nostromos έγραψε: ↑30 Ιουν 2023, 23:59
Frappezitis έγραψε: ↑30 Ιουν 2023, 22:27
Ο Μακρόν, μακράν κάθε πραγματικότητας των προβλημάτων του λαού, συνεχίζει την πολιτική βίαιης αντιμετώπισης των εξεγερμένων.
αυτοι ειναι οι ηρωες σου ... καμαρωσε τους
Χουλιγκανισμος με ιδεολογικο περιτυλιγμα.Στο βιντεο φαινεται να εχουμε μια ρατσιστικη επιθεση αλλα οπως βλεπεις κανενας απο τις συλλογικοτητες η πολιτικοι σαν το φαιδρο Μελανσον και τους Σοσιαλιστες δεν θα βγει να το καταδικασει αλλα εαν συνεβαινε το αναποδο και στην θεση του θυματος δεν ηταν αυτος θα υπηρχε ξεσηκωμος.
Ολα αυτα απλως βεβαια επιβεβαιωνουν τα προβληματα που εχει φερει η μαζικη μεταναστευση πληθυσμιακων ομαδων που δεν επιθυμουν να ενσωματωθουν,το προβλημα των παραλληλων κοινωνιων,τα προβληματα κοινωνικης συνοχης και την αυτοκαταστροφικη σταση της αριστερας που απλως λειτουργει ως "χορηγος" της ακροδεξιας. Μια ελιτ και μια αριστερα αποκομμενη απο το Γαλλικο λαο,η αριστερα του χαβιαριου.μεγαλο τμημα των λαικων στρωματων στρεφονται στην Λεπεν ενω εκεινοι επικεντρωνονται στις μειονοτητες και μενουν κολλημενοι στις παρανοικες ιδεοληψιες τους,οι γνωστες ανοησιες περι συστημικου ρατσισμου», ο οποιος αποτελει υποτιθεται δυτικη αποκλειστικοτητα .Στο αρθρο πιο κατω αναφερει ο Γαλλος διπλωματης οτι η κατασταση στις «συνοικιες» αναπαραγει σαν γελοιογραφικο τραυλισμα, τα γεγονοτα και τις χειρονομιες των αποικιακων διενεξεων, πιστοποιωντας την καταστροφικη ιδεα ενος αδιαταρακτου συνεχους.
Στο Βελγιο τα ιδια δεν συμβαινουν;καποια στιγμη θα τα ζησει και η Ιταλια οπου σταδιακα δημουργουνται παραλληλες κοινωνιες στο Μιλανο οπως το Παρισι.
Στην Σουηδια η ακροδεξια βγηκε δευτερο κομμα για λογους που σχετιζονται και με γεγονοτα σαν αυτα που γινονται στην Γαλλια.
δυο παλιοτερα αρθρa που αφορουν την Γαλλια,το ενα πριν 21 χρονια,οπως βλεπεις δεν εχουν αλλαξει πολλα,μαλλον προς το χειροτερο.
The Barbarians at the Gates of Paris 2002
https://www.city-journal.org/article/th ... s-of-paris
Συνέντευξη του Πιερ Μπροσάν στην Εζενί Μπαστιέ δημοσιεύτηκε στον νέο Λόγιο Ερμή τ. 21.
Σε μια μεγάλη συνέντευξη στην εφημερίδα Le Figaro, στις 21 Φεβρουαρίου 2020, ο Pierre Brochand πιστεύει ότι τα προβλήματα που θέτει η μετανάστευση πρέπει να αποτελέσουν προτεραιότητα των κρατών. Εξηγεί το γιατί, μέσα από μια εκτενή ιστορική αναδρομή και μια ανάλυση του μετα-αποικιακού πλαισίου της παγκοσμιοποίησης. Η συνέντευξή του αναπαράγει τα βασικά σημεία της εισήγησής του σε ημερίδα του Ιδρύματος Res Publica, του Jean-Pierre Chevènement, με θέμα: «Για μια πραγματική μεταναστευτική πολιτική». Παραθέτουμε τη συντομευμένη εκδοχή της συνέντευξης διότι η εισήγηση του Μπροσάν, εξαιτίας της έκτασής της –πάνω από 30.000 λέξεις–, είναι αδύνατο να αναπαραχθεί εδώ (μπορεί κανείς να ανατρέξει σ’ αυτήν και διαδικτυακά: Pierre Brochand, Pour une véritable politique de l’immigration, 19 Ιουλίου 2019,
www.fondation-res-publica.org).
