Υπάρχει ακόμα ταξική συνείδηση;

[Rakomelofronas]

Εξαιρετικό νήμα, περισσότερο γράφω για να μου βγαίνει στις αναζητήσεις.

Κατά τη γνώμη μου, ταξική συνείδηση υπάρχει μόνο μέσω κάποιου συγκεκριμένου περιουσιακού σου στοιχείου ή συγκεκριμένης εργασίας - συντεχνίας - κλάδου, όπως ανάλογα εθνική συνείδηση υπάρχει μόνο μέσω μιας περιφερειακής - τοπικής αναφοράς (περιοχή, πόλη, γειτονιά, χωριό κτλ), με τη διαφορά πως η ταξική συνείδηση ούτε βιολογικό υπόβαθρο έχει (η εθνική συχνά έχει) ούτε μπορεί από μόνη της να σε εμπνεύσει να υπερβείς τον στενό ορίζοντα της ζωής σου και να θυσιάσεις για χάρη του μέλλοντος (η εθνική πάντα το έχει και μάλιστα όσοι τη βλέπουν επικριτικά αναφέρουν επικριτικά αυτό της το χαρακτηριστικό με φράσεις τύπου "σε πείθουν να κάνεις οικονομία - να εργαστείς - να υποφέρεις - να πεθάνεις γι' αυτούς"). Ειδικά σε μια εποχή ταχύτατων αλλαγών στην παραγωγή, έμφασης στην κατανάλωση και φαινομενικής απο-ϋλοποίησης πολλών περιουσιακών στοιχείων, η ταξική συνείδηση για τη μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων δεν είναι παρά ένας ασαφής διαχωρισμός φτωχοί - πλούσιοι.

[Αρχέλαος]

Νομίζω όσο πιο ξεκάθαρη εικόνα έχει κανείς για το "μετά", τόσο περισσότερη βία και εσωτερικές εκκαθαρίσεις χρειάζονται για να διαφυλάξει την καθαρότητα της εικόνας. Ο στόχος δηλαδή της "ξεκάθαρης εικόνας" είναι σε ευθεία σύγκρουση με το στόχο της "μη βίας".

Δεν είναι μια πολύ ελκυστική εικόνα αυτή αν και απολύτως αναμενόμενη. Στις εκκαθαρίσεις όμως υπάρχει πάντα και ένα ρίσκο. Να μην επικρατήσουν αυτοί (όποιοι και αν είναι) που θα θέλουν ένα δικαιότερο σύστημα κοντά στο ιδεατό του κομμουνισμού/σοσιαλισμού, αλλά αυτοί που θα καβαλήσουν την κατάσταση για να στήσουν μια δικτατορία για στενά δικό τους όφελος. Και προφανώς δεν μπορεί να υπάρχει καμία εξασφάλιση για το που θα κάτσει η μπίλια.
Ως συνέπεια ένα τέτοιο αφήγημα μπορεί να φαντάζει θελκτικό σε τυχοδιώκτες, πολύ περιορισμένο αριθμό ιδεολόγων και ανθρώπους χωρίς ούτε καν τα βασικά προς επιβίωση.

Τι να σου πω; Ποιο πολλές πιθανότητες θα έδινα να αποκτήσεις ακολούθους αν τους έλεγες πως θα εφαρμόσεις το Κινεζικό μοντέλο εδώ, παρά το ότι γενικά το θεωρώ ανεφάρμοστο.

