Μακεδονία (Χρονικά)

[Ζαποτέκος]

- Ο πατριάρχης Ιωακείμ Γ΄ καταγόταν απ' το Κρούσοβο.

- Σύμφωνα με τον Γάλλο πρόξενο της Θεσσαλονίκης Λ. Στέεγκ ( 1903 ) το Κρούσοβο είχε 10.000 κατοίκους , απ' τους οποίους τα 2/3 ήταν ελληνίζοντες Βλάχοι. . Σύμφωνα με τον ιστορικό Κωνσταντίνο Βακαλόπουλο το 1903 ζούσαν στο Κρούσοβο 11.000 κάτοικοι απ' τους οποίους τα 2/3 ήταν Έλληνες ( εννοεί μάλλον βλαχόφωνοι ελληνόφρονες ).

- Σύμφωνα με τον Νικόλαο Μέρτζο ο Θεόδωρος Μόδης, θείος του γνωστού Γεωργίου Μόδη, ήταν βλαχόφωνος. Ο Θεόδωρος δολοφονήθηκε στις 2/9/1904 από Βούλγαρους. Για αντίποινα οι Έλληνες τραυμάτισαν τον Βούλγαρο Πετκώφ , μέλος του βουλγαρικού κομιτάτου της περιφέρειας των Πρεσπών.

Η κηδεία του Θεόδωρου Μόδη.

- Ο Μοναστηριώτης Αναστάσιος Βαφειάδης σχημάτισε το 1866 εθελοντικό σώμα στην Αθήνα και πολέμησε στην Κρήτη. Έχασε την ζωή του κατά την μάχη του Βαφέ.


- Ο δεσπότης Γρεβενών και μακεδονομάχος Αιμιλιανός ήταν Μικρασιάτης. Καταγόταν απ' το Ικόνιο της Μ. Ασίας. Δολοφονήθηκε την 1/10/1911 μαζί με τον διάκο του και τον αγωγιάτη του από βουλγαρόφρονες και ρουμανίζοντες κοντά στο χωριό Γκρεντάδες ( τώρα Αιμιλιανός ), αφού πρώτα λειτούργησε στο χωριό Σνίχοβο ( τώρα Δεσπότης ).

Αντιμετώπισε την βουλγαρική και ρουμανική προπαγάνδα. Έγραφε σε γράμματά του :
Η κατάστασις εδώ επάνω έγινε ανυπόφορος πλέον. Το κομιτάτον , αι αδικίαι , αι αυθαιρεσίαι χορεύουν ολόγυρά μου. Εις την Κρανιάν εις Ρουμάνος ήρπασε το σχολείον μας και από τα παιδιά μας άλλα προσηλύτισε και άλλα τα έδιωξε. Τώρα αμφιβάλλω αν θα μου επιτρέπουν να περιοδεύω. Οι μουχτάρηδες υπεβλήθησαν εις ανάκρισιν περί του τι έκαμεν ο δεσπότης και τι έλεγεν εις τα χωρία. Βλέπετε , οι διεστραμμένοι ζητούν να με ενοχοποιήσουν παντί τρόπω και ακόμη να εκρουμανίσουν τα βλαχοχώρια. Από στιγμής εις στιγμής δεν γνωρίζω τι θα συμβή. (...) Ημείς όμως δεν είναι δυνατόν να σταθώμεν με εσταυρωμένας τας χείρας.


Ο ποιητής Γεώργιος Σουρής για τον μαρτυρικό ιεράρχη .

Τὸν ἔσφαξαν τῶν Γρεβενῶν τὸν ἄφοβο Δεσπότη,
τὸν ἔσφαξαν τὸν ἄξιο τοῦ γένους στρατιώτη·
θρήνησε σκλάβα, θρήνησε κι ἄλλη μεγάλη μίτρα,
ποῦ τὴν αἱματοκύλισαν τῆς ‘λευθεριᾶς τὰ φύτρα.
Τυλίξου πάλι, δύστυχη, μὲ μάτια βουρκωμένα σὲ ῥάσα ‘ ματωμένα.
Βλέπεις τὴν ἄτιμη σφαγὴ κι’ ἐκδίκησί μου μόνη,
μένουν καμπόσα δάκρυα καὶ βογγητὰ καὶ πόνοι.
Καὶ τὄχεις γιὰ παρηγοριὰ στὴν μαύρη τὴν ὀρφάνια,
νὰ πλέκῃς μὲ τἀγκάθια σου μαρτυρικὰ στεφάνια.
Κι ἄν ἕνας εἶναι σήμερα μ’ ἄλλων καιρῶν αἰσθήματα,
ποῦ νὰ πονῇ τοὺς μάρτυρας, τῶν ἰδεῶν τὰ θύματα,
ἐκεῖνος ἄς τρανολαλῇ ‘στὰ δάκρυα πνιγμένος:
Κατάρα σ’ ὅσους ἔκαναν νὰ σφάζεται τὸ γένος.

Από τους πολλούς επιμνημόσυνους λόγους που εκφωνήθηκαν ξεχωρίζει ο λόγος φίλου του Χρυσοστόμου : «Όταν αρχιερείς καίωσιν εαυτούς ως λαμπάδας ενώπιον του ειδώλου της πατρίδος, ο δε μαρτυρικός θάνατός των γίνεται ζωής και δόξης υπόθεσις και θεμέλιον αγιωτέρου βίου, το μνημόσυνόν των δεν εναρμονίζεται με δάκρυα και θλίψιν, αλλά με υπερηφάνειαν και αγαλλίασιν. Ημίν εξ όλων εχαρίσθη όχι μόνον το εις Χριστόν ορθώς πιστεύειν, αλλά και το υπέρ Αυτού αγογγύστως πάσχειν, γενναίως μαρτυρείν και ενδόξως θνήσκειν». Ο Χρυσόστομος Σμύρνης θα μαρτυρήσει λίγα χρόνια αργότερα από τους Τούρκους, το 1922 στη Σμύρνη.

- Ο μητροπολίτης Πελαγονίας Ιωακείμ Φορόπουλος ( Χίος 1859 - Πόλη 1909 ) σπούδασε στην Οξφόρδη της Αγγλίας και στις Λειψία και Ιέννα της Γερμανίας. Το 1901 έγινε μητροπολίτης Μελενίκου και το 1903 Πελαγονίας. Σύμφωνα με τα Απομνημονεύματα του μακεδονομάχου Γ. Δικώνυμου Μακρή, ο κομιτατζής Ναούμ επιχείρησε να δολοφονήσει τον μητροπολίτη μέσα στην εκκλησία στο χωριό Δράγοσι. Δεν τα κατάφερε , αλλά έπεσε νεκρός ο σωματοφύλακάς του και τραυματίστηκε ο αμαξάς του που προσπάθησαν να τον προστατεύσουν. Το Ναούμ και 4 από τους άνδρες του κυνήγησαν ο τουρκικός στρατός της Βελούσανης και οι χωρικοί και τους σκότωσαν. Η φιλελληνική και αντι-βουλγαρική δράση του Ιωακείμ είχε σαν αποτέλεσμα να τον ανακαλέσουν οι Τούρκοι στην Πόλη , αφού τον υποψιάζονταν ως αρχηγό επαναστατικής ομάδας.

Έλεγε : Οι φόνοι δεν αραιώνουν τα έθνη ... Τους Έλληνες δεν τους φοβίζουν οι δολοφονικές απόπειρες ούτε τους χαλαρώνουν το αίσθημα της φιλοπατρίας οι πιέσεις κι οι φυλετικές ραδιουργίες ... Αντίθετα , κάθε φόνος πληθαίνει το μαρτυρολόγιο των σύγχρονων αγίων ...


