Chainis έγραψε: ↑14 Οκτ 2022, 13:27
Sol έγραψε: ↑13 Οκτ 2022, 20:54
13 Οκτώβρη, η μάχη της ηλεκτρικής
Φοβερός αγώνας!
Σα όλη την Ελλάδα από τον Σεπτέμβρη μέχρι τον Νοέμβρη ο ΕΛΑΣ κουνούσε το μαντήλι στους Γερμανούς που έφευγαν, σε συμφωνία με τους Άγγλους και προδίδοντας την ΕΣΣΔ ου θα τους ευρισκε μπροστά τους μετά αλλά η μάχη της ηλεκτρικής που εξουδετερωθηκαν 5-6 Γερμανοί έσωσε την τιμή του.
Ο Φωστεριδης πολεμούσε τους Βουλγαρους και μετά την φυγή των Γερμανών, ο Μπαντουβάς στην Κρήτη μέχρι τον Μάη του 45 ο Ζέρβας τους κτυπουσε όταν αποχωρούσαν, ο Ιερός λόχος πολεμούσε σε κάθε νησί του Αιγαίου αλλά το ΚΚΕ πολέμησε στην ηλεκτρική!
Έπος!
νομιζω τα ειχαμε πει στο παλιο
Ο δημοσιογράφος και ιστορικός Βάσος Π. Μαθιόπουλος, κατέγραψε την παρακάτω συνέντευξη (την οποία είχε δημοσιεύσει στο «ΒΗΜΑ» στα 1976 και συμπεριέλαβε στο βιβλίο του «Ο Δεκέμβριος του 1944») που του έδωσε ο Άλμπερτ Σπέερ υπουργός της Πολεμικής και Βιομηχανικής Παραγωγής του Χίτλερ και μια από τις πιο αξιόπιστες πηγές της «αντίπερα όχθης»:
«Ερώτηση: Υπάρχει κανένα γεγονός που αφορά την Ελλάδα, άσχετα από τη βαλκανική εκστρατεία, το οποίο κατά την αντίληψή σας, υπήρξε ιστορικά αξιοσημείωτο κατά τη διάρκεια του πολέμου;
Σπέερ: Είμαι αυτήκοος μάρτυς ενός γεγονότος που μας είχε προκαλέσει πολύ μεγάλη εντύπωση το φθινόπωρο του 1944. Θυμάμαι συγκεκριμένα, ότι ο στρατηγός Γιοντλ, ο αρχηγός του γερμανικού επιτελείου, ήρθε μια μέρα και με βρήκε και μου ανέφερε ότι επήλθε μια συμφωνία σε υψηλό επίπεδο μεταξύ Αγγλίας και Γερμανίας, που αφορούσε την Ελλάδα. Η συμφωνία αυτή πρωτοφανής μέχρι τότε, και όπως γνωρίζω μοναδική σ΄ όλο το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αφορούσε, όπως μου είπε ο Γιοντλ τουλάχιστον, την εκκένωση απ΄ τα γερμανικά στρατεύματα της Ελλάδας, χωρίς βρετανική ενόχληση. Η πληροφορία για το περίεργο αυτό «Τζέντλεμεν αγκρίμεντ» μεταξύ Λονδίνου και Βερολίνου, προκάλεσε σε όλους, όσους την έμαθαν, κατάπληξη. Και πράγματι οι Άγγλοι την τήρησαν. Τα γερμανικά πολεμικά και μεταγωγικά, έμφορτα με στρατό απ΄ τα ελληνικά νησιά πέρασαν το φθινόπωρο του 1944 ανενόχλητα μπροστά στα μάτια των Βρετανών κι ανάμεσα από τα βρετανικά υποβρύχια στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο. Δυό Άγγλοι ιστορικοί, που έμαθαν ότι γνώριζα την πληροφορία αυτή, μου έγραψαν μεταπολεμικά και μου ζήτησαν συγκεκριμένες πληροφορίες. Μου ανέφεραν, ότι από τα βρετανικά αρχεία δεν μπόρεσαν να