουσάνκα, Ξέρετε τι είναι η ουσάνκα;



Το ρωσικό σκουφί με τη γούνινη επένδυση και τα γούνινα αυτιά, το κατάλληλο για τον ρωσικό χειμώνα. Επίσης, όπως πολλοί κομμουνιστές μιλούσε τέλεια ρωσικά. Πιο ρωσόφιλος πεθαίνεις! Υπήρχε σύγχυση: όποιος πίστευε ότι ο καπιταλισμός και οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι τα Σόδομα στρεφόταν προς τη ρωσο-σοβιετική μυθολογία και το σοβιετικό αγιολόγιο. Οι κομμουνιστές και οι σημερινοί επίγονοί τους δεν έχουν ιδέα για την ιστορική αλήθεια· τους ταΐζουν με προπαγάνδα και τη χάβουν. Έτσι, ταυτίζουν τη Ρωσία με την ΕΣΣΔ και συχνά την αποθεώνουν ως αντιστάθμισμα του φαύλου δυτικού καπιταλισμού.

Σε χώρες σαν τη δική μας, που επί δεκαετίες διέθετε επίσημο σοβιετικό πρακτορείο, η ρωσοφιλία πήρε γελοίες διαστάσεις: ο Ριζοσπάστης σημείωνε κάθε χρόνο την επέτειο των Ορλοφικών… Εξάλλου, στη σύγχρονη Ελλάδα, τα αριστερά άκρα συναντιούνται με τους ακροδεξιούς εθνικιστές, τους χριστιανορθόδοξους, τους αντισημίτες συνωμοσιολόγους και τα τοιαύτα. Όσο για τη νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ που, απ' ό,τι κατάλαβα, δεν παίρνει θέση υπέρ ή κατά μιας εμπόλεμης πλευράς, πρόκειται για νέους χωρίς οικουμενική μόρφωση που επαναλαμβάνουν τσιτάτα και κοινοτοπίες. Οι νέοι θα έπρεπε να δείχνουν περισσότερη περιέργεια και να ερευνούν περισσότερο.

Είναι λάθος να κινείσαι σε ένα και μοναδικό άξονα, τον αντιδυτισμό, όπως είναι λάθος να κινείσαι με μοναδικό άξονα τον αντικομμουνισμό.



Πώς άραγε κρίνονται σήμερα όσοι αναζητούσαν σωτηρία στον Πούτιν την περίοδο των μνημονίων και εμμένουν και σήμερα, παρά το τότε άδειασμα, και τη σημερινή αναθεωρητική του στάση;




Στην Ελλάδα δεν παραδεχόμαστε ποτέ ότι κάναμε λάθος. Μας εμποδίζει το χωριάτικο πείσμα και η tunnel vision.

Η Ουκρανία δεν κατάφερε να σταθεροποιηθεί μετά το 1991. Δεν θα μου έκανε εντύπωση αν οι παλιότεροι αναπολούν με συγκίνηση τον σοβιετικό σοσιαλισμό. Ο σοσιαλισμός είχε καταφέρει πράγματα που δεν μπορεί να καταφέρει η δημοκρατία: Η σοσιαλιστική ισοπέδωση απέτρεψε θρησκευτικές συγκρούσεις, εθνοτικές διεκδικήσεις και αποσχιστικές τάσεις. Οι οποίες εκδηλώθηκαν εκρηκτικά μετά το 1991. Θέλω να πω ότι το καθεστώς του Πούτιν που κήρυξε πόλεμο με αιτίες, αφορμές και μεθόδους που δεν ταιριάζουν στον 21ο αιώνα, επιτίθεται σε ένα διχασμένο και ανίσχυρο κράτος στην πολιτική σκηνή του οποίου επικρατεί ανωμαλία.

Το ερώτημα που θα μπορούσαμε να θέσουμε στον πρόεδρο Πούτιν είναι, τι θα την κάνει την Ουκρανία αν την κατακτήσει. Η οικονομία της είναι ισχνή και δεν φαίνεται να έχει κάποιο πολύτιμο φυσικό πόρο: παράγει σιτηρά όπως πάντοτε, τρακτέρ όπως πάντοτε…

Αλλά το να την προσαρτήσει είναι ένα πράγμα, το να τη ζήσει είναι ένα άλλο.



