Πόσο άσχημη είναι η ζωή στις ΗΠΑ ?

[Isildur]

SpoilerShow

Είναι και ο παράγοντας καιρός βέβαια, η Ελλάδα έχει πολύ ήπιο κλίμα και ελάχιστη υγρασία. Άμα έχει πολύ υγρασία/ζέστη ή πολύ κρύο (αρνητικές θερμοκρασίες) μόνο τρελοί κάθονται έξω.

Αυτό παρέλειψα να το σχολιάσω. Εδώ είναι το μόνο σχετικό σημείο που παίζει ρόλο να αναφέρεις το μέγεθος των ΗΠΑ που είναι σχεδόν μια ολόκληρη ήπειρος, καταφέρνεις όμως να την συγκρίνεις με την Ελλάδα και να πεις ότι η Ελλάδα έχει πολύ ήπιο κλίμα και ελάχιστη υγρασία, μάλλον σε σχέση με τις ΗΠΑ ολόκληρες.

Κι επειδή μπορεί να μην αναγνώρισες ότι στην φωτογραφία που έβαλα παραπάνω είναι πρίγκιπες (της Νορβηγίας), ορίστε δυο πιο αναγνωρίσιμες (Πολ ΜακΚάρτνεϊ και βασιλικό ζεύγος της Αγγλίας (αιωνία τους η μνήμη):

Ω, ναι. Ζούσε στο Λονδίνο η ανιψιά μου για 10 χρόνια, ήταν απίστευτο πόσους διάσημους ή ημι-διάσημους είχε πετύχει στα ΜΜΜ. Ηθοποιούς, μουσικούς, πολιτικούς...

[hellegennes]

SpoilerShow

Είναι και ο παράγοντας καιρός βέβαια, η Ελλάδα έχει πολύ ήπιο κλίμα και ελάχιστη υγρασία. Άμα έχει πολύ υγρασία/ζέστη ή πολύ κρύο (αρνητικές θερμοκρασίες) μόνο τρελοί κάθονται έξω.

Αυτό παρέλειψα να το σχολιάσω. Εδώ είναι το μόνο σχετικό σημείο που παίζει ρόλο να αναφέρεις το μέγεθος των ΗΠΑ που είναι σχεδόν μια ολόκληρη ήπειρος, καταφέρνεις όμως να την συγκρίνεις με την Ελλάδα και να πεις ότι η Ελλάδα έχει πολύ ήπιο κλίμα και ελάχιστη υγρασία, μάλλον σε σχέση με τις ΗΠΑ ολόκληρες.

Κι επειδή μπορεί να μην αναγνώρισες ότι στην φωτογραφία που έβαλα παραπάνω είναι πρίγκιπες (της Νορβηγίας), ορίστε δυο πιο αναγνωρίσιμες (Πολ ΜακΚάρτνεϊ και βασιλικό ζεύγος της Αγγλίας (αιωνία τους η μνήμη):

Ω, ναι. Ζούσε στο Λονδίνο η ανιψιά μου για 10 χρόνια, ήταν απίστευτο πόσους διάσημους ή ημι-διάσημους είχε πετύχει στα ΜΜΜ. Ηθοποιούς, μουσικούς, πολιτικούς...

Και μιλάμε τώρα για το Λονδίνο, που δεν έχει και τίποτα state of the art ΜΜΜ. Σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις ζηλεύεις και που τα βλέπεις.

Btw, το βασιλικό ζεύγος της Αγγλίας στην δεύτερη φωτογραφία είναι σε κανονικό, δημόσιο τραίνο γεμάτο κόσμο. Για καταφανείς λόγους ασφαλείας και ηρεμίας έχουν αγοράσει εισιτήρια για όλο το συγκεκριμένο βαγόνι αλλά το υπόλοιπο τραίνο έχει κανονικό κόσμο. Ποια; Η Ελισάβετ, που είχε έναν ολόκληρο στόλο από αυτοκίνητα (και δικό της τραίνο είχε αλλά η φωτογραφία είναι από δημόσιο τραίνο).

[Isildur]

SpoilerShow

Αυτό παρέλειψα να το σχολιάσω. Εδώ είναι το μόνο σχετικό σημείο που παίζει ρόλο να αναφέρεις το μέγεθος των ΗΠΑ που είναι σχεδόν μια ολόκληρη ήπειρος, καταφέρνεις όμως να την συγκρίνεις με την Ελλάδα και να πεις ότι η Ελλάδα έχει πολύ ήπιο κλίμα και ελάχιστη υγρασία, μάλλον σε σχέση με τις ΗΠΑ ολόκληρες.

Κι επειδή μπορεί να μην αναγνώρισες ότι στην φωτογραφία που έβαλα παραπάνω είναι πρίγκιπες (της Νορβηγίας), ορίστε δυο πιο αναγνωρίσιμες (Πολ ΜακΚάρτνεϊ και βασιλικό ζεύγος της Αγγλίας (αιωνία τους η μνήμη):

Ω, ναι. Ζούσε στο Λονδίνο η ανιψιά μου για 10 χρόνια, ήταν απίστευτο πόσους διάσημους ή ημι-διάσημους είχε πετύχει στα ΜΜΜ. Ηθοποιούς, μουσικούς, πολιτικούς...

Και μιλάμε τώρα για το Λονδίνο, που δεν έχει και τίποτα state of the art ΜΜΜ. Σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις ζηλεύεις και που τα βλέπεις.

Btw, το βασιλικό ζεύγος της Αγγλίας στην δεύτερη φωτογραφία είναι σε κανονικό, δημόσιο τραίνο γεμάτο κόσμο. Για καταφανείς λόγους ασφαλείας και ηρεμίας έχουν αγοράσει εισιτήρια για όλο το συγκεκριμένο βαγόνι αλλά το υπόλοιπο τραίνο έχει κανονικό κόσμο. Και μιλάμε τώρα για την Ελισάβετ, που είχε έναν ολόκληρο στόλο από αυτοκίνητα.

Α, ναι, και γι' αυτό μας έλεγε. Για κάποια περίοδο πριν χρόνια μάλιστα, είχαν έλλειψη οδηγών και προσλαμβάνανε με συνοπτικές διαδικασίες όποιον να 'ναι (κάτι βδομάδες εκπαίδευσης, εξετάσεις και βουρ στο τιμόνι) και γινόταν χαμός. Είχαν τιγκάρει σε γυναίκες Ασιάτισσες (κυρίως Ινδία, Πακιστάν κλπ) που μέχρι τότε δεν είχαν ξαναπιάσει στα χέρια τους ούτε τιμόνι από playstation και κάθε διαδρομή με το λεωφορείο ήταν και μια μικρή περιπέτεια...

