Είναι η ανθρώπινη ζωή το κορυφαίο κριτήριο;

[ΓΑΛΗ]

Δεν λέμε στον πραγματικό μας κόσμο όπου το κέρδος και το χρήμα επικρατεί. Λέμε φιλοσοφικά.
Αν πχ είχατε να διαλέξετε την ζωή ενός αγνώστου ή γνωστού και την Πιετα, την Μόνα Λίζα, έναν πάπυρο με τα χαμένα έργα του Αριστοτέλη, Σοφοκλή, κτλ.

Θα διάλεγα τον άνθρωπο γιατί ωραία τα αρχαιολογικά μνημεία αλλά πρώτον είναι ένας μάταιος αγώνας στον χρόνο, δεν πρόκεται να διατηρηθούν για πάντα, και δεύτερον έχουν μόνο συμβολική σημασία. Είναι πολύ εύκολο για έναν πακτωλό καλλιτεχνών να φτιάξουν ένα τέλειο αντίγραφο της Μόνα Λίζα και να μην το καταλάβαινες ποτέ αν κάποιος τα άλλαζε θέση. Δεν θα έχανες απολύτως τίποτα από την ουσία του έργου, μόνο την μεταφυσική αντίληψη ότι αυτό είναι το πρωτότυπο. Στην πραγματικότητα δεν είναι καν το πρωτότυπο. Η μπογιά έχει φθαρεί και ξεβάψει και η συντήρηση στην ουσία επίσης αλλάζει το έργο σε μικροσκοπικό επίπεδο.

Το μόνο που μένει στ' αλήθεια είναι η προσκόλληση στο γεγονός ότι αυτό είναι το υλικό που άγγιξε ο τύπος που το έφτιαξε. Στην ουσία πρόκειται για θρησκευτική προσκόλληση στο υποτιθέμενο πρωτότυπο.

Στην ουσία πρόκειται για μια αφελή μεν αλλά έγγενή ανάγκη ταύτισης με τον δημιουργό του πρωτότυπου, που διασαφηνίζεται πλήρως στο "όταν ΕΜΕΙΣ φτιάχναμε Παρθενώνες κλπ"

[ik_90]

Δεν λέμε στον πραγματικό μας κόσμο όπου το κέρδος και το χρήμα επικρατεί. Λέμε φιλοσοφικά.
Αν πχ είχατε να διαλέξετε την ζωή ενός αγνώστου ή γνωστού και την Πιετα, την Μόνα Λίζα, έναν πάπυρο με τα χαμένα έργα του Αριστοτέλη, Σοφοκλή, κτλ.

Έχει απαντηθεί διαχρονικά μέσω μύθων και αλληγοριών αυτό το ερώτημα, είτε θρησκευτικής είτε όχι φύσεως. Η γραπτή και προφορική παράδοση της ανθρωπότητας βρίθει θεών, προφητών, ηρώων αλλά και απλών ανθρώπων που θυσιάστηκαν οι ίδιοι για χάρη της ανθρωπότητας.

Ναι, αλλά το ερώτημα είναι πόσοι πχορουμίτες θα θυσίαζαν τα παιδιά τους για τη Μόνα Λίζα και όχι οι γραπτές και προφορικές παραδόσεις της ανθρωπότητας.

Το ερώτημα του θεματοθέτη ήταν για κάποιον άγνωστο, όχι για το παιδί του. Το παιδί του δεν θα το θυσίαζε κανείς (εκτός ίσως από τον Αβραάμ), αυτό νομίζω είναι δεδομένο. Το ερώτημα του θεματοθέτη, πάντως, είναι ξεκάθαρα φιλοσοφικό και συγκεκριμένα ηθικό. Για να το προεκτείνω, τι είναι ηθικότερο; Να αδιαφορήσεις για τη ζωή ενός τυχαίου ανθρώπου σε όφελος των πολλών, ή το αντίστροφο;

[ΓΑΛΗ]

Έχει απαντηθεί διαχρονικά μέσω μύθων και αλληγοριών αυτό το ερώτημα, είτε θρησκευτικής είτε όχι φύσεως. Η γραπτή και προφορική παράδοση της ανθρωπότητας βρίθει θεών, προφητών, ηρώων αλλά και απλών ανθρώπων που θυσιάστηκαν οι ίδιοι για χάρη της ανθρωπότητας.