ΓΑΛΗ

[Τζιτζιμιτζιχότζιρας]

]Η ρωσοφιλία στην Ελλάδα ενώνει ακροδεξιά και άκρα αριστερά

[img]https://i.postimg.cc/1519nS23/Stil ... .jpg[/img]

Ο μπαμπάς μου, που ήταν κομμουνιστής, φορούσε ρωσική ουσάνκα, Ξέρετε τι είναι η ουσάνκα;


Το ρωσικό σκουφί με τη γούνινη επένδυση και τα γούνινα αυτιά, το κατάλληλο για τον ρωσικό χειμώνα. Επίσης, όπως πολλοί κομμουνιστές μιλούσε τέλεια ρωσικά. Πιο ρωσόφιλος πεθαίνεις!

Έτσι εξηγούνται όλα λοιπόν.


Daddys's Issues.

[georgebi]

Αντιπολεμικό κίνημα και πλάνες της λογικής

Έκτη ημέρα του πολέμου: εκκλήσεις για ειρήνη και η υποκρισία των πασιφιστών


https://www.athensvoice.gr/politics/748 ... is-logikis

Αυτές τις ημέρες, ομάδες και παρατάξεις που είτε συμπαθούν την επιτιθέμενη Ρωσία, είτε μισούν τη Δύση, κάνουν πολύ λόγο για την ανάγκη φιλειρηνικού κινήματος:

ο πασιφισμός τους μού φαίνεται ένα τέχνασμα για να μην πάρουν σαφή θέση και για να επιδείξουν ηθική ανωτερότητα.

Υπάρχει όμως ένα παράδοξο της ηθικής: ιστορικά, οι πασιφιστές σαν αυτούς που μας περιβάλλουν σήμερα απορρίπτουν την πολεμική βία αλλά όχι τη βία γενικά,

η αριστερά διαχωρίζει τη δική της επαναστατική βία από τη βία που θεωρεί «καταστολή», «δεξιά τρομοκρατία», «κρατική κατάχρηση εξουσίας» και τα λοιπά.

Οι αναρχο-πασιφιστές των αρχών του 20ού αιώνα αντιτίθεντο στον πόλεμο, αλλά τοποθετούσαν βόμβες ή διέπρατταν δολοφονίες: ήταν ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος βίας.

Όπως είναι φυσικό, οι κομμουνιστές ευνοούσαν και ευνοούν τις βίαιες εξεγέρσεις και τις ανατροπές καθεστώτων, αποθεώνουν τον μαχητικό εθνικισμό έναντι φανταστικών ή αληθινών εχθρών, ενώ δηλώνουν ότι στηρίζουν το δικαίωμα των λαών για αυτοδιάθεση.

Μπροστά στον καλό σκοπό, αδιαφορούν για τις ανθρώπινες απώλειες ή για τα βίαια εγκλήματα. Αλλά, βεβαίως, όταν στις συγκρούσεις δεν εμπλέκονται ένας καλός και ένας κακός με τον απλοϊκό τρόπο με τον οποίον βλέπουν τον κόσμο, στρέφονται προς τον πασιφισμό: Ανάθεμα τον πόλεμο!

Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και το ΜέΡΑ24 κάνουν μια εντελώς λανθασμένη εκτίμηση των διεθνών σχέσεων θεωρώντας υπ’ αριθμόν 1 εχθρό το ΝΑΤΟ και δικαιολογώντας οποιαδήποτε αντίδραση εναντίον του: ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου.

Επιπλέον, παγιδεύονται σε μιαν αντίφαση: εφόσον στηρίζουν τα δικαιώματα των λαών, γιατί δεν στηρίζουν το δικαίωμα της Ουκρανίας να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ;

Η απάντησή τους είναι εξαιρετικά αυταρχική: φρονούν ότι αν οι Ουκρανοί θέλουν να συνδεθούν με τη Δύση έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου από τη δυτική προπαγάνδα.

Κατά τη γνώμη τους, το «σωστό» είναι αυτό που θεωρούν αυτοί «σωστό»· όλα τα άλλα είναι παραπληροφόρηση και χειραγώγηση.

Κατά τη γνώμη τους, η ειρήνευση είναι η λύση όταν επιτίθενται οι Ρώσοι, αλλά όταν επιτίθενται οι Αμερικανοί η λύση είναι η αντίσταση των λαών.

