...Ο Χριστός δεν ήταν χριστιανός...

[taxalata xalasa]

Αν χριστιανός είναι αυτός που πιστεύει στον Χριστό και ο Χριστός πίστευε στον εαυτό του, τότε ο Χριστός ήταν χριστιανός.
Σου το φέρνω στο level σου για να το κατανοήσεις πιο εύκολα.

που πιστευει που ; στην υπαρξη του;

Ναι. Στη φύση της. Στο σκοπό της.
Οι χριστιανοί δεν πιστεύουν στην ύπαρξη του Χριστού όπως την βλέπεις εσύ. Η ύπαρξη αυτή σχετίζεται με το Όλον, με το Σκοπό. Είναι τελολογική πίστη.

Αν θέλεις να συζητήσεις σοβαρά κι έχεις απορίες, πες το για να κάνουμε συζήτηση.

παντα συζηταω σοβαρα, ακομα κι οταν χωρατευομαι...

ο Χριστός (αν υπήρξε) ήταν θρησκευτικά εβραίος· και στην συναγωγή από τα 12 (κατά τις γραφές) που την «έλεγε» στο ιερατείο για την υποκρισία τους και την λάθος εφαρμογή της ίδιας θρησκείας των εβραίων.

Εβραίους, που ήταν στην «απόξω», είχε για ακόλοθους και εβραίοι πρωτοσυνέραψαν αυτό που εξελίχθηκε υποκειμενικά και ονομάστηκε αιώνες αργότερα ορθόδοξος βυζαντινός χριστιανισμός.

Ο Χριστός δεν ήταν ορθόδοξος βυζαντινός χριστιανός. Πόσο πιο απλό το θες για το χωνέψεις;

Ο ορθόδοξος βυζαντινός χριστανός όπως εσύ, πιστεύει στα υποκειμενικά πατερικά κείμενα που ΕΡΜΗνεύνουν τα παλαιότερα κείμενα που ΕΡΜΗνευναν τα πρώτα κείμενα που ΕΡΜΗνευαν αυτά που είπε κάποιος (αν υπήρξε) που δεν είχαν δει και ακούσει, αλλά είχαν ακουστά διότι κυνήγαγαν τους ακόλουθους του που την «έλεγαν» στο ιερατείο εν μέσω ρωμαϊκής κατάκτησης και διωγμών της θρησκείας των εβραίων με ποινή θανάτου. Αυτό είναι το 50% των πρωτο υποκειμενικών κείμενων.

Αν δεν θέλεις να δεις το ανθρωπολογικό-ιστορικό-πολιτικό-κοινωνικό πλαίσιο των δεδομένων και τα αναγάγεις όλα σε μια «μαγική» εποχή που συνέβησαν θάματα και πράματα με σκοπούς, είναι επιλεκτική άγνοια και το γεγονός πως βαφτίστηκες στην θρησκεία των γονιών σου ένω βρισκόσουν σε κατάσταση tabula rasa και εκπαιδεύτηκες από τον κοινωνικό περίγυρο να πιστεύεις τα υποκειμενικά κείμενα δεν σημαίνει πως ότι πιστεύεις είναι συμπαντική πραγματικότητα.

Είναι η δική σου πραγματικότητα, ένα παράλληλο σύμπαν που δημιουργείς στο κεφάλι σου και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με αυτό για όσο αυτό δεν προσπαθεί να επιβάλει κανόνες για τους υπόλοιπους με βάση την υποκειμενική του πραγματικότητα βασισμένη σε υποκειμενικά κείμενα.

Το Όλον και ο σκοπός και η τελολογική πίστη είναι Λιβάνισμα... Κι αν δεν ξες τι είναι το Λιμπάνισμα τότε να δεις ποιον είχε για μαέστρο ο χρυσόστομος και θα καταλάβεις πουθε βρήκες τις σοφιστίες που χρησιμοποιούν και χρησιμοποιείς με ένα αόριστο τρόπο που αποδίδεις ορισμό εσύ έπειτα ως ο ειδικός πληρεξούσιος και κάτοχος του φαξ με το Όλον που έχει τελολογικό σκοπό.

Ούτε εσύ κατέχεις την απόλυτη αλήθεια όπως νομίζεις, ούτε ο μουσουλμάνος, ούτε ο βουδιστής, ουτέ ο μακαρονιστής με κουνέλι ragu.

Ο χριστός δεν ήταν χριστιανός, ήταν ένας αγαπησιάρης. Να αγαπάς τον πλησιόν σαν τον εαυτό σου, είπε (αν υπήρξε) και αυτό δεν το κάνουν οι ορθόδοξοι βυζαντινοί χριστιανοί.

Δεν είπε να είσαι χριστιανός. Να είσαι αγαπησιάρης είπε.

Και σε προκαλώ αν είσαι χριστιανός να πας να βρεις τον πρώτο άστεγο ημίτρελο που ζέχνει στον δρόμο και ακόμα καλύτερα να είναι και αλλόθρησκος και τον περιποιηθείς με αγάπη σαν τον εαυτό σου. Να του δώσεις το δικό σου κρεββάτι, το δικό σου πιάτο, τα δικά σου ρούχα... Όπως αγαπάς και σενιάρεις εσένα να αγαπάς και να σενιάρεις και αυτόν. Έναν πάρε, όχι δύο, δεν στο βάζω δύσκολο... Θα περιμένω και τους άλλους απολογητές του φλορουμ να πάρουν ο κάθενας από έναν στον σπίτι τους και τον φροντίζει όπως σας είπε αυτός που πιστεύετε και χρησιμοποιείτε το όνομά του για να αυτοπροσδιοριστείτε αναδελφικά...

Όταν το κάνεις, τότε είσαι ακόλουθος του Χριστού (αν υπήρξε) και όχι Χριστόπρωκτος (Christi-anus) όπως είναι τώρα το 99% των όσων δηλώνουν πιστοί και ίσως και φανατικοί χριστιανοί.

Θεομπαίχτες....κατά τον taxalataxalasa που μίλησε..... ουγκ!

Αλλά τοχει το DNA, είμαστε καλοί στο θεάτρο... Μια χώρα, όλοι θεατρίνοι... Άλλος παριστάνει τον πρωτο-εργάτη και γενικά ο καθένας παίζει ένα ρόλο υποκριτικά με Σκοπό για το Όλον του, τελολογικά (να εισπράτει τα τέλη λογικά... αυτοί οι τόκοι!!! )

[stavmanr]

που πιστευει που ; στην υπαρξη του;

Ναι. Στη φύση της. Στο σκοπό της.
Οι χριστιανοί δεν πιστεύουν στην ύπαρξη του Χριστού όπως την βλέπεις εσύ. Η ύπαρξη αυτή σχετίζεται με το Όλον, με το Σκοπό. Είναι τελολογική πίστη.

Αν θέλεις να συζητήσεις σοβαρά κι έχεις απορίες, πες το για να κάνουμε συζήτηση.

παντα συζηταω σοβαρα, ακομα κι οταν χωρατευομαι...

ο Χριστός (αν υπήρξε) ήταν θρησκευτικά εβραίος· και στην συναγωγή από τα 12 (κατά τις γραφές) που την «έλεγε» στο ιερατείο για την υποκρισία τους και την λάθος εφαρμογή της ίδιας θρησκείας των εβραίων.

Εβραίους, που ήταν στην «απόξω», είχε για ακόλοθους και εβραίοι πρωτοσυνέραψαν αυτό που εξελίχθηκε υποκειμενικά και ονομάστηκε αιώνες αργότερα ορθόδοξος βυζαντινός χριστιανισμός.