πηγή πληροφοριών : Αλησμόνητες Πατρίδες του Ελληνισμού , τόμος 6

[Ζαποτέκος]

- Ο Χαλκιδικιώτης ιατρός Θεοχάρης Γερογιάννης και ο αδελφός του ταγματάρχης Μαυροειδής Γερογιάννης ίδρυσαν στην Αθήνα τον Κεντρικό Μακεδονικό Σύλλογο . Στις 17/4/1903 ο Θεοχάρης Γερογιάννης και ο γραμματεύς του Συλλόγου Στεφ. Μανδρινός ( απ' την Κλεισούρα της Καστοριάς ) παρέδωσαν υπόμνημα του Κεντρικού Μακεδονικού Συλλόγου προς τους εν Αθήναις πρεσβευτάς των Μεγάλων Δυνάμεων. Εκεί μεταξύ άλλων έγραφαν :

Ο εν Αθήναις Κεντρικός Μακεδονικός Σύλλογος , αποτελούμενος υπό μελών καταγομένων εκ πασών των επαρχιών της Μακεδονίας , χώρας ανέκαθεν ελληνικής , δηλοί ενώπιον του πολιτισμένου κόσμου ότι ουδέποτε οι Μακεδόνες θέλουσι ανεχθή , όπως η πατρίς αυτών , λόγω των λαλουμένων εις τινα μέρη αυτής ποικίλων γλωσσικών κραμάτων , διασπασθή. Διότι η γλωσσική διαφορά δεν αποδεικνύει και διαφοράν καταγωγής. (... ) Οι Μακεδόνες , ένεκα της ελληνικής αυτών καταγωγής (...) είναι πάντη διάφοροι των προθέσεων των εν Βουλγαρία ληστρικών συλλόγων ...

- Ο Αλέξανδρος Σβώλος ήταν Βλάχος. Γεννήθηκε στο Κρούσοβο . Σύμφωνα με τον ίδιο ήταν ηπειρώτικης καταγωγής. Ο πατέρας του καταγόταν απ' την Νικολίτσα της Ηπείρου και η μάνα του απ' την Μοσχόπολη. βλ. εφημερίδα Η ΜΑΧΗ 5/5/1947
Το 1920 , υφηγητής τότε της Νομικής Σχολής , προλόγισε το βιβλίο "Μακεδονικές Ιστορίες" του Γ. Μόδη ( επίσης Βλάχου ). Έγραφε :

... O αναγνώστης [ του βιβλίου ] , όταν κατάγεται από την Παλαιά Ελλάδα , πρέπει να μεταφερθή αρκετά μακριά απ' τον αστικό τύπο του ελευθέρου Έλληνος , για να νοιώση τους σλαβοφώνους ή βλαχοφώνους ή κι ελληνοφώνους μακεδονικούς τύπους της Νέας Ελλάδος. Ιδίως πρέπει να προσέξη να μη συγχύση ποτέ γλώσσα κι εθνική συνείδηση στον Μακεδονικό Λαό, ο οποίος κι όταν ακόμη δεν μπορούσε να προφέρη την λέξην "Έλλην" , εσφάζετο με δάκρυα χαράς για την Ελληνική ιδέα.


πηγή : Αλησμόνητες Πατρίδες του Ελληνισμού , τόμος 6

[Ζαποτέκος]

Μάχες του Μακεδονικού Αγώνα

Οκτώβριος 1902 : Ο Βαγγέλης Στρεμπενιώτης και ο ( Ολύμπιος ) Γεώργιος Καραλίβανος νικούν το βουλγαρικό σώμα του Γιαγκώφ.

Μάρτιος 1903. Μάχη στο Στρέμπενο : Ο Βαγγέλης Στρεμπενιώτης αποκρούει βουλγαρική επίθεση που δέχτηκε το χωριό του Στρέμπενο/Ασπρόγεια.

Ιούνιος 1903. Μάχη στη Νεγόβανη ( Φλάμπουρο ): Οι Βαγγέλης Στρεμπενιώτης , Ευθύμιος Καούδης , Γεώργιος Δικώνυμος Μακρής , Γεώργιος Περάκης ( Πέρο ) και Λαμπρινός Βρανάς νικούν βουλγαρικό σώμα του βοεβόδα Αλέξη.

Ιούλιος 1903. Μάχη στο Τσάτσαρι της Κλεισούρας : Ο Bαγγέλης Στρεμπενιώτης νικά βουλγαρικό σώμα.

18/9/1904. Μάχη της Όστιμας ( Τρίγωνο ) : Οι Κρητικοί του Καούδη χτυπούν τους Βούλγαρους του Μήτρου Βλάχου. Οι Βούλγαροι είχαν 5 νεκρούς.

12/11/1904. Επίθεση στο Ζέλενιτς ( Σκλήθρο ) :Οι Κρητικοί ( ανθυπολοχαγός Γεώργιος Κατεχάκης - Ρούβας , Παύλος Γύπαρης , Καούδης , Καραβίτης, Κλειδής , Καλογεράκης ) σφαγιάζουν εξαρχικούς και κομιτατζήδες. Οι βουλγαρόφρονες τρομοκρατούνται . Οι Μεγάλες Δυνάμεις διαμαρτύρονται στους Τούρκους. Το Μακεδονικό Κομιτάτο Αθηνών στέλνει πάλι οδηγίες στα σώματα να αποφεύγουν τις ακρότητες και τις αντεκδικητικές ενέργειες.

τέλη Νοεμβρίου 1904. Μάχη στο Ζέλοβο ( Ανταρτικό ) : Οι Έλληνες νικούν τους Βουλγάρους.

25/3/1905. Επίθεση στη Ζαγορίτσανη ( Βασιλειάδα ) : Οι Δούκας ( Μάλλιος ) , Βάρδας , Γύπαρης , Καραβίτης , Καούδης , Μακρής , Νικολούδης και Σκαλίδης αιφνιδιάζουν τους Βουλγάρους. Οι εξαρχικοί είχαν πολλές απώλειες. Οι Ευρωπαίοι διπλωμάτες θορυβήθηκαν. Οι Τούρκοι αποφασίζουν να δράσουν και χτυπούν τα σώματα των Αρ. Μαργαρίτη και καπετάν Γαλλιανού. Το Μακεδονικό Κομιτάτο έστειλε αυστηρότατες εντολές στον Βάρδα για αναστολή κάθε επιχείρησης μέχρι να κατευναστεί η οργή των Ευρωπαίων προξένων και της Πύλης.

17/4/1905. Μάχη της Μπελκαμένης ( Δροσοπηγής ) : Τουρκική νίκη. Αιχμαλωτίζεται ο υπολοχαγός Νικόστρατος Καλομενόπουλος ( Νίδας ) , ενώ ο υπαρχηγός του Χρήστος Τσολακόπουλος ( Ρέμπελος ) ξεφεύγει τραυματισμένος.

22/4/1905. Μάχη στο Μουρίκι : Ρούβας ( Κατεχάκης ), Πέτρος Μάνος ( Βέργας ) , Γύπαρης και Γεώργιος Τρόμπας ( Ρουπακιάς ) νικούν τριπλάσιους Τούρκους. Τραυματίστηκαν οι Ιωάννης Δαμιανάκης και Ιωσήφ Κουντουράκης. Φονεύθηκαν ο Μανούσος Κουτσουδάκης και ο Θεόδωρος Καμπανός.

7/5/1906. Μάχη Καστανοφύτου ( Οσνίτσανη ) : Οι Μανιάτες Λίτσας ( Βλαχάκης ) και Πετροπουλάκηδες χτυπούν τους κομιτατζήδες του χωριού. Ενώ όμως γινόταν η μάχη φτάνουν οι Τούρκοι . Έγιναν κουλουβάχατα. Μπουλουγούρι. Αποτέλεσμα 38 Τούρκοι , 30 Βούλγαροι και 22 Έλληνες νεκροί, μεταξύ των οποίων ο Βλαχάκης ( Λίτσας ) και οι Πετροπουλαίοι.

14/5/1906. Επίθεση στο Μικρογούζιο ( Μακροχώρι ) της λίμνης των Γιαννιτσών : Οι Παπατζανετέας και Μπενής αιφνιδιάζουν τους ρουμανίζοντες κατοίκους του Μικρογουζιού .

20/5/1906 : Παπατζανετέας και Μπενής χτυπούν τους Βουλγάρους της Βερτεκόπης ( Σκύδρας ). Λίγο αργότερα μάχονται με τους Βουλγάρους στην θέση Αλήμπεη Λάκκα και στην Πλάσνα ( Κρύα Βρύση ).

29/5/1906. Μάχη στα Ασπρόγεια ( Στρέμπενο ) : Ο Π. Γύπαρης ηττάται απ' τους Τούρκους.