[Sid Vicious]

Ευστοχη η Σωτη για αλλη μια φορα

[μίστερ μαξ]

Η Σωτη ειναι φιλελευθερη, η σχεση της με την συντηριτικη ΝΔ ειναι λιγο οπορτουνιστική. Δεν βλεπω να εχουν μεγαλη σχεση. Στηριζω την Σωτη στην κριτική της στον μαρξισμο και λενινισμο και την εσσδ.

[georgebi]

Ο Βουλαρίνος έπαθε Σωτη.....




Τι το τόσο αξιοσέβαστο έχει το ΚΚΕ;

https://www.athensvoice.gr/politics/749 ... o-ehei-kke


Τις προάλλες η Τατιάνα η Στεφανίδου είχε καλέσει στην εκπομπή της έναν αρχισυνδικαλιστή της Λυρικής της Σκηνής ο οποίος υπερασπιζόταν τη διαμαρτυρία εναντίον της πρωτοβουλίας ενός Ελληνοουκρανού χορευτή να εμφανιστεί με την ουκρανική σημαία και να πει πως οι εργαζόμενοι αφιερώνουν την παράσταση στον ουκρανικό λαό.

Μέχρι εδώ τίποτα το παράξενο εκτός από το ότι ο αρχισυνδικαλιστής είχε ένα σοβαρό επιχείρημα «δεν είμαστε όλοι ίδιοι και δεν έπρεπε ο συνάδελφος να μιλήσει εξ ονόματος όλων των εργαζομένων» είπε και είχε δίκιο αφού αναπόφευκτα ανάμεσα στους εργαζόμενους της Λυρικής θα υπάρχουν και άνθρωποι που αδιαφορούν για την εισβολή στην Ουκρανία και κάποιοι άλλοι που πιθανόν να την υποστηρίζουν. Κι αυτό είναι απολύτως λογικό.

Και το 1939 υπήρχαν στην Ελλάδα, αλλά και σε όλη την Ευρώπη, άνθρωποι που είτε αδιαφορούσαν για την εισβολή του Χίτλερ στην Πολωνία είτε την πανηγύριζαν. Όλα αυτά είναι και αναμενόμενα και ανθρώπινα και πολυσχολιασμένα.

Αυτό που νομίζω πως έχει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι το ότι σε κάποια στιγμή της κουβέντας η Στεφανίδου είπε στον αρχισυνδικαλιστή, ο οποίος προφανώς ανήκει στο ΚΚΕ, «αν έχετε παρακολουθήσει τις εκπομπές μου θα ξέρετε πόσο πολύ σέβομαι το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας» λες και είχε ενοχές που τον είχε στριμώξει και του έκανε δύσκολες ερωτήσεις.

Κι αυτή η φράση δεν ακουγόταν για πρώτη φορά στο δημόσιο διάλογο. Συχνά-πυκνά δημοσιογράφοι, πολιτικοί και γενικώς δημοσιολογούντες, νιώθουν την ανάγκη, λίγο πριν διαφωνήσουν με έναν εκπρόσωπό του, να εκφράσουν τον σεβασμό τους στο ΚΚΕ, σε αντίθεση με τις διαφωνίες τους με εκπροσώπους όλων των άλλων κομμάτων στα οποία η ομολογία σεβασμού δεν κρίνεται απαραίτητη.

Γιατί όμως; Τι το τόσο αξιοσέβαστο (ή το αξιοσέβαστο γενικώς) έχει το ΚΚΕ; Τι είναι αυτό που κάνει κάποιους συμπολίτες να εκφράζουν τον σεβασμό τους στο κόμμα-αντιπροσωπεία της Μόσχας της σοβιετικής εποχής; Είναι μόνο το ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι περισσότερο θρησκευτική παρά πολιτική οργάνωση και αντανακλαστικά κάποιοι δηλώνουν τον σεβασμό στους εκπροσώπους του, όπως θα έκαναν για έναν εκπρόσωπο μιας θρησκείας ή ενός δόγματος;

«Σέβομαι την σταθερότητα των θέσεών του» λένε κάποιοι που μάλλον δεν καταλαβαίνουν τι ακριβώς λένε.

