Ας μην κοροϊδευόμαστε: Κανείς δεν πιστεύει πραγματικά στη μεταθανάτια ζωή

[Αρίστος]

Την ίδια ζωή όμως, ως το συγκεκριμένο άτομο, δεν πρόκειται να ξαναζήσεις. Από αυτή την οπτική πλευρά, δεν αποτελεί έναν θάνατο;

Άσε που στο τέλος, η ψυχές ενώνονται, στην καλύτερη περίπτωση ("απορροφούνται" τρόπον τινά) με το Νιρβάνα ...

Στον Ινδουισμο αλλα και σε αλλες παραδοσειας οταν το ατομο αρχιζει και γινεται "φωτεινοτερο" αρχιζει και εχει συνειδηση των αναμνησεων ολων του των ζωων στους μεταβιους του και μαλιστα για ενα διαστημα τις αξιολογει και βγαζει συμπερασματα για την επομενη ενσαρκωση.

.

[Scouser]

Το στοίχημα του Πασκάλ δεν δουλεύει. Για να δουλέψει θα πρέπει ο Θεός να είναι μπούφος και να μην ξέρει ότι το έχεις δίπορτο και δεν πιστεύεις πραγματικά αλλά κάνεις ότι πιστεύεις.

Δεν δουλεύει αν το βλέπεις σαν μορφή "πονταρισματος". Στην περίπτωση αυτη βεβαια, δεν πιστεύεις πραγματικά (μάλλον στον αγνωστικισμό κλίνεις), οπότε εντάσσεσαι στην αντίστοιχη κατηγορία. Αν το βλέπεις ως ειλικρινά πιστός ή μη πιστός, ή σαν εξωτερικός παρατηρητής, δουλεύει πολύ καλά.

Το θέμα είναι ότι το στοίχημα αυτό πάσχει, αν όλα είναι εξ' αρχής προκαθορισμένα βάσει ενός θεϊκού σχεδίου, όπως νομίζω πιστεύουν οι χριστιανοί όλων των δογμάτων.
Που θα πει, αν όντως υπάρχει ο αβρααμικός θεός δεν έχει σημασία το αν πιστεύεις σ' αυτόν ή όχι, είναι εξ' αρχής προκαθορισμένο το τι θα συμβεί με την "ψυχή" σου στην "μετά θάνατον ζωή". Οπότε, παπάρια όφελος έχεις.

Προκαθορισμένο σχέδιο, ελεύθερη επιλογή του ανθρώπου με γνώση όμως του τι θα συμβεί από το Θεό, απονομή δικαιοσύνης με κριτήρια που οι άνθρωποι δεν μπορούν να κατανοήσουν λόγω του χάσματος που τους χωρίζει από τον Θεό, απλά ένα ''απαίσιο'', πλην όμως πραγματικό δόγμα (όπως έλεγε ο Καλβίνος), it is what it is. Δεν ισχυρίζομαι εδώ ότι κατανοώ απόλυτα το τι σημαίνει προγνωρισμός και σε ποιο βαθμό ισχύει. Λέω απλά ότι ένας άνθρωπος που πιστεύει γνήσια (και πορεύεται αναλόγως), σε σχέση με κάποιον που επίσης δεν πιστεύει γνήσια, εκ των πραγμάτων όταν πεθάνει βρίσκεται σε πιο πλεονεκτική θέση. Πιθανόν και όσο ζει, αφού ο πρώτος βαδίζει όσο περνάνε τα χρόνια προς το θάνατο ήσυχος μέσα του ότι τον περιμένει ένα καλύτερο μέρος και ότι ο Θεός καθοδηγεί τη ζωή του, ενώ ο δεύτερος μετράει απλά αντίστροφα για την ανυπαρξία, με ότι αυτό συνεπάγεται για την ψυχική υγεία του.

[aLiCat]

Την ίδια ζωή όμως, ως το συγκεκριμένο άτομο, δεν πρόκειται να ξαναζήσεις. Από αυτή την οπτική πλευρά, δεν αποτελεί έναν θάνατο;

Άσε που στο τέλος, η ψυχές ενώνονται, στην καλύτερη περίπτωση ("απορροφούνται" τρόπον τινά) με το Νιρβάνα ...

