Εγώ προσωπικά δεν ενθουσιάστηκα. Δεν είναι κακή ταινία, αλλά δε τη θεωρώ σε καμμία περίπτωση το magnum opus του (Memento, Interstellar, Dunkirk τα βάζω από πάνω), ούτε τη ταινία της δεκαετίας, εικοσαετίας κλπ.
Αυτά που με χαλάσανε περισσότερο είναι η έλλειψη ανάπτυξης χαρακτήρων και το editing. Για να ξεκινήσω ανάποδα, το editing μου έφερε ναυτία και πονοκέφαλο από το πόσο γρήγορη ήταν η αλληλουχία των σκηνών. Δεν παίζει καρέ να κράτησε πάνω από 10 δευτερόλεπτα. Όλα ήταν τέρμα δυνατά σε θέμα decibel, ο ήχος έπαιζε εξίσου, αν όχι πιο, δυνατά όταν μιλούσαν οι χαρακτήρες (δεν το κατάλαβε αυτό στο Tenet, και είπε να το κάνει και εδώ). Γενικά επικρατούσε σύγχυση, λες και το μοντάζ το επιμελήθηκε υπερκινητικός 16χρονος με ADD.
Επίσης το ότι δινόταν βαρύτητα σε κάθε μα κάθε σκηνή (με τη χρήση επικής μουσικής και επιβλητικής εικόνας) σε έκανε λίγο ψυχρό στο πιο πραγματικά ήταν το διακύβευμα. Όπι κοιτάει στο υπερπέραν ενώ καπνίζει; Όπι γαμάει μία γκόμενα; Όπι μιλάει με τον οποιοδήποτε για το οτιδήποτε; Ας τα τιγκάρω όλα σε ένταση. Είναι λίγο overload κατά τη γνώμη μου.
Τώρα στους χαρακτήρες. Πραγματικά, τους μισούς δεν μπορούσα να τους ξεχωρίσω από την ομάδα εκεί. Δεν μάθαμε τίποτα για τον καθένα τους, ίσως μόνο για το Ράμπι. Όλοι ακριβώς είχαν τον ίδιο χαρακτήρα: Είμαι επιστήμονας που λέει witty ατάκες. Και αν δεν είναι επιστήμονας, είναι απλώς κάποιος που λέει witty ατάκες. Και οι δύο γυναίκες του απλώς υπήρχαν εκεί, ενώ υποτίθεται ότι είχαν μεγάλη επιρροή στη ζωή του, δεν είδαμε σχεδόν τίποτα.
Τέλος πάντων, αυτά είναι τα πιο βασικά πλην που βλέπω. Παραμένει καλή ταινία για μένα, απλώς δεν άξιζε όλο αυτό το hype. Η κινηματογραφία είναι καλή, όχι κάτι εξωπραγματικό βέβαια, η μουσική από μόνη της είναι καλή, η σκηνή του Τρίνιτι είναι σχεδόν άψογη (απλώς έλλειπε το CGI εδώ να φαίνεται άκομα πιο τρομακτικό σα θέαμα) και το περισσότερο καστ έκανε πολύ καλή δουλειά.
Θα πάω να κάνω λίγο διαλογισμό με καμμία ταινία του Ταρκόφσκυ να στανιάρω γιατί ακόμα ζαλισμένος είμαι