διασταυρώσουν την πληροφορία αυτή. Θα ήθελα να προσθέσω, ότι τη συμφωνία αυτή γνώριζε και ο Όβεν όπως προκύπτει από το βιβλίο του. (Ο φον Όβεν που ήταν διευθυντής Τύπου του υπουργείου Προπαγάνδας, αναφέρει σε βιβλίο του που έγραψε μετά τον πόλεμο, ότι ο Γκαίμπελς είχε μετάσχει ο ίδιος στις διαπραγματεύσεις για τη σύναψη της συμφωνίας αυτής. Επίσης γράφει υπό μορφή ημερολογίου στο βιβλίο του, ότι ο Γκαίμπελς του διηγήθηκε την υπόθεση χωρίς να του πει το λόγο για τον οποίο ο Χίτλερ δέχτηκε σ΄ αυτή την περίπτωση να συνεννοηθεί με την Αγγλία). Το τίμημα της συμφωνίας, κατά τη δική μου γνώμη, ήταν να παραχωρηθεί η Θεσσαλονίκη από τους Γερμανούς στους Άγγλους, να μπορέσουν να την καταλάβουν αμαχητί και μ΄ αυτό τον τρόπο η Ελλάδα να περιέλθει στο δυτικό στρατόπεδο. Και βέβαια ο Χίτλερ θα διατηρούσε ανέπαφες τις δυνάμεις του που κατείχαν τον ελληνικό χώρο. Ο Χίτλερ, όπως θυμάμαι, απαγόρευσε ρητά να επαναληφθεί ανάλογη συμφωνία. Θα μπορούσε βέβαια να είχε συμβεί και σ΄ άλλες περιπτώσεις, κι αυτό θα ήταν καλό, αλλά δυστυχώς δεν επαναλήφθηκε.
Ερώτηση: Ο ίδιος ο Χίτλερ συμφώνησε να γίνει η συμφωνία αυτή με την Αγγλία; Σε ποιο επίπεδο έγινε αυτή η μυστική διαπραγμάτευση, που και ποιος είχε την πρωτο-βουλία γι΄ αυτήν;
Σπέερ: Νομίζω, ότι η συμφωνία πρέπει να έκλεισε στη Λισαβώνα και το ποιος είχε την πρωτοβουλία πρώτος δεν ξέρω, αλλά πιστεύω, ότι δεν έγινε σε διπλωματικό επί-πεδο αλλά πολύ ψηλότερο, ακριβώς για να μη υπάρξουν ακριτομυθίες. Οι Άγγλοι βέβαια δεν το δημοσιεύουν τώρα και αντιλαμβάνομαι το λόγο. Η συμφωνία αυτή, που έκαναν με τον Χίτλερ ήταν βέβαια αντίθετη προς τα συμφέροντα των τότε συμμάχων τους. Και ως προς αυτό το σημείο, διατηρούν τα αρχεία τους απόρρητα. Ο Χίτλερ, όπως θυμάμαι, είχε συμφωνήσει πριν αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις να γίνει η Συμφωνία αυτή».
Η τακτική αυτή των Άγγλων δεν δημιούργησε προβλήματα μόνο στους Σοβιετικούς και τους παρτιζάνους του Τίτο, αλλά ο Τσόρτσιλ θυσίασε και άνδρες δικούς του που σκοτώθηκαν σε μάχες με τους Γερμανούς, που γλύτωσαν. Χωρίς τη συμφωνία της Λισαβώνας ένας μεγάλος αριθμός των Γερμανών θα είχαν συλληφθεί. Αλλά το ζητούμενο για τον Τσόρτσιλ ήταν να εξασφαλίσει με κάθε θυσία τον έλεγχο τής Ελλάδας. Για τον σκοπό αυτό έπρεπε να ξεμπερδεύει με τον ΕΛΑΣ και όχι να φθείρεται σε συγκρούσεις με τους Γερμανούς. Πέρα από την απαράδεκτη συμφωνία με τον εχθρό, χρησιμοποίησε και τα προδοτικά Τάγματα Ασφαλείας.