Μια δεύτερη συνέπεια της αποικιοκρατικής διαμάχης είναι ότι κόβει οριστικά τον δρόμο της αφομοίωσης για τον μεγαλύτερο αριθμό. Διότι, κατά βάθος, η αφομοίωση θα σήμαινε ότι προδίδει κανείς τους γονείς του και παραιτείται από μια οχύρωση, φορέα της ταυτότητάς του: με λίγα λόγια, θα σήμαινε ότι παραδέχεται το λάθος του και ότι συναινεί στη γαλλική Αλγερία. Θα σήμαινε επίσης ότι εντάσσεται σε μια εθνική κοινότητα που δεν αξίζει τίποτε πλέον, καθώς δεν παύει να κατηγορεί τον εαυτό της για όλες τις αμαρτίες του κόσμου. Καλύτερα λοιπόν να βολευτεί στην άνετη θέση του καταδιωκόμενου, απαιτώντας αποζημίωση και βρίσκοντας παρηγοριά στο φαντασιακό όραμα μιας χώρας προέλευσης, που επανεκτιμάται ως ο χαμένος παράδεισος.
Αλλά η πιο σοβαρή επίπτωση, και αναμφισβήτητα η λιγότερο συνειδητοποιημένη, είναι η εκτροπή, η οποία, με διαδοχικά βήματα, μας φέρνει πιο κοντά στο αμερικανικό φυλετικό μοντέλο. Διότι η αδιάκοπη μετα-αποικιακή μουσική επιβάλλει σταδιακά την ιδέα ότι οι μετανάστες μας δεν είναι στην πραγματικότητα τέτοιοι: «το σπίτι τους, είναι το σπίτι μας», επειδή, ως πρώην αποικιοκρατούμενοι, δεν έχασαν το δικαίωμα να βρίσκονται εδώ, ή, κάτι ακόμα πιο επικίνδυνο, επειδή το ταξίδι τους, καθώς και το ταξίδι των γονέων και των παππούδων τους, δεν ήταν εντελώς εθελοντικό και αντιστοιχούσε περισσότερο σε εξορία, μάλλον με σκοπό την εκμετάλλευση παρά την αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής.
Πράγμα που μας οδηγεί, βήμα-βήμα, στο να ταυτίσουμε υπόρρητα τη μοίρα των μη- Ευρωπαίων μεταναστών μας με εκείνη των μαύρων της Αμερικής, απόγονων των σκλάβων. Βάσει αυτής της αντίληψης, οι μετανάστες μας φέρονται να είναι πολίτες «δεύτερης κατηγορίας», που αγωνίζονται για «πολιτικά δικαιώματα» τα οποία στερούνται εξαιτίας του χρώματος του δέρματος τους. Έτσι, μέσα σε αυτή την παράξενη προοπτική, το ουσιαστικό ζήτημα δεν είναι πλέον η άνοδος στην κοινωνική κλίμακα μέσα από την προσπάθεια, όπως έκαναν αμέτρητες γενιές «κλασικών» μεταναστών, αλλά η καταπολέμηση των ανισοτήτων, αποκλειστική αιτία των οποίων δεν είναι πλέον η ιδιότητα του πολίτη ή η ατομική αξία, αλλά οι «διακρίσεις», μια ελάχιστα συγκεκαλυμμένη παραλλαγή του ρατσισμού και του απαρτχάιντ.
Από εκεί προκύπτει, στο μικρο-επίπεδο, η γοητεία που ασκεί στη δεύτερη και τρίτη γενιά των μεταναστών η κουλτούρα της αφρο-αμερικανικής εξέγερσης. Από εκεί επίσης, ένα σκαλί παραπάνω, προέρχεται η χρήση λέξεων και εννοιών που έχουν μπει στο καθημερινό λεξιλόγιο, ενώ έχουν εισαχθεί από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού: γκέτο, ενσωμάτωση, θετικές διακρίσεις, αντιρατσισμός απεριόριστου φάσματος, σχολική κάρτα, «busing»[6] κ.λπ. Αλλά πάνω απ’ όλα, από τη στιγμή που έχει ενοφθαλμιστεί αυτή η φυλετική ανάγνωση της κοινωνίας, εξαπλώνεται σαν ιός και γενικεύει έναν τρόπο πρόσληψης που συνίσταται στο να κρίνονται οι άνθρωποι με βάση την όψη τους. Με τις γνωστές επιζήμιες συνέπειες: μετατροπή των ντόπιων σε μια «λευκή» πλειοψηφία, υποχρεωτικά καταπιεστική, τοποθέτηση των απογόνων των μεταναστών (ή ακόμα και των Γάλλων από τις υπερατλαντικές κτήσεις) στην κατηγορία των «ορατών μειονοτήτων», παράδοξη επανεμφάνιση ενός αντισημιτισμού, ανατολικού τύπου αυτή τη φορά, κ.λπ.