Ναι, αλλά το ερώτημα είναι πόσοι πχορουμίτες θα θυσίαζαν τα παιδιά τους για τη Μόνα Λίζα και όχι οι γραπτές και προφορικές παραδόσεις της ανθρωπότητας.

Το ερώτημα του θεματοθέτη ήταν για κάποιον άγνωστο, όχι για το παιδί του. Το παιδί του δεν θα το θυσίαζε κανείς (εκτός ίσως από τον Αβραάμ), αυτό νομίζω είναι δεδομένο. Το ερώτημα του θεματοθέτη, πάντως, είναι ξεκάθαρα φιλοσοφικό και συγκεκριμένα ηθικό. Για να το προεκτείνω, τι είναι ηθικότερο; Να αδιαφορήσεις για τη ζωή ενός τυχαίου ανθρώπου σε όφελος των πολλών, ή το αντίστροφο;

Ακριβώς γι' αυτό είναι αφελές ερώτημα.

Άλλο οι τυχαίοι μανδαρίνοι* και άλλο εμείς, έτσι;

Χωρίς εμάς ή τα παιδιά μας, θα πάθει ταράκουλο όχι μόνον η ανθρωπότητα αλλά και το σύμπαν ολάκερο.



*Το βάζω γιατί έχει τεθεί ως ερώτημα, όχι για τη θυσία ενός για πολλούς αλλά και για τη θυσία πολλών για έναν.

[ik_90]

Ναι, αλλά το ερώτημα είναι πόσοι πχορουμίτες θα θυσίαζαν τα παιδιά τους για τη Μόνα Λίζα και όχι οι γραπτές και προφορικές παραδόσεις της ανθρωπότητας.

Το ερώτημα του θεματοθέτη ήταν για κάποιον άγνωστο, όχι για το παιδί του. Το παιδί του δεν θα το θυσίαζε κανείς (εκτός ίσως από τον Αβραάμ), αυτό νομίζω είναι δεδομένο. Το ερώτημα του θεματοθέτη, πάντως, είναι ξεκάθαρα φιλοσοφικό και συγκεκριμένα ηθικό. Για να το προεκτείνω, τι είναι ηθικότερο; Να αδιαφορήσεις για τη ζωή ενός τυχαίου ανθρώπου σε όφελος των πολλών, ή το αντίστροφο;

Ακριβώς γι' αυτό είναι αφελές ερώτημα.

Άλλο οι τυχαίοι μανδαρίνοι και άλλο εμείς, έτσι;

Χωρίς εμάς θα πάθει ταράκουλο όχι μόνον η ανθρωπότητα αλλά και το σύμπαν ολάκερο.

Αν μπορούσαμε να σκεφτούμε υπέρ του συνόλου, θα θυσιάζαμε και τον ίδιο μας το εαυτό για το κοινό καλό.
Όμως υπάρχει και το ένστικτο της επιβίωσης, έχουμε και το σύνδρομο του ήλιου που αναφέρεις (όλα γυρίζουν γύρω από εμάς) και θεωρούμε τόσο σπουδαίες τις απειροελάχιστες δεκαετίες ύπαρξής μας μπροστά στο άπειρο του σύμπαντος που, έστω και για δυο χρόνια παραπάνω ζωής, θα γράφαμε εκεί που δεν πιάνει μελάνι υψηλά νοήματα και ιδανικά.