Αν η σταθερότητα των θέσεων από μόνη της είναι αξιοσέβαστη τότε θα έπρεπε να σεβόμαστε και τους χουντικούς που ακόμα και στη φυλακή υπεραμύνονταν των εγκλημάτων τους παραμένοντας σταθεροί στις θέσεις τους.

Αλλά η σταθερότητα από μόνη της δεν μπορεί να προκαλέσει σεβασμό, ο οποίος περισσότερο αξίζει σε όσους καταλαβαίνουν τα λάθη τους και διορθώνονται. Διαφορετικά, καταλήγει κάποιος να σέβεται τη σταθερότητα με την οποία κάποιοι συμπολίτες επιθυμούν την ανατροπή του πολιτεύματος, την εγκαθίδρυση δικτατορίας, τη φυλάκιση ή την εκτέλεση όλων των αντιφρονούντων και γενικώς όλα όσα συνοδεύουν κάθε κομμουνιστική δικτατορία.

«Σέβομαι τους αγώνες του» λένε κάποιοι άλλοι.

Σοβαρά;

Τότε πιο πολύ από όλους τους αγώνες θα σέβονται τον μοναδικό αγώνα που το ΚΚΕ έκανε ολομόναχο ξεκινώντας από το 1943: την ένοπλη απόπειρα να γίνει η Ελλάδα μια σοβιετική δικτατορία.

Σε όλους τους άλλους αγώνες συμμετείχαν και κεντρώοι και δεξιοί και αναρχικοί και μάλιστα χωρίς να έχουν βλέψεις επιβολής δικής τους δικτατορίας.

Αν προσθέσουμε την προτροπή να μην αντισταθεί η Ελλάδα στην Ιταλική εισβολή το 1940, τους αγώνες του ΚΚΕ να μην μπει η χώρα στην ΕΟΚ και μετέπειτα στις χώρες του ευρώ, την σφοδρή επιθυμία εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΝΑΤΟ και γενικώς απομάκρυνσης από κάθε τι δυτικό, την πλύση εγκεφάλου υπερ αδίστακτων δικτατόρων, τον τρόπο με τον οποίο έχει εκφυλίσει τον συνδικαλισμό, θα διαπιστώσουμε ότι όχι μόνο αξιοσέβαστοι δεν είναι οι αγώνες του ΚΚΕ αλλά ότι η σούμα τους είναι μάλλον αρνητική και σίγουρα πολύ μικρότερης αξίας από τις σούμες των κομμάτων που έβαλαν και κράτησαν την Ελλάδα στην Ενωμένη Ευρώπη και από τα πολιτεύματα το αγαπημένο τους είναι η δημοκρατία.

Περιέργως δεν βλέπουμε ανθρώπους να λένε πόσο πολύ σέβονται τη Νέα Δημοκρατία ή το ΠΑΣΟΚ λίγο πριν διαφωνήσουν με τους εκπροσώπους τους, παρότι αν αντί γι’ αυτά τα κόμματα είχε επικρατήσει το ΚΚΕ η φορά της μετανάστευσης στα αλβανικά σύνορα στις αρχές της δεκαετίας του 1990 μπορεί να ήταν αντίστροφη (οι πολλοί βέβαια το καταλαβαίνουν και γι’ αυτό το ΚΚΕ εισπράττει σταθερά μονοψήφιο αριθμό ψήφων).

Φυσικά υπάρχουν και οι συμπολίτες που ούτε η δημοκρατία, ούτε η ελευθερία, ούτε η Δύση τους αρέσουν αλλά αυτοί είναι νομίζω οι μόνοι που μπορούν να λένε ότι σέβονται τους αγώνες του ΚΚΕ χωρίς να λένε μπούρδες.

Η εκδήλωση σεβασμού ειδικά στο ΚΚΕ είναι ένα ανιστόρητο κατάλοιπο της μεταπολίτευσης και αποτέλεσμα

α) του τρόπου με τον οποίο το ΚΚΕ καπηλεύτηκε κάθε αγώνα, ακόμα κι εκείνους που αρχικά είχε αντιμετωπίσει με επιφύλαξη (π.χ. Πολυτεχνείο)

β) των ενοχών που ακόμα νιώθουν όσοι σύντροφοι αποχώρησαν από το ΚΚΕ όχι όταν έγιναν γνωστά τα εγκλήματα του σοβιετικού καθεστώτος αλλά όταν αυτό κατέρρευσε και η ισχύς του δεν μπορούσε πια να ικανοποιήσει τις ανάγκες τους και

γ) της απροθυμίας των δημοκρατικών κομμάτων και δημοσιογράφων να θυμίζουν διαρκώς τον απώτερο σκοπό των αγώνων του ΚΚΕ.