Κάθε φορά που κάνουμε παρόμοια συζήτηση μοιάζει να απαιτείται ένας νέος τύπος ανθρώπου, πολύ πιο ώριμος, προκειμένου να οδηγηθεί η κοινωνία προς τα εκεί. Αν τον είχαμε όμως ούτε ο καπιταλισμός θα είχε τα χάλια που έχει τώρα. Οπότε τελικά γιατί όλα αυτά;

Εγώ αποδέχομαι ότι οι άνθρωποι είναι ατελείς, η παιδεία εκ των πραγμάτων προέρχεται από το τωρινό σύστημα, και ψάχνω μια λύση με βάση αυτά, χωρίς μαγικούς παράγοντες. Σκοπός προφανώς είναι ο προβληματισμός, δεν θα αλλάξω τον κόσμο από εδώ.
Ξέρω όμως ότι οι άνθρωποι νοιάζονται για πολλά πράγματα εκτός από το κέρδος, αλλά είναι εγκλωβισμένοι σε ένα σύστημα που νοιάζεται μόνο γι αυτό. Με αυτόν τον τύπο ανθρώπο πιστεύω μπορούμε να δουλέψουμε, δεν χρειαζόμαστε νέο.

Το κλειδί πιστεύω ότι είναι ακριβώς το να κάνουμε το νέο σύστημα (κομμουνισμό για μένα) ανθεκτικό στις ατέλειες. Να μη χρειάζεται καθαρούς ιδεολόγους, να ανέχεται μικρές δόσεις διαφθοράς, να ανέχεται την άποψη του κόσμου ακόμα και όταν δεν συμβαδίζει με τη θεωρία, να ανέχεται ότι όλα δεν θα πάνε βάσει σχεδίου και ότι θα υπάρχουν και άλλες χώρες με άλλα συστήματα. Να λυγίζει χωρίς να σπάει με άλλα λόγια. Ο κομμουνισμός όπως τον είδαμε μέχρι στιγμής σπάει εύκολα ενώ ο καπιταλισμός ότι προβλήματα και να έχει ο κόσμος, θα βρει κάπου αλλού να τα ρίξει. Αν λύσουμε αυτό, τα υπόλοιπα θα γίνουν. Η απάντηση μπορεί να μην είναι κοινωνική αλλά τεχνολογική.

[ΑΛΟΓΟΜΟΥΡΗΣ]

Εξαιρετικό νήμα, περισσότερο γράφω για να μου βγαίνει στις αναζητήσεις.

Κατά τη γνώμη μου, ταξική συνείδηση υπάρχει μόνο μέσω κάποιου συγκεκριμένου περιουσιακού σου στοιχείου ή συγκεκριμένης εργασίας - συντεχνίας - κλάδου, όπως ανάλογα εθνική συνείδηση υπάρχει μόνο μέσω μιας περιφερειακής - τοπικής αναφοράς (περιοχή, πόλη, γειτονιά, χωριό κτλ), με τη διαφορά πως η ταξική συνείδηση ούτε βιολογικό υπόβαθρο έχει (η εθνική συχνά έχει) ούτε μπορεί από μόνη της να σε εμπνεύσει να υπερβείς τον στενό ορίζοντα της ζωής σου και να θυσιάσεις για χάρη του μέλλοντος (η εθνική πάντα το έχει και μάλιστα όσοι τη βλέπουν επικριτικά αναφέρουν επικριτικά αυτό της το χαρακτηριστικό με φράσεις τύπου "σε πείθουν να κάνεις οικονομία - να εργαστείς - να υποφέρεις - να πεθάνεις γι' αυτούς"). Ειδικά σε μια εποχή ταχύτατων αλλαγών στην παραγωγή, έμφασης στην κατανάλωση και φαινομενικής απο-ϋλοποίησης πολλών περιουσιακών στοιχείων, η ταξική συνείδηση για τη μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων δεν είναι παρά ένας ασαφής διαχωρισμός φτωχοί - πλούσιοι.

πολύ ενδιαφέρουσα τοποθέτηση

[Fluffy]

[Sol]

Κριτικάροντας τους νεοχεγκελιανούς αριστερούς

[Sol]

Η γαλλική εργατική τάξη πάντως έχει.

[ΓΑΛΗ]

Η γαλλική εργατική τάξη πάντως έχει.

Και όλως τυχαίως η αφορμή ή το αίτιο των διαδηλώσεων στη Γαλλία, αφορά στα ζητούμενα της μη παραγωγικής τάξης.