Ο Ριζοσπάστης σε σχετικό αφιέρωμα στις 30-10-96, σελ. 10, επισημαίνει: «[…] Αξίζει ν’ αναρωτηθούμε ποιους λόγους είχε ο Τσώρτσιλ να προχωρήσει σ’ αυτήν. Ο πρώτος λόγος που αναδεικνύεται είναι η ανάγκη αποτροπής εξοπλισμού του ΕΛΑΣ με βαρύ Γερμανικό οπλισμό: οι Άγγλοι μπορούσαν να χτυπήσουν σκληρά τους αποχωρούντες Γερμανούς, από τον αέρα, αλλά ο επίγειος έλεγχος των λαφύρων θα ήταν καθαρά υπόθεση του ΕΛΑΣ. Ακόμα, χωρίς τη συμφωνία, δεν θα ήταν δυνατή η αποχώρηση των Γερμανών από τα νησιά μέσ’ από τη θάλασσα (δεν θα ξεκινούσαν καν) και αργά ή γρήγορα όλα τα πολεμικά τους εφόδια θα έφταναν στον ΕΛΑΣ, όπως συνέβη ένα χρόνο νωρίτερα: ο ΕΛΑΣ εξοπλίστηκε “σαν αστακός” με τα όπλα των Ιταλικών στρατευμάτων, όταν η Ιταλία συνθηκολόγησε. Μια επανάληψη το φθινόπωρο του 1944, με Γερμανικά όπλα αυτή τη φορά, θα ισοδυναμούσε με καταστροφή των σχεδίων του Τσώρτσιλ για την μεταπολεμική Ελλάδα […]».
Παρόμοια περίπου υποστηρίζει και αναφέρει, ο Σήφης Μανουσογιαννάκης Αντιναύαρχος Π.Ν. ε.α. σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Ελληνικού Ινστιτούτου Ναυτικής Ιστορίας (ΕΛ.Ι.Ν.ΙΣ.). Σημειώνει: «[…] Η Αγγλία φοβάται μήπως η Ελλάδα διολισθήσει μεταπολεμικά σε κομμουνιστική επιρροή, κατάσταση, που θα απειλούσε τα ζωτικά της συμφέροντα. […] Γράφει ο ταξίαρχος Έντυ Μάερς στο έργο του “Ελληνική Περιπλοκή” ότι σύμφωνα με τις πολιτικές οδηγίες που έλαβε τον Απρίλιο του 1943: “Ο Βασιλεύς της Ελλάδος Γεώργιος είναι και θα εξακολουθήσει να θεωρείται ο νόμιμος Ανώτατος Άρχων του Ελληνικού Κράτους μέχρι της στιγμής κατά την οποίαν το Ελληνικό Σύνταγμα τυχόν θα τροποποιείτο ως αποτέλεσμα της ελευθέρας εκφράσεως της θελήσεως του Ελληνικού λαού υπό συνθήκες ηρεμίας. Η Βρετανική Κυβέρνηση οφείλει προφανώς στον Βασιλέα της Ελλάδος μεγάλη ευγνωμοσύνη διότι παρέμεινε σταθερά πιστός Σύμμαχος ιδίως κατά το 1941 οπότε αν η Ελλάς συνθηκολογούσε θα απέφευγε την κατάληψη της μικράς χώρας της από τας Γερμανικάς ορδάς”. Οι πολεμικές ενέργειες των Άγγλων συντονίζονταν από ένα πολυσύνθετο πλέγμα υπηρεσιών και ήταν – το Υπουργείο Αμύνης, το Υπουργείο Εξωτερικών, η Υπηρεσία Ειδικών Επιχειρήσεων (SΟΕ) οι αρχηγοί του Επιτελείου και οι υφιστάμενοι τους. Πολλές φορές διαπιστώθηκαν ασυμφωνίες μεταξύ των φορέων αυτών που αφορούσαν μόνο σε θέματα τακτικής. Δεν παρεξέκλιναν όμως από τον στρατηγικό στόχο. […] Στην Κρήτη τα στρατεύματα κατοχής συγκεντρώθηκαν στα Χανιά με σημεία αναχωρήσεως την Σούδα και το αεροδρόμιο του Μάλεμε. Η αναχώρηση τους γινόταν αεροπορικώς αλλά και με καΐκια και πλοία… Ξαφνικά και ενώ είχαν φύγει οι 50.000 από τις 67.000 χιλ. Γερμανοϊταλών της Κρήτης η φυγή διακόπηκε γιατί τα Γερμανικά αεροπλάνα καταστράφηκαν από τους Άγγλους στα αεροδρόμια της ηπειρωτικής Ελλάδας. Οι απομείναντες περί τις 17.000 (11.800 Γερμανοί και 4.700 Ιταλοί) υπό τον Υποστράτηγο Μπέντακ (Hans Georg Benthack) αναπτύχθηκαν στην παραλιακή λωρίδα που είχε μήκος 65 χιλ. από Γιωργιούπολη μέχρι Πλακάλωνα Κισάμου και βάθος 16χιλ. προς νότο. Την λωρίδα αυτή ονόμασαν ΟΧΥΡΑ ΘΕΣΗ ΚΡΗΤΗΣ. […] Στην απελευθερωμένη Κρήτη, (εκτός της ΟΧΥΡΑΣ ΘΕΣΗΣ ΚΡΗΤΗΣ) ο Υποστράτηγος Γ. Φουντουλάκης τον οποίο διόρισε ο Πλαστήρας με την ανάληψη της πρωθυπουργίας του στις αρχές του Γενάρη 1945 σύστησε την Στρατιωτική Διοίκηση Κρήτης αλλά ως τέτοια δεν την αναγνώρισαν ούτε οι Άγγλοι ούτε το κράτος της Αθήνας. Δεν αντέδρασαν απλά την αγνόησαν. […]».