[ΑΛΟΓΟΜΟΥΡΗΣ]

Δεν λέμε στον πραγματικό μας κόσμο όπου το κέρδος και το χρήμα επικρατεί. Λέμε φιλοσοφικά.
Αν πχ είχατε να διαλέξετε την ζωή ενός αγνώστου ή γνωστού και την Πιετα, την Μόνα Λίζα, έναν πάπυρο με τα χαμένα έργα του Αριστοτέλη, Σοφοκλή, κτλ.

Θα διάλεγα τον άνθρωπο γιατί ωραία τα αρχαιολογικά μνημεία αλλά πρώτον είναι ένας μάταιος αγώνας στον χρόνο, δεν πρόκεται να διατηρηθούν για πάντα, και δεύτερον έχουν μόνο συμβολική σημασία. Είναι πολύ εύκολο για έναν πακτωλό καλλιτεχνών να φτιάξουν ένα τέλειο αντίγραφο της Μόνα Λίζα και να μην το καταλάβαινες ποτέ αν κάποιος τα άλλαζε θέση. Δεν θα έχανες απολύτως τίποτα από την ουσία του έργου, μόνο την μεταφυσική αντίληψη ότι αυτό είναι το πρωτότυπο. Στην πραγματικότητα δεν είναι καν το πρωτότυπο. Η μπογιά έχει φθαρεί και ξεβάψει και η συντήρηση στην ουσία επίσης αλλάζει το έργο σε μικροσκοπικό επίπεδο.

Το μόνο που μένει στ' αλήθεια είναι η προσκόλληση στο γεγονός ότι αυτό είναι το υλικό που άγγιξε ο τύπος που το έφτιαξε. Στην ουσία πρόκειται για θρησκευτική προσκόλληση στο υποτιθέμενο πρωτότυπο.

καταλαβαίνω το σκεπτικό αλλά διαφωνώ ως προς το τι πρεσβεύει ένα έργο σαν κι αυτό
για μένα κάθε τέτοιο έργο είναι ένα κεκτημένο της ανθρωπότητας, ένα checkpoint, ένα σημείο καμπής
θα έθετα το ερώτημα διαφορετικά. αν είχαμε να διαλέξουμε ανάμεσα στην ζωή ενός ανθρώπου και στον ανθρώπινο πολιτισμό γενικότερα, σε όλα τα κεκτημένα που απολαμβάνουμε σήμερα ως δεδομένα, από την τέχνη και την πολιτική μέχρι την επιστήμη και την τεχνολογία, τι θα επιλέγατε;

[sharp]

Αν θέλεις να μου πεις κάτι μπορείς απλά να μου κάνεις παράθεση. Τι αφήνεις να κρέμεται μια πρόταση έτσι αφηρημένα με τους περισσότερους χρήστες να μην καταλαβαίνουν σε ποιον αναφέρεσαι και τι εννοείς; Το έχω πει χίλιες φορές μα θα το πω ακόμα μία. Η εισβολή μιας χώρας είναι πάντα εγκληματική μα αυτό δεν σημαίνει παράλληλα ότι δεν υπάρχει αιτία. Ξέρω ότι για σένα και για τα άλλα παιδιά εδώ όλα πρέπει να είναι μαύρο άσπρο, ευθείες γραμμές, τέλειοι κύκλοι, μα τα πράγματα δεν είναι έτσι. Μεταξύ του απόλυτου καλού και κακού εκτείνεται μια μυθικά απέραντη γκρι περιοχή ή στέπα στην δική μας περίπτωση. Δεν στηρίζω τον θάνατο παιδιών. Γράφω μόνο πως αν μου δινόταν εμένα προσωπικά η επιλογή να σκοτώσω κάποιον για να διασφαλίσω ένα ιδανικό μέλλον δεν θα το έκανα. Δεν είμαι υπεύθυνος για τα παιδιά που σκοτώνονται στην Ουκρανία. Πιστεύω πως θα μπορούσε να αποφευχθεί όλη η αιματοχυσία και πως αυτή δεν γίνεται με υπαιτιότητα μόνο της Ρωσίας. Έχω φέρει πληθώρα πηγών που στηρίζουν την άποψή μου. Μα ναι, μου αρέσει ο πόλεμος, δε νομίζω ότι χρειάζεται να απολογηθώ γι' αυτό. Δεν τον ξεκίνησα εγώ. Εγώ μόνο τον σχολιάζω.