[Η φωνή της Αληθειας]

Τόσες γραμμές, τόσες ψευδαισθήσεις μαζεμένες. Τις καταστρέφω με μια φωτογραφία:

Ωραίο φωτο-οπ. Φαντάζομαι η επόμενη φωτογραφία θα τους δείχνει με σακούλες από τα Lidl να περπατούνε στον δρόμο. Κοινοί θνητοί που λέμε, έτσι ; Μου άρεσε ιδιαίτερα που έβαλες τον ΜcCartney, που έχει ιδιωτικό τζετ για τις μετακινήσεις του και συλλογή αυτοκινήτων, ως παράδειγμα πλουσίου που χρησιμοποιεί ΜΜΜ. Και στην Νέα Υόρκη θα δεις διάσημους στο μετρό. Αυτό δεν λέει τίποτα. Η ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗ πλειοψηφία των πλουσίων (και μη) που έχει αυτοκίνητο προτιμάει να κινηθεί με αυτό. Το ότι μπήκε η Ελισάβετ 5 φορές στο τρένο, ενώ τις άλλες 1000 πήγαινε με πομπή από Range Rover πάλι δεν λέει κάτι.

Όσο για το περπάτημα, οι διαφορές ανά χώρα δεν είναι τόσο μεγάλες όσο φαντάζεσαι.

https://www.statista.com/statistics/747 ... worldwide/

https://www.medicalnewstoday.com/articl ... nded-steps

5 χμ περπάτημα κάνει και ο αμερικάνος, απλά δεν τα κάνει για να πάει από την μια άκρη της πόλης στην άλλη (ούτε ο ευρωπαίος μάλλον το κάνει). Περπάτημα πάει για να βγάλει βόλτα τον σκύλο, για hiking κτλ για αναψυχή, όχι για να κάνει συγκεκριμένη διαδρομή από το σημείο Α στο σημείο Β.

Είναι πως «κοστολογεί» κανείς τον χρόνο του. Οι αμερικάνοι ξοδεύουν λιγότερο χρόνο καθημερινά για να πάνε στην δουλειά τους ακριβώς επειδή το ΙΧ είναι πιο αποτελεσματικό σαν μέσο από άποψη χρόνου.

Public transit commuting trips are, on average, 30 to 40% longer time-wise compared to automobile trips.

https://transportgeography.org/contents ... ting-time/

Παρόλο που ξοδεύουν λιγότερο χρόνο, η μέση απόσταση από την δουλειά είναι μεγαλύτερη σε σχέση με τους περισσότερους ευρωπαίους (έκπληξη η Δανία), μάλλον λόγω άπλας των πόλεων.

https://www.nationmaster.com/country-in ... e/Distance

Και για να τελειώνουμε με την μυθολογία περί ευρωπαίων που περπατάνε παντού ή πάνε με ΜΜΜ, η χρήση των ΙΧ στην Γερμανία και στο ΗΒ για να πάει ο κόσμος στην δουλειά του είναι ελαφρώς χαμηλότερη από τις ΗΠΑ, αλλά παραμένει ο βασικός τρόπος μετακίνησης.

https://www.fleeteurope.com/en/smart-mo ... ity&curl=1

In Germany, 68% of the 41.3 million employees used their car to commute in 2016, and only 14% did it by public transport,

Department of Transport’s “Transport Statistics Great Britain 2017” figures show that 67% of motorists use cars as the principal means of getting to work, followed by 17% using public transport (10% trains, 7% bus) and 10% going on foot.

In the Netherlands, 60% of commuting is done by car, says Fleet-Mobility.nl, with public transport accounting for 15% of commuting.

For Belgium, the most recent figures from the Federal Service Mobility and Transport date back to 2014 and show that 65.6% of Belgians commute by car, (not counting the 2.9% that carpool), and 17.8% use public transport (10.9% train, 6.9% tram, bus or metro). Commuting on foot is done by 2.4% of all Belgians, while 9.5% use a bicycle.

[Baldur]

Να γράψω κι εγώ το σεντόνι μου μιας κι έχω μεταναστεύσει στις ΗΠΑ εδώ και κάποια χρόνια και, αν και μου λείπει η Ελλάδα σε πολλά, αγαπώ και σέβομαι τη χώρα που με φιλοξενεί. Είδα τον τίτλο του νήματος, το οποίο και με παρακίνησε να κάνω τις παρακάτω σκέψεις:

- Οι πόλεις τους, πλην βαριά μιας δεκάδας, άντε δεκαπεντάδας, δεν είναι ούτε κατ' ελάχιστο περπατήσιμες. Ειδικά αν βγεις από τις ακτές (NYC, DC, Boston, Philly, SF, Portland) και κάποιες βασικές μεγαλουπόλεις (Σικάγο), η πολεοδομία είναι για να βγάλεις τα μάτια σου. Urban sprawl να χορτάσει κι ο πιο αδηφάγος χρήστης μηχανοκίνητων. Ειδικά στο Νότο το αυτοκίνητο είναι εκ των ων ουκ άνευ. Δυστυχώς το lobby των αεροπορικών υπερίσχυσε του αντίστοιχου των σιδηροδρόμων, με αποτέλεσμα να χρειάζεσαι αυτοκίνητο για τις καθημερινές αποστάσεις και αεροπλάνο για τις μακρινότερες.


- Βασική αιτία αυτού είναι η δυσθεώρητα υψηλή "άπλα" που έχει όλη η χώρα και η ήπειρος εν γένει. Κυριολεκτώ: η χώρα είναι αδιανόητα αχανής. Πρέπει να το δει κάποιος, για να το χωρέσει πλήρως ο νους. Μπορείς να οδηγάς για ώρες και να βλέπεις παρθένα λιβάδια και πεδιάδες γεμάτες καλαμπόκι και σιτάρι όσο φτάνει το μάτι, το τοπίο να μην αλλάζει στο ελάχιστο, ο ορίζοντας να σπάει μόνο από τις περιστασιακές ριζοσπαστικού προτεσταντικού ρυθμού διαφημιστικές πινακίδες ("Jesus Loves You") και το πλήρως απαραίτητο κράμα φαστφουντοβενζινάδικου. Ακόμα θυμάμαι τα μούτρα φίλων από Ελλάδα όταν τους είπα πως το LA είναι 36 ώρες οδήγηση από εκεί που μένω.


- Το παραπάνω επηρεάζει βαθιά τον ψυχισμό του μέσου Αμερικάνου. Διαβάζουμε για το rugged individualism αυτής της χώρας και τον εθνικό μύθο τους, το manifest destiny, αλλά ακόμα και σήμερα αυτό αποτελεί μέρος της ταυτότητάς τους. Για να το πω πιο λιανά, η αξιοζήλευτη αυτοπεποίθηση που έχουν ως λαός, που φαίνεται από απλά πράγματα όπως το πώς αγκάλιασαν την κούρσα για το φεγγάρι έως το πόσο γουστάρουν μαρκετίστικα σλόγκαν όπως το anything is possible του Kevin Garnett και τις underdog ταινίες, πηγάζει από τις ευκαιρίες που δίνει αυτή η χώρα. Όλα είναι εφικτά, τίποτα δεν είναι εκτός ονείρων.


