Εδώ πεθαίνουν ανθρΏποι...

[ΓΑΛΗ]

Ποιος (ξέρει στα σίγουρα και) το λέει αυτό;

Κι εγώ λέω πως όλα τα ζώα έχουν ψυχή.
Δίχως όμως να είμαι σίγουρη για όλους τους ανθρώπους.

----

Τόσα χρόνια ζώο μου ούτε μια λάθος στιγμή.
Ποιος άνθρωπος, ποιος άνθρωπος θα το μπορούσε;

nd

(με μια μικρή παραλλαγή)

ΓΑΛΗ Δες κι αυτό το κειμενάκι του ιδίου:

Είδαμε λοιπόν πως το ζώο στη ζωή μας δεν είναι υποκατάστατο. Πως η
σχέση μαζύ του είναι μια πρότυπη, αυθεντική, πρωταρχική σχέση, υπαγορευμένη από
την ίδια την φύση.Θα προχωρήσω όμως πάρα πέρα. Όχι μόνο το ζώο δεν είναι
υποκατάστατο - αλλά για τον άνθρωπο είναι αναντικατάστατο. Η σύνδεση με αυτό
προσφέρει κάτι που δεν μπορεί να το αντλήσουμε από αλλού. Ούτε από την σχέση με
άλλον άνθρωπο.

Για τον Μίλαν Κούντερα, στον οποίο χρωστάμε μια από τις βαθύτερες
αναλύσεις της ζωοφιλίας (στο μυθιστόρημά του "Η Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι")
η αγάπη ανάμεσα στο ζώο και τον άνθρωπο είναι ανώτερη από την αγάπη μεταξύ των
ανθρώπων."... η αγάπη του άντρα και της γυναίκας", γράφει "είναι εξαρχής ενός
είδους κατώτερου απ' αυτό που μπορεί να είναι () η αγάπη ανάμεσα στον άνθρωπο
και στον σκύλο, αυτή η παραδοξότητα της ιστορίας που ίσως ο Πλάστης να μην την
είχε προβλέψει."Και ο Κούντερα αναλύει τα χαρακτηριστικά αυτής της αγάπης.
Άδολη, εκούσια, καθαρή, ελεύθερη. Ειδυλλιακή. Η λέξη ειδύλλιο αναφέρεται στον
Παράδεισο.Γιατί το ζώο είναι αναντικατάστατο;

Αρκετά χρόνια πριν από τον Κούντερα
είχα γράψει στο "Βιβλίο των Γάτων":Τα ζώα είναι αυτά που είναι:Καθαρή φύση.
Τίμια κοιτάνε,κατάματα. Ο άνθρωπος, έξω από την φύσηαναζητά.Το ζώο είναι. Ο
άνθρωπος γίνεται. Αν μπορεί. Το ζώο είναι αναντικατάστατο διότι παρέχει στον
άνθρωπο την επαφή με το καθαρό 'Ον. Μπορείτε να το ονομάσετε φύση ή παράδεισο.Το
ζώο ΕΙΝΑΙ. Απόλυτα, αυθόρμητα, τέλεια. Μια ύπαρξη πλήρης.

Ο άνθρωπος, από τότε που γεύτηκε το δέντρο της Γνώσης, δεν είναι πλήρης. Διότι ξέρει πως θα πεθάνει.
Η γνώση του θανάτου και της φθοράς, υπονομεύει το ανθρώπινο ον. Το κάνει αβέβαιο,
παροδικό, αμφίβολο.Δίπλα στον άνθρωπο, το κάθε ζώο είναι ένας βράχος σιγουριάς
και τελειότητας.Ο άνθρωπος, με τη γνώση, αλλοτριώθηκε. Αποξενώθηκε. Δεν
βρίσκεται μέσα στη φύση - είναι απέναντι. Δεν κάνει ένα με το παν - είναι άλλος,
ξένος.Το ζώο ανήκει στο παν. Είναι η γέφυρα που μας συνδέει με την ζωή πριν απο
τη γνώση. Ίσως και με τη ζωή μετά τη γνώση..
Οι ταπεινοί σκύλοι, οι αθόρυβες γάτες, είναι πρεσβευτές του όντος κοντά μας. Είναι αγγελιαφόροι της άλλης
όχθης.Αν ρωτήσετε τους περισσότερους ζωόφιλους, τι τους ελκύει στα ζώα, θα σας
μιλήσουν για την σταθερότητα, την εμπιστοσύνη. Το ζώο, θα σας πουν, δεν σε
προδίδει ποτέ.Γιατί δεν προδίδει ούτε τον εαυτό του. Είναι αυτό που είναι. Ξέρει
αυτά που ξέρει, απόλυτα. Δεν ταλαντεύεται. Δεν παλινδρομεί. Δεν αμφιβάλλει ούτε
αμφισβητεί. Δεν έχει άγχος θανάτου ούτε ζωής.Και η αγάπη του είναι σταθερή και
διαυγής. Δεν έχει προϋποθέσεις, ούτε διαθέσεις, ούτε διακυμάνσεις.