Είσαι υπεύθυνος για τα παιδιά που σκοτώνονται στην Ουκρανία. Συνεισφέρεις στην προπαγάνδα του Πούτιν, που τον βοηθά να συνεχίζει τον πόλεμο.

Τι παπαριές γράφεις πάλι καλέ μου φίλε; Έχεις χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Αν εγώ είμαι υπεύθυνος για τον θάνατο παιδιών τι είσαι εσύ που ακόμα και τώρα ζητάς την συνέχιση της σφαγής και του πολέμου; Δεν θυμάμαι να διάβασα κάτι από εσένα που θα στήριζε διαπραγματεύσεις παρά αναλώνεσαι σε πολεμοκαπηλεία τη στιγμή που ακόμα και σε εσένα θα έπρεπε να είναι πια προφανές ότι κάθε επέκταση ή επιμήκυνση θα καταλήξει σε περισσότερους νεκρούς Ουκρανούς. Εγώ από την άλλη, παρά την ομηρική μου αγάπη για τον πόλεμο, στηρίζω μια ειρηνική λύση κι έχω φέρει κάποιες περιπτώσεις (μετά την ανακατάληψη της χερσώνας π.χ.) που ο στρατηγός Milley είπε κατά λέξη πως οι Ουκρανοί πήραν ότι θα μπορούσαν να πάρουν και τώρα ήρθε η ώρα για διαπραγματεύσεις. Αυτό θα έβαζε τέλος στον πόλεμο και στον θάνατο. Ποιοι στηρίζουν την τοποθέτηση του joint chief of staff των ΗΠΑ εδώ μέσα; Κανείς. Πώς συντηρώ λοιπόν εγώ την προπαγάνδα της Ρωσίας και ποια ακριβώς είναι αυτή; Ότι η Ρωσία θα κερδίσει; Δεν είναι πια πασιφανές; Πόσους νεκρούς Ουκρανούς χρειάζεσαι ακόμα για να το καταλάβεις αυτό φίλε μου; Πότε θα τελειώσουν τα πυρομαχικά κι ο ανεξάντλητος στρατός της Ρωσίας; Πως δεν βλέπεις ακόμα πως ότι σας ταίζουν είναι σάπια τροφή και όταν πια δεν θα μπορείς να αντικρούσεις την σκληρή πραγματικότητα τι θα πεις;
Φυσικά και δεν είμαι μέρος καμιάς προπαγάνδας όταν λέω, από την αρχή, πως οι Ρώσοι δεν θα χάσουν τον πόλεμο. Είμαι απλά ρεαλιστής. Εσύ και οι φίλοι σου ζείτε σε μια παράλληλη πραγματικότητα όπου οι ηρωικοί Ουκρανοί κερδίζουν, όχι εγώ.

Δεν υπάρχουν διαπραγματεύσεις με κάποιον που το μόνο που ζητά είναι την ολική κατοχή μιας χώρας. Παπαριές γράφεις φυσικά εσύ, σε κατεβατά χωρίς νόημα, όπου το μοναδικό σου επιχείρημα από την αρχή συνοψίζεται στο ότι επειδή η Ρωσία είναι μεγαλύτερη, την Ουκρανία την συμφέρει να παραδοθεί. Η αλήθεια είναι πως είτε κερδίζουν είτε χάνουν, άλλη επιλογή δεν έχουν, από τη στιγμή που Πούτιν δεν σταματά τον πόλεμο. Στο έχουν γράψει και άλλοι εδώ μέσα, οπότε ή είσαι ντιπ για ντιπ ηλίθιος ή νομίζεις ότι είμαστε εμείς τέτοιοι.