Στις 8 του Μάη 1945 η Γερμανία παραδόθηκε άνευ όρων στους Συμμάχους. O Μπέντακ έλαβε εντολή να παραδοθεί στους Άγγλους. Στις 9 Μάη 1945 το βράδυ στη βίλα ΑΡΙΑΔΝΗ της Κνωσού υπογράφηκε το έγγραφο της τοπικής παράδοσης σε εφαρμογή της γενικής άνευ όρων παράδοσης της Γερμανίας που υπογράφηκε στο Βερολίνο την προηγούμενη μέρα (8.5.1945) από τις ηγεσίες των συμμαχικών στρατών και της Γερμανίας. Αφοπλίστηκαν όμως αργότερα στις 23 Μαΐου 1945 όταν έφτασε στην Κρήτη το σύνταγμα των Άγγλων HAMPSHIRE.
Και ο αντιναύαρχος Μανουσογιαννάκης συνεχίζει: «[…] Με την ιδιότητα του Στρατιωτικού Διοικητή Κρήτης ο Υποστράτηγος Γ. Φουντουλάκης ζήτησε από την κυβέρνηση του Π. Βούλγαρη και το Ελληνικό Γ.Ε.Σ. οδηγίες για τη συνθηκολόγηση της Γερμανοϊταλικής Φρουράς της ΟΧΥΡΑΣ ΘΕΣΗΣ ΚΡΗΤΗΣ. Πήρε εξουσιοδότηση από τον πρωθυπουργό και υπουργό Στρατιωτικών να συνυπογράψει με τον Άγγλο ταξίαρχο Κρήτης. Το κείμενο που έδωσαν οι Άγγλοι στους Έλληνες και που οι τελευταίοι πίστεψαν ότι είναι αυτό που υπέγραψαν ο Μπέντακ, ο Κίρκμαν και ο Φουντουλάκης, είναι το ακόλουθο: (Γ.Κάββος)
Ο δημοσιογράφος και ιστορικός Βάσος Π. Μαθιόπουλος, κατέγραψε την παρακάτω συνέντευξη (την οποία είχε δημοσιεύσει στο «ΒΗΜΑ» στα 1976 και συμπεριέλαβε στο βιβλίο του «Ο Δεκέμβριος του 1944») που του έδωσε ο Άλμπερτ Σπέερ υπουργός της Πολεμικής και Βιομηχανικής Παραγωγής του Χίτλερ και μια από τις πιο αξιόπιστες πηγές της «αντίπερα όχθης»:
«Ερώτηση: Υπάρχει κανένα γεγονός που αφορά την Ελλάδα, άσχετα από τη βαλκανική εκστρατεία, το οποίο κατά την αντίληψή σας, υπήρξε ιστορικά αξιοσημείωτο κατά τη διάρκεια του πολέμου;
Σπέερ: Είμαι αυτήκοος μάρτυς ενός γεγονότος που μας είχε προκαλέσει πολύ μεγάλη εντύπωση το φθινόπωρο του 1944. Θυμάμαι συγκεκριμένα, ότι ο στρατηγός Γιοντλ, ο αρχηγός του γερμανικού επιτελείου, ήρθε μια μέρα και με βρήκε και μου ανέφερε ότι επήλθε μια συμφωνία σε υψηλό επίπεδο μεταξύ Αγγλίας και Γερμανίας, που αφορούσε την Ελλάδα. Η συμφωνία αυτή πρωτοφανής μέχρι τότε, και όπως γνωρίζω μοναδική σ΄ όλο το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αφορούσε, όπως μου είπε ο Γιοντλ τουλάχιστον, την εκκένωση απ΄ τα γερμανικά στρατεύματα της Ελλάδας, χωρίς βρετανική ενόχληση. Η πληροφορία για το περίεργο αυτό «Τζέντλεμεν αγκρίμεντ» μεταξύ Λονδίνου και Βερολίνου, προκάλεσε σε όλους, όσους την