Ο Χριστός δεν ήταν ορθόδοξος βυζαντινός χριστιανός. Πόσο πιο απλό το θες για το χωνέψεις;

Τι θα πει "ορθόδοξος βυζαντινός χριστιανός";

Ο ορθόδοξος βυζαντινός χριστανός όπως εσύ, πιστεύει στα υποκειμενικά πατερικά κείμενα που ΕΡΜΗνεύνουν τα παλαιότερα κείμενα που ΕΡΜΗνευναν τα πρώτα κείμενα που ΕΡΜΗνευαν αυτά που είπε κάποιος (αν υπήρξε) που δεν είχαν δει και ακούσει, αλλά είχαν ακουστά διότι κυνήγαγαν τους ακόλουθους του που την «έλεγαν» στο ιερατείο εν μέσω ρωμαϊκής κατάκτησης και διωγμών της θρησκείας των εβραίων με ποινή θανάτου. Αυτό είναι το 50% των πρωτο υποκειμενικών κείμενων.

Είμαι εγώ βυζαντινός;
Είμαι 600 χρόνων;

Αν δεν θέλεις να δεις το ανθρωπολογικό-ιστορικό-πολιτικό-κοινωνικό πλαίσιο των δεδομένων και τα αναγάγεις όλα σε μια «μαγική» εποχή που συνέβησαν θάματα και πράματα με σκοπούς, είναι επιλεκτική άγνοια και το γεγονός πως βαφτίστηκες στην θρησκεία των γονιών σου ένω βρισκόσουν σε κατάσταση tabula rasa και εκπαιδεύτηκες από τον κοινωνικό περίγυρο να πιστεύεις τα υποκειμενικά κείμενα δεν σημαίνει πως ότι πιστεύεις είναι συμπαντική πραγματικότητα.

Αν ισχύει κάτι τέτοιο το ίδιο ισχύει και για εσένα. Είσαι αυτό που σου έμαθαν να είσαι.
Σου έμαθαν να αρνείσαι χωρίς να εξετάζεις.
Αυτό σημαίνει ότι έχεις δίκιο;

Είναι η δική σου πραγματικότητα, ένα παράλληλο σύμπαν που δημιουργείς στο κεφάλι σου και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με αυτό για όσο αυτό δεν προσπαθεί να επιβάλει κανόνες για τους υπόλοιπους με βάση την υποκειμενική του πραγματικότητα βασισμένη σε υποκειμενικά κείμενα.

Κάθε ένας έχει ένα σύμπαν στο κεφάλι του. Πες το παράλληλο εσύ.
Αυτό τι σημαίνει ακριβώς καί για το δικό σου κεφάλι;

Το Όλον και ο σκοπός και η τελολογική πίστη είναι Λιβάνισμα...

Για εσένα, μπορεί.
Για ανθρώπους που αναζητούν το γιατί, το πώς, το πού, όχι.

Ούτε εσύ κατέχεις την απόλυτη αλήθεια όπως νομίζεις, ούτε ο μουσουλμάνος, ούτε ο βουδιστής, ουτέ ο μακαρονιστής με κουνέλι ragu.

Εσύ φαίνεται ότι την έχεις κατακτήσει εδώ και καιρό. Μου κάνεις και κήρυγμα μάλιστα.

Ο χριστός δεν ήταν χριστιανός, ήταν ένας αγαπησιάρης. Να αγαπάς τον πλησιόν σαν τον εαυτό σου, είπε (αν υπήρξε) και αυτό δεν το κάνουν οι ορθόδοξοι βυζαντινοί χριστιανοί.

Επαναλαμβάνω: από τη στιγμή που κάποιος κηρύσσει μία διδασκαλία, ανήκει κι ο ίδιος στη διδασκαλία αυτή.
Ο Μαρξ ήταν και μαρξιστής, δηλαδή υπέρμαχος της διδασκαλίας του. Απλά αποτελεί ευφημισμό και δεν έχει νόημα να τον αποκαλούμε έτσι. Ως Μαρξ ήταν εκ των πραγμάτων ΚΑΙ μαρξιστής, όπως κι εσύ ως taxalataxalasas είσαι και υπέρμαχος όσων γράφεις δηλαδή taxalataxalasaτιστής.

Δεν είπε να είσαι χριστιανός. Να είσαι αγαπησιάρης είπε.

Εν και το αυτόν.

Και σε προκαλώ αν είσαι χριστιανός να πας να βρεις τον πρώτο άστεγο ημίτρελο που ζέχνει στον δρόμο και ακόμα καλύτερα να είναι και αλλόθρησκος και τον περιποιηθείς με αγάπη σαν τον εαυτό σου. Να του δώσεις το δικό σου κρεββάτι, το δικό σου πιάτο, τα δικά σου ρούχα... Όπως αγαπάς και σενιάρεις εσένα να αγαπάς και να σενιάρεις και αυτόν. Έναν πάρε, όχι δύο, δεν στο βάζω δύσκολο... Θα περιμένω και τους άλλους απολογητές του φλορουμ να πάρουν ο κάθενας από έναν στον σπίτι τους και τον φροντίζει όπως σας είπε αυτός που πιστεύεται και χρησιμοποιείτε το όνομά του για να αυτοπροσδιοριστείτε αναδελφικά...

Όταν το κάνεις, τότε είσαι ακόλουθος του Χριστού (αν υπήρξε) και όχι Χριστόπρωκτος (Christi-anus) όπως είναι τώρα το 99% των όσων δηλώνουν πιστοί και ίσως και φανατικοί χριστιανοί.

Δεν διαφωνούμε καθόλου σε αυτό.

Χρειάζεται όμως να είσαι χριστιανός για να το κάνεις;
Εσύ ας πούμε δεν πιστεύεις ότι είναι το σωστό;

Θεομπαίχτες....κατά τον taxalataxalasa που μίλησε..... ουγκ!

Αλλά τοχει το DNA, είμαστε καλοί στο θεάτρο... Μια χώρα, όλοι θεατρίνοι... Άλλος παριστάνει τον πρωτο-εργάτη και γενικά ο καθένας παίζει ένα ρόλο υποκριτικά με Σκοπό για το Όλον του, τελολογικά (να εισπράτει τα τέλη λογικά... αυτοί οι τόκοι!!! )

Όπως έγραφε κι ο Χρήστος Μαλεβίτσης, ο αθεϊσμός είναι η έκφραση του ανθρώπου που προσπαθεί να καθαρίσει το πρόσωπο του Θεού στο βλέμμα του ανθρώπου, που έχει βρωμίσει.
Φυσικά κι εκλαμβάνω το λόγο σου πολύ θετικά, εκεί που έχει σωστή κριτική.

Χαίρομαι που διδάσκεις εν αγνοία σου την πραγματική ουσία του χριστιανισμού σε χριστιανούς.

Τα σέβη μου.

[tanipteros]

ο Χριστός ήταν Εβραίος και ο Χριστιανισμός μια Εβραϊκή αίρεση...

[taxalata xalasa]

Ναι. Στη φύση της. Στο σκοπό της.
Οι χριστιανοί δεν πιστεύουν στην ύπαρξη του Χριστού όπως την βλέπεις εσύ. Η ύπαρξη αυτή σχετίζεται με το Όλον, με το Σκοπό. Είναι τελολογική πίστη.

Αν θέλεις να συζητήσεις σοβαρά κι έχεις απορίες, πες το για να κάνουμε συζήτηση.

παντα συζηταω σοβαρα, ακομα κι οταν χωρατευομαι...

ο Χριστός (αν υπήρξε) ήταν θρησκευτικά εβραίος· και στην συναγωγή από τα 12 (κατά τις γραφές) που την «έλεγε» στο ιερατείο για την υποκρισία τους και την λάθος εφαρμογή της ίδιας θρησκείας των εβραίων.

Εβραίους, που ήταν στην «απόξω», είχε για ακόλοθους και εβραίοι πρωτοσυνέραψαν αυτό που εξελίχθηκε υποκειμενικά και ονομάστηκε αιώνες αργότερα ορθόδοξος βυζαντινός χριστιανισμός.

