Λοιπόν, επειδή δεν θέλω να επεκταθώ στη φαινομενολογική ανάλυση του ύπνου κατά τη διάρκεια τεραστίων Έργων Τέχνης καθώς οι δύο Σχολές που έχω υπόψη δεν συμφωνούν (αυτή του Χούσερλ με εκείνη του Μπάμπη του Τσιμπίδα), θα περιοριστώ σε δύο "χαριτωμένα" βιωματικά παραδείγματα που έχουν να κάνουν με την ασέβεια που επιδεικνύουν διάφοροι παρεπιδημούντες και που δικαιολογούν λίγο-πολύ αυτό το δικής μου (εξ όσων γνωρίζω) δικής μου εμπνεύσεωςneon imposter έγραψε: ↑06 Απρ 2023, 15:57
(συνέχεια)
Ειρ (απάντηση σε μεσαία αδερφή) Οι κλασικοί είναι για όλες τις ώρες - Όπως πολύ σωστά έχει επισημάνει συνάδελφος, Ο Ντοστογιέφσκι αντί να σου πει καλημέρα, σου μιλάει για την Αποκάλυψη. Η δε Ειρ προσεγγίζει πιο "χαριτωμένα" - αν μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο - το βαρύ οντολογικό φορτίο του ΕΚΤ, πιο υπαρξιακά θα έλεγε κανείς. ΟΜΩΣ - δεν παύει να το προσεγγίζει ως οφείλει οποιοσδήποτε μύστης της Τέχνης, δλδ ΜΗ ειρωνικά, ΈΣΤΩ ντιστανσέ αλλά ΠΟΤΕ ειρωνικά.
Μεσαία (γεμάτη ειρωνεία) - Εγώ για πρωινό προτιμώ κέικ. Ένα θα πω μόνο - αυτό που είναι μεθυστικό στο κακό γούστο είναι η αριστοκρατική αίσθηση του να δυσαρεστείσαι, όπως έχει πει ο Μπωντλαίρ που για πρωινό προτιμούσε πέρα από τις μεταφράσεις του Πόε ή Πόου ένα γευστικό ποτήρι απαστερίωτο γάλα και αβγά μάτια με καμαμπέρ.
Όλγα προς μεσαία - Σε παρακαλώ εδώ έχουμε έναν στόχο... (προς ανεψούδι) μίλησε μας για το ΕΚΤ - η θεία Όλγα βάζει το βόδι μπροστά από το κάρο, δείχνοντας το τι εστί Έργο Τέχνης, ένας στόχος δλδ και όχι κάποιο τυχαίο μέσο προς κάποιο σκοπό (όπως θα έλεγε και ο Σαφτέσμπουρι, ένα end in itself και όχι ένα means to an end δλδ).
Ανεψούδι - εν ολίγοις χαρακτηρίζει τον ΡασκΆλνικΟφ (αν με βοηθά το αυτί μου) λεχρίτη. ΎΒΡΙΣ! - ναι, το λούμπεν προλεταριάτο θα σώσει τον κόσμο, συμφωνώ εν μέρει. Αλλά λεχρίτης; (παρ' όλ' αυτά, να σημειωθεί πως η Δήμητρα Παπαδοπούλου λειτουργεί εν προκειμένω σαν αντιδραστήριο, καθώς εκλύει στις τρεις αδερφές τις παραστάσεις εκείνες που συνθέτουν τον ιδεολογικό τους κόσμο ως βούληση, όπως θα συμπλήρωνε και ο Σοπενάουερ - που δεν γνωρίζουμε βέβαια ποια εκ των τριών θα προτιμούσε καθώς ως γνωστόν άλλα έγραφε και άλλα έκαμνε).
Ειρ (διορθώνοντας τη ΔΠ) - Εξαθλιωμένος. Χαριτόβρυτος η Ειρ, φέρει στο φως τις γλωσσολογικές συνισταμένες του θέματος που μόλις υποφώσκουν, υπενθυμίζοντας, όπως είπε και ο Βιτγκενστάην, πως για όσα δεν γνωρίζουμε πρέπει να το βουλώνουμε. Η λεπτότητα της προσέγγισης δεν θα πρέπει να οδηγήσει κάποιους στο λανθασμένο συμπέρασμα πως υποκρύπτει κάποια ειρωνεία.
Η σκηνή συνεχίζει με μία χονδροειδέστατη περιγραφή των πραγματικών γεγονότων της υπόθεσης, την οποία δεν θα υποβάλουμε στη βάσανο της κριτικής καθότι δεν μας αφορά καθόλου η σύλληψη της πραγματικότητας του μυθιστορήματος (που πάντως είναι πολύ πιο πραγματικό από τη λιλιανή πραγματικότητα - αλλά και από τη δική μας, θα τολμούσα να συμπληρώσω) από μία πρωτόπειρη του χώρου της Τέχνης. Για να φτάσουμε στον χαρακτηρισμό της Σόνιας ως
Χλεμπονιάρας!!!