Ιανουάριος 1907. Μάχη της Κούγκας στην Λίμνη Γιαννιτσών : Ο Δεμέστιχας ( Νικηφόρος ) με 20 άνδρες αποκρούει επίθεση 80 Βουλγάρων των Αποστόλ Πετκώφ , Χατζή Τράχο , Ζλατάν και Τάντσε. Κράτησαν ώσπου έφτασαν σε βοήθειά τους ο Γιώτας Γκόνος και άλλοι. Οι Βούλγαροι υποχώρησαν. Σύμφωνα με τα Απομνημονεύματα του Γρηγορίου Δημόπουλου που συμμετείχε στην μάχη , για να πάρουν θάρρος οι άνδρες του Δεμέστιχα , τραγουδούσαν το τραγούδι του καπετάν Ζέζα :

Σαν τέτοια ώρα στο βουνό ο Παύλος πληγωμένος,
μες τα νερά του αυλακιού ήτανε ξαπλωμένος.

Δεν κλαίω τη λαβωματιά, δεν κλαίω και το βόλι,
μον' κλαίω που με άφησε η συντροφιά μου όλη.

Για σύρε, Δήμο μου πιστέ, στην ποθητή πηγή μου
και φέρε μου κρύο νερό, να πλύνω την πληγή μου.

Σταλαγματιά το αίμα μου για σε, Πατρίδα, δίνω,
για σε, Μακεδονία μας, να λάμπεις σαν τον Ήλιο .


7/5/1907. Μάχη Παλαιοχωρίου ( Φούφα ) Εορδαίας/Πτολεμαΐδας : Φούφας ( ανθυπολοχαγός Ζ. Παπαδάς ) και Φαληρέας ( Ζάκας ) επιτίθενται στο εξαρχικό χωριό , αλλά αποκρούονται απ' τους Βουλγάρους. Ο Φούφας σκοτώνεται.

14/6/1907. Μάχη Λεχόβου : Ο Χρ. Αργυράκος ( Μουρίκης ) σκοτώνεται σε σύγκρουση με τους Τούρκους.

14/7/1907. Μάχη εκκλησίας Ευαγγελιστρίας Σερρών : Σκοτώνεται ο Δ. Γκογκολάκης ( Μητρούσης ) σε σύγκρουση με τους Τούρκους.

16/7/1907. Μάχη Λόσνιτσας ( Γέρμας ) : Σκοτώνεται ο Γέρμας ( Ν. Τσοτάκος ) σε μάχη με τους Τούρκους.

26/8/1904 : Στην περιοχή της Στρώμνιτσας πέφτει νεκρός ο Παντελής Παπαϊωάννου ή Παντελής Γραικός ( καπετάν Νικοτσάρας ) σε σύγκρουση με τους Τούρκους.

22/9/1907. Μάχη Κρυσταλλοπηγής ( Σμάρδεσι ) : Ο καπετάν Στέφος και ο Παύλος Γύπαρης νικούν τους Τούρκους.

12/5/1908. Μάχη Ιεροπηγής Καστοριάς : O καπετάν μακρής εξοντώνει 30 βουλγαρίζοντες.

8/7/1908. Μάχη υψώματος Πιπερίτσας - Κέλλης στην περιοχή Μοναστηρίου : Η τελευταία μάχη του Μακεδονικού Αγώνα. Βολάνης και Καραβίτης διαλύουν την συμμορία του αρχικομιτατζή Τζόλεφ.

[Τζιτζιμιτζιχότζιρας]

Ενδιαφέρον το ποστ με το χρονικό το μαχών.

Γενικώς βέβαια, οι μάχες ήταν αναγκαίο κακό και τις απέφευγαν όσο μπορούσαν τόσο οι Βούλγαροι όσο και οι Έλληνες.
Στόχος ήταν ο άμαχος πληθυσμός και οι στοχευμένες ενέργειες των ενόπλων ηταν για να συνετιστει και να δηλώσει πίστη στο Πατριαρχείο/Εξάρχεια.
Πόλεμος τρομοκρατίας ουσιαστικά.

[Leporello]

- Ο πατριάρχης Ιωακείμ Γ΄ καταγόταν απ' το Κρούσοβο.

- Σύμφωνα με τον Γάλλο πρόξενο της Θεσσαλονίκης Λ. Στέεγκ ( 1903 ) το Κρούσοβο είχε 10.000 κατοίκους , απ' τους οποίους τα 2/3 ήταν ελληνίζοντες Βλάχοι. . Σύμφωνα με τον ιστορικό Κωνσταντίνο Βακαλόπουλο το 1903 ζούσαν στο Κρούσοβο 11.000 κάτοικοι απ' τους οποίους τα 2/3 ήταν Έλληνες ( εννοεί μάλλον βλαχόφωνοι ελληνόφρονες ).

Τώρα το Κρούσεβο έχει τους μισούς κατοίκους που σχεδόν όλοι είναι Βλάχοι. Βλάχικα όμως μιλούν λίγοι (αν και είναι επίσημη γλώσσα γιά ιστορικούς λόγους). Σχετικά εύκολα βρίσκεις κάποιον που μιλάει Ελληνικά, δύσκολα όμως να βρείς κάποιον που τα μιλάει άπταιστα.

[Ζαποτέκος]

- Ο πατριάρχης Ιωακείμ Γ΄ καταγόταν απ' το Κρούσοβο.

- Σύμφωνα με τον Γάλλο πρόξενο της Θεσσαλονίκης Λ. Στέεγκ ( 1903 ) το Κρούσοβο είχε 10.000 κατοίκους , απ' τους οποίους τα 2/3 ήταν ελληνίζοντες Βλάχοι. . Σύμφωνα με τον ιστορικό Κωνσταντίνο Βακαλόπουλο το 1903 ζούσαν στο Κρούσοβο 11.000 κάτοικοι απ' τους οποίους τα 2/3 ήταν Έλληνες ( εννοεί μάλλον βλαχόφωνοι ελληνόφρονες ).

Τώρα το Κρούσεβο έχει τους μισούς κατοίκους που σχεδόν όλοι είναι Βλάχοι. Βλάχικα όμως μιλούν λίγοι (αν και είναι επίσημη γλώσσα γιά ιστορικούς λόγους). Σχετικά εύκολα βρίσκεις κάποιον που μιλάει Ελληνικά, δύσκολα όμως να βρείς κάποιον που τα μιλάει άπταιστα.

Κάνουν φαίνεται και μουσικές ελληνικές βραδιές .

Ενδιαφέρον το ποστ με το χρονικό το μαχών.

Γενικώς βέβαια, οι μάχες ήταν αναγκαίο κακό και τις απέφευγαν όσο μπορούσαν τόσο οι Βούλγαροι όσο και οι Έλληνες.
Στόχος ήταν ο άμαχος πληθυσμός και οι στοχευμένες ενέργειες των ενόπλων ηταν για να συνετιστει και να δηλώσει πίστη στο Πατριαρχείο/Εξάρχεια.
Πόλεμος τρομοκρατίας ουσιαστικά.

Όπως όλα τα αντάρτικα. Αυτό δεν μπορούσε να το αντέξει ο Παύλος Μελάς που ήταν μεγαλωμένος με άλλα ιδανικά.

Απόσπασμα απ' το πολύ ωραίο βιβλίο του πανεπιστημιακού Βασίλειου Γούναρη Ο ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΟΥ 1904-1908.