- Αυτό με τη σειρά του δημιουργεί μια αίσθηση ελευθερίας που προσωπικά δεν έχω βιώσει πουθενά αλλού στον κόσμο. Σε πρώτη ανάγνωση δεν τους ενδιαφέρει ποιος ήσουν από 'κει που ήρθες ούτε τι χρώμα έχεις, μπορείς να βγάλεις δουλειά; Κομπλέ. Δεν μπορείς; Δρόμο. Στον αντίποδα αυτού και χάρη σε αυτές ακριβώς τις ευκαιρίες οι Αμερικάνοι είναι αμείλικτοι. Δεν τους συγκινεί η καρμιριά, απεχθάνονται τις δικαιολογίες και είναι τρομερά φιλόδοξοι. Αυτό αποτυπώνεται στη συμπεριφορά τους σε όσους η ζωή μοίρασε χειρότερο χαρτί (π.χ. άστεγοι). Δεν είναι σπάνιο να ακούσεις να σου λένε "sure, their situation sucks, but if they really wanted to change it, they could!". Ένα έθνος που χτίστηκε στις απερίγραπτες θυσίες των μεταναστών που το οικοδόμησαν δεν συγκινείται από κλάψα και αυτολύπηση.


- Αποτέλεσμα του παραπάνω είναι πως για τους Αμερικάνους είναι πρώτιστης σημασίας το net worth, για να σχηματίσουν πλήρη άποψη για εσένα. Είναι βαθιά υλιστές κι αυτό το βλέπεις από το πώς μέχρι και οι πιο χρηματοοικονομικά αναλφάβητοι χειρίζονται στα δάχτυλα έννοιες όπως: τα κουπόνια, τα loyalty προγράμματα των πιστωτικών (λατρεύουν να μιλάνε για τις πιστωτικές), deals στα σουπερμάρκετ. Δεν είναι καθόλου τυχαία πως η δεύτερη ερώτηση που θα σε ρωτήσουν μόλις σε γνωρίσουν είναι "what do you do?", για να σε βάλουν σ' ένα καλούπι (τι κάνεις --> πόσα βγάζεις --> τι αμάξι/σπίτι θα έπρεπε να έχεις κι αν όντως το έχεις).


- Με κίνδυνο να ακουστώ ο κλασικός σνομπ Ευρωπαίος, ο μέσος Αμερικάνος είναι πραγματικά πολιτισμικά απαίδευτος. Η ζωή ενός μέσου 30άρη άντρα αποτελείται από συζητήσεις πέρι $$$, παρακολούθηση αγώνων των ομάδων του (τρέχει κάποιο σπορ ΟΛΗ τη χρονιά, με σειρά δημοφιλίας: football, baseball/basketball, hockey) και πιοτό. Η αντίστοιχη των γυναικών είναι ρούχα, social media και να τις κερνάνε μόρτηδες στα μπαρ.


- Η κοινωνία τους είναι το πιο περίεργο κράμα προοδευτικότητας και συντηρητισμού που υπάρχει. Έχουν δίκιο όσοι μιλάνε για 2-3-5 "Αμερικές" κι όχι μια μονοκόμματη. Η θρησκεία παίζει ακόμη μεγάλο ρόλο στις ζωές τους (π.χ. οι εκκλησίες της Κυριακές είναι γεμάτες από οικογένειες έως νέους επαγγελματίες) και ζητήματα όπως οι αμβλώσεις έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην καθεμέρα τους.


- Όπως είπα η χώρα είναι τεράστια. Αυτό επιτρέπει στον καθένα (το εννοώ) να βρει το niche του: σου αρέσει ο κοσμοπολιτισμός και θες να 'σαι μέσα στα πράγματα; Το 'χεις (NYC). Θες να βρεις ηρεμία από τα πάντα και να το ζήσεις καουμπόης; Άνετα (Texas). Παραλίες και γκλαμουριά; Miami. Βουνά να χορτάσεις σκι και σαλέ; Colorado. Υπέροχα καλοκαίρια και ασυγχώρητοι χειμώνες; Σικάγο. Χίππηδες; Τράβα στην πολιτεία της Washington. Θες κάτι πιο ευρωπαϊκό; Boston. κ.λπ κ.λπ.


- Η χώρα είναι η επιτομή της αφθονίας. Ο Αμερικάνος είναι πρωτίστως καταναλωτής κι έπειτα πολίτης. Κάπου είχα διαβάσει ένα εύστοχο σχόλιο πως μόνο τα πραγματικά φτωχά έθνη ασχολούνται με την πολιτική και κάθε μου επίσκεψη στις ΗΠΑ και στην Ελβετία το επιβεβαιώνει αυτό. Το κατά κεφαλήν εισόδημα στην πτωχότερη αμερικάνικη πολιτεία (Mississippi) είναι υψηλότερο του αντίστοιχου της Γαλλίας. Προφανώς ο Γάλλος ζει καλύτερα (αυτό είναι άλλη συζήτηση), απλά δίνω τη σύγκριση για να γίνει πιο σαφές το point μου.


- Η διατροφή τους, αν και ευτυχώς έχει βελτιωθεί σε σχέση με το παρελθόν, είναι ακόμη εκτρωματική. Είναι μεγαλόσωμοι άνθρωποι ως αποτέλεσμα της εμμονής τους στο ντοπαρισμένο κοτόπουλο και των γιγαντιαίων τους μερίδων. "I have to get my money's worth" θα σου πουν επανειλημμένως. Σπάνια μαγειρεύουν σπίτι κι ακόμη σπανιότερα τρώνε οικογενειακώς ή με παρέα. Το φαινόμενο του solo dining είναι απόλυτα φυσιολογικό και δεν σηκώνει βλέμματα.


Έχω πολλά ακόμα να γράψω, αλλά δεν θέλω να σας spamάρω. Συμπερασματικά θα πω πως η χώρα μας παρέχει πράγματα, τα οποία δεν τα βρίσκεις εδώ και είναι game changers (π.χ. κλίμα, ρυθμοί ζωής, κουζίνα). Δυστυχώς οι παθογένειες (π.χ. υποδομές, σεβασμός στο δημόσιο χώρο, κουτοπονηριά και "να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα") είναι αρκετές, για να χαλάσουν αυτό το πακέτο. Αναμφισβήτητα αν το οικονομικό δεν είναι θέμα, Ελλάδα > ΗΠΑ. Αν όμως θέλεις να εξελιχθείς, να ανταμειφθούν οι κόποι σου, να αναγνωριστεί το έργο σου κι όχι πρωτίστως η δημοφιλία του επώνυμού σου και οι διασυνδέσεις σου, ΗΠΑ > Ελλάδα.