Το ζώο είναι και η σταθερότητα μέσα στο χρόνο - η υπέρβαση της ιστορίας. Πορεύεται δίπλα μας
μέσα στην ιστορία αλλά δεν της ανήκει. Ανήκει στη φύση. Η φύση είναι ανιστορική.
Εμείς αλλάζουμε συνέχεια - όμως ένας σκύλος από την Ασσυρία και μια γάτα από την
αρχαία Αίγυπτο, είναι ίδιοι με τους σημερινούς.Το πιο συγκινητικό περιστατικό
που έχει ποτέ γραφτεί για συμπεριφορά ζώου, αριθμεί ηλικία τριών χιλιάδων ετών:
Ο 'Αργος ο σκύλος του Οδυσσέα περίμενε είκοσι χρόνια να δει τον άνθρωπό του για
να ξεψυχήσει. Εκεί και ο 'Αργος κείτουνταν τσιμπούρια φορτωμένοςΚαι τότε, όπως
μυρίστηκε κοντά του τον Οδυσσέακούνησε λίγο την ουρά, κατέβασε τ' αυτιά του,όμως
δεν είχε δύναμη να τρέξει πια κοντά τουΚαι ο σκληρός Οδυσσέας, έτοιμος για
εκδίκηση, παραλίγο να προδοθεί. Κλαίει για πρώτη φορά (απομόρξατο δάκρυ). Κι
ευθύς ως φεύγει, ο 'Αργος πεθαίνει.'Αργον δ'αυ κατά μοίρα λάβεν μέλανος
θανάτοιοαυτίκ'ιδόντα Οδυσύα εεικοστώ ενιαυτώ. Μοίρα έχει και ο 'Αργος. Σαν τους
ανθρώπους. Τον μαύρο θάνατο. Περίμενε είκοσι χρόνια.

Πέστε μου μετά πως ο σκύλος έρχεται μόνο για το κόκαλο, κι η γάτα για το ψάρι.Αυτή την σταθερότητα, αυτή την
πίστη, σπάνια - η ποτέ - δεν την βρίσκεις σε άνθρωπο. Στο ζώο πάντα. Εκεί
ισχύουν νόμοι ενός άλλου κόσμου.Το κοντινό μας ζώο είναι ό,τι μας απόμεινε από
τον παράδεισο. Από την κατάσταση της σιγουριάς, της αθωότητας και της απλότητας
που κάποτε εγκαταλείψαμε.Ήδη οι ψυχίατροι έχουν αποδείξει πως ένας τετράποδος
σύντροφος είναι το καλύτερο αντίδοτο στο άγχος της ύπαρξης. Ο άλλος άνθρωπος δεν
μπορεί να σας δώσει αυτό το αίσθημα του απόλυτα απλού. Ίσως μόνο ένα βρέφος, που
κι αυτό στην αρχή, είναι καθαρή φύση.
Ο Κούντερα έγραψε: "κανένα ανθρώπινο πλάσμα
δεν μπορεί να κάνει σε ένα άλλο την δωρεά του ειδυλλίου. Μόνο το ζώο μπορεί,
επειδή δεν το έδιωξαν από τον Παράδεισο."Να γιατί το ζώο είναι
αναντικατάστατο.Αποτελεί τον ομφάλιο λώρο που μας συνδέει με την αθώα και άδολη
ύπαρξη, με τον αρχέγονο εαυτό μας, τις ρίζες μας.Κι όσο περισσότερο
απομακρυνόμαστε από τη φύση, τόσο πιο πολύ θα μας χρειάζονται τα ζώα. Για να
εξισορροπούν την αμφιβολία. Να μας βοηθάνε να ξεχνούμε την αλλοτρίωση. Να
αποκαθιστούν μέσα μας την αρμονία και την ενότητα.*

(*Δημοσιεύτηκε από τον/την Zophoros Admin στις 25 Μάρτιος 2012 και ώρα 12:13)

Αυτό ακριβώς. Το ίδιο πράγμα σκεφτόμουν σε μια συζήτηση θρησκειολογίας (δεν θυμάμαι ποια).

Τα ζώα ζουν.

Οι άνθρωποι μονίμως ψάχνονται για το νόημα της ζωής.

Κάτι τέτοιο.

[enaon]

Σήμερα προστέθηκε άλλη μία στο top3.

τα ήθελε ο κωλος σου μάλλον ή είσαι πολύ νέος. Μην το λες καν όταν κάτι που αγαπάς χάνεται, δεν ενδιαφέρει κανέναν που δεν σε αγαπάει.