SpoilerShow

Ο φόρος βουλγαρικού αίματος θεωρούταν από ορισμένους αρχηγούς επιβεβλημένος προκειμένου να τρομοκρατηθούν σημαντικά εξαρχικά χωριά και να επανακάμψουν στο Πατριαρχείο. Το θέμα ήταν συνθετότατο και λεπτότατο και οι απόψεις των παραγόντων δεν ήταν σύμφωνες. Ο Παύλος Μελάς ήταν ο πρώτος που κατάλαβε ότι η διάκριση των εχθρών και η τιμωρία τους δεν ήταν η ευκολότερη υπόθεση , ειδικά αν η συνείδησή σου ήταν ευαίσθητη. Όταν τον Αύγουστο του 1904 ο Μαζαράκης έφτασε στην Θεσσαλονίκη για να υπηρετήσει ως ειδικός γραφέας , ειδοποιήθηκε απ' τον Κορομηλά να μεταβεί στο χωριό Πεντάλοφος , δυο ώρες έξω απ' την Θεσσαλονίκη. Εκεί αντίκρυσε τα ειδεχθώς κατακρεουργημένα πτώματα δέκα χωρικών. << Βλέπεις, μου λέγει ο Κορομηλάς , σε έφερα για να σε φανατίσω. Να πως εργάζονται οι Βούλγαροι. >> Το θέαμα τον ανάγκασε να συνειδητοποιήσει τη διάσταση ανάμεσα στους ευγενείς σκοπούς του και τα μέσα με τα οποία θα έπρεπε να τους υπηρετήσει. << Ήλθα με όνειρα , με ιδεολογίαν και έβλεπα ότι τον λόγον δεν τον είχε η γλώσσα , αλλά η μάχαιρα >>, λέει ο Μαζαράκης. Η αναγκαιότητα υιοθέτησης σκληρών αντιποίνων από την ελληνική πλευρά δεν υπαγορευόταν αποκλειστικά από την δράση των Βουλγάρων αλλά από τις πιέσεις των ντόπιων πατριαρχικών. Αβοήθητοι μέχρι το 1904 , είχαν την πεποίθηση ότι μόνο οι αθρόες δολοφονίες κομιτατζήδων και προδοτών θα διαφύλασσαν τα χωριά τους από άλλες επιδρομές , ικανοποιώντας ταυτόχρονα και τα συσσωρευμένα αισθήματα απογνώσεως και εκδικήσεως. << Το πνεύμα της υπαίθρου θέλει φόνους >> , εκτιμούσε το 1905 ο Κορομηλάς. << Έχουσιν ανάγκη να ίδωσιν θύματα των αντιθέτων ίνα έλθη η ψυχή των εις τον τόπον της >>. Έτσι , πολλές φορές οι ντόπιοι εξωθούσαν τους αρχηγούς των σωμάτων σε δολοφονίες , γιατί σε αντίθετη περίπτωση , το χωριό , μη αντέχοντας τις βουλγαρικές θηριωδίες , θα στρεφόταν στον Έξαρχο . Οι κάτοικοι του χωριού Μεσημέρι , έπειτα από τη δολοφονία του ιερέα τους , έθεσαν με χαρακτηριστικό τρόπο το ζήτημα στον Μαζαράκη : << Ή θα εκδικηθείς τον φόνο του ή θα γίνωμεν και ημείς Βούλγαροι. Δεν αντέχωμεν πλέον. >> Ο Κορομηλάς τόνιζε την ανάγκη προσεκτικής επιλογής αυτών που θα έπρεπε να δολοφονηθούν , των ισχυρότερων μόνο Βουλγάρων παραγόντων , ώστε να αποφεύγονται οι αθρόες εκτελέσεις αθώων , οι οποίες προκαλούσαν την καταδίωξη του τουρκικού στρατού αλλά και εξέθεταν την ελληνική υπόθεση στην Ευρώπη. Επιπλέον ήταν προτιμότερο οι δολοφονίες αυτές να γίνονται έξω απ' τα χωριά και να συνδυάζονται με άμεση εκφοβιστική είσοδο των σωμάτων σ' αυτά , αλλά όχι κοντά στις πόλεις. Τότε , όπως υποστήριζε ο Μαζαράκης , δινόταν η δυνατότητα στα "μεγάλα κεφάλια" των πόλεων να τις οικειοποιηθούν , με αποτέλεσμα να καυχώνται ότι προσφέρουν στον Αγώνα και να μην υπακούουν στους "αρμοδίους". Δεν έπρεπε να φονεύονται άτομα αδιακρίτως γιατί έτσι προστίθονταν νέοι εχθροί. Σε γενικές γραμμές , οι δολοφονίες λειτούργησαν πράγματι ως αντίποινα για τον φόνο Ελλήνων , χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν σημειώθηκαν εξαιρέσεις . Ωστόσο, όσες αγριότητες σημειώθηκαν, οφείλονταν σ' αποφάσεις των αρχηγών των σωμάτων , παρά τις αντίθετες οδηγίες που έπαιρναν απ' τους οργανωτές του Αγώνα. Ο Παύλος Μελάς προειδοποίησε τους προύχοντες των Κορεστίων και της Πρέσπας : << Οι Έλληνες δεν θα βγάλουν μάτια και αυτιά , όταν όμως θα σκοτώνεται κάποιος Έλληνας τότε θα σκοτώνωμεν και ημείς έναν ένοχον εχθρόν. >> Ο ίδιος , όμως , δίσταζε να υιοθετήσει αυτή την άποψη. Όταν συνέλαβε στα Ασπρόγεια τους υπεύθυνους για τον θάνατο του Βαγγέλη, αρκέστηκε να τους ορκίσει στο Ευαγγέλιο και τους άφησε ελεύθερους , προκαλώντας έτσι την δυσφορία των ντόπιων πατριαρχικών.

[Τζιτζιμιτζιχότζιρας]

Όπως όλα τα αντάρτικα. Αυτό δεν μπορούσε να το αντέξει ο Παύλος Μελάς που ήταν μεγαλωμένος με άλλα ιδανικά.

Θα διαφωνήσω. Τα αντάρτικα διεξάγονται εναντίον του οργανωμένου κράτους που έχει την εξουσία σε μια περιοχή. Συχνά αυτό το κράτος είναι και ξένος /κατακτητής.
Ο μακεδονικός αγώνας δεν διεξήχθη εναντίον των Οθωμανών.
Είχε την ιδιαιτερότητα να έχει στόχο το "εθνικό φρόνημα" των σλαβόφωνων κυρίως αγροτών . Πρακτικά τη δήλωση κάθε χωριού πως ακολουθεί κατά πλειοψηφία μια εκκλησία ώστε έτσι να θεωρηθεί "βουλγαρικό" ή "ελληνικό" .

[Ζαποτέκος]

Όπως όλα τα αντάρτικα. Αυτό δεν μπορούσε να το αντέξει ο Παύλος Μελάς που ήταν μεγαλωμένος με άλλα ιδανικά.

Θα διαφωνήσω. Τα αντάρτικα διεξάγονται εναντίον του οργανωμένου κράτους που έχει την εξουσία σε μια περιοχή. Συχνά αυτό το κράτος είναι και ξένος /κατακτητής.
Ο μακεδονικός αγώνας δεν διεξήχθη εναντίον των Οθωμανών.
Είχε την ιδιαιτερότητα να έχει στόχο το "εθνικό φρόνημα" των σλαβόφωνων κυρίως αγροτών . Πρακτικά τη δήλωση κάθε χωριού πως ακολουθεί κατά πλειοψηφία μια εκκλησία ώστε έτσι να θεωρηθεί "βουλγαρικό" ή "ελληνικό" .

Εγώ αναφερόμουν στο θέμα της τρομοκρατίας που ασκούν οι αντάρτες στον πληθυσμό. Δεν είναι τυχαίο που τόσο το ΕΑΜ όσο και η ΕΟΚΑ σκότωσαν περισσότερους Έλληνες από κατακτητές.

[Ζαποτέκος]

- Ο Αθανάσιος Σουλιώτης Νικολαΐδης υπολόγιζε πως το 1897 - 1904 σκοτώθηκαν περίπου 700 Μακεδόνες για την ελληνική ιδέα.

- Οι Μακεδονομάχοι ήταν περίπου 2.000. Σε 1.300 υπολογίζονται οι Μακεδόνες και σε 700 από τα υπόλοιπα μέρη της Ελλάδος.

- Σε αντίποινα των νικών των Ελλήνων Μακεδονομάχων οι Βούλγαροι ξεριζώνουν το 1906 τον ελληνισμό της Ανατολικής Ρωμυλίας και της Βουλγαρίας ( Φιλιππούπολη , Στενήμαχος, Πύργος , Σόφια, Σωζόπολη , Μεσημβρία , Αγχίαλος , Τατάρ Παζαρτζίκ ).

- Σύμφωνα με την Μικτή Επιτροπή ( εθελοντικής ) Μετανάστευσης , μετά τον Α΄ΠΠ , 46.000 Έλληνες της Βουλγαρίας μετανάστευσαν στην Ελλάδα και 92.000 Βούλγαροι της ελληνικής Μακεδονίας και Θράκης μετανάστευσαν στην Βουλγαρία.

