Γράφω, άρα υπάρχω

[ΓΑΛΗ]

Ποια ή διαφορά (για σένα) στον πεζό και τον ποιητικό λόγο;

Μια βασική διαφοροποίηση (κατά τη γνώμη μου) είναι αυτή.

Οι προτάσεις στον πεζό λόγο αρχίζουν με κεφαλαίο και τελειώνουν με τελεία.
Στον ποιητικό λόγο, ο κάθε στίχος διατηρεί μια δική του αυτονομία (χωρίς να είναι απαραίτητη η παρέμβαση κεφαλαίων και τελείας). Μπορεί να είναι συνέχεια του προηγούμενου στίχου, μπορεί μια σκέψη που παρεμβάλλεται, κάτι σαν βότσαλο στη λίμνη.

Η ομοιοκαταληξία, το μέτρο κλπ (συνδυασμένα ή μη) είναι αυτά που προσδίδουν στην ποίηση το αισθητικό της περίβλημα αλλά η ουσία της δεν είναι αυτό.

[hellegennes]

Ενδιαφέροντα πολύ όλα αυτά.
Τελικά μεγάλο μέρος των διαφωνιών μας καταλήγει να είναι ζήτημα ορισμών παρά κάτι άλλο.

Για το ότι η ποίηση δεν είναι μεταφράσιμη, προφανώς συμφωνώ. Για το τονισμένο όχι και φυσικά το έγραψες ξέροντας ότι διαφωνώ αφού το έχουμε ξανασυζητήσει εκτενώς 2-3 φορές.

Θα επιμείνω όμως σε κάτι για να δω αν λέμε το ίδιο πράγμα. Όταν λες ότι το ποίημα έχει ρυθμό, μιλάς για συγκεκριμένη οργάνωση του χρόνου, που πρέπει να τηρηθεί κατά την απαγγελία (σαν το παράδειγμα του Σολωμού που ανέφερα πριν) ή για κάτι πιο χαλαρό;

Διευκρίνισα με αστερίσκο ότι η πρόσβαση αφορά την πληροφορία. Η μουσική είναι μουσική, ό,τι μουσική κι αν είναι, την ακούς. Την ποίηση δεν μπορείς να την διαβάσεις αν δεν ξέρεις την γλώσσα. Είναι μια σειρά από γράμματα που τα βλέπεις απλώς σαν χαράγματα.

Όταν λέω για ρυθμό μιλάω για ρυθμό, δηλαδή μια σειρά από αλλαγές στην δυναμική της εκφοράς, χωρίς να είναι απαραίτητα ένας σταθερός ρυθμός που επαναλαμβάνεται. Δηλαδή ναι, έχει έναν συγκεκριμένο χρονισμό ανάγνωσης, αλλά δεν είναι επαναλαμβανόμενο μοτίβο.

[ksk]

Ενδιαφέροντα πολύ όλα αυτά.
Τελικά μεγάλο μέρος των διαφωνιών μας καταλήγει να είναι ζήτημα ορισμών παρά κάτι άλλο.

Για το ότι η ποίηση δεν είναι μεταφράσιμη, προφανώς συμφωνώ. Για το τονισμένο όχι και φυσικά το έγραψες ξέροντας ότι διαφωνώ αφού το έχουμε ξανασυζητήσει εκτενώς 2-3 φορές.

Θα επιμείνω όμως σε κάτι για να δω αν λέμε το ίδιο πράγμα. Όταν λες ότι το ποίημα έχει ρυθμό, μιλάς για συγκεκριμένη οργάνωση του χρόνου, που πρέπει να τηρηθεί κατά την απαγγελία (σαν το παράδειγμα του Σολωμού που ανέφερα πριν) ή για κάτι πιο χαλαρό;

Διευκρίνισα με αστερίσκο ότι η πρόσβαση αφορά την πληροφορία. Η μουσική είναι μουσική, ό,τι μουσική κι αν είναι, την ακούς. Την ποίηση δεν μπορείς να την διαβάσεις αν δεν ξέρεις την γλώσσα. Είναι μια σειρά από γράμματα που τα βλέπεις απλώς σαν χαράγματα.