[Bill Hicks]

SpoilerShow

Τόσες γραμμές, τόσες ψευδαισθήσεις μαζεμένες. Τις καταστρέφω με μια φωτογραφία:

Ωραίο φωτο-οπ. Φαντάζομαι η επόμενη φωτογραφία θα τους δείχνει με σακούλες από τα Lidl να περπατούνε στον δρόμο. Κοινοί θνητοί που λέμε, έτσι ; Μου άρεσε ιδιαίτερα που έβαλες τον ΜcCartney, που έχει ιδιωτικό τζετ για τις μετακινήσεις του και συλλογή αυτοκινήτων, ως παράδειγμα πλουσίου που χρησιμοποιεί ΜΜΜ. Και στην Νέα Υόρκη θα δεις διάσημους στο μετρό. Αυτό δεν λέει τίποτα. Η ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗ πλειοψηφία των πλουσίων (και μη) που έχει αυτοκίνητο προτιμάει να κινηθεί με αυτό. Το ότι μπήκε η Ελισάβετ 5 φορές στο τρένο, ενώ τις άλλες 1000 πήγαινε με πομπή από Range Rover πάλι δεν λέει κάτι.

Όσο για το περπάτημα, οι διαφορές ανά χώρα δεν είναι τόσο μεγάλες όσο φαντάζεσαι.

https://www.statista.com/statistics/747 ... worldwide/

https://www.medicalnewstoday.com/articl ... nded-steps

5 χμ περπάτημα κάνει και ο αμερικάνος, απλά δεν τα κάνει για να πάει από την μια άκρη της πόλης στην άλλη (ούτε ο ευρωπαίος μάλλον το κάνει). Περπάτημα πάει για να βγάλει βόλτα τον σκύλο, για hiking κτλ για αναψυχή, όχι για να κάνει συγκεκριμένη διαδρομή από το σημείο Α στο σημείο Β.

Είναι πως «κοστολογεί» κανείς τον χρόνο του. Οι αμερικάνοι ξοδεύουν λιγότερο χρόνο καθημερινά για να πάνε στην δουλειά τους ακριβώς επειδή το ΙΧ είναι πιο αποτελεσματικό σαν μέσο από άποψη χρόνου.

Public transit commuting trips are, on average, 30 to 40% longer time-wise compared to automobile trips.

https://transportgeography.org/contents ... ting-time/

Παρόλο που ξοδεύουν λιγότερο χρόνο, η μέση απόσταση από την δουλειά είναι μεγαλύτερη σε σχέση με τους περισσότερους ευρωπαίους (έκπληξη η Δανία), μάλλον λόγω άπλας των πόλεων.

https://www.nationmaster.com/country-in ... e/Distance

Και για να τελειώνουμε με την μυθολογία περί ευρωπαίων που περπατάνε παντού ή πάνε με ΜΜΜ

SpoilerShow

, η χρήση των ΙΧ στην Γερμανία και στο ΗΒ για να πάει ο κόσμος στην δουλειά του είναι ελαφρώς χαμηλότερη από τις ΗΠΑ, αλλά παραμένει ο βασικός τρόπος μετακίνησης.

https://www.fleeteurope.com/en/smart-mo ... ity&curl=1

In Germany, 68% of the 41.3 million employees used their car to commute in 2016, and only 14% did it by public transport,

Department of Transport’s “Transport Statistics Great Britain 2017” figures show that 67% of motorists use cars as the principal means of getting to work, followed by 17% using public transport (10% trains, 7% bus) and 10% going on foot.

In the Netherlands, 60% of commuting is done by car, says Fleet-Mobility.nl, with public transport accounting for 15% of commuting.

For Belgium, the most recent figures from the Federal Service Mobility and Transport date back to 2014 and show that 65.6% of Belgians commute by car, (not counting the 2.9% that carpool), and 17.8% use public transport (10.9% train, 6.9% tram, bus or metro). Commuting on foot is done by 2.4% of all Belgians, while 9.5% use a bicycle.

σίγουρα τα παραλένε οι συνευρωπαίοι, τα'βαλα και παραπίσω:

Car travel dominates EU inland journeys

16 September 2020

The car is the dominant form of inland transport in all Member States compared with journeys by train, coach or bus. In 2018, travel by car accounted for 82.9% of passenger-kilometres across the European Union (EU), compared with 9.3% for coaches, buses and trolley buses, and 7.9% for trains.




https://data.worldbank.org/indicator/IS ... ions=US-EU

[hellegennes]

Ωραίο φωτο-οπ. Φαντάζομαι η επόμενη φωτογραφία θα τους δείχνει με σακούλες από τα Lidl να περπατούνε στον δρόμο. Κοινοί θνητοί που λέμε, έτσι ; Μου άρεσε ιδιαίτερα που έβαλες τον ΜcCartney, που έχει ιδιωτικό τζετ για τις μετακινήσεις του και συλλογή αυτοκινήτων, ως παράδειγμα πλουσίου που χρησιμοποιεί ΜΜΜ. Και στην Νέα Υόρκη θα δεις διάσημους στο μετρό. Αυτό δεν λέει τίποτα. Η ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗ πλειοψηφία των πλουσίων (και μη) που έχει αυτοκίνητο προτιμάει να κινηθεί με αυτό. Το ότι μπήκε η Ελισάβετ 5 φορές στο τρένο, ενώ τις άλλες 1000 πήγαινε με πομπή από Range Rover πάλι δεν λέει κάτι.

Κανείς απ' αυτούς που έβαλα δεν μπήκαν 5 φορές, έτσι για την πλάκα. Έμπαιναν και μπαίνουν σε ΜΜΜ όποτε χρειάζεται και μιλάμε τώρα για άτομα που είναι και διάσημοι εκτός από πλούσιοι, που γι' αυτούς υπάρχει πρόβλημα ασφάλειας και ηρεμίας.

Και ο ιδρυτής της ΙΚΕΑ κυκλοφορούσε με το λεωφορείο, σπάνια έπαιρνε αυτοκίνητο.

Όσο για το περπάτημα, οι διαφορές ανά χώρα δεν είναι τόσο μεγάλες όσο φαντάζεσαι.

https://www.statista.com/statistics/747 ... worldwide/

https://www.medicalnewstoday.com/articl ... nded-steps

Αυτά δεν είναι στατιστικά περπατήματος, είναι στατιστικά βημάτων που έχουν προκύψει από smart devices και ως εκ τούτου είναι απολύτως μη συγκρίσιμα, πρώτον γιατί μετράνε όσο τα έχεις πάνω σου, που σημαίνει ότι αν πας πάνω-κάτω και μιλάς στο τηλέφωνο μετράει, αλλά επίσης μετράει αν είσαι στο αυτοκίνητο και έχει κίνηση.