- καπετάν Περιστέρα ( 1860 - 1938 ) : Η Περιστέρα Κριάκα γεννήθηκε στην Σιάτιστα. Έδρασε στην Μακεδονική Επανάσταση του 1878. Ο αδελφός της ήταν καπετάνιος , αλλά πιάστηκε απ' τους Τούρκους και γδάρθηκε ζωντανός. Η Περιστέρα πήρε την θέση του σαν καπετάνισσα επικεφαλής 15-20 ανδρών . Σκότωσε τους φονιάδες του αδελφού της με τα ίδια της τα χέρια. Πυρπόλησε τον σταθμό χωροφυλακής στην Τζουμά Πτολεμαΐδος και εξολόθρευσε ένα τουρκικό απόσπασμα στα Κραγγιάννια. Σύμφωνα με την εφημερίδα Νέα Εφημερίς της 10/5/1882 , η Περιστέρα πήγε στην Λάρισα στις 9/5/1882. Σαν πολεμίστρια φορούσε ανδρικά ρούχα και ονομαζόταν Σπανοβαγγέλης , αφού δεν είχε γένεια. Τώρα βέβαια φοράει γυναικεία ρούχα , αλλά το βάδισμά της αποδεικνύει το αρειμάνιον και το ελαφρόπουν των κλεφτών. Ήξερε να φτιάχνει έτσι την φωνή της ώστε να μπορεί να επιβάλλεται των πολεμιστών της.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE ... E%BA%CE%B1

- Αικατερίνη Χατζηγεωργίου : Η Αικατερίνη Χατζηγεωργίου ήταν Ελληνίδα διδασκάλισσα και εθνική ηρωίδα. Γεννήθηκε το 1885 στη Γευγελή και σκοτώθηκε από Βούλγαρους κομιτατζήδες, οι οποίοι αφού την αποκεφάλισαν, έβαλαν φωτιά κι έκαψαν το σπίτι όπου διέμενε και δίδασκε, στις 14 Οκτωβρίου 1904, μετά από σκληρή μάχη που κράτησε περισσότερες από τρεις ώρες, στο χωριό Γκραιζίστα.
Η διδασκαλία αποτελούσε ίσο σε σημασία πεδίο πολέμου με αυτό των μαχών. Η εκμάθηση στα στοιχειώδη ελληνικά γράμματα μπορούσε να χαλυβδωσει τις συνειδήσεις των κατοίκων στη σύγκρουση για τη διεκδίκηση της Μακεδονίας.
Το Βουλγαρικό κομμιτάτο μετά την αποτυχία του να την εξαγοράσει(μια κοινή πρακτική από αμφότερες τις πλευρές) ή να την εκφοβίσει προκειμένου να την απομακρύνει από το χωριό, αποφάσισε τη δολοφονία της και την προέγραψε ενώ όρισε μεγάλο χρηματικό ποσό ως επικήρυξη για το κεφάλι της.
Όταν έγινε η επίθεση από 20 περίπου άτομα προσπάθησε να αμυνθεί όπως μπορούσε. Από το παράθυρο του δωματίου της η Χατζηγεωργίου πυροβόλησε και σκότωσε τους δύο πρώτους κομιτατζήδες που πλησίασαν στο σπίτι, το οποίο έγινε παρανάλωμα του πυρός από έναν αναμμένο δαυλό που ρίφθηκε από το παράθυρο.
Την άλλη μέρα του αποκεφαλισμού της Χατζηγεωργίου ένα Ελληνικό σώμα ανταρτών με τον οπλαρχηγό Μιχάλη Σιωνίδη από τη Μπογδάντσα, που ήταν εξάδελφος της Χατζηγεωργίου, πήγε κι έκαψε τη Μπραΐκορτσα και την Μπαλίντσα, δυο βουλγαροχώρια όπου κρύβουνταν οι δολοφόνοι και τους έσφαξαν ως τον τελευταίο.
https://cognoscoteam.gr/archives/14638

- Με την λήξη του Μακεδονικού Αγώνα άνδρες , γυναίκες και παιδιά έβγαζαν φωτογραφίες σαν Μακεδονομάχοι. Ήταν πολύ μοδάτο. Εδώ μια οπλαρχηγός.


- Νεκροί Μακεδονικού Αγώνα

9 Αξιωματικοί
Παύλος Μελάς ( ανθυπολοχαγός ), Τέλλος Αγαπηνός ( Άγρας ), Βλαχάκης , Λυμπερόπουλος , Μωραΐτης ( λοχαγός ), Τσοτάκος ( ανθυπολοχαγός ), Παπαδάς, Φραγκόπουλος, Παπαδόπουλος ( υπολοχαγός )

6 Αρχηγοί ιδιώτες
Κώτας , Βαγγέλης Στρεμπενιώτης , Κατσίγαρης , Νικολούδης , Σκαλίδης , Γαρέφης

29 Οπαλρχηγοί
Μακούλης , Καραβαγγέλης, Πετροπουλάκης, Ανδριανάκης, Καλογεράκης, Χατζηπαναγής, Γιώτας, Τσιμπιδάρος , Κουρής, Φιωτάκης, Νταλίπης , Κοροπούλης, Π. Κύρου, Π. Ρακοβίτης, Κούντουρας ( Φαρμάκης ), Τουρλεντές, Βρανάς, Γκογκολάκης ( Μητρούσης ), Ιωάννου , Κούτας, Λιχαδιώτης, Μηναδάκης , Περδίκας, Σεϊμένης , Βλάχος, Καραϊσκάκης , Χρήστου, Παπαϊωάννου , Δογιάρος

Ακόμη 25 ομαδάρχες, 315 οπλίτες, 6 πράκτορες και 248 όργανα πρακτόρων.

πηγή : Aλησμόνητες Πατρίδες του Ελληνισμού , τόμος 6

[Ζαποτέκος]

- Γράφει ο Γάλλος στρατιωτικός ακόλουθος στην Αθήνα λοχαγός Bremond d' Ars σε αναφορά του στις 17/12/1907 :

Οι Έλληνες αντάρτες είναι πραγματικοί επαγγελματίες , εύρωστοι και ατρόμητοι , αγαπούν τη δουλειά που κάνουν. Συνδυάζουν με αυτά και ένα έντονο πατριωτικό αίσθημα. Δεν υπάρχει κανένα παράδειγμα που μια ελληνική ομάδα ανταρτών να πέρασε με το μέρος των Βουλγάρων ή να προσηλυτίστηκε στον Εξαρχισμό , ενώ το αντίστροφο είναι συνηθισμένο.

======================================
Ελληνορουμανικές σχέσεις κατά την διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα
Το 1904 είχαμε ρουμανοβουλγαρική προσέγγιση στο βιλαέτι της Θεσσαλονίκης.
Το 1905 εκδίδεται σουλτανικό διάταγμα που επιτρέπει στους ρουμανίζοντες να τελούν την εκκλησιαστική λειτουργία στην γλώσσα τους. Το Πατριαρχείο και η Ελλάδα αντιδρούν. Η Ρουμανία διαμαρτύρεται στις Μεγάλες Δυνάμεις και στην Υψηλή Πύλη. Ζητά ακόμη να σταματήσει η ελληνική ανταρτική δράση. Ο Έλληνας υπουργός εξωτερικων Δημ. Ράλλης αρνείται να ικανοποιήσει τα ρουμανικά αιτήματα και προβάλει ως αιτιολογικό τα προνόμια του Οικουμενικού Πατριαρχείου και την ρουμανοβουλγαρική ανταρτική προσέγγιση στον μακεδονικό χώρο. Ανακλήθηκαν οι δύο πρέσβεις από Βουκουρέστι και Αθήνα και η Ρουμανία κατήγγειλε την ελληνορουμανική σύμβαση του 1900. Ακόμη η Ρουμανία έπληξε τα οικονομικά συμφέροντα των Ελλήνων της Ρουμανίας , έκλεισε τα ελληνικά σχολεία και απέλασε και κακοποίησε Έλληνες υπηκόους.
Το 1906 εμφανίζονται ρουμανικά ανταρτικά σώματα. Ακόμη οργανώνονται μικρές ρουμανικές κοινότητες σε Μοσχόπολη , Κορυτσά, Μοναστήρι, Γκόπεσι, Μεγάροβο, Τίρνοβο, Μηλόβιστα, Νιζόπολη , Ρέσνα, Γιαγκοβέτσι, Κρούσοβο, Περλεπέ και Αχρίδα. Διαρπάζονται ελληνοβλαχικές περιουσίες και εκκλησίες. Φονεύονται Έλληνες. Τον Ιούνιο του 1906 διακόπηκαν οι ελληνορουμανικές διπλωματικές σχέσεις.