έμαθαν, κατάπληξη. Και πράγματι οι Άγγλοι την τήρησαν. Τα γερμανικά πολεμικά και μεταγωγικά, έμφορτα με στρατό απ΄ τα ελληνικά νησιά πέρασαν το φθινόπωρο του 1944 ανενόχλητα μπροστά στα μάτια των Βρετανών κι ανάμεσα από τα βρετανικά υποβρύχια στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο. Δυό Άγγλοι ιστορικοί, που έμαθαν ότι γνώριζα την πληροφορία αυτή, μου έγραψαν μεταπολεμικά και μου ζήτησαν συγκεκριμένες πληροφορίες. Μου ανέφεραν, ότι από τα βρετανικά αρχεία δεν μπόρεσαν να διασταυρώσουν την πληροφορία αυτή. Θα ήθελα να προσθέσω, ότι τη συμφωνία αυτή γνώριζε και ο Όβεν όπως προκύπτει από το βιβλίο του. (Ο φον Όβεν που ήταν διευθυντής Τύπου του υπουργείου Προπαγάνδας, αναφέρει σε βιβλίο του που έγραψε μετά τον πόλεμο, ότι ο Γκαίμπελς είχε μετάσχει ο ίδιος στις διαπραγματεύσεις για τη σύναψη της συμφωνίας αυτής. Επίσης γράφει υπό μορφή ημερολογίου στο βιβλίο του, ότι ο Γκαίμπελς του διηγήθηκε την υπόθεση χωρίς να του πει το λόγο για τον οποίο ο Χίτλερ δέχτηκε σ΄ αυτή την περίπτωση να συνεννοηθεί με την Αγγλία). Το τίμημα της συμφωνίας, κατά τη δική μου γνώμη, ήταν να παραχωρηθεί η Θεσσαλονίκη από τους Γερμανούς στους Άγγλους, να μπορέσουν να την καταλάβουν αμαχητί και μ΄ αυτό τον τρόπο η Ελλάδα να περιέλθει στο δυτικό στρατόπεδο. Και βέβαια ο Χίτλερ θα διατηρούσε ανέπαφες τις δυνάμεις του που κατείχαν τον ελληνικό χώρο. Ο Χίτλερ, όπως θυμάμαι, απαγόρευσε ρητά να επαναληφθεί ανάλογη συμφωνία. Θα μπορούσε βέβαια να είχε συμβεί και σ΄ άλλες περιπτώσεις, κι αυτό θα ήταν καλό, αλλά δυστυχώς δεν επαναλήφθηκε.
Ερώτηση: Ο ίδιος ο Χίτλερ συμφώνησε να γίνει η συμφωνία αυτή με την Αγγλία; Σε ποιο επίπεδο έγινε αυτή η μυστική διαπραγμάτευση, που και ποιος είχε την πρωτο-βουλία γι΄ αυτήν;
Σπέερ: Νομίζω, ότι η συμφωνία πρέπει να έκλεισε στη Λισαβώνα και το ποιος είχε την πρωτοβουλία πρώτος δεν ξέρω, αλλά πιστεύω, ότι δεν έγινε σε διπλωματικό επί-πεδο αλλά πολύ ψηλότερο, ακριβώς για να μη υπάρξουν ακριτομυθίες. Οι Άγγλοι βέβαια δεν το δημοσιεύουν τώρα και αντιλαμβάνομαι το λόγο. Η συμφωνία αυτή, που έκαναν με τον Χίτλερ ήταν βέβαια αντίθετη προς τα συμφέροντα των τότε συμμάχων τους. Και ως προς αυτό το σημείο, διατηρούν τα αρχεία τους απόρρητα. Ο Χίτλερ, όπως θυμάμαι, είχε συμφωνήσει πριν αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις να γίνει η Συμφωνία αυτή».