Όταν λέω για ρυθμό μιλάω για ρυθμό, δηλαδή μια σειρά από αλλαγές στην δυναμική της εκφοράς, χωρίς να είναι απαραίτητα ένας σταθερός ρυθμός που επαναλαμβάνεται. Δηλαδή ναι, έχει έναν συγκεκριμένο χρονισμό ανάγνωσης, αλλά δεν είναι επαναλαμβανόμενο μοτίβο.

Μέσω της ποίησης ο ποιητής απλώνει τα μυχια συναισθήματα του...
Μέσω της μουσικής υπάρχει λύτρωση.

[enaon]

Είναι ψυχεδελικός ο στίχος.
"Tir" και "Yon"

ήμουν σε οκ δρόμο αλλα δεν θα εφτανα ποτέ, μετα λες για τα γρατζουνίσματα του στ, παιδικό νανουρισμα ειναι μπροστα σε αυτο

ωραιος, ευχαριστώ

[ST48410]

Όταν λέω για ρυθμό μιλάω για ρυθμό, δηλαδή μια σειρά από αλλαγές στην δυναμική της εκφοράς, χωρίς να είναι απαραίτητα ένας σταθερός ρυθμός που επαναλαμβάνεται. Δηλαδή ναι, έχει έναν συγκεκριμένο χρονισμό ανάγνωσης, αλλά δεν είναι επαναλαμβανόμενο μοτίβο.

Ωραία. Εδώ λοιπόν μιλάμε για οργάνωση του χρόνου. Δεν είναι απαραίτητο να υπάρχει περιοδικότητα πλέον.

SpoilerShow

αυτό το αλλαγές στην δυναμική της εκφοράς ελπίζω να μην υπονοεί αυτά που μου λέγατε περί δυναμικού τονισμού της Ελληνικής σε άλλα νήματα.
Έτσι όπως το διάβασες αυτό, ξέχασέ το γιατί θα χαλάσουμε και αυτό το νήμα.

Διευκρίνισα με αστερίσκο ότι η πρόσβαση αφορά την πληροφορία. Η μουσική είναι μουσική, ό,τι μουσική κι αν είναι, την ακούς. Την ποίηση δεν μπορείς να την διαβάσεις αν δεν ξέρεις την γλώσσα. Είναι μια σειρά από γράμματα που τα βλέπεις απλώς σαν χαράγματα.

Την ακούς και την μουσική αλλά δεν την καταλαβαίνεις. Δεν καταλαβαίνεις δηλαδή την οργάνωση των δομικών στοιχείων σε μικροενότητες και μεγαλύτερα τμήματα. Δεν αναγνωρίζει το σχήμα. Άρα αυτό που ακούς σου φαίνεται ά-σχημο, τυχαίο.

Και στην ποίηση δεν αρκεί η γνώση της γλώσσας. Πρέπει να είναι κάποιος εξοικειωμένος με διαδικασίες μορφοποίησης στο συγκεκριμένο είδος, αλλιώς τα πράγματα του φαίνονται τυχαία.

Θα σου δώσω τώρα παράδειγμα από το ποίημα ενός φίλου μου. Δεν τον ξέρεις

ο άνθρωπος γυμνός από τα επιτεύγματά του και τις ρίζες του, αφαιρώντας (με τα μόρια "μην" και "αν") τα τέσσερα ζώα που εξημέρωσε πρώτα (ίππος, βόδι, λύκος, γάτα // μίππος, άβουλος, ανίλυκος, αγαλήνειος).