[Αγις]

Σήμερα προστέθηκε άλλη μία στο top3.

τα ήθελε ο κωλος σου μάλλον ή είσαι πολύ νέος. Μην το λες καν όταν κάτι που αγαπάς χάνεται, δεν ενδιαφέρει κανέναν που δεν σε αγαπάει.

ακριβως

[vantono]

Σήμερα προστέθηκε άλλη μία στο top3.

τα ήθελε ο κωλος σου μάλλον ή είσαι πολύ νέος. Μην το λες καν όταν κάτι που αγαπάς χάνεται, δεν ενδιαφέρει κανέναν που δεν σε αγαπάει.

Εχω ακόμα πίστη στους ανθρώπους γενικά, το εχω γραψει και σε παλιότερο νήμα. Δεν ειναι όλοι τους σάπιοι, υπάρχουν πολλές και σημαντικές εξαιρέσεις.
Κατι σκηνικά σαν το "εδω πεθαίνουν ανθρΏποι" όμως, με απογοητεύουν. Ναι τιποτένιο και μίζερο εγωπαθές πλασματίδιο, πεθαίνεις και εσυ σε αυτο τον πλανήτη. Πες μου κατι που να μην ξέρω...

[Εκτωρ]

Θα ξαναβρεθούμε, το μόνο σίγουρο. Σε λίγα χρόνια, σε πολλά... δεν εχει σημασία.
Και θα την κρατώ και πάλι αγκαλιά χαϊδεύοντάς την, κάνοντας από 'κει πάνω, στους ανθρΏποι, προσφορές που δεν θα μπορούν να αρνηθούν.

Αυτό αν μπορούσες να μου το αποδείξεις, να μου δώσεις κι εμένα μια ελπίδα μπροστά στο θάνατο, θα μ'έκανες ευτυχισμένο.

[vantono]

Θα ξαναβρεθούμε, το μόνο σίγουρο. Σε λίγα χρόνια, σε πολλά... δεν εχει σημασία.
Και θα την κρατώ και πάλι αγκαλιά χαϊδεύοντάς την, κάνοντας από 'κει πάνω, στους ανθρΏποι, προσφορές που δεν θα μπορούν να αρνηθούν.

Αυτό αν μπορούσες να μου το αποδείξεις, να μου δώσεις κι εμένα μια ελπίδα μπροστά στο θάνατο, θα μ'έκανες ευτυχισμένο.

Δεν μπορω να σου αποδείξω τίποτα, γιατι ουτε εγώ εχω ελπίδα μπροστά στο θάνατο. Απλά μου βγηκε χθες να γράψω κατι κοινότυπο γλυκανάλατο αποχαιρετιστήριο, όπως γραφουν πολλοί.

Το μονο που θα μπορουσα καπως να σου αποδείξω, ειναι πως όταν πεθαίνει ένα έμβιο ον, χάνεται εντελώς αυτο αλλά όχι η ενέργεια που αυτο το ον κουβαλούσε όσο ζούσε. Μέσω του χώματος και της όλης διαδικασίας της αποσύνθεσης, η ενέργεια αυτή μεταβολίζεται και σχεδον επανέρχεται στη γη με μια άλλη μορφη, με ένα δέντρο πχ που αυτό το λίπασμα του εκανε καλό και το "γέννησε", με εναν καρπό, με ένα δυνατότερο και πιο γόνιμο χώμα κτλ.

Οι ινδουιστές το πάνε παραπέρα, πιστεύοντας οτι η ενέργεια αυτη του πρώην έμβιου όντος μεταβολίζεται μέσα απο ένα άλλο έμβιον ον της πανίδας (μετενσάρκωση), οι χριστιανοί το ρίχνουν στις ψυχές που δεν φευγουν απο τη γη, γινονται πεταλουδίτσες κτλ.
Θα έχουν και οι μουσουλμάνοι καποια παρόμοια θεωρία που μαλλον δεν θα περιέχει αλκοόλ και γουρούνια, δεν ξερω. Καθε θρησκεία λέει κάτι διαφορετικό αλλά ουσιαστικά ίδιο.
Δεν μου κάνει καμία θεωρία εμένα, όμως. Παραμένω υλιστής και πραγματιστής. Προσπαθώ, τουλάχιστον.

[Citroenakias]

Λυπαμαι για αυτη σου την απώλεια αλλά δυστυχώς δεν θα ξαναβρεθείτε. Τα ζώα δεν πηγαίνουν στον παράδεισο γιατί δεν έχουν ψυχή.

Breaking news δεν υπαρχει ψυχη.

Ε ναι μωρέ, δεν ξέρει κοτζάμ Ιησούς Χριστός και ξέρει ο GoBack ναουμε

[vantono]

Λυπαμαι για αυτη σου την απώλεια αλλά δυστυχώς δεν θα ξαναβρεθείτε. Τα ζώα δεν πηγαίνουν στον παράδεισο γιατί δεν έχουν ψυχή.

