Ας ξεκαθαρίσουμε όμως πρώτα το τοπίο όσον αφορά την ταυτότητα της λευκής φυλής και μετά προχωράμε στην προέλευση και την ιστορία της.
Καλό θα ήταν επίσης να πούμε ότι οι διακρίσεις μεταξύ ανθρώπων άρχισαν με τον διωγμό λευκών από λευκούς. Ανοιχτόχρωμοι και σκουρόχρωμοι λευκοί δεν μπορούσαν να ζήσουν μαζί και για να μην σκοτώνονται πήγαν οι ανοιχτόχρωμοι στον βορρά και οι σκουρόχρωμοι στον νότο (οι ανέντιμοι ακαδημαϊκοί διδάσκουν ότι αυτοί στον βορρά ασπρίσανε ενώ οι άλλοι στον νότο μαυρίσανε από τον ήλιο).
Στο δεύτερο βιβλίο του Διόδωρου του Σικελιώτη, στις παραγράφους 55 έως και 60 περιγράφεται η ιστορία του Ιάμβουλου.
Παρατίθεται η αρχή της:
Για το νησί που ανακαλύφθηκε στον Ωκεανό προς τον νότο και για τους μύθους που λέγονται γι' αυτό θα αποπειραθούμε τώρα να μιλήσουμε εν συντομία... Ήταν κάποιος Ιάμβουλος ... που είχε επιδοθεί στο εμπόριο. Ενώ ανέβαινε λοιπόν προς την αρωματοφόρο περιοχή της Αραβίας ...έπεσε μαζί με τους συντρόφους του στα χέρια ληστών. Στην αρχή, αυτός μαζί με έναν άλλον, ορίστηκαν βοσκοί,(!) αλλά στη συνέχεια τους άρπαξαν πάλι Αιθίοπες ληστές και τους πήγαν στα παράλια της Αιθιοπίας.
Σκοπός της αρπαγής ήταν να τους χρησιμοποιήσουν για τον καθαρμό της χώρας επειδή ήταν αλλοεθνείς.
«ούτοι δε συνηρπάγησαν εις καθαρμόν της χώρας»
Στη συνέχεια η ιστορία λέει ότι ο καθαρμός της χώρας ήταν έθιμο που τους είχε παραδοθεί από τα αρχαία χρόνια και ότι καθώς θα γινόταν ο καθαρμός μέσω των δυο αντρών, είχε κατασκευασθεί ειδικό πλοιάριο στο οποίο τους έβαλαν, μαζί με τροφή για έξι μήνες, και τους πρόσταξαν να ανοιχτούν στη θάλασσα. Τους διέταξαν να πλεύσουν προς νότο όπου θα έφταναν σε ένα ευτυχισμένο νησί. Τους απείλησαν δε με τιμωρίες αν θα γυρνούσαν πίσω διότι θα γίνονταν υπαίτιοι κακών για ολόκληρο το λαό. Οι δύο άντρες έφτασαν στο νησί μετά από τέσσερις μήνες.
Οι κάτοικοι δε του νησιού διαφέρουν κατά πολύ τόσο στα χαρακτηριστικά του σώματος όσο και στους τρόπους από τους ανθρώπους στα δικά μας μέρη.
Οι άνθρωποι που είχαν καταφύγει στο νησί ήταν, όπως θα περίμενε κανείς, διαφορετικοί από τους κατοίκους της ηπειρωτικής χώρας.
Στη συνέχεια της ιστορίας περιγράφεται το νησί, το οποίο τοποθετείται στον Ισημερινό, καθώς και τα ζώα του και ο τρόπος ζωής των κατοίκων. Ο Ιάμβουλος με τον σύντροφό του έζησαν εκεί εφτά χρόνια μέχρι που τελικά τους έδιωξαν κι' εκείνοι.
Με το πλοιάριο, αφού ταξίδεψαν για περισσότερο από τέσσερις μήνες, εξόκειλαν κάπου στις Ινδίες.
Ο Ιάμβουλος έφτασε σώος στην Ελλάδα και θεώρησε πως όλα τούτα άξιζε τον κόπο να καταγραφούν.
Εκτός του ότι είναι θαυμαστό που μια τέτοια ιστορία διασώθηκε, εντύπωση προκαλεί η αντίδραση του Διόδωρου ο οποίος αναφέρει τον "καθαρμό της χώρας" σαν να πρόκειται για μια διαδικασία οικεία σ' αυτόν. Δεν τον θεωρεί δηλαδή διαφορετικό από τον καθαρμό που εφάρμοζαν οι ελληνικές πόλεις, άρα, κατ’ αυτόν, μόνο ένα είδος καθαρμού της χώρας υπήρχε και αυτόν εφάρμοζαν και οι Έλληνες. Πράγματι, αντί των ξένων που προτιμούσαν οι Αιθίοπες, οι Έλληνες διάλεγαν έναν από ανάμεσά τους αλλά φτωχό και προπαντός άσχημο. Ο δυστυχής αυτός, τον οποίο αποκαλούσαν ‘Φαρμακό’ τρεφόταν για κάποιο διάστημα από την κοινότητα και μετά τον έδιωχναν έξω από τα όρια της πόλης δέρνοντάς τον, τελετουργικά, και λιθοβολώντας τον. Ο λιθοβολισμός, ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι ήταν τελετουργικός μεν σε πρόσφατες εποχές αλλά πιθανότατα ουσιαστικός στις απώτερες.