Φαντάσου τώρα να ακούσει κάποιος απαγγελία αυτού του ποιήματος, να μην έχει καν την ορθογραφία να τον βοηθήσεις και να πρέπει να αποκρυπτογραφήσει το παραπάνω. Δεν θα καταλάβαινε ότι το ανίλυκος έχει σχέση με το λύκο, ενώ ακόμα και άνθρωποι που μιλούν άπταιστα τα ελληνικά δεν ξέρουν ότι η γάτα λέγεται και γαλή. Εδώ κάποιος απαιτείται να μιλάει την "γλώσσα" αυτού του τύπου των κατασκευών. Αν δεν, δεν. Θα πάρει απλώς μια γενική ιδέα από την αύρα που αφήνει το ποίημά σου και μέχρι εκεί.

Εννοείται ότι δεν είσαι υποχρεωμένος να εξηγείς όλα τα παραπάνω προκειμένου κάποιος να απολαμβάνει τα ποιήματά σου. Παραδοσιακά αυτό δεν γινόταν ποτέ έτσι. Κάποιος έχει διαβάσει/ακούσει άλλα 1000 τέτοια, ξέρει το ιδίωμα, και χωρίς να κάνει εσκεμμένες αναλύσεις, αναγνωρίζει στοιχεία και λειτουργούν τα σύμβολα. Άλλα πράγματα γίνονται πολύ πιο απλά. Πχ αν κάπου έχεις πολλά ρ, χρ, μπρ, στρ, θα αισθανθεί την τραχύτητα του λόγου. Αλλά για να κατανοήσει την εργασία που έχεις βάλει σε αυτό το ποίημα δεν αρκεί αυτό. Δεν αρκεί να μιλά Ελληνικά. Δεν αρκεί καν να έχει διαβάσει πολύ ποίηση άλλου τύπου στη ζωή του. Θα πρέπει να τον υποψιάσεις, καλή ώρα όπως γίνεται σε αυτό το νήμα.

[sys3x]

Αναβολή.

[enaon]

Φαντάσου τώρα να ακούσει κάποιος απαγγελία αυτού του ποιήματος
Θα πάρει απλώς μια γενική ιδέα από την αύρα που αφήνει το ποίημά

με μουσική υπόκρουση Ξενάκη, δεν θα ξέρεις ποια φλεβα να κόψεις πρώτη.

πλακα κανω

SpoilerShow

και τις δυο μαζι.

[ST48410]

Από ποίηση δεν κατέχω. Αλλά ο sys3x μπορεί να σου πει ότι και στην μουσική γίνονται διάφορα παιχνίδια όπου κρύβεις πχ το όνομα σου μέσα σε μελωδίες ή κάνεις κάποιου είδους συμβολισμούς που θα τους καταλάβουν λίγοι. Και στην ζωγραφική το ίδιο.

Βέβαια εδώ δεν στέκομαι σε αυτό. Δεν έχει τόση σημασία αν θα κρύψεις ένα νόημα ή ένα σύμβολο μέσα σε μία πειραγμένη λέξη. Μεγαλύτερη σημασία έχει το είδος του πειράγματος, ο τρόπος και οι συσχετίσεις που θα καθορίσουν αναφορές με άλλα δομικά στοιχεία του έργου. Ότι δηλαδή μια τέτοια λέξη στον τάδε στίχο γίνεται σημείο αναφοράς για κάτι που θα έρθει αργότερα, κλπ.

Είναι και η ποίηση μια τέχνη του χρόνου και κάθε τι που έρχεται μετά συμπληρώνει την εικόνα αυτού που θα σχηματιστεί ως έργο στο τέλος.

[enaon]

ναι στ μην με παιρνεις σοβαρα, πλακα κανω αληθεια και με θαυμασμό λίγο μαλλον στην υπαρξη δομής που δεν καταλαβαίνω, δεν υπαρχει και λογος να την καταλαβουμε ολοι νομιζω, ο εχθρος του καλου κλπ.

