Ξεκινάω με τη μικρή μου κόρη χθες το μεσημέρι να πάμε στον κήπο.
Είχαμε αγοράσει σπόρους και φυτά και θα τα βάζαμε σε γλαστράκια στο θερμοκήπιο.
Αυτές τις μέρες μας έχει ταράξει στη βροχή αλλά χθες είχε λιακάδα οπότε λέμε ευκαιρία να πάμε.
Με το που φτάσαμε συνειδητοποιώ ότι είχα ξεχάσει να πάρω το κλειδί της εισόδου.
Κάνω λοιπόν μια γύρα την περίφραξη μήπως και δω κάποιον από μέσα να μας ανοίξει.
Παντού λασπουριά και πρόσεχα πού πατούσα. Αλλά προφανώς δεν πρόσεξα αρκετά και πάρτον κάτω.
Βάζω ενστικτωδώς το χέρι να σταματήσω το πέσιμο και ο αγκώνας κλειδώνει από τη λάθος μεριά.
Πρώτη φορά που γύρισε το στομάχι μου από τον πόνο.
Μπαίνω στο αμάξι και πάω στα επείγοντα (η κόρη μου άλλαζα ταχύτητες).
4 ακτινογραφίες και 1 ct scan.
Τελικά έχει σπάσει ένα κομμάτι της κερκίδας, αυτό που ενώνεται στην άρθρωση του αγκώνα.
Μου βάλανε γύψο και τώρα περιμένω χειρουργείο.
Πάει το σερί τόσων χρόνων χωρίς σπασίματα ή τραυματισμούς.
Και για να σας προλάβω, ναι το ξέρω το ρητό "ο γέρος ή από χέσιμο θα πάει ή από πέσιμο"...

Το καλό της υπόθεσης είναι ότι είναι το αριστερό μου χέρι και ότι δεν πονάει.