Κάπως έτσι δεν είχε ξεκινήσει και στην Ελλάδα;

[pylothess]

Η γαλλική εργατική τάξη πάντως έχει.

Δεν υπάρχει ταξική συνείδηση μέχρι να έρθει το αυγό στον κ..ο.

[Golden Age]

Η γαλλική εργατική τάξη πάντως έχει.

Όσο είχε και η ελληνική την περίοδο 2006-2007 που κατέβαινε η Αριστερά κάθε τόσο στους δρόμμους για 1002 διαφορετικά κι έκανε μπάχαλα.

[ΑΛΟΓΟΜΟΥΡΗΣ]

Η γαλλική εργατική τάξη πάντως έχει.

Και όλως τυχαίως η αφορμή ή το αίτιο των διαδηλώσεων στη Γαλλία, αφορά στα ζητούμενα της μη παραγωγικής τάξης.

από πού προκύπτει αυτό;

[Sol]

Ε, σε λέει αφού όταν οι εργάτες βγουν στη σύνταξη στα 62 δεν θα παράγουν. Ένα από τα ιδεολογήματα της αστικής τάξης που διαχεονται είναι πως οι συνταξιούχοι είναι ξέχωρα από ότι έκαναν πριν βγουν στη σύνταξη. Στον σοσιαλισμό οι συνταξιούχοι πρέπει να ψηφίζουν στη δουλειά που έκαναν. Και να παίρνουν μέρος στα εργατικά συμβούλια των χώρο δουλειάς που ήταν το περισσότερο διάστημα.

[Sol]

Οι αστοί πάντως μια χαρά ταξική συνείδηση έχουν

[Sol]

[Sol]

[pylothess]

Στου αλλουνού τον κώλο 1000 ξυλιές στον δικό μας ούτε μια.
Ο άλλος έριξε μια καρφίτσα κάτω στο πάτωμα και πρέπει να καεί ζωντανός.
Ενώ εμείς ακόμη και αν σκοτώσουμε πρέπει να αθωωθούμε γιατί εμείς είμαστε άλλο πράγμα.

Αυτό που βλέπουμε να υπάρχει είναι μια κουτοπονηριά. Ο ρουφιάνος, του ρουφιάνου, ώ ρουφιάνε.

Παντού τα ίδια. Σε κάθε δουλειά τα ίδια. Στον δήμο με πρόγραμμα κοινωφελούς εργασίας ,ρουφιάνευαν επειδή νόμιζαν ότι θα τους ανανεώσουν την σύμβαση. "
Στην προηγούμενη μου δουλειά , στο λογιστικό γραφείο που δουλεύαμε με μπλοκάκι ,δηλαδή ως συνεργάτες , με έναρξη ατομικής επιχείρησης στην εφορία και όχι ως υπάλληλοι τα ίδια . Υπήρχαν και εκεί κάποιοι καλοθελητές που ενημέρωναν το αφεντικό για το κάθε τι που γίνονταν εκεί μέσα. Φοβόταν μην χάσουν την θεσούλα τους και έγλειφαν τα @@ του αφεντικού . Και να σκεφτείς ότι κάποτε ήταν και αυτοί εκεί πέρα τα παιδιά της καρπαζιάς. Φαίνεται , ότι κάποιους η καρπαζιά τους μαλακώνει ενώ κάποιους άλλους τους σκληραίνει.

Στην τωρινή μου δουλειά πάλι ρουφιάνους έχουμε .

Εντάξει δεν πειράζει . Όπως μπορεί ο καθένας. Αν αυτό τους βοηθάει ,αν αποκομίζουν κάποια οφέλη από αυτό ας συνεχίσουν έτσι. Κάποιοι κατάφεραν να βγουν και στην σύνταξη έτσι. Αν όμως είναι έτσι, γιατί δεν γινόμαστε όλοι ρουφιάνοι για να σωθούμε από τα προβλήματά μας; Αν γίνουμε όλοι ρουφιάνοι τότε είναι που θα πέσουμε στα γόνατα και θα μας καβαλήσουν όλους ανεξεραίτως.