[hellegennes]

Όταν λέω για ρυθμό μιλάω για ρυθμό, δηλαδή μια σειρά από αλλαγές στην δυναμική της εκφοράς, χωρίς να είναι απαραίτητα ένας σταθερός ρυθμός που επαναλαμβάνεται. Δηλαδή ναι, έχει έναν συγκεκριμένο χρονισμό ανάγνωσης, αλλά δεν είναι επαναλαμβανόμενο μοτίβο.

Ωραία. Εδώ λοιπόν μιλάμε για οργάνωση του χρόνου. Δεν είναι απαραίτητο να υπάρχει περιοδικότητα πλέον.

SpoilerShow

αυτό το αλλαγές στην δυναμική της εκφοράς ελπίζω να μην υπονοεί αυτά που μου λέγατε περί δυναμικού τονισμού της Ελληνικής σε άλλα νήματα.
Έτσι όπως το διάβασες αυτό, ξέχασέ το γιατί θα χαλάσουμε και αυτό το νήμα.

Διευκρίνισα με αστερίσκο ότι η πρόσβαση αφορά την πληροφορία. Η μουσική είναι μουσική, ό,τι μουσική κι αν είναι, την ακούς. Την ποίηση δεν μπορείς να την διαβάσεις αν δεν ξέρεις την γλώσσα. Είναι μια σειρά από γράμματα που τα βλέπεις απλώς σαν χαράγματα.

Την ακούς και την μουσική αλλά δεν την καταλαβαίνεις. Δεν καταλαβαίνεις δηλαδή την οργάνωση των δομικών στοιχείων σε μικροενότητες και μεγαλύτερα τμήματα. Δεν αναγνωρίζει το σχήμα. Άρα αυτό που ακούς σου φαίνεται ά-σχημο, τυχαίο.

Και στην ποίηση δεν αρκεί η γνώση της γλώσσας. Πρέπει να είναι κάποιος εξοικειωμένος με διαδικασίες μορφοποίησης στο συγκεκριμένο είδος, αλλιώς τα πράγματα του φαίνονται τυχαία.

Θα σου δώσω τώρα παράδειγμα από το ποίημα ενός φίλου μου. Δεν τον ξέρεις

ο άνθρωπος γυμνός από τα επιτεύγματά του και τις ρίζες του, αφαιρώντας (με τα μόρια "μην" και "αν") τα τέσσερα ζώα που εξημέρωσε πρώτα (ίππος, βόδι, λύκος, γάτα // μίππος, άβουλος, ανίλυκος, αγαλήνειος).

Φαντάσου τώρα να ακούσει κάποιος απαγγελία αυτού του ποιήματος, να μην έχει καν την ορθογραφία να τον βοηθήσεις και να πρέπει να αποκρυπτογραφήσει το παραπάνω. Δεν θα καταλάβαινε ότι το ανίλυκος έχει σχέση με το λύκο, ενώ ακόμα και άνθρωποι που μιλούν άπταιστα τα ελληνικά δεν ξέρουν ότι η γάτα λέγεται και γαλή. Εδώ κάποιος απαιτείται να μιλάει την "γλώσσα" αυτού του τύπου των κατασκευών. Αν δεν, δεν. Θα πάρει απλώς μια γενική ιδέα από την αύρα που αφήνει το ποίημά σου και μέχρι εκεί.

Εννοείται ότι δεν είσαι υποχρεωμένος να εξηγείς όλα τα παραπάνω προκειμένου κάποιος να απολαμβάνει τα ποιήματά σου. Παραδοσιακά αυτό δεν γινόταν ποτέ έτσι. Κάποιος έχει διαβάσει/ακούσει άλλα 1000 τέτοια, ξέρει το ιδίωμα, και χωρίς να κάνει εσκεμμένες αναλύσεις, αναγνωρίζει στοιχεία και λειτουργούν τα σύμβολα. Άλλα πράγματα γίνονται πολύ πιο απλά. Πχ αν κάπου έχεις πολλά ρ, χρ, μπρ, στρ, θα αισθανθεί την τραχύτητα του λόγου. Αλλά για να κατανοήσει την εργασία που έχεις βάλει σε αυτό το ποίημα δεν αρκεί αυτό. Δεν αρκεί να μιλά Ελληνικά. Δεν αρκεί καν να έχει διαβάσει πολύ ποίηση άλλου τύπου στη ζωή του. Θα πρέπει να τον υποψιάσεις, καλή ώρα όπως γίνεται σε αυτό το νήμα.

