στα χνάρια της ποίησης

[vag_el]

χθες είχα μάθημα Δημιουργικής Γραφής σ ένα χωριουδάκι δίπλα απο το δικό μου.
Ο καθηγητής μου είπε τα καλύτερα για 2 ποιήματά μου και οι συνφοιτητές επίσης ,σχεδόν τα χειροκρότησαν.Αναψοκοκκίνησα απο τη ντροπή μου αλλά συγχρόνως χάρηκα.
Είμαι πολύ χαρούμενος γι αυτό και κυρίως γιατί είπε ο καθηγητής ότι είναι τα πιο κοντινά στο ζητούμενο του μαθήματος και γιατί οι κόποι μου και η δουλειά μου ευοδώθηκαν
.Αρχίζω να σκέφτομαι μήπως πρέπει να προσπαθήσω περισσότερο και συνάμα να γράφω και περισσότερο.

[xioni]

Μπλέξαμε

[ΠΑΓΧΡΗΣΤΟΣ]

Αρχίζω να σκέφτομαι μήπως πρέπει να προσπαθήσω περισσότερο και συνάμα να γράφω και περισσότερο.

Θα πρότεινα να προσπαθείς όλο και περισσότερο ώστε να γράφεις όλο και λιγότερο

[vag_el]

Αρχίζω να σκέφτομαι μήπως πρέπει να προσπαθήσω περισσότερο και συνάμα να γράφω και περισσότερο.

Θα πρότεινα να προσπαθείς όλο και περισσότερο ώστε να γράφεις όλο και λιγότερο

Τί εννοείς?

[nowhere]

να είναι συμπυκνωμένη όλη αυτή η ομορφιά σε ένα ζβνταγκ μάλλον

[vag_el]

να είναι συμπυκνωμένη όλη αυτή η ομορφιά σε ένα ζβνταγκ μάλλον

Αν αντιλαμβάνομαι σωστά αυτό που λές,η ποίηση υπάρχει για να δοθεί ελεύθερη μέσα απο την ψυχή και όχι με συγκεκριμένες διαθέσεις και αυτοσκοπούς.Καλό είναι το να γινόμαστε συγκεκριμένοι,αλλά αυτό γίνεται συνήθως μέσα απο τον πεζό λόγο και τη πρόθεση για διάλογο.

Η ποίηση συνήθως αν όχι πάντοτε πρέπει δημιουργεί εικόνες και μεταφορές, αλληγορίες πλάγιες οδούς σύζευξης του συναισθήματος του καλλιτέχνη- ποιητή με τον αναγνώστη .Στον αντίποδα ο πεζός λόγος είναι ευθύς και συγκεκριμένος και κάποιες φορές γίνεται μεταφορικός.

[vag_el]

θα ήθελες να γίνεις,δίκοπο μαχαίρι
να τολμούσες να διακρίνεις και να διακρίνεσαι
με το σπαθί στο χέρι
μα τα χείλη σου ανοίγεις και προδίδεσαι

θα ήθελες πόσα όνειρα να κάνεις
στις πλατείες του χειμώνα
πόσο τα νιάτα σου να κλάψεις
κόβοντας μιαν ανεμώνα

μα είτε το θέλεις είτε όχι
γίνεσαι έριδα και μήλο
μια γυναίκα που λίγο τό΄χει
και θα πέσει σαν το φύλλο

σαν έσπειρες το χώμα
με θύελλες και φοβέρες
στην αγκαλιά του ζείς ακόμα
και ας μη φοράτε βέρες

πόσο πέφτεις ,σε πλάνη καμμιά φορά
που όσο κι αν προσπαθείς
σε προφτάνει η συμφορά
και τρέχεις άδικα να σωθείς

στου ουρανού τ΄απάνεμο λιμάνι

[xioni]

Ωχ μάνα μου

[vag_el]

Ωχ μάνα μου

χιονι ασε τα Ωχ και γράψε κανα ποίημα

[vag_el]

ΤΟ ΦΙΛΙ ΣΟΥ



Το γλυκόπικρο φιλί σου
το ένιωσα στη ζωή
ήμουνα και χθές μαζί σου
που κρατούσες τη βροχή

στα χέρια σου την είχες
κι εγινε δάκρυ φωτεινό
μες στην καρδιά μου ρίχνεις
φωτιά και κεραυνό

