


https://www.liberal.gr/politiki/o-olokl ... -tis-nikis
Η
«Ομαιχμία» και το «Βουλευτήριον» αποτελούν την αντιδημοκρατική κορωνίδα της οργάνωσης του κόμματος:
Η Ομαιχμία δεν εκλέγεται από κανέναν αλλά «εξουσιοδοτείται» από το «Βουλευτήριον» και τον Πρόεδρο!

Εντούτοις, παρότι μη εκλεγμένα, τα μέλη της «μπορούν να αναλαμβάνουν διευρυμένες αρμοδιότητες ως Υπεύθυνοι στις Τοπικές Κοινότητες, σε Τομείς Διοίκησης ή σε Θεματικές Ομάδες.»
Ο πρόεδρος της Ομαιχμίας που είναι και πρόεδρος του Κόμματος, δηλαδή ο Δημήτρης Νατσιός, είναι ο μόνος που εκλέγεται. Ωστόσο, και αυτός «εκλέγεται», αριστίνδην, μετά από πρόταση τριών προσώπων από το «Βουλευτήριον»!

Άλλωστε τα μέλη της Ομαιχμίας ορίζονται από τον πρόεδρο και το Βουλευτήριο. Πρόκειται για
ένα αντιδημοκρατικό γαϊτανάκι όπου ο ένας ορίζει τον άλλο. Και τελικώς υπακούει αποκλειστικά στην «αρχή του αρχηγού» και του «Βουλευτηρίου».
Το επταμελές «Βουλευτήριον» –
τα άδυτα των αδύτων του κόμματος, κάτι σαν την Εκτελεστική Επιτροπή του Πολιτικού Γραφείου των Ολοκληρωτικών Κομμάτων– «έχει ως αποστολή τη διασφάλιση της μακρόχρονης άτρεπτης πορείας όλου του Κινήματος σύμφωνα προς τους σκοπούς του…» και δεν εκλέγεται, αλλά «ορίζεται» από Συνέδριο. Μάλιστα «ορίζονται» μόνο τα πέντε μέλη και τα άλλα δύο με τη σειρά τους ορίζονται από τους πέντε!

Η σύνθεση του Βουλευτηρίου ορίζεται για τα πέντε πρώτα μέλη από συνέδριο της Ολομέλειας. Τα υπόλοιπα δύο μέλη του Βουλευτηρίου, θα οριστούν από το αρχικό 5μελές Βουλευτήριον…
Αξίζει να σημειωθεί ότι τα μέλη της Ομαιχμίας –που αριθμεί 29 μέλη, με επικεφαλής τον πρόεδρο–, αναφέρονται ονομαστικά, ενώ
η σύνθεση του μυστηριώδους «βουλευτηρίου» παραμένει άγνωστη. Γιατί άραγε; Και ποιους περιλαμβάνει;

Πολλοί υπογραμμίζουν, δικαίως, πως πρόκειται για
ένα μοντέλο μυστικιστικού, θρησκευτικού/ιδεολογικού χαρακτήρα – η κοινότητα των πιστών– το οποίο όταν μεταφέρεται στην κοινωνία (το παπικό κράτος άλλοτε, ο Ισλαμισμός σήμερα) γεννά ολοκληρωτικές τερατογενέσεις.
Εξάλλου και το
«Οργανικό κράτος» του Φράνκο, στηριγμένο σε έναν φονταμενταλιστικό καθολικισμό, ήθελε να εξαλείψει την «κομματοκρατία». Ή για να πάμε πιο κοντά σε μας τον ίδιο στόχο έθετε και
ο Γεώργιος Παπαδόπουλος.

Ακριβώς όμως γιατί η κοινωνία διαπερνάται από αντιθέσεις και έχει πλουραλιστικά χαρακτηριστικά, η επιβολή μιας «οργανικής» αρχής για τη συγκρότηση της πολιτικής κοινωνίας,
–είτε είναι ο ισλαμισμός, ο μαρξισμός λενινισμός είτε η «πονεμένη ρωμιοσύνη 
»– οδηγεί, πέρα από τις όποιες προθέσεις των εισηγητών της, στο ίδιο ανελεύθερο αποτέλεσμα.
Όταν η πίστη γίνεται κόμμα, παράγει αναπόφευκτα έναν «οργανικό» ολοκληρωτισμό.