Αντιστρόφως, δεν μετράνε αν δεν έχεις το τηλέφωνο στην τσέπη σου. Εμένα υπάρχουν μέρες που απλώς το έχω ακουμπισμένο κάπου και μετράει 3000 βήματα το πολύ και άλλες που το έχω πάνω μου όλην την μέρα και μετράει πάνω από 10.000 χωρίς να έχω κάνει κάτι διαφορετικό (κυρίως είμαι στην δουλειά).

[Bazoomba]

Να γράψω κι εγώ το σεντόνι μου μιας κι έχω μεταναστεύσει στις ΗΠΑ εδώ και κάποια χρόνια και, αν και μου λείπει η Ελλάδα σε πολλά, αγαπώ και σέβομαι τη χώρα που με φιλοξενεί. Είδα τον τίτλο του νήματος, το οποίο και με παρακίνησε να κάνω τις παρακάτω σκέψεις:

- Οι πόλεις τους, πλην βαριά μιας δεκάδας, άντε δεκαπεντάδας, δεν είναι ούτε κατ' ελάχιστο περπατήσιμες. Ειδικά αν βγεις από τις ακτές (NYC, DC, Boston, Philly, SF, Portland) και κάποιες βασικές μεγαλουπόλεις (Σικάγο), η πολεοδομία είναι για να βγάλεις τα μάτια σου. Urban sprawl να χορτάσει κι ο πιο αδηφάγος χρήστης μηχανοκίνητων. Ειδικά στο Νότο το αυτοκίνητο είναι εκ των ων ουκ άνευ. Δυστυχώς το lobby των αεροπορικών υπερίσχυσε του αντίστοιχου των σιδηροδρόμων, με αποτέλεσμα να χρειάζεσαι αυτοκίνητο για τις καθημερινές αποστάσεις και αεροπλάνο για τις μακρινότερες.


- Βασική αιτία αυτού είναι η δυσθεώρητα υψηλή "άπλα" που έχει όλη η χώρα και η ήπειρος εν γένει. Κυριολεκτώ: η χώρα είναι αδιανόητα αχανής. Πρέπει να το δει κάποιος, για να το χωρέσει πλήρως ο νους. Μπορείς να οδηγάς για ώρες και να βλέπεις παρθένα λιβάδια και πεδιάδες γεμάτες καλαμπόκι και σιτάρι όσο φτάνει το μάτι, το τοπίο να μην αλλάζει στο ελάχιστο, ο ορίζοντας να σπάει μόνο από τις περιστασιακές ριζοσπαστικού προτεσταντικού ρυθμού διαφημιστικές πινακίδες ("Jesus Loves You") και το πλήρως απαραίτητο κράμα φαστφουντοβενζινάδικου. Ακόμα θυμάμαι τα μούτρα φίλων από Ελλάδα όταν τους είπα πως το LA είναι 36 ώρες οδήγηση από εκεί που μένω.


- Το παραπάνω επηρεάζει βαθιά τον ψυχισμό του μέσου Αμερικάνου. Διαβάζουμε για το rugged individualism αυτής της χώρας και τον εθνικό μύθο τους, το manifest destiny, αλλά ακόμα και σήμερα αυτό αποτελεί μέρος της ταυτότητάς τους. Για να το πω πιο λιανά, η αξιοζήλευτη αυτοπεποίθηση που έχουν ως λαός, που φαίνεται από απλά πράγματα όπως το πώς αγκάλιασαν την κούρσα για το φεγγάρι έως το πόσο γουστάρουν μαρκετίστικα σλόγκαν όπως το anything is possible του Kevin Garnett και τις underdog ταινίες, πηγάζει από τις ευκαιρίες που δίνει αυτή η χώρα. Όλα είναι εφικτά, τίποτα δεν είναι εκτός ονείρων.


- Αυτό με τη σειρά του δημιουργεί μια αίσθηση ελευθερίας που προσωπικά δεν έχω βιώσει πουθενά αλλού στον κόσμο. Σε πρώτη ανάγνωση δεν τους ενδιαφέρει ποιος ήσουν από 'κει που ήρθες ούτε τι χρώμα έχεις, μπορείς να βγάλεις δουλειά; Κομπλέ. Δεν μπορείς; Δρόμο. Στον αντίποδα αυτού και χάρη σε αυτές ακριβώς τις ευκαιρίες οι Αμερικάνοι είναι αμείλικτοι. Δεν τους συγκινεί η καρμιριά, απεχθάνονται τις δικαιολογίες και είναι τρομερά φιλόδοξοι. Αυτό αποτυπώνεται στη συμπεριφορά τους σε όσους η ζωή μοίρασε χειρότερο χαρτί (π.χ. άστεγοι). Δεν είναι σπάνιο να ακούσεις να σου λένε "sure, their situation sucks, but if they really wanted to change it, they could!". Ένα έθνος που χτίστηκε στις απερίγραπτες θυσίες των μεταναστών που το οικοδόμησαν δεν συγκινείται από κλάψα και αυτολύπηση.


- Αποτέλεσμα του παραπάνω είναι πως για τους Αμερικάνους είναι πρώτιστης σημασίας το net worth, για να σχηματίσουν πλήρη άποψη για εσένα. Είναι βαθιά υλιστές κι αυτό το βλέπεις από το πώς μέχρι και οι πιο χρηματοοικονομικά αναλφάβητοι χειρίζονται στα δάχτυλα έννοιες όπως: τα κουπόνια, τα loyalty προγράμματα των πιστωτικών (λατρεύουν να μιλάνε για τις πιστωτικές), deals στα σουπερμάρκετ. Δεν είναι καθόλου τυχαία πως η δεύτερη ερώτηση που θα σε ρωτήσουν μόλις σε γνωρίσουν είναι "what do you do?", για να σε βάλουν σ' ένα καλούπι (τι κάνεις --> πόσα βγάζεις --> τι αμάξι/σπίτι θα έπρεπε να έχεις κι αν όντως το έχεις).


- Με κίνδυνο να ακουστώ ο κλασικός σνομπ Ευρωπαίος, ο μέσος Αμερικάνος είναι πραγματικά πολιτισμικά απαίδευτος. Η ζωή ενός μέσου 30άρη άντρα αποτελείται από συζητήσεις πέρι $$$, παρακολούθηση αγώνων των ομάδων του (τρέχει κάποιο σπορ ΟΛΗ τη χρονιά, με σειρά δημοφιλίας: football, baseball/basketball, hockey) και πιοτό. Η αντίστοιχη των γυναικών είναι ρούχα, social media και να τις κερνάνε μόρτηδες στα μπαρ.