Η τακτική αυτή των Άγγλων δεν δημιούργησε προβλήματα μόνο στους Σοβιετικούς και τους παρτιζάνους του Τίτο, αλλά ο Τσόρτσιλ θυσίασε και άνδρες δικούς του που σκοτώθηκαν σε μάχες με τους Γερμανούς, που γλύτωσαν. Χωρίς τη συμφωνία της Λισαβώνας ένας μεγάλος αριθμός των Γερμανών θα είχαν συλληφθεί. Αλλά το ζητούμενο για τον Τσόρτσιλ ήταν να εξασφαλίσει με κάθε θυσία τον έλεγχο τής Ελλάδας. Για τον σκοπό αυτό έπρεπε να ξεμπερδεύει με τον ΕΛΑΣ και όχι να φθείρεται σε συγκρούσεις με τους Γερμανούς. Πέρα από την απαράδεκτη συμφωνία με τον εχθρό, χρησιμοποίησε και τα προδοτικά Τάγματα Ασφαλείας.
Ο Ριζοσπάστης σε σχετικό αφιέρωμα στις 30-10-96, σελ. 10, επισημαίνει: «[…] Αξίζει ν’ αναρωτηθούμε ποιους λόγους είχε ο Τσώρτσιλ να προχωρήσει σ’ αυτήν. Ο πρώτος λόγος που αναδεικνύεται είναι η ανάγκη αποτροπής εξοπλισμού του ΕΛΑΣ με βαρύ Γερμανικό οπλισμό: οι Άγγλοι μπορούσαν να χτυπήσουν σκληρά τους αποχωρούντες Γερμανούς, από τον αέρα, αλλά ο επίγειος έλεγχος των λαφύρων θα ήταν καθαρά υπόθεση του ΕΛΑΣ. Ακόμα, χωρίς τη συμφωνία, δεν θα ήταν δυνατή η αποχώρηση των Γερμανών από τα νησιά μέσ’ από τη θάλασσα (δεν θα ξεκινούσαν καν) και αργά ή γρήγορα όλα τα πολεμικά τους εφόδια θα έφταναν στον ΕΛΑΣ, όπως συνέβη ένα χρόνο νωρίτερα: ο ΕΛΑΣ εξοπλίστηκε “σαν αστακός” με τα όπλα των Ιταλικών στρατευμάτων, όταν η Ιταλία συνθηκολόγησε. Μια επανάληψη το φθινόπωρο του 1944, με Γερμανικά όπλα αυτή τη φορά, θα ισοδυναμούσε με καταστροφή των σχεδίων του Τσώρτσιλ για την μεταπολεμική Ελλάδα […]».
Παρόμοια περίπου υποστηρίζει και αναφέρει, ο Σήφης Μανουσογιαννάκης Αντιναύαρχος Π.Ν. ε.α. σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Ελληνικού Ινστιτούτου Ναυτικής Ιστορίας (ΕΛ.Ι.Ν.ΙΣ.). Σημειώνει: «[…] Η Αγγλία φοβάται μήπως η Ελλάδα διολισθήσει μεταπολεμικά σε κομμουνιστική επιρροή, κατάσταση, που θα απειλούσε τα ζωτικά της συμφέροντα. […] Γράφει ο ταξίαρχος Έντυ Μάερς στο έργο του “Ελληνική Περιπλοκή” ότι σύμφωνα με τις πολιτικές οδηγίες που έλαβε τον Απρίλιο του 1943: “Ο Βασιλεύς της Ελλάδος Γεώργιος είναι και θα εξακολουθήσει να θεωρείται ο νόμιμος Ανώτατος Άρχων του Ελληνικού Κράτους μέχρι της στιγμής κατά την οποίαν το Ελληνικό Σύνταγμα τυχόν θα τροποποιείτο ως αποτέλεσμα της ελευθέρας εκφράσεως της θελήσεως του Ελληνικού λαού υπό συνθήκες ηρεμίας. Η Βρετανική Κυβέρνηση οφείλει προφανώς στον Βασιλέα της Ελλάδος μεγάλη ευγνωμοσύνη διότι παρέμεινε σταθερά πιστός Σύμμαχος ιδίως κατά το 1941 οπότε αν η Ελλάς συνθηκολογούσε θα απέφευγε την κατάληψη της μικράς χώρας της από τας Γερμανικάς ορδάς”. Οι