Ο Χριστός δεν ήταν ορθόδοξος βυζαντινός χριστιανός. Πόσο πιο απλό το θες για το χωνέψεις;

Τι θα πει "ορθόδοξος βυζαντινός χριστιανός";

αυτός που ακουει στην εκκλησια και ψελνει ορθοδοξα βυζαντινα κειμενα και συμμετεχει στις ορθοδοξες βυζαντινες τελετες, a.k.a. νεοέλληνας χ.ο.

Ο ορθόδοξος βυζαντινός χριστανός όπως εσύ, πιστεύει στα υποκειμενικά πατερικά κείμενα που ΕΡΜΗνεύνουν τα παλαιότερα κείμενα που ΕΡΜΗνευναν τα πρώτα κείμενα που ΕΡΜΗνευαν αυτά που είπε κάποιος (αν υπήρξε) που δεν είχαν δει και ακούσει, αλλά είχαν ακουστά διότι κυνήγαγαν τους ακόλουθους του που την «έλεγαν» στο ιερατείο εν μέσω ρωμαϊκής κατάκτησης και διωγμών της θρησκείας των εβραίων με ποινή θανάτου. Αυτό είναι το 50% των πρωτο υποκειμενικών κείμενων.

Είμαι εγώ βυζαντινός;
Είμαι 600 χρόνων;
αν είσαι νεοέλληνας χ.ο., ναι· και ο πατριάρχης σου είναι στο βυζάντιο ακόμα.
600 χρόνων δεν ξέρω αν είσαι, αλλά στις εκκλησίες που πας (αν πας) βυζαντινά λάβαρα βλέπεις και προσκυνάς.

Αν δεν θέλεις να δεις το ανθρωπολογικό-ιστορικό-πολιτικό-κοινωνικό πλαίσιο των δεδομένων και τα αναγάγεις όλα σε μια «μαγική» εποχή που συνέβησαν θάματα και πράματα με σκοπούς, είναι επιλεκτική άγνοια και το γεγονός πως βαφτίστηκες στην θρησκεία των γονιών σου ένω βρισκόσουν σε κατάσταση tabula rasa και εκπαιδεύτηκες από τον κοινωνικό περίγυρο να πιστεύεις τα υποκειμενικά κείμενα δεν σημαίνει πως ότι πιστεύεις είναι συμπαντική πραγματικότητα.

Αν ισχύει κάτι τέτοιο το ίδιο ισχύει και για εσένα. Είσαι αυτό που σου έμαθαν να είσαι.
Σου έμαθαν να αρνείσαι χωρίς να εξετάζεις.
Αυτό σημαίνει ότι έχεις δίκιο;

Που βλέπεις την άρνηση; Σενσορία κάνουμε. δου ιου νοου σενσορία; δύσκολο πράμα...

Και το να με χαρακτηρίζεις και ανεξετάζωνα είναι ένας επιθετικός τρόπος να αμυνθείς σε ανύπαρκτη επίθεση. The Sphynx

Είναι η δική σου πραγματικότητα, ένα παράλληλο σύμπαν που δημιουργείς στο κεφάλι σου και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με αυτό για όσο αυτό δεν προσπαθεί να επιβάλει κανόνες για τους υπόλοιπους με βάση την υποκειμενική του πραγματικότητα βασισμένη σε υποκειμενικά κείμενα.

Κάθε ένας έχει ένα σύμπαν στο κεφάλι του. Πες το παράλληλο εσύ.
Αυτό τι σημαίνει ακριβώς καί για το δικό σου κεφάλι;
Το δικό μου κεφάλι δεν θεωρεί την μακαρονάδα με ragu κουνέλι ως την μόνη αλήθεια των λίγων και καλών και εκλεκτών πιστών και ταυτόχρονα όλους τους άλλους πλανεμένους που τρώνε την μακαρονάδα χωρίς κουνέλι ragu, αλλά ή με πες το (τόπα ), ή με θεοτιχουακάνικη χιτομάτλ, με ινδικό κάρυ ή με σούσι από σαλιγκάρια ή με σκορδάτη κρέμα από του πουλιού το γάλα.

Του ορθόδοξου βυζαντινού χριστιανού το κάνει. Θεωρεί το παράλληλο θρησκευτικό σύμπαν στο κεφάλι του ώς την μόνη συμπαντική και υπερσυμπαντική αλήθεια και επί ατομικής χωροχρονίκης περιορισμένης ύπαρξης στον πλανήτη Γή (ανθρώπινης διάρκειας ζωής) και μετά το πέρας αυτής.

νοτ δε σειμθινγκ

Το Όλον και ο σκοπός και η τελολογική πίστη είναι Λιβάνισμα...

Για εσένα, μπορεί.
Για ανθρώπους που αναζητούν το γιατί, το πώς, το πού, όχι.

Δεν δίνεις βάση στον Λίμπανιο που σου γράφω και απαντάς κουκουρουκουκου· να δεις τουλάχιστον ποιος είναι ο μέν'τορας των σοφιστειών που ακολούθησε η εκκλησία με τον Χρυσόστομο που ενώ ήταν μαθητής του και έμαθε τα κόλπα μέτα τον απέφευγε όπως ο Διάολος τον Λιμπάνι(ο).... Τα κόλπα τα μαθε όμως και τα δίδαξε και στους υπόλοιπους υποκειμενικούς αοριστοκειμενογράφους και έφτασε και ως σήμερα να φιλοσοφείται λιμπανιστικά το όλον και τα τοιαύτα για να δεθούν με την αποκοπή nazira της εβραϊκης θρησκείας. Ορίζοντας το Αόριστο.

Ούτε εσύ κατέχεις την απόλυτη αλήθεια όπως νομίζεις, ούτε ο μουσουλμάνος, ούτε ο βουδιστής, ουτέ ο μακαρονιστής με κουνέλι ragu.

Εσύ φαίνεται ότι την έχεις κατακτήσει εδώ και καιρό. Μου κάνεις και κήρυγμα μάλιστα.

Εννοείται πως δεν την κατέχω ρε γκιώνη! Και ούτε και εσύ και ούτε και ο καθολικός πάπας τσι ρώμης και ούτε και ο ορθόδοξος πάπας του βυζαντίου που σε λιμπανίζουν για 1700 χρόνια πως την κατέχουν.

Ο χριστός δεν ήταν χριστιανός, ήταν ένας αγαπησιάρης. Να αγαπάς τον πλησιόν σαν τον εαυτό σου, είπε (αν υπήρξε) και αυτό δεν το κάνουν οι ορθόδοξοι βυζαντινοί χριστιανοί.

Επαναλαμβάνω: από τη στιγμή που κάποιος κηρύσσει μία διδασκαλία, ανήκει κι ο ίδιος στη διδασκαλία αυτή.
Ο Μαρξ ήταν και μαρξιστής, δηλαδή υπέρμαχος της διδασκαλίας του. Απλά αποτελεί ευφημισμό και δεν έχει νόημα να τον αποκαλούμε έτσι. Ως Μαρξ ήταν εκ των πραγμάτων ΚΑΙ μαρξιστής, όπως κι εσύ ως taxalataxalasas είσαι και υπέρμαχος όσων γράφεις δηλαδή taxalataxalasaτιστής.

Λανθάνεις. Ο ποιητής δεν είναι ο grupie του εαυτού του... Ο Μάρξ δεν διάβαζε μάρξ για να γίνει μαρξιστής... Καπιταλιστής στην απόξω ήταν και είδε φως μέσα από το κράτος για να καπελώσει αυτούς που δεν μπορούσε να ανταγωνιστεί κατά το «όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια». Άλλα πρότυπα είχε και άλλους -ισμους πίστευε και σύνθεσε τον νεο -ισμο που έγινε -ισμός από τους μετέπειτα αναγνώστες και απολογητές του.

Δεν είπε να είσαι χριστιανός. Να είσαι αγαπησιάρης είπε.