[sharp]

από τον σκληρό καριόλη που στηρίζει την εισβολή της ρωσίας και τον θάνατο παιδιών με αφορμή ένα γελοίο υποθετικό κίνδυνο αυτό.φορουμάρα

[nowhere]

αν μπορείς να διαλέξεις ποιον θα σκοτώσεις που είναι το ηθικό δίλημα?

[ΓΑΛΗ]

αν μπορείς να διαλέξεις ποιον θα σκοτώσεις που είναι το ηθικό δίλημα?

Hθικό δίλημμα προκύπτει όταν σε ενδιαφέρει η ζωή αυτού που "σκοτώνεις".

Όταν σκοτώνεις ανώνυμους δεν προκύπτει κάποιο ηθικό δίλημμα.

[nowhere]

ναι αλλα συζητάτε σαν να δίνετε την ίδια αξία στην ανθρώπινη ζωή γενικά

[ik_90]

Τώρα θα ξεφύγω λίγο από το θέμα από τη μία, αλλά από την άλλη, ίσως και να εμβαθύνω στην ουσία τέτοιων ερωτημάτων.
Αυτά τα ερωτήματα, λοιπόν, καταδεικνύουν αυτό που επισήμανε η Γαλή, τον εγωκεντρισμό και την τόση σημασία που δίνουμε στη μίζερη, βαρετή, μικροαστική και μηδαμινή -σε σχέση με το άπειρο του σύμπαντος- ζωούλα μας. Από την άλλη, θεωρώ ότι οι ελάχιστοι άνθρωποι που βγήκαν από τα τετριμμένα, που διέπρεψαν και που έδειξαν δρόμους (είτε επιστημονικά είτε φιλοσοφικά) δεν έδιναν τόση σημασία στη «ζωούλα» τους, δεν απέφευγαν με χίλιους δυο τρόπους να μην διαφέρουν από τη μάζα και γι' αυτό και επέτυχαν και ζουν (και θα ζουν εσαεί) μέσω της παρακαταθήκης που άφησαν.
Και είναι αυτές οι εξαιρέσεις, αυτές οι λιγοστές ατομικότητες που πάντα δείχνουν τον δρόμο και δουλεύουν (άμεσα ή έμμεσα, εκούσια ή ακούσια) για το σύνολο. Γιατί διαχρονικά ήταν οι μονάδες και όχι η μάζα που πέτυχαν πράγματα για το σύνολο και βελτίωσαν τον κόσμο.

[hellegennes]

Μάλιστα. Μόλις ακύρωσες όλη τη θεωρία των καντιανών ηθικών διλημμάτων. Εντυπωσιακό.

Σιγά το εντυπωσιακό. Πανεύκολο είναι. Έχουμε φιλοσοφικά ξεπεράσει την αντιεπιστημονική αμπελοφιλοσοφία όπου προσπαθούμε με γιγάντια άλματα λογικής να συνάγουμε κάτι για την ανθρώπινη φύση από 100% αντιρεαλιστικές καταστάσεις.

Τα φιλοσοφικά, ηθικά διλήμματα αυτού τού τύπου δεν τίθενται για να προσομοιάζουν με πραγματικές καταστάσεις, αλλά για να τονίζουν, λόγω της υπερβολής τους, τον ηθικό σχετικισμό, την δυσκολία δηλαδή να ορίσεις σε κάποιες περιπτώσεις τι είναι "καλό" και τι είναι "κακό".