Παρασυρμένα και φοβισμένα από τον «δυναμισμό» (είμαι ευγενικός) της κομμουνιστικής αριστεράς και με πολλούς ενοχικούς «μετανοημένους» στις τάξεις τους προτίμησαν να παίξουν σ’ αυτό το θέατρο παρά να πουν την αλήθεια και να κακοκαρδίσουν τον Περισσό.

Έτσι καταλήξαμε μια χώρα στην οποία ακόμα και το να δηλώσεις «αντικομμουνιστής» ήταν ταμπού και στην οποία συχνά πυκνά δημοσιογράφοι και πολιτικοί νιώθουν υποχρέωση να πουν πόσο πολύ σέβονται ένα κόμμα το οποίο ακόμα και σήμερα βασικό του στόχο έχει την ανατροπή του πολιτεύματος.

Και μπράβο του.

[georgebi]

https://www.iefimerida.gr/ellada/soti-t ... -taytotita

«Το πρόβλημα που μπορεί να ευνοήσει τη Μαρίν Λεπέν και το λέμε κάποιοι είναι πως η αντίδραση εναντίον της δεν σχετίζεται με το πρόγραμμά της, γιατί κανείς δεν το έχει διαβάσει. Σχετίζεται με αυτό που είναι ή έχει υπάρξει στο παρελθόν το Εθνικό Μέτωπο. Είναι ακτιβιστική αντίδραση και όχι στα σημεία του προγράμματος.

Το πρόγραμμα της δεν στέκεται πουθενά αλλά κάνουμε διαδηλώσεις εναντίον του φασισμού και της ακροδεξιάς. Δεν προχωρούν έτσι τα πράγματα στην πολιτική... Αυτό την ευνοεί από την άποψη πως την κάνει θύμα και παρία χωρίς να το αξίζει και της προσθέτει ψήφους από ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται για το πρόγραμμα αλλά για το συναίσθημα»

«Αν διαβάσει κανείς το πρόγραμμα της Λεπέν και δεν ξέρει την Λεπέν, τότε μπορεί να της αποδώσει μια αριστερή ταυτότητα. Είναι πρόγραμμα παροχών, είναι πρόγραμμα λαϊκιστικό όπως έχουμε συνηθίσει να λέμε. Για παράδειγμα, στηρίζει το όριο συνταξιοδότησης στα 60, το οποίο το θεωρώ σκανδαλώδες για την εποχή μας. Στο πρόγραμμα του Μακρόν που λέει για σύνταξη στα 65, υπάρχουν και κάποιες υποσημειώσεις, δηλαδή που έχουν δουλέψει 40 χρόνια, έχουν κάνει χειρωνακτική εργασία κλπ. Αυτό δεν το αναφέρει κανείς. Απλά λένε με υπεραπλουστευμένο τρόπο πως η Λεπέν αγαπάει τον λαό που δίνει σύνταξη στα 60, ενώ ο Μακρόν είναι δεξιός και δεν τον αγαπούν που δίνει στα 65 και με απροθυμία.

Από που θα βρεθούν τα χρήματα για να συνταξιοδοτηθούν τόσοι άνθρωποι στα 60 δεν μας το λέει η Λεπέν. Με άλλα λόγια, βρίσκουμε στα προγράμματα τους πράγματα που ανήκαν στο χώρο της αριστεράς και άλλα που ανήκαν στον χώρο της δεξιάς. Αυτά τα πράγματα είναι αναχρονιστικά. Και όταν πάμε να κρίνουμε τους δύο αυτούς υποψηφίους με τέτοια επιχειρήματα, το αποτέλεσμα είναι πάρα πολύ συγκεχυμένο».

[georgebi]

Aν η Μαρίν Λεπέν φτάσει στο Ελυζέ, θα το χρωστάει στην αριστερά, μέρος της οποίας διαδηλώνει αυτές τις ημέρες εναντίον των εκλογικών αποτελεσμάτων του πρώτου γύρου.