- Η κοινωνία τους είναι το πιο περίεργο κράμα προοδευτικότητας και συντηρητισμού που υπάρχει. Έχουν δίκιο όσοι μιλάνε για 2-3-5 "Αμερικές" κι όχι μια μονοκόμματη. Η θρησκεία παίζει ακόμη μεγάλο ρόλο στις ζωές τους (π.χ. οι εκκλησίες της Κυριακές είναι γεμάτες από οικογένειες έως νέους επαγγελματίες) και ζητήματα όπως οι αμβλώσεις έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην καθεμέρα τους.


- Όπως είπα η χώρα είναι τεράστια. Αυτό επιτρέπει στον καθένα (το εννοώ) να βρει το niche του: σου αρέσει ο κοσμοπολιτισμός και θες να 'σαι μέσα στα πράγματα; Το 'χεις (NYC). Θες να βρεις ηρεμία από τα πάντα και να το ζήσεις καουμπόης; Άνετα (Texas). Παραλίες και γκλαμουριά; Miami. Βουνά να χορτάσεις σκι και σαλέ; Colorado. Υπέροχα καλοκαίρια και ασυγχώρητοι χειμώνες; Σικάγο. Χίππηδες; Τράβα στην πολιτεία της Washington. Θες κάτι πιο ευρωπαϊκό; Boston. κ.λπ κ.λπ.


- Η χώρα είναι η επιτομή της αφθονίας. Ο Αμερικάνος είναι πρωτίστως καταναλωτής κι έπειτα πολίτης. Κάπου είχα διαβάσει ένα εύστοχο σχόλιο πως μόνο τα πραγματικά φτωχά έθνη ασχολούνται με την πολιτική και κάθε μου επίσκεψη στις ΗΠΑ και στην Ελβετία το επιβεβαιώνει αυτό. Το κατά κεφαλήν εισόδημα στην πτωχότερη αμερικάνικη πολιτεία (Mississippi) είναι υψηλότερο του αντίστοιχου της Γαλλίας. Προφανώς ο Γάλλος ζει καλύτερα (αυτό είναι άλλη συζήτηση), απλά δίνω τη σύγκριση για να γίνει πιο σαφές το point μου.


- Η διατροφή τους, αν και ευτυχώς έχει βελτιωθεί σε σχέση με το παρελθόν, είναι ακόμη εκτρωματική. Είναι μεγαλόσωμοι άνθρωποι ως αποτέλεσμα της εμμονής τους στο ντοπαρισμένο κοτόπουλο και των γιγαντιαίων τους μερίδων. "I have to get my money's worth" θα σου πουν επανειλημμένως. Σπάνια μαγειρεύουν σπίτι κι ακόμη σπανιότερα τρώνε οικογενειακώς ή με παρέα. Το φαινόμενο του solo dining είναι απόλυτα φυσιολογικό και δεν σηκώνει βλέμματα.


Έχω πολλά ακόμα να γράψω, αλλά δεν θέλω να σας spamάρω. Συμπερασματικά θα πω πως η χώρα μας παρέχει πράγματα, τα οποία δεν τα βρίσκεις εδώ και είναι game changers (π.χ. κλίμα, ρυθμοί ζωής, κουζίνα). Δυστυχώς οι παθογένειες (π.χ. υποδομές, σεβασμός στο δημόσιο χώρο, κουτοπονηριά και "να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα") είναι αρκετές, για να χαλάσουν αυτό το πακέτο. Αναμφισβήτητα αν το οικονομικό δεν είναι θέμα, Ελλάδα > ΗΠΑ. Αν όμως θέλεις να εξελιχθείς, να ανταμειφθούν οι κόποι σου, να αναγνωριστεί το έργο σου κι όχι πρωτίστως η δημοφιλία του επώνυμού σου και οι διασυνδέσεις σου, ΗΠΑ > Ελλάδα.

[Isildur]

SpoilerShow

Να γράψω κι εγώ το σεντόνι μου μιας κι έχω μεταναστεύσει στις ΗΠΑ εδώ και κάποια χρόνια και, αν και μου λείπει η Ελλάδα σε πολλά, αγαπώ και σέβομαι τη χώρα που με φιλοξενεί. Είδα τον τίτλο του νήματος, το οποίο και με παρακίνησε να κάνω τις παρακάτω σκέψεις:

- Οι πόλεις τους, πλην βαριά μιας δεκάδας, άντε δεκαπεντάδας, δεν είναι ούτε κατ' ελάχιστο περπατήσιμες. Ειδικά αν βγεις από τις ακτές (NYC, DC, Boston, Philly, SF, Portland) και κάποιες βασικές μεγαλουπόλεις (Σικάγο), η πολεοδομία είναι για να βγάλεις τα μάτια σου. Urban sprawl να χορτάσει κι ο πιο αδηφάγος χρήστης μηχανοκίνητων. Ειδικά στο Νότο το αυτοκίνητο είναι εκ των ων ουκ άνευ. Δυστυχώς το lobby των αεροπορικών υπερίσχυσε του αντίστοιχου των σιδηροδρόμων, με αποτέλεσμα να χρειάζεσαι αυτοκίνητο για τις καθημερινές αποστάσεις και αεροπλάνο για τις μακρινότερες.


- Βασική αιτία αυτού είναι η δυσθεώρητα υψηλή "άπλα" που έχει όλη η χώρα και η ήπειρος εν γένει. Κυριολεκτώ: η χώρα είναι αδιανόητα αχανής. Πρέπει να το δει κάποιος, για να το χωρέσει πλήρως ο νους. Μπορείς να οδηγάς για ώρες και να βλέπεις παρθένα λιβάδια και πεδιάδες γεμάτες καλαμπόκι και σιτάρι όσο φτάνει το μάτι, το τοπίο να μην αλλάζει στο ελάχιστο, ο ορίζοντας να σπάει μόνο από τις περιστασιακές ριζοσπαστικού προτεσταντικού ρυθμού διαφημιστικές πινακίδες ("Jesus Loves You") και το πλήρως απαραίτητο κράμα φαστφουντοβενζινάδικου. Ακόμα θυμάμαι τα μούτρα φίλων από Ελλάδα όταν τους είπα πως το LA είναι 36 ώρες οδήγηση από εκεί που μένω.


- Το παραπάνω επηρεάζει βαθιά τον ψυχισμό του μέσου Αμερικάνου. Διαβάζουμε για το rugged individualism αυτής της χώρας και τον εθνικό μύθο τους, το manifest destiny, αλλά ακόμα και σήμερα αυτό αποτελεί μέρος της ταυτότητάς τους. Για να το πω πιο λιανά, η αξιοζήλευτη αυτοπεποίθηση που έχουν ως λαός, που φαίνεται από απλά πράγματα όπως το πώς αγκάλιασαν την κούρσα για το φεγγάρι έως το πόσο γουστάρουν μαρκετίστικα σλόγκαν όπως το anything is possible του Kevin Garnett και τις underdog ταινίες, πηγάζει από τις ευκαιρίες που δίνει αυτή η χώρα. Όλα είναι εφικτά, τίποτα δεν είναι εκτός ονείρων.


