Για να ξαναγυρισουμε λιγο στο θεμα.
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
4 ώρ. ·
O Κωνσταντίνος Τζούμας ήταν φαν της τζαζ κι εμείς από το Jazz & Τζαζ (αν μου επιτρέπεται να μιλήσω για όλη την παρέα) του οφείλουμε τα δέοντα, γιατί κάθε μήνα ο Τζούμας μιλούσε για το περιοδικό από τον Εν Λευκώ, βάζοντας και κομμάτια από τα CD μας. Του χρωστάμε λοιπόν, και σ’ αυτόν και στην αγαπητή Kafka.
Ο Τζούμας γούσταρε την τζαζ και δεν το έκανε επαγγελματικά (νομίζω πως ποτέ δεν θα το έκανε από κάποιου είδους υποχρέωση) και αυτό φαίνεται, επίσης, απ’ όσα έγραφε και δημοσίευε μέσα στα χρόνια (σε σχέση με την τζαζ). Για παράδειγμα η αφήγησή του στον «Πανωλεθρίαμβο» για την συναυλία του Miles Davis στον Λυκαβηττό, τον Ιούλη του ’85, που είχε παρακολουθήσει, τότε, μαζί με τον Κώστα Βουτσά.
Πάντα είχα στο μυαλό μου τον Τζούμα ως εστέτ (απ’ αυτά που είχα δει, σε αληθινή ζωή και οθόνες, και διαβάσει) και πολύ πιο κοντά στην τζαζ (bop και cool βασικά, δεν λέμε για τα extreme πράγματα, χωρίς να παίρνω όρκο πως δεν άκουγε και απ’ αυτά), παρά στο ροκ. Και κυρίως στο ανοήτως λαμβανόμενο στην Ελλάδα ως ροκ (τύπου ταινιών Νικολαΐδη κ.λπ.).
Δεν ξέρω αν γελιέμαι, πάω πολύ πίσω στο χρόνο, αλλά η πρώτη «εικόνα» που έχω από τον Κωνσταντίνο Τζούμα είναι να λέει ειδήσεις στο κρατικό ραδιόφωνο στο δεύτερο μισό του ’70. Μου είχε κάνει τεράστια εντύπωση η φωνή του, και γι’ αυτό το θυμάμαι ακόμη.
Τέλος πάντων... μπορώ να γράψω κι άλλα, αλλά δεν έχω πολύ χρόνο. Ας δείξουμε, όμως, κάτι. Το πρώτο, κατά πάσα πιθανότητα, εξώφυλλό του... Εν ειρήνη...

.