Συμφωνώ σ' αυτά που λες, αλλά ειδικότερα λέω πως η γνώση της γλώσσας είναι βασική συνθήκη για την κατανόηση, όχι ικανή συνθήκη. Ικανή συνθήκη είναι όλα αυτά που λες, αλλά η βάση είναι να ξέρεις την γλώσσα. Χωρίς την γνώση της γλώσσας, όλα τα υπόλοιπα σού είναι άχρηστα. Δηλαδή ξέρω να διαβάζω πίσω από ένα ποίημα, όπως το αναλύεις σύντομα εδώ. Αλλά αν είναι στα καντονέζικα, ό,τι ξέρω για την ποίηση μού είναι παντελώς άχρηστο. Εκτός κι αν σκοπός της ποίησης είναι ο ήχος της κατά την απαγγελία, αλλά αυτό είναι πολύ ειδικό υποείδος ποίησης.

Αντίστοιχα, δεν διαφωνώ σε αυτά που λες για την οργάνωση της μουσικής, αλλά όπως και να 'χει την βάση για την πρόσβαση την έχουμε όλοι όσοι έχουμε σώα τα ώτα. Πληρούμε δηλαδή την βασική συνθήκη.

[ST48410]

Συμφωνώ σ' αυτά που λες, αλλά ειδικότερα λέω πως η γνώση της γλώσσας είναι βασική συνθήκη για την κατανόηση, όχι ικανή συνθήκη. Ικανή συνθήκη είναι όλα αυτά που λες, αλλά η βάση είναι να ξέρεις την γλώσσα. Χωρίς την γνώση της γλώσσας, όλα τα υπόλοιπα σού είναι άχρηστα. Δηλαδή ξέρω να διαβάζω πίσω από ένα ποίημα, όπως το αναλύεις σύντομα εδώ. Αλλά αν είναι στα καντονέζικα, ό,τι ξέρω για την ποίηση μού είναι παντελώς άχρηστο. Εκτός κι αν σκοπός της ποίησης είναι ο ήχος της κατά την απαγγελία, αλλά αυτό είναι πολύ ειδικό υποείδος ποίησης.

Ναι

Αντίστοιχα, δεν διαφωνώ σε αυτά που λες για την οργάνωση της μουσικής, αλλά όπως και να 'χει την βάση για την πρόσβαση την έχουμε όλοι όσοι έχουμε σώα τα ώτα. Πληρούμε δηλαδή την βασική συνθήκη.

Και ναι και όχι. Προφανώς έχουμε αυτιά που είναι απαραίτητα αλλά το ίδιο θα μπορούσε να πει κάποιος ότι χρειάζεται και για την γλώσσα. Χωρίς αυτιά και μάτια (εκ γενετής) θα μπορούσε κάποιος να μάθει γλώσσα; Όχι. Ωστόσο από μόνα τους δεν συνεπάγονται την γνώση γλώσσας. Ένα παιδί παρατημένο στη ζούγκλα δεν θα γνωρίζει καμία γλώσσα απλά επειδή έχει αυτιά και μάτια.

Το ίδιο παιδί δεν έχει ξαναακούσει μουσική παρά μόνο τους ήχους της φύσης. Δεν θα αντιληφθεί αυτό που ακούμε εσύ κι εγώ όταν πρωτοακούσει μουσική. Γιατί δεν θα γνωρίζει τις συντακτικές δυνατότητες συνδυασμού των ήχων που ακούει ώστε να καταλαβαίνει συνδέσεις/ενότητες ενώ αντιλαμβάνεται μια χαρά τους ήχους. Θα αντιληφθεί εντάσεις; Πιθανόν σε κάποιο βαθμό ανάλογα με το τι συνδέσεις θα κάνει με βάση τις δικές του εμπειρίες. Αλλά δεν φτάνει αυτό για να πεις ότι ακούς μουσική.