Αν δεν λειτουργεί ένα σχήμα δεν μπορείς να το χρησιμοποιήσεις για αναλογίες. Δεν μπορείς σε μια τέτοια βάση να πεις ότι ο διαχωρισμός του καλού από το κακό είναι τόσο δύσκολος και σχετικός επειδή είναι δύσκολο να απαντήσεις σε ένα τέτοιο δίλημμα, γιατί είναι μη εφικτό δίλημμα. Δεν είναι απλά υπερβολή, είναι τελείως εκτός πραγματικότητας και όχι μόνο γιατί δεν πρόκειται να συμβεί (δηλαδή είναι θεωρητικό) αλλά πρωτίστως γιατί είναι κάτι που ΔΕΝ γίνεται να συμβεί ποτέ. Αν η βάση του διλήμματος απαιτεί να δώσεις θεϊκές ικανότητες στον άνθρωπο (γνώση του μέλλοντος) τότε δεν είναι δίλημμα που απευθύνεται σε ανθρώπους.

Θα μπορούσες να πεις ότι είναι ηθικό δίλημμα για έναν θεό, αν οι θεοί έχουν ηθικά διλήμματα.

[hellegennes]

Δεν λέμε στον πραγματικό μας κόσμο όπου το κέρδος και το χρήμα επικρατεί. Λέμε φιλοσοφικά.
Αν πχ είχατε να διαλέξετε την ζωή ενός αγνώστου ή γνωστού και την Πιετα, την Μόνα Λίζα, έναν πάπυρο με τα χαμένα έργα του Αριστοτέλη, Σοφοκλή, κτλ.

Θα διάλεγα τον άνθρωπο γιατί ωραία τα αρχαιολογικά μνημεία αλλά πρώτον είναι ένας μάταιος αγώνας στον χρόνο, δεν πρόκεται να διατηρηθούν για πάντα, και δεύτερον έχουν μόνο συμβολική σημασία. Είναι πολύ εύκολο για έναν πακτωλό καλλιτεχνών να φτιάξουν ένα τέλειο αντίγραφο της Μόνα Λίζα και να μην το καταλάβαινες ποτέ αν κάποιος τα άλλαζε θέση. Δεν θα έχανες απολύτως τίποτα από την ουσία του έργου, μόνο την μεταφυσική αντίληψη ότι αυτό είναι το πρωτότυπο. Στην πραγματικότητα δεν είναι καν το πρωτότυπο. Η μπογιά έχει φθαρεί και ξεβάψει και η συντήρηση στην ουσία επίσης αλλάζει το έργο σε μικροσκοπικό επίπεδο.

Το μόνο που μένει στ' αλήθεια είναι η προσκόλληση στο γεγονός ότι αυτό είναι το υλικό που άγγιξε ο τύπος που το έφτιαξε. Στην ουσία πρόκειται για θρησκευτική προσκόλληση στο υποτιθέμενο πρωτότυπο.

Στην ουσία πρόκειται για μια αφελή μεν αλλά έγγενή ανάγκη ταύτισης με τον δημιουργό του πρωτότυπου, που διασαφηνίζεται πλήρως στο "όταν ΕΜΕΙΣ φτιάχναμε Παρθενώνες κλπ"

Υπαρκτή ανάγκη είναι, συμφωνώ. Κι εγώ προτιμώ να δω την Μόνα Λίζα στο πρωτότυπο, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσω το εγγενές -η καλλιεργημένο, δεν έχει σημασία- αίσθημα ότι αντικρίζω κάτι που φτιάχτηκε πολύ πριν γεννηθώ, από κάποιον που θα μπορούσε να είναι απώτερος πρόγονός μου.

Αναγνωρίζω όμως ταυτόχρονα ότι αυτό το αίσθημα είναι μεν ωραίο, παίζει στο ίδιο επίπεδο με το δέος της φύσης, αλλά την ίδια στιγμή είναι φευγαλέο, δεν έχει πρακτική αξία και είναι αυταπάτη.

Αν είχα να διαλέξω ανάμεσα στο να σώσω έναν 90χρονο και την Μόνα Λίζα από ένα ορμητικό ποτάμι, θα διάλεγα χωρίς να το σκεφτώ τον 90χρονο, γνωρίζοντας ότι μπορεί να πεθάνει λίγο αργότερα, ίσως και την ίδια μέρα. Μπορεί κανείς να μην ξαναδεί την Μόνα Λίζα στο πρωτότυπο, όμως εγώ σίγουρα θα ένιωθα πιο περήφανος και πιο χαρούμενος που κατάφερα να σώσω μια ανθρώπινη ζωή, παρά έναν πίνακα ζωγραφικής.