Breaking news δεν υπαρχει ψυχη.

Ε ναι μωρέ, δεν ξέρει κοτζάμ Ιησούς Χριστός και ξέρει ο GoBack ναουμε

Δίκιο είχε ο κοτζάμ Ιησους Χριστός (και όσοι τον καπηλεύονται) σε αυτό. Τα ζώα δεν εχουν ψυχή.
Η μαλακία του(ς) ειναι ότι πίστευε/ουν πως οι άνθρωποι έχουν.

[Isildur]

Όταν χάσαμε το μωρό μας, ο παπάς στην κηδεία μας είπε στο τέλος "Ο Θεός θέλει να έχει κοντά του αγγελάκια" (και διάλεξε το δικό μας και άρα τιμή μας, κλπ Κατάλαβες). Φαντάσου να είναι εκεί κάνας μαλάκας κνίτικου τύπου, να πεταχτεί και να πει "¨οχι δεν υπάρχουν αυτά. Πέθανε και χάθηκε. Πάει!"

Πραγματικό ρε ή κομμάτι του άλλου, του φανταστικού σεναρίου με το μωρό που είπες πιο πάνω;

[Isildur]

Τα "καλή συνέχεια" και "καλό χειμώνα", ήταν μεχρι σήμερα οι top2 εκφράσεις που με εκνεύριζαν.
Σήμερα προστέθηκε άλλη μία στο top3. Το "εδώ πεθαίνουν ανθρΏποι" (με τον κλασικό παραληγούσειο βλαχοτονισμό φυσικά), που μου λένε απο το απόγευμα διάφοροι, όταν εμαθαν πως το 17 χρονών σκυλί μου, πλέον δεν ζει.

Γιατί... όχι, φυσικά και ΔΕΝ αρκεί ένα συλλυπητήρια, παρα είναι ανθρώπινο ανθρωπινΌ ή ανθρωπΊνο, σόρρυ, για ένα κοπρόσκυλο προφανώς, οπότε ας βάλουμε κι ενα "εδώ πεθαίνουν ανθρΏποι κι εσυ ασχολείσαι με ενα κωλοσκυλο", και κλείσαμε.

Ημουν προετοιμασμένος, με ειχε προετοιμάσει και ο κτηνιατρος, το έβλεπα να έρχεται από μέρα σε μέρα, αλλά και πάλι ρε πούστη, ποτέ δεν εισαι πραγματικά προετοιμασμένος για κάτι τετοια. Το είχα για πολύ πιο εύκολο. Νόμιζα οτι θα ημουν πολύ πιο έτοιμος.
To μόνο ευχάριστο, ότι ενώ είχε σοβαρά κινητικά προβλήματα, έφυγε όρθια.
Περπατούσε και έπεφτε συχνά, αλλά ξανα σηκωνόταν και συνέχιζε. Σήμερα, ηταν η μοναδική φορά που τη σήκωσα εγώ. Χωρίς να χρειάζεται πια να πέσει ξανά για να σηκωθεί πάλι. Πλέον, θα είναι όρθια για πάντα.

Θα ξαναβρεθούμε, το μόνο σίγουρο. Σε λίγα χρόνια, σε πολλά... δεν εχει σημασία.
Και θα την κρατώ και πάλι αγκαλιά χαϊδεύοντάς την, κάνοντας από 'κει πάνω, στους ανθρΏποι, προσφορές που δεν θα μπορούν να αρνηθούν.

Βαντόνε, σήμερα που είναι η επόμενη μέρα (έχει σημασία, δεν έχει;) να σου πω κι εγώ τη μαλακία μου, όπως και τόσοι άλλοι θα σου έχουν πει την δική τους, εντός κι εκτός πχόρουμ.