Στον Ινδουισμο αλλα και σε αλλες παραδοσειας οταν το ατομο αρχιζει και γινεται "φωτεινοτερο" αρχιζει και εχει συνειδηση των αναμνησεων ολων του των ζωων στους μεταβιους του και μαλιστα για ενα διαστημα τις αξιολογει και βγαζει συμπερασματα για την επομενη ενσαρκωση.

.

Έχω διαβάσει πως αυτό συμβαίνει στο μεσοδιάστημα μεταξύ δυο ενσαρκώσεων.

Ωραίο ακούγεται πάντως.
Αν όντως ισχύει, τα άτομα αυτά θα πρέπει να είναι ελαχιστότατα (ανάμεσα στα δισεκατομμύρια του πλανήτη).

[Αρίστος]

Την ίδια ζωή όμως, ως το συγκεκριμένο άτομο, δεν πρόκειται να ξαναζήσεις. Από αυτή την οπτική πλευρά, δεν αποτελεί έναν θάνατο;

Άσε που στο τέλος, η ψυχές ενώνονται, στην καλύτερη περίπτωση ("απορροφούνται" τρόπον τινά) με το Νιρβάνα ...

Στον Ινδουισμο αλλα και σε αλλες παραδοσειας οταν το ατομο αρχιζει και γινεται "φωτεινοτερο" αρχιζει και εχει συνειδηση των αναμνησεων ολων του των ζωων στους μεταβιους του και μαλιστα για ενα διαστημα τις αξιολογει και βγαζει συμπερασματα για την επομενη ενσαρκωση.

.

Έχω διαβάσει πως αυτό συμβαίνει στο μεσοδιάστημα μεταξύ δυο ενσαρκώσεων.

Ωραίο ακούγεται πάντως.
Αν όντως ισχύει, τα άτομα αυτά θα πρέπει να είναι ελαχιστότατα (ανάμεσα στα δισεκατομμύρια του πλανήτη).

Συμφωνα με την ινδουιστικη θεωρια ομως ολοι θα φτασουμε καποια στιγμη σε πιο φωτεινες μετενσαρκωσεις και σε πιο φωτεινους μεταβιους, δηλαδη καποια στιγμη θα ξαναεχουμε τις μνημες των περασμενων ζωων και μαλιστα ολων μαζι (και μετα θα τις ξαναχασουμε, θα τις ξαναθυμηθουμε κοκ, τα ελεγαν και οι Ορφικοι).

.

[Isildur]

Στον Ινδουισμο αλλα και σε αλλες παραδοσειας οταν το ατομο αρχιζει και γινεται "φωτεινοτερο" αρχιζει και εχει συνειδηση των αναμνησεων ολων του των ζωων στους μεταβιους του και μαλιστα για ενα διαστημα τις αξιολογει και βγαζει συμπερασματα για την επομενη ενσαρκωση.

.

Έχω διαβάσει πως αυτό συμβαίνει στο μεσοδιάστημα μεταξύ δυο ενσαρκώσεων.

Ωραίο ακούγεται πάντως.
Αν όντως ισχύει, τα άτομα αυτά θα πρέπει να είναι ελαχιστότατα (ανάμεσα στα δισεκατομμύρια του πλανήτη).

Συμφωνα με την ινδουιστικη θεωρια ομως ολοι θα φτασουμε καποια στιγμη σε πιο φωτεινες μετενσαρκωσεις και σε πιο φωτεινους μεταβιους, δηλαδη καποια στιγμη θα ξαναεχουμε τις μνημες των περασμενων ζωων και μαλιστα ολων μαζι (και μετα θα τις ξαναχασουμε, θα τις ξαναθυμηθουμε κοκ, τα ελεγαν και οι Ορφικοι).

.

Και σύμφωνα με τους Τζεντάι, αν προσπαθήσεις πολύ μπορεί να ενωθείς με τη Δύναμη και μετά να εμφανίζεσαι σαν μέτριας ποιότητας ολόγραμμα για να δίνεις συμβουλές. Αλλά και ο Λούκας έχει το ίδιο θέμα με τους Ορφικούς, τους Ινδουιστές, τους Χριστιανούς κλπ. Δεν έχει τρόπο να το αποδείξει, μόνο να βγάζει φράγκα απ' αυτό μπορεί.