Εν και το αυτόν. ΕΡΜΗνεύεις αναληθέστατα, όπως πάντα... αμ δεν...
κατ'όνομα και όχι κατά πράξη.
Μην αρχίσουμε πάλι να γράφουμε τα ίδια για αγιοποίησεις φονιάδων που σκότωναν απο την πολύ αγάπη... είναι πολυ βρώμικη η ιστορία όσον αφορά την σχέση χριστιανός/αγαπησιάρης.

Και σε προκαλώ αν είσαι χριστιανός να πας να βρεις τον πρώτο άστεγο ημίτρελο που ζέχνει στον δρόμο και ακόμα καλύτερα να είναι και αλλόθρησκος και τον περιποιηθείς με αγάπη σαν τον εαυτό σου. Να του δώσεις το δικό σου κρεββάτι, το δικό σου πιάτο, τα δικά σου ρούχα... Όπως αγαπάς και σενιάρεις εσένα να αγαπάς και να σενιάρεις και αυτόν. Έναν πάρε, όχι δύο, δεν στο βάζω δύσκολο... Θα περιμένω και τους άλλους απολογητές του φλορουμ να πάρουν ο κάθενας από έναν στον σπίτι τους και τον φροντίζει όπως σας είπε αυτός που πιστεύεται και χρησιμοποιείτε το όνομά του για να αυτοπροσδιοριστείτε αναδελφικά...

Όταν το κάνεις, τότε είσαι ακόλουθος του Χριστού (αν υπήρξε) και όχι Χριστόπρωκτος (Christi-anus) όπως είναι τώρα το 99% των όσων δηλώνουν πιστοί και ίσως και φανατικοί χριστιανοί.

Δεν διαφωνούμε καθόλου σε αυτό.

Χρειάζεται όμως να είσαι χριστιανός για να το κάνεις;
Εσύ ας πούμε δεν πιστεύεις ότι είναι το σωστό;

Στην σημερινή εποχή που συζητάμε αυτό ανάγεται στο κοινωνικό σύστημα που διαχειρίζονται οι πολιτικοί και αν θες την γνώμη μου, προτιμώ να πληρώνω έναν άστεγο σαν υιοθετημένο μέχρι να σταθεί στα πόδια του παρά να πληρώνω μισθοδοσία για το show του παπά της εκκλησίας με τα υποκειμενικά κείμενα στα παλαιά ελληνικά (που δεν καταλαβαίνουν και τι ακούνε το 90%, γιατί αν τα έκαναν στα νεα ελληνικά και καταλάβαιναν τι λένε, μπορεί και να μενανε χωρίς κοινό)

Στην παλιά εποχή που πηδάγανε την μάνα τους και τον πατέρα τους και δεν υπήρχε γένος, αλλά μια κατάσταση μπουρδελέ στην μεγάλη αμμουριά των μπν κνα'αν, ήταν ένας τρόπος να μπει μια σειρά με την επιβολή του φόβου του μπαμπούλα με την ούρα και την τρίαινα. Κονωνία μαχαιροβγάλτων με ρόμπες και κερατάδες που δεν ξέραν τα παιδιά ποιος ήταν ο πατέρας του καθένα και έτσι το έθνος ορίστηκε από την μάνα που ήταν σίγουροι πως ήταν δικό της το παιδί αφού βγήκε από τα σκέλια της και αν η μάνα σου είναι έτσι, είσαι και εσύ... τον πατέρα μην τον ψάχνεις... ειναί πολλοί οι υποψήφιοι... δεν είχαν και DNA τεστ... κοινωνικό δράμα για τηλενοβέλα

Θεομπαίχτες....κατά τον taxalataxalasa που μίλησε..... ουγκ!

Αλλά τοχει το DNA, είμαστε καλοί στο θεάτρο... Μια χώρα, όλοι θεατρίνοι... Άλλος παριστάνει τον πρωτο-εργάτη και γενικά ο καθένας παίζει ένα ρόλο υποκριτικά με Σκοπό για το Όλον του, τελολογικά (να εισπράτει τα τέλη λογικά... αυτοί οι τόκοι!!! )

Όπως έγραφε κι ο Χρήστος Μαλεβίτσης, ο αθεϊσμός είναι η έκφραση του ανθρώπου που προσπαθεί να καθαρίσει το πρόσωπο του Θεού στο βλέμμα του ανθρώπου, που έχει βρωμίσει.
Φυσικά κι εκλαμβάνω το λόγο σου πολύ θετικά, εκεί που έχει σωστή κριτική.

Χαίρομαι που διδάσκεις εν αγνοία σου την πραγματική ουσία του χριστιανισμού σε χριστιανούς.

Τα σέβη μου.

στις πρώτες μου αναρτήσεις στο φόρουμ δήλωσα πως δεν υπάρχει κατ' ουσία άθεος και αθεΐα αλλά άθρησκος και αθρησκεία.
Και η δαρβινιστές ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ στο τυχαίο γεγονός a.k.a. Θεά Τύχη (Fortūna-Φορτούνα) και η ειρωνεία είναι πως και ο κώννος ο παιδοκτόνος πίστευε στην fortuna.
taxalataxalasa μίλησε..... ουγκ!

Ο Μέγας Κωνσταντίνος στέφεται από την Τύχη της Κωνσταντινούπολης (περ. 4ος αιώνας).

Άθεος και Δαρβινιστής ο Κώννος που πίστευε στην θεά Τύχη.... ο Άγιος Άθεος...

Τούτο είναι πιο μπλεγμένο και τον Χόνδριο Δεσμό πούκοψε ο αλέκος ο γάμα, του φίλιππα του βου, του αμύντα του γάμα, του αρριδαίου, του αμύντα, του αλέξανδρου του άλβα του φιλλέληνα, του αμύντα του άλπα της μαγεδονίας.

[Πασιφάη]

taxalata xalasa, εγώ ενδεχομένως να σε ''πιανω'' μέσα στην μπέκρα σου,( ίσως και αρκετοί ακόμη.), αλλά αν θες την γνώμη μου, μιας κι έχεις γνώσεις που δεν προσμετρούνται στις συνήθεις, κάνε μια προσπάθεια να τις δώσεις με νηφαλιότητα στους υπολοίπους.Μην γράφεις ακατάληπτα. Εσύ χάνεις και δεν σε παίρνει κανείς στα σοβαρά.

[Λοξίας]

taxalata xalasa, εγώ ενδεχομένως να σε ''πιανω'' μέσα στην μπέκρα σου,( ίσως και αρκετοί ακόμη.), αλλά αν θες την γνώμη μου, μιας κι έχεις γνώσεις που δεν προσμετρούνται στις συνήθεις, κάνε μια προσπάθεια να τις δώσεις με νηφαλιότητα στους υπολοίπους. Μην γράφεις ακατάληπτα. Εσύ χάνεις και δεν σε παίρνει κανείς στα σοβαρά.

Άσε...του το έχω πει τουλάχιστον τρεις φορές.
Αλλά ...πέρα βρέχει...

[tanipteros]

taxalata xalasa, εγώ ενδεχομένως να σε ''πιανω'' μέσα στην μπέκρα σου,( ίσως και αρκετοί ακόμη.), αλλά αν θες την γνώμη μου, μιας κι έχεις γνώσεις που δεν προσμετρούνται στις συνήθεις, κάνε μια προσπάθεια να τις δώσεις με νηφαλιότητα στους υπολοίπους.Μην γράφεις ακατάληπτα. Εσύ χάνεις και δεν σε παίρνει κανείς στα σοβαρά.

εγώ θέλω τον xalasa ακατάληπτο...έχει πιο πλάκα έτσι...