Τώρα το τι είναι απαραίτητο δεν θα φανεί τόσο χτυπητά στην καθημερινότητα, διότι η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων έρχονται σε επαφή με δημοφιλή μουσική και είναι επαρκώς εξοικειωμένοι με τον τρόπο που λειτουργούν τα πράγματα αφού αυτή η μουσική "γλώσσα" τους βομβαρδίζει καθημερινά εδώ και αιώνες. Μόνο αν έρθουν σε επαφή με τα κατά enaon γρατζουνίσματα ή με κάποια παραδοσιακή μουσική μακρινού πολιτισμού, αρχίζει να ζορίζει το πράγμα.

Συγνώμη που γίνομαι σχολαστικός. Συνέχισε με τα ποιήματα και ευχαριστούμε που μπαίνεις στον κόπο να εξηγήσεις μερικά σημεία.

[hellegennes]

Και ναι και όχι. Προφανώς έχουμε αυτιά που είναι απαραίτητα αλλά το ίδιο θα μπορούσε να πει κάποιος ότι χρειάζεται και για την γλώσσα. Χωρίς αυτιά και μάτια (εκ γενετής) θα μπορούσε κάποιος να μάθει γλώσσα;

Ξέρω γιατί πρόσθεσες το "εκ γενετής", αλλά η Έλεν Κέλερ ήταν βρέφος όταν έπαθε τύφλωση και κώφωση. Δεν ήξερε ακόμα να μιλάει. Οπότε η απάντηση στο ερώτημά σου είναι «ναι, η γλώσσα είναι ανεξάρτητη από τις αισθήσεις της ακοής και της όρασης». Όχι τελείως ανεξάρτητη, δηλαδή, γιατί χωρίς ακοή και όραση χάνονται ηχητικές λεπτομέρειες και μη ηχητική επικοινωνία (εκφράσεις σώματος και προσώπου), αλλά εν πολλοίς μπορείς να μάθεις την γραπτή γλώσσα χωρίς ακοή και όραση.

Επιπλέον, μιλάμε για δεύτερο επίπεδο πρόσβασης εδώ. Η αδυναμία μου να διαβάσω καντονέζικα σημαίνει ότι δεν έχω καμμιά επαφή με το καντονέζικο ποίημα. Με ένα κομμάτι μουσικής, ό,τι κι αν είναι αυτό, ακούω την σειρά ήχων. Τα υπόλοιπα που λες είναι πίσω από την δεύτερη πόρτα. Στην ποίηση δεν μπορείς να περάσεις ούτε την πρώτη πόρτα χωρίς γνώση της γλώσσας στην οποία γράφτηκε.

Όχι. Ωστόσο από μόνα τους δεν συνεπάγονται την γνώση γλώσσας. Ένα παιδί παρατημένο στη ζούγκλα δεν θα γνωρίζει καμία γλώσσα απλά επειδή έχει αυτιά και μάτια.

Το ίδιο παιδί δεν έχει ξαναακούσει μουσική παρά μόνο τους ήχους της φύσης. Δεν θα αντιληφθεί αυτό που ακούμε εσύ κι εγώ όταν πρωτοακούσει μουσική. Γιατί δεν θα γνωρίζει τις συντακτικές δυνατότητες συνδυασμού των ήχων που ακούει ώστε να καταλαβαίνει συνδέσεις/ενότητες ενώ αντιλαμβάνεται μια χαρά τους ήχους. Θα αντιληφθεί εντάσεις; Πιθανόν σε κάποιο βαθμό ανάλογα με το τι συνδέσεις θα κάνει με βάση τις δικές του εμπειρίες. Αλλά δεν φτάνει αυτό για να πεις ότι ακούς μουσική.

