Κρίση των τριάντα

[Λόρδος Ταντρίδης]

Πρώτα ο Θεός σε 2 χρόνια γίνομαι 30 και το παιδί που ήμουν κάποτε δεν θα ήταν καθόλου περήφανο για εμένα . Δεν έκανα αυτά που ήθελα σαν έφηβος να έχω κάνει στα τριάντα . Το μόνο που έκανα ήταν να σπουδάσω ιστορία - όντως το έλεγα , αλλά και πάλι δεν προλαβαίνω πτυχίο μέχρι τα τριάντα μιας και πέρασα στα είκοσι εφτά . Με καμία γυναίκα που πεθύμησα δεν έκανα ποτέ τίποτα . Δεν άνοιξα μαγαζί . Δεν έγραψα ολόκληρο μυθιστόρημα και δε μπορώ να εκδώσω . Δεν αγόρασα Mercedes-Benz . Εντάξει αδυνάτισα αλλά και πάλι δεν έκανα ένα σώμα αντάξιο λογοτεχνικών ηρώων που θαύμαζα ( Γιούγκερμαν ) . Είμαι ταξιτζής . Βγάζω ένα χιλιάρικο παραπάνω και χαίρομαι ενώ ονειρευόμουν να κάνω ζωή εργένη τζέντλεμαν της Μπελ Επόκ . Ούτε καν έμεινα έστω ένα χρόνο Θεσσαλονίκη όπως ήθελα . Δεν πήγα να εξερευνήσω την Κρήτη καθόλου ούτε την Καππαδοκία ούτε το Παρίσι . με χίλια ζόρια εξερεύνησα την μισή Πελοπόννησο και μαζεύω χρήματα για να πάω Χαλκιδική πέντε ημέρες . Και πολλά από αυτά ακόμα και να τα κάνω αργότερα δεν θα έχουν τόση σημασία όσο στα είκοσι και είκοσι πέντε .
Έχω την υγεία μου . Αλλά και αυτή απ´ ότι βλέπω σπάει μετά τα τριάντα . Ειδικά στην οικογένεια ο διαβήτης παραμονεύει αρκετά νωρίς .
Αξίζει να είμαι περήφανος και να παίρνω ώθηση ; Δεν θέλω να βολευτώ και να αρκεστώ σε ότι μπορώ να έχω . Θέλω να δώσω ότι καλύτερο έχω . Αλλά η λογική μου λέει να αφήσω τις βλακείες και να βρω μία κοπέλα να νοικοκυρευτώ . Αλλά δεν θέλω . Θέλω , μετά από τα ψυχολογικά που είχα για πέντε χρόνια και με κράτησαν πίσω στα καλύτερα χρόνια της ζωής ( 20-25 ) , να κάνω από δω και πέρα ότι μπορώ για τα παιδικά και εφηβικά μου όνειρα . Είναι αργά ;

[Λόρδος Ταντρίδης]

Να συμπληρώσω ότι ίσως με θεωρείτε αχάριστο αλλά είχα πολλά εφόδια από την οικογένεια μου να εκμεταλλευτώ ( τα οποία πλέον δεν υπάρχουν ) και δε το έκανα . Είχα ( και έχω ) σχετικά λυμένα την τροφή και τη στέγη και τα απαραίτητα και μπορούσα να κάνω το παραπάνω όπως έκαναν αρκετοί συνομήλικοι μου με τα ίδια ή και λιγότερα . Και με πονάει.