[Αρίστος]

Έχω διαβάσει πως αυτό συμβαίνει στο μεσοδιάστημα μεταξύ δυο ενσαρκώσεων.

Ωραίο ακούγεται πάντως.
Αν όντως ισχύει, τα άτομα αυτά θα πρέπει να είναι ελαχιστότατα (ανάμεσα στα δισεκατομμύρια του πλανήτη).

Συμφωνα με την ινδουιστικη θεωρια ομως ολοι θα φτασουμε καποια στιγμη σε πιο φωτεινες μετενσαρκωσεις και σε πιο φωτεινους μεταβιους, δηλαδη καποια στιγμη θα ξαναεχουμε τις μνημες των περασμενων ζωων και μαλιστα ολων μαζι (και μετα θα τις ξαναχασουμε, θα τις ξαναθυμηθουμε κοκ, τα ελεγαν και οι Ορφικοι).

.

Και σύμφωνα με τους Τζεντάι, αν προσπαθήσεις πολύ μπορεί να ενωθείς με τη Δύναμη και μετά να εμφανίζεσαι σαν μέτριας ποιότητας ολόγραμμα για να δίνεις συμβουλές. Αλλά και ο Λούκας έχει το ίδιο θέμα με τους Ορφικούς, τους Ινδουιστές, τους Χριστιανούς κλπ. Δεν έχει τρόπο να το αποδείξει, μόνο να βγάζει φράγκα απ' αυτό μπορεί.

Και ο Πλατωνας δεν το απεδειξε αλλα τον διδασκουν σημερα σε ολα τα πανεπιστημια.

Εχει παντως πολυ ενδιαφερον η ολη φαση.


Στόν μῦθο τῆς πτώσης τῶν ψυχῶν, ὅπως τόν περιγράφει ὁ Πλάτων διαφαίνεται ἡ ὀρφική ἀντίληψη γιά τή διαδικασία πού ἀκολουθοῦν οἱ ψυχές στόν κύκλο τῆς ζωῆς, σύμφωνα μέ τή διδασκαλία τῆς μετενσάρκωσης.[39] Στόν μῦθο αὐτό τοῦ Πλάτωνα ὅμως δέ διδάσκεται ἁπλῶς ἡ μετενσάρκωση, γιατί τό οὐσιαστικό δέν εἶναι ἡ περιπλάνηση τῶν ψυχῶν, ἀλλά ἡ πτώση καί ἡ ἄνοδός τους, ἡ διαβάθμιση πού ἐπιτυγχάνουν ἀνάλογα μέ τή δύναμη τῶν πτερύγων ἤ τό βάρος τους, ὅπως ἀναλύονται στόν μῦθο. «Τό παιχνίδι μέ τά φτερά πλέκεται μέ τόν Ὀρφικό κόσμο καί ἀφήνει τόν μῦθο νά κινεῖται ἐλεύθερα σ΄ ἐκείνη τήν εἰρωνεία, τήν ὁποία ὁ ἐνθουσιασμός δέ μπορεῖ νά στερηθεῖ», σημειώνει ὁ Reinhardt[40]. Ἡ πλατωνική ἀλλά ταυτόχρονα καί Ὀρφική λησμονιά («λήθη«) δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά αὐτό πού στόν μῦθο περιγράφεται ὡς ἀπώλεια τῶν πτερύγων. Ὅταν ἡ ψυχή δέ μπορεῖ νά ἀκολουθήσει αὐτό πού οἱ θεοί ἐπιτάσσουν καί δέν κατορθώσει νά παραμείνει μακριά ἀπό πάθη καί νά μεταβεῖ στήν οὐράνια κατοικία τῶν θεῶν, ἐπιβαρύνεται μέ τή λησμοσύνη («λήθη») καί ξεπέφτει στή γῆ. Τότε τά φτερά της γίνονται ἀσήκωτα καί τά χάνει ξεχνώντας συγχρόνως καί τίς ἐμπειρίες ἀπό τήν οὐράνια μακαριότητα. Σέ περιόδους δέκα χιλιάδων (10.000) ἐτῶν οἱ ψυχές ἐπανακάμπτουν στήν ἀρχική τους κατάσταση, στόν ἀρχικό τόπο, ἀφοῦ προηγουμένως περάσουν ἀπό διάφορα σώματα ζώων ἤ ἀνθρώπων. Μόνο ἡ ψυχή τοῦ φιλοσόφου καί ἐκείνου πού ἀγάπησε μέ ἔρωτα φιλοσοφικό πηγαίνει στούς θεούς μετά ἀπό τρεῖς χιλιάδες (3.000) χρόνια.[41] Οἱ ἄλλες ψυχές μετά ἀπό τήν πρώτη τους ἠθική δοκιμασία στή ζωή αὐτή κρίνονται καί ἀνάλογα μέ τό ἠθικό ποιόν τῆς ἐπίγειας ζωῆς μερικές πηγαίνουν στά ὑπόγεια δεσμωτήρια τοῦ κάτω κόσμου καί ἄλλες (οἱ ἀγαθές) παραμένουν στόν οὐρανό.

