Dr Socrates έγραψε: ↑23 Ιαν 2024, 15:24
Αυτή η «ιδεολογία των μαζικών δολοφονιών» έχει τις ρίζες της στη συγχώνευση ναζισμού και ισλαμισμού που για πρώτη φορά συνέβη τις δεκαετίες του 1930 και του 1940, και στη συνέχεια κυριάρχησε στην ισλαμιστική πολιτική της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στην Αίγυπτο, της οποίας η Χαμάς είναι παρακλάδι.
Είναι έτσι όμως;
Η ιδεολογία των μαζικών δολοφονιών όσο κι αν ακούγεται παράξενο έχει τις ρίζες της στους σιωνιστές του Μεναχέμ Μπέγκιν, αυτοί τα κάνανε πρώτοι αυτά σε εκείνη την περιοχή και εκείνη την εποχή. Αλλά δεν τα κάνανε στους Άραβες, τα κάνανε στους Βρετανούς όταν οι τελευταίοι αποφάσισαν να κλείσουν την κάνουλα της μετανάστευσης στους Εβραίους τη στιγμή ακριβώς που την είχαν πιό πολύ ανάγκη από ποτέ γιατί ο Χίτλερ τους θέριζε στην Ευρώπη. Με αποκορύφωμα την αυτοσχέδια βόμβα που βάλαν οι σιωνιστές to 46 στο ξενοδοχείο King David στην Ιερουσαλήμ, το οποίο ήταν το αρχηγείο και του στρατού και της τοπικής διοίκησης των Βρετανών. 91 θύματα, οι περισσότεροι Βρετανοί, oι οποίοι φυσικά κύρηξαν τη σιωνιστική οργάνωση "Ιργκούν" του Μ. Μπέγκιν ως τρομοκράτες, αλλά γενικά δεν αντέδρασαν γιατί δεν ήθελαν την κατακραυγή του κόσμου που ήταν ακόμα φρεσκο-σοκαρισμένος απ'το Ολοκαύτωμα.
Απαγωγές, βόμβες, βασανιστήρια, εν ψυχρώ εκτελέσεις, όλα τα κάνανε οι σιωνιστές στους Βρετανούς εκείνη την εποχή, πολύ πριν αρχίσει η Χαμάς να τα κάνει στους ίδιους.
Θα το ξαναπώ για τους Παλαιστίνιους: η προσκόλλησή τους στη θρησκεία σαν μέσο αντίστασης και μετά τρομοκρατίας δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε η μοναδική τους αντίδραση. Όταν άρχισαν να τους γαμάν οι πρώτοι σιωνιστές δε στράφηκαν στη θρησκεία για να γίνουν αντιστασιακοί. Κυβέρνηση δεν είχαν για να στραφούν οπότε πρώτα στράφηκαν στην άρχουσα τάξη τους, η οποία ήταν κάτι πλούσιοι κατσαπλιάδες γαιοκτήμονες οι οποίοι κάναν τα δικά τους κουμάντα και τους πρόδωσαν πολλαπλές φορές. Στη συνέχεια στράφηκαν στη Βρετανική κυβέρνηση η οποία ή τους αγνόησε ή συνέχισε να τους φλομώνει στα ψέματα ότι "μην ανησυχείτε, δεν έρχονται οι Εβραίοι να σας πάρουν τον τόπο, ιδέα σας είναι". Χαρακτηριστικό ήταν το εξής περιστατικό: όταν είδαν κι απόειδαν αποφάσισαν να παρακάμψουν τους ντόπιους βρετανούς και να πάνε κατευθείαν στο Λονδίνο και να ζητήσουν ακρόαση απ'τον πρωθυπουργό ή έστω κάποιον Υπουργό για να παραπονεθούν για τη συμπεριφορά των σιωνιστών. Αυτός αφού τους έστησε για ώρες στο τέλος τους ανακοίνωσε ότι δε θα καταφέρει να έρθει ο ίδιος, αλλά μπορούν αν θέλουν να μιλήσουν στον "αρμόδιο της Βρετανικής κυβέρνησης για το Παλαιστινιακό ζήτημα". Και μετά από λίγο εμφανίζεται ο αρμόδιος για να τους ακούσει, ο οποίος δεν ήταν άλλος από τον Χαϊμ Γουάϊζμαν, ο οποίος όχι μόνο δεν ήταν στην κυβέρνηση αλλά ήταν ο κυριολεκτικά ο αρχηγός του σιωνιστικού κινήματος εκείνη την εποχή και είχε κατασκηνώσει μόνιμα στα διάφορα βρετανικά υπουργεία για να ελέγχει καλύτερα τα βύσματα.
Αφού λοιπόν όλα αυτά απέτυχαν, τότε συνειδητοποίησαν οι Παλαιστίνιοι ότι η μοναδική τους ελπίδα και το μοναδικό πράγμα που συσπείρωνε τον κόσμο τους εναντίον των ευρωπαίων χριστιανών και ιουδαίων ήταν η θρησκεία.
Μη με ρωτήσετε για πηγές, είναι πολλές.