


Ψιλοάσχετο.
Πριν περίπου 7 χρόνια, πήγα σε μια πολιτική κηδεία ενός ακροαριστερού γιατί υπήρχαν οικογενειακές σχέσεις χρόνων. Ο εκλιπών, δεν είχε παιδιά ή σύζυγο. Οι πιο στενοί συγγενείς στο χώρο (με τους οποίους διατηρούσε καλές σχέσεις) ήταν δύο ανήψια του και η χήρα του αδελφού του. Στις πολιτικές κηδείες, οι επικήδειοι από τους οικείους, λέγονται σε εξωτερικό χώρο. Και από τα αρκτικόλεξα της ακροαριστεράς ήταν όλοι εκεί. Μίλησαν πρώτοι οι συγγενείς, λέγοντας πέντε κουβέντες για τον νεκρό ο καθένας, που δεν κράτησαν συνολικά πάνω από 5λεπτο. Και μετά, πήραν σειρά οι επίτιμοι των κομμάτων. Όλοι μα όλοι, ξεκινούσαν με αναφορά στον εκλιπόντα και τους κοινούς αγώνες που δώσανε μαζί για την αριστερά (για 30 δευτερόλεπτα περίπου) και μετά έπαιρναν φόρα και άρχιζαν ιστορική αναδρομή για τους αγώνες που έδωσαν οι ίδιοι και το δικό τους κόμμα ή συλλογικότητα. Ασυγκράτητοι. Η Κουτσούμπω, τρίτη ή τέταρτη στη σειρά, μίλαγε για κανένα μισάωρο. Ήταν καλοκαίρι, έκανε ζέστη και κάποια στιγμή γυρίζω και λέω στους συγγενείς "σόρυ αλλά δεν αντέχω άλλο, μη με παρεξηγείτε, θα φύγω". Τα ανήψια μειδίασαν και η χήρα μου λέει "μακάρι να μπορούσαμε να φύγουμε κι εμείς, πρέπει να μείνουμε μέχρι να τελειώσουν όλοι οι μαλάκες".