[giorgos mpekos]

είμαι στην κρίση των 50

[Feindflug]

Πόσα βγάζεις τον μήνα, τύπε; Καθαρά εννοώ. Τι έξοδα έχεις μηνιαίως για βιοπορισμό (ενοίκια, δόση στεγαστικού ή άλλου δανείου, διατροφή, λοιπά και προσωπικά έξοδα);

[Sol]

Αντε, στα τριάντα να είσαι εις την πολ'

[ΣΑΤΑΝΙΚΟΣ ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ]

στα καλύτερα χρόνια της ζωής ( 20-25 ) , να κάνω από δω και πέρα ότι μπορώ για τα παιδικά και εφηβικά μου όνειρα . Είναι αργά ;

τα καλύτερα χρόνια για το άνδρα είναι τα 40-55. αν είσαι λευκός και ελάχιστα εύγλωττος θα δεις ότι κανείς δε θα σου λέει όχι, ή τουλάχιστον θα σε ακούν όλοι με προσοχή. αυτό σου δίνει μεγάλες δυνατότηες. επίσης τα εφηβικά όνειρα είναι συνήθως μαλακίες. μην τα παντρεύεσαι

[ksk]

Πρώτα ο Θεός σε 2 χρόνια γίνομαι 30 και το παιδί που ήμουν κάποτε δεν θα ήταν καθόλου περήφανο για εμένα . Δεν έκανα αυτά που ήθελα σαν έφηβος να έχω κάνει στα τριάντα . Το μόνο που έκανα ήταν να σπουδάσω ιστορία - όντως το έλεγα , αλλά και πάλι δεν προλαβαίνω πτυχίο μέχρι τα τριάντα μιας και πέρασα στα είκοσι εφτά . Με καμία γυναίκα που πεθύμησα δεν έκανα ποτέ τίποτα . Δεν άνοιξα μαγαζί . Δεν έγραψα ολόκληρο μυθιστόρημα και δε μπορώ να εκδώσω . Δεν αγόρασα Mercedes-Benz . Εντάξει αδυνάτισα αλλά και πάλι δεν έκανα ένα σώμα αντάξιο λογοτεχνικών ηρώων που θαύμαζα ( Γιούγκερμαν ) . Είμαι ταξιτζής . Βγάζω ένα χιλιάρικο παραπάνω και χαίρομαι ενώ ονειρευόμουν να κάνω ζωή εργένη τζέντλεμαν της Μπελ Επόκ . Ούτε καν έμεινα έστω ένα χρόνο Θεσσαλονίκη όπως ήθελα . Δεν πήγα να εξερευνήσω την Κρήτη καθόλου ούτε την Καππαδοκία ούτε το Παρίσι . με χίλια ζόρια εξερεύνησα την μισή Πελοπόννησο και μαζεύω χρήματα για να πάω Χαλκιδική πέντε ημέρες . Και πολλά από αυτά ακόμα και να τα κάνω αργότερα δεν θα έχουν τόση σημασία όσο στα είκοσι και είκοσι πέντε .
Έχω την υγεία μου . Αλλά και αυτή απ´ ότι βλέπω σπάει μετά τα τριάντα . Ειδικά στην οικογένεια ο διαβήτης παραμονεύει αρκετά νωρίς .
Αξίζει να είμαι περήφανος και να παίρνω ώθηση ; Δεν θέλω να βολευτώ και να αρκεστώ σε ότι μπορώ να έχω . Θέλω να δώσω ότι καλύτερο έχω . Αλλά η λογική μου λέει να αφήσω τις βλακείες και να βρω μία κοπέλα να νοικοκυρευτώ . Αλλά δεν θέλω . Θέλω , μετά από τα ψυχολογικά που είχα για πέντε χρόνια και με κράτησαν πίσω στα καλύτερα χρόνια της ζωής ( 20-25 ) , να κάνω από δω και πέρα ότι μπορώ για τα παιδικά και εφηβικά μου όνειρα . Είναι αργά ;

Μια κρίση είναι και θα περάσει...
Άσε τα παιδικά σου και εφηβικά σου όνειρα και εναρμονισου με τον ενήλικο που είσαι...
Αργά δεν είναι, φθάνει να μην φερθείς άλογα...
Πέντε χρόνια ψυχολογικά...τα βλέπεις σαν στέρηση αλλά οι αποφάσεις ζωής δεν λαμβάνονται όταν διψασμένος φθάνεις στην βρύση...αφού ξεδιψάσεις ,σιγά σιγά και ήρεμα θα αποφασίσεις...
Άσε να έρθει ο χειμώνας και τότε θα τα ξανασκεφθεις...
Υ,Γ θα νοικοκυρευτείς...έχεις χρόνια ακόμη.