http://karamatskos.blogspot.com/2012/01 ... _9050.html

.

[Isildur]

Συμφωνα με την ινδουιστικη θεωρια ομως ολοι θα φτασουμε καποια στιγμη σε πιο φωτεινες μετενσαρκωσεις και σε πιο φωτεινους μεταβιους, δηλαδη καποια στιγμη θα ξαναεχουμε τις μνημες των περασμενων ζωων και μαλιστα ολων μαζι (και μετα θα τις ξαναχασουμε, θα τις ξαναθυμηθουμε κοκ, τα ελεγαν και οι Ορφικοι).

.

Και σύμφωνα με τους Τζεντάι, αν προσπαθήσεις πολύ μπορεί να ενωθείς με τη Δύναμη και μετά να εμφανίζεσαι σαν μέτριας ποιότητας ολόγραμμα για να δίνεις συμβουλές. Αλλά και ο Λούκας έχει το ίδιο θέμα με τους Ορφικούς, τους Ινδουιστές, τους Χριστιανούς κλπ. Δεν έχει τρόπο να το αποδείξει, μόνο να βγάζει φράγκα απ' αυτό μπορεί.

Και ο Πλατωνας δεν το απεδειξε αλλα τον διδασκουν σημερα σε ολα τα πανεπιστημια.

Εχει παντως πολυ ενδιαφερον η ολη φαση.


Στόν μῦθο τῆς πτώσης τῶν ψυχῶν, ὅπως τόν περιγράφει ὁ Πλάτων διαφαίνεται ἡ ὀρφική ἀντίληψη γιά τή διαδικασία πού ἀκολουθοῦν οἱ ψυχές στόν κύκλο τῆς ζωῆς, σύμφωνα μέ τή διδασκαλία τῆς μετενσάρκωσης.[39] Στόν μῦθο αὐτό τοῦ Πλάτωνα ὅμως δέ διδάσκεται ἁπλῶς ἡ μετενσάρκωση, γιατί τό οὐσιαστικό δέν εἶναι ἡ περιπλάνηση τῶν ψυχῶν, ἀλλά ἡ πτώση καί ἡ ἄνοδός τους, ἡ διαβάθμιση πού ἐπιτυγχάνουν ἀνάλογα μέ τή δύναμη τῶν πτερύγων ἤ τό βάρος τους, ὅπως ἀναλύονται στόν μῦθο. «Τό παιχνίδι μέ τά φτερά πλέκεται μέ τόν Ὀρφικό κόσμο καί ἀφήνει τόν μῦθο νά κινεῖται ἐλεύθερα σ΄ ἐκείνη τήν εἰρωνεία, τήν ὁποία ὁ ἐνθουσιασμός δέ μπορεῖ νά στερηθεῖ», σημειώνει ὁ Reinhardt[40]. Ἡ πλατωνική ἀλλά ταυτόχρονα καί Ὀρφική λησμονιά («λήθη«) δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά αὐτό πού στόν μῦθο περιγράφεται ὡς ἀπώλεια τῶν πτερύγων. Ὅταν ἡ ψυχή δέ μπορεῖ νά ἀκολουθήσει αὐτό πού οἱ θεοί ἐπιτάσσουν καί δέν κατορθώσει νά παραμείνει μακριά ἀπό πάθη καί νά μεταβεῖ στήν οὐράνια κατοικία τῶν θεῶν, ἐπιβαρύνεται μέ τή λησμοσύνη («λήθη») καί ξεπέφτει στή γῆ. Τότε τά φτερά της γίνονται ἀσήκωτα καί τά χάνει ξεχνώντας συγχρόνως καί τίς ἐμπειρίες ἀπό τήν οὐράνια μακαριότητα. Σέ περιόδους δέκα χιλιάδων (10.000) ἐτῶν οἱ ψυχές ἐπανακάμπτουν στήν ἀρχική τους κατάσταση, στόν ἀρχικό τόπο, ἀφοῦ προηγουμένως περάσουν ἀπό διάφορα σώματα ζώων ἤ ἀνθρώπων. Μόνο ἡ ψυχή τοῦ φιλοσόφου καί ἐκείνου πού ἀγάπησε μέ ἔρωτα φιλοσοφικό πηγαίνει στούς θεούς μετά ἀπό τρεῖς χιλιάδες (3.000) χρόνια.[41] Οἱ ἄλλες ψυχές μετά ἀπό τήν πρώτη τους ἠθική δοκιμασία στή ζωή αὐτή κρίνονται καί ἀνάλογα μέ τό ἠθικό ποιόν τῆς ἐπίγειας ζωῆς μερικές πηγαίνουν στά ὑπόγεια δεσμωτήρια τοῦ κάτω κόσμου καί ἄλλες (οἱ ἀγαθές) παραμένουν στόν οὐρανό.