Έτσι, ο κύκλος έχει κλείσει: η σχεδόν απόλυτη υπέρθεση των θρησκευτικών, αποικιακών και φυλετικών χασμάτων, το ένα επάνω στο άλλο, μας προσκαλεί, σιγά-σιγά, να κατέλθουμε στους κύκλους της κόλασης, χωρίς καλά-καλά να το αντιλαμβανόμαστε, παρά τις καθημερινές προειδοποιήσεις που μας απευθύνει η Πραγματικότητα. Όσο περισσότερο θάβουμε το κεφάλι μας στην άμμο, τόσο πιο οδυνηρή θα είναι η αφύπνιση όταν θα χρειαστεί να το βγάλουμε έξω.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Έχοντας προσελκυσθεί στη Γαλλία στη βάση των δικαιωμάτων που παρέχει η Κοινωνία των ατόμων, ένα σημαντικό τμήμα των μεταναστών δεν αναγνωρίζεται σε αυτήν. Όχι μόνο δεν έχουν, εξ ορισμού, ακολουθήσει την ίδια ιστορική διαδρομή με τους γηγενείς, όχι μόνο είναι απαλλαγμένοι από τον ενοχοποιητικό λόγο που απευθύνεται στους τελευταίους, όχι μόνο αυτός ο λόγος τους παρέχει, σαν σε αντικατοπτρισμό, ένα άνευ όρων καθεστώς διωκόμενου, αλλά καταφθάνουν φορτωμένοι με βαριές αποσκευές, από τις οποίες δεν σκοπεύουν να απαλλαγούν. Είτε πρόκειται για ετερονομία, για ενδογαμία, για μνησικακία, για εναλλακτικό εθνικισμό είτε για δυσλειτουργικές χρήσεις, όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, κληροδοτημένα από τις κοινωνίες προέλευσης, είναι ένα αγκωνάρι που ρίχνεται στο έλος του ειρηνευμένου μας ατομικισμού.
Εν ολίγοις, οι εκτός Ευρώπης μετανάστες εισάγουν τη συλλογική τους «πληρότητα», εκεί όπου η Κοινωνία των ατόμων αντιπαραθέτει το ατομικό «κενό». Ενώ το εθνικό κράτος κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα αίσθημα του ανήκειν, το οποίο του επέτρεπε να δέχεται τον ξένο με τους δικούς του όρους (αφομοίωση), η κοινωνία των ατόμων, στερημένη από αυτή τη γραμμή άμυνας, υποδέχεται όλο τον κόσμο στη βάση συμμετρικών δικαιωμάτων («ελάτε όπως είστε»), ελπίζοντας αφελώς ότι το καλύτερο θα ακολουθήσει (ενσωμάτωση). Ωστόσο, αυτό που καταδεικνύεται από ένα σημαντικό ποσοστό των νεοεισερχομένων είναι το αντίθετο: μια συσσώρευση αναλλοίωτων χασμάτων, και μάλιστα αυξανόμενων για ορισμένους, τα οποία μας αποκαλύπτουν ότι οι παγκοσμίων αξιώσεων αξίες μας δεν είναι καθολικεύσιμες στο παρόν στάδιο (εξ ου και ο διαχωρισμός).
Το χειρότερο είναι ότι κλονίζεται αυτό το ελάχιστο θεμέλιο της κοινής ζωής, που είναι η κοινωνική εμπιστοσύνη, βάση κάθε αλτρουισμού και κάθε συνεργασίας πέρα από το οικογενειακό κύτταρο. Αφενός, οι εισαγόμενες κοινότητες περιορίζουν το πεδίο της αξιοπιστίας στους δεσμούς αίματος. Αφετέρου, οι απρόσωποι μηχανισμοί αυτορρύθμισης, στους οποίους εγκαταλείπεται η κοινωνία των ατόμων, δεν δημιουργούν καμία αίσθηση εμπιστοσύνης καθεαυτοί, παρότι την έχουν απόλυτη ανάγκη για να λειτουργήσουν: πρόκειται εδώ για ένα άλλο μείζον δίλημμα, το οποίο μέχρι στιγμής ξεπερνιόταν όπως-όπως, αντλώντας από τα συναισθηματικά και ηθικά αποθέματα που είχε κληροδοτήσει το Εθνικό Κράτος, που μεταβλήθηκε σε Έθνος, τα οποία όμως, ελλείψει ανανέωσης, εξαντλούνται με μεγάλη ταχύτητα. Και ακόμα πιο σοβαρό ζήτημα συνιστά το γεγονός πως μια τέτοια συνύπαρξη μεταξύ κοινοτιστικών και ατομικιστικών σχηματισμών, χωρίς κάποιον αναγνωρισμένο διαμεσολαβητή, όχι απλώς υπονομεύει την εμπιστοσύνη, αλλά δημιουργεί αυθόρμητα δυσπιστία, διότι δεν υπάρχει ενδιάμεση κατάσταση μεταξύ των δύο, όπως κατέδειξαν με αμείλικτη ενάργεια οι εργασίες του Ρόμπερτ
«Απέναντι στη μετανάστευση, η κοινωνία των ατόμων δεν αποτελεί παρά ένα υαλοπωλείο»
Πηγη
https://nlogiosermis.gr/?p=240139
Επί της ουσίας ο Μελανσόν είναι που προσπαθεί να ενσωματώσει τον πληθυσμό αυτό μετατρέποντας την ισλαμική εξέγερση σε old style γαλλική επανάσταση αλλά δεν βλέπω πολλές πιθανότητες επιτυχίας.