Διαφωνώ. Η μουσική αντίληψη είναι μάλλον έμφυτη στον άνθρωπο. Άλλωστε αν δεν ήταν δεν θα την αναπτύσσαμε ποτέ, γιατί δεν πρόκειται για μια τυχαία εφεύρεση, καταλαβαίνοντας ότι διαφορετικά πράγματα κάνουν διαφορετικό ήχο, επινοήσαμε ένα σύστημα που οι ήχοι οργανώνονται σε στοιχεία και από εκεί προέκυψε η μουσική.

[ΠΑΓΧΡΗΣΤΟΣ]

Ο διάλογος που βλέπω να αναπτύσσεται μου φαίνεται ότι προϋποθέτει ως συντελεσμένη πραγματικότητα ότι έχουμε προ οφθαλμών όντως ποίηση/ποίημα, ενώ αυτό πρώτα πρώτα είναι που πρέπει να ανιχνευθεί/«τεκμηριωθεί».

Το πώς το προσδιορίζει και το «βαφτίζει» ο αυτουργός του δεν δεσμεύει κανέναν βέβαια. Και μόνο το γεγονός ότι ακολούθησαν τόσες «εξηγήσεις»/ «μεταφράσεις» καθιστά πρόδηλο το πόσο προβληματική ποιητικά είναι η εν λόγω κατασκευή/συρραφή/συρροή σημαινόντων, κατά την προσωπική μου πρόσληψη πάντα. Ο χρήστης kappa τα είπε λίγο χοντρά παραπάνω στα επικριτικά σχόλιά του, αλλά επί της ουσίας προσυπογράφω.

Αν ήμουν ακόμη «επαγγελματίας αναγνώστης» σε εκδοτικό οίκο, δεν θα έδινα επ’ ουδενί το «τυπωθήτω».

Καθαρά και ξάστερα.

[enaon]

δεν θα έδινα επ’ ουδενί το «τυπωθήτω».

δίνεις σημασία σε τριχες νομιζω, η αληθεια ειναι οτι οταν διαβασα τι ειναι η ευρετική με επιασε νευρικό γελιο που χρησιμοποιεί αυτη την μεθοδο για να κανει κατι πιο σύνθετο απο οτι ηταν πριν το περάσει μεσα της, αλλα δεν μπορώ να τον πώ φιλόλογο σε αυτό το νημα. Εγω το απόλαυσα, το βαζω στην κατηγορία της μπερδευτικής βεβαια, αλλα είχε ενδιαφέρον.

[sys3x]

Από ποίηση δεν κατέχω. Αλλά ο sys3x μπορεί να σου πει ότι και στην μουσική γίνονται διάφορα παιχνίδια όπου κρύβεις πχ το όνομα σου μέσα σε μελωδίες ή κάνεις κάποιου είδους συμβολισμούς που θα τους καταλάβουν λίγοι. Και στην ζωγραφική το ίδιο.

Βέβαια εδώ δεν στέκομαι σε αυτό. Δεν έχει τόση σημασία αν θα κρύψεις ένα νόημα ή ένα σύμβολο μέσα σε μία πειραγμένη λέξη. Μεγαλύτερη σημασία έχει το είδος του πειράγματος, ο τρόπος και οι συσχετίσεις που θα καθορίσουν αναφορές με άλλα δομικά στοιχεία του έργου. Ότι δηλαδή μια τέτοια λέξη στον τάδε στίχο γίνεται σημείο αναφοράς για κάτι που θα έρθει αργότερα, κλπ.

Είναι και η ποίηση μια τέχνη του χρόνου και κάθε τι που έρχεται μετά συμπληρώνει την εικόνα αυτού που θα σχηματιστεί ως έργο στο τέλος.

Μην τα ρίχνουμε όλα στον Έναν και Μοναδικό Στάθη, Αυτός απλά έδειξε τον δρόμο Του, τον δρόμο του Θεού δηλαδή.