[taxalata xalasa]

taxalata xalasa, εγώ ενδεχομένως να σε ''πιανω'' μέσα στην μπέκρα σου,( ίσως και αρκετοί ακόμη.), αλλά αν θες την γνώμη μου, μιας κι έχεις γνώσεις που δεν προσμετρούνται στις συνήθεις, κάνε μια προσπάθεια να τις δώσεις με νηφαλιότητα στους υπολοίπους. Μην γράφεις ακατάληπτα. Εσύ χάνεις και δεν σε παίρνει κανείς στα σοβαρά.

Άσε...του το έχω πει τουλάχιστον τρεις φορές.
Αλλά ...πέρα βρέχει...

για να μπόρεσω να τα δώσω με νηφαλιότητα, πρέπει να καταλάβω που ακριβώς βλέπεις το ακτάλυπτο του κειμένου. (κατά την γραφή τους, νηφάλια τα βλέπω όλα.)

βοήθα και πες μου που είναι το ακατάλυπτο στα τελευταία που έγραψα για να δω πως να το κάνω καταλυπτό.

ένα παράδειγμα είναι αρκετό για να πιάσω το νόημα.

[taxalata xalasa]

taxalata xalasa, εγώ ενδεχομένως να σε ''πιανω'' μέσα στην μπέκρα σου,( ίσως και αρκετοί ακόμη.), αλλά αν θες την γνώμη μου, μιας κι έχεις γνώσεις που δεν προσμετρούνται στις συνήθεις, κάνε μια προσπάθεια να τις δώσεις με νηφαλιότητα στους υπολοίπους.Μην γράφεις ακατάληπτα. Εσύ χάνεις και δεν σε παίρνει κανείς στα σοβαρά.

εγώ θέλω τον xalasa ακατάληπτο...έχει πιο πλάκα έτσι...

η πλάκα είναι μέρος του σύμπαντος και μάλλον άγνωστη, επιστημονικά speaking, δημιουργός δύναμις.

είτε είσαι ο τζέφης ο μπέέέέέζωος, είτε είσαι ο Zehnius Lordus (επειδή σέκοψε η πείνα από την λόρδα), απάξ και δεν γελάς και δεν κάνεις πλάκα, είσαι ζωντανός νεκρός κατά την δίκη μου οπτiκή και διαμέσου αυτής, έχω διαπιστώσει πως το γέλιο είναι υγεία και διεθνές διαβατήριο που ανοίγει όλες τις πόρτες, όλων των παραδείσων των διαφορετικών ιδεολογικών ρευμάτων, είτε εξελίχθηκαν σε κυκλώπεια μονόφθαλμη θρησκεία είτε σε κυκλώπειο μονόφθαλμο κονωνιολογικό κλάδο nazire.

Και ο Μάρξ, nazire είναι στην ουσία. Ένας αποκομμένος κλάδος της προηγούμενης κατάστασης που ήταν ένας υπερισχύζων κλάδος μιας προηγούμενης κατάστασης, κ.ο.κ. με την όπισθεν.

Nazire όλοι λοιπόν κατά την κυριολεκτική έννοια της λέξης και όχι με την στενά ερμηνευτική που δίνει ο καθένας για να χωρά στο δικό του τροπάριο αυτοαπόδειξης που είναι αυταπάτη. Εσύ μπορεί να νομίζεις ό,τι είσαι ο μέσις και να το λες συνέχεια, αλλά αμά δεν το αποδείξεις ώστε να το λένε οι άλλοι ό,τι έισαι ο μέσις, τότε είσαι ο άκρις που νομίζει πως είναι ο μέσις και μας σκωτίζει τον έρωτα.

Με την πλάκα σταμάτησα να είμαι κύκλωπας με ένα μάτι και ημίκουτσος που περπατεί τον δρόμο του, με την αίσθηση του ευγενή και βαλέντε ιππότη δον κιχώτη, διαβαίνοντας μεγάλους κυκλούς πάνω στους ίδιους που είχε ήδη διαβεί· αριστερόστροφους ή δεξιόστροφους, ανάλογα το πόδι που κουτσαίνει.

Και παριστάνω τον ρόλο του δύωπα δον συκώτι που πάει ευθεία εμπρός ισαπάν, ισαπέρα, ισαδώθε και ισακάτ, διασχίζοντας σε τέμνουσες γραμμές τους χαραγμένους κύκλους των κουτσών κυκλώπων, για να σε κάνω να πονέσει το σκώτι σου (ab τα γέλια) καθόσον αφήνω στίγμα της διαδρομής της ευθύγραμμης πορείας στους χαραγμένους κύκλους περνώντας από το κέντρο τους για να γίνουν ακτίνες και να αρχίσουν οι χαραγμένοι κύκλοι να τσουλάνε. Σαν δον συκώτις ξέρω ότι είναι ανεμόμυλοι μπροστά και απολαμβάνω το γέλιο που μου χαρίζει η διαδικασία χάραξης των ακτίνων.

Ακτινολόγος ;

Και η πλάκα συνεχίζεται...

Ο κύκλωπας μοιρολογούσε και έκλεγε την μοίρα του που έμεινε τυφλός από τον ούτι... υπόψιν... το μοιρολόι είναι αιώνιο γνώρισμα του κύκλωπα. Και εμείς ακόμα μοιρολογάμε σύντροφε Πολύφημε, μυθιστορικέ ιδρυτή της φτιαχτής φέτας και έξου και το σύν+τροφος.
Βέβαια ο Δον Συκώτις Taxalataxalasa μοιρολογά γελούντας και χαμογελά μοιρολογούντας, αλλά ανωγελά γελούντας.

ΥΓ2. Για τον Τζίμη τον Μαυρικιογιό τον ερημοφάγο...(λέξη, μόνο για μύστες )... για να πάρεις στα σοβαρά αυτά που γράφω, πρέπει να δεις την σοβαρότητα του γελοίου και το γελοίο της σοβαρότητας. The Sphynx.
Αν τα «δεις», τα είδες, αν δεν τα δεις, ελπιέζω να τα δεις ενχρό* και ουχί νεχρό**.

*εν χρόνο (ζωής) = ενχρόνια - ενκρόνια - ενγρόνια.
** νε χρόνο (ζωής) = νεχρόνια - νεκρόνια - νεγρόνια.

νε = αντιθετική συνλαβή κατά το νηνεμία έμπροσθεν τη λέξης και σαν /ν/ όπισθεν της λέξης κατά το μην, δεν, καν.

Το «λατινικό» Νο και το σλαβικό Ne /не/ μόνο ΑΝΑΔΕΛΦΑ δεν τα λες με την αρχαία αλλά και νέα ελληνική γλώσσα. Γενικά αυτή η αναδερφικότητα, με ενοχλεί σαν την μύγα στο ρουθούνι...

και τέλος περι μπέκρας.

όσο κι αν δεν το πιστεύεις, δεν πίνω ούτε καν καφεΐνη και νικοτίνη... και εσύ νομίζεις πως πίνω το τσί που ρει και κάνει το στόμα αληθινές βλακείες να λαλεί ; και τα σκληρά αλκοολικά εθιστικά και ναρκωτικά;

μάλλον το αντίθετο συνβαίνει άμπεκρος και ανέθιστος στο βίτσιο και μπεκρής και εθισμένος στην ποιότητα. Αν πιω κρασί πρέπει να σκοράρει ο οινοποιός από 90 εως 94 βαθμούς και θα το πιω με τον εκλεκτότερο μεζέ που συνοδεύει το τάδε κρασί. Και αυτό δεν είναι για κάθε μέρα και ας είσαι ο Ρικάρδος ο Ανοιχτοχέρης (Rich***) όπως οΛοξίας . Όποτε μπορώ οικονομικά βέβαια. Όμως, δεν φτιάχνομαι με τζούνες απο το βενζινάδικο... και με τσίπουρα αμφιβόλου ποιότητας και προέλευσης... που προκαλούν αλκοολικές εγκεφαλοπάθειες και παράλυση του μπεκρή.