Είχες μια σκυλίτσα για 17 χρόνια. Την αγάπησες και σε αγάπησε, σχεδόν σίγουρα πιο πολύ απ' ό,τι εσύ αυτήν. Έζησε αρκετά πάνω απ' το προσδόκιμο του είδους της και της έδωσες 17 χρόνια αγάπης, φροντίδας, παρέας και πολύ-πολύ καλύτερης ζωής απ' αυτήν που θα βιώσει η συντριπτική πλειοψηφία των σκυλιών. Κράτα αυτά, φίλε, είναι πολύ σημαντικά. Και αν ήταν το πρώτο σου ζώο, ή έστω το ζώο με το οποίο μεγάλωσες (αν έχω καταλάβει στο περίπου ποια είναι η ηλικία σου, άρα και από πόσων χρονών την είχες), δεν πρόκειται να την ξεχάσεις ποτέ και θα είναι πάντα ένα κομμάτι της ζωής σου. Κι αυτό έχει μεγάλη σημασία, δεν σου το λέω στην τύχη. Κάποια στιγμή, θα ξαναμπλέξεις με σκυλί, σχεδόν αναγκαστικά αφού δείχνεις ότι τα αγαπάς. Μπορεί τώρα να είσαι στην απολύτως κατανοητή φάση "δεν ξαναπαίρνω σκύλο, δεν αντέχω να ξαναπεράσω τα ίδια", αλλά σχεδόν νομοτελειακά θα ξαναπάρεις και θα ξαναπεράσεις. Κανένα μελλοντικό σκυλί/γάτα/κουνέλι/ουρακοτάγκος δεν πρόκειται να την αντικαταστήσει, για τους λόγους που σου είπα πιο πάνω, αλλά σίγουρα θα σε κάνει να ξεχαστείς και να χαρείς ξανά την παρέα του. Θα δημιουργήσεις νέες εμπειρίες και νέες αναμνήσεις που απλά θα προστεθούν στις παλιές σου, δεν θα τις αντικαταστήσουν και θα κάνεις ακόμα ένα σκυλάκι ευτυχισμένο που θα ζήσει μια καλή ζωή, για όσο πάει. Άλλωστε, αυτή είναι και η "κατάρα" τους (λέμε τώρα, και σηκώνει πολύ κουβέντα ο όρος), ότι ζούμε πολύ περισσότερο απ' αυτά και το φυσιολογικό είναι να περνάνε αρκετά ζωάκια απ' την ζωή μας.

Αυτά. Και να την θυμάσαι με όλα τα καλά της, που θα την θυμάσαι δηλαδή και χωρίς να σου το λέμε οι τριγύρω.

[Blackdog]

Ειχα αμφιβολιες οταν εφερα τον γατο σπιτι. Τι θα κανω αν πεθανει; Θα γινω χαλια...

Μετα απο σκεψη αποφασισα οτι δεν θα στερηθω τα οσα ομορφα θα μου χαρισει μονο γιατι καποια στιγμη θα τα χασω. Και τον κρατησα. Δατς λαιφ.




Οι φιλοι μου βεβαια μου υπενθυμισαν οτι ειναι αρκετα πιθανο στην ηλικια που βρισκομαι να με θαψει ο γατος Αυτη την παραμετρο δεν την ειχα υπολογισει.



Συλλυπητηρια στον νηματοθετη.

[vantono]

Τα "καλή συνέχεια" και "καλό χειμώνα", ήταν μεχρι σήμερα οι top2 εκφράσεις που με εκνεύριζαν.
Σήμερα προστέθηκε άλλη μία στο top3. Το "εδώ πεθαίνουν ανθρΏποι" (με τον κλασικό παραληγούσειο βλαχοτονισμό φυσικά), που μου λένε απο το απόγευμα διάφοροι, όταν εμαθαν πως το 17 χρονών σκυλί μου, πλέον δεν ζει.

Γιατί... όχι, φυσικά και ΔΕΝ αρκεί ένα συλλυπητήρια, παρα είναι ανθρώπινο ανθρωπινΌ ή ανθρωπΊνο, σόρρυ, για ένα κοπρόσκυλο προφανώς, οπότε ας βάλουμε κι ενα "εδώ πεθαίνουν ανθρΏποι κι εσυ ασχολείσαι με ενα κωλοσκυλο", και κλείσαμε.

Ημουν προετοιμασμένος, με ειχε προετοιμάσει και ο κτηνιατρος, το έβλεπα να έρχεται από μέρα σε μέρα, αλλά και πάλι ρε πούστη, ποτέ δεν εισαι πραγματικά προετοιμασμένος για κάτι τετοια. Το είχα για πολύ πιο εύκολο. Νόμιζα οτι θα ημουν πολύ πιο έτοιμος.
To μόνο ευχάριστο, ότι ενώ είχε σοβαρά κινητικά προβλήματα, έφυγε όρθια.
Περπατούσε και έπεφτε συχνά, αλλά ξανα σηκωνόταν και συνέχιζε. Σήμερα, ηταν η μοναδική φορά που τη σήκωσα εγώ. Χωρίς να χρειάζεται πια να πέσει ξανά για να σηκωθεί πάλι. Πλέον, θα είναι όρθια για πάντα.

Θα ξαναβρεθούμε, το μόνο σίγουρο. Σε λίγα χρόνια, σε πολλά... δεν εχει σημασία.
Και θα την κρατώ και πάλι αγκαλιά χαϊδεύοντάς την, κάνοντας από 'κει πάνω, στους ανθρΏποι, προσφορές που δεν θα μπορούν να αρνηθούν.

Βαντόνε, σήμερα που είναι η επόμενη μέρα (έχει σημασία, δεν έχει;) να σου πω κι εγώ τη μαλακία μου, όπως και τόσοι άλλοι θα σου έχουν πει την δική τους, εντός κι εκτός πχόρουμ.