http://karamatskos.blogspot.com/2012/01 ... _9050.html

.

Για ιστορικούς και φιλοσοφικούς λόγους, γιατί να μην τον διδάσκονται;

[Αρίστος]

Επειδη το συνδεσες με τον Λουκας και τα λεφτα. Ο Πλατωνας σιγουρα δεν εψαχνε για λεφτα.

.

[nostromos]

άθεοι και θρησκευόμενοι όλοι στο βάθος θέλουμε να υπάρχει συνέχεια...

[nostromos]

με βάση τη φυσική αλλά και τις θρησκείες ο Κόσμος βρίσκεται σε αλληλεπίδραση με τον παρατηρητή ...παρατηρητής είναι σίγουρα ο άνθρωπος...αυτό το δεδομένο ανοίγει άπειρες δυνατοτητες

[Antares]

Mε βάση κάποιες θεωρίες της φυσικής στο Big Bang θα μπορούσαν να έχουν δημιουργηθεί δύο αντίθετα σύμπαντα (γιατί να είναι ένα; ) το ένα με ύλη και το άλλο με αντιύλη (δύο κώνοι που έχουν κοινή κορυφή). Στο ενδιάμεσο υπάρχουν τα ταχυόνια με ταχύτητες μεγαλύτερες του φωτός. Έτσι θα μπορούσαν να υπάρχουν τουλάχιστον δύο ευατοί μας ταυτόχρονα.

[Αρίστος]

Yπηρχε και ρευμα στη χριστιανικη εκκλησια που εκπροσωπουνταν απο τον Ωριγενη που πιστευε στη μετενσαρκωση. Οι δοξασιες των Ωριγενικων καταδικαστηκαν στην ΣΤ Συνοδο, καποιοι ομως λενε οτι η ΣΤ Συνοδος ειχε τη μικροτερη προσελευση Επισκοπων και πατροναριστηκε απο την Θεοδωρα τη συζυγο του Ιουστινιανου, η οποια δεν εκτιμουσε καθολου τους Ωριγενιστες. Ο Ωριγενης παντως ειχε πολλους θαυμαστες, αναμεσα τους ηταν και ο Μεγας Αθανασιος.

.

[Αρίστος]

Αυτοι βεβαια που αρνουνται τη μετενσαρκωση εχουν και δυο επιχειρηματα σε οφ δη ρεκορντ θεολογικες συζητησεις, πρωτον σου λενε οτι ακομη και αν υπαρχει ειναι δωρον αδωρον καθως το ατομο χανει τις μνημες του και δευτερον οτι αν ολοι πιστευαν σε αυτην ελαχιστοι θα ειχαν το ζηλο να γινουν καλυτεροι πνευματικα σε αυτη τη ζωη καθως θα πιστευαν πως ετσι κι αλλιως αυτο θα γινοταν νομοτελειακα σε καποια επομενη ενσαρκωση. Αρα πως συμφερει τον ανθρωπο να τα δωσει ολα σε μια ζωη, σε αυτη τη συγκεκριμενη, ειτε υπαρχει, ειτε δεν υπαρχει μετενσαρκωση.