Όταν διαδηλώνουμε αμφισβητώντας τις εκλογές, αυτομάτως ταυτιζόμαστε με όσους οραματίζονται ολοκληρωτικά καθεστώτα: οργανώνοντας «αντιφασιστικά» συλλαλητήρια και καταγγέλλοντάς τη για «ναζί», αυτό το μέρος της αριστεράς δείχνει ξανά και ξανά μισαλλοδοξία και έλλειψη σεβασμού στις δημοκρατικές διαδικασίες.

Ήδη, το ότι η Λεπέν κατάφερε να παίξει στον χώρο του mainstream το οφείλει στον Ζαν-Λυκ Μελανσόν, στο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα, στους Οικολόγους, στο ΚΚ, οι οποίοι διαχέουν μίσος εναντίον της και κοινωνικό μίσος γενικότερα.

Aυτές οι δήθεν προοδευτικές δυνάμεις παρέδωσαν, με την ισλαμολαγνεία και τις ταυτοτικές τους μανίες, τα λαϊκά στρώματα στο Rassemblement National.......

«Πηγή: https://www.athensvoice.gr/world/754310 ... arin-lepen»

[πατησιωτης]

https://www.athensvoice.gr/epikairotita ... I.facebook


Σε έκοψε η Κεραμέως»: η καθησυχαστική φράση του κ. Τσίπρα σε δήθεν υποψήφιο που δεν πέρασε στις πανελλήνιες εξετάσεις, συμπυκνώνει την ιδεολογία μας — τη διεστραμμένη ιδεολογία που μας κάνει ανεπρόκοπους. Παρότι, όπως μαθαίνω, ο διάλογος με τον νεαρό ήταν στημένος —αν κατάλαβα καλά, πρόκειται για μέλος της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ που λαμβάνει μέρος σε παρόμοια σκετς του κόμματος (υπέροχη νεανική ζωή!)— η απόδοση της σχολικής αποτυχίας στο Υπουργείο Παιδείας δεν είναι απλώς μια ακόμα εξυπνακίστικη ατάκα του κ. Τσίπρα.

Εκφράζει όσα πρεσβεύει ο ΣΥΡΙΖΑ, όσα προπαγανδίζει στη νεολαία κι όσα πολλοί Έλληνες θεωρούν ενάρετη στάση ζωής. Το πρώτο είναι η πολιτικοποίηση των πάντων, ένα τοπικό φαινόμενο που καταδεικνύει καθυστέρηση· πεισματική καθυστέρηση: στην Ελλάδα, όπως στη Μέση Ανατολή, πολιτικοποιούνται ακόμα και τα καιρικά φαινόμενα· οι εξετάσεις στα ΑΕΙ δεν θα μπορούσαν να εξαιρούνται. Στη συνέχεια, παρουσιάζονται ως θετικές μορφές συμπεριφοράς η ανευθυνότητα, η ήσσων προσπάθεια, η αγανάκτηση κατά των εκλεγμένων για προσωπικά προβλήματα, η άγνοια για το πώς λειτουργούν οι θεσμοί και για το πώς εφαρμόζονται οι νόμοι. Εκτός του ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κολακεύει και εργαλειοποιεί τους νέους, βλάπτει, ανεπανόρθωτα ίσως, ολόκληρες γενιές διαμορφώνοντας κακούς πολίτες που δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη του εαυτού τους, που τα θέλουν όλα έτοιμα και που αποτυγχάνουν ξανά και ξανά στις αναπόφευκτες δοκιμασίες.