Είχες μια σκυλίτσα για 17 χρόνια. Την αγάπησες και σε αγάπησε, σχεδόν σίγουρα πιο πολύ απ' ό,τι εσύ αυτήν. Έζησε αρκετά πάνω απ' το προσδόκιμο του είδους της και της έδωσες 17 χρόνια αγάπης, φροντίδας, παρέας και πολύ-πολύ καλύτερης ζωής απ' αυτήν που θα βιώσει η συντριπτική πλειοψηφία των σκυλιών. Κράτα αυτά, φίλε, είναι πολύ σημαντικά. Και αν ήταν το πρώτο σου ζώο, ή έστω το ζώο με το οποίο μεγάλωσες (αν έχω καταλάβει στο περίπου ποια είναι η ηλικία σου, άρα και από πόσων χρονών την είχες), δεν πρόκειται να την ξεχάσεις ποτέ και θα είναι πάντα ένα κομμάτι της ζωής σου. Κι αυτό έχει μεγάλη σημασία, δεν σου το λέω στην τύχη. Κάποια στιγμή, θα ξαναμπλέξεις με σκυλί, σχεδόν αναγκαστικά αφού δείχνεις ότι τα αγαπάς. Μπορεί τώρα να είσαι στην απολύτως κατανοητή φάση "δεν ξαναπαίρνω σκύλο, δεν αντέχω να ξαναπεράσω τα ίδια", αλλά σχεδόν νομοτελειακά θα ξαναπάρεις και θα ξαναπεράσεις. Κανένα μελλοντικό σκυλί/γάτα/κουνέλι/ουρακοτάγκος δεν πρόκειται να την αντικαταστήσει, για τους λόγους που σου είπα πιο πάνω, αλλά σίγουρα θα σε κάνει να ξεχαστείς και να χαρείς ξανά την παρέα του. Θα δημιουργήσεις νέες εμπειρίες και νέες αναμνήσεις που απλά θα προστεθούν στις παλιές σου, δεν θα τις αντικαταστήσουν και θα κάνεις ακόμα ένα σκυλάκι ευτυχισμένο που θα ζήσει μια καλή ζωή, για όσο πάει. Άλλωστε, αυτή είναι και η "κατάρα" τους (λέμε τώρα, και σηκώνει πολύ κουβέντα ο όρος), ότι ζούμε πολύ περισσότερο απ' αυτά και το φυσιολογικό είναι να περνάνε αρκετά ζωάκια απ' την ζωή μας.

Αυτά. Και να την θυμάσαι με όλα τα καλά της, που θα την θυμάσαι δηλαδή και χωρίς να σου το λέμε οι τριγύρω.

Εχω ξαναβιώσει απώλεια,περίπου στα 7 μου, σκυλί που με μεγάλωσε. Αλλά τότε δεν ήμουν στην ενηλίκως συνειδησιακή φάση για να πενθήσω, και ειχα την τυχη να το παρω λίγο πιο χαλαρά. Τώρα ήταν που μου έσκασαν τα δύσκολα.

Έχω ήδη ξαναμπλέξει με σκυλί εδω και καιρο, της δικιάς μου
Δεν αναπληρώνει κανένα κενό βεβαια, απλώς καπως απαλύνει τον πόνο. Και ειναι εντυπωσιακό το πως και το ίδιο βιώνει το πένθος, παρότι αυτο δεν έμενε και σταθερά μαζί μας, πηγαινοερχοταν στα πεθερικά.
Δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες του πως βιώνει και αυτό το πενθος του φίλου του και με ποιον τροπο το δείχνει, γιατί εχω και σούπα για μεσημεριανό και δεν θέλω άλλα ζουμιά αυτη τη στιγμή εδω που ειμαι. Γενικά το ζωικό βασίλειο και η γλώσσα με την οποία επικοινωνούν τόσο με τους ανθρώπους όσο και μεταξύ τους, ειναι τρομερά εντυπωσιακό.

Χθες με το που συνέβη το μοιραίο, αφου το ανέφερα και στον κτηνιατρο, πηρα το σκυλί κατεθειαν και πηγα στο χωριο να το θάψω. Σιχαίνομαι και βαριέμαι την οδήγηση, αλλά με το που μπήκα στο αμάξι ηταν η μοναδική φορά που ο δρόμος έτρεχε νερό μπροστά μου. Το ίδιο και στην επιστροφη προς Αθηνα. Μιλάμε για αποσταση περίπου 3,5+ ώρες συνολικά. Άλλες φορές βαριέμαι να οδηγήσω μονο και μονο για να πάω, και χθες το έκανα μετ'επιστροφής, διπλάσια απόσταση, με ανεξήγητη άνεση.
Όση δύναμη μου στέρησε αυτο το γεγονός, άλλη τόση σαν να μου ξανα γεννήθηκε. Ειναι εντυπωσιακά και τα συναισθήματα που προκύπτουν απο κάτι τέτοια γεγονότα στη ζωή μας.