[shelby]

Κρίση περνάει αυτός που έχει σκοπό στη ζωή του. Μόνο που η ζωή έχει τα δικά της σχέδια

[Naida]

Τα όνειρα που έκανες στην εφηβεία ήταν εφηβικά. Δεν είχες εμπειρία από την ζωή. Μπορεί και αν τα ζούσες τωρα να μην σήμαιναν κάτι. Μήπως να κάνεις επανεστίαση και να θέσεις νέους στόχους;

[southern]

Είσαι νεότατος. Δεν έχεις καμία κρίση. Cheer up

[Sol]

Κρίση περνάει αυτός που έχει σκοπό στη ζωή του. Μόνο που η ζωή έχει τα δικά της σχέδια

«Αν δεν ξέρεις που πας δε θα χαθείς ποτέ»

[nyxtovios]

Πρώτα ο Θεός σε 2 χρόνια γίνομαι 30 και το παιδί που ήμουν κάποτε δεν θα ήταν καθόλου περήφανο για εμένα . Δεν έκανα αυτά που ήθελα σαν έφηβος να έχω κάνει στα τριάντα . Το μόνο που έκανα ήταν να σπουδάσω ιστορία - όντως το έλεγα , αλλά και πάλι δεν προλαβαίνω πτυχίο μέχρι τα τριάντα μιας και πέρασα στα είκοσι εφτά . Με καμία γυναίκα που πεθύμησα δεν έκανα ποτέ τίποτα . Δεν άνοιξα μαγαζί . Δεν έγραψα ολόκληρο μυθιστόρημα και δε μπορώ να εκδώσω . Δεν αγόρασα Mercedes-Benz . Εντάξει αδυνάτισα αλλά και πάλι δεν έκανα ένα σώμα αντάξιο λογοτεχνικών ηρώων που θαύμαζα ( Γιούγκερμαν ) . Είμαι ταξιτζής . Βγάζω ένα χιλιάρικο παραπάνω και χαίρομαι ενώ ονειρευόμουν να κάνω ζωή εργένη τζέντλεμαν της Μπελ Επόκ . Ούτε καν έμεινα έστω ένα χρόνο Θεσσαλονίκη όπως ήθελα . Δεν πήγα να εξερευνήσω την Κρήτη καθόλου ούτε την Καππαδοκία ούτε το Παρίσι . με χίλια ζόρια εξερεύνησα την μισή Πελοπόννησο και μαζεύω χρήματα για να πάω Χαλκιδική πέντε ημέρες . Και πολλά από αυτά ακόμα και να τα κάνω αργότερα δεν θα έχουν τόση σημασία όσο στα είκοσι και είκοσι πέντε .
Έχω την υγεία μου . Αλλά και αυτή απ´ ότι βλέπω σπάει μετά τα τριάντα . Ειδικά στην οικογένεια ο διαβήτης παραμονεύει αρκετά νωρίς .
Αξίζει να είμαι περήφανος και να παίρνω ώθηση ; Δεν θέλω να βολευτώ και να αρκεστώ σε ότι μπορώ να έχω . Θέλω να δώσω ότι καλύτερο έχω . Αλλά η λογική μου λέει να αφήσω τις βλακείες και να βρω μία κοπέλα να νοικοκυρευτώ . Αλλά δεν θέλω . Θέλω , μετά από τα ψυχολογικά που είχα για πέντε χρόνια και με κράτησαν πίσω στα καλύτερα χρόνια της ζωής ( 20-25 ) , να κάνω από δω και πέρα ότι μπορώ για τα παιδικά και εφηβικά μου όνειρα . Είναι αργά ;

Αυτά είναι οι παρενέργεις του χολυγουντ και του πρώτου θέματος.
Στην πραγματικότητα το 80% του κόσμου σαν εσένα είναι.