[hellegennes]

Τώρα θα ξεφύγω λίγο από το θέμα από τη μία, αλλά από την άλλη, ίσως και να εμβαθύνω στην ουσία τέτοιων ερωτημάτων.
Αυτά τα ερωτήματα, λοιπόν, καταδεικνύουν αυτό που επισήμανε η Γαλή, τον εγωκεντρισμό και την τόση σημασία που δίνουμε στη μίζερη, βαρετή, μικροαστική και μηδαμινή -σε σχέση με το άπειρο του σύμπαντος- ζωούλα μας.

Δηλαδή τι καλύτερο κάνει το άπειρο σύμπαν από εμάς; Χωρίς εμάς το σύμπαν δεν θα είχε σημασία. Δεν θα υπήρχε κάποιος για να το βλέπει, θα ήταν απλώς ύλη και ενέργεια σκορπισμένη. Και;

καταλαβαίνω το σκεπτικό αλλά διαφωνώ ως προς το τι πρεσβεύει ένα έργο σαν κι αυτό
για μένα κάθε τέτοιο έργο είναι ένα κεκτημένο της ανθρωπότητας, ένα checkpoint, ένα σημείο καμπής
θα έθετα το ερώτημα διαφορετικά. αν είχαμε να διαλέξουμε ανάμεσα στην ζωή ενός ανθρώπου και στον ανθρώπινο πολιτισμό γενικότερα, σε όλα τα κεκτημένα που απολαμβάνουμε σήμερα ως δεδομένα, από την τέχνη και την πολιτική μέχρι την επιστήμη και την τεχνολογία, τι θα επιλέγατε;

Γι' αυτό λέω ότι αυτά τα διλήμματα δεν έχουν λογική απάντηση. Επειδή είναι ανύπαρκτα. Στην ουσία ρωτάς αν μια ανθρώπινη ζωή αξίζει περισσότερο από όλα τα επιτεύγματα της ανθρωπότητας. Αυτά όμως δεν είναι συγκρίσιμα πράγματα. Δεν είναι ερώτημα που μπορείς να απαντήσεις. Γι' αυτό και η ερώτηση προσπαθεί να τα συγκρίνει τεχνητά, βάζοντας στην εξίσωση τον παράγοντα της αφαίρεσης, ώστε να έχεις αναγκαστικά ένα σύμπαν όπου στην μια περίπτωση έχεις +1 ανθρώπινη ζωή και στην άλλην έχεις -1 ανθρώπινη ζωή με αντίστοιχη προσθαφαίρεση των επιτευγμάτων της ανθρωπότητας.

Αυτό το ερώτημα λοιπόν είναι πλαστό, γιατί απαιτεί να έχεις θεϊκές ικανότητες. Άρα, όπως είπα και πιο πάνω, δεν είναι ερώτημα που μπορεί να αφορά ανθρώπους. Σου ζητάει να διαλέξεις ανάμεσα σε πράγματα που εκ φύσης δεν γίνεται να διαλέξεις. Μπορείς να σκοτώσεις ή να σώσεις έναν άνθρωπο αλλά δεν μπορείς να εξαφανίσεις όλα τα επιτεύγματα της ανθρωπότητας.

[ΓΑΛΗ]

ναι αλλα συζητάτε σαν να δίνετε την ίδια αξία στην ανθρώπινη ζωή γενικά

Ουδείς δίνει σημασια στην ανθρώπινη ζωή, γενικά. Η αξία της κάθε ανθρώπινης ζωής γενικώς και αορίστως, παίζει απλώς ως ιδεολογικό -και αναπόδεικτο- θεώρημα.