Ειρ (απηυδισμένη) - Ε όχι και χλεμπονιάρα η Σόνια! Μία πρόληψη στη συγκεκριμένη σκηνή, της αντιδράσεως της Όλγας που πρόκειται να ακολουθήσει και να βάλει το ΕΚΤ στον θρόνο που του αρμόζει και που αποτελεί συγχρόνως βάραθρο για εκείνον που θα τολμήσει να το προσεγγίσει όπως πρέπει.
Κάτι πετάγεται κ λέει η μεσαία, που αφορά (όπως θα περίμενε ο πεπειραμένος θεατής) στην προσέγγιση από τη Λίλη των πραγματικών γεγονότων του εγκλήματος. Φυσικά, η μεσαία μόνο την πραγματικότητα μπορεί να "προσεγγίσει" και μόνο η "πραγματικότητα" την ενδιαφέρει και όλα αυτά μέσα σε εισαγωγικά καθώς και η ίδια ως περσόνα δεν εμπεριέχεται σε τίποτε άλλο παρά σε εισαγωγικά και όχι πάντως στο θρεπτικό χυμό της ζώσας Τέχνης.
Η Όλγα - κ σε αυτή την περίπτωση η Νένα λειτουργεί ως foil για τον χαρακτήρα της - ήδη έτοιμη να εκραγεί δέχεται τον χαρακτηρισμό χλεμπονιάρα, γνωρίζοντας ωστόσο πως θα ακούσει χειρότερα.
Όπου φτάνουμε στην κορύφωση της πλοκής με τον χαρακτηρισμό ΜΑΛΑΚΑΣ
Ναι, φίλε αναγνώστη - φτάσαμε στο σημείο να χαρακτηρίσουμε τον Ρασκόλνικωφ ΜΑΛΑΚΑ - ΜΑΛΑΚΑΣ ο Μπάγιεβιτς να το δεχτώ (αφού είναι), ΜΑΛΑΚΑΣ ο απέναντι στη δηλωτή (αφού είναι όλοι τους να το δεχτώ), ΜΑΛΑΚΑΣ ο τύπος που σου έφκιασε τον καφέ και έβαλε τελικά ζάχαρη ο μαλάκας
αλλά ΜΑΛΑΚΑΣ Ο ΡΑΣΚΟΛΝΙΚΩΦ;
Πρώτη αντίδραση (Ειρ) ΜΑΛΑΚΑΣ Ο ΡΑΣΚΟΛΝΙΚΩΦ;
[να σημειώσουμε στο συγκεκριμένο σημείο τη δύσμοιρη τύχη του εν λόγω ήρωα όταν πέφτει στα χέρια του Νεοέλληνα, όπως αποτυπώνεται μέσα από διάφορες συμπεριληπτικές αφηγήσεις της σύγχρονης ιστορίας μας. Μαλάκα τον χαρακτηρίζει η Λιλη, Ρασκώληκα ο Βαλαβανίδης. Φαίνεται ένα pattern στη συγκεκριμένη μοίρα, αυτή της επεξεργασίας ονομάτων της Τέχνης από τα κατώτερα ένστικτα του homo κάτι]
Η Λίλη, ρίχνοντας μερέντα στην πληγή, υπερθεματίζει Αφού πήγε και παραδόθηκε από μόνος του δεν ήταν μαλάκας;
για να οδηγήσει την Όλγα στο καταπληκτικό soliloquy
Το ΈΚΤ είναι μία περιπέτεια της Ψυχής, είναι ένα δράμα της Ύπαρξης, είναι ένα Βιβλίο
θέτοντας ακριβώς τα οντολογικά θεμέλια της υψιπετούς ντοστογιεσφκικής Διάκρισης των Εξουσιών ανάμεσα στο Μυαλό, την Ψυχή και το Σώμα που θα κάνει αργότερα τον Moz να πει Does the mind rule the body or does the body rule the mind... I don't know ...
Μία διάκριση που η Λίλη θα υποβληθεί στο μαρτύριο (για την ίδια) της ανάγνωσης του ΕΚΤ εκ νέου προκειμένου να την κατανοήσει πλήρως
φευ - δεν πρόκειται
εν πολλοίς σε αυτά συμπυκνώνεται το μαρτύριο στο οποίο υπέβαλε τον Ντοστογιέφσκι η Λίλη...
διότι έπειτα θα ακολουθήσει εκείνο του Ταρκόφσκι
(το οποίο πάντως ο μεγάλος Ρώσος δεν περιγράφει στο Μαρτυρολόγιό του, τουλάχιστον σε ό,τι έχει εκδοθεί)
Δεν θέλω να πω κάτι, μόλις άκουσα πάλι ότι κοιμήθηκε σε ταινία του Ταρκόφσκι, οπότε θα επανέλθει
(συνεχίζεται)
Όποτε ακούω κουλτούρα τραβάω πιστόλι
Α) πιο νεαρός, συνήθιζα να προβαίνω στην ακόλουθη τελετουργία, για να διασκεδάσω.