πηγή : Aλησμόνητες Πατρίδες του Ελληνισμού , τόμος 6

[Ζαποτέκος]

Κομμουνιστές και Μακεδονία
1923 - 1935

Το 1923 οι Σοβιετικοί και η Κομιντέρν υιοθετούν τις βουλγαρικές απόψεις των Κολάρωφ και Ντημητρώφ περί Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας και την ίδρυση μια ενιαίας και ανεξάρτητης Μακεδονίας και Θράκης που θα συμπεριλάμβανε την ελληνική , σερβική και βουλγαρική Μακεδονία. Έμμεσα την άποψη αυτή υιοθετεί και το Κομμουνιστικό Κόμμα Γιουγκοσλαβίας παρόλο που κατά τις αποφάσεις της τρίτης συνδιάσκεψής του ανέφερε μόνο Τούρκους, Αρναούτηδες , Βουλγάρους και Κουτσοβλάχους.
Και το ΚΚΕ υιοθέτησε αυτή την άποψη παρόλο που ορισμένα στελέχη του διαφώνησαν και υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν το κόμμα ( π.χ. Κορδάτος ).
Σύμφωνα με την εισήγηση του Βούλγαρου κομμουνιστή Κολάρωφ που έγινε παμψηφεί δεκτή στο Δ΄ Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς τον Δεκέμβριο του 1923 1922 :
Τόσο η Μακεδονία ( ελληνική , βουλγαρική , σερβική , αλβανική ) όσο και η Θράκη ( ελληνική , τουρκική , βουλγαρική ) κατοικούνται από πληθυσμούς που ως προς την εθνικότητά τους δεν είναι ούτε Έλληνες ούτε Σέρβοι ούτε Βούλγαροι ούτε Αλβανοί , αλλά Μακεδόνες με συνείδηση Μακεδονική ( Μακεδονική Φυλή ). Κατά συνέπεια , οι λαοί αυτοί με ιδιαίτερη εθνική συνείδηση , έχουν απαράγραπτα δικαιώματα εθνικής ανεξαρτησίας και αυτονομίας.
Το ΚΚΕ αποδέχτηκε τις αποφάσεις της Γ΄ Κομμουνιστικής Διεθνούς του 1924 περί "Ενιαίας και ανεξάρτητης Μακεδονίας, ενιαίας και ανεξάρτητης Θράκης" . Το 1935 υιοθέτησε τη νέα γραμμή στο μακεδονικό που μιλούσε για πλήρη ισότητα των μειονοτήτων.

1943 - 1950
Οι Γιουγκοσλάβοι κομμουνιστές επεδίωκαν μετά τον Β΄ΠΠ να ενσωματώσουν την Βουλγαρία στην Γιουγκοσλαβία ως έβδομο μέλος της Γιουγκοσλαβικής ( Νοτιοσλαβικής ) Ομοσπονδίας . Αυτό δεν έγινε, αλλά η Βουλγαρία δέχτηκε να παραχωρήσει στην γιουγκοσλαβική Μακεδονία την βουλγαρική Μακεδονία και για αντάλλαγμα να πάρει απ' την Γιουγκοσλαβία τις περιοχές της Βράνιας και του Πιρότ που είχε χάσει στον Α΄ΠΠ και να την υποστηρίξει η Γιουγκοσλαβία στην Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων ( 1946 - 47 ) ως προς την βουλγαρική προσάρτηση της ελληνικής Θράκης.* Τίτο , Δημητρώφ και Στάλιν τα συμφώνησαν και τον Αύγουστο του 1947 υπογράφηκε βουλγαρογιουγκοσλαβική Συμφωνία στο Μπλεντ της Γιουγκοσλαβίας.
Στο Μπλεντ συμφωνήθηκε πως η βουλγαρική Μακεδονία του Πιρίν και η γιουγκοσλαβική θα ενωθούν. Αμέσως θα πάνε 93 δάσκαλοι απ' την γιουγκοσλαβική Μακεδονία στην Μακεδονία του Πιρίν με σκοπό να διδάξουν την σωστή μακεδονική γλώσσα και την ορθή μακεδονική ιστορία. Οι Βούλγαροι Μακεδόνες θα διαφωτιστούν για την τυραννία της βουλγαρικής Εξαρχίας και τον καθαρά μακεδονικό χαρακτήρα της IMRO του Γκότσε Ντέλτσεφ.

Η συμφωνία του Μπλεντ επικυρώθηκε απ' τους Τίτο και Δημητρώφ και στην Βάρνα ( 1947 ).

Ο Δημητρώφ και ο Τίτο ονειρεύονταν και μια ευρύτερη ομοσπονδία Βουλγαρίας, Γιουγκοσλαβίας, Αλβανίας, Ρουμανίας, Τσεχοσλοβακίας, Πολωνίας , Ουγγαρίας και Ελλάδας ( 31/1/1948 ) , αλλά δέχθηκαν τις επικρίσεις του Στάλιν ( Φεβρουάριος 1948 ).

Η ρήξη Τίτο - Στάλιν ( Ιούνιος 1948 ) άλλαξε τα σχέδια. Η Βουλγαρία υιοθέτησε ξανά το σύνθημα ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία και έδιωξε τους Γιουγκοσλάβους καθοδηγητές και εκπαιδευτικούς απ' το έδαφός της. Μέχρι το 1958 η Βουλγαρία είχε αποκηρύξει ολωσδιόλου το ¨Μακεδονικό έθνος" που το θεωρούσε ξεκάθαρα βουλγαρικό , αλλά παράλληλα σταμάτησε να προβάλει εδαφικές διεκδικήσεις και εις βάρος της γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας.

* Το 1947 ο Δημητρώφ έδωσε συνέντευξη στον δημοσιογράφο Γκούντχιλντ Μπεργκ και είπε τα εξής. Τα τρία τμήματα της Μακεδονίας ( βουλγαρικό , γιουγκοσλαβικό και ελληνικό ) θα ενωθούν μια μέρα. Αυτό θα πάρει χρόνο. Θα δημιουργηθεί όμως κάποτε μια Βαλκανική Ομοσπονδία που θα περιλαμβάνει και την Ουγγαρία. Απ' την άλλη η Θράκη είναι ζωτικό πρόβλημα για την Βουλγαρία. Θα λυθεί όμως εντός δύο ή τριών ετών. Η Θράκη δεν έχει καμιά σημασία για τους Έλληνες. Λένε οι Έλληνες πως η Θράκη είναι σιτοβολών για την Ελλάδα. Αλλά η Θράκη δεν μπορεί να τραφεί η ίδια και εισάγει σιτάρι . Το 1942, όταν την είχαμε καταλάβει εμείς οι Βούλγαροι , αναγκαζόμασταν να εισάγουμε το 1/3 του σίτου που χρειαζόταν ο πληθυσμός της. Η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη την Θράκη. Το μέλλον της Ελλάδας είναι η θάλασσα. Οι Έλληνες είναι ναυτικοί και η ζωή τους βρίσκεται στα ελληνικά νησιά. Η Ελλάδα έχει πολλά λιμάνια. Αντίθετα εμείς δεν έχουμε ούτε ένα λιμάνι στο Αιγαίο. Είμαστε κλεισμένοι στον Εύξεινο που είναι θάλασσα κακή κατά το μεγαλύτερο μέρος του έτους. Επιθυμούμε λιμάνια στα παράλια μιας θερμής θάλασσας. Το πρόβλημα της Θράκης πρέπει να λυθεί εντός δύο - τριών ετών.

πηγή : Αλησμόνητες Πατρίδες του Ελληνισμού, κείμενα των Κ. Βακαλόπουλου , Α. Κεσόπουλου , Ν. Μέρτζου

[Ζαποτέκος]

Απόστολος Βακαλόπουλος , Εμμανουήλ Παπάς, 1981
σελ. 133 , 134 , 141 και 142

Θεωρούσαν οι αγωνιστές του '21 την Μακεδονία ως τμήμα της Ελλάδος ; Ναι την θεωρούσαν. Στις 25/8/1821 ο Καρατζάς , ο Μαυροκορδάτος και ο Νέγρης στέλνουν απ' την Βυτίνα της Αρκαδίας επιστολή σε διάφορες επαρχίες προκειμένου να στείλουν αντιπροσώπους στην συνέλευση των Σαλώνων. Μεταξύ άλλων έστειλαν και στο Άγιο Όρος.