- Αυτό με τη σειρά του δημιουργεί μια αίσθηση ελευθερίας που προσωπικά δεν έχω βιώσει πουθενά αλλού στον κόσμο. Σε πρώτη ανάγνωση δεν τους ενδιαφέρει ποιος ήσουν από 'κει που ήρθες ούτε τι χρώμα έχεις, μπορείς να βγάλεις δουλειά; Κομπλέ. Δεν μπορείς; Δρόμο. Στον αντίποδα αυτού και χάρη σε αυτές ακριβώς τις ευκαιρίες οι Αμερικάνοι είναι αμείλικτοι. Δεν τους συγκινεί η καρμιριά, απεχθάνονται τις δικαιολογίες και είναι τρομερά φιλόδοξοι. Αυτό αποτυπώνεται στη συμπεριφορά τους σε όσους η ζωή μοίρασε χειρότερο χαρτί (π.χ. άστεγοι). Δεν είναι σπάνιο να ακούσεις να σου λένε "sure, their situation sucks, but if they really wanted to change it, they could!". Ένα έθνος που χτίστηκε στις απερίγραπτες θυσίες των μεταναστών που το οικοδόμησαν δεν συγκινείται από κλάψα και αυτολύπηση.


- Αποτέλεσμα του παραπάνω είναι πως για τους Αμερικάνους είναι πρώτιστης σημασίας το net worth, για να σχηματίσουν πλήρη άποψη για εσένα. Είναι βαθιά υλιστές κι αυτό το βλέπεις από το πώς μέχρι και οι πιο χρηματοοικονομικά αναλφάβητοι χειρίζονται στα δάχτυλα έννοιες όπως: τα κουπόνια, τα loyalty προγράμματα των πιστωτικών (λατρεύουν να μιλάνε για τις πιστωτικές), deals στα σουπερμάρκετ. Δεν είναι καθόλου τυχαία πως η δεύτερη ερώτηση που θα σε ρωτήσουν μόλις σε γνωρίσουν είναι "what do you do?", για να σε βάλουν σ' ένα καλούπι (τι κάνεις --> πόσα βγάζεις --> τι αμάξι/σπίτι θα έπρεπε να έχεις κι αν όντως το έχεις).


- Με κίνδυνο να ακουστώ ο κλασικός σνομπ Ευρωπαίος, ο μέσος Αμερικάνος είναι πραγματικά πολιτισμικά απαίδευτος. Η ζωή ενός μέσου 30άρη άντρα αποτελείται από συζητήσεις πέρι $$$, παρακολούθηση αγώνων των ομάδων του (τρέχει κάποιο σπορ ΟΛΗ τη χρονιά, με σειρά δημοφιλίας: football, baseball/basketball, hockey) και πιοτό. Η αντίστοιχη των γυναικών είναι ρούχα, social media και να τις κερνάνε μόρτηδες στα μπαρ.


- Η κοινωνία τους είναι το πιο περίεργο κράμα προοδευτικότητας και συντηρητισμού που υπάρχει. Έχουν δίκιο όσοι μιλάνε για 2-3-5 "Αμερικές" κι όχι μια μονοκόμματη. Η θρησκεία παίζει ακόμη μεγάλο ρόλο στις ζωές τους (π.χ. οι εκκλησίες της Κυριακές είναι γεμάτες από οικογένειες έως νέους επαγγελματίες) και ζητήματα όπως οι αμβλώσεις έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην καθεμέρα τους.


- Όπως είπα η χώρα είναι τεράστια. Αυτό επιτρέπει στον καθένα (το εννοώ) να βρει το niche του: σου αρέσει ο κοσμοπολιτισμός και θες να 'σαι μέσα στα πράγματα; Το 'χεις (NYC). Θες να βρεις ηρεμία από τα πάντα και να το ζήσεις καουμπόης; Άνετα (Texas). Παραλίες και γκλαμουριά; Miami. Βουνά να χορτάσεις σκι και σαλέ; Colorado. Υπέροχα καλοκαίρια και ασυγχώρητοι χειμώνες; Σικάγο. Χίππηδες; Τράβα στην πολιτεία της Washington. Θες κάτι πιο ευρωπαϊκό; Boston. κ.λπ κ.λπ.


- Η χώρα είναι η επιτομή της αφθονίας. Ο Αμερικάνος είναι πρωτίστως καταναλωτής κι έπειτα πολίτης. Κάπου είχα διαβάσει ένα εύστοχο σχόλιο πως μόνο τα πραγματικά φτωχά έθνη ασχολούνται με την πολιτική και κάθε μου επίσκεψη στις ΗΠΑ και στην Ελβετία το επιβεβαιώνει αυτό. Το κατά κεφαλήν εισόδημα στην πτωχότερη αμερικάνικη πολιτεία (Mississippi) είναι υψηλότερο του αντίστοιχου της Γαλλίας. Προφανώς ο Γάλλος ζει καλύτερα (αυτό είναι άλλη συζήτηση), απλά δίνω τη σύγκριση για να γίνει πιο σαφές το point μου.


- Η διατροφή τους, αν και ευτυχώς έχει βελτιωθεί σε σχέση με το παρελθόν, είναι ακόμη εκτρωματική. Είναι μεγαλόσωμοι άνθρωποι ως αποτέλεσμα της εμμονής τους στο ντοπαρισμένο κοτόπουλο και των γιγαντιαίων τους μερίδων. "I have to get my money's worth" θα σου πουν επανειλημμένως. Σπάνια μαγειρεύουν σπίτι κι ακόμη σπανιότερα τρώνε οικογενειακώς ή με παρέα. Το φαινόμενο του solo dining είναι απόλυτα φυσιολογικό και δεν σηκώνει βλέμματα.


Έχω πολλά ακόμα να γράψω, αλλά δεν θέλω να σας spamάρω. Συμπερασματικά θα πω πως η χώρα μας παρέχει πράγματα, τα οποία δεν τα βρίσκεις εδώ και είναι game changers (π.χ. κλίμα, ρυθμοί ζωής, κουζίνα). Δυστυχώς οι παθογένειες (π.χ. υποδομές, σεβασμός στο δημόσιο χώρο, κουτοπονηριά και "να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα") είναι αρκετές, για να χαλάσουν αυτό το πακέτο. Αναμφισβήτητα αν το οικονομικό δεν είναι θέμα, Ελλάδα > ΗΠΑ. Αν όμως θέλεις να εξελιχθείς, να ανταμειφθούν οι κόποι σου, να αναγνωριστεί το έργο σου κι όχι πρωτίστως η δημοφιλία του επώνυμού σου και οι διασυνδέσεις σου, ΗΠΑ > Ελλάδα.

[Isildur]

Ρε Μπαζούμπα, έλεος γαμώτο μου...