Το ζήτημα της προσωπικής ευθύνης κατέχει κεντρική στο κοινωνικό μας υποσυνείδητο: η τάση μας για νηπιοπρέπεια έχει επισημανθεί άπειρες φορές, όμως είναι τέτοιες οι αντίρροπες δυνάμεις ώστε τίποτα δεν αλλάζει. Η ευθύνη μεταβιβάζεται συστηματικά στους άλλους αρχίζοντας από το σχολείο («κυρία, δεν φταίω εγώ, φταίει ο πισινός μου») και φτάνοντας στην πολιτική («για όλα φταίνε οι ξένοι» κτλ.). Αυτή η μη ανάληψη ευθύνης σχετίζεται με την απόρριψη της ατομικότητας και με την απαξίωση της «επιτυχίας», η οποία, με τη σειρά της, αποδίδεται στην τύχη, στις κομπίνες, στις υψηλές γνωριμίες, ακόμα και στις σεξουαλικές χάρες· ποτέ στην αξία και την προσπάθεια του κάθε ανθρώπου. Έτσι, η αποτυχία γίνεται το εισιτήριο για την αριστερά η οποία κολακεύει όσους δεν επενδύουν κόπο στο σχολείο, στην εργασία και στις ανθρώπινες σχέσεις παρηγορώντας τους με φτηνές φιλοσοφίες περί beautiful losers, και, βεβαίως, με την ενοχοποίηση των αντιλαϊκών κυβερνήσεων και του καπιταλιστικού συστήματος. Άτιμη κοινωνία, άλλους τους ανεβάζεις κι άλλους τους κατεβάζεις. Στον σοσιαλισμό δεν θα σηκωνόμαστε ποτέ από τον καναπέ: θα είμαστε αραχτοί, αλλά όχι νωθροί και άβουλοι σαν τον Ομπλόμοφ· άλλωστε, ας μην ξεχνάμε, ο Ομπλόμοφ είναι «γαιοχτήμονας», δεν είναι παιδί του λαού.

Κάποτε στον χώρο της αριστεράς υπήρχαν αρκετοί μορφωμένοι άνθρωποι ώστε η αριστερά να αλώσει το κοινωνικό εποικοδόμημα. Σήμερα, εφόσον αυτή η διαδικασία έχει επιτευχθεί, η μόρφωση δεν εκτιμάται πλέον. Όταν εκθειάζουμε το τελευταίο θρανίο και τη γαλαρία, τότε οι νέοι —«τα παιδιά μας»— παρότι τους χειροκροτούμε όταν ερωτοτροπούν με το κοινωνικό περιθώριο, στην πραγματικότητα παραμένουν μαμόθρεφτα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση φταίει η βάση εισαγωγής, η οποία, αν και τόσο χαμηλή ώστε ευτελίζει τις εξετάσεις, θα έπρεπε να μηδενιστεί· να μπαίνουν δηλαδή στα ΑΕΙ όλοι, ανεξαρτήτως αν έχουν κάποια κλίση, έφεση και διάθεση. Ομοίως σκέφτονται πολλοί γονείς οι οποίοι δεν αναρωτιούνται για την επάρκεια της προετοιμασίας των παιδιών τους στις εξετάσεις: το παιδί-θεός χάνει για μια στιγμή την παντοδυναμία του και σκοντάφτει στη μικροψυχία της κ. Κεραμέως.

[ΓΑΛΗ]

[georgebi]

https://www.athensvoice.gr/epikairotita ... I.facebook

SpoilerShow

Σε έκοψε η Κεραμέως»: η καθησυχαστική φράση του κ. Τσίπρα σε δήθεν υποψήφιο που δεν πέρασε στις πανελλήνιες εξετάσεις, συμπυκνώνει την ιδεολογία μας — τη διεστραμμένη ιδεολογία που μας κάνει ανεπρόκοπους. Παρότι, όπως μαθαίνω, ο διάλογος με τον νεαρό ήταν στημένος —αν κατάλαβα καλά, πρόκειται για μέλος της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ που λαμβάνει μέρος σε παρόμοια σκετς του κόμματος (υπέροχη νεανική ζωή!)— η απόδοση της σχολικής αποτυχίας στο Υπουργείο Παιδείας δεν είναι απλώς μια ακόμα εξυπνακίστικη ατάκα του κ. Τσίπρα.