Φίλτατοι ημών ζομπατσήδαι και σεβασμιώτατοι πατέρες του Αγίου Όρους

Διάφοροι της Ελλάδος επαρχίαι εγγράφως παρακαλoύμεv ημάς, ήδη να αναλάβωμεν την φροντίδα των αναχείρας πραγμάτων, περισυναγωνιζόμενοι μετ' αυτάς, να επιμεληθώμεν, όσον δυνάμεθα, να εξολοθρεύσωμεν τον τύραννον, κατά του οποίου διεκήρυξε η Ελλάς πόλεμον άσπονδον και να απολαύσωμεν την ανεξαρτησίαν , και ολομέλειαν της Ελλάδος , χωρίς τα οποία και τον εχθρόν να αφανίσωμεν , τίποτε δεν κατορθώσαμεν βέβαια. (...) πράγματα ακατόρθτα άνευ της κοινής των ελληνικών επαρχιών συμφονίας και συνεργείας (...) προτείνωμεν (...) πρόσκλησιν (...) αν κοινώς συγκατατίθεται και η πατρίς σας, άνευ τινός προτροπής , αλλ' ελευθέρως , καθώς ανήκει εις Έλληνας , και παραδεχθή ημάς κατά τον οποίον τρόπον παρεδέχθησαν και αι άλλαι επαρχίαι της Ελλάδος (...) να διευθύνετε εις Σάλωνα, όπου και αι λοιπαί άλλαι επαρχίαι έχουσι να παρέχωσι τους πληρεξουσίους των δια να γίνη αυτού γενικη συνέλευσις της Ελλάδος (...) Αδελφοί να σκευθήτε καλώς παρακαλούμεν εις τούτο , προ οφθαλμών έχοντες, ότι καμμία επαρχία της Ελλάδος , και μυριάδας αν κατασφάξετε τυράννων , δεν δύναται να διασωθή μόνη της. Ολόκληρος μόνον η Ελλάς διασώζεται ! Περιμένομεν τάς απαντήσεις ημών μένοντες.
(...)

Στις 5/9/1821 , απ' τα Σάλωνα της Φωκίδος , ο Ταλαντίου Θεόφιλος , ο Βενιαμίν Λέσβιος , ο Γρηφόριος Κωνσταντάς Δημητριεύς , ο Δρόσος Μανσόλας Θετταλός , ο Ιωάννης Σκανδαλίδης ο Μακεδών , ο Κωνσταντίνος Σακελλάρης Κουκουσιότης ( Κιλκισιώτης , Κουκούς = Κιλκίς ) , ο Αθανάσιος Βασιλείου Εβριπαίος , ο Σαλωνίτης Βασίλης Χατζάρας , ο ιερεύς Δημήτριος και ο οικονόμος Αναγνώστης Νικολάου , έχοντας μαζί τους και τους Κωνσταντίνο Καρατζά , Αλέξανδρο Καντακουζηνό , Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο και Θεόδωρο Νέγρη , στέλνουν νέα επιστολή στους Μακεδόνες προκειμένου να στείλουν αντιπροσώπους στα Σάλωνα.

[The Rebel]

Στη Χαλκιδική την εποχή της κατάκτησης της από τον Φίλιππο ζούσαν και Θράκες εκτος από Έλληνες;

3 Αυγούστου 2024
Πόσες φυλές υπήρχαν στην Θράκη κατά την αρχαιότητα;



Ο Ηρόδοτος θεωρεί τους Θράκες ως τον πολυπληθέστερο μετά τους Ινδούς λαό του αρχαίου κόσμου. Το ίδιο υποστηρίζει και ο περιηγητής Παυσανίας. Ο γεωγράφος Στράβων (2ος μ.Χ. αιώνας) υπολογίζει τους Θράκες σε 2.000.000 και τους χωρίζει σε 22 φυλές.

Οι θρακικές φυλές δεν είχαν μόνιμη εγκατάσταση, αλλά λόγω ποιμενικού βίου ήσαν μετακινούμενες. Ίσως μάλιστα οι φυλές να δημιουργήθηκαν με βάση κάποιον ισχυρό ποιμένα πατριάρχη, που εξελίχθηκε σε φύλαρχο. Την κινητικότητα των θρακικών φυλών υποδηλώνει το όνομα μιας θρακικής φυλής, των «αλητών». Αλητοί, από το ρήμα αλάομαι, σημαίνει περιπλανώμενοι.

Άλλες γνωστές Θρακικές φυλές είναι:
Aψίνθιοι (ανατολικά του Αίμου),
Βέσσοι ή Βησσοί (μεταξύ Ροδόπης και Αίμου),
Βισαλτοί (κατά μήκος του Στρυμόνα),
Βίστονες (στις ακτές του Αιγαίου),
Βρίαντες (απέναντι από τη Σαμοθράκη),
Γέτες (μεταξύ Αίμου και Δουνάβεως),
Δερραίοι (στον κάτω Στρυμόνα),
Δίοι (στη Ροδόπη),
Ηδώνες (στην πεδιάδα του κάτω Στρυμόνα),
Θυνοί (στην ενδοχώρα του Βυζαντίου),
Κορπίλοι (κοντά στο Διδυμότειχο),
Μαίδοι, (στις κοιλάδες του άνω Στρυμόνα),
Οδρύσσαι (στην κοιλάδα του Έβρου),
Πίερες (στην περιοχή του Παγγαίου),
Σαπαίοι (μεταξύ Βιστονίδος και Νέστου),
Σέρδαι (στην περιοχή της Σερδικής νυν Σόφιας),
Σίθωνες (στη Σιθωνία),
Σιντοί (μεταξύ Στρυμόνα και Νέστου),
Τραλείς (στον άνω Νέστο) κ.ά.



Από τον Ξενοφώντα μνημονεύεται και μια θρακική φυλή, οι Μελινοφάγοι , επειδή έτρωγαν μελίνη, είδος κέγχρου (Ξεν. Αν. 7, 5, 12). Από τις τοποθεσίες που μνημονεύσαμε φαίνεται σαφώς, ότι το ανατολικό Τμήμα της προ του Φιλίππου Μακεδονίας το κατοικούσαν θρακικά φύλα. Ήταν με άλλα λόγια Θράκη. Άρα, το βασίλειο του Φιλίππου ήταν Μακεδονο-θρακικό.

Οι πληροφορίες των αρχαίων για τους Θράκες ποικίλλουν. Στον Όμηρο αναφέρονται ως δίκαιοι, φιλήσυχοι και λιτοδίαιτοι. Άλλοι γράφουν πως ήσαν φιλήδονοι και οινοπότες. Ο Θουκυδίδης, που ήταν Θραξ από τον πατέρα του κι έζησε το 2ο ήμισυ της ζωής του στη Θράκη, τους χαρακτηρίζει λαό μαχητικό.

Ο Μένανδρος γράφει ότι μεταξύ των Θρακών ίσχυε η πολυγαμία, πράγμα που δημιουργούσε δημογραφικά προβλήματα με ιδιότυπες κοινωνικές προεκτάσεις (π.χ. πώληση γυναικών και παιδιών, θρήνοι κατά τη γέννηση των παιδιών, χαρές και χοροί όταν πέθαινε κάποιος). Οι νεκροί καιγόταν και οι τάφοι των πλουσίων καλύπτονταν με τύμβους. Για να υποδηλώσουν την ευγενή καταγωγή τους συνήθιζαν να στιγματίζουν το σώμα τους, να κάνουν, δηλαδή, «τατουάζ».

Ο οπλισμός τους, όπως μαθαίνουμε από τον Ηρόδοτο, ήταν ελαφρύς μικρές ασπίδες (πέλτες), ακόντια και κοντά εγχειρίδια. Δεν είχαν ανεπτυγμένη οικονομία. Ζούσαν κυρίως από τον πόλεμο. Μόνο όταν δημιουργήθηκαν μεγάλα ελληνικά κέντρα στις παραλιακές περιοχές, αρχίζει ν’ αναπτύσσεται η υλοτομία, η γεωργία, η κτηνοτροφία και η μεταλλουργία με κέντρο τη Σπαπτή ‘Ύλη του Παγγαίου.