***
*h₃rḗǵnih₂

*h₃rḗǵ-ō
Proto-Indo-Iranian: *Hrā́ȷ́ā
Proto-Indo-Aryan: *Hrā́ȷ́ā
Sanskrit: राजन् (rā́jan) (ραχάν, ραγάν) ο Άγων, ο Αγάς.

*h₃rēǵ-yom
Proto-Celtic: *rīgyom (Ρήγκγιομ) Το Ρήγιομ

*h₃reǵ-ō
Proto-Germanic: *rekô (ρεκώ) Ρεκώ

*h₃réǵ-os
Proto-Germanic: *rekaz (ρεκάζ) Ρεκάς

Descendants

Proto-Celtic: *rīxs (Ρήχς) Ρήξ
Proto-Indo-Iranian: *Hrā́ćš (Χράκς) Χράξ
Proto-Italic: *rēks (Ρέκς) Ρέξ
Ελληνικά: *ῥήξ: ῥηγός, ὁ, βασιλεύς, τὸ Λατ. rex, Συλλ. Ἐπιγρ. 8727, κ. ἀλλ. 2) παρὰ τοῖς Βυζαντ. συγγραφ. ἡ λέξις ῥήξ εἶναι ἐν χρήσει ἐπὶ τῶν βασιλέων τῆς Ἑσπερίας μόνον and not bias at all , τὸν δὲ αὐτοκράτορα τοῦ Βυζαντ. κράτους ἐκάλουν βασιλέα, ὡς καὶ τὸν τῆς Περσίας, Χρυσ. ΙΙΙ, 601Α, Προκόπ. ΙΙ, 204, 15, Εὐάγρ. 2545Α, κλ.

αλλά και....

ὀρέγω
From Proto-Indo-European *h₃réǵeti.
Cognates include Avestan 𐬭𐬁𐬱𐬙𐬀‎ (rāšta), Old Irish rigim, Latin regō,

Old Irish rigim - Proto-Celtic: *rīgyom (Ρήγκγιομ) Το Ρήγιομ

κούκου...

Τι Ρέξ; Τυρέξ.

μου άνοιξε η Όρεξις... μετά την σεντονοραφή

[tanipteros]

taxalata xalasa, εγώ ενδεχομένως να σε ''πιανω'' μέσα στην μπέκρα σου,( ίσως και αρκετοί ακόμη.), αλλά αν θες την γνώμη μου, μιας κι έχεις γνώσεις που δεν προσμετρούνται στις συνήθεις, κάνε μια προσπάθεια να τις δώσεις με νηφαλιότητα στους υπολοίπους.Μην γράφεις ακατάληπτα. Εσύ χάνεις και δεν σε παίρνει κανείς στα σοβαρά.

εγώ θέλω τον xalasa ακατάληπτο...έχει πιο πλάκα έτσι...

η πλάκα είναι μέρος του σύμπαντος και μάλλον άγνωστη, επιστημονικά speaking, δημιουργός δύναμις.

είτε είσαι ο τζέφης ο μπέέέέέζωος, είτε είσαι ο Zehnius Lordus (επειδή σέκοψε η πείνα από την λόρδα), απάξ και δεν γελάς και δεν κάνεις πλάκα, είσαι ζωντανός νεκρός κατά την δίκη μου οπτiκή και διαμέσου αυτής, έχω διαπιστώσει πως το γέλιο είναι υγεία και διεθνές διαβατήριο που ανοίγει όλες τις πόρτες, όλων των παραδείσων των διαφορετικών ιδεολογικών ρευμάτων, είτε εξελίχθηκαν σε κυκλώπεια μονόφθαλμη θρησκεία είτε σε κυκλώπειο μονόφθαλμο κονωνιολογικό κλάδο nazire.

Και ο Μάρξ, nazire είναι στην ουσία. Ένας αποκομμένος κλάδος της προηγούμενης κατάστασης που ήταν ένας υπερισχύζων κλάδος μιας προηγούμενης κατάστασης, κ.ο.κ. με την όπισθεν.

Nazire όλοι λοιπόν κατά την κυριολεκτική έννοια της λέξης και όχι με την στενά ερμηνευτική που δίνει ο καθένας για να χωρά στο δικό του τροπάριο αυτοαπόδειξης που είναι αυταπάτη. Εσύ μπορεί να νομίζεις ό,τι είσαι ο μέσις και να το λες συνέχεια, αλλά αμά δεν το αποδείξεις ώστε να το λένε οι άλλοι ό,τι έισαι ο μέσις, τότε είσαι ο άκρις που νομίζει πως είναι ο μέσις και μας σκωτίζει τον έρωτα.

Με την πλάκα σταμάτησα να είμαι κύκλωπας με ένα μάτι και ημίκουτσος που περπατεί τον δρόμο του, με την αίσθηση του ευγενή και βαλέντε ιππότη δον κιχώτη, διαβαίνοντας μεγάλους κυκλούς πάνω στους ίδιους που είχε ήδη διαβεί· αριστερόστροφους ή δεξιόστροφους, ανάλογα το πόδι που κουτσαίνει.

Και παριστάνω τον ρόλο του δύωπα δον συκώτι που πάει ευθεία εμπρός ισαπάν, ισαπέρα, ισαδώθε και ισακάτ, διασχίζοντας σε τέμνουσες γραμμές τους χαραγμένους κύκλους των κουτσών κυκλώπων, για να σε κάνω να πονέσει το σκώτι σου (ab τα γέλια) καθόσον αφήνω στίγμα της διαδρομής της ευθύγραμμης πορείας στους χαραγμένους κύκλους περνώντας από το κέντρο τους για να γίνουν ακτίνες και να αρχίσουν οι χαραγμένοι κύκλοι να τσουλάνε. Σαν δον συκώτις ξέρω ότι είναι ανεμόμυλοι μπροστά και απολαμβάνω το γέλιο που μου χαρίζει η διαδικασία χάραξης των ακτίνων.

Ακτινολόγος ;

Και η πλάκα συνεχίζεται...

Ο κύκλωπας μοιρολογούσε και έκλεγε την μοίρα του που έμεινε τυφλός από τον ούτι... υπόψιν... το μοιρολόι είναι αιώνιο γνώρισμα του κύκλωπα. Και εμείς ακόμα μοιρολογάμε σύντροφε Πολύφημε, μυθιστορικέ ιδρυτή της φτιαχτής φέτας και έξου και το σύν+τροφος.
Βέβαια ο Δον Συκώτις Taxalataxalasa μοιρολογά γελούντας και χαμογελά μοιρολογούντας, αλλά ανωγελά γελούντας.

ΥΓ2. Για τον Τζίμη τον Μαυρικιογιό τον ερημοφάγο...(λέξη, μόνο για μύστες )... για να πάρεις στα σοβαρά αυτά που γράφω, πρέπει να δεις την σοβαρότητα του γελοίου και το γελοίο της σοβαρότητας. The Sphynx.
Αν τα «δεις», τα είδες, αν δεν τα δεις, ελπιέζω να τα δεις ενχρό* και ουχί νεχρό**.

*εν χρόνο (ζωής) = ενχρόνια - ενκρόνια - ενγρόνια.
** νε χρόνο (ζωής) = νεχρόνια - νεκρόνια - νεγρόνια.

νε = αντιθετική συνλαβή κατά το νηνεμία έμπροσθεν τη λέξης και σαν /ν/ όπισθεν της λέξης κατά το μην, δεν, καν.

Το «λατινικό» Νο και το σλαβικό Ne /не/ μόνο ΑΝΑΔΕΛΦΑ δεν τα λες με την αρχαία αλλά και νέα ελληνική γλώσσα. Γενικά αυτή η αναδερφικότητα, με ενοχλεί σαν την μύγα στο ρουθούνι...

και τέλος περι μπέκρας.