Έπαιρνα το ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ και έψαχνα πού παίζονταν διάφορες "κουλτουριάρικες" ταινίες. Τις κύκλωνα και την έστηνα στο παρακείμενο του σινεμά σουβλατζίδικο. Η μεγάλη μου εμπειρία των ανθρώπων με οδηγούσε στο να κτλβω εύκολα ποιος θα πήγαινε μετά την κατανάλωση κρέατος στην ταινία. Έβγαζα εισιτήριο, και καθόμουν ακριβώς από πίσω του.
Η ταινία άρχιζε. Η γαστριμαργική αδυναμία του θεατού, σε συνδυασμό με το δύσκολο θέμα της ταινίας - ας πούμε Βάιντα - τον οδηγούσε γρήγορα στη βλεφαρόπτωση που προκαλούν βαρετές εκπομπές.
Μέσα στο σκοτάδι, έβγαζα το parabellum από τη τσέπη μου και το πίεζα, ακριβώς τη στιγμή που ήταν έτοιμος να τον ψιλοπάρει, στο πίσω μέρος του κρανίου του ψιθυρίζοντας διάφορες μεγάλες κινηματογραφικές ατάκες που λίγο-πολύ γνώριζα πως θα γνώριζε, του τύπου
Go ahead... make my day
ή
You re a disease and I am the Cure (τη δεύτερη κυρίως όταν φορούσα μάσκαρα).
Έπειτα, καθώς άκουγα τα κάτουρα να του φεύγουν, γλιστρούσα στο σκοτάδι, πεπεισμένος πλέον πως θα το σκεφτόταν σοβαρά να προβεί σε τέτοια ασέβεια πάλι.
[Μόνο με έναν σκηνοθέτη δεν κατόρθωσα να το εφαρμόσω αυτό ποτέ, τον Τεό, επειδή πάντοτε τον ψιλοέπαιρνα εγώ τελικά πριν τα υποψήφια θύματα της φάρσας μου]
Ονόμαζα τη συγκεκριμένη τελετουργία The headmaster ritual
Β) Κάποτε, πιο νεαρός πάλι, χρησιμοποιώντας αυτή την ανθρώπινη αδυναμία, του ύπνου κατά τη διάρκεια σπουδαίων Μνημείων της Έβδομης Τέχνης, κατόρθωσα να σωθώ από τα νύχια Γαλλίδων φοιτητριών του Εράσμου.
Θυμάμαι, πως το δόλωμά τους για να πάω στο διαμέρισμα μίας εξ αυτών στον Διόνυσο ήταν να δοκιμάσω το περίφημο φουά γκρά. Η αλήθεια είναι πως ήμουν περίεργος να δω τι γεύση έχει αυτή η μαλακία.
Ωστόσο, το στρατηγικό λάθος τους να περιτυλίξουν αυτό το φουά γκρά με κάποια εντελώς γελοία παράκληση να τους μάθω τον subjonctif, τις πρόδωσε (μα πώς θα τους μάθαινα εγώ κάτι που είχαν μάθει οι ίδιες με φυσική κατάκτηση της γλώσσας; Εκτός και αν, σκέφτηκα, ήθελαν τις κατακτήσω φυσικά με...).
Έτοιμος, μετέβην στην πλουσιοπάροχη και ευρύστηθη αυτή περιοχή με μία βιντεοκασέτα στα χέρια μου.
Όπως περίμενα, με υποδέχτηκαν με τα εσώρουχά τους. Αυτή είναι η δίψα τους για μάθηση λοιπόν σκέφτηκα, και χωρίς να χάσω την ψυχραιμία μου τους είπα σε άπταιστα γαλλικά ουτρ μερ.
Οκ κορίτσια θα με έχετε, αφού όμως πρώτα δούμε το Πέρυσι στο Μαρίενμπαντ.
Προκειμένου να πετύχουν τον στόχο τους έβαλαν τη βιντεοκασέτα να παίζει. Εγώ, δοκίμασα το φουά γκρά, έχοντας για τραπέζι την ομολογουμένως καλοσχηματισμένη κοιλιά μίας εκ των φοιτητριών.
Πραγματικά μαλακία θυμάμαι ότι σκέφτηκα.
Θα την είχα πατήσει αν δεν έφερνα την ταινία. Διότι όχι μόνο θα είχα δοκιμάσει αυτή τη μαλακία αλλά θα αναγκαζόμουν να κάνω μαθήματα της χρήσης της υποτακτικής σε γυμνές φοιτήτριες του Εράσμου.
Και θα αναγκαζόμουν ΑΝ δεν είχα την ταινία μαζί μου. Διότι, όπως το περίμενα, βλέποντας την ταινία, τις πήρε ο ύπνος.
Ήμουν ελεύθερος να φύγω. Αλλά, σαν καλός χρήστης της γαλλικής κουζίνας, θυμάμαι πως παρήγγειλα από το παρακείμενο σουβλατζίδικο μία γενναία ποσότητα γουρουνοπούλας και συνόδευσα τη θέαση της ταινίας με την κατανάλωσή της πριν αφήσω το μαγνητάκι του σουβλατζίδικου πάνω στην ομολογουμένως θελκτική κοιλιά μίας εξ αυτών.
Το σουβλατζίδικο λεγόταν Heartland θυμάμαι
I would have lived in peace. But my enemies brought me war.