Μπορεί οι Θράκες να πήραν πολλά πολιτιστικά στοιχεία από τη Νότια Ελλάδα, έδωσαν όμως σ’ αυτήν κάτι πολύ σημαντικότερο: την Ορφική λατρεία και τη Διονυσιακή λατρεία από την οποία γεννήθηκαν η αρχαία μουσική, τα αρχαία μυστήρια, η αρχαία ποίηση και ειδικά στο Νότο, εκτός από τα μυστήρια, και πολλές άλλες θεότητες, κυρίως χθόνιες.

Είναι ενδεικτικό ότι ο Εύμολπος, γιος του Μουσαίου, θεωρείται ιδρυτής των Ελευσινίων Μυστηρίων, και ο Ορφεύς, των ορφικών μυστηρίων. Τα παραπάνω ονόματα (Μουσαίος, Εύμολπος, Ορφεύς) δείχνουν πως οι ποιητικές καταβολές του ελληνικού κόσμου έχουν αφετηρία τις θρακικές τελετές. Είναι ακόμη ενδεικτικό ότι οι Θράκες μετείχαν στις εορτές των Αθηναίων. Στο περίφημο προοίμιο της “Πολιτείας του Πλάτωνα ο Σωκράτης λέγει για μια εορτή του Πειρειά:

‘Καλή μεν συν μοι και η των επιχωρίων πομπή έδοξε είναι, ου μέντοι ήταν εφαίνεται πρέπειν ην οι Θράκες έπιμπον”.
(Ωραία μου φάνηκε και η πομπή των εντόπιων, αλλά νομίζω ότι, καθόλου δεν υστερούσε και η πομπή που έστειλαν οι Θράκες).

Εξάλλου, οι κάτοικοι των νοτίων περιοχών δεν έκαναν διάκριση ανάμεσα στον εαυτό τους και τους Θράκες πάνω στη βάση της φυλετικότητας. Είναι χαρακτηριστικό ότι πολλοί ελληνικοί μύθοι συνδέουν τους Θράκες με τους κατοίκους νοτίων περιοχών. Π.χ. ο «Θρήικιος Βορέας» αρπάζει την Ωρείθνια, ο Ηρακλής αρπάζει τ’ άλογα του Θρακός Διομήδη, ο Φινεύς από τη Θράκη μετέχει στην αργοναυτική εκστρατεία, ο Τηρεύς (Θραξ και αυτός) βοηθά τον Αθηναίο Πανδίωνα και νυμφεύεται τη θυγατέρα του Πρόκνη. Τέλος, ο Ορέστης ιδρύει πόλη στη Θράκη που φέρει τ’ όνομά του, Ορεστιάδα.

Εκείνο πάντως που διαφοροποιούσε τους κατοίκους της Θράκης από τους κατοίκους των νοτίων περιοχών είναι η γλώσσα. Δεν ξέρω σε ποια γλωσσικά στοιχεία στηρίζονται διάφοροι ερευνητές, ώστε να θεωρούν την αρχαία θρακική τμήμα της ινδοευρωπαϊκής, γλώσσα συγγενή προς τη φρυγική και αρμενική, με επιδράσεις Ιλλυρικές, Σκυθικές, κ.λ.π. Όμως διερωτώμαι: χωρίς γλωσσική συγγένεια προς την ελληνική, πώς επετεύχθη η διείσδυση τόσων λατρευτικών στοιχείων της Θράκης στη Ν. Ελλάδα;

Εκείνο πάντως που είναι βέβαιο, μια και οι Θράκες δεν είχαν δική τους γραφή, είναι πως τα πρώτα γραπτά ίχνη της Θράκης είναι Ελληνικά. Αυτό που οι ερευνητές —ακόμη και οι δικοί μας— ονομάζουν «εξελληνισμό», ενώ πρόκειται περί εκπολιτισμού, συντελείται εντονότερα μετά τον 7ο π. Χ. αιώνα. Οι διαφορές Βορρά-Νότου δεν ήταν τόσο φυλετικού όσο πολιτιστικού επιπέδου. Με άλλα λόγια κατά τον 6ο και 5ο π. Χ. αιώνα δεν υπάρχουν μεταξύ Αθηναίων και Θρακών φυλετικές προκαταλήψεις.

Είναι ενδεικτικό ότι η Αβρότονος, μητέρα του Θεμιστοκλή, και η Ηγησιπύλη μητέρα του Κίμωνα, αλλά και ο Όμηρος πατέρας του Θουκυδίδη, ήσαν από τη Θράκη. (Οι Αθηναίοι είχαν εξ αρχής επισημάνει τη σημασία ειδικά της Καλλιπόλεως. Μετά από πρόσκληση των Δολόγκων, ο Μιλτιάδης ο Πρεσβύτερος, έκτισε εκεί αποικία. Στη διοίκηση τον διαδέχθηκε αργότερα ο Μιλτιάδης ο Νεώτερος, ο νικητής του Μαραθώνα.

Ο Μιλτιάδης νυμφεύθηκε την Ηγησιούλη, μητέρα του Κίμωνα. Επίσης στη Θράκη κατέφυγε μετά την τελευταία εξορία του ο Αλκιβιάδης, που είχε στενούς δεσμούς με τοπικούς άρχοντες). Πάντως στους μετά το Φίλιππο χρόνους, το μεγαλύτερο μέρος της Θράκης, κυρίως το νοτίως του Αίμου και των παραλίων του Εύξεινου, της Προποντίδας και του Αιγαίου είχε ως μητρική γλώσσα την ελληνική.

Οι Θράκες μετείχαν σ’ όλες τις περιπέτειες του ελληνισμού. Στους Μηδικούς πολέμους, στον Πελοποννησιακό πόλεμο (τότε αναδεικνύεται ο βασιλιάς Σιτάλκης), στους πολέμους Αθηναίων-Φιλίππου (τότε ακούγεται το όνομα του Κερσοβλέπτη), στην εκστρατεία του Αλεξάνδρου και σ’ όλη πια την ύστερη περίοδο, ελληνιστική, ελληνορωμαϊκή, βυζαντινή, λογίζονται ως τμήμα του ευρύτερου ελληνικού χώρου. Ακμαίες ελληνικές αποικίες θα δώσουν ιδιαίτερη λάμψη στην περιοχή, όπως τα Άβδηρα, η Μεσημβρία, η Μαρώνεια, η Σηστός, η Πέρινθος και τέλος η Αγχίαλος

Για τους αρχαίους προγόνους μας η Θράκη πήρε την ονομασία της από την Κόρη του Ωκεανού και της Παρθενόπης και ότι για τον Πλάτωνα, τον Πίνδαρο και τον Αισχύλο η ονομασία της είχε συμβολικό χαρακτήρα και υποδήλωνε τον τόπο της αγνής διδασκαλίας και της ιερής ποίησης.

Για μας μέχρι πρόσφατα ήταν τόπος τιμωρίας, εξορίας, δυσμενούς μεταθέσεως, έτσι που οι εντόπιοι να αποκαλούν χλευαστικά την ευλογημένη γη τους Θρακιστάν!
Σαράντος Καργάκος.
https://hellas-now.com/sarantos-kargako ... hraki-tin/
https://anthofyto.wordpress.com/2018/07 ... %BA%CE%B7/

[Ζαποτέκος]

Μπορεί οι Θράκες να πήραν πολλά πολιτιστικά στοιχεία από τη Νότια Ελλάδα, έδωσαν όμως σ’ αυτήν κάτι πολύ σημαντικότερο: την Ορφική λατρεία και τη Διονυσιακή λατρεία

Παλιά πίστευαν πως οι Έλληνες έλαβαν τον Διόνυσο απ' τους Θράκες. Βρέθηκε όμως στην Γραμμική Β΄ και άρχισε να αμφισβητείται η παραπάνω άποψη.
Το "Διόνυσος" πιθανότατα σημαίνει "Γιος του Δία" , κάτι σαν το Διόσκουροι ( βλ. ετυμολογικό Λεξικό Μπαμπινιώτη ).

[Ληστοσυμμορίτης]

Για να μην γίνει κουλουβαχατα

Μακεδονία (Αρχαία χρονικά)