[ksk]

Είσαι νεότατος. Δεν έχεις καμία κρίση. Cheer up

Έχει κρίση...όχι ηλικίας περισσότερο μοιάζει με ήπιου πανικού...
Πρέπει να πάψει να σκέφτεται τα χαμένα χρόνια του...
Επίσης αποπνέει μια απαισιοδοξία...

[southern]

Είσαι νεότατος. Δεν έχεις καμία κρίση. Cheer up

Έχει κρίση...όχι ηλικίας περισσότερο μοιάζει με ήπιου πανικού...
Πρέπει να πάψει να σκέφτεται τα χαμένα χρόνια του...
Επίσης αποπνέει μια απαισιοδοξία...

Να μην είναι απαισιοδοξος. Είναι νέο παιδί

[ΓΑΛΗ]

Θυμήθηκα αυτό.

Το Παρίσι

Ξέρω έναν κύριο παράξενο πολύ
που λόγια πάντ’ αλλόκοτα μιλεί
για το Παρίσι
στην συντροφιά μας όταν έρθει να καθίσει.

Λένε γι’ αυτόν
πως από τα μαθητικά του χρόνια είχεν ορίσει,
μοναδικό
μες στη ζωή του ιδανικό
να πάει στο Παρίσι.

Χρόνια και χρόνια τον μεθούσε
τ’ ονειρεμένο αυτό ταξίδι
που ποθούσε.

Παντού για κείνο συζητούσε·
μες στα όνειρά του αυτό θωρούσε·
τόσο, που ο πόθος του με τον καιρό
του ’γινε μες στην ύπαρξή του ένα στολίδι
λαμπρό.

Να πάει στο Παρίσι...

Για το ταξίδι αυτό τ’ ονειρευτό
σκότωνε φευγαλέες επιθυμίες
και έκανε αιματηρές οικονομίες
για να το πραγματοποιήσει.

Να πάει στο Παρίσι...

Και να,
που κάποια μέρα στα στερνά
το κατορθώνει.
Κι ένα πρωί μέσα στου τρένου ένα βαγόνι
για το Παρίσι μεθυσμένος ξεκινά.

– Μα,
μόλις αντίκρισε μακριά τον πύργο του Άιφελ
ν’ αχνοδιαγράφεται στο φόντο τ’ ουρανού,
φριχτή μια σκέψη εισόρμησε στην κάμαρα
του νου:

«Κι ύστερα; Κι ύστερα τι θα γινόταν;
Πώς θα μπορούσε πια να ζήσει
με δίχως τη λαχτάρα αυτή για το Παρίσι;»
Γιατί ένιωθε τώρα καλά πως όταν
σε λίγο στο Παρίσι θα βρισκόταν
μέσα σ’ ελάχιστο διάστημ’ ασφαλώς,
θα το βαριόταν.

Και τότε;

– Και τότε
πήρε μια τεράστια απόφαση
που ως τώρα δεν ευρέθηκε να του τη συγχωρήσει
κανείς.
Αντίς να προχωρήσει στο Παρίσι
κατέβηκε σ’ ένα προάστιο,
στο Σαιν Ντενίς.
Και το πρωί απ’ την ίδια οδό
ξανάρθε εδώ.

– Και τώρα, σαν και τότε προτού φύγει, πάλι,
με μια λαχτάρα σαν και πριν μεγάλη,
μιλάει και λέει παντού, πως έχει ορίσει
μοναδικό
μες στη ζωή του ιδανικό
ν α π ά ε ι σ τ ο Π α ρ ί σ ι.

Ορέστης Λάσκος


Κι επειδή σήμερα το Παρίσι είναι κάτι πολύ πιο βατό από την αίσθηση της Μπελ Επόκ που ψάχνεις, θα πρότεινα να χαλαρώσεις και να το δεις θετικά. Ως ταξιτζής που δεν έχει πρόβλημα επιβίωσης, μπορείς να συγκεντρώσεις πολλές εμπειρίες και να τις εκδώσεις.