[Bazoomba]

Μισό να το ξανακάνω quote γιατί είδα το έβαλες σε σπόηλερ.

[Κόκκορας]

πολύ ωραίο κείμενο,μπράβο.

[hellegennes]

- Το παραπάνω επηρεάζει βαθιά τον ψυχισμό του μέσου Αμερικάνου. Διαβάζουμε για το rugged individualism αυτής της χώρας και τον εθνικό μύθο τους, το manifest destiny, αλλά ακόμα και σήμερα αυτό αποτελεί μέρος της ταυτότητάς τους. Για να το πω πιο λιανά, η αξιοζήλευτη αυτοπεποίθηση που έχουν ως λαός, που φαίνεται από απλά πράγματα όπως το πώς αγκάλιασαν την κούρσα για το φεγγάρι έως το πόσο γουστάρουν μαρκετίστικα σλόγκαν όπως το anything is possible του Kevin Garnett και τις underdog ταινίες, πηγάζει από τις ευκαιρίες που δίνει αυτή η χώρα. Όλα είναι εφικτά, τίποτα δεν είναι εκτός ονείρων.

Πράγματι, αυτό είναι μέρος της φιλοσοφίας τους, ακόμη κι αυτών που ζουν με τρεις κι εξήντα και κουπόνια.

Βέβαια είναι καραμυθάρα του κερατά. Μπορείς να γίνεις πλούσιος όντως ακόμη κι από μαλακίες, αλλά παίζει τόσο τρομερό ρόλο η τύχη που στην ουσία πρόκειται περί αυταπάτης, που ενισχύεται από το γεγονός ότι είναι μεγάλη χώρα σε πληθυσμό που μιλάνε την ίδια γλώσσα, οπότε θα υπάρχουν άφθονα παραδείγματα (όπου άφθονα = μετρήσιμα μερικές φορές στα δάχτυλα), αλλά είναι τόσο γελοία μικρό ποσοστό του πραγματικού πληθυσμού που καταντά κοροϊδία.

Και φυσικά η συντριπτική πλειονότητα δεν μπορεί και ΔΕΝ γίνεται να κάνει τίποτα απ' αυτά γιατί δεν το επιτρέπει η δουλειά τους. Κανείς αστυνομικός δεν θα γίνει ποτέ πλούσιος, κανείς δάσκαλος, κανείς ταξιτζής, κανείς δικαστής, κανείς ΔΥ γενικότερα όπως και σχεδόν το σύνολο των υπαλλήλων της χώρας που δεν κάνουν μανατζερικές ή φαντεζί δουλειές.

Ενννοείται φυσικά ότι η αυταπάτη "anything is possible" δεν ισχύει μόνο στις ΗΠΑ αλλά παντού. Απλά για μένα είναι ανήθικο να προβάλλεται αυτή η οπτική όπου όλα είναι απλώς θέμα προσπάθειας και όχι θέμα τύχης κυρίως. Υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες φιλόδοξοι συγγραφείς που προσπαθούν να γίνουν αναγνωρίσιμοι. Εντούτοις χρειάζεται αρχικά ταλέντο, που είναι έμφυτο πράγμα και δεν αλλάζει όσο κι αν προσπαθήσεις, από την άλλην χρειάζεται και τις κατάλληλες συγκυρίες. Αν ο Στίβεν Κινγκ εμφανιζόταν σήμερα, θα έμενε στην αφάνεια.

Ναι, είναι η χώρα όπου μια δικαστίνα μπορεί ξαφνικά να αποκτήσει δικό της σόου (Judge Judy) και να πληρώνεται 50 εκατομμύρια τον χρόνο (για λιγότερο από 2 μήνες γυρισμάτων). Απ' αυτήν την άποψη είναι η χώρα των ευκαιριών, αυτό δεν θα γινόταν πουθενά αλλού. Αλλά σε πόσους δικαστές συνέβη; Ακριβώς σε 1. Σε μια χώρα που έχει δεκάδες χιλιάδες δικαστές. Κι ακόμη κι αυτή αν εμφανιζόταν σήμερα δεν θα πήγαινε πουθενά. Έτυχε σε μια εποχή που αυτό ήταν κάτι που ήθελε να δει το αμερικανικό κοινό. Αυτό δεν λέγεται χώρα των ευκαιριών, λέγεται "με χτύπησε 40 φορές κεραυνός και επιβίωσα".

[hellegennes]

σίγουρα τα παραλένε οι συνευρωπαίοι, τα'βαλα και παραπίσω:

SpoilerShow

Car travel dominates EU inland journeys

16 September 2020

The car is the dominant form of inland transport in all Member States compared with journeys by train, coach or bus. In 2018, travel by car accounted for 82.9% of passenger-kilometres across the European Union (EU), compared with 9.3% for coaches, buses and trolley buses, and 7.9% for trains.

Το έβαλες αλλά είναι παραπλανητικό. Και το ένα και το άλλο. Αν τα δεις σαν ποσοστά, σύμφωνα με το Bureau of Transportation Statistics, λιγότερο από 1% των χιλιομετρικών μετακινήσεων των Αμερικάνων είναι σε ΜΜΜ (κάθε είδους τραίνα, λεωφορεία, μετρό, τραμ, κτλ). 0,95% για την ακρίβεια για το 2019 (δεν κοιτάω τα τελευταία έτη λόγω covid). Το 87% είναι σε αυτοκίνητα και το υπόλοιπο είναι αεροπλάνα.

1% δεν είναι σε καμμιά ευρωπαϊκή χώρα τα ΜΜΜ και σε ελάχιστες χώρες είναι πάνω από 87% τα αυτοκίνητα. Στον μέσο όρο της ΕΕ είναι 82,5% (στην Ελλάδα είναι 83%) και σε κάποιες χώρες όπως η Ελβετία είναι πολύ πιο κάτω, στο 74%.

Το αυτοκίνητο θα συνεχίσει να κυριαρχεί σ' αυτόν τον δείκτη μέτρησης γιατί τα χιλιόμετρα εκτός είναι πολύ περισσότερα. Στα ΜΜΜ οι μετακινήσεις είναι κατά μέσο όρο μια τάξη μεγέθους μικρότερες σε απόσταση.

Ενδιαφέρον έχει να συγκρίνεις τι γίνεται στις μικρές αποστάσεις, κάτω από 5 χιλιόμετρα, όπως έβαλα σε προηγούμενο γράφημα για τις ΗΠΑ.

[Κόκκορας]

παντως στην ελβετια εχουν οντως δημοκρατια,κανουν δημοψηφισματα
ενω στην αμερικη ψηφιζουν για σεριφη,καποιες πολιτειες για δικαστη

αυτα περι πολιτικης ,μην εχουμε αυταπατες πως εχουμε καλυτερη δημοκρατια

βεβαια αλλα τα προβληματα και σε αυτο τον χωρο εκει,ολα τα οριζει το χρημα