Εκφράζει όσα πρεσβεύει ο ΣΥΡΙΖΑ, όσα προπαγανδίζει στη νεολαία κι όσα πολλοί Έλληνες θεωρούν ενάρετη στάση ζωής. Το πρώτο είναι η πολιτικοποίηση των πάντων, ένα τοπικό φαινόμενο που καταδεικνύει καθυστέρηση· πεισματική καθυστέρηση: στην Ελλάδα, όπως στη Μέση Ανατολή, πολιτικοποιούνται ακόμα και τα καιρικά φαινόμενα· οι εξετάσεις στα ΑΕΙ δεν θα μπορούσαν να εξαιρούνται. Στη συνέχεια, παρουσιάζονται ως θετικές μορφές συμπεριφοράς η ανευθυνότητα, η ήσσων προσπάθεια, η αγανάκτηση κατά των εκλεγμένων για προσωπικά προβλήματα, η άγνοια για το πώς λειτουργούν οι θεσμοί και για το πώς εφαρμόζονται οι νόμοι. Εκτός του ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κολακεύει και εργαλειοποιεί τους νέους, βλάπτει, ανεπανόρθωτα ίσως, ολόκληρες γενιές διαμορφώνοντας κακούς πολίτες που δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη του εαυτού τους, που τα θέλουν όλα έτοιμα και που αποτυγχάνουν ξανά και ξανά στις αναπόφευκτες δοκιμασίες.


Το ζήτημα της προσωπικής ευθύνης κατέχει κεντρική στο κοινωνικό μας υποσυνείδητο: η τάση μας για νηπιοπρέπεια έχει επισημανθεί άπειρες φορές, όμως είναι τέτοιες οι αντίρροπες δυνάμεις ώστε τίποτα δεν αλλάζει. Η ευθύνη μεταβιβάζεται συστηματικά στους άλλους αρχίζοντας από το σχολείο («κυρία, δεν φταίω εγώ, φταίει ο πισινός μου») και φτάνοντας στην πολιτική («για όλα φταίνε οι ξένοι» κτλ.). Αυτή η μη ανάληψη ευθύνης σχετίζεται με την απόρριψη της ατομικότητας και με την απαξίωση της «επιτυχίας», η οποία, με τη σειρά της, αποδίδεται στην τύχη, στις κομπίνες, στις υψηλές γνωριμίες, ακόμα και στις σεξουαλικές χάρες· ποτέ στην αξία και την προσπάθεια του κάθε ανθρώπου. Έτσι, η αποτυχία γίνεται το εισιτήριο για την αριστερά η οποία κολακεύει όσους δεν επενδύουν κόπο στο σχολείο, στην εργασία και στις ανθρώπινες σχέσεις παρηγορώντας τους με φτηνές φιλοσοφίες περί beautiful losers, και, βεβαίως, με την ενοχοποίηση των αντιλαϊκών κυβερνήσεων και του καπιταλιστικού συστήματος. Άτιμη κοινωνία, άλλους τους ανεβάζεις κι άλλους τους κατεβάζεις. Στον σοσιαλισμό δεν θα σηκωνόμαστε ποτέ από τον καναπέ: θα είμαστε αραχτοί, αλλά όχι νωθροί και άβουλοι σαν τον Ομπλόμοφ· άλλωστε, ας μην ξεχνάμε, ο Ομπλόμοφ είναι «γαιοχτήμονας», δεν είναι παιδί του λαού.

Κάποτε στον χώρο της αριστεράς υπήρχαν αρκετοί μορφωμένοι άνθρωποι ώστε η αριστερά να αλώσει το κοινωνικό εποικοδόμημα. Σήμερα, εφόσον αυτή η διαδικασία έχει επιτευχθεί, η μόρφωση δεν εκτιμάται πλέον. Όταν εκθειάζουμε το τελευταίο θρανίο και τη γαλαρία, τότε οι νέοι —«τα παιδιά μας»— παρότι τους χειροκροτούμε όταν ερωτοτροπούν με το κοινωνικό περιθώριο, στην πραγματικότητα παραμένουν μαμόθρεφτα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση φταίει η βάση εισαγωγής, η οποία, αν και τόσο χαμηλή ώστε ευτελίζει τις εξετάσεις, θα έπρεπε να μηδενιστεί· να μπαίνουν δηλαδή στα ΑΕΙ όλοι, ανεξαρτήτως αν έχουν κάποια κλίση, έφεση και διάθεση. Ομοίως σκέφτονται πολλοί γονείς οι οποίοι δεν αναρωτιούνται για την επάρκεια της προετοιμασίας των παιδιών τους στις εξετάσεις: το παιδί-θεός χάνει για μια στιγμή την παντοδυναμία του και σκοντάφτει στη μικροψυχία της κ. Κεραμέως.

Και για μια φορά ακόμα ο Βουλαρινος έπαθε Σωτη