.

[Αρίστος]

Όσοι ισχυρίζονται ότι πιστεύουν σε κάποια θρησκεία είναι κατά βάθος άθεοι σαν εμένα, και κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους.

Όσοι θρήσκοι διαφωνείτε, αναρρωτηθείτε, πως θ'αντιδράσετε αν σας πει ο γιατρός ότι έχετε μια βδομάδα ζωής; Θα πηδάτε απ'τη χαρά σας που θα πάτε κοντά στο Θεό σας να ζήσετε υπό ιδανικές συνθήκες; Αν πιστεύετε αυτά που λέτε, έτσι θα'πρεπε λογικά ν'αντιδράσετε.

Θ'αντιδράσετε έτσι; Όχι. Θα υστεριάσετε. Γιατί θα υστεριάσετε; Επειδή δεν πιστεύετε πραγματικά ότι σας περιμένει κάτι μετά το θάνατο.

Και ποια θα είναι η αντίδρασή σας αν χάσετε δικό σας πρόσωπο; Σίγουρα όχι η αντίδραση κάποιου που περιμένει να το ξαναδεί κάποτε το εν λόγω πρόσωπο.

Γιατί χρησιμοποιείτε εκφράσεις όπως "αδικοχαμένος"; Αν πραγματικά πιστεύετε ότι ο θάνατος είναι πέρασμα σε ένα ανώτερο επίπεδο ύπαρξης, γιατί το αποκαλείτε άδικο όταν συμβαίνει αυτό σε κάποιον;

Ας μη δουλευόμαστε. Ότι και να ισχυρίζεται κάποιος ότι πιστεύει, ότι και να έχει πείσει τον εαυτό του ότι πιστεύει, όταν βρεθεί μπροστά στο θάνατο, τον βλέπει όπως πραγματικά είναι: το αιώνιο τέλος της ύπαρξης.

Καλα ολα αυτα αλλα η μεγαλυτερη θρησκεια του κοσμου, η χριστιανικη, στηριχτηκε στις θυσιες πολλων χιλιαδων Χριστιανων που προτιμησαν να θυσιαστουν στο Κολοσσαιο η να βασανιστουν και να εκτελεστουν σε διαφορα αλλα μερη, επειδη δεν ηθελαν να τιμησουν σαν Θεο τον Αυτοκρατορα η να θυσιασουν σε αλλους Θεους πλην του δικου τους. Συνεπως αυτοι μια χαρα προτιμησαν το θανατο γιατι δεν πιστευαν πως εχει εξουσια πανω τους.

.

[ksk]

Στον Ινδουισμο αλλα και σε αλλες παραδοσειας οταν το ατομο αρχιζει και γινεται "φωτεινοτερο" αρχιζει και εχει συνειδηση των αναμνησεων ολων του των ζωων στους μεταβιους του και μαλιστα για ενα διαστημα τις αξιολογει και βγαζει συμπερασματα για την επομενη ενσαρκωση.

.

Έχω διαβάσει πως αυτό συμβαίνει στο μεσοδιάστημα μεταξύ δυο ενσαρκώσεων.

Ωραίο ακούγεται πάντως.
Αν όντως ισχύει, τα άτομα αυτά θα πρέπει να είναι ελαχιστότατα (ανάμεσα στα δισεκατομμύρια του πλανήτη).

Συμφωνα με την ινδουιστικη θεωρια ομως ολοι θα φτασουμε καποια στιγμη σε πιο φωτεινες μετενσαρκωσεις και σε πιο φωτεινους μεταβιους, δηλαδη καποια στιγμη θα ξαναεχουμε τις μνημες των περασμενων ζωων και μαλιστα ολων μαζι (και μετα θα τις ξαναχασουμε, θα τις ξαναθυμηθουμε κοκ, τα ελεγαν και οι Ορφικοι).

.

Τι έλεγαν οι Ορφικοι και ποιος το λέει ότι το έλεγαν;