
Όταν το βελγικό κράτος, έχτισε , για εντελώς καθημερινούς πολιτικούς και οικονομικούς λόγους, την κύρια σιδηροδρομική γραμμή του και όταν ο Μπίσμαρκ (Bismarck) κρατικοποίησε τις κύριες σιδηροδρομικές γραμμές της Πρωσίας χωρίς καμμία οικονομική αναγκαιότητα, αλλά απλώς για να μπορέσει να τις οργανώσει και εκμεταλλευτεί καλύτερα σε περίπτωση πολέμου, για να διαπαιδαγωγήσει τους σιδηροδρομικούς υπαλλήλους σε κοπάδι κυβερνητικών ψηφοφόρων και,κυρίως, για να αποκτήσει νέα πηγή εισοδημάτων, ανεξάρτητη από από τις κοινοβουλευτικές αποφάσεις-τότε όλα αυτά δεν ήταν καθόλου σοσιαλιστικά βήματα, άμεσα ούτε έμμεσα, συνειδητά ούτε ασυνείδητα.
Αλλιώς και το βασιλικό θαλάσσιο εμπόριο, η βασιλική μανουφακτούρα πορσελάνης και ακόμα και ο ράφτης του λόχου στο στρατό θα ήταν σοσιαλιστικοί θεσμοί''

(Αντι-ντίρινγκ,εκδ. Σύγχρονη Εποχή, σελ. 430).