[Isildur]

Τα "καλή συνέχεια" και "καλό χειμώνα", ήταν μεχρι σήμερα οι top2 εκφράσεις που με εκνεύριζαν.
Σήμερα προστέθηκε άλλη μία στο top3. Το "εδώ πεθαίνουν ανθρΏποι" (με τον κλασικό παραληγούσειο βλαχοτονισμό φυσικά), που μου λένε απο το απόγευμα διάφοροι, όταν εμαθαν πως το 17 χρονών σκυλί μου, πλέον δεν ζει.

Γιατί... όχι, φυσικά και ΔΕΝ αρκεί ένα συλλυπητήρια, παρα είναι ανθρώπινο ανθρωπινΌ ή ανθρωπΊνο, σόρρυ, για ένα κοπρόσκυλο προφανώς, οπότε ας βάλουμε κι ενα "εδώ πεθαίνουν ανθρΏποι κι εσυ ασχολείσαι με ενα κωλοσκυλο", και κλείσαμε.

Ημουν προετοιμασμένος, με ειχε προετοιμάσει και ο κτηνιατρος, το έβλεπα να έρχεται από μέρα σε μέρα, αλλά και πάλι ρε πούστη, ποτέ δεν εισαι πραγματικά προετοιμασμένος για κάτι τετοια. Το είχα για πολύ πιο εύκολο. Νόμιζα οτι θα ημουν πολύ πιο έτοιμος.
To μόνο ευχάριστο, ότι ενώ είχε σοβαρά κινητικά προβλήματα, έφυγε όρθια.
Περπατούσε και έπεφτε συχνά, αλλά ξανα σηκωνόταν και συνέχιζε. Σήμερα, ηταν η μοναδική φορά που τη σήκωσα εγώ. Χωρίς να χρειάζεται πια να πέσει ξανά για να σηκωθεί πάλι. Πλέον, θα είναι όρθια για πάντα.

Θα ξαναβρεθούμε, το μόνο σίγουρο. Σε λίγα χρόνια, σε πολλά... δεν εχει σημασία.
Και θα την κρατώ και πάλι αγκαλιά χαϊδεύοντάς την, κάνοντας από 'κει πάνω, στους ανθρΏποι, προσφορές που δεν θα μπορούν να αρνηθούν.

Βαντόνε, σήμερα που είναι η επόμενη μέρα (έχει σημασία, δεν έχει;) να σου πω κι εγώ τη μαλακία μου, όπως και τόσοι άλλοι θα σου έχουν πει την δική τους, εντός κι εκτός πχόρουμ.

Είχες μια σκυλίτσα για 17 χρόνια. Την αγάπησες και σε αγάπησε, σχεδόν σίγουρα πιο πολύ απ' ό,τι εσύ αυτήν. Έζησε αρκετά πάνω απ' το προσδόκιμο του είδους της και της έδωσες 17 χρόνια αγάπης, φροντίδας, παρέας και πολύ-πολύ καλύτερης ζωής απ' αυτήν που θα βιώσει η συντριπτική πλειοψηφία των σκυλιών. Κράτα αυτά, φίλε, είναι πολύ σημαντικά. Και αν ήταν το πρώτο σου ζώο, ή έστω το ζώο με το οποίο μεγάλωσες (αν έχω καταλάβει στο περίπου ποια είναι η ηλικία σου, άρα και από πόσων χρονών την είχες), δεν πρόκειται να την ξεχάσεις ποτέ και θα είναι πάντα ένα κομμάτι της ζωής σου. Κι αυτό έχει μεγάλη σημασία, δεν σου το λέω στην τύχη. Κάποια στιγμή, θα ξαναμπλέξεις με σκυλί, σχεδόν αναγκαστικά αφού δείχνεις ότι τα αγαπάς. Μπορεί τώρα να είσαι στην απολύτως κατανοητή φάση "δεν ξαναπαίρνω σκύλο, δεν αντέχω να ξαναπεράσω τα ίδια", αλλά σχεδόν νομοτελειακά θα ξαναπάρεις και θα ξαναπεράσεις. Κανένα μελλοντικό σκυλί/γάτα/κουνέλι/ουρακοτάγκος δεν πρόκειται να την αντικαταστήσει, για τους λόγους που σου είπα πιο πάνω, αλλά σίγουρα θα σε κάνει να ξεχαστείς και να χαρείς ξανά την παρέα του. Θα δημιουργήσεις νέες εμπειρίες και νέες αναμνήσεις που απλά θα προστεθούν στις παλιές σου, δεν θα τις αντικαταστήσουν και θα κάνεις ακόμα ένα σκυλάκι ευτυχισμένο που θα ζήσει μια καλή ζωή, για όσο πάει. Άλλωστε, αυτή είναι και η "κατάρα" τους (λέμε τώρα, και σηκώνει πολύ κουβέντα ο όρος), ότι ζούμε πολύ περισσότερο απ' αυτά και το φυσιολογικό είναι να περνάνε αρκετά ζωάκια απ' την ζωή μας.