όσο κι αν δεν το πιστεύεις, δεν πίνω ούτε καν καφεΐνη και νικοτίνη... και εσύ νομίζεις πως πίνω το τσί που ρει και κάνει το στόμα αληθινές βλακείες να λαλεί ; και τα σκληρά αλκοολικά εθιστικά και ναρκωτικά;

μάλλον το αντίθετο συνβαίνει άμπεκρος και ανέθιστος στο βίτσιο και μπεκρής και εθισμένος στην ποιότητα. Αν πιω κρασί πρέπει να σκοράρει ο οινοποιός από 90 εως 94 βαθμούς και θα το πιω με τον εκλεκτότερο μεζέ που συνοδεύει το τάδε κρασί. Και αυτό δεν είναι για κάθε μέρα και ας είσαι ο Ρικάρδος ο Ανοιχτοχέρης (Rich***) όπως οΛοξίας . Όποτε μπορώ οικονομικά βέβαια. Όμως, δεν φτιάχνομαι με τζούνες απο το βενζινάδικο... και με τσίπουρα αμφιβόλου ποιότητας και προέλευσης... που προκαλούν αλκοολικές εγκεφαλοπάθειες και παράλυση του μπεκρή.

***
*h₃rḗǵnih₂

*h₃rḗǵ-ō
Proto-Indo-Iranian: *Hrā́ȷ́ā
Proto-Indo-Aryan: *Hrā́ȷ́ā
Sanskrit: राजन् (rā́jan) (ραχάν, ραγάν) ο Άγων, ο Αγάς.

*h₃rēǵ-yom
Proto-Celtic: *rīgyom (Ρήγκγιομ) Το Ρήγιομ

*h₃reǵ-ō
Proto-Germanic: *rekô (ρεκώ) Ρεκώ

*h₃réǵ-os
Proto-Germanic: *rekaz (ρεκάζ) Ρεκάς

Descendants

Proto-Celtic: *rīxs (Ρήχς) Ρήξ
Proto-Indo-Iranian: *Hrā́ćš (Χράκς) Χράξ
Proto-Italic: *rēks (Ρέκς) Ρέξ
Ελληνικά: *ῥήξ: ῥηγός, ὁ, βασιλεύς, τὸ Λατ. rex, Συλλ. Ἐπιγρ. 8727, κ. ἀλλ. 2) παρὰ τοῖς Βυζαντ. συγγραφ. ἡ λέξις ῥήξ εἶναι ἐν χρήσει ἐπὶ τῶν βασιλέων τῆς Ἑσπερίας μόνον and not bias at all , τὸν δὲ αὐτοκράτορα τοῦ Βυζαντ. κράτους ἐκάλουν βασιλέα, ὡς καὶ τὸν τῆς Περσίας, Χρυσ. ΙΙΙ, 601Α, Προκόπ. ΙΙ, 204, 15, Εὐάγρ. 2545Α, κλ.

αλλά και....

ὀρέγω
From Proto-Indo-European *h₃réǵeti.
Cognates include Avestan 𐬭𐬁𐬱𐬙𐬀‎ (rāšta), Old Irish rigim, Latin regō,

Old Irish rigim - Proto-Celtic: *rīgyom (Ρήγκγιομ) Το Ρήγιομ

κούκου...

Τι Ρέξ; Τυρέξ.

μου άνοιξε η Όρεξις... μετά την σεντονοραφή

δεν διαβασα όλο το σεντόνι ... σόρρυ... αλλά συμφωνώ σε ό,τι λες...
ένα έχω να πω
ΟΛΕ !!!

[tanipteros]

ακόμη και να ήταν ο πρώτος Χριστιανός δλδ ο πρώτος οπαδός μιας νέας θρησκείας ο Ιησούς και οι 12 ακόλουθοι του οι πρώτοι Χριστιανοί,
αυτή η ομάδα των 13 ανθρώπων απέχει πολύ από τις Χριστιανικές θρησκείες.

Κάθε Χριστ. θρησκεία δεν είναι τίποτα αλλο παρά μια αίρεση της πρώτης ομάδας ανθρώπων που ίδρυσαν τον Χριστιανισμό.
Ακόμη και ο Ιησούς ήταν ένας αιρετικός Εβραίος της θρησκείας του Ιουδαϊσμού, και ο Χριστιανισμός μια Εβραϊκή αίρεση.

[ΑΙΝΕΙΑΝ06]

ακόμη και να ήταν ο πρώτος Χριστιανός δλδ ο πρώτος οπαδός μιας νέας θρησκείας ο Ιησούς και οι 12 ακόλουθοι του οι πρώτοι Χριστιανοί,
αυτή η ομάδα των 13 ανθρώπων απέχει πολύ από τις Χριστιανικές θρησκείες.

Κάθε Χριστ. θρησκεία δεν είναι τίποτα αλλο παρά μια αίρεση της πρώτης ομάδας ανθρώπων που ίδρυσαν τον Χριστιανισμό.
Ακόμη και ο Ιησούς ήταν ένας αιρετικός Εβραίος της θρησκείας του Ιουδαϊσμού, και ο Χριστιανισμός μια Εβραϊκή αίρεση.

Μία θρησκεία εξελίσσεται από τις ιστορικές συνθήκες περα και έξω από τις αρχικές προθέσεις του αρχικού ιδρυτή κσι των πρώτων μαθητών και οπαδών του ..

[ΑΙΝΕΙΑΝ06]

Και κάτι άλλο
Δεν έχει καμία σημασία το τι ήταν ο Χριστός σαν ιστορικό πρόσωπο
Σημασία έχει σαν ιδέα σύμβολο εάν καλύπτει τις ανάγκες του θρησκευτικού συναισθημάτων θρησκευόμενων πιστων στην σημερινή εποχή

Το ίδιο ισχύει και για άλλους θεούς ή ιδρυτές θρησκειών

[tanipteros]

ακόμη και να ήταν ο πρώτος Χριστιανός δλδ ο πρώτος οπαδός μιας νέας θρησκείας ο Ιησούς και οι 12 ακόλουθοι του οι πρώτοι Χριστιανοί,
αυτή η ομάδα των 13 ανθρώπων απέχει πολύ από τις Χριστιανικές θρησκείες.

Κάθε Χριστ. θρησκεία δεν είναι τίποτα αλλο παρά μια αίρεση της πρώτης ομάδας ανθρώπων που ίδρυσαν τον Χριστιανισμό.
Ακόμη και ο Ιησούς ήταν ένας αιρετικός Εβραίος της θρησκείας του Ιουδαϊσμού, και ο Χριστιανισμός μια Εβραϊκή αίρεση.

Μία θρησκεία εξελίσσεται από τις ιστορικές συνθήκες περα και έξω από τις αρχικές προθέσεις του αρχικού ιδρυτή κσι των πρώτων μαθητών και οπαδών του ..

Ποιο το νόημα των 13 πρώτων Χριστιανών και ποιο το νόημα κάθε Χριστιανικής θρησκείας;
Οι πρώτοι 13 μιλούσαν για την οπτική να βλέπεις τον συνανθρωπο σου με αγάπη.
Οι διάφορες θρησκείες μετά το 100μΧ εισήγαγαν βιβλία "Ευαγγέλια" αγνώστων συγγραφέων και διαμορφώσαν το δόγμα τους και υιοθετήσαν "πολιτικές" μίσους για αμαρτωλούς ύστερα από δήθεν κρίση και διάφορα άλλα πιστεύω δήθεν διδασκαλίες του Ιησού.

Μιλάμε για αιρέσεις της πρώτης ομάδος των 13

[The Rebel]

ο Χριστός ήταν Εβραίος και ο Χριστιανισμός μια Εβραϊκή αίρεση...

29 Απριλίου 2016
Ιησούς Χριστός ως ιστορικό πρόσωπο – Η μεγαλύτερη απάτη της ανθρωπότητας;



«Ιστορικά, είναι πολύ αμφίβολο ότι ο Ιησούς υπήρξε. Αλλά και να υπήρξε, το σίγουρο είναι ότι δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτα γι’ αυτόν». – Μπέρτραντ Ράσελ (Βρετανός φιλόσοφος).