πολεμικές ενέργειες των Άγγλων συντονίζονταν από ένα πολυσύνθετο πλέγμα υπηρεσιών και ήταν – το Υπουργείο Αμύνης, το Υπουργείο Εξωτερικών, η Υπηρεσία Ειδικών Επιχειρήσεων (SΟΕ) οι αρχηγοί του Επιτελείου και οι υφιστάμενοι τους. Πολλές φορές διαπιστώθηκαν ασυμφωνίες μεταξύ των φορέων αυτών που αφορούσαν μόνο σε θέματα τακτικής. Δεν παρεξέκλιναν όμως από τον στρατηγικό στόχο. […] Στην Κρήτη τα στρατεύματα κατοχής συγκεντρώθηκαν στα Χανιά με σημεία αναχωρήσεως την Σούδα και το αεροδρόμιο του Μάλεμε. Η αναχώρηση τους γινόταν αεροπορικώς αλλά και με καΐκια και πλοία… Ξαφνικά και ενώ είχαν φύγει οι 50.000 από τις 67.000 χιλ. Γερμανοϊταλών της Κρήτης η φυγή διακόπηκε γιατί τα Γερμανικά αεροπλάνα καταστράφηκαν από τους Άγγλους στα αεροδρόμια της ηπειρωτικής Ελλάδας. Οι απομείναντες περί τις 17.000 (11.800 Γερμανοί και 4.700 Ιταλοί) υπό τον Υποστράτηγο Μπέντακ (Hans Georg Benthack) αναπτύχθηκαν στην παραλιακή λωρίδα που είχε μήκος 65 χιλ. από Γιωργιούπολη μέχρι Πλακάλωνα Κισάμου και βάθος 16χιλ. προς νότο. Την λωρίδα αυτή ονόμασαν ΟΧΥΡΑ ΘΕΣΗ ΚΡΗΤΗΣ. […] Στην απελευθερωμένη Κρήτη, (εκτός της ΟΧΥΡΑΣ ΘΕΣΗΣ ΚΡΗΤΗΣ) ο Υποστράτηγος Γ. Φουντουλάκης τον οποίο διόρισε ο Πλαστήρας με την ανάληψη της πρωθυπουργίας του στις αρχές του Γενάρη 1945 σύστησε την Στρατιωτική Διοίκηση Κρήτης αλλά ως τέτοια δεν την αναγνώρισαν ούτε οι Άγγλοι ούτε το κράτος της Αθήνας. Δεν αντέδρασαν απλά την αγνόησαν. […]».
Στις 8 του Μάη 1945 η Γερμανία παραδόθηκε άνευ όρων στους Συμμάχους. O Μπέντακ έλαβε εντολή να παραδοθεί στους Άγγλους. Στις 9 Μάη 1945 το βράδυ στη βίλα ΑΡΙΑΔΝΗ της Κνωσού υπογράφηκε το έγγραφο της τοπικής παράδοσης σε εφαρμογή της γενικής άνευ όρων παράδοσης της Γερμανίας που υπογράφηκε στο Βερολίνο την προηγούμενη μέρα (8.5.1945) από τις ηγεσίες των συμμαχικών στρατών και της Γερμανίας. Αφοπλίστηκαν όμως αργότερα στις 23 Μαΐου 1945 όταν έφτασε στην Κρήτη το σύνταγμα των Άγγλων HAMPSHIRE.
Και ο αντιναύαρχος Μανουσογιαννάκης συνεχίζει: «[…] Με την ιδιότητα του Στρατιωτικού Διοικητή Κρήτης ο Υποστράτηγος Γ. Φουντουλάκης ζήτησε από την κυβέρνηση του Π. Βούλγαρη και το Ελληνικό Γ.Ε.Σ. οδηγίες για τη συνθηκολόγηση της Γερμανοϊταλικής Φρουράς της ΟΧΥΡΑΣ ΘΕΣΗΣ ΚΡΗΤΗΣ. Πήρε εξουσιοδότηση από τον πρωθυπουργό και υπουργό Στρατιωτικών να συνυπογράψει με τον Άγγλο ταξίαρχο Κρήτης. Το κείμενο που έδωσαν οι Άγγλοι στους Έλληνες και που οι τελευταίοι πίστεψαν ότι είναι αυτό που υπέγραψαν ο Μπέντακ, ο Κίρκμαν και ο Φουντουλάκης, είναι το ακόλουθο: (Γ.Κάββος)
https://www.haniotika-nea.gr/symfonia-tis-knoso