σε ένα απάνεμο λιμάνι
έγειρες το κορμί σου
σαν το πλοίο που δε φτάνει
στην άγονη γραμμή σου

τρέχεις για να γλιτώσεις
απο της μπόρας το κακό
μα εγώ, σου ζητώ να νιώσεις
το φιλί μου το στερνό

σκίρτησε η ψυχή
κοντά σου θέλει να γείρει
στης μυρωδιάς σου την πνοή
δίπλα στο όμορφο γεφύρι

[Πασιφάη]

ΤΟ ΦΙΛΙ ΣΟΥ



Το γλυκόπικρο φιλί σου
το ένιωσα στη ζωή
ήμουνα και χθές μαζί σου
που κρατούσες τη βροχή

στα χέρια σου την είχες
κι εγινε δάκρυ φωτεινό
μες στην καρδιά μου ρίχνεις
φωτιά και κεραυνό

σε ένα απάνεμο λιμάνι
έγειρες το κορμί σου
σαν το πλοίο που δε φτάνει
στην άγονη γραμμή σου

τρέχεις για να γλιτώσεις
απο της μπόρας το κακό
μα εγώ, σου ζητώ να νιώσεις
το φιλί μου το στερνό

σκίρτησε η ψυχή
κοντά σου θέλει να γείρει
στης μυρωδιάς σου την πνοή
δίπλα στο όμορφο γεφύρι

Να στο κάνω πιο όμορφο, με κάποιες δικές μου παρεμβάσεις; Αν φυσικά μου το επιτρέπεις.

[Πασιφάη]

Στο λέω περισσότερο για να υπάρχει μια καλλιέπεια στο μέτρο. Μια καλλίτερη συνοχή.

[vag_el]

ΤΟ ΦΙΛΙ ΣΟΥ




[/i]

Να στο κάνω πιο όμορφο, με κάποιες δικές μου παρεμβάσεις; Αν φυσικά μου το επιτρέπεις.

Ναί ,φυσικά .Κάντο

[Πασιφάη]

ΤΟ ΦΙΛΙ ΣΟΥ




[/i]

Να στο κάνω πιο όμορφο, με κάποιες δικές μου παρεμβάσεις; Αν φυσικά μου το επιτρέπεις.

Ναί ,φυσικά .Κάντο

Σ'ευχαριστώ πολύ για την εμπιστοσύνη που μου δείχνεις. Θα το κάνω μέσα στη μέρα.

[Πασιφάη]

ΤΟ ΦΙΛΙ ΣΟΥ



Το γλυκόπικρο φιλί σου
το ένιωσα στη ζωή
ήμουνα και χθές μαζί σου
που κρατούσες τη βροχή

στα χέρια σου την είχες
κι εγινε δάκρυ φωτεινό
μες στην καρδιά μου ρίχνεις
φωτιά και κεραυνό

σε ένα απάνεμο λιμάνι
έγειρες το κορμί σου
σαν το πλοίο που δε φτάνει
στην άγονη γραμμή σου

τρέχεις για να γλιτώσεις
απο της μπόρας το κακό
μα εγώ, σου ζητώ να νιώσεις
το φιλί μου το στερνό

σκίρτησε η ψυχή
κοντά σου θέλει να γείρει
στης μυρωδιάς σου την πνοή
δίπλα στο όμορφο γεφύρι

Το γλυκόπικρο φιλί σου,
το'νιωσα μες στη ζωή
ήμουνα και χθες μαζί σου,
που κρατούσες τη βροχή.

Κει, στα χέρια που την έχεις,
δάκρυ γίνηκε λαμπρό
στην καρδιά μου όμως ρίχνεις,
μια φωτιά, μια κεραυνό.

Σε απάνεμο λιμάνι,
το κορμί σου έγειρες,
σαν το πλοίο που δεν φτάνει,
πέρα, σ'αγονες γραμμές.

Τρέχεις όμως να γλυτώσεις
απ'της μπόρας το κακό
μα εγώ ζητώ να νοιώσεις,
το φιλί μου το στερνό.

Σκίρτησ'η ψυχή καλή μου
και να γείρει λαχταρεί
στης αγνής της μυρωδιάς σου,
την αέναη πνοή.

Πάνω στ'όμορφο γιοφύρι
δυο φιλιά, αναπνοή..