Σε έναν πολιτισμό εδραιωμένο πάνω στη Χριστιανική Θρησκεία η άρνηση της ύπαρξης του Ιησού μπορεί να φαίνεται με την πρώτη ματιά ως γελοία ιδέα ή ακόμη και ανόητη. Σε τελευταία ανάλυση περνάει το επιχείρημα ότι η «γενική τάση των λόγιων και επιστημόνων» αποδέχεται ότι υπήρχε ένας ιστορικός Ιησούς, ακόμη και αν δεν υπάρχει συμφωνία για το ποιος πραγματικά ήταν, πότε ακριβώς έζησε, τι έκανε ή τι είπε.

Σήμερα, οι μελετητές της Καινής Διαθήκης οδηγούνται ανάμεσα σε δυο κόσμους, σε έναν όπου ο θεολογικός Ιησούς («ο υιός του Θεού») βρίσκεται στην κεντρική σκηνή – αλλά αυτός ο Ιησούς βέβαια αναγνωρίζεται σαν θέμα πίστεως – και σε έναν άλλον κόσμο, τον «κόσμο του ιστορικού Ιησού».
Μια λεπτομερής και συχνά διεξοδική έρευνα για την ιστορία, τον πολιτισμό και την πολιτική της Παλαιστίνης στη δεύτερη εκκλησιαστική περίοδο δημιουργεί ένα ιστορικά έγκυρο υπόβαθρο. Έναντι αυτού του υπόβαθρου ένα λεπτό κατασκεύασμα του «Ιησού» κάνει τη φασματική του εμφάνιση.
Είναι όμως το ίδιο το ιστορικό πλαίσιο που επιτρέπει σ’ αυτόν τον σωτήρα-φάντασμα να «ζήσει», να «πεθάνει» και να «αναστηθεί» και δια μέσου αυτού να αφήσει την απατηλή του σκιά στην ιστορία.

Είμαστε σίγουροι ότι η Ιερουσαλήμ υπήρχε, όπως και ο Ηρώδης, οι Φαρισαίοι και οι Ρωμαίοι, γιατί όχι και ένας Ιησούς;

Οι επαγγελματίες ιστορικοί δεν είναι απαραίτητα δεσμευμένοι με κάποιο ειδικό ενδιαφέρον για το θέμα του Ιησού – και είναι όλοι καλά πληροφορημένοι για την αμφιλεγόμενη φύση του. Ένας μελετητής που ανακοινώνει ότι πιστεύει ότι δεν υπάρχει ιστορικά κάποιος Ιησούς είναι πιο πιθανόν να αντιμετωπίσει την περιφρόνηση, ακόμη και τον περίγελο, και λίγα θα κερδίσει από την ειλικρίνειά του.

Έτσι οι περισσότεροι μελετητές, μεγαλωμένοι και εκπαιδευμένοι σε μια χριστιανική κουλτούρα είναι ικανοποιημένοι είτε με το να υποθέτουν ότι ο Ιησούς υπήρξε (και υποκύπτουν στις γνώμες των ειδικών της Βίβλου που συχνά είναι άνθρωποι της πίστεως), είτε ενώ δίνουν την ανεπάρκεια αποδεικτικών στοιχείων για πολλές ιστορικές προσωπικότητες, προλογίζουν την αβεβαιότητά τους με ένα «πιθανόν». Είναι πολύ πιο ασφαλές για αυτούς να διακηρύξουν την «πιθανότητα ενός προσώπου πίσω από το μύθο» ακόμη και όταν αιτιολογούν ότι τα στρώματα του επικαλυμμένου μύθου επισκιάζουν την οποιαδήποτε γνώση για αυτό το πρόσωπο.

Αυτή η «ασφαλής» και άτολμη επιλογή διατηρεί ταυτόχρονα την «ασάφεια» ενός ξυλουργού σε ένα αρχαίο, επαρχιακό, απομονωμένο τόπο («η ανυπαρξία αποδείξεων δεν είναι απόδειξη της ανυπαρξίας») και μια ακαδημαϊκή αποστασιοποίηση από «θέματα πίστης» τα οποία ανύψωσαν αυτόν τον υποτιθέμενο αφανή γκουρού σε μια εικονική θέση.

Για τη ζωή του Ιησού δεν υπάρχουν σημαντικές πληροφορίες, εκτός των Ευαγγελίων, τα οποία όμως, όπως όλα τα ιερά βιβλία των θρησκειών, δεν θεωρούνται έγκυρα ιστορικά συγγράμματα.

Η ευρέως διαδεδομένη άποψη είναι ότι τα βιβλία της Αγίας Γραφής είναι «θεόπνευστα», ενώ τα γεγονότα που περιγράφουν είναι απολύτως ακριβή. Η πραγματικότητα απέχει πραγματικά πολύ…

Τα βιβλία της Καινής Διαθήκης γράφτηκαν σύμφωνα με μελέτες αρκετά χρόνια μετά τον υποτιθέμενο θάνατο του Χριστού, από περισσότερους από έναν συγγραφείς. Τα πρωτότυπα δεν έχουν διασωθεί, ενώ αρχαιότερο θεωρείται ένα αντίγραφο του 2ου αι. μ.Χ., που βρέθηκε στην Αίγυπτο. Σε μια εποχή όπου η τυπογραφία αποτελούσε επιστημονική φαντασία, ο μόνος τρόπος εξάπλωσης ενός χειρογράφου ήταν η αντιγραφή του με το χέρι. Μια τέτοια τεχνική γεννούσε πολλά προβλήματα, γιατί εκτός από τα όποια λάθη στη μετάφραση (διαμάχες πάνω στη μετάφραση της Βίβλου συνεχίζονται μέχρι σήμερα), σκόπιμα πολλές φορές ο μοναχός-γραφέας προσέθετε ή αφαιρούσε κομμάτια από το κείμενο, ανάλογα με τις τάσεις του δόγματος που επικρατούσαν εκείνη την εποχή. Αμέτρητα αποσπάσματα από τη Βίβλο αμφισβητούνται ή αποδίδονται σε άλλους συγγραφείς, όπως για παράδειγμα το απόσπασμα που χρησιμοποιήθηκε για να τεκμηριώσει το αλάθητο του Πάπα (Κατά Ματθαίον 16,16-19).

Αλλά ακόμα και ανώτεροι εκκλησιαστικοί παράγοντες υποβαθμίζουν τη σημασία των Ευαγγελίων, αναφέροντας ότι: «Πηγή της πίστεώς μας δεν είναι τα Ευαγγέλια… αλλά η αποκαλυπτική αλήθεια… όπως καθορίστηκε και οριοθετήθηκε από τις Οικουμενικές Συνόδους» (μητροπολίτης Ναυπακτίας Ιερόθεος, ΤΟ ΒΗΜΑ, 15/4/2006).
Αυτό σημαίνει ότι τίποτα σταθερό (γραπτό) δεν υπάρχει, παρά τις συνεχείς αναφορές σε λόγια που είπαν ο Ιησούς, ο Παύλος, ο Πέτρος κλπ. Για κάθε εποχή ισχύει λοιπόν αυτό που επιβάλλει η συγκυρία και εξυπηρετεί τον εκκλησιαστικό μηχανισμό. Έτσι, «η χριστιανική πίστη προσαρμόζεται στις συνθήκες και στα αιτήματα κάθε τόπου και κάθε εποχής» (προμετωπίδα θεολογικής Σχολής Πανεπ. Αθήνας) – τουτέστιν ο ορισμός του καιροσκοπισμού.


Οι «καταπληκτικές» ομοιότητες της ζωής του Ιησού με προγενέστερες θεότητες.
Διαβάστε περισσότερα »
https://www.inred.gr/ihsous-christos-os ... VolWJJBy3E