Αυτά. Και να την θυμάσαι με όλα τα καλά της, που θα την θυμάσαι δηλαδή και χωρίς να σου το λέμε οι τριγύρω.

Εχω ξαναβιώσει απώλεια,περίπου στα 7 μου, σκυλί που με μεγάλωσε. Αλλά τότε δεν ήμουν στην ενηλίκως συνειδησιακή φάση για να πενθήσω, και ειχα την τυχη να το παρω λίγο πιο χαλαρά. Τώρα ήταν που μου έσκασαν τα δύσκολα.

Έχω ήδη ξαναμπλέξει με σκυλί εδω και καιρο, της δικιάς μου
Δεν αναπληρώνει κανένα κενό βεβαια, απλώς καπως απαλύνει τον πόνο. Και ειναι εντυπωσιακό το πως και το ίδιο βιώνει το πένθος, παρότι αυτο δεν έμενε και σταθερά μαζί μας, πηγαινοερχοταν στα πεθερικά.
Δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες του πως βιώνει και αυτό το πενθος του φίλου του και με ποιον τροπο το δείχνει, γιατί εχω και σούπα για μεσημεριανό και δεν θέλω άλλα ζουμιά αυτη τη στιγμή εδω που ειμαι. Γενικά το ζωικό βασίλειο και η γλώσσα με την οποία επικοινωνούν τόσο με τους ανθρώπους όσο και μεταξύ τους, ειναι τρομερά εντυπωσιακό.

Χθες με το που συνέβη το μοιραίο, αφου το ανέφερα και στον κτηνιατρο, πηρα το σκυλί κατεθειαν και πηγα στο χωριο να το θάψω. Σιχαίνομαι και βαριέμαι την οδήγηση, αλλά με το που μπήκα στο αμάξι ηταν η μοναδική φορά που ο δρόμος έτρεχε νερό μπροστά μου. Το ίδιο και στην επιστροφη προς Αθηνα. Μιλάμε για αποσταση περίπου 3,5+ ώρες συνολικά. Άλλες φορές βαριέμαι να οδηγήσω μονο και μονο για να πάω, και χθες το έκανα μετ'επιστροφής, διπλάσια απόσταση, με ανεξήγητη άνεση.
Όση δύναμη μου στέρησε αυτο το γεγονός, άλλη τόση σαν να μου ξανα γεννήθηκε. Ειναι εντυπωσιακά και τα συναισθήματα που προκύπτουν απο κάτι τέτοια γεγονότα στη ζωή μας.

Μπράβο σου για όλα. Και για το πώς το αντιμετωπίζεις στην καρδιά σου, αλλά και για το πώς ενέργησες.

Θα είχα πολλά να σου πω και για δικά μου περιστατικά (όπως και τι βιώνω τώρα με το καλύτερο σκυλάκι του κόσμου), αλλά δεν θα πω καταρχάς γιατί αυτό τώρα αφορά εσένα και όχι εμένα ή κάποιον άλλον, αλλά και γιατί φαντάζομαι θα έχεις βαρεθεί να ακούς διάφορους να σου λένε "α, να σου πω κι εγώ τι είχα πάθει με το δικό μου" κλπ κλπ. Που είναι άκρως εκνευριστικό, όταν έχεις τον πόνο σου. Και που το περνάς είτε με ανθρώπους, είτε με ζώα...

[Citroenakias]

Breaking news δεν υπαρχει ψυχη.

Ε ναι μωρέ, δεν ξέρει κοτζάμ Ιησούς Χριστός και ξέρει ο GoBack ναουμε

Δίκιο είχε ο κοτζάμ Ιησους Χριστός (και όσοι τον καπηλεύονται) σε αυτό. Τα ζώα δεν εχουν ψυχή.
Η μαλακία του(ς) ειναι ότι πίστευε/ουν πως οι άνθρωποι έχουν.

Ολοι οι άνθρωποι έχουν με τους καλοψυχους να πηγαίνουν στον παράδεισο και τους κακοψυχους στην κόλαση

[ksk]

Λυπαμαι για αυτη σου την απώλεια αλλά δυστυχώς δεν θα ξαναβρεθείτε. Τα ζώα δεν πηγαίνουν στον παράδεισο γιατί δεν έχουν ψυχή.

Που το ξερεις ότι υπάρχει παράδεισος και ότι